» The Wolves In Town » {300} » Wolf Pack » Speeltopic - Speeltopics

Elke stad heeft zo wel zijn eigen mythe. Zo heeft La Push de mythe dat er weerwolven hoedde in het kleine stadje. Zo heeft het vele mensen getrokken die het geheim willen ontdekken van de stad. Alleen is La Push niet de enige stad waar de weerwolven heersen over de stad. Ergens verscholen in Mallowhill, vlakbij La Push, heeft zich een nieuwe wolf pack gevestigd. Niemand wist er ooit van, tot er liefdes buiten de wolf pack ontstaan en er geen weg terug is dan het hun te vertellen. De leider van de pack is er niet blij mee dat het geheim wordt verspreidt. Toch moet hij het feit accepteren en de nieuwe leden een kans geven, maar zal het hun lukken om hun geheim binnen de pack te laten?


R o l l e n:
W o l f      p a c k:
- Aya Brooke Stark » 18 jr. » Reincarnate » 1
- Tatiana "Tatia" Quinn » 17 jr. » geleninja » 5
-

- Finn Zachary van Hohenheim » 18 jr. » Enchanter » 2
- Clyde Roy Mokamo » 19 jr. » Vivir » 5
- Jared Avalon » 20 jr. » Ephrya » 8 (Alpha)

M e n s e n:
- Lora Woods » 17 jr. » Vivir » 1
- Yasmin Yaela Oliveira » 19 jr. » Princesas » 3
- Gereserveerd voor Crissy

- Damon Cameron Morriss » 19 jr. » Reincarnate » 2
- Keith Layton Anderson » 18 jr. » Enchanter » 4
- Dante William Darbyshire » 19 jr. » Drifted » 7

R e l a t i e s:
-
-
-


R e g e l s:
-Alleen ik (Reincarnate) mag topics aanmaken!
-Max. 2 rollen p.p. toegestaan!
-RESERVATIES BLIJVEN 4 DAGEN STAAN! DAARNA WORDEN ZE VERWIJDERT!
-Geen gescheld of gepest! Na 2 waarschuwingen word je eruit gezet!
-Minimaal 300 woorden per stukje.
-Rollen uitgebreid inleveren en laten nakijken! GEEN PERFECTE MENSEN!
-Beheers alleen je eigen rol en niet dat van iemand anders! Jij hebt je eigen rol en daar bemoei je je ook mee!
-Problemen of vragen? Stuur een pb en leg het graag allemaal uit

[ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 22:53 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

---

      'Dat zijn je littekens is het niet?' Ze liep naar hem toe en had haar hand uitgestoken, waarop hij in een automatische enkele stappen achteruit zette. Ze wist al teveel en hij wist dat ze op langer termijn alles te weten zou komen, maar hij was nog niet van plan haar zo dicht bij te laten komen. Misschien later.
      'Ben je een miljonair of zo dat je gewoon je kleding kapot kan scheuren?' Hij kon nu niet antwoorden, dus het enige wat uit zijn mond kwam was een of ander blaffend geluidje. Terwijl ze zich uitkleedde keek hij maar even weg gezien hij zich voor kon stellen dat ze het niet fijn zou vinden als hij ging zitten staren. Hij draaide zich weer om bij het horen van een enthousiast geblaf, maar hij zette al snel weer een paar stappen achteruit.
      Een vreemd gevoel overspoelde hem, en Tatia voelde duidelijk hetzelfde. 'Is dit hoe inprenten voelt?' Hij bleef even stil. Het voelde precies zoals zijn vader had beschreven. Het was vreemd, maar tegelijkertijd voelde het.. prettig. Toch kon hij zichzelf wel vervloeken, al wist hij dat hij er niets aan zou kunnen veranderen. Hij had voor het eerst in jaren iemand in vertrouwen genomen en zoveel verteld dat hij duidelijk kon maken waarom hij niet ingeprent wilde worden, en precies dat meisje was diegene waar hij op ingeprent werd.
      'Ja, ik geloof het wel ja.' Was zijn antwoord. Het klonk eerder verbaasd, maar tegelijkertijd geïrriteerd. Hij was boos, boos op zichzelf. Tatia kon er niets aan doen en hij mocht haar echt, maar ze kon soms verschrikkelijk onhandig zijn. Hij wilde niet dat hij het pack (of überhaupt iets of iemand) in gevaar bracht omdat Tatia gewond raakte en hij toevallig moest trippen omdat hij op haar ingeprent was.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

'Ja, ik geloof het wel ja.' Ik verstijfde zodra ik hem hoorde. Hij klonk niet blij. Hij klonk niet zoals je hoorde te klinken als het meest geweldige gevoel ooit door je lichaam stroomde. Hij klonk boos, bang. ze kon soms verschrikkelijk onhandig zijn. Dat deed zeer. Die woorden hakten als een mes op me in. Voor hij nog iets kon zeggen had ik me omgedraaid en was ik heel hard het bos in gesprint. Ik wilde hem niet in mijn hoofd, maar als ik stopte met rennen dan zou hij me in halen. Als hij tenminste al achter me aan rende. Want ik was zooo onhandig. Ik bracht de roedel in in gevaar. Wie zou daar nou achter aan rennen. Ik struikelde over een boomstam, maar krabbelde weer overeind.
Ik wilde hem niet in mijn hoofd. Ik wilde niet dat hij mijn gedachten hoorde. Dat hij wist hoeveel zeer dat deed. Ik moest mijn gedachten beheersen.

[ bericht aangepast op 2 jan 2015 - 20:52 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

---

      Het moment waarop ze wegrende, was het punt waar Jared begon te twijfelen. Blijkbaar kon ze nu meer horen en voelen van hem dan een normale wolf of iets dergelijks, want hij kreeg zo het idee dat ze zijn gedachten kon lezen. Dat was dan ook direct het punt dat hij zich realiseerde dat dat ook echt waar was
      Uiteindelijk zette hij toch een sprint in haar kant op. Hij kon haar niet zomaar laten gaan, als er eventueel iets fout zou gaan wilde hij dat niet op zijn geweten hebben. 'Tatia?' Na een tijdje had hij haar gevonden en ingehaald. 'Ik bedoelde het niet slecht, oké.' Hij kon en wilde altijd iedereen helpen maar soms was hij echt verschrikkelijk in het oplossen van zijn eigen fouten. Hoe ironisch. Aarzelend kwam hij voor haar staan, in de hoop dat ze niet opnieuw weg zou rennen. Hij was ondertussen alweer vergeten dat ze zijn gedachten zou kunnen horen, waar hij zich dood aan zou ergeren realiseerde hij zich dat het wel kon. Hij bedoelde alles gewoon goed, hij gunde niemand wat hij had doorgemaakt en het werd gewoon compleet opgevat. -- Iets was dus totaal zijn eigen schuld was.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Ik kon hem niet buiten sluiten, zijn gedachten stroomden mijn hoofd binnen alsof het de mijne waren. Ik voelde zijn pijn, zijn angst. Hij had me echt geen pijn willen doen. 'Ik bedoelde het niet slecht, oké.' Ik stopte met rennen en even later kwam hij voor me staan. Aan zijn gedachten stroom was te merken dat hij niet door had dat ik wist wat hij dacht. Wat neer kwam op: het is mijn schuld, ik mag haar niets aan doen, het is mijn schuld.
'Wat nu?' vraag ik hem. 'Wat doen we nu?' Godver, deze emoties voelde veel te volwassen aan. Ik was 17 verdomme. Ik wilde ze nog niet hebben. Ik wilde koekjes bakken en kleurplaten in kleuren en me verkleden als piraat en domme vragen stellen zoals: hebben pinquins knieën? of Wie heeft de tosti uitgevonden? Tegelijkertijd wilde ik heel dicht bij Jared gaat staan en mijn neus in zijn vacht duwen om zijn geur in te ademen en... Godver dit kan hij natuurlijk horen. Ik onderdrukte de nijging om met mijn ogen te rollen, want dat zou er nu stom uit zien een wolf die met zijn ogen rolt.... focus dat kan hij ook horen. Geen rare dingen meer denken!
'Wat nu?' vraag ik daarom nogmaals.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Het frustrerende geluid van de wekker deed mij, voor mijn gevoel veel te vroeg ontwaken. Door met mijn ogen dicht enkele minuten naar het plafond te staren hoopte ik op de een of andere manier niet naar school te hoeven. Dit was helaas niet het geval. Mijn voeten liet ik met een klap op de houten vloer neerkomen en langzaam maar gestaag bewoog ik mezelf naar de badkamer. Onder mijn ogen bevonden zich wallen en mijn haar stond letterlijk alle kanten op. Ik kon niets anders dan glimlachen om mijn eigen spiegelbeeld. Snel stapte ik onder de douche om ook nog genoeg tijd over te hebben om te ontbijten. Mijn outfit voor vandaag was simpel maar ambitieus, als ik dat zelf mocht zeggen. Onder een lichtblauwe open hangende blouse had ik een simpel wit T-shirt aangetrokken, gecombineerd met een donkere jeans en mijn comfortabele zwarte clarks en riem in die zelfde kleur, vond ik toch dat ik aardig voor de dag kon komen. De laatste paar happen van mijn boterham propte ik haastig in mijn mond terwijl ik met snelle pas naar buiten liep. De schoolbus die dagelijks van en naar school reed om handenvol leerlingen te vervoeren was allang vertrokken. ik had gelukkig de mogelijkheid om mezelf naar school te rijden en daarnaast ging ik sowieso nooit met de bus omdat dat niet bij mijn levensstijl paste. Precies om kwart over acht kwam ik op het schoolterrein aan. Nadat ik mijn auto in het wat rustigere gedeelte van het parkeerterrein had geparkeerd griste ik mijn tas van de bijrijdersstoel en liep ik samen met enkele klasgenoten de warmte van het schoolgebouw te gemoed. Zonder een echte verklaring is het eerste wie me opvalt Aya die met een behoorlijk zelfverzekerd gezicht haast richting haar kluisje stampt. Het lijkt mij dat, dat pijnlijk voor haar voet moet zijn. Omdat ik toch haar richting op moet lopen omdat mijn kluisje zich enkele meters achter die van haar bevind neig ik haar richting op te lopen. Echter stop ik halverwege maar besluit toch door te zetten omdat dit er echt belachelijk uit moet zien. Zonder nog enige aarzeling leg ik mijn hand rustig op haar schouder. "Aya was het toch?" is het eerste wat ik tegen haar zeg, alsof ik haar naam zou kunnen vergeten. "Hoe gaat het met je voet?" mijn blik bewoog zich kort naar beneden om haar voet te bekijken, maar schoot daarna weer razendsnel omhoog om haar blik opnieuw te vangen.

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 1:03 ]

---

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

      Ik merkte aan mezelf dat het moeilijk werd om met zo'n enorme hoeveelheid pijn het vandaag vol te houden. Ik fronste en merkte dat mijn hart plots sneller begon te kloppen. Dat kon maar een ding betekenen, dat Dante hier was. Ik keek vanuit mijn ooghoeken in de richting van de ingang en zag hem daar staan. Weer kreeg ik dat rare gevoel, maar deze keer voelde het intenser en stroomde het gevoel door mijn hele lichaam. Ik focusde me weer op de boeken in mijn kluisje en pakte de boeken eruit die ik nodig had, waarna ik mijn jas in mijn kluisje propte.
      Niet veel later voelde ik een warme hand op mijn schouder en draaide me om. Daat stond hij. Daar stond Dante. "Aya was het toch?", Vroeg hij en ik knikte met een brede glimlach op mijn lippen. "Hoe gaat het met je voet?", Vervolgde hij en ik merkte dat hij heel even richting mijn voet keek. "Het kan beter, maar het voelt wel beter dan gisteren.", Zei ik en glimlachte maar hem. "Het verband drukt heel erg, maar dat is alleen maar goed zeiden ze in het ziekenhuis.", Zei ik vervolgens en keek even in de richting van mijn voet. Daarna keek ik weer op naar hem en kon weer mijn ogen niet van hem afhouden. Niet veel later kreeg ik enorm de drang om hem te knuffelen, dus deed ik dat ook zonder dat ik erbij nadacht. "Bedankt dat je me hielp gisteren.", Zei ik vervolgens en liet hem daarna rustig los. Ik merkte dat Dante een stuk groter was dan ik was, waardoor ik bijna op een klein dwergje leek. Ik grinnikte bij dat idee en vervolgde weer mijn blik richting Dante. Ik was hem zo dankbaar dat hij me had geholpen..

[ bericht aangepast op 6 jan 2015 - 12:02 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Jared
'Wat nu?' Vroeg ze uiteindelijk. 'Wat doen we nu?' Jared stapte achteruit bij het horen van haar gedachten. Hij vond het echt niet erg dat ze soms wat impulsief was en snel kon handelen uit gedachten, maar hij had liever geen neus in zijn vacht. Hij had liever gewoon niet dat iemand hem aanraakte, dat iedereen gewoon even van hem en voornamelijk zijn rug af bleef.
      Hij had er werkelijk nog overna gedacht het pack aan Finn over te dragen. Hij wist dat hij geen slecht Alpha was, maar hij vroeg zich steeds vaker af of hij dit zelf wel mentaal aan kon. Hij twijfelde overal bij en raakte volledig in paniek wanneer iets of iemand op zijn rug sprong, en nu hij ingeprent was vroeg hij zich af of hij nog wel geschikt zou zijn. Natuurlijk had hij genoeg verantwoordelijkheidsgevoel en stond het pack op de eerste plaats, maar hij kon het niet maken te trippen wanneer er iets met Tatia gebeurde en vervolgens de rest het op te moeten laten lossen. Hij was verdomme de Alpha, hij was degene die als eerst actie zou moeten ondernemen en in bepaalde situaties kon hij het gewoon niet omdat hij in paniek raakte. Het voelde alsof hij hen te kort schoot.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Aya leek niet verrast te zijn door mijn aanwezigheid wat me een sprankje hoop gaf, misschien was mijn aanwezigheid haar ook opgevallen. Haar lippen krulde in een spontane glimlach toen ze me zag. "Het kan beter, maar het voelt wel beter dan gisteren.", was het eerste wat ze zei over haar voet. Een golf van opluchting kwam onverwachts over me heen, ik wilde niet dat Aya pijn leed. "Het verband drukt heel erg, maar dat is alleen maar goed zeiden ze in het ziekenhuis.", vervolgde ze terwijl haar ogen haar voet inspecteerde. "Gelukkig dat het al wat beter gaat. Als je de komende dagen alsnog hulp nodig hebt hoef je het alleen maar te zeggen." Mijn glimlach die volgde was oprecht en ik hoopte, egoïstisch als ik ben, dat ze daadwerkelijk mijn hulp nodig zou gaan hebben. Kort daarna had Aya zonder enige waarschuwing haar armen plotseling om mijn lichaam heen geslagen. Haar lichaamswarmte vermenigvuldigde zich met die van mij waardoor een oase aan warmte mij overspoelde en ik niets anders kon doen dan haar ook vastpakken. Het lengteverschil tussen ons was misschien wat ongemakkelijk, maar zorgde tegelijkertijd voor een beschermende dwang vanuit mijn kant. "Bedankt dat je me hielp gisteren.", mijn armen haalde ik van haar rug af en liet ik koesterend over haar wat wild zittende haren naar beneden glijden. "Zal ik met je mee naar je eerste les lopen." mijn stem klonk veel zachter dan normaal en de nog altijd te kleine afstand tussen onze lichamen hielp ook niet echt mee aan mijn gemoedstoestand. Toch was ik voorlopig niet van plan een stap naar achteren te doen en ik hoopte ik haar ogen een zelfde soort emotie terug te kunnen vinden.

---

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Jared was vol twijfel en zijn gedachtegang begon steeds donkerder te worden. Ik wilde hem helpen, maar ook had ik het idee dat ik niets voor hem kon doen. Hij was zo bang dat mij iets zou over komen. Normaal gesproken zou ik me gevleid voelen dat iemand zo veel om me gaf. Maar Jared leek niet op die manier op mij te geven. Hij was bang wat mijn pijn hem aan zou doen, wat hij zou doen als er iets met mij zou gebeuren, niet wat er met mij aan de hand was.
Er was niets om het ongedaan te maken, we zaten aan elkaar vast voor de rest van ons leven. Ik mocht hem niet eens aanraken.
Ik begon weer te rennen en deze keer was er maar een gedachte in mijn hoofd: Als je me achter na komt bijt ik je hoofd er af.
Het was oneerlijk en kinderachtig, maar niets hier aan was eerlijk. Ik hadzo juist mijn zoelsverwant ontmoet en hij wilde me niet, zoveel was duidelijk.
Ik veranderde terug en in mijn mensen gedaante kon ik mijn frustratie pas echt voelen. Zonder er verder bij na te denken sla ik tegen een boom. Een stuk van de barst barste en mijn knokels bloede. Ik balde mijn vuisten en sloeg weer tegen de boom aan. Het moest een raar gezicht zijn geweest: een miesje in haar blote kont die tegen een boom stond te slaan en schoppen terwijl haar knokkels en scheenbenen bloeddde. Wat me uiteindelijk deed stoppen was een geur. Een zoete walm geur die zeer deed aan mijn neus en die heel mijn lichaam deed trillen. Ieder instinct in mij vertelde me dat ik moest veranderen, dat ik kwetsbaar was in mijn mensengedaante. Er was maar een ding dat ik kon bedenken dat zo'n reactie op mijn kon hebben. 'Jared,' brulde ik terwijl mijn lichaam dubbel klapte en in verandering ging. 'Vampier!' ik sprong en kwam met vier poten op de grond terecht. Direct begon ik te rennen in de richting van die syink geur. 'Jared vampier, moeten we de anderen er bij halen?'

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 20:50 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Jared Avalon.
En ze vatte het verkeerd op. Goden, kon dit nog moeilijker worden? In ieder geval bleef hij zitten waar hij zat, hoe graag hij het ook wilde, hij kon haar niet achterna gaan. Hij wilde haar niet nog meer pijn doen dan hij al had gedaan. Natuurlijk accepteerde hij haar, het was enkel de paniek. Hij wilde geen herhalingen van een paar jaar terug, geen herhaling van mensen die dood gingen en de ander die compleet doordraaide. Hij wilde het niet, geen herinneringen en al helemaal niet zelf zo worden. Verdomme.
      'Jared, vampier, moeten we de anderen erbij halen?' Hij zette een sprint in. Hij moest zo snel mogelijk bij haar zijn, ook al ad hij geen idee welke kant ze precies op waren. Vampieren waren nare wezentjes, als ze hier waren om hun gebied in te nemen zaten ze met een groot probleem. Een probleem waarbij hij door dit hele gebeuren niet helder zou kunnen handelen. Als dat zou gebeuren was de enige optie het pack werkelijk aan Finn overdragen en zijn best doen niet gewond te raken. Hij hoefde Tatia niet te zien panieken omdat hij gewond zou raken.
      'Niet in de buurt komen, ze kunnen je flink te pakken krijgen, ook zonder die tanden van ze.' Ondertussen probeerde hij Finn te bereiken. Hij moest even komen helpen, al was het enkel om hun twee in de gaten te houden. Als er iets zou gebeuren en dat inprenten een probleem was was het misschien niet heel handig dat ze samen waren. Gods, hij moest echt kappen met zichzelf zo druk maken om anderen en de gevolgen van dingen.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

'Niet in de buurt komen, ze kunnen je flink te pakken krijgen, ook zonder die tanden van ze.' Ik hoorde Jared wel, maar tegelijkertijd zei een stemmetje in mijn hoofd dat als ik bij de vampier weg bleef Jared alleen de vampier aan zou moeten vallen.
'Bij de tanden wegblijven, begrepen.' Ik dwong mijn lichaam om nog harder te denken terwijl in mijn hoofd al mijn lessen kickboksen door mijn hoofd raasden. Bescherm je lichaam, sla op de minst verdedigde plekken op het lichaam van je tegenstander. Ik was dan wel niet in een mensenlichaam, maar de regels van zelfverdediging zouden toch nog wel het zelfde zijn? Ik sprong over een beekje heen terwijl de mier zoete geur sterker werd. Ik herkende de plek waar ik was. 'Jared ik ben ten zuiden van de stad ging net over een beekje.' Ik wilde hem liever niet er bij halen, mijn instinct vertelde me hem te beschermen, maar mijn verstand vertelde me dat hij meer ervaring had dan ik. Het was een hart tegen hoofd strijd en mijn hoofd had op dit moment een rechtstreekse connectie met Jared dus die won. 'Jared ik denk dat ik haar zie.' Een witte met gouden flits in de verte. Ik wist niet precies hoe ik wist dat het een vrouw was, misschien dat de geur van vampieren wel genetisch in de wolven gestampt was, maar ik kreeg het voor elkaar nog harder te gaan rennen. Ik was sneller dan zij, maar een stuk minder handig in mijn nieuwe lichaam. Ze was nog zo'n 100 meter verwijderd van me en ik kon zien hoe mooi ze was. 'Jared, ik ga haar aanvallen.'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

      Een grote glimlach verscheen er op mijn gezicht zodra ik hoorde dat hij het niet erg vond om me nogmaals te helpen als ik die nodig had. Diep in mij voelde ik hoe de verlegenheid in mij drukte. Al sinds jaren heb ik me nog nooit zo gevoeld. Ik merkte aan hem hoe hij glimlachte naar mij en ik lachte zachtjes, omdat ik het aan de ene kant echt extreem schattig vond. Ik merkte hoe onze lichaamswarmte zich vermenigvuldigde zodra hij ook zijn armen om mij heen sloeg. Ik keek omhoog naar hem en merkte hoe een kleine beschermende blik uit kwam. Ook vanuit zijn houding merkte ik meteen dat hij een soort van beschermend gevoel kreeg, aangezien ik in vergelijking met hem echt een heel klein meisje was. "Zal ik met je mee naar je eerste les lopen.", Hoorde ik hem zeggen en gelijk knikte ik. "Lijkt me wel een goed idee, want is deze situatie kom ik niet echt snel bij mijn les.", Antwoordde ik en glimlachte naar hem. Toch iets in mij zei dat er vlakbij een enorm gevaar lag. Iets in mij zei dat ik moest veranderen en dwong me om richting het gevaar te gaan. Mijn lichaam begon algauw te trillen zodra ik een jonge man buiten zag rennen. Mijn hele lichaam begon hevig te trillen en ik wist wat er elk moment kon gebeuren. Zelf merkte ik hoe erg mijn lichaam begon te trillen en ik liet Dante los, voordat hij zou kunnen zien wat er met me zometeen zou gebeuren. Ik probeerde zo snel mogelijk naar buiten te hinken en richting de 'gevaarlijke' jongen toe te gaan. Ineens wist ik waarom ik naar hem toe moest. Hij was een vampier. Bij dat idee trilde mijn lichaam heel erg en moest ik echt tegen de wolf in mij vechten om niet midden in de hal te veranderen. Zomaar uit het niets viel ik op mijn knieën en gebeurde het.. Ik veranderde midden in de hal in mijn enorme grijze wolvenvorm. Ik schaamde me en keek Dante even aan, daarna rende ik naar buiten achter de vampier aan..

(Sorry dat ik zo lang niet reageerde T-T School is weer begonnen en ik heb het zo druk met de kleine meid :o )

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †