RPG Ladies of Kaleo - Topic 1. - Speeltopics

Rollen:
- Rosemary "Spring" Themna II Pebble
- Summer Willow Orthane II ComingToTheTree
- Autumn Cadence Zendreij II Sura
- Winter Yurdill II geleninja

- Bewaker in Themna II Arach Meru Eladar II Shield
- Bewaker in Orthane II Zacharias 'Zach' Surugia II Ephrya
- Bewaker in Zendreij II Camren Alistair Weyia II Enchanter
- Bewaker in Yurdill II Calden of Yurdill II NoStranger

Invullijst:
Naam:
Leeftijd:
Welk Empire: (Dit gaat om waar je vandaan komt. De bewaker van Summer komt bijvoorbeeld uit Zendreij.)
Innerlijk:
Uiterlijk:
Extra:


Regels:
- Minimaal 100 woorden.
- Maximaal 1 personage per persoon.
- Geen Mary-Sue's of Gary-Stu's.
- Je reservering blijft 72 uur staan, aka drie dagen.
- OOC tussen haakjes alleen indien nodig, anders in het -nog aan te maken- praattopic.
- Geen ruzie OOC, IC mag natuurlijk.
- +16 toegestaan.
- Bestuur alleen je eigen personage

Het begin:
De Ladies worden ontvoerd door de rebellen, waardoor er vele gevechten ontstaan. De bewakers krijgen te horen dat het eindelijk gelukt is, en dat zij de taak krijgen om de dames te bewaken. Zij zijn immers koninklijk, dus de gevangenissen zijn vrij luxe. Een van de muren is opengewerkt, waardoor ze geen enkele vorm van privacy hebben tegenover de bewakers

Credit aan Ellison, ik heb toestemming gekregen om dit eerder bestaande RPG opnieuw te openen.

[ bericht aangepast op 18 dec 2014 - 20:34 ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Camren Alistair Weyia of Zendreij.

Even verschuift haar blik richting het etend. Haar blik staat op hongerig, en daar kan ik mezelf ook in vinden. Mijn maag knort al bij iedere gedachte aan eten. "Is het klaar?" vraagt ze, met een knikje naar het eten. Ik kan niet helpen om een beetje schaars te grijnzen. Maar voordat ik ook maar kan antwoorden op haar vraag gaat ze al verder. "Maar moest je niet werken? Of krijg je geld van de rebellen?" vraag ze.
Ik zucht, luider dan ik daarvoor in ogen had gehad. "Ik doe het voor de helft voor het geld..." vertel ik haar al knikkend. Ondertussen ben ik het eten aan het opscheppen en zorg ik ervoor dat alles dat op haar bord terecht komt, goed gesneden is. Zodat ze het kan eten, enkel met een lepel. "Ik doe het ook doordat ik heb gezien hoe het systeem niet werkt... natuurlijk het geld is mooi na alles verliezen, maar ik zie het als mijn taak om dit te doen. Veel werk heb ik naast rebellie niet." Mijn woorden worden door mijn zinnen heen steeds killer. Het maakt me eigenlijk ook weinig meer uit. Wanneer ik zie bij mezelf dat ik en klaar ben met praten over dit onderwerp, en al het eten is opgeschept. Loop ik naar de tralies van haar cel toe en reik haar een bord met eten aan. "Hier, voordat je omkomt van de honger." Mijn stem is dit keer minder kil, vriendelijker zelfs.

[ bericht aangepast op 29 dec 2014 - 23:59 ]

---

“You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man

‘Hopelijk zullen deze je niet hersenspoelen.’ Hij was woedend en direct kwam er een grijns op mijn gezicht. Het was geen mooie grijns en ook geen vriendelijke. Een van mijn raadgevers zij altijd dat hij het bijna onmenselijk vond als die uitdrukking op mijn gezicht kwam.
‘En ijsprinses,’ hij ging weer op de stoel zitten. ‘ga er niet van uit dat ik hier voor mijn plezier zit. Er zijn zat dingen die ik liever had willen doen en geloof me, je had het vele malen erger kunnen treffen dan ik. Er zijn zat bewakers die je al vermoord zouden hebben als het aan hen lag.’ Ik lachte een humorloze lach.
'Dat hadden ze kunnen proberen en ik had tenminste iets leuks te doen gehad,' siste ik naar hem. Ik wist dat het niet verstandig was om zo met hem om te gaan, dat ik beter zijn vertrouwen kon winnen zodat ik kon ontsnappen, maar om de een of andere reden vond ik het lastig om me zelf in de hand te houden. Ik zuchtte, wilde mijn boeken op het bed gooien en zag dat ik ze aan mijn handen had vast gevroren.
'O, geweldig,' zuchtte ik nadat ik heel luid en grof gevloekt had. Ik ademde diep in en probeerde mezelf te ontdooien.
Vandaag was mijn dag niet. Vandaag was echt mijn dag niet.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

---

---

Camren zucht, een beetje te hard om het als een normale zucht te zien. 'Ik doe het voor de helft voor het geld...' zegt hij, alhoewel dat niet mijn vraag was. Maar oké.
'Ik doe het ook doordat ik heb gezien hoe het systeem niet werkt... natuurlijk het geld is mooi na alles verliezen, maar ik zie het als mijn taak om dit te doen. Veel werk heb ik naast rebellie niet,' zegt hij dan, zijn stem weer kil. Dan schept hij eten op, waarna hij alles nog eventjes in stukjes snijdt. Daarna geeft hij het bord, met een lepel. Ha, zodat ik niet met een mes kan gooien, zeker. Slim.
'Hier, voordat je omkomt van de honger,' zegt hij, vriendelijker nu. Ik pak het bord aan en begin zo makkelijk als het gaat met een lepel te eten.
Maar hij doet het weer. Dan kil, dan vriendelijk. Dat kan ook weer bij het lijstje. Ik begrijp helemaal niets meer van deze man. Hij zal waarschijnlijk voor altijd één of ander mysterie zijn voor mij.
'Bedankt,' zeg ik, het eten naar binnen schuivend. Het is nog warm en best lekker voor zo iets simpels. Hij lijkt er een paar kruiden ofzo door heen te hebben gedaan, wat weer een smaakboost geeft.
'Lekker, dit,' zeg ik, met een knikje naar mijn al bijna lege bord.

---

“A queen will always turn pain into power.”

Camren Alistair Weyia of Zendreij.

"Bedankt," zegt de blondine wanneer ze het bord van me over neemt. Niet veel later zit ze het eten naar binnen te schuiven. Ze doet het op een manier die ik niet had verwacht, mogelijk had ik verwacht dat ze het met meer gratie zou doen... maar daarvoor zit ze ook opgesloten.
"Lekker, dit," meldt ze, met een knikje naar haar al bijna lege bord. Ik kijk een beetje verward. Niet dat ik me niet gevleid voel, want dat voel ik me zeker. Niemand heeft ooit eigen gemaakte eten zo snel naar binnen geschoven. Een klein beetje trots is soms ook toegestaan. Het verbaasd me enkel dat ze sneller aan het eten is dan ik dat ook maar ooit kan. In de tijd dat zij al bijna alles opgegeten heeft, zit ik nog maar op een kwart die ik heb opgegeten.
Ik leg mijn vork weer terug naast mijn bord terwijl ik fatsoenlijk plaatsneem op een stoel. "Mooi... moet je zo meteen nog meer of zal ik alles in mijn eentje opeten?" vraag ik aan haar. Even hoor ik niets, misschien is ze zo verzonken in het eten... Ik praat daarom maar gewoon leuk verder zonder ook maar op of om te kijken. "Weet je, voor zover ik je land heb gezien tijdens jouw ontvoering, moet ik zeggen dat ik aardig onder de invloed was. Het zag er uit als een prachtig land..."

---

“You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man

|Arach Meru Eladar|

'Dat hadden ze kunnen proberen en ik had tenminste iets leuks te doen gehad,'
      ’Denk je?’ Arach lachte spottend en keek toe hoe ze met het vastgevroren boek worstelde. ‘Er is een bewaker die vuur kan sturen, wat zou je daar tegen doen? Je zou smelten als sneeuw voor de zon.’ Hij zoog zijn longen vol met de ijle gevangenis lucht. ‘Zoals ik eerder al zei, maak niet de vergissing te denken dat jij de enige bent die iets bijzonders kan.’ Zijn gezicht werd weer serieus. Wie was zij om te denken dat ze de enige was met macht? Toch haalde dat alles niet weg dat hij nog steeds medelijden met haar situatie had. ‘Ik was ook liever thuis dan hier, maar het is nou eenmaal anders gegaan.’ Hij haalde zijn schouders op en wende zich naar haar toe. ‘Lukt het met dat boek?’

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Ondanks dat Spring zich duidelijk vermaakte met Tobias en het hondje, duurde het niet lang voor hij de twee onder luid protest weer naar huis stuurde en de cel weer afsloot. Zijn moeder had het al geen geweldig idee gevonden dat hij de lady alleen had gelaten, laat staan dat hij Tobias van huis zou houden.
      'Je pakt maar wat je wilt.' Hij gooide de zak met brood op het bed en zakte weer neer op dezelfde stoel. Geweldig veel honger had hij op het moment niet, dus waarschijnlijk at hij later wel snel iets.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

'Er is een bewaker die vuur kan sturen, wat zou je daar tegen doen? Je zou smelten als sneeuw voor de zon.’ Ik schoot in de lach. Ik kon het niet laten. 'Zoals ik eerder al zei, maak niet de vergissing te denken dat jij de enige bent die iets bijzonders kan.’ Zijn gezicht was serieus, maar in zijn ogen vond ik medelijden. Waar hadden ze deze man gevonden? Hij was de meest vreemde persoon die ik ooit ontmoet had.
Even dacht ik er over om hem te vertellen dat ik iedere dag vanaf mijn zesde verjaardag training had gehad in gevechten van leven op dood en dat die trainingen ook hoe je je tegen magie moest verdedigen bevatte. Ik bedacht me echter. Als hij dacht dat ik een arrogante ijsprinses was die heel graag liet zien dat ik goed kon vechten, wat ergens de waarheid was moest ik toegeven, kon dat nog wel eens in mijn voordeel werken. Zeker als hij er pas achter kwam dat ik ook echt kon vechten als ik hem aanviel. Zien is geloven. Mensen uit Yurdill hadden het meestal meer op daden dan op mooie woorden.
‘Ik was ook liever thuis dan hier, maar het is nou eenmaal anders gegaan.’ Hij klonk ineens heel kwetsbaar en ik draaide me naar hem op het zelfde moment dat hij dat ook deed. ‘Lukt het met dat boek?’ Ik keek naar mijn handen en zagen dat ze ontdooit waren van het stapeltje boeken, maar dat de boeken nog wel aan elkaar gevroren waren.
'Prima,' zei ik. 'De verhaallijn is prachtig.' Het was even stil. 'Sarcasme, godver ik gebruikte sarcasme. Was dat besmettelijk? Had hij me besmet met Sarcasme...' Ik klapte mijn mond dicht toen ik besefte dat ik dat hard op gezegd had. 'Iemand schiet me neer.' Ik gooide de boeken op mijn en sloeg mijn ogen naar de hemel.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

---

---

'Mooi... moet je zo meteen nog meer of zal ik alles in mijn eentje opeten?'
Camren lijkt verbaasd dat ik het lekker vindt. Ik wil nog wel wat, maar Autumn heeft nog steeds niet geantwoordt. Autumn? Guys, waarom antwoordt Autumn niet?
'Weet je, voor zover ik je land heb gezien tijdens jouw ontvoering, moet ik zeggen dat ik aardig onder de invloed was. Het zag er uit als een prachtig land...' zegt Camren dan. Verbaasd kijk ik hem aan.
'Dankje, denk ik? Voor mijn gevoel ging het best goed en waren mijn inwoners tevreden met mij als Lady. Blijkbaar niet,' zeg ik, doelend op het feit dat ik ontvoerd ben. 'En ja, ik lust nog wel wat,' voeg ik eraan toe, waarna ik mijn bord in zijn richting schuif. 'Kende je Autumn persoonlijk?' vraag ik dan. Ik wil niet praten over Orthane. Straks krijg ik nog heimwee, en daar heb ik al helemaal geen zin in. Maar Autumn antwoord maar niet. Waarom niet?

---

“A queen will always turn pain into power.”

|Arach Meru Eladar|

Arach lachte. Geen spottende of niet gemeende lach, maar een oprechte. Winter was niet zo koud en bitter als hij had gedacht. ‘In een land als Themna is sarcasme het beste wapen dat je kan hebben.’ Grapte hij. Ze reageerde zo beschaamd dat hij het niet kon laten om er wat over te zeggen. ‘Ik ben er zeker van dat ze je niet zullen neerschieten.’ Maar wist hij dat wel zo zeker? Hij wist niet waarom, maar er trok een huivering door hem heen als hij er aan dacht dat ze haar zouden vermoorden. Het leek niet eerlijk.
Hij schoof de gedachten van zich af en probeerde ergens anders aan te denken. ‘Wat voor mensen wonen er in Yurdill? Zijn ze een beetje zoals in Themna of is het een wereld van verschil?’ vroeg hij uit nieuwsgierigheid, hopend dat hij haar niet teveel heimwee zou geven.

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Hij lachte, een vrolijke lach die zijn gezicht liet stralen. ‘In een land als Themna is sarcasme het beste wapen dat je kan hebben,' zei hij.
'In Yurdill werkt een strijdbijl toch echt beter,' zei ik met een klein glimlachje.
‘Ik ben er zeker van dat ze je niet zullen neerschieten,’ zei hij, maar zodra de woorden uit zijn mond kwamen zag ik de twijfel in zijn ogen ontstaan.
'Ik denk dat we allebei weten dat dit maar op een manier eindigt,' zei ik zachtjes. Ik hoefde hem niet te vertellen dat dat waarschijnlijk met mijn hoofd los van de rest van mijn lichaam was.
Wat voor mensen wonen er in Yurdill? Zijn ze een beetje zoals in Themna of is het een wereld van verschil?’ De vragen lieten me lachen.
'Totaal niet als in Themna. Themna in mijn ogen is altijd zacht. Yurdill is hard. De mensen zijn zoals het land. Je past je aan op je leefomgeving en hoe je daar moet overleven. Yurdill is meer op overleven gericht, Themna op leven. Verder hebben we anderen waarden en normen. In Themna zijn woorden belangrijk, zoals je al zij sarcasme is een goed wapen hier. In Yurdill word er meer op daden gelet. Wel tenminste zo zie ik het altijd. Ben niet heel vaak in Themna geweest. Het klimaat ligt me niet zo.' Ik liet een stilte vallen. 'Vertel me iets over jezelf.'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Glimlachend keek ik toe terwijl Tobias verschillende verhalen tegen me vertelde, waarvan ik een klein beetje moeite moest doen om ze bij te houden, aangezien het kind erg snel praatte. Dit alles deed het kleine jongetje terwijl hij met al zijn kracht de hond, die hem voor geen seconde uit het oog verloor, aan zijn halsband elke keer terug te trekken zodra het beest weg wilde lopen.
Na enige tijd vond Zach het wel genoeg geweest en stuurde hij het jongetje en zijn hond weer op weg naar huis, waarna hij de cel weer sloot zodra de twee deze verlaten hadden. Met een glimlach nog steeds op mijn gezicht geplakt zakte ik neer op het bed. Zach, daarentegen, gooide de zak met vers gesmeerde broodjes naast me neer en zakte in dezelfde stoel als hij daarnet gezeten had. 'Je pakt maar wat je wilt,' sprak hij.
Een kleine frons verscheen op mijn gezicht, die ik meteen weer terug in een pokerface trok. Deed hij nu ineens afstandelijk, terwijl hij net zijn broertje en zijn hond hier binnen liet? Ik nam aan dat je dit niet zomaar doet bij een gevangene, zeker niet als je die niet vertrouwt, al was het maar een klein beetje.
'Eh, oké,' sprak ik, waarna ik mijn hand in de zak stak en het eerste broodje wat erin zat eruit haalde. Toen ik er een hap van had genomen, proefde ik dat er ham op zat, mijn favoriete broodbeleg. Ook mijn maag bleek er blij mee te zijn, waardoor ik tevreden een tweede hap doorslikte. 'Hoef jij niet?' vroeg ik tussen happen door.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

|Arach Meru Eladar|

'Totaal niet als in Themna. Themna in mijn ogen is altijd zacht. Yurdill is hard. De mensen zijn zoals het land. Je past je aan op je leefomgeving en hoe je daar moet overleven. Yurdill is meer op overleven gericht, Themna op leven. Verder hebben we anderen waarden en normen. In Themna zijn woorden belangrijk, zoals je al zij sarcasme is een goed wapen hier. In Yurdill word er meer op daden gelet. Wel tenminste zo zie ik het altijd. Ben niet heel vaak in Themna geweest. Het klimaat ligt me niet zo.' Vertelde Winter. Het werd stil.
      Arach was nieuwsgierig geworden naar Yurdill. De andere cultuur, het harde volk en de witte natuur. Hij vroeg zich af hoeveel daarvan zou overblijven als de rebellen het land zouden overnemen. Misschien kon hij hun leider vragen om minstens iets van de cultuur te laten blijven. Dit bracht hem op de volgende vraag; wat zouden ze met zijn geliefde Themna doen? Ze hadden hem beloofd dat alles beter zou worden, maar hij begon zich af te vragen hoeveel van die belofte waar was. Het moest wel waar zijn, het was immers de reden dat hij ze hielp.
      'Vertel me iets over jezelf.' Winter’s plotselinge vraag wekte hem uit zijn gedachten.
      ‘Eh…’ hij wreef over zijn nek terwijl hij nadacht over een goed antwoord op die vraag. ‘Zoals je waarschijnlijk al hebt gemerkt, ben ik nooit buiten Themna geweest. Ik ben hier geboren en opgegroeid, naast mijn jongere zusjes. Druktemakers zijn het, alle drie.’ Een glimlach verscheen op zijn gezicht wanneer hij aan ze dacht, voor hen deed hij dit. De glimlach verdween weer toen hij zich realiseerde hoe verschrikkelijk ze het zouden vinden dat hij iemand gevangen hield. ‘Mijn vader had het nooit zo op de heerseressen en trainde me zodat ik me bij de rebellen kon aansluiten.’ Arach herinnerde zich nog goed hoe hij altijd geprotesteerd had, hoe hij het absoluut niet wilde. ‘Maar mijn krachten mocht ik niet gebruiken, hij werd woedend als ik dat deed.’ Daar dacht hij liever niet aan terug. ‘Ik hield van tekenen en schilderen, maar daar kreeg ik weinig tijd voor.’ Nonchalant haalde hij zijn schouders op ‘Het is nou eenmaal zo gegaan, niets aan te doen.’ het verbaasde hem hoe gemakkelijk hij het haar vertelde. Natuurlijk lang niet alles, maar meer dan hij ooit tegen iemand had gezegd.

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

‘Zoals je waarschijnlijk al hebt gemerkt, ben ik nooit buiten Themna geweest. Ik ben hier geboren en opgegroeid, naast mijn jongere zusjes. Druktemakers zijn het, alle drie.’ Een warme glimlach verscheen op zijn gezicht die even snel weer verdween. ‘Mijn vader had het nooit zo op de heerseressen en trainde me zodat ik me bij de rebellen kon aansluiten, maar mijn krachten mocht ik niet gebruiken, hij werd woedend als ik dat deed.’ Hij was even stil. ‘Ik hield van tekenen en schilderen, maar daar kreeg ik weinig tijd voor.’ Nonchalant haalde hij zijn schouders op. ‘Het is nou eenmaal zo gegaan, niets aan te doen.’ Ik was even stil.
'Je vader had ongelijk over je krachten. Je moet ze zoveel mogelijk gebruiken.' Ik was even stil. 'Ondanks dat we hard en koud overkomen en wel eigenlijk ook wel een beetje zijn in vergelijking met de rest van de landen, is kunst heel belangrijk voor ons. In een koude winternacht kan een goed verhaal, een mooi lied of een tekening van een andere plek zoveel waard zijn. Familie is ook belangrijk. Geen ouder mag een kind zijn krachten ontkennen. Als een kind zijn eigen kunst ontnomen word... het word als mishandeling gezien. Als je vader in Yurdill had geleefd had hij een hand kunnen verliezen en tien jaar de gevangenis in gekund als we hem al niet onthoofd hadden.' Ik bekeek zijn gezicht. 'Dit soort mishandeling toestaan... en dan noemen ze Yurdill hard en onbeschaafd.' Ik schudde mijn hoofd.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

|Arach Meru Eladar|

      'Je vader had ongelijk over je krachten. Je moet ze zoveel mogelijk gebruiken.' het werd stil. 'Ondanks dat we hard en koud overkomen en wel eigenlijk ook wel een beetje zijn in vergelijking met de rest van de landen, is kunst heel belangrijk voor ons. In een koude winternacht kan een goed verhaal, een mooi lied of een tekening van een andere plek zoveel waard zijn. Familie is ook belangrijk. Geen ouder mag een kind zijn krachten ontkennen. Als een kind zijn eigen kunst ontnomen word... het word als mishandeling gezien. Als je vader in Yurdill had geleefd had hij een hand kunnen verliezen en tien jaar de gevangenis in gekund als we hem al niet onthoofd hadden.' vertelde Winter.
      Het klonk Arach vreemd in de oren. Zijn vader hield zich niet eens aan de regels van Themna en hij had zijn daden nooit als strafbaar gezien.
      Winter keek hem aan. 'Dit soort mishandeling toestaan... en dan noemen ze Yurdill hard en onbeschaafd.' ze schudde haar hoofd.
      Mishandeling, het woord deed een rilling over Arachs rug doen kruipen. Toch klonk het logisch. Het legde uit waarom hij doodsbang was wanneer zijn vader thuis kwam, het legde zelfs uit waarom hij zich bij de rebellen had aangesloten. hij verbaasde zich dat hij het nooit eerder zo had gezien. De twijfelingen over Winters gevangenschap groeide. Hij dwong zichzelf ergens anders aan te denken. 'Jouw beurt.' zei hij met een schuine glimlach. 'Vertel me over jezelf. over je leven in Yurdill.'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

'Jouw beurt.' zei hij met een schuine glimlach. 'Vertel me over jezelf. over je leven in Yurdill.' Ik was even stil.
'Mijn leven is vrij simpel eigenlijk,' zei ik na gedacht te hebben. 'Ik sta op voor de zon op komt, train, ontbijt, word ingelicht over de laatste zaken in het rijk door een aantal van mijn ministers of legerofficieren of wie dan ook de kennis heeft over wat er gebeurd. Dan komt lunch. 's middags is altijd anders. Vaak vergader ik met ministers over bijvoorbeeld wetsvoorstellen, wat er aan de hand is in het land, waar we de belasting aan moeten besteden, waaraan we moeten bezuinigen. Dat soort dingen. Een soms is er een rechtszaak, maar alleen als er iemand verdacht is van hoogverraad. Iedere week is er wel een feest of diner waar ik heen moet. Vaak heb ik gasten, mensen uit alle streken van het land komen langs en vertellen wat er in hun sector gebeurd. Welke veranderingen ze willen hebben, wat ze willen behouden en dat neem ik dan weer mee in mijn beslissingen.' Ik haalde mijn schouders op. 'Wat doe jij normaal gesproken?'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.