Hallo iedereen!
Als er iets is wat ik mis, dan is het wel RPG'en. Hier is een soort 'trailer' van de RPG die ik wil starten!
"Er zijn drie soorten mensen op de aarde. Slechts tien procent daarvan wordt geboren met een gave zoals ik. Ik kan het verdriet van andere mensen overnemen en er zelf geen last van hebben. Ik kan het verdringen en vergeten. Ik kan hun pijn verdringen en vergeten. Er zijn meerdere mensen die dit kunnen, maar deze mensen hebben geen vertrouwen in zich zelf, of de ander. Meestal zijn ze te dom, te egoïstisch om anderen te helpen of werken in het geheim. Dus eigenlijk in totaal kan precies de helft van de wereldbevolking verdriet van iemand anders afnemen en verdringen. De helft kan pijn laten verdwijnen. Maar slechts tien procent doet dat ook echt. De andere helft kan dat niet. Die kan slechts verdriet dragen en als ze geluk hebben vinden ze iemand (of kennen ze iemand goed persoonlijk) om die verdriet weg te laten halen. Niet elk persoon heeft zulke nare herinneren dat ze die echt daadwerkelijk willen laten weghalen. Maar sommigen hebben misschien iemand verloren en willen graag de pijn weg laten halen. Of liefdesverdriet is ook vaak iets waar mensen een hekel aan hebben, maar niet serieus genoeg nemen. Toen ik in de vierde zat, nam ik het liefdesverdriet weg van een jongen uit mijn klas genaamd Fabian. Niemand - zelfs zijn eigen broer - wilde hem helpen. Iedereen vond dat hij zich aanstelde, maar toen ik hem op een avond na de rugby sprak, zag en voelde ik aan hem dat hij gebroken was. Hij was wanhopig. Bang dat hij nooit meer iemand zou vinden zoals zij. Zij was een meisje genaamd Emma, die één jaar jonger was. Ik kende haar niet echt en heb nooit gezien, maar ik wist dat zij het zusje was van de sterspeler van het rugby team genaamd Tom. Hij was een aardige gozer die ik de laatste tijd vaker sprak in de kroeg. Ik vertelde hem die avond dat ik hem wilde helpen en heb hem nog die avond geholpen. We gingen tegenover in kleermakerszit zitten en hielden elkaars handen vast. We sloten onze ogen en Fabian moest hard op zijn verhaal vertellen. Hij moest het zo kort mogelijk samenvatten, dan de pijn vertellen - wat hem het meest dwars zat (en dat was een hoop). Ik hoefde alleen maar te luisteren en mij inleven. Dat was het. Geen magische spreuk of iets dergelijks, slechts het verhaal en de verbinding van onze handen. Het zou de volgende ochtend weg zijn, ik zou die nacht een soort droom krijgen over wat hij had verteld en kreeg veel meer informatie dat hij had verteld. De jongen had gruwelijk veel pijn, het schrok mij af. Liefde schrok mij af. Maar al snel liet ik deze gevoelens in een doosje en drong ik de pijn en herinneringen weg. Sindsdien had Fabian geen last meer van liefdesverdriet en ik had geen last van zijn verdriet. Ik droeg het slechts, want verdriet moest ergens blijven. Wat ik niet wist, was dat je niet in een korte tijd veel verdriet mocht opnemen. Je kon best veel verdriet in je leven dragen, maar je kon niet binnen één maand meer dan twintig pijntjes weghalen. En die van Fabian, was er net één te veel. Ik hoorde dat toen ik vol trots aan mijn ouders vertelde hoeveel verdriet ik de afgelopen tijd had opgenomen. Mijn ouders schrokken zich lam en vertelde mij dat als ik niet oppaste, dat ik dan misschien nog wel eens echt iets van andermans verdriet kon gaan voelen.
Het is nu vier jaar geleden sinds ik een maand lang meer dan dertig pijntjes had afgenomen en ik heb er nog last van. Ik voel gelukkig geen specifieke pijn. Ik voel geen liefdesverdriet, spijt, teleurstellingen of rouw. Ik voel slechts leegte, maar ik merk ook dat ik de laatste tijd steeds minder leegte voel en mij dus beter aan het worden ben."
Even in het kort voor de duidelijkheid:
50% van de wereldbevolking heeft een gave waarin hij/zij mentale pijn kan weghalen.
Die andere 50% zijn gewoon mens. Voelt pijn en heeft tijd nodig om zo iets te laten gaan.
Maar over die 50% die een gave heeft, is er maar 10% die het ook daadwerkelijk doen. Die 10% zijn hele lieve mensen die het liefst iedereen willen helpen en het ook nog eens gratis doen.
Dan hebben we 40% met die gave die het: niet weet, niet doet om een of andere reden die jij zelf mag bedenken.
Velen vinden die 40% super egoïstisch. Maar ja, dat is aan jou de taak om te bepalen waarom diegene niet iedereen helpt.
Je kan dus kiezen tussen een normaal mens met een heftige gebeurtenis, een mens met de gave en die dus best iedereen wilt helpen en misschien wel te veel heeft geholpen of een mens die de gave heeft maar eigenlijk niemand helpt om een bepaalde reden.
Het is eigenlijk niet zo heel lastig, maar interesse?
Klik hier voor Rollentopic: xxx
Het speelt zich af op campus, de personages die je speelt moeten minimaal 18 zijn.
[ bericht aangepast op 15 nov 2014 - 21:33 ]
“Voel je het?”
