|
☸ Wanneer het nummer op zijn klasseticket zichtbaar wordt de jongedame, sluiten diens groene kijkers zichzelf. Ronan maakt zichzelf op voor de reactie welke ongetwijfeld gezegd zal gaan worden, aangezien de wereld nu eenmaal dusdanig werkt. Uiteindelijk openen haar kijkers zichzelf, waardoor hij oog in oog staat met haar ronddraaiende geest. Alsnog blijven haar woorden uit, waardoor zijn gedachten deze invullen voor haar — harde woorden welke hem afdoen als laag, uitschot van de huidige maatschappij. Plotseling belandt Jane's hand op zijn bovenarm, brandend door de dunne stof van zijn tweedehands overhemd heen. Ronan is verbluft, hun houding momenteel te intiem voor hier. Ondanks dat stapt Ronan niet naar achteren, blijft hij afwachtend doodstil staan. 'Ronan. . . Ik. . .' Jane wil overduidelijk een medelijden tonen tegenover zijn huidige situatie, maar haar kijkers zeggen voldoende. Ronan laat de klasseticket los, waarop hij klaar is om te vertrekken — zichzelf te redden van een verdere vernedering. Maar, dan ziet hij Jane's gezicht naar beneden richten vanwege ongemakkelijkheid. 'Sorry. Ik. . . Ik kan me niet voorstellen hoe vreselijk dat moet zijn voor jou.' Alhoewel het overduidelijk medelijden was, besloot Ronan het voor nu te accepteren — simpelweg omdat Jane probeerde hem te helpen. Daarom biedt hij haar alsnog een sigaret aan waarvoor ze zojuist heeft gevraagd, lachend — welke ze dankbaar aan weet te nemen, deze zelfstandig aanpakkend. Alhoewel, het blijft niet bij één. Wat doet ze? Jane's mondhoeken klimmen omhoog in een grijns — vervolgens plaatst ze een van de sigaretten tussen zijn lippen. Ronan blijft daarbij doodstil staan, alleen zijn lippen om de sigaret bewegend. 'Ronan, dit verandert niks tussen ons.' Ondertussen plaatst ze het doosje lucifers in zijn vrije hand, knipperend. 'Alhoewel het moeilijk zal worden, denk ik dat jij tot alles in staat zal zijn — zelfs een carrière in de muziek. De wereld is meer dan status, dan afkomst. Daarin moet je blijven geloven, Ronan King.' Zijn naam klinkt anders in haar accenttoon — Amerikaans, waardoor de klanken krachtiger uit worden gesproken. Ronan zou absoluut liegen als hij zou zeggen het niet leuk te vinden. Daarom strijkt hij woordeloos een sigaret af, waarmee hij hun beiden sigaretten gemakkelijk aansteekt. 'Je blijft me continu verbazen, Jane Reinhart.' Ronan blaast een sliert witte rook weg. 'En hoewel ik je aanmoediging kan waarderen, weten we beiden dat zo'n carrière onmogelijk zal gaan worden.' Ronan glimlacht daarbij, aangezien hij deze realiteit jaren geleden voorheen al heeft geaccepteerd in zijn leven. 'Ach, ik speel toch liever in gezellige kroegen dan statische feesten.' Alhoewel het geen leugen is, voelt het alsof hij zichzelf moet verdedigen. 'Wij derde klassers bouwen verdomd goede feestjes,' knipoogt hij dan. |
[ bericht aangepast op 16 sep 2021 - 21:26 ]
[ bericht aangepast door een moderator op 12 nov 2014 - 22:46 ]
•
