Leven
Langzaam opende ik mijn oogjes,
En keek onzeker om me heen.
Zelfs met mijn ogen nog dicht,
Wist ik het meteen.
Ik was niet meer op die vertrouwde plek,
En probeerde me te verschuilen.
Toen voelde ik 2 zachte armen om me heen,
En begon ik te huilen.
Ik was bang,
En voelde me alleen.
Er begon iemand zachtjes tegen me te praten,
Het was diegene met haar armen om me heen.
Ze had tranen in haar ogen staan,
Ik stopte met huilen en keek haar aan.
Vanaf dat moment wist ik het direct,
Dit is mijn moeder, voor haar heb ik respect.
Voorzichtig werd ik uit haar armen gehaald,
En iemand legde me in een badje neer.
Er kwam een hoofd naar me toe gedaald,
Ik zag mijn vader voor de eerste keer.
Hij zag eruit als een grote, sterke man,
Hij zei:
Hé, liefie, kiek mie eens an.
Langzaam draaide ik mijn hoofdje naar hem toe,
Hij had zijn handen voor zijn ogen gedaan.
Haalde ze weer weg en zei: ‘boe!’
Daar kwam mijn eerste lachje al aan.
Mijn moeder keek teder naar ons twee,
En zei zachtjes iets.
Ik keek haar aan en ze lachte mee.
Love is louder than the pressure to be perfect