Ze zeggen wel eens, maak van je hart geen moordkuil. Ik heb het idee dat ik dat de laatste tijd wel doe. Ik heb me een tijd hartstikke goed gevoeld, maar ik moet gewoon even wat shit kwijt, omdat ik me vreselijk op het moment. Oh god, ik weet niet eens waar ik moet beginnen, dus ik begin maar bij het begin.
Ik vind gewoon dat ik een enorm stom leven heb. Als je alles wat ik meemaak achter elkaar zet kan je dat gewoon bevestigen: basisschool ging niet goed -> doorverwijzing naar verkeerde middelbare school -> wordt weggepest -> doorverwijzing naar goede middelbare school -> moet weg wegens niveau niet aankunnen -> komt op nieuwe school en krijgt stageplek -> stageplek gaat failliet. Ik heb echt gewoon een idee dat er een vloek op me rust, hoe stom dat misschien ook klinkt. Ik krijg het idee dat ik voor alles kei en keihard moet knokken en eigenlijk ben ik dat wel zat. Ik heb er gewoon helemaal geen zin meer in.
Al een tijd lang gaat het goed, althans dat zei ik tegen mezelf en toen ging 't ook redelijk goed. Nu gebeurt er echter zoveel dat ik het gewoon allemaal niet meer aankan. Eerst gaat mijn stageplek failliet. Dan word ik ondertussen hele dagen blootgesteld aan het feit dat ik per se sociaal moet zijn, veel moet praten over mijn gevoelens en als ik een keer niets zeg wordt er direct weer gezeurd en gevraagd wat er aan de hand. Ik vind het ook gewoon moeilijk om uit te komen voor wat ik vind en voel. Mensen walsen continu over mijn grenzen heen en ik weet simpelweg niet hoe ik daar mee om moet gaan. Een voorbeeld: Als ik leiding in de keuken moest nemen, werd er niet eens naar mij geluisterd en kreeg ik zelfs een grote mond. Ik ben dan zo'n type die niets terug durft te zeggen en zichzelf zo rot gaat voelen dat ze de hele dag alles opkropt en 's avonds in bed alles er uit huilt.
En dan het feit dat mijn ouders gewoon compleet mijn gevoelens en mening negeren. Het gaat gewoon het ene oor in en het andere weer uit. Zo heb ik ze al meerdere keren gezegd dat ik dat gezever met de kerk zat ben. Hebben ze mijn telefoonnummer en e-mailadres gewoon doorgegeven aan een af andere dominee in opleiding zodat ik daar weer mee moest praten. Alsof ik daar zin in heb verdomme. Afijn, dat gesprek is er geweest en het had gewoon totaal geen nut. Het was alleen maar een poging om mij terug te krijgen naar het geloof. Net als de vele pogingen die de dominee al gedaan heeft, maar ik lijk er immuun voor te zijn en daar ben ik blij mee. Ik moet niets van dat geloof hebben. Het is jarenlang m'n strot in gedouwd en daardoor ben ik het meer dan zat. Bovendien kan ik niet geloven in iets dat ik niet kan zien, ik moet het kunnen aanraken en er moeten bewijzen zijn, anders kan ik het gewoon niet begrijpen.
Vandaag hebben we de laatste dag bij mijn stageplek gehad. Het was leuk, maar ontzettend druk. We moesten met vier man een lunch organiseren voor pak een beet twintig mensen. Allemaal leuk en aardig, maar meer dan de helft van die mensen heeft niet meegeholpen aan het einde met opruimen, terwijl we gezamenlijk zouden opruimen - dat was althans de afspraak. Uiteindelijk heb ik, samen met twee anderen van m'n groepje - omdat één hem al gepeerd was, de afwas gedaan. Nu kan ik wel begrijpen, dat jullie denken dat het niet zo'n big deal is. Maar dat is het dus wel als je ook nog alles moet afwassen waarmee je de maaltijden gemaakt hebt, iedereen om je heen fucking loopt te zeuren en over je grenzen heengaat en dat het ook nog eens emotionele dag is omdat het de laatste dag is op die plek.
Nu kom ik thuis, ik had een aantal dingen meegenomen van de lunch die over waren gebleven en er kan nog geen dankjewel van af. Mijn moeder begint continu te zeuren. Ik mag niet eens even laptoppen voordat we gaan eten, want nee ik moet ineens het eten klaar gaan maken. Dat terwijl ik een fucking hele dag stage heb gehad en gewoon even een moment nodig heb om me terug te trekken. Ze houden gewoon geen rekening met me. Ook weten ze heel erg goed dat ik er een hekel aan heb om lang aan tafel te zitten en dat mijn vader na het eten moet slapen. Nee, dat het al half zeven is en dat mijn vader om kwart over acht zijn bed uit moet, maakt niet uit. Er moet per se uit die stomme kut bijbel gelezen worden.
Ik ben het zo zat hè? Soms vraag ik me echt af waar ik alles nog voor doe.
Sorry voor mijn 'rant' ik moest het gewoon even kwijt.
26 - 02 - '16
