Afgelopen zondag avond ging ik naar beneden om te eten. Ik nam mijn laptop mee en op de trap was ik nog bezig met van alles wat je op het internet doet. Mijn vader liep achter me aan, heel toevallig kwamen we net op dezelfde tijd naar beneden. Bij één tree gleed mijn voet uit en verloor ik mijn evenwicht, waardoor ik viel. Omdat ik mijn laptop in mijn hand had beloot ik heel snel en eigenlijk onbewust, dat ik mijn laptop moest redden. Dat is dan waarschijnlijk de reden dat mijn laptop nu nog leeft want ik weet niet wat er anders mee gebeurd zou zijn. Dat ging dus wel ten koste van mezelf. Omdat ik mijn laptop in mijn handen had had ik geen handen meer om mezelf op te vangen of zoiets dergelijks. Daarom kwam ik ook erg hard neer onder aan de trap en meteen had ik echt ontzettend veel pijn. Gelijk kwam mijn moeder aanstormen, en mijn vader was ook geschrokken. Ik heb dus de rest van mijn avond op mijn buik op de bank gelegen met een enorm chagerijnig gezicht. Want normale mensen bezeren dan hun arm of been, maar nee, ik had last van mijn kont, of beter gezegd dat bot wat hier de coccyxm wordt genoemd. Ik was dus echt even behoorlijk pissig op alles en iedereen. Ook vond ik het nogal apart dat ik op die trap onbewust de keuze had gemaakt dat ik mijn computer belangrijker vond dan mijn lichaaam. Ik weet nog dat ik op het moment alleen maar dacht aan mijn laptop.
De volgende dag, maandag dus, had ik nog steeds superveel pijn en besloot ik uiteindelijk maar thuis te blijven, ik kon nou eenmaal niet op een stoel zittten, zeker niet van die stomme houten stoelen op school. Ook ben ik naar de dokter geweest, waar ik eigenlijk absoluut geen zin in had, maar mijn moeder drong erop aan. Ik zei tegen haar dat de dokter er ook niets aan kon doen en me alleen maar parecetamol geven. Maar nee, mijn moeder wilde absoluut naar de dokter. Die zei dat ze er verder ook niets aan kon doen en me alleen maar kon aanbevelen om parecetamol te nemen. Tuurlijk, dat wist ik allang. Wel zei ze ook dat ik misschien een zwembandje mee naar school kan nemen om daarop te zitten. Ik kijk haar zo aan van, are you kidding my? Dat was ze dus niet. Nu komen mijn ouders steeds weer met dat idee aanzetten maar ik weiger de hele tijd. Geen van de kussentjes die ik heb geprobeerd helpt.
Dinsdag en woensdag ben ik ook niet gegaan, al wilde ik het donderdag wel proberen. Dat heb ik dan ook gedaan, maar nu heb ik alleen maar meer pijn en zit ik weer thuis op deze vrijdag. Ik baal er echt enorm van en ik moest het even kwijt. Deze hele week en dan vooral in het begin heb ik echt de hele tijd gedacht dat het ergens ook best wel grappig is. Toen het net was gebeurd moest ik er eigenlijk ook wel een beetje om lachen, al kon dat niet omdat het dan pijn deed. Ik vindt het echt iets wat uiteraard mij weer overkomt, wat alleen ik weer voor elkaar zou kunnen krijgen.
Hebben jullie ook wel eens iets waarvan je denkt dat eigenlijk alleen jij dat weer voor elkaar zou kunnen krijgen?
She was always looking for more..
