Gevoel
"Er zijn drie soorten mensen op de aarde. Slechts tien procent daarvan wordt geboren met een gave zoals ik. Ik kan het verdriet van andere mensen overnemen en er zelf geen last van hebben. Ik kan het verdringen en vergeten. Ik kan hun pijn verdringen en vergeten. Er zijn meerdere mensen die dit kunnen, maar deze mensen hebben geen vertrouwen in zich zelf, of de ander. Meestal zijn ze te dom, te egoïstisch om anderen te helpen of werken in het geheim. Dus eigenlijk in totaal kan precies de helft van de wereldbevolking verdriet van iemand anders afnemen en verdringen. De helft kan pijn laten verdwijnen. Maar slechts tien procent doet dat ook echt. De andere helft kan dat niet. Die kan slechts verdriet dragen en als ze geluk hebben vinden ze iemand (of kennen ze iemand goed persoonlijk) om die verdriet weg te laten halen. Niet elk persoon heeft zulke nare herinneren dat ze die echt daadwerkelijk willen laten weghalen. Maar sommigen hebben misschien iemand verloren en willen graag de pijn weg laten halen. Of liefdesverdriet is ook vaak iets waar mensen een hekel aan hebben, maar niet serieus genoeg nemen. Toen ik in de vierde zat, nam ik het liefdesverdriet weg van een jongen uit mijn klas genaamd Fabian. Niemand - zelfs zijn eigen broer - wilde hem helpen. Iedereen vond dat hij zich aanstelde, maar toen ik hem op een avond na de rugby sprak, zag en voelde ik aan hem dat hij gebroken was. Hij was wanhopig. Bang dat hij nooit meer iemand zou vinden zoals zij. Zij was een meisje genaamd Emma, die één jaar jonger was. Ik kende haar niet echt en heb nooit gezien, maar ik wist dat zij het zusje was van de sterspeler van het rugby team genaamd Tom. Hij was een aardige gozer die ik de laatste tijd vaker sprak in de kroeg. Ik vertelde hem die avond dat ik hem wilde helpen en heb hem nog die avond geholpen. We gingen tegenover in kleermakerszit zitten en hielden elkaars handen vast. We sloten onze ogen en Fabian moest hard op zijn verhaal vertellen. Hij moest het zo kort mogelijk samenvatten, dan de pijn vertellen - wat hem het meest dwars zat (en dat was een hoop). Ik hoefde alleen maar te luisteren en mij inleven. Dat was het. Geen magische spreuk of iets dergelijks, slechts het verhaal en de verbinding van onze handen. Het zou de volgende ochtend weg zijn, ik zou die nacht een soort droom krijgen over wat hij had verteld en kreeg veel meer informatie dat hij had verteld. De jongen had gruwelijk veel pijn, het schrok mij af. Liefde schrok mij af. Maar al snel liet ik deze gevoelens in een doosje en drong ik de pijn en herinneringen weg. Sindsdien had Fabian geen last meer van liefdesverdriet en ik had geen last van zijn verdriet. Ik droeg het slechts, want verdriet moest ergens blijven. Wat ik niet wist, was dat je niet in een korte tijd veel verdriet mocht opnemen. Je kon best veel verdriet in je leven dragen, maar je kon niet binnen één maand meer dan twintig pijntjes weghalen. En die van Fabian, was er net één te veel. Ik hoorde dat toen ik vol trots aan mijn ouders vertelde hoeveel verdriet ik de afgelopen tijd had opgenomen. Mijn ouders schrokken zich lam en vertelde mij dat als ik niet oppaste, dat ik dan misschien nog wel eens echt iets van andermans verdriet kon gaan voelen. Het is nu vier jaar geleden sinds ik een maand lang meer dan dertig pijntjes had afgenomen en ik heb er nog last van. Ik voel gelukkig geen specifieke pijn. Ik voel geen liefdesverdriet, spijt, teleurstellingen of rouw. Ik voel slechts leegte, maar ik merk ook dat ik de laatste tijd steeds minder leegte voel en mij dus beter aan het worden ben."
Korte uitleg.
Het speelt zich af op een campus waar acht verschillende huizen zijn waar ongeveer twaalf studenten inpassen.
In deze huizen deel je de keuken en zijn er drie douches, door deze huizen kom je in contact met je medespelers.
50% van de wereldbevolking heeft een gave waarin hij/zij mentale pijn kan weghalen.
Die andere 50% zijn gewoon mens en voelt gewoon pijn en heeft geen gaven om het weg te halen bij anderen.
Maar over die 50% die een gave heeft, is er maar 10% die het ook daadwerkelijk doen.
Die 10% zijn mensen die het liefst zoveel mogelijk mensen willen helpen en dat ook proberen.
Dan hebben we 40% met die gave die het: niet weet, niet doet om een of andere reden die jij zelf mag bedenken.
Hoe gaat het weghalen van pijn?
Je zit in kleermakerszit tegenover elkaar, houdt elkaars handen vast en sluit de ogen.
Degene die pijn heeft verteld hard op het verhaal waardoor hij/zij pijn heeft. De weghaler luistert alleen en probeert zich in te leven.
Als diegene met pijn klaar is met vertellen; laten ze elkaars handen los en dat is het.
De weghaler van pijn krijgt die nacht een droom over het verhaal en als hij wakker wordt is de pijn verdwenen bij het persoon die de pijn had en de weghaler heeft die nacht de pijn opgeslagen en weggedrukt zodat hij er zelf ook geen last van heeft.
Je kan dus kiezen tussen:
- Een normaal mens (50%)
- Een mens met de gave die bij de 10% hoort
- Een mens met de gave die bij de 40% hoort (jij mag zelf bepalen waarom jouw personage niet iedereen wilt of kan helpen)
Personages. + huizen indeling
geloved
Dáni Faker [M/21] 10% | klik Huis Blauw
Emma Smith [M/21] 50% | klik Huis Blauw
Julian Hartmann [M/22] 50% | klik Huis Blauw
Mashtonx
Malencia "Cia" Destiny Maddison [F/18] 40% | klik Huis Blauw
Sorridere
Arizona Carson [F/22] 50% | klik Huis Blauw
Regels.
x. Minimaal 300 woorden gebruiken, je houdt toch van schrijven?
x. Je speelt een personage van minimaal 18 jaar
x. Je mag zelf weten in welke tijd je schrijft en in welk persoon
x. Wil je van huis veranderen? Stuur mij dan privé bericht
x. Alles en iedereen is welkom
x. Leg contact, anders wordt het een beetje saai
x. Iedereen heeft zijn of haar eigen kamer in het huis
Vragen?
Die zijn altijd welkom, stel ze via privé bericht! Iedereen is welkom!
Meedoen?
Meld je bij de rollentopic aan, klik hier:
xxx
[ bericht aangepast op 16 nov 2014 - 12:06 ]
“Voel je het?”
