Weet je. Ik wist waar ik moest beginnen toen ik hieraan begon. Nu echter niet meer. Mijn excuses voor het hoopje zooi dat hier komt te staan.
Mijn eerste probleem waar ik nu al veel te lang mee zit is dat ik geen werk kan vinden. En als je dan eens solliciteert, krijg je negen van de tien keer niet eens meer een bedankje. Ze weten verdomme dat wij – sollicitanten – er haast alles voor over hebben om werk te vinden, en te houden. En zij maken daar verdomme misbruik van, en dat maakt me helemaal gek.
Dat brengt me ook gelijk naar het volgende. Ik woon samen met mijn vriend, en hij heeft wel een baan. In de avond, van drie uur ’s middags tot en met twee uur ’s nachts. Origineel was het tot twaalf uur, maar ze besloten dat die twee uurtjes toch echt wel nodig waren. Nou oké, twee harde weken waren het, maar hij raakte eraan gewend. Nu besluiten ze er deze week ineens nog een extra uurtje bij te plakken. Hij komt pas om één uur zijn bed uit, en is om twee uur alweer op weg naar zijn werk. Als hij ’s avonds thuiskomt eet hij wat, en gaat hij slapen. Ik zie hem dus hooguit maar twee uur in één dag, en dan is hij gewoon werkelijk gebroken – en dat doet mij zoveel pijn om hem zo te zien.
Oh, en dan moet hij tot minimaal eind januari ook nog eens iedere zaterdag werken. Ook die belachelijke uren, want ach, verkloot je hardwerkende medewerkers maar en neem gewoon wat extra Polen aan die het allemaal niets interesseert en lachen. “Extra money, dude.”
En dan heb je nog het punt dat de oma van mijn vriend gewoon elk moment kan sterven. Dit zou nét wat minder erg zijn als we dichterbij woonden. Ik heb het niet over andere kant van Nederland dichtbij, ik heb het over ander land dichtbij. Zijn familie woont in Algerije – waar hij ook vandaan komt – dus hij kan er moeilijk heen gaan. Hij heeft haar al jaren niet meer gezien, maar hij is dus helemaal dol op haar. Dit breekt hem, wat mij weer breekt. Ik zou zo graag willen dat we het konden veroorloven om hem daar maar even een weekje – minimaal – heen te sturen.
Nog iets dat er in zijn familie afspeelt. Zijn zus is net bevallen – die in Dubai woont – en ook dat weegt zwaar bij hem. Die zus is daar nu alleen omdat haar man echt moet gaan werken, dus ook daar wil hij heen. Zijn zus is echt een schat van een vrouw en ik ben dol op haar, dus opnieuw, ik zou willen dat we het geld hadden en we hem daar eens lekker heen konden sturen om zijn familie te steunen. Die familie heeft veel meegemaakt samen, en hebben haast alleen elkaar nog.
Zijn moeder was bij zijn zus – om haar te helpen en te steunen voor/tijdens/na de bevalling, maar is overgevlogen doen ze het van haar moeder hoorde. Nu gaat het dus ook nog eens niet goed met haar gezondheid, aangezien zij ernstige hartklachten heeft – en ik heb gehoord hoe Arabische vrouwen reageren bij zo’n voorval, en dat is ook niet geweldig voor die arme vrouw.
Natuurlijk is dat allemaal nog niet genoeg voor ons… want hij besloot ineens toen het nieuws kwam dat zijn zus bevallen was, dat hij ook kinderen wilde. Nooit hadden we dingen hierover vastgesteld. Het enige wat vanaf het begin duidelijk was – en geloof me, daar ben ik érg duidelijk over geweest – is dat ik geen kinderen wil, niet van mezelf tenminste. Dit komt omdat ik zelf ook uit een verklote familie kom, en mijn moeder me eigenlijk gewoon letterlijk verwaarloost had vroeger – mijn oma had me opgevoed, en mijn pa was alleen maar aan het werk.
Maar nu komt hij hier spontaan mee, en dan ook gelijk drie. Dan praat hij allemaal over ‘legacy’ dit en dat. En ik begin echt bang te worden dat ik hem niet kan geven wat hij wil. Ik ben zo bang dat de enige persoon die ik ooit heb weten te vertrouwen in gaat zien dat ik niet goed genoeg voor hem ben. Dit begint mij echt letterlijk te breken. Hij blijft wel zeggen dat hij ziet wat ik allemaal voor hem doe, maar soms hebben we werkelijk waar de belachelijkste ruzies. En zeg alsjeblieft niet dat er meerderen zijn. Hij is gewoon echt perfect voor mij, en ik kan gewoon echt niet zonder hem. Hij heeft mij door zo’n klote tijd weten te slepen, waarin ik echt gewoon letterlijk dood wilde, en ook een poging had gedaan. Hij was er voor me, en liet me niet gaan.
Het komt er dus op neer dat mijn leven gewoon aan het instorten is op dit moment. Mijn ouders hebben me duidelijk laten weten dat ik niet bij hen aan hoef te kloppen, dagelijks mis ik mijn oma – de enige persoon in mijn familie waar ik letterlijk over kon zeggen waar ik van hield, mijn vriend die ik gewoon aan het kwijtraken ben op deze manier en gewoon eigenlijk alle stress waarmee ik nu overladen word op dit moment. Ik ga gewoon helemaal kapot hieraan. En het ergste is nog dat ik gewoon helemaal niemand heb met wie ik kan praten, want ik heb simpelweg niemand.
Oké, wauw, deze is echt veel te lang geworden. Mijn oprechte excuses hiervoor, ik kan gewoon echt niet meer…
[ bericht aangepast op 26 nov 2014 - 22:13 ]
I'm your little ray of pitch black.
