The A In ExchAnge • Skins Generation Two and Pretty Little Liars • Speeltopic. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 nov 2014 - 18:13 ]

Reality's overrated.

Seamus Kevin O'Donnal
Bij het veldje zette ik Effy haar tassen in de kar en maakte toen gestaag alles klaar voor vertrek. Het was misschien nu niet echt een standaard vervoersmiddel voor de meeste mensen, laat staan mensen van mijn leeftijd, maar op het kamp gebeurde het zoizo meer en keek niemand er eigenlijk erg van op. De meeste mensen hadden wel een paard, of in elk geval een pony waar de kinderen op leerden rijden, en anders had een familielid er altijd wel een.Zo leerden mijn neefjes en nichtjes inmiddels rijden op hetzelfde paard waar ik op had leren rijden, en die nu echt een oude rot was, en later zouden ze op Kaiko en Muppet kunnen rijden, maar nu had ik Kaiko nog gewoon te intensief nodig en was Muppet gewoon nog te klein. Ik stapte ik toen ik klaar was en gaf Kaiko het commando om te gaan. "Stap." zei ik rustig met twee klikjes erachteraan, waardoor we in een normaal tempo vertrokken. Bij haar vraag keek ik haar even aan en fronste. Intussen waren we wel op de weg gekomen, dus moest ik blijven opletten en het paard in een hogere versnelling zetten. "Draf." zei ik met weer twee klikjes erachteraan, zodat we nu in een redelijk tempo over de weg gingen en de mensen niet te veel ophielden, al zou het altijd wel iets gebeuren. "Dus omdat ik een paard heb denk je dat ik gay ben? Sorry om je wereldje te verpesten, maar ik wacht gewoon nog op mijn vrouwtje, meer niet. Dat ik nog niemand heb, betekend niet dat ik van de andere kant ben. Hoezo? Wilde je me koppelen? Dan spijt het me om je bel te laten barsten, maar ik ga zoizo niet uit met gorgers." zei ik voor ik het paard stilzette voor het stoplicht met een zacht stemgeluidje. We waren alweer bijna bij de winkel. "Kijk maar wat rond. Dan weet je al een beetje hoe het hier in elkaar zit. Vanmiddag kunnen we misschien nog wel even de stad in, maar ik denk dat we vooral in en rond het kamp blijven. Daar is waarschijnlijk genoeg te zien en te doen, en misschien wil je nog wat uitrusten van de reis, want dat zal ook wel zwaar zijn geweest. Als je wil kan je ook nog wel mee naar mijn werk voor een paar uurtjes, maar dat ik misschien wat minder interessant. Dan kan ik je beter naar je vriendje brengen op de weg erheen, als je dat wil en ik weet waar hij zit." Zo sprak ik rustig door terwijl ik dacht. Uiteindelijk parkeerde ik Kaiko op het veldje naast de supermarkt, waar nog twee paardjes stonden bij de ton met water die er stond. De winkel had gemerkt dat er meer inkomsten waren als ze ook een plek hadden voor de paarden met karretjes van de reizigers en zigeuners die hier veel woonden in de buurt, want er lagen drie kampen in en om het stadje. Het was wel fijn om enigsinds gelijkgestemden in de buurt te hebben, maar negatieve ervaringen werden ook direct van de ene groep naar de andere overgeschreven, terwijl we dat niet waren. Ach, je leerde ermee leven. Nu was het tijd voor boodschappen. "Kom je mee naar binnen, of blijf je hier?" vroeg ik terwijl ik Kai vastmaakte aan de paal die er stond om hem aan vast te maken.

Bowties were never Cooler

Elizabeth "Effy" Stonem.

Haar vraag schoot er bij hem wel in en ze rolde met haar ogen om wat te glimlachde het Effy-lachje, uniek en niemand wistvwat hij nou precies betekende, behalve zijzelf. "Rustig, for fucks sake. Gewoon denkwerk waarom wij met elkaar opgescheept zitten, en gezien Freddie bij een lesbienne zit." Koppelen, never. "Koppelen? Love isn't good for shit." Ze mocht dan wel oprecht van Freddie houden, maar liefde was voor haar nog steeds niks waarin ze geloofte. Met deze woorden herrinerde ze zich het gesprek met Tony, toen hij na zijn ongeluk voor zowel hem als haar moeder kon zorgen en hij hopeloos achter zijn ex aanrende, ook toen had ze gezegt dat liefde absoluut nergens goed voor is en nou is die absoluut weggevaagd, maar ze stond nog steeds achter deze woorden. De rest van de woordenstroom van de vreemde gozer die met het moment raarder leek te worden negeerde ze, maar ze kwam wel mee nsar de supermarkt, al was dat meer omdat ze liever niet alleen achter blief en misschien nog wat juiste contacten kon vinden, of misschien alleen een fles wodka, de fles drank van het vliegtuig zou immers zo op zijn. Dus gooide ze haar tas over haar schouder (ze kwam uit de stad en daar kon je geen spullen buiten laten staan) en ging het karretje uit. Enkel, toen ze met beiden benen op de grond stond ging er wat door haar heen, het kon de vermoeidheid zijn, die haar psychose weer wat naar boven kon laten wateren, het was niet zeker, dit kwam wel vaker terug. Het ding was, voor Effy was het niet iets bewusts als in 'oh daar duikt mijn rugpiij weer op', voor Eddy was het echt het was haar depresieve hoofd dat met haar aan de loop ging.
      Ze stonden daar, achter de supermarkt naar haar te gluren, ze waren haar gevolgd en zonder Fredsie's bescherming konden ze haar pakken.
      Effy verstijfde van pure angst, maar toen er een bonk klonk kwam ze weer terug, ze had haar tas laten vallen. Snrl pakte ze deze weer op en klemde haar handen even om haar polsen. Ze waren haar achteraan gegaan. Er was niks aan de hand. Ze waren haar gevolgd. Alles was oke. Ze was kwetsbaar. Niet denken. Ze stonden haar op te wachten.

Reality's overrated.

Seamus Kevin O'Donnal
Ik had haar duidelijk verkeerd geïnterpreteerd. Ik kalmeerde weer langzaam en concentreerde me verder op de weg. Haar uiteindelijke woorden deden me zichten en ik haalde nog een hand door mijn haren. "Liefde kan geweldig zijn, maar tot nu toe heb ik het nog niet gevonden." zei ik voor ik me verder gewoon rustig concentreerde op al het verkeer en het geklik van de hoeven op de straat. Het maakte me gewoon rustig en zorgde voor een kleine bubbel om me heen, een prettige positieve bubbel. Ik parkeerde met karretje bij de anderen. Ik vroeg haar of ze mee kwam en glimlachte een beetje toen ze uit het karretje stapte. Ik wilde voor haar uit lopen naar de supermarkt, maar zag iets in haar ogen, waardoor ik naar haar toe liep, in plaats van naar de supermarkt. Voorzichtig pakte ik de tas van haar over en legde een hand op haar schouder. "Gaat het?" vroeg ik voorzichtig. voor ik een arm om haar heen sloeg en haar voorzichtig meenam de winkel in. Dit was zeker niet meer dan beschermend bedoeld. Dat was waarvoor jongens waren: Geld in het laatje brengen en de dames beschermen. Ik kon ook wel koken, wassen en dweilen, maar dat was toch vrouwenwerk. In de winkel zette ik haar tas in een karretje en nam het karretje mee met een hand, terwijl ik mijn andere arm nogsteeds om haar heen had, want ik had wel het gevoel dat ze wat steun kon gebruiken. Ik wist niet waarom, maar ik had altijd geleerd met mijn gevoel te gaan en werken met paarden, wat gevoelsdieren waren, had dat alleen maar erger gemaakt. "Je hebt niets om je zorgen over te maken, zeker niet als we straks op het kamp zijn. Daar komt niemand op of af zonder dat het halve kamp het weet, zeker geen mensen die er niet thuis horen." zei ik terwijl ik het karretje door de paden duwde opzoek naar de boodschappen die mijn moeder nog nodig had. Nee, ondanks dat iedereen altijd dacht dat het een plek was vol dieven en schurken, maar als je er thuis hoorde was het de veiligste plek die je, je kon bedenken. Het was mijn thuis en ik kon me geen betere plek verzinnen om op te groeien en te wonen, als je het mijn vroeg. Voor mij geen huis of een woonwijk, no way. Gaf mij maar het kamp. Zo af en toe legde ik dingen in het karretje, maar het meeste was gewoon rustig tussen de paden door slenteren, en meer niet.

Bowties were never Cooler

Aria Montgomery.

Vandaag stond ik op het punt om kennis te maken met een uitwisselingsstudent die tijdelijk bij ons in huis zou komen wonen, ik moest zeggen, in het begin was ik er niet al te enthousiast over geweest, maar uiteindelijk waren mijn gedachtes omgedraaid en wie weet kwamen er wel hele leuke vriendschappen uit voort. Snel wikkelde ik een sjaal rond mijn hals, knoopte mijn jas dicht en griste mijn tas van de stoel, om nog even gauw te controleren of mijn telefoon er in zat en toen dat het geval was maakte ik snel mijn weg naar buiten. Onderweg haalde ik nog even snel bij Starbucks een hete koffie en was blij toen ik mijn handen rond de warme beker kon klemmen. Het was al redelijk koud buiten. Toen ik eenmaal op de bestemde plek kwam, waren er al redelijk veel mensen en zuchtend keek ik om me heen. Ik had geen flauw idee bij wie, wat, of waar ik moest zijn. Ik dook wat in elkaar en verlangde naar de warme armen van mijn lieve vriendje, Ezra. Als ik kennis had gemaakt met mijn 'partner' zou ik wel weer even bij hem langs gaan, het was best wel een tijdje geleden dat ik hem gezien had. We hadden het beide ook gewoon uitermate druk.
Op het moment dat ik mijn naam over de lippen van iemand hoorde rollen scande ik met mijn ogen de grote groep mensen, mijn ogen bleven hangen bij een meisje met blond haar. Zachtjes beet ik op mijn lip, voordat ik langzaam naar haar toe liep. Het muurtje waar ze op zat was ze inmiddels van af en ze was rechtop gaan staan, waardoor ik merkte dat ze toch redelijk wat groter was dan mij, al hoe wel, de meeste mensen waren veel groter dan mij. Waarna ik vlak achter haar stond, tikte ik haar zachtjes aan, om vervolgens tegenover haar te gaan staan. "Dat ben ik, leuk om kennis te maken." God, had ik niet wat anders kunnen verzinnen? Nu dacht ze vast al gelijk dat ik een of andere oude tut was, fantastische start, Aria.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Elizaberh "Effy" Stonem.

Zinloos ging Seamus tegen haar woorden in. Natuurlijk, vast. Ze besloot ook dit maar te negeren, s hii nou zo naïef was hier heilig in te geloven wad dat zijn keus. Het ging geestelijk redelijk goed, tot ze bij de supermarkt aankwamen en Effy uit het karretje stalte. De habdeb hadden haar weer vastgegrepen. Vaag merkte ze dat Seamus haar tas overpakte en zijn stem klomk ietwat verbogen terwijl hij tegen haar praatte. Zijn arm werd voorzichtig om haar heengeslagrn en ze rukte zich los, ze kon niet goed tegen meutes mensen om zich heen tijdens haar episodes, lichamelijk contact van een praktische vreemde hielp ook niet, ze wantrouwde hem dan ook. Misschien wou hii haar wel wat aan doen, misschien werkte hij wel samdn met de duivel. De woorden hierna zorgteb voor een maniakale grijns op haar lippen en met stevige passe liep ze door, dior de supermarkt. In het kamp was ze veilig, wacht, kamp? Wat voor kamp? He? In Bristol en de omgeving waren er geen kampen, maar in anderr delen van Groot-Brittannië waren er wel wat zigeunergroepen rn andere reizigers en het was niet het enige land met deze volken. Was dat het misschien, het zou wel logisch zijn. Al was het geen echte episode Effy wws er met haar hoofd niet helemaal bij. Vanmiddag zou ze Freddie weer zien en samen zouden ze de rammelende fkes leegdrinken, hun sigaretten oproken, de nodige seksuele frustratie kwijt, misschien dat Thomas wat had gedraaid - al wist ze dat Freddie het er waarschijnlijk niet mee eens zo u zihnn als ze all in ging - en er zou ongetwijfeld wat hmtijd voor hun relatie komen. Maar tot die tijd bleef Effy wat afwezig ronddwalen. Freddie zou ze niks vertellen over haar dip, al zou die het ongetwijfeld doorhebben.

Reality's overrated.

Naomi Campbell.

Terwijl ik zenuwachtig van mijn ene voet op de andere balanceerden keek ik naar het meisje voor mij. Ze zag er knap uit. Ze knap en vriendelijk. Toen ik er achter was gekomen dat ik ook op meisjes viel, checkte ik zoveel mogelijk meisjes stiekem uit. Het was iets spannends, iets dat in mij ging tintelen. Het was leuk en fijn. Echter kon ik nog niet precies hoogte krijgen van het meisje voor mij. Zoals ik al zei; ze was knap en ze zag er vriendelijk uit. Maar uit een uiterlijk kon je iemands personaliteit niet altijd halen. De woorden die netjes haar mond uit kwamen, maakte mij nog zenuwachtiger dan ik al was. Raar genoeg was ik ineens heel zenuwachtig en dat hoorde niet. Ik was vaak zenuwachtig, maar niet zo zenuwachtig. Misschien kwam het door de nieuwe omgeving? Ik rechtte mijn rug en glimlachte zacht. 'Insgelijks.' zei ik en verbrede mijn glimlach. Ik was dan misschien niet geweldig in snel nieuwe vrienden maken, maar ik moest wel zes weken met Aria door brengen. En ik had geen zin elke ochtend chagrijnig mijn bed uit te stappen, omdat wij geen vrienden konden zijn. Het was dat ik was overtuigd door de groep om mee te komen. En daar stond ik dan, verlegen en zenuwachtig naar Aria te staren. 'Ik neem aan dat ik gelijk met je naar huis ga. Ik bedoel, tenzij je eerst nog iets anders wou doen? Ik weet namelijk niet wat je van plan was en ik..-' Ik stopte en zuchtte. 'Oh, laat ook maar. Ik ben ook veel te zenuwachtig bezig. Sorry voor mijn stomme gedrag.' zei ik daarna en richtte mijn ogen op mijn schoenen. Waar was ik toch mee bezig? Dit sloeg helemaal nergens op. Kom op, Naomi, wordt eens jezelf. Straks denkt ze nog dat je verliefd op haar bent.

Danmarks Dynamite.

Seamus Kevin O'Donnal
Effy rukte zich los van mijn greep, maar liep wel met me mee. Ik had echt geen idee wat er met haar was, maar haar angst was duidelijk best groot. Ik gooide zo nu en dan wat dingen in het mandje, de dingen die mijn moeder nodig had en nog een bosje bloemen voor in de wagen. Daarna ging ik rustig betalen en nam haar weer mee naar het wagentje. Dan zouden we snel na het kamp kunnen. Daar zouden we genoeg over ons heen krijgen en het viel nog mee dat we niemand waren tegengekomen in de supermarkt. Normaal gesproken gebeurde dat namelijk wel altijd. Dan kreeg ik weer een opmerking dat ik vrouwenwerk aan het doen was, maar ik kon er niets aan doen dat ik nog niet iemand had ontmoet waarmee ik wilde trouwen en daarom nog thuis woonde. Zodra ik een eigen dame had, ging ik toch echt geen boodschappen meer doen. Ik zette de boodschappen in het paardenkarretje, samen met haar tas, en zette de boodschappen kar weer weg. Ik was wel goed opgevoed. Ik maakte ons weer klaar voor vertrek, en wachtte tot ze in zou stappen. Het was nog wel een minuutje of 10 rijden, maar we zouden er snel genoeg zijn. "Ik moet je alleen nog waarschuwen. Mijn familie is vrij groot en erg nieuwsgierig. Gewoon dat je het even weet." zei ik terwijl ik Kai nog een klein klopje op zijn achterste gaf. Hij was zo'n braaf paardje. Mijn lieve en brave paardje. Zeker ook een paardje die ik had meegenomen in mijn toekomstplannen. "Kom je? Dan zijn we er zo." zei ik met een glimlachje, terwijl ik de teugels in mijn handen nam. Dan konden we zo weg. Hopelijk zou het allemaal goed gaan en werd ze geaccepteerd, want anders zou het nog best lastig worden. Gelukkig had ik een vrij open familie, maar ik hoopte gewoon dat ze geen negatieve stereotypes gebruikte, want dan zou het erg moeilijk worden om erbij te horen en een leuke tijd te hebben.

Bowties were never Cooler

[Sierota -> Hennig.]

stay safe because I like being alive at the same time as you

Aria Montgomery.

Een opgeluchte zucht rolde over mijn lippen toen ze niet begon met lachen over mijn rare woordkeuze, dat stelde me al weer wat meer op mijn gemak bij dit meisje. Een halve glimlach speelde langzaam rond mijn lippen toen ze moeite had om uit haar woorden te komen, ik vond het wel schattig. Ik wist al heel lang dat ik biseksueel was, het was me alleen nog nooit over komen dat ik ook echt verliefd was geworden op een meisje, voor nu was ik nog gelukkig met Ezra. "Het is oké, ik begrijp het best als je zenuwachtig bent. Ik kan niet ontkennen dat ik dat zelf ook niet ben," lichtelijk ongemakkelijk keek ik haar aan. "Het maakt mij overigens niet uit, zeg jij maar wat je als eerst wilt doen." Ik nam een slokje van mijn inmiddels lauwe koffie en keek naar haar op. Nu ik zo voor haar stond was ons lengteverschil toch wel iets wat te merken was. "Oh, trouwens, wat is je naam?" Langzaam voelde ik rode blosjes ontstaan op mijn wangen toen deze woorden over mijn lippen rolde, maar helaas hadden ze er niet in de brief bij gemeld hoe diegene zou gaan heten.
Ik was benieuwd hoe ze het hier zou gaan vinden, de buurt was op zich wel oké, maar de meeste mensen die hier leefde waren veel minder. Mijn meeste tijd bracht ik dan ook door bij Ezra, maar tegenwoordig zag ik hem steeds minder vaak en ik had eigenlijk geen idee waarom. Mijn plan om hem daarstraks op te gaan zoeken was ook van de baan, ik kon dit meisje moeilijk bij mijn ouders en broertje droppen en dan vrolijk weg gaan. Überhaupt om haar bij mijn broertje achter te laten zou zielig zijn. Ik was vooral nieuwsgierig naar wat ze allemaal gedaan had en waarom ze gekozen had om hieraan mee te doen, zelf zou ik namelijk nooit naar een andere plek willen als Rosewood. Niet dat het hier nou zo fijn was, gewoon omdat ik me minder makkelijk kon settelen in een andere plek. Ik wipte van mijn ene been op mijn andere been en keek glimlachend naar het meisje voor me.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Elizabeth "Effy" Stonem.

Ze struinden rustig door de supermarkt, om dan af te rekenen. Seamus bracht de spullen naar het karretje en legde deze, samen met haar tas, in het karretje, om dan de boodschappenkar weg te brengen. Ze twijfelde even, maar stapte toen toch in. Hij waarschuwde haar voor zijn familie en ze kreeg het direct alleen maar benauwder, zoveel mensen om haar heen, allemaal nieuwsgierig naar haar, ze kon er niet goed tegen, zelfs met Freddie, of desnoods iemand anders die haar beschermde, om zich heen kon ze het niet hebben. Ze draaide zich van hem af en keek de straat in. Ze hoopte dat ze een eigen kamer zou krijgen, om haar pillen (en dan niet alleen de medicatie, maar ook ander spul wat ze vast wel ergens kon krijgen), drank en persoonlijke spullen verborgen te houden, maar ook om gewoon alleen te zijn en hopelijk Freddie in mee te nemen. Je zou het onbeleefd kunnen noemen, op uitwisseling gaan maar amper interesse tonen in de student waarmee je bent gekoppeld. Om dan ook nog eens tijdens de voorstelling plannen te maken om weg te sneaken en bij elkaar binnen te komen, of anders gewoon ergens op een pleintje of in een parkje te gaan hangen, om het maar netjes en niet al te sappy-romantic (waarschijnlijk kon je het -het laatste noemen, dat netjes hoorde meer bij haar en Cook, Freddie maakte dingen in haar los die ze nog nooit eerder had gevoelt, had zelfs de absoluut weggevaagd.) te maken. Ze plukte aan de blouse, de blouse die eigenlijk aan Freddie behoorde. Haar telefoon ging af en ze plukte hem uit haar zak, om te zien dat Panda haar een bericht had gestuurd. De inhoud was wel te voorspellen en inderdaad HEY. WE ZIJN IN AMERIKA. IK STUUR DIT VANUIT AMERIA. IS HET NIET COOL. IS DAT NIET COOL EFF. Ze was duidelijk weer eens te enthousiast bezig gegaan met de hoofdletters en Effy deed, zonder te antwoorden, dat was Panda wel van haar gewend, stopte ze haar mobiel weer terug in haar tas.

[ bericht aangepast op 2 dec 2014 - 23:44 ]

Reality's overrated.

Seamus Kevin O'Donnal
Toen Effie ook in het karretje zat gaf ik het paardje weer het teken dat we op weg gingen, en zo was het dan ook. We begaven ons weer op de grote weg, die naar mate we dichterbij kwamen, steeds minder gevuld werd met buitenstaanders en er meer dikke auto's en paarden opdoken. Ik rekte me uit en liet Kaiko de rest van de weg naar de poort zelf lopen. Hij wist de weg. Het hek stond net open, waardoor ik hem alleen hoefde af te remmen, tot stap, en even de oude dame die naast het hek woonde te groeten. Alleen tegen mijn verwachting in kwam ze naar ons toe, waardoor ik Kai even stil moest zetten. "Hey Shimmy. Dit moet je uitwisselingsstudent zijn. Ik heb een paar brieven voor de familie." zei ze tegen me voor ze me een stapeltje post gaf. Tja, woonwagens hadden geen brievenbus en postbodes hielden zich het liefst van het kamp, dus deze dame pakte alles aan ver verdeelde het dan over degenen voor wie ze waren. "Welkom op het kamp, liefje. Als je iets nodig hebt of iets wil weten moet je het maar vragen." zei ze tegen Effy, waarna ik nog even knikte en toch Kaiko weer in beweging zette. "Dat is mevrouw Jones. Zij houd alles in de gaten en zorgt dat er geen problemen zijn op het kamp. Zo hoeft er eigenlijk nooit politie bij aan pas te komen, wat altijd vervelend is, omdat ze ons bij voorbaat al willen oppakken alleen om wie we zijn. Zij sluit ook de poort om 10 uur, als er geen feesten zijn, en laat de waakhonden los." vertelde ik haar voor we dan toch bij de juist wagen aankwamen. Hier waren allerlei verschillende wagens, van normale caravans, tot grote woonwagens, die even groot waren als een klein huis, zoals degene waarin mijn familie woonde, maar wij waren zeker niet de enigen. Ik stopte Kai voor het hek van onze eigen staplaats en stapte uit. Ik maakte het hek open en direct sprong er een grote herder tegen me op. Ik aaide hem even en leidde toen het paard met het karretje het hek binnen. Ik deed achter hem het hek weer dicht, maar ik keek wel of alle dieren nog binnen waren. Er liepen hier namelijk naast de grote herdershond, nog twee honden, en paar geiten, een oude dikke shetlander en mijn kleine Muppet. Mijn moeder kwam alweer naar buiten, een vrouw van net veertig met donkere krullen en een lief gezicht. "Hey lieverd. Heb je de boodschappen?" Ze liet haar bezem binnen staan en liep naar ons toe. "Jij moet de uitwisselingsstudente zijn. Ik ben Shylene, Seamus' moeder." zei ze terwijl ze de boodschappen pakte. "Het lijkt misschien een beetje hectisch, maar je bed staat al voor je klaar en als het te veel wordt moet je het maar zeggen. Dan laten we je even met rust. Nu heb je geluk dat de meesten nu op school zitten of aan het werk zijn. Alleen Seamus zijn getrouwde zussen zouden wel langs kunnen komen als ze hun eigen wagens hebben schoongemaakt en de was draait." zei ze, terwijl ik bezig was met Kaiko bevrijden uit zijn harnas, zodat hij lekker kon gaan eten van het altijd groene gras hier.

Bowties were never Cooler

Elizabeth "Effy" Stonem.

Ze staarde wat naar de lucht terwijl Seamus het paard en daarmee het karretje erachter waar zij beiden in zaten richting Seamus huis, pardon, kamp, wat dan ook, laat het maar op een thuis houden. Pas toen ze een vrouwelijke stem worden keek ze op, of eigenlijk naar beneden. De vrouw was van rijpere leeftijd en begroette haar hartelijk, Pandora zal waarschijnlijk gaan gillen, met haar liefde voor oude mensen, JJ zou beleefd wat stuntelen, Naomi zou gewoon haar cynische zelf zijn en Freddie zou vast en zeker de charmante heer uithangen, zoals hij is. Maar Effy tilde haar hoofd enkel wat op, verder reageerde ze niet. Ze zou toch niet meer met de vrouw gaan praten, niet vrijwillig in ieder geval. Het terrein was een beetje vreemd voor haar, ze was het niet gewend, ja, ze had wel eens gekampeerd, maar ze woonde heel anders, midden in de stad in een rommelig huis, en ze had nog nooit een groep mensen als deze gezien, al had Panda er wel wat van weg. Er kwam een middelbare vrouw met donker, gekruld haar naar buiten, ook zij begroette vriendelijk en Effy keek haar even aan, maar zei geen woord. Dat de moeder van Seamus vertelde over getrouwde zussen deed haar niet echt afvragen hoe groot dit gezin moest zijn, laat staan de familie, het interesseerde haar niet, daarbij waren dit soort families eigenlijk altijd groot. Uiteindelijk wist Effy haar lippen half (nog niet eens) om te krullen en knikte. Haar ogen gleden even over het erf, stonden ze achter de wagen misschien? en verder bekeek ze de dieren. Ook dieren was ze niet echt gewend, Panda praatte natuurlijk honderduit over puppy's en kittens, dat soort shit, maar bij haar liepen er geiten of dikke ponny's met korte poten rond.

Reality's overrated.

Seamus Kevin O'Donnal
De grote bek van net was wel verdwenen, maar deze stilte was wel heel onbeleefd. Je kon jezelf toch wel even voorstellen? Het was mijn moeder maar, en degene bij wie ze de komende tijd zou wonen. Maar goed, de opvoeding van buitenstaanders viel me vaak erg tegen. Dan zeiden ze dat reizigerkinderen niet opgevoed waren, nou, dan hadden ze nog nooit naar hun eigen kroost gekeken. Ik reed uiteindelijk het losgekoppelde wagentje weg naar het schuurtje, waar ik ook het hoofdstel opborg, en bond Kaiko vast op zijn plek met zijn touw om zijn hals en aan de ketting. Hij leek zo wel een hondje, maar dan kon hij tenminste niet weg. Ik pakte haar tas en liep toen naar Effy toe. "Kom binnen. Schoenen graag buiten laten staan." zei ik rustig. Zelf trok ik op de drempel mijn schoenen uit en liep op mijn sokken de woonwagen in. Je liep nooit op schoenen naar binnen, die waren vies van de buitenwereld en dat vuil wilde je niet op de plek hebben waar je woonde. Binnen rook het schoon, naar bleek en allesreiniger, zo rook het eigenlijk altijd en ik vond het heerlijk. Ik snapte dan ook niet dat sommige mensen buiten de hekken van het kamp in gore niet gepoetste huizen woonden. Nu was een huis zoizo niets voor mij, maar goed. Mijn moeder stond in de keuken de boodschappen op te ruimen. "Lieverd, Charlie belde. Dat nieuwe paard wat ze van de week zouden krijgen is er al en breekt binnen de hele boel af. Hij staat nu op de weide, maar ze willen graag dat jij zorgt dat hij op stal kan staan." zei ze tegen me. Meestal belde Charlie als mijn taken voor de dag veranderen, zoals nu. Ik drukte nog een kus op mijn moeders wang en liep toen door om Effy haar tas op haar bed te zetten. Het was het oude bed van mijn zus waarmee ik de kamer deelde, maar die was getrouwd, dus het bed was leeg,behalve als we bezoek hadden. Daarna ging ik op mijn eigen bed zitten en hoopte dat ze achter me aan was gelopen. Dan kon ik haar wat dingetjes uitleggen.

Bowties were never Cooler

Naomi Campbell.

Ik had door dat het meisje voor mij, misschien wel even zenuwachtig was als mij. En juist daardoor werd ik wat rustiger. 'Mijn naam is Naomi. Naomi Campbell om precies te zijn en ja, ik weet dat ik niet de enigste ben die zo heet.' zei ik, met een klein lachje. 'Maar goed, ik ben eigenlijk een beetje moe van de reis. Dus eerlijk gezegd zou ik het graag rustig aan willen doen vandaag.' stelde ik voor en gooide mijn tas over mijn schouder. 'Alleen voor vandaag hoor.' verzekerde ik haar en stopte mijn andere hand in mijn zak. Als ik iets niet wou, was gezien worden als een sukkeltje dat niks wou of kon doen. Nee, want ik hield van feesten, ik hield van sneaky dingen. Alleen liet ik dat vaak niet merken, omdat ik toch ook verlegen was. Bij mijn vrienden, ja, daar kon ik los komen. Dan ging ik los. Met vrienden zoals Effy, Panda en Emily. Emily Fitch dan. Kon ik mezelf erg laten gaan. Hun wisten ook zeker hoe ik echt was. Zelfs voor Cook, JJ en Freddie gold dat. Ik was dan ook blij dat ze mijn vrienden waren en dat ik niet de eerste schooldag de hele tijd alleen was geweest. Ze mochten mij misschien in het begin niet zo, maar nu waren ze echte vrienden. En dat maakte mij blij. Het feit dat ik hier nu stond met een onbekend iemand, maakte mij wat minder blij. Maar zoals ik dacht, was het volgens mij een aardig meisje en moest het allemaal wel goed komen. Daarbij kon ik makkelijk nog naar Effy gaan, als dat echt nodig was. Maar dat was een latere zorg, voor nu moest ik afwachten en kijken wat er precies ging gebeuren. Al zal een paar uur slapen wel lekker zijn geweest.

Danmarks Dynamite.

Aria Montgomery.

Naomi. Leuke naam. Ik knikte langzaam na haar woorden. "Ik vind het allemaal best, ik snap wel dat je moe bent na zo'n bus reis. Bussen zijn het ergste wat er op deze wereld bestaat." Ik grinnikte zachtjes en nam weeral een slokje van mijn koffie, die inmiddels bijna koud was geworden. Bij de eerste de beste prullenbak die we tegen kwamen, zou ik 'm weggooien. "Het is echt niet erg, kunnen we misschien een beetje kennis met elkaar maken?" Glimlachend keek ik haar aan, de grote menigte om ons heen verdween ook langzaam. Iedereen had zo ongeveer wel kennis gemaakt met hun huisgenoot voor een tijdje. Ik wist eigenlijk nog steeds niet wat het nut hier van was, wilde ze dat we meer sociale contacten kregen? En niet alleen van hier uit de buurt. Ik hoopte maar dat het goed uit zou pakken en niet dat uiteindelijk later bleek dat ik helemaal niet met Naomi kon opschieten, want dan zaten we wel mooi zes weken met elkaar opgescheept. En dan waren zes weken lang, ontzettend lang. Dus hopelijk viel het uiteindelijk reuze mee. Ik had natuurlijk geluk dat ik dan wat meer tijd bij Ezra kon door brengen, maar Naomi die moest gewoon zes weken lang in ons huis blijven. "Kom je mee?" Ik beet zachtjes op mijn lip en wees in de richting waar ik heen wilde lopen, ik trok mijn sjaal nog wat dichter rond mijn nek, het was de laatste dagen echt super koud en je zou bijna bevriezen als je gewoon buiten rond zou lopen. In mijn linker ooghoek zag ik een prullenbak verschijnen en toen we die passeerde gooide ik snel mijn koffie weg, jammer genoeg. Het was wel fijn om met iets warms te lopen met dit koude weer, snel verstopte ik mijn handen in mijn beide jaszakken. Het was misschien een goed idee om mijn handschoenen op te zoeken, of nieuwe te kopen. "Dus, hoe vind je het tot nu toe om hier te zijn?"

stay safe because I like being alive at the same time as you