The A In ExchAnge • Skins Generation Two and Pretty Little Liars • Speeltopic. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 nov 2014 - 18:13 ]

Reality's overrated.

[Heya Noekie]

Bowties were never Cooler

Seamus Kevin O'Donnal
Vandaag kwam de logee aan vanuit Groot-Brittannië. Daar had ik ergens nog familie en we waren er wel naar de grootste paardenmarkt van onze gemeenschap gegaan, maar veel wist ik er niet van We wilde ik een beetje een goede indruk maken, dus ik had nette kleren aan getrokken: Een strak donker t-shirt, zwart vest en een schone broek zonder enige scheuren of rafeltjes. Eronder had ik wel gewoon mijn gympen aan. Ik had Kaiko ook wel een beetje opgedoft. Ik had hem vanochtend gewassen, zodat hij prachtig helder wit en helder zwart was. Ik had mijn zusjes zijn manen netjes doen uitkammen en toen invlechten, net als de bovenkant van zijn staart en zijn gigantische sokken. Alleen zijn voorpluk lieten ze pluizig. Daarna had ik zijn hoofdstel ingedaan en hem ingespannen. Normaal nam ik nooit het karretje richting school, maar wie ook bij me kwam logeren had vast koffers en dat ging gewoon makkelijker met een karretje erachter. Na nog een ontbijtje voor ons beiden was ik met hem richting de school gegaan. Ik had hem dit keer met karretje en al in het veldje geparkeerd en daar aan een boom gebonden. Ik koppelde hem voor nu los van het wagentje, wat ik ook aan de boom bond en liet toen de pony lekker scharrelen terwijl ik naar het gebouw liep. Ik haalde nog een hand door mijn haren en ging opzoek naar de anderen die op hun logees aan het wachten waren. Ik hoopte nu gewoon dat Kaiko niet zou gaan rollen, want dan was echt alles vies, niet alleen zijn vacht, maar ook zijn tuig, en dat was een hels karwij om schoon te krijgen. Ik keek nog even om naar de pony, maar ging toen toch maar door tot ik op de plek was waar ik hoorde te zijn. Ik hoopte dat degene wie ik voorgeschreven kreeg een beetje open stond voor mijn afkomst en mijn leefstijl, want die zou er toch in mee moeten draaien, inclusief alle normen, waarden en tradities. Nu was het maar wachten op degene die het moest ondergaan, mij en mijn gestoorde, geweldige familie.

Bowties were never Cooler

Elizabeth "Effy" Stonem.

Onder bescherming van de armen van haar vriend stapte ze uit de bus en slenterde Effy richting de schoolingang, waar een groep mensen stond. Zijn veels te grote sspijkerblouse om haar tengere lichaam, hieronder een trui, gestreepte kniekouzen en bruine schoenrn - afvragend waar haar broek was, deze droeg ze niet, het shirt kwam tot vlak over haar achterwerk en daarbij maakte het zacjte zonnetje het te warm, de truien waren enkel uot bescherming. De dingen die ze (behalve dan blouses), en ook de vele kleuren, eigenlijk alleen droeg als ze een lange reis had als deze, haar donkere haren waren in een rommelige vlexht gebonden en haar nagels en ogen zwart. Ondanks dat ze altijd haar mouwen tot haar ellebogen omhoog schoof hield ze deze tegenwoordig zover mogelijk naar beneden, de littekens waren nig vers en staken roze af tegen haar sneeuwitte huid. In haar ene hand had Effy haar tassen en de ander was in die van Freddie gevouwen. Ondanks het rammellende potje pillen in haar zak en het feit dat ze Freddie iedere dag zou zien - zonder woorden hadden ze afgesproken ook 's nachts naar elkaar toe te sneaken - was ze er niet gerust op. Effy kon niet zonder hem, haar liefde voor hem had haar zo breekbaar gemaakt en als ze eerlijk was had ze hem nodig. Niet alleen seksueel, ja, in plaats van lessen te volgen wipten zij, maar vooral zijn kracht, hij beschermde haar voor de wereld, hij hield haar heel. En behalve toen ze in het ziekenhuis was (al was hij daar wel aan haar zeide) en in de kliniek (hier had ze haar moeder en ondanks alles waren de twee tegenwoordig toch meer naar elkaar toegegroeid) was Freddie altijd bij haar, hij woonde praktisch in haar huis, als ze niet een keertje bij hem, of ij zijn sxhuur sliepen, maar dit was zeldzaam. Toch, de locatie maakte niet uit, het was bij hem en nu zou dit anders zijn. Hoe zou ze de nachten in hemelsnaam doorstaan?
      Met een naam in haar axhterhoofd liet ze haar blik over de groep glijden, maar ging toen weer terug naar haar vriend. Zijn perfecte, volle lippen, zijn liefdevolle ogen en zijn warme huid, zijn gespierde armen en zijn hand dat zo perfect in het haare paste. Ze ging hem missen, ondanks het feit dat hij in de buurr zou zijn. Niks was dichtbij genoeg. En al zei ze het niet vaak en zeker niet uit haarzelf, ze hield echt, oprecht van hem. Toch moest ze nu zoeken naar de persoon bij de naam, dus verstopte ze haar neus even in Freddie's shirt en stapte toen op een onbekende, jonge man af. "Wie is Seamus O'Donnal?" vroeg ze oonverschillig. De man was erg knap en als ze Freddie niet had gehad zou ze hem om haar vinger winden, haar oude zij zou dat doen. Freddie, zomenteen zou ze met Freddie mee gaan zoeken en daarna moesten ze hem loslaten en wat voor een hekel ze ook had aan romantiek, ze kon het niet.

[ bericht aangepast op 27 nov 2014 - 9:00 ]

Reality's overrated.

Seamus Kevin O'Donnal
Ik ging wat bij de rest van mijn klasgenoten staan. Zij wisten niet van Kaiko, of in elk geval niet alles. Ze wisten dat ik een winnende wedstrijdruiter was met mijn eigen paard, meer niet. Ik draaide wat met de zilveren vrijheidsmunt rond mijn nek, een munt die iedereen in mijn familie op zijn of haar 16e verjaardag kreeg, goud voor de dames en zilver voor de heren. Het was het teken van onze afkomst en cultuur. Uiteindelijk kwam er een bus aan en stapten wat jongeren uit. Sommigen waren gepast gekleed, in elk geval in mijn ogen, maar sommigen mochten echt wat meer aan, en dat zei veel als ik dat dacht. Ierse reizigers stonden namelijk niet bekend voor hun verhullende kleren, vooral niet onder de ongehuwde meisjes. Ik bleef staan kijken, handen achter mijn rug en een licht arrogante houding voor de rest van mijn lichaam. Ik was best heel benieuwd en nerveus naar degene die bij mij zou logeren. Mijn moeder en zusjes hadden het hele huis nog perfecter schoon en netjes gemaakt dan normaal,of nou ja, de woonwagen, maar goed, veel mensen hadden niet zo'n groot huis als onze wagen. Ze hadden een van de oude bedden van mijn oudere broers opgemaakt en alles was klaar voor het ontvangen van een gast. Nu nog kijken wat voor een gast het was. Als het een meisje was, werd het misschien een probleem, maar aangezien ik de enige was die nu een kamer alleen had, als er geen gasten waren, omdat de andere 3 uit mijn kamer al het huis uit waren, maar toch was het grotendeels not-done, zeker niet op mijn leeftijd, als het geen zussen of andere familie waren, en dan vaak zelfs nog. Toch hadden we geen andere plek, dus het zou moeten. Zo gebeurde het dus eigenlijk ook dat een meisje, die hand in hand met een jongen liep, en toch echt een broek aan mocht trekken van mij, niet door haar lichaam, maar gewoon om het gepaster te maken, mijn naam riep. Ik tikte mijn kin even naar voren. "Hier, dame. Seamus Kevin O'Donnal. Waarmee kan ik je van dienst zijn?" vroeg ik met een licht brutale grijns op mijn gezicht, voor ik een hand door mijn haren haalde. Als zij bij mij zou blijven, hoopte ik wel dat ze haar mondje kon houden over het kamp, want de vrienden die ik had wilde ik graag houden, en normaal waren mensen niet zo aardig als ze eenmaal erachter kwamen dat je van het kamp kwam. Nu hoefde ik niet lang meer op deze school, maar toch. Hopelijk bleef haar vriendje niet ook bij me, want dan werden ze zeker gescheiden. Zoenen voor het huwelijk werd al streng afgekeurd, maar samen slapen, onschuldig of niet, al helemaal. Dat gebeurde gewoon niet, einde verhaal. Dat we niet meer, zo wat, werden uitgehuwelijkt was al heel wat, ondanks dat nogsteeds bijna iedereen binnen de gemeenschap, of in elk geval de cultuur, trouwde. Ik voelde mijn mobiel in mijn zak trillen. Dat kwam zo wel als ze dat vriendje van haar gedag zei. Dat ik in een andere cultuur leefde en me aan die standaarden hield, betekende niet dat ik niets van de gorger cultuur wist. Ik had altijd op 'normale' scholen gezeten en wist echt wel hoe alles in elkaar stak, zelfs al keek ik nogsteeds verbaasd en lichtelijk beledigd toe over hoe het ging. Ook had ik niet altijd mijn handen thuis kunnen houden erdoor, maar voor nu stelde ik me open op en ik hoopte dat zij hetzelfde deed, want anders werd dit voor haar een erg onprettig verblijf.

Bowties were never Cooler

[Mijn topics.]

stay safe because I like being alive at the same time as you

Elizabeth "Effy" Stonem.

Ze kreeg geen antwoord van de knappe man, maar Seamus zelf reageerde. Waardoor ze richting hem draaide. Allereerst was zijn accent een beetje vreeme, ze wist dst ze in Amerika was en ze hier dus geen sterke Britse accenten zou horen - of desnoods haar vreemde accent -, maar dit was gene Anweikaans accent. Hij herhaalde zijn voor- en achternaam en douwde zijn tweede naam er ook nog tussen. Dat, en zijn beleefdheid, deed haar een wenkbrauw optrekken, gelukkig had zijn grijns iets lichtelijk brutaals. "Een bed?" het was een beetje sarcastisch, ten erste omdst het logisxh was, ten tweede was het maar de vraag hoevaak ze het bed zou gebruiken - en dan voornamelijk om te overnachten. "Effy," stelde ze haarzelf snel voor, al stonden er op alle papieren Elizabeth Stonem en zou ze dit vast wel weer een aantal keer te horen krijgen, voor ze eindelijk zo ver waren haar Effy te noemen. Ze keek Freddie even aan, er was hun verteld om 'elkaar op te zoeken en weg te wezen', wat betenende dat ze nu een snel, tijdelijk afscheid zouden moeten nemen, ze zouden elkaar vanavond weer zien, maar toch. Ze zoende hem, traag. Niet erg typisch, zij wad meer het type dat hard zoende, lustig, maar met Freddie was het anders, al was er een knetterende seksuele aantrekkingskracht tussen hen, ze hielden ook van elkaar en dat maakte dat ze op een moment als deze ook een klein beetje, al dan eigenlijk onopvallenend, kon verdragen. Ze zei dan ook niet dat ze hem ging missen, of iets van dat soort, sowieso was ze geen mond vol woorden, ze had jaren niet gesproken (enkel als ze knetterstoned was een woord, ze hield maar achterwegen dat ze vlak hierna knock-out ging, haar broer haar maagdelijkheid nam en ze de volgende ochtend wakker werd na een overdosis, die ze maar net overleefd had) maar nadat haar broer vlak voor haar vijftiende een autoongeluk had in haar bijzijn was ze weer gaan praten, al bleef ze, zeker in vergelijking met haar kletsgrage vriendin Pandora, maar ook de rest van de vriendengroep, vrij zuinig met haar woorden en gebruiktwn er dan ook nooit teveel. Ze verbrak de zoen en liet Freddie's hand langzaam los. Opnieuw keek ze hem aan, haar blik vroeg of hij nog wou dat ze mee ging. In de zak van haar leren jasje greep ze naar haar pakje sigaretten, het potje pillen - medicatie op dokyersrecept, anders had ze deze vast niet zo makkelijk meegekregen - en haar aansteker. Voor ze een sigaret tussen haar lippen stak drukte ze nog een kus op de mondhoek van haar vriend, de sigaret stak ze meteen aan en ze keek Seamus afwachtend aan. Geduldig was ze niet echt. Van wat ze had kunnen zien zag dit dorp er niet echt veelbelovend uit, een beetje saai, gelukkig waren er niet erg ver weg grotere plaatsen waar meer spanning te vinden was, had ze toen ze aankwamen op het vliegveld een grote fles sterke drank weten te bemachtigen en kon Thomas van een plant geweldig spul maken, in de bosachtige omgeving waren er ook vast wel paddestoeltjes te vinden, maar toch, ze ging het niet redden met enkel en alleen dit. Ze was dan wel geminderd en tijdelijk gestopt na haar poging en de tijd in de kliniek, maar ze was Effy Stonem nuet als ze rustig thuis zou zitten en braaf haar werk zou maken. Ze had daarnet haar pillen ingenoemen en deze waren niet goed in combinatie met alcohol of ander spul, maar goed, ze was er van overtuigd dat het al beter met haar ging en dit uitje ging ze dan ook weer terug haar oude leefstijl in. Hoe onverstandig dit dan ook was, en zeker voor haar.

Reality's overrated.

Seamus Kevin O'Donnal
Bij haar woorden deden me met mijn ogen rollen. Het was dus zo'n meisje. Nou een bed kreeg ze echt wel, netjes schoon en opgeruimd. Toen ze zich uiteindelijk voorstelde glimlachte ik en knikte. Wij hadden de instructies gehad om de logees zo snel mogelijk mee te nemen naar huis en te laten zien hoe wij leefden. Natuurlijk moest het meisje nog afscheid nemen van haar vriendje, door elkaars gezichten bijna op te eten. Ik pakte mijn telefoon en keek even. Het was mijn moeder die vroeg of we ook nog even langs de winkel wilden gaan om nieuw meel, krachtvoer, eieren en melk te halen. Dat ging er in het huishouden vaak snel doorheen. Nu was het niet mijn taak of plaats om te doen, maar ik deed het wel netjes. Dan zag ze direct wat van het stadje. Ik smste haar terug dat het goed was en dat ik een meisje genaamd Effie mee naar huis zou nemen. Daarna stopte ik het ding weer weg en zag hoe ze gelukkig net het kleffe gedoe afsloot. Ik zag hoe ze een sigaret opstak en zuchtte. Dit werd nog lastig voor haar, want binnen roken zou zoizo niet gebeuren en op het erf ook niet door de dieren. Ze zou dus in de straten van het kamp moeten roken en daar zou ze als een konijntje voor de wolven zijn. Mensen waren altijd wel aardig, maar tegenover gorgers toch niet altijd even open, zeker als ze dan ook nog hun mondje en oordelen mee hadden ging het nog wel eens mis met hen op het kamp. Hopelijk ging het gewoon goed, maar daar kon ik weinig aan sturen. "Waar zijn je spullen, Effie? Mijn wagen staat wat verderop en als je het niet erg vind gaan we ook nog even naar de supermarkt voor we naar mijn thuis gaan. Mijn moeder heeft nog wat dingen nodig en dan kan je direct een deel van de stad zien." zei ik tegen haar. Ik zou wel netjes haar koffers naar de kar dragen en haar alle belangrijke plekken in de stad laten zien. Ik wist zelf ook niet alles, want sommige dingen hadden we ook op het kamp, kappers, naaisters, babysitters, al waren die laatsten haast nooit nodig, want reiziger vrouwen waren bijna altijd huisvrouwen. Nu vond ik het zelf niet erg als mijn vrouw zou willen werken, maar de kinderen en het huishouden zouden er niet onder mogen lijden. Ik keek even rond en dacht even aan de snelste route naar de winkel. Kaiko zou namelijk een stuk meer moeten trekken dan normaal. Nu kon hij het zeker wel aan, maar ik wilde hem niet te veel laten lijden. Overmorgen had ik een wedstrijd en dan moest hij in tip top conditie zijn. Het was hopelijk de laatste wedstrijd voor we door konden stromen naar de gran-prix. Een tinker in de gran-prix was haast ongehoord, maar ik wist dat hij het kon. Nu maar hopen dat zijn hoofd er ook naar stond en we die drie punten zouden krijgen. De eerst gran-prix wedstrijd zou dan over een maand zijn, net genoeg tijd om de nieuwe elementen te perfectioneren. Ik haalde mijn handen van achter mijn rug vandaan een stak mijn handen in mijn zakken voor even. Mijn moeder zou me er een tik met een houten lepel voor verkopen, maar nu wist ik toch niet zo goed waar ik mijn handen moest laten, want achter mijn rug vond ik nu ook weer zo onaardig. Als het meisje opschoot met haar spullen en haar peuk, zouden we snel thuis zijn, want ik wist zeker dat het daar echt een gekkenhuis zou worden om onze gast te ontvangen en haar het hemd van het lijf te vragen, want naast wat kleine kinderen hadden we nooit gorgers in de wagen gehad. Dat zou dus nog wat worden, en ik zou haar waarschijnlijk ook moeten voorbereiden, maar dat kwam wel op weg naar het kamp na de winkel.

Bowties were never Cooler

Frederick "Freddie" McClair.

Ik voelde Effy's lippen en zoende haar zacht terug. Ik wou nog even van haar genieten, voordat we tijdelijk afscheid moesten nemen. Haar hand, die in de mijne geklemd zat, gleed er langzaam uit en ik keek naar haar vragende blik. Ik wou het liefst bij haar blijven, maar ik wist dondersgoed dat dat niet kon dus zuchtte ik zacht. Ik keek toe hoe ze een sigaret pakte en daarna een kusje op mijn mondhoek drukte. Ik glimlachte zacht en focuste mij toen op mijn eigen week. Tuurlijk ging ik Effy zien. Ook al hadden we dat misschien niet af gesproken, wij waren zo erg naar elkaar toe gegroeid dat ik niet een tijd zonder haar kon. Hoe graag ik dat misschien wou. Nee, ik wou dat meisje niet meer kwijt. Ondanks haar 'problemen', was ze nog steeds mijn alles. Ik had er langs gekeken en dan merk je hoe geweldig ze was. Voor mij, in ieder geval. Ik zette mijn capuchon van mijn hoodie op en begon door de groep heen te kijken. Ondanks dat ik genoeg aandacht kreeg van de meisjes, was ik zelf nooit erg open geweest. Ik wachtte af. Het was moeilijk om een stap te nemen en daarom ook dat ik niet meteen een relatie had met Effy. Ik pakte een sigaret en stak hem aan. Ik zette hem tussen mijn lippen en nam een hijs. Heel langzaam liet ik de rook uit mijn mond ontsnappen. Ik liep wat meer richting de groep meisjes, waarvan één mijn 'partner' moest zijn. Ze heette Emily Fields en dat was zo'n beetje alles wat ik wist. Ik wist niet hoe ze er uit zag, wat erg handig was geregeld. Ik veegde eventjes met mijn hand door mijn oog en nam nog een hijs voordat ik nog een stap naar voren zette. 'Hallo dames, wie van jullie is Emily Fields?' zei ik nonchalant. Ik nam nog een hijs en trapte daarna de sigaret uit. Ik moest nu even netjes blijven en op de één of andere manier leek het alsof de dames niet zo van die dingen hielden. Ik wist het niet, het was gewoon een voorgevoel. Ik stopte mijn handen in mijn zakken en wachtte geduldig op een antwoord.

[ bericht aangepast op 29 nov 2014 - 15:11 ]

Danmarks Dynamite.

[Nou, ik ben benieuwd of het goed is. Feedback zou nu even fijn zijn, mwihi.]

Danmarks Dynamite.

[Lijkt me een prima stukje ]

Bowties were never Cooler

Elizabeth "Effy" Stonem.

Hij rolde zijn ogen, maar het boeide haar niks, natuurlijk niet, hij dacht van haar wat hij wilde, het kon haar niks schelen. Bij zijn vraag over haar spullen hield ze haar tassen omhoog, ze had niet zoveel mee. Natuurlijk, de meeste meisjes zouden ladingen meenemen en dat begon al bij make-up en haarproducten, maar op haar gezicht droeg ze alleen wat lippenbalsem, een dik zwart oogpotlood, eyeliner, mascara en donkere oogschaduw, waar ze voor de afwisseling nog een blauw potloodje bij had gegooid en natuurlijk en potje zwarte nagellak, met het stijlen van haar -haar was ze ook gestopt en ze had enkel een borstel, twee elastiekjes en het zelfde aantal schuifspeldjes en een haardiadeem bij zich, meer deed ze toch niet. Verder had ze gewoon wat afgesleten panty's, een oversized zwarte ripped trui, twee paar ripped jeans, één shortje, een trowover jurkje, een vest en wat shirts, ondergoed en sokken meegenomen, en natuurlijk haar jas en schoenen. Een ring, ketting en een stapeltje dikke armbanden (hier zoveel van uit noodzaak) en ze was klaar - in vergelijking met de anderen, en dan zeker de meiden, was dat zwaar geminimaliseerd. Daarbij zaten haar medicijnen en de verboden fles. Freddie en zij hadden ondertussen stilletjes afscheid genomen en hij ging op zoek naar zijn verblijf. Net zoals zij bij een jongen zat, was hij ingedeeld bij een meisje. Vreemd, maar ze had gehoord dat ze lesbische was, dus dat had vast de aanleiding geweest. Misschien had je het van Effy verwacht, maar ze had hier geen enkel problemen mee, twee van haar beste vriendinnen waren een koppel en hier had ze ook nooit een opmerking over gemaakt. Over de vraag of het goed was boodschappen te doen mompelde ze een zacht "Best," voor ze haar peuk uitdrukte en op de grond gooide. Daarna gooide ze haar tas over haar schouder en even gleed haar kleine, smalle handje nog haar jaszak in, op zoek naar de pillen, als in een soort bevestiging dat ze deze, zodra ze weer kwamen, in kon nemen. Nog altijd was ze doodsbang, al waren het haar eigen hersenspinsels die deze angsten en hallucinaties creëerden. Maar ze hadden haar wel zover gebracht dat ze haar polsen door had gesneden, op een snelweg had staan schreeuwen tot ze geraakt zou worden, wat zelfs nog geen week geleden was gebeurd, zonder Freddie, en de laatste keer Cook, was ze er allang niet meer geweest en al leek ze nog zo stoer, ze was zo labiel als het maar kon zijn.

Reality's overrated.

[Het is goed Gabs, zeker voor een onervaren iemand.]

Reality's overrated.

Naomi Campbell.

Ik stapte vermoeid de bus uit. Ik had een lange reis achter de rug en ik wist dat ik na lange reizen altijd erg vermoeid was. Ik strekte mij uit en voelde de koude wind tegen het ontblote stuk van mijn buik aanwaaien. Ik zakte weer in elkaar en pakte mijn tas, die ik over mijn schouder gooide. Ik liep naar een oud, houten bankje en ging met mijn kont op de leuning zitten. Ik keek verveeld toe hoe Effy en Freddie met elkaar stonden te kleffen. Net zoals altijd. Ik was er aan gewend geraakt en ik was blij dat Effy zich goed voelde bij de jongen en andersom. Ik zag hoe Freddie even later een sigaret opstak en ik besloot hetzelfde te doen. Die giftige dingen waren een verslaving geworden en ik kon niet zonder ze. Elke keer tijdens de reis als we stopte, moest ik gewoon sowieso een hijs nemen. Ik stak mijn peuk aan en nam een hijs. Ik haalde een hand door mijn ietwat vette haren en wou dat ik een douche kon nemen. Ik zou dat ook zo snel mogelijk doen als ik eenmaal bij mijn partner was. Ik blies de rook uit en pakte mijn mobiel. Geen smsjes, helemaal niks. Ik zette mijn sigaret tussen mijn lippen en stopte mijn mobiel weer weg. Misschien was het tijd om te zoeken naar het meisje waarmee ik mijn tijd zou door gaan brengen. Je zag al dat er groepjes ontstonden. 'Wie is Aria Montgomery?' zei ik, terwijl ik mijn stem harder opzette. Ik had geen zin om op te staan. Ik had überhaupt geen zin om vrolijk te doen. Mijn humeur was deze dagen niet al te best en vraag mij niet waarom, want ik wist het zelf ook niet precies. Uiteindelijk besloot ik toch op te staan en keek ik om mij heen. Nu moest ik wachten op een antwoord, dus beet ik zenuwachtig op mijn lip en wachtte af.

Danmarks Dynamite.

Seamus Kevin O'Donnal
Ik keek naar haar tassen toen ze die omhoog hield en knikte. Het was gelukkig niet zo'n hoer die drieduizend lagen make-up op deed. Kijk, mijn zusjes droegen ook make-up, maar nooit zoveel als sommige meiden op mijn school. Ik vroeg haar of we via de supermarkt naar mijn huis konden gaan, wat ze gelukkig niet erg leek te vinden. Toen ze haar tas over haar schouder tilde, was ik alleen net iets minder opgelucht. Ik nam ze voorzichtig van haar over. "Laat mij je tassen dragen. Je hebt al lang moeten reizen." zei ik voor ik voor haar uit liep het schoolterrein af, richting het veldje waar ik Kaiko achter had gelaten. Toen ik aan kwam lopen hoorde ik het paardje al briesen en glimlachte. "Zie hier, ons vervoer." zei ik met een vrolijke grijns, terwijl ik omkeek naar het meisje. Ik liep het veldje op en zette de tassen vast in het karretje. Dat maakte ik los van de paal en zette zo neer dat ik Kai weer kon inspannen. Pas daarna maakte ik de pony los van de paal. Hij zou niet weglopen, maar toch, hij bleef een dier en kon altijd schrikken. Ik spande hem in en begon rustig, maar toch vlug en vaardig, alle riempjes correct vast te maken. "Stap maar vast in. Dan kunnen we zo naar de supermarkt. Wees maar niet bang. Hij doet niks." zei ik terwijl ik het zwart-witte paardje nog een aai over zijn neus. Daardoor likte hij over mijn hand, wat me lachend het kwijl weer aan zijn snoet afveegde. Ik hield enorm veel van mijn superpaard, maar ik zou van haar vast wel commentaar krijgen op mijn vervoer van 1pK. Sommigen vonden het romantisch, of schattig, maar nooit gewoon iets om me voort mee te bewegen. Ik kon wel fietsen of lopen, maar ik had toch een paardje en een karretje, dus ik vond dit wel best. Toen ik eenmaal klaar was aaide ik hem nog even voor ik de teugels over zijn hoofd bracht en door de ringen heen, voor ik zelf in het karretje ging zitten en daar de teugels aan elkaar vast maakte. Nu waren we klaar om boodschappen te gaan doen. Kai bleef netjes staan wachten, maar stond al wel een beetje te trappelen. Ik had hem goed afgericht, maar hij bleef een ongecastreerde hengst en zo nu en dan best opvliegerig. Toch zou ik het zeker niet anders willen. Nu was het alleen wachten op Effie en dan was het op weg naar de winkel en naar huis. Zolang kon de pony vast wel wachten, ik maakte me alleen wat zorgen over zijn gedrag als de zak voer in de kar zou liggen, want hij was echt gek op dat spul en kreeg maar zeven handjes per dag. Drie in de ochtend en vier in de avond. Ach, we zagen het wel. Nu eerst maar eens naar de supermarkt zien te komen, door het verkeer heen, wat niet altijd even blij was met mij en mijn karretje.

Bowties were never Cooler

Elizabeth "Effy" Stonem.

De gozer nam haar tassen over, een zogenaamde beleefde poging, maar zij geloofte hier niet zo in. Dat hij haar naar eem paard bragt verbaasde haar conpleet, ze wist nog net wat voor dier het was, ze was een stadsmeisje en paarden hoorsen daar niet bij. Seamus gebaarde haar te gaan zitten en zei dat ze niet bang moest zijn, wat haar -haar ogen deed rollen, maar ze ging wel zitten, haar baggage zette ze nop haar schoot. Haar ene habd gleed weer haar zak in en klemde om het potje pillen, haar ogen staarden vooruit zoals ze eit vroeger deden. Effy was nog steeds geen persoon van conversaties en zeker niet dat gezellige koetjes en kalfjes geleuter. Je had zo de spreker, wat zij zeker niet was, maar niet uit verlegenheid, en de luisteraar, maar ook dit was ze niet echt. Effy hield zich niet bezig met andermans zaken, meestal liet ze het geleuter maar wat langs zich voorbij gaan en al sprak ze weer, ze bleef zuinig. Ze stelde niet eens vragen, om de anderen dan honderduit te laten praten, nee, niks. Maar het was ook niet zo dat ze niet soor had wat er in de wereld speelde, ze wist vanaf heteerste mmoment al dat haar moeder een affaire had en toen ze haar later ook nog betrapte was dit niet eens een bevestiging meer, ze was er hinderd procent zeker van. De hevige scheiding van haar ouders deed haar enkel meer dan ze toe wou geven. Haar broer had ze twee keer verloren (eerst soor zijn ongeluk em toen permanent omdat hij ging studeren en het contact nou niet denderend was), dus die was er ook niet voor haar. Ze had zo stoer gedaan, maar uiteindelijk had ze wel Pandora's verkaardag verpest en hadden zij en Cook letterlijk de tussenmuur tussen Panda's huis en dat van de buurman doorgeneukt, terwijl ze echt wel wist hoe Freddie hier over dacht, ze wisg al die tijd wat hij voor haar voelde, maar toch bleef ze bij Cook en zijn ongebonden wipjes. Ze rouwde er niet om dat haar vader haar compleet had laten zitten, de man betekende niks voor haar, haar moeder was dan ook de persoon die haar door de tiid in de kliniek had gesleept, zij was de enige die er was nadat ze Freddie uit had gesloten. En ondanks waren de vrouwen op de één of andere manier vrij close na die tijd, Effy had voor haar mieder gezorgd maar nu haar moeder dit voor haar deed leek eindelijk door de vrouw en dochter heen te gaan dat ze toch wel om elkaar gaven, soms dan. Effy kwam weer terug bij de gozer naast haar en ze daxht terug gaan Freddie en het lesbische meisje, misschien dat Seamus wel homo was. Ze was niet van de vragen maar toch kwam deze over haar lippen. "Gay?" vroeg ze monotoom. Het zou een homofobische vraag kunnen zijn maar dat was het niet, noch was het intresse. Het was gewoon een zeldzame vraag uir de mond van Effy Stonem. [/I]

Reality's overrated.