The A In ExchAnge • Skins Generation Two and Pretty Little Liars • Speeltopic. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 nov 2014 - 18:13 ]

Reality's overrated.

Elizabeth "Effy" Stonem.

Ze merkte dat Seamus niet zo gecharmeerd was van haar voorstelvaardigheden, maar het boeide haar niet zo. De vrouw deed haar een beetje denken aan Panda's moeder, ze had zich wel enigszins voorgesteld aan die vrouw, maar dat was meer voor Panda, die maar deed alsof zij en haar vrienden onschuldig waren, waarna Effy en Katie poeder in de brownies hadden gedaan en zo Panda's verjaardag hadden verpest, nee, daar was ze niet trots op. Freddie had er ook niet om kunnen lachen, al hadden ze nog niks en neukte ze Cook nog in die tijd. Seamus nodigde haar uit naar binnen en instructueerde haar -haar schoenen uit te doen. Ze knikte en draaide zich toen nog even naar de vrouw. "Bedankt," zei ze, omdat ze het idee had dat dit wel op zijn plaats was, haar glimlach was misschien niet zo echt, maar alleen de mensen die haar echt kenden hadden dat door. Daarna ging ze naar de wagen en deed haar bruine schoenen uit, waarna ze Seamus de wagen naar binnen volgde. De moeder zei wat tegen haar zoon, het ging over paarden en ze moest zeggen dat ze geen idee had over deze beesten, het interesseerde haar ook niet. Ze ging Seamus achterna de slaapkamer in, waar hij haar tas op een bed neerzette, het bed waar zij in zou overnachten, of ze moest heel raar denken, maar in haar hoofd was het logisch. Opnieuw glimlachte Effy lichtjes, ditmaal richting hem en ze ging heel even naar haar tas, het was een deel van haar wantrouwen, ze moest het doorzoeken. Maar in deze haast gooide ze de nu open tas van het bed, waardoor haar kleren over de grond verspreid lagen, de fles brak en er een alcoholistische geur verspreide zich, maar voor haar het ergste nog, ook haar persoonlijke troep en vooral de potjes pillen, waarop duidelijk Elizabeth Stonem stond, rolden over de grond en direct barste ze uit in een scheldkanonnade, ze maakte zich er niet druk om wat het uitwisselingsmaatje en zijn moeder zouden denken van de fles, haar taalgebruik en kledingstijl, mar ze maakte zich wel druk om de persoonlijke dingen en de pillen, het was teveel, ze mochten dit niet zien. Dus draaide ze zich om en rende naar buiten, ondanks het gebrek aan sokken, om ergens, ze wist niet waar precies maar het was achter een stuk hout, in elkaar te kruipen, handen om haar benen en kin op haar knieën, zichzelf heen en weer wiegend.

Reality's overrated.

[Durm ---> Kramer.]

Danmarks Dynamite.

Seamus Kevin O'Donnal
Ik wilde net van wal steken toen Effy in haar tas begon te graven, waardoor het ding omviel en er dingen gebeurden die ik niet in een blik kon bevatten. Er klonk gerinkel en getik en binnen no-time stonk de kamer naar drank en lagen er glasscherven, potjes pillen en kleren op de grond. Ze begon te schelden, waardoor ik haar geshockeerd aankeek. Ik was echt niet gewend dat meiden zo'n soort taal uitsloegen, zeker niet binnen en tegenover andere reizigers. Voor ik haar erop kon wijzen was ze weg. Ik zuchtte en keek even naar de grond, voor ik mijn moeder in de deuropening zag verschijnen. Ze keek me geschokt aan en ik knikte. Ze zuchtte en liep weg, waarschijnlijk om schoonmaakmiddel te pakken. Zelf borg ik de kleden die nog op het bed lagen op in haar tas, net als de potjes medicatie. Het was niet aan mij om te oordelen of erin te snuffelen, al viel mijn oog we op de woorden antidepressiva en woederemmers. Ik stopte ze snel weg en zag toen mijn moeder binnenkomen met een veger en blik en een dweil met een emmer. Als eerder pakte ik de kledingstukken van de grond op en deed die in een apart wasmandje wat mijn moeder had klaargezet voor de uitwisselingsstudent. Die moesten namelijk wel gewassen worden, want ze zaten onder het glas en de drank. Ik pakte daarna het veger en blik om al het glas op te vegen. Straks zou mijn moeder nog stofzuigen, maar voor nu moest het genoeg zijn. Toen het glas in de prullenbak lag, stuurde ze me weg om Effy te zoeken. Buiten zocht ik wat rond en vond uiteindelijk achter het hondenhok een klein hoopje ellende wat over was van mijn uitwisselingspartner. Ik ging voorzichtig op mijn hurken naast haar zitten en legde voorzichtig een hand op haar rug. "Gaat het wel?" vroeg ik voorzichtig. Ik had geen idee wat er was, maar met iemand die zo zat, moest het goed mis zijn. Ik wees de hond af die aan kwam lopen om te kijken wat er in godsnaam achter zijn hok gebeurde. Ze had nu vast geen interesse in een net iets te opdringerige hond. Ik hoopte dat ze gewoon wat zou kalmeren en anders ging ik haar zo vast naar haar vriendje brengen. Die zou haar vast wel kunnen kalmeren, als een kop thee en de geur van een schoon huis dat niet konden.

Bowties were never Cooler

Naomi Campbell.

Ik was het volledig met Aria eens toen ze zei dat bussen de ergste dingen zijn die er bestaan. De stoelen lagen of zaten nooit lekker genoeg en het was krap, te krap voor mijn doen. Daarom was ik ook blij dat ik mij nu kon strekken. Ik knikte langzaam toen ze vroeg of we kennis konden maken en glimlachte zacht. Ik stond op en toen ze vroeg of ik mee kwam volgde ik haar meteen. Niet dat ze niet op mij zou wachten, maar ik wou hier niet verdwalen en dus bleef ik liever bij Aria in de buurt. Ik keek toe hoe ze haar koffie beker weggooide en haar handen in haar zakken stopten en ik besloot hetzelfde te doen. Ik luisterde naar haar vraag en zuchtte kort. 'Het is koud, het is nieuw en al mijn vrienden zijn ergens anders. Maar gelukkig lijkt mijn partner wel aardig te zijn.' Ik schonk haar een knipoog en lachte zacht. 'Maar even serieus. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren. Ik heb nog maar weinig gezien en ik hoop dat jullie ook een beetje van een feestje houden. Daarbij, tja, moet ik gewoon even wennen toch.' Het was zo soms dat als ik begon met praten, ik niet meer leek te stoppen. Hoewel ik voornamelijk erg stil was, kon ik soms extreem druk zijn en dan kon ik door blijven praten. Toch viel het nu nog wel mee. Alhoewel ik wel hoopte dat Aria me nu al niet zat werd. Ik keek naar het voetpad dat zich voor ons uitstrekte en vroeg mij af hoelang we moesten lopen naar het huis van Aria. De tas was niet heel licht en het begon al wat zeer te doen. Maar goed, even doorzetten en dan kwamen we er wel. Daarbij, ik moet ook niet zo zeuren. Ik moet positief blijven.

Danmarks Dynamite.

Aria Montgomery.

Ondanks het feit dat ik mijn handen stevig had verstopt in mijn jaszakken, drong de kou nog steeds door en ik wreef een beetje met mijn vingers tegen elkaar aan, in de hoop dat ze toch nog wat warmer zouden worden. Ik had een hekel aan de winter. Ik voelde langzaam hoe het bloed naar mijn wangen steeg toen ze me een knipoog schonk. Jezus, wat was er toch met me aan de hand, sinds ik dit meisje had ontmoet leek het wel alsof ik niet eens meer m'n normale zelf kon zijn. "Gelukkig maar," mompelde ik zachtjes terug. Lip bijtend luisterde ik naar haar, als er hier al is een feestje was, dan was het af en toe wel is leuk. "Ja, ja, soms is het hier wel leuk, met een feestje of iets. Je moet geluk hebben." Een zachte grinnik rolde over mijn lippen. "En daar heb je inderdaad gelijk in, het begin is altijd lastig." Ik zag hoe ze moeite had met haar tas, waarschijnlijk omdat die zo zwaar was vanwege de hoeveelheid spullen die ze moest meenemen voor de zes weken. "We zijn er bijna." Glimlachend keek ik haar even aan, voordat ik mijn blik weer richtte op mijn schoenen. Ik kende hier de weg zo goed, ik kon 'm net zo goed met mijn ogen dicht lopen, al wist ik niet of dat dan wel helemaal zo goed zou aflopen. "Heb je een vriendje?" Nieuwsgierig richtte ik mijn blik weer op haar, voornamelijk om ongemakkelijke stiltes te voor komen en ook omdat ik razend benieuwd was of ze iemand had. Het zou leuk zijn, dan konden we allebei roddelen over jongens en leuke jongens spotten. Al hoe wel, er waren hier niet zo heel veel leuke jongens te vinden. Ik had geluk met Ezra. Automatisch speelde er een glimlach rond mijn lippen als ik aan die jongen dacht, god, wat een cliché.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Naomi Campbell.

Ik luisterde naar haar stem en glimlachte zachtjes naar de grond, terwijl ze vertelde over hoe het hier was en dat ze het met mij eens was. Wat mij opnieuw wel een fijn gevoel gaf. Ik zuchtte opgelucht toen ze zei dat we er bijna waren, zodat ik mijn tas zo snel mogelijk van mijn schouder kon halen. 'Heb je een vriendje?' was de vraag die mij verbaasd op deed kijken. Ze keek mij nieuwsgierig aan en na een tijd stilte begon ik te praten. 'Nee, mijn laatste relatie was met een meisje. En eigenlijk weet ik niet zo goed of ik überhaupt nog op jongens val, maar daar zal ik snel genoeg wel weer achter komen.' zei ik, hopend dat ze mij niet voor gek zou verklaren. Iets waar ik in het begin erg bang voor was geweest. Mensen vonden het soms raar dat je op het zelfde geslacht viel en dat maakte mij erg onzeker. Ik zag hoe er een glimlach rond haar lippen speelde. 'Heb jij een vriendje dan?' vroeg ik, terwijl er een onverwachte steek door mijn buik ging. Ik beet op mijn lip. Ik begon haar toch niet nu al leuk te vinden. Ik wou haar überhaupt niet leuk vinden. Of tenminste, niet meteen na een paar minuten. Ik slaakte een gefrustreerde kreet en gooide als vermomming van mijn kreet, mijn tas op mijn andere schouder. Het leek mij stug als zij geen vriendje had. Iemand zoals haar was vast en zeker populair bij de jongens. Het kon gewoon niet anders. Ik keek naar de rij huizen die in de buurt kwamen en vroeg mij af of ze daar woonde of ergens anders. Ik was benieuwd naar haar familie en haar leven eigenlijk. Ik was benieuwd wie haar beste vrienden waren en hoe goed ze met haar familie om ging.

Danmarks Dynamite.

Aria Montgomery.

Er speelde zich een gevoel op in mijn buik, wat ik niet helemaal kon plaatsen nadat ze me vertelde dat haar laatste relatie met een meisje was geweest. Eigenlijk had ik zoiets helemaal niet verwacht, of juist wel, ik wist het allemaal even niet meer. Ik tuitte kort mijn lippen voordat ik antwoord gaf op haar vraag. "Ja, ik heb een vriendje." Glimlachend keek ik haar weer terug aan, om nou al gelijk aan haar het hele levensverhaal te vertellen vond ik niet zo'n verstandig idee. "We zijn er," ik wees naar een huis ietsjes verderop en viste uit mijn jaszak alvast de sleutel. Eenmaal mijn handen weer contact maakte met de ijzige kou, gleed er een rilling over mijn rug heen. Langzaam wandelde ik het pad op en keek even achter me of Naomi me nog volgde. Als het goed is had mijn moeder de gastenkamer al helemaal in orde gemaakt, zodat ze er zo in zou kunnen, ook lagen er een handdoek met een zeepje. Typisch iets voor mijn moeder, ik vond dat eigenlijk net weer iets te overdreven. Hopelijk kreeg Naomi niet het idee dat mijn familie een kak familie was. Ik duwde de sleutel in het slot, draaide deze twee keer rond en was blij toen ik de warmte voelde, terwijl ik nog niet eens helemaal in het huis stond. Heerlijk. Mijn moeder was nu hoogstwaarschijnlijk al naar haar werk, dus dan hadden we het rijk alleen. Ik haalde de sleutel weer uit het slot en duwde de deur verder open, om zelf naar binnen te stappen en me weer om te draaien. "Kom je?" Een halve glimlach speelde rond mijn lippen terwijl ik mijn ogen op Naomi liet rusten. Het zou fantastisch zijn als het goed zou uitpakken, dan was dit waarschijnlijk wel iets wat we vaker konden doen. Ik hoopte dat ze koffie lustte, want zelf had ik ontzettend behoefte naar wat cafeïne, helemaal nu we haast waren bevroren door de kou van buiten, of ik nochtans.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Elizabeth "Effy" Stonem.

Met haar lichaam in elkaar gedoken staarde ze wat voor zich uit, ze stak haar neus niet tussen haar knieën, dan zou ze de omgeving niet in de gaten kunnen houden. Onrustig wiegde ze stilletjes heen en weer, al helemaal stil was ze niet, af en toe rochelde er een klein geluidje op uit haar keel. Haar ogen schoten heen en weer toen er iemand aan kwam, Seamus. Misschien wou hij haar ook wat aan doen, misschien werkte hij wel met Hen samen. Er werd een hand op haar rug gelegd en ze schoot opzij. Hij vroeg of het met haar ging en ze fronste, om dan haar hoofd wild op en neer te gooien. Er was een hond en ze schoot weer de andere kant op, waardoor ze zo'n beetje over de jongen heen viel en opnieuw wegvloog. Nee, ze was niet bang voor honden specifiek, maar wel bang voor het kwaad. De hond werd gelukkig weggestuurd door Seamus en Effy rilde even lichtelijk. Haar grote, knalblauwe ogen gleden naar de jongen en ze bleven hier even hangen, frons in haar volle wenkbrauwen, daarna schoten haar ogen weer voor zich uit. Het was ondertussen wel duidelijk dat ze niet had moeten gaan, dat ze hier helemaal nog niet klaar voor was. Maar ondanks de adviezen was ze toch eigenwijs geweest en had ze gelogen dat alles helemaal goed ging en met een hoop twijfel had ze uiteindelijk toestemming gegeven, maar vooral omdat ze wist dat haar moeder haar niks wou ontzeggen op het moment, bang dat ze opnieuw instortte, al zou dat niet heel veel uitmaken, ze was niet verwend en ze begon niet te krijsen als ze iets niet kreeg of iets niet mocht, al moest ze toegeven dat zelfs als ze iets niet mocht ze het toch deed, al vroeg ze over het algemeen niks.

Reality's overrated.

Naomi Campbell.

Ze had dus een vriendje. Ja, dat had ik kunnen weten. Het kon ook niet anders. Ergens vond ik het jammer, maar ik ergens moest ik ook gewoon niet zo dom doen. Ik keek naar Aria's huis en keek toen naar haar. Ze had de deur al opengedaan en riep mij. 'Ja, ik kom.' zei ik en liep haar huis binnen. Ik liep haar huis binnen en voelde de warmte tegen mij aanslaan. Het was een fijn gevoel, want ik had het enorm koud. Ik zette mijn tas op de grond en deed mijn jas uit, die ik aan de kapstok hing. Ik ging er vanuit dat ze wel zou zeggen als ik iets niet mocht doen, dus ging ik gewoon mijn gang. Toen ik klaar was draaide ik mij naar haar. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek naar het halletje, waar ik me in bevond. 'Wat een leuk huis. Wat een leuk halletje ook.' zei ik oprecht en keek haar glimlachend aan. Ik was benieuwd hoe haar kamer er uit zag. Had ze veel foto's van haar vriend of van een beroemd iemand en van wat voor kleuren hield ze eigenlijk? Het waren allemaal gedachtes die door mijn hoofd spookten, omdat ik wou weten wat voor meisje Aria precies was. Gelukkig zou ik daar snel achter komen. En ik hoopte dat ik snel haar vriend zou ontmoeten, ik was benieuwd hoe de jongen eruit zag en wat zij in hem zag. Door mijn gedachtes had ik niet door wat er gebeurde en kwam ik na een tijdje pas weer bij zinnen. Nog steeds stond ik in de hal en ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Dus wachtte ik rustig af, totdat Aria wat zou zeggen.

Danmarks Dynamite.

Aria Montgomery.

Al gauw volgde Naomi mijn voorbeeld en liep ze ons huis binnen, gelijk toen ze helemaal binnen stond duwde ik de deur dicht, zodat er niet nog meer warmte naar buiten kon vervliegen. Ik legde mijn sleutels op het tafeltje, waarna ik ook langzaam mijn jas uit deed en deze aan de kapstok hing. Ik glimlachte naar haar terug, na haar woorden. Ik was toch wel redelijk opgelucht. "Thanks, m'n moeder heeft alles zo'n beetje ontworpen." Sommige gedeeltes van het huis dan. "Lust je koffie? Of thee? Ik ben wel toe aan iets warms, namelijk," ik opende de deur richting de woonkamer en maakte een gebaar dat ze me kon volgen. Eenmaal in de keuken lag er een briefje van m'n moeder, dat ze ook nieuwsgierig was naar wie mijn partner zou zijn. Ik grinnikte zachtjes en liet het briefje liggen. Ik pakte twee mokken uit de kast, waardoor ik eigenlijk altijd op mijn tenen moest gaan staan en er dan vaak nog niet zo goed bij kon komen. Ik snapte ook niet waarom alles zo hoog stond in dit huis, ik kon er nooit bij. De ene mok plaatste ik op het aanrecht, maar voor mij plaatste ik deze onder het koffiezet apparaat, om deze vervolgens met een druk op een knop aan te drukken. Ik klikte op 'cappuccino' en was blij toen de straaltjes uit het apparaat stroomde. Ik had niet echt kunnen genieten van mijn koffie van de Starbucks.
Wachtend op mijn koffie, leunde ik tegen het aanrecht aan en staarde even naar buiten. Je kon gewoon zien dat het hartstikke koud zou worden en ik kreeg het al koud bij het idee dat we weer naar buiten zouden moeten. Ik hoopte dat Naomi het niet zo erg zou vinden om heel even hier binnen te blijven, tenslotte was het dan ook leuker als we eerst wat kennis met elkaar zouden maken. Toen ik geen geluid meer hoorde bij het koffiezet apparaat richtte ik mijn ogen weer daarop, gauw drukte ik het apparaat uit en omsloot met mijn beide handen de warme mok. Dit was echt iets waar je van kon genieten.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Naomi Campbell.

Ik volgde Aria naar de keuken en moest moeite doen niet opnieuw te zeggen dat het er leuk uit zag. Maar ik hield wijs mijn mond. 'Ik wil wel koffie, ja.' zei ik, blij dat ik iets warms naar binnen kon krijgen. Ik keek naar het briefje waar Aria net naar keek en grinnikte zachtjes. 'Ik ben ook benieuwd wie jouw moeder is, eigenlijk.' zei ik tegen Aria. Ze zou toch wel weten waar ik het over had. 'Ik heb een hekel aan de winter. Vooral als er sneeuw ligt. Het is koud, je kan amper lopen en als je dan eindelijk binnen bent, duurt het nog een jaar voor je weer echt warm bent. Ja, nee, dit is zeker niet mijn favoriete seizoen.' zei ik, toen ik zag dat Aria naar buiten staarde. Deels omdat ik haar aandacht wou, deels omdat ik het leuk vond om te vertellen. Ze wou mij leren kennen, dus dan zou ze mij ook leren kennen. Ik besloot, wachtend op Aria, om mezelf tegen het aanrecht aan te plaatsen. Het stond altijd beter als dat ik van mijn ene op mijn andere been sprong. God, ik haatte die tik. Ik haalde mijn mobiel uit mijn zak en smste Panda. Ik wist dat ze toch wel zou antwoorden en ik had sowieso nu niks te doen. En als ik niks kon doen werd ik onzeker en ging ik dingen doen die geen zin hadden. En dus smste ik nu Panda en vroeg hoe zij het hier vond. Daarna stopte ik zuchtend mijn mobiel weer weg en duwde mijn handen in mijn zakken. Nu richtte ik mijn blik op de foto's die voor mij hingen. Ik zag haar familie en haar vriend hing er zelfs tussen. Of was dat haar broer. Nee, ze waren wel heel innig. Het moest haar vriend wel zijn. En zo ja, dan had ze een erg knappe vriend.

Danmarks Dynamite.

Aria Montgomery.

Inmiddels had de warmte van ons huis ons omarmd en stond ik samen met Naomi in de keuken, ook zei had het briefje gelezen dat mijn moeder had geschreven en moest er ook om lachen. Ik knikte langzaam. "Vanavond zul je iedereen ontmoeten," glimlachte ik. Ik plaatste mijn mok met koffie op het aanrecht en pakte vervolgens de nog altijd lege mok die ik voor Naomi klaar had gezet, om deze onder het apparaat te zetten en deze aan te drukken, hij moest sowieso nog even warm worden. Haar opmerking over de winter was precies zoals ik er over dacht, ergens verbaasde me dat, ik had niet gedacht dat we zo snel iets al gemeen zouden hebben. Aan de andere kant gaf me dat een prettig gevoel, waarschijnlijk zou het wel goed komen tussen ons. "Ik dus ook," zuchtend drukte ik het knopje in van één kopje. "Ik heb veel liever de zomer." Wachtend totdat het warme goedje uitgestroomd was, nam ik een slokje van mijn koffie en keek toe hoe ze haar telefoon uit haar broekzak haalde en hoogstwaarschijnlijk iemand sms'te. Eenmaal ik niets meer hoorde, plaatste ik mijn mok terug op het aanrecht en drukte het apparaat uit, waarna ik haar warme mok met koffie er onderuit haalde. "Hier," glimlachend hield ik haar de mok voor en zag hoe ze nu naar de wand met vele foto's keek. Ook iets wat mijn moeder bedacht had, in het begin was ik er niet zo'n voorstander van geweest, iedereen die hier dan voor het eerst kwam zou gelijk alles zien. Uiteindelijk had ik me er maar bij neer gelegd en het resultaat was zeker niet slecht. "Ik denk dat je er wel op uit kan maken wie wie is." Per jaar kwamen er nieuwe foto's bij, als we weer op vakantie waren geweest. Mijn moeder vond het geweldig om dit bij te houden, ik was best wel benieuwd wat Naomi van mijn familie zou vinden.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Seamus Kevin O'Donnal
Het was mij nu wel duidelijk dat dit meisje echt doodsbang voor het een of het ander was. Ze schoot van links naar rechts en keek uit haar ogen of ik een revolver tegen haar hoofd hield. Kijk, wij reizigers hadden geen goede naam, maar zo erg had ik het nog nooit gezien. Ik bleef wel bij haar zitten, al hield ik mijn handen bij me. Ik hoopte dat ze iets kon kalmeren, maar ik had er een hard hoofd in. "Hey, niemand gaat je hier pijn doen, echt niet. Wij reizigers hebben misschien een slechte reputatie, maar we willen gewoon graag onze eigen cultuur bewaren, meer niet, en zolang je hier bent zullen we je beschouwen als een van ons, en dus ook beschermen. Niemand, zelfs niet van buiten, zal je pijn doen, beloofd. En die medicatie blijft gewoon tussen ons als je dat wil. Niemand hoeft ervan te weten als je het niet wil laten weten. Je bent hier te gast. Nu zijn er een paar regels, maar wij gaan niet ons leven bij jou opdringen, en dus hoef jij ook echt niet alles met ons te delen." zei ik zo rustig en kalm mogelijk, in de hoop haar ook te kalmeren. "Als je wil kan ik ook op de bank gaan liggen vanacht, als je dat prettiger vind, want meer kamers hebben we niet." zei ik tegen haar, voor ik een hand door mijn haren haalde en haar een klein glimlachje gaf. "Kom je zo weer mee naar binnen? Mijn moeder heeft thee met zelfgebakken koekjes." zei ik, terwijl ik nu de volgende hond wegdrukte. Natuurlijk wilden die aandacht, maar dat kregen ze wel weer als de jongeren van school terugkwamen. Ik dacht namelijk niet dat Effy nu veel zin had in een opdringerige hond.

Bowties were never Cooler

Elizabeth "Effy" Stonem.

Opnieuw kijkt ze hrm fronsend aan als hij brgint over zijn sooet mensen en hun slechte reputatie, maar dat ze haar niks zouden doen. Ook zegt hij haar medicatie geheim te houden als ze dat wou en dat er dan wel wat regels waren, maar dat het goed was. Ze keek hem even in zin ogen en wende haar blik toen weer af, om haar rug ietwat meer te verrechten, waardoor ze iets minder verkrampt zat. Dat dit reizigers waren deed haar niks, ze was oké met elk volk - behalve dsn reikelui en arrogantie. Dat was het dan ook zeker niet. Seamus vroeg of hij anders op de bamk zou slapen en ze schudde haar hoofd, als ze sliep was hij een bedreiging maar als hij echt te vertrouwen was dan kon hij haar misschien een beetje beschermen, met haar slaappillen was ze toch geheel knock-out dus als hij zo slecht was zou hij zo haar kaner binnen kunnen komen en ze zou niks nerken. Ze zou dood kunneb gaan en het mes nog geen seconde doorhebben, helemaal niet. Nu vroeg hij of ze mee naar binnen kwam, zijn moeder had thee en koekjes, die ze zelf genakken had, ook dot was apart voor haar, haar moeder deed dit nooit. Ze knikte en greep naar haar telefoon in haar zak, daarbij een pil die ze eerst achterover sloeg. Hetvging weer iets beter maar ze moest haar therapeut spreken, enkel kon dit niet, hij zou haar direct terugsturen, haar moeder had al helemaal geen zin, Freddie dan? Hij zou niet blij zijn, mAr voor ze het wist had ze zijn nummer ingetypt en toen de telefoon over was gegaab sloeg ze meteen een krajerig; "Ze zijn er weer! Ze zijn me gevolgd! Wat moet ik doen, straks pakken ze me.," uit. Misschien kon ze zomenteen naar binnen, thee drinken en een korkjr eteb, waarna ze zichzelf op kon rollen met haar knuffelgiraffe tegen zich aangedrukt, het beest lag al jaren te verstoppen, maar sinds kort was hij weee opgedoken. Hij beschermde haar als Freddie dit niet deed

Reality's overrated.

Seamus Kevin O'Donnal
Dit meisje werd vreemder en vreemder, met dat ik langer met haar omging. Ze leek niet met mij, of wie dan ook, om te willen gaan, maar tegelijkertijd sloeg ze een kans op een priveslaapkamer af. Ik wist het gewoon niet meer en hoopte haar wat gerust te kunnen stellen. Uiteindelijk ging ze gelukkig wel in op het aanbod van thee en koekjes. Dat was ten minste iets. Ik haalde een hand door mijn haar en keek hoe ze haat telefoon pakte en iets van een pil achterover leek te slaan. Als ze het niet ging vertellen, moest ik het maar laten. Ik rekte me even uit en zag dat ze een nummer intoetste. "Ik wacht binnen wel op je." zei ik voor ik opstond en haar de ruimte gaf. Bij de deur deed ik mijn schoenen weer uit en begon zacht te overleggen met mijn moeder. Ik wist niet wat ik hieraan kon doen. Het leek namelijk niet te komen door onze afkomst ofzo dat ze zo reageerde. Het leek gewoon pure doodsangst. Ik wist het ook niet meer hoor. Ik deed mijn best. In de tussentijd pakte ik op mijn kamer de spullen die ik nodig had voor mijn werk. Het was niet veel, maar wat snoepjes, een touw en een cap had ik altijd wel bij me. Op de snoepjes na gebruikte ik ze eigenlijk nooit, maar soms was het gewoon veiliger om wel iets op je hoofd te hebben of om vanaf een afstandje een paard te kunnen begeleiden. Toch roemde ik mezelf erom dat ik de wildste paarden binnen een maand kon temmen tot het punt dat je ze zonder problemen een hoofdstel of halster om kon doen en erop kon klimmen. Soms waren ze nog wel wat onbehouwen met het rijden, maar ze waren te berijden en niet meer levensgevaarlijk. Mijn spullen zette ik bij de deur en ik ging toen aan de keukentafel zitten, waar mijn moeder ook zat met een grote pot thee, een schaal met nog wat warme koekjes en allerlei kopjes. Zoals altijd zouden we wel even wachten op de gasten, maar ik vond het zoizo wel fijn om even met haar te kunnen zitten voor ik naar mijn werk ging.

Bowties were never Cooler