The Last Lucky Straw • One Direction • 5SOS • Speeltopic - Speeltopics

Datingsites, de meeste mensen kunnen er wel een paar zo uit hun hoofd opnoemen. Plekken waar je jezelf kunt zijn zonder toch teveel prijs te geven, aangezien de meeste anoniem zijn. Foto's komen er niet aan te pas, alleen een vakje waar je iets over jezelf kunt vertellen, van hobby's tot verre familieleden, niks is te gek. Als je geïnteresseerd bent in iemand kun je diegene een berichtje sturen of chatten. Het is altijd riskant, want je weet nooit wie er achter het scherm zit, of diegene wel echt die eenentwintigjarige jongen in plaats van drieënveertig. Toch kan het ook voor hechte vriendschappen en relaties zorgen, waar iedereen natuurlijk op hoopt. Zo ook een aantal jonge mannen die het hoogtepunt van hun leven hebben bereikt, of dat nou komt omdat je een gezin hebt of al twintig weken op nummer een staat met je hitsingle. Ze hebben alles wat ze willen, maar compleet gelukkig zijn ze niet. Ze missen namelijk iets. Liefde. Dat kan komen omdat je vriendin of vrouw, vriendje, je amper meer ziet staan en je liever kwijt dan rijk is of omdat mensen je alleen willen voor de roem. Waarom zou je -je dan niet inschrijven op een anonieme datingsite? Niemand kent je of weet hoe je eruit ziet, dus kan daar niet op beoordeeld worden, ook niet over je verleden. Als je dan iemand vind waarmee het klikt en waarop je toch wel verliefd wordt is elkaar in het echt meeten de logische volgende stap. Maar wat nou als degene nou is wat je dacht? Of misschien zelfs beter is dan dat? Ga je dan samen verder als stel, vrienden, of breek je het contact toch maar volledig af?

Rollen •
Louis William Tomlinson • IamGroot
Zayn Javadd Malik • TateLangdon
Liam James Payne • Malikhuana
Niall James Horan • Ashwin
Harry Edward Styles • Styford
Ashton Fletcher Irwin • Tethys
Calum Thomas Hood •
Michael Gordon Clifford • IamGroot
Luke Robert Hemmings • Hemlinson
Zachary 'Zack' Gamble • Goner
Tate Evan Walker • TateLangdon

Regels •
• Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• AlleenMalikhuana of Atweh maken de nieuwe topics aan.

Begin: Het lijkt een doodnormale dag als alle anderen, de zon schijnt, maar niet te fel en op een fijne temperatuur, een paar wolkjes aan de lucht waarvan het sowieso niet zal gaan regenen. De perfecte nazomersedag dus. Toch is het een niet heel normale zaterdag, het is de dag dat de jongeren eindelijk degene die ze hebben ontmoet op het de site in het echt zullen zien. De spanning ligt hoog en daardoor hebben sommigen nog wel de neiging om de verwachting ook iets te hoog te hebben. Het zou goed kunnen dat het een enorme tegenvaller is en je het alleen uit zit voor de beleefdheid, maar met een klein beetje geluk is deze middag er een waarin je iemand ontmoet die je nooit meer kwijt zou willen.

[ bericht aangepast op 31 okt 2014 - 20:18 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Harry probeerde me duidelijk te kalmeren, maar dat lukte hem eigenlijk niet. Ik was net iets te afgeleid en entausiast tegenover de kleine ezeltjes. Ik aaide ze vrolijk en compleet in een eigen wereldje verzonken. Het duurde even voor de ezeltjes wegliepen en ik me weer op Harry richtte. Nu pas herrinderde ik me weer waarmee we bezig waren. Dit was me zo veel vaker gebeurt en het feit dat ik gewoon niet alleen kon zijn maakte dat niet beter. Ik moest altijd iemand om me heen hebben en anders hing ik wel met Harry aan de telefoon. Zelfs alleen slapen vond ik lastig. Ik grinnikte zacht bij zijn antwoord op mijn woorden. Het was een goed antwoord, maar ik snapte hem niet helemaal. Toch vielen uiteindelijk de puzzelstukjes op hun plek en ik dacht even na. Er waren voetbalplaatjes in de winkel, wat betekende dat ik op een van de plaatjes stond. Ik wist niet of ik nog bij de plaatjes van de Doncaster Rovers stond of bij Chelsea, maar ik wilde zoizo het risico niet lopen dat hij er zo achter zou komen. Ik beet dus zacht op mijn onderlip en keek hem aan. "Neh, dat is eigenlijk het enige kinderlijke waar ik niet echt opgetogen over ben. Maar als je graag wil, hou ik je niet tegen." zei ik voor ik hem een klein kusje gaf. Niet veel later voelde ik zijn lippen langer op die van mij. Het voelde heerlijk. Ik kroop vanzelf dichterbij hem en ging op mijn tenen staan om er nog bij te kunnen. Ik was echt net te klein om dit zonder verhogingkje te doen van mijn voeten. Het was wel enigsinds genant, maar ik nam het voor lief als dit het resultaat ervan was. Toch trok ik na even terug en keek hem aan. "Zullen we gaan? Dan hebben we genoeg tijd voor een ziekenhuisbezoekje als ik mijn hand er prongelijk af hak." zei ik grappend met nog een kusje op zijn hele gladde kaak. Ik had me vanochtend ook speciaal hiervoor geschoren, want normaal liep ik eigenlijk altijd met flinke stoppels op mijn kaak. Dat vond ik nu niet echt toepasselijk, dus ik had me geschoren. Al zou ik morgen alweer een stoppelhoofd hebben. Ik drukte een kusje op zijn neus, met een sprongetje, maar goed. Ik pakte zijn handen vast en kneep er zacht in. Het voelde enorm goed, zo samen met Harry. Alsof we al jaren samen waren. Tja, dan stond ik nu niet in deze lastige positie met de club en de pers. Ik zou alles moeten uitleggen, misschien zelfs door het stof moeten gaan, maar dat zou het hopelijk waard zijn met Harry. Tot nu toe voelde het zeker wel zo en hopelijk bleef dat zo. "Ben je trouwens lopend, fietsend of met de auto?" Dat was wel handig om te weten. Als hij fietsend of met de auto was, zou dat niet heel handig zijn, of moesten we in elk geval eerst een van de transportmiddelen terugbrengen naar de plek waar ze hoorden voor we konden gaan winkelen voor het avondeten. Ik hoopte dus maar dat hij gewoon was komen lopen, want dat zou alles veel minder gecompliceerd maken. Al rook mijn auto wel naar een combinatie van gras, zweet en wasmiddel, hij reed prima en het bracht geen lastige ruilprocedure opleveren.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik wilde lachend zeggen dat hij maar beter op kon passen, maar het lachen was me snel vergaan, toen ik uit mijn ooghoeken Mabel zag vallen. Ik schoot overeind, maar me kleine meisje was niet iemand die meteen bij de pakken neer ging zitten en ging zitten huilen. Ze klauterde overeind en piepten zielig, dat het toch wel pijn deed. Ik zetten haar op mijn schoot en trok haar dicht tegen me aan. 'Pumpkin toch.' Ik boog me voorover en drukte op allebei haar knietjes een kusje, net boven de schaafwonden. Gelukkig was het niet heel erg. Glimlachend keek ik op naar Zack, die toch liet blijken dat het hem niets deed. 'Ze is een stoere meid. Ze komt er wel weer boven.' Glimlachte ik geruststellend. Ik snapte best dat dit voor Zack best moeilijk moest zijn. Precies de reden dat ik Mabel toch liever niet mee had genomen. Aan de andere kant. Dit was wel hoe ik echt was en Mabel was het belangrijkste in heel mijn leven. Als je mij wilde, kreeg je Mabel erbij. Of je dat nu wilde of niet. 'Toch?' Vroeg ik bevestigend aan Mabel die ik zachtjes in haar zij kriebelde. Ze knikte meteen wild en kon gelukkig al snel weer lagen. Al was het maar omdat mijn gekriebel leek te kietelen. Ik keek weer op naar Zack en zuchten zachtjes. 'Vind je het erg?' Het zat me toch wel dwars en ik wilde gewoon weten hoe hij erover dacht. Want als hij problemen met mijn vaderschap bleek te hebben. Of het tenminste niet aan kon. Was het voor mij meteen einde oefening. Mabel ging boven alles, hoe leuk en schattig Zack ook was.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Michael Clifford
Ashton zijn woorden deden me een beetje schrikken, want dan zou Luke het einde van onze gezelligheid kunnen betekenen, een echte relatie durfde ik dit nog niet te noemen. Toch zei zijn plagerige toon me dat hij het niet meende en ik rolde met mijn ogen. Net toen ik iets wilde zeggen ging mijn mobieltje af. Eigenlijk had ik geen zin om op te nemen en dit moment te verpersten, zeker omdat ik zou terug kunnen bellen. Natuurlijk was het wel belangrijk, maar dat was dit ook. Toch zag ik Ash zijn blik veranderen, waardoor ik het gevoel kreeg dat hij het goed vond als ik opnam. Even keek ik naar Luke, die geïnteresseerd naar grassprietjes aan het kijken was op dit moment en stond toen op. "Een momentje." zei ik voor ik twee stappen weg deed en opnam. Het gesprek was kort en ik kreeg het voor elkaar dat er vanavond gebelt zou worden als ik Lucas op bed had gelegd na het eten en sesamstraat kijken. Ook wist ik de vraag of de kleine jongen een ledikantje nodig had of niet snel te beantwoorden. Nu al sliep hij in een gewoon bed, al was hij klein, dus op een tourbus hoefde er voor hem echt geen ledikantje mee, maar als het makkelijker was, was het geen ramp als hij in eentje zou moeten slapen. Ik hing op en liep terug, naar mijn online date en mijn zoon, die nu wel erg geïnteresseerd naar Ash zijn haar aan het kijken was. "Nee, Lukey. Dat je met mijn haar mag spelen is een uitzondering. Bij anderen mag het niet." zei ik en terwijl hij piepte over dat de rest van de crew het toeliet,richtte ik me weer op de krullenbol met het shabby haar. "Wat laatste dingen voor de tour, maar ik heb gezegd dat het vanavond beter uitkomt en dat vinden ze goed." zei ik terwijl ik ging zitten. "Dus, waar waren we?" vroeg ik en nam Lucas weer op schoot om hem wat te kalmeren van zijn gepiep. Hij begon rustig met mijn blauwe haar te spelen. Dat was een van de weinige bezigheden die hem langer zoet hielden dan 3 seconden. Waarmee ik nu erg blij was en hopelijk zou nu de date echt een fijne en onbeschaamde date worden.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

Michael schrikt een beetje om mijn plagernijtje, maar lijkt daarna door te hebben dat het niet serieus is en rolt met zijn ogen. Zijn comeback word enkel gehinderd door een telefoontje, die hij eerst niet op lijkt te willen nemen, maar uiteindelijk toch een klein stukje wegloopt en op het groene hoorntje drukt. Ondanks dat het maar twee stappen weg is word ik een klein beetje zenuwachtig, ergens zit de lichte angst dat er iets gebeurt met Lucas en natuurlijk is Michael vlakbij, maar het blijft een beetje eng of iets.
      Lucas' aandacht gaat van het gras naar mijn haar en ik frons een beetje. Wat? Mijn haar? Het lijkt totaal onlogisch, een klein jongetje dat zo op je haar gericht is. Gelukkig komt Michael al snel terug en verteld zijn zoon dat hij niet aan mijn haar mag zitten, wat blijkbaar zijn idee was. Michael verteld dat het over over de tour ging. "Dus, waar waren we?" vraagt hij als hij weer zit.
      "Koetjes en kalfjes," antwoord ik en neem het laatst slokje van mijn chocomel, waarna ik het flesje weer neerzet. "Hoe lang speel je al gitaar?" vraag ik geïnteresseerd, zelf had ik ook altijd al een instrument willen spelen, maar het was er nooit van geworden. In eerste instantie niet omdat mijn ouders er nooit een groot fan van zijn geweest, maar nu gewoon omdat ik met hele andere dingen bezig ben. Hoe hij bij muziek terrecht gekomen is en specifiek de gitaar, om ook nog eens zo goed te worden, boeit me dus wel, naja, eigenlijk boeit hij me ook gewoon.

---

Reality's overrated.

Harry Styles
Geduldig wachtte ik en keek toe hoe Louis al zijn aandacht op de ezeltjes richtte, het was aandoenlijk om te zien. Als ik moest kiezen wie op dit moment het schattigst was zou ik zonder twijfel de jongen aanwijzen. Een paar minuten later werden de dieren het zat en gingen weer grazen, waardoor hij zich op mij richtte. Ik was het wel gewend dat zijn aandacht uitging naar het interessantste levende wezen op dat moment, wat er ook voor had gezorgd dat als hij alleen ik vaker midden in de nacht door hem gebeld werd en mijn nachtrust ervoor opgaf. Plagerig antwoordde ik hem of we dan ook gingen sparen wat er nu te sparen viel bij de winkel. Ik hield het niet bij, na al die tijd had ik geleerd om zelfs de gigantische borden met de reclame erop in de winkel zelf over het hoofd te zien. Hij bleef even stil en leek er serieus over na te denken. Ik schudde mijn hoofd met een grijns, om eerlijk te zijn zou het me niet verbazen als hij ze mee wilde nemen. Het verbaasde me wel toen Louis zei dat hij ze niet hoefde, ik het namelijk wel iets voor hem gevonden. "Voor mij hoeft al die zooi niet hoor, ik geef ze wel aan de kinderen die ze wel willen," zei ik met een grijns die breder werd door het kusje dat ik kreeg. Ik kreeg daardoor wel de smaak te pakken en kuste hem nog iets langer, om hem dicht tegen me aan te houden toen hij ervoor op zijn tenen ging staan. Het voelde te goed om niet te doen, en al helemaal te goed om niet vaker te doen, als hij dat ook wilde dan. Schuin keek ik hem aan nadat hij terugtrok en lachte even om zijn woorden. "Wees maar niet bang, dat laat ik niet gebeuren," zei ik zacht en bracht een van zijn handen omhoog om een teder kusje op de rug ervan te drukken. Een soort lage giechel rolde over mijn lippen toen hij een klein sprongetje maakte om een kusje op mijn neus te drukken, hij hoefde er niet zoveel moeite voor te doen, ik zou ook met liefde voorover buigen zodat hij er beter bij kon. Ik zuchtte tevreden en glimlachte om het kneepje in mijn handen, Louis was echt heel lief voor en om hem heen zijn leek vertrouwd, veilig zelfs. Dat terwijl ik me in principe nergens echt veilig voelde behalve op mijn kamer, het liefst nog met mijn deken compleet om me heen gewikkeld. "Ik ben lopend, ik heb geen auto en ik vind lopen gewoon fijner," legde ik uit. Het ging langzamer dan fietsen maar dan had je ook meer tijd om de ongeving te verkennen zonder er meteen weer voorbij te zijn zodat je iets niet van dichtbij kon bekijken. Net als dat ik de tik had bijna overal op blote voeten rond te lopen, ik vond het prettig om op die manier een connectie te hebben met de aarde wat je met sokken of schoenen aan niet had, ook al verklaarden mensen me voor gek. "Ben je nou zo goed van vertrouwen of weet je zeker dat je me vertrouwen in jouw keuken? Wie weet brand ik de boel plat," zei ik met opgetrokken wenkbrauwen toen het me te binnen schoot. Louis kon niet weten of ik dat normaal wel deed en dat hij me dat zonder navragen toeliet zei me wel dat hij me op z'n minst een beetje vertrouwde.

---

Because I love him, do I need another reason?

Michael Clifford
Ik glimlaht een beetje bij Ashton zijn antwoord en aaide zacht door Lucas zijn haren, terwijl hij met mijn haren speelde. Dit was gedrag had hij waarschijnlijk van mij overgenomen, maar erg vond ik het niet, zolang hij er geen anderen mee ging lastigvallen. Bij zijn vraag kreeg ik een vrolijke glimlach op mijn gezicht en begonnen mijn ogen te glunderen. "Ik was nog jong en heb toen mijn moeder eindeloos gezeurt om een gitaar. Uiteindelijk kreeg ik er eentje, op voorwaardde dat ik zoizo een jaar elke weer minimaal een uur of twee zou spelen. Zo gezegt zo gedaan en sinds die dag heb ik nooit minder dan een uur per dag gespeelt. In het begin was ik erg gefrusteerd, omdat het niet lukte, maar uiteindelijk lukte het wel en vond ik het alleen leuker en uitdagender worden. Nogsteeds probeer ik me elke dag weer uit te dagen." zei ik voor ik hem aankeek. Ik was echt heel geintereseerd in zijn leven, maar hoefde echt eventjes niets te weten over zijn sexleven. Zeker niet met mijn zoon erbij. Dat was misschien een keer voor als dit langer duurde en we een keertje samen op een bank zaten met Lucas op bed ofzo, maar zeker niet nu. "Speel jij nog iets? Of heb je andere hobbies?" vroeg ik geintereseerd voor ik Lucas zijn haren losliet en een hand weer op die van Ashton legde. Ik hield nog wel een arm om de peuter op mijn schoot te houden. Ik drukte zacht een knuffel op zijn kruin en keek toen weer naar de krullenbol. Zo maakte ik hopelijk wel duidelijk dat ik even geen behoefte aan zijn beroep had. Al had ik dat denk ik al eerder gedaan. Ik wilde hem gewoon niet zien als dezelfde jongen als in de internetfilmpjes en ik wilde zeker Lucas niet nog voorstellen aan deze wereld. Daar was hij zeker nog 10 a 15 jaar te jong voor. Ook als hij het zou vragen, zou ik het zeker wel iets verzachten, want dit hoefde hij nog niet te weten. Als dit door zou gaan, zou ik hem dat wel doorgeven, want ik wist zeker dat er dan ook wel skypen aan te pas zou komen, ook samen met de kleine knuffel hier op mijn schoot.

---

Bowties were never Cooler

Zack Gamble
Zayn liet merken dat Mabel wel tegen een beetje pijn kon, en dat ze er niet al te veel last van had. Dat was ook wel te zien, want normaal wanneer ik een kind zag, moest die vrijwel meteen huilen als 'ie viel. Dan bleek Mabel toch best een makkelijk kind te zijn, in dat opzicht. 'Mooi,' zei ik, en glimlachte. Bij zijn volgende vraag schudde ik mijn hoofd. 'Nee, ik vind het niet erg. Echt,' antwoordde ik. Dat was ook de waarheid; het was misschien wel wat anders geworden dan ik had verwacht, aangezien we nu toch wel een beetje op een kind moesten letten, maar ik vond het niet erg. Ten slotte was ik best wel flexibel, en vond ik het niet moeilijk om me aan te passen. 'Ik ben zelf gewoon niet zo heel erg goed met kinderen, maar ik vind het leuk om te zien dat jij dat wel bent. Als ik het erg had gevonden, had ik het wel eerder gezegd,' vervolgde ik eerlijk. Zo was ik namelijk wel. Als iets me niet lekker zat of als ik iets niet leuk vond, vertelde ik dat de persoon gewoon. Zo voorkwam ik dat mensen dachten dat ik niet eerlijk tegen hen was. En het was ook zo dat ik al wel een tijdje wist dat Zayn vader was, en als ik dat niet leuk had gevonden, had ik niet met hem afgesproken. Misschien was dat wel niet zo simpel, aangezien hij me daarvoor ook al een geweldig persoon leek, maar er moest wel meer gebeuren dan een kind hebben om van mij af te komen.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Zayn Malik
Ik mocht me gezegend noemen met het feit dat Mabel niet zoals de meeste kinderen van haar leeftijd was. Want als ze echt om elk incident zou gaan zitten huilen, zou ik gek worden, aangezien ze toch best vaak viel. Gewoon omdat ze graag te snel dingen wilde, hield van rondrennen en gek doen en vaak over enthousiast was. Daardoor gebeurde nu eenmaal wel eens ongelukjes, maar daar werd ze alleen maar groot en sterk van. In het begin had ze wel wat gehuild als ze viel, maar toen ze er achterkwam dat het allemaal wel weer overging, was ze daar al snel overheen. Net als nu. Ze vleide zich dicht tegen me aan en begon Zack zonder enige schaamte te bestuderen. Het zat me allemaal toch niet zo lekker en vroeg hem voor de zekerheid toch nog of hij het echt niet erg vond. Ik wist namelijk dat het niet normaal was om op mijn leeftijd een alleenstaande vader te zijn van een klein dochtertje en dat het voor veel mensen dan ook raar was of het schok mensen af. Gelukkig was dit dus niet het geval bij Zack en hij overtuigde me ervan dat hij er echt niet mee zat. 'Ik ben zelf ook niet echt goed met kinderen, Het was alleen niet echt dat ik een keuze had en dan leer je het snel genoeg.' Gaf ik toe. Van de ene op de nadere dag kreeg ik Mabel in mijn handen geduwd en werd er maar vanuit gegaan dat ik wist wat ik moest doen. Ik had enkel nog nooit een baby, buiten mijn zusjes vroeger, vast gehouden. Laat staan ervoor gezorgd. 'Ik weet dat ik de beste vader niet ben en dat zal ik ook nooit worden, maar ik maak voordringen weetje.' In het begin had ik heel at fouten gemaakt. 'Dus, als ik het kan, moet jij het ook kunnen.' Grijnsde ik uiteindelijk om weer een beetje lucht in ons gesprek te blazen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik was wel blij dat Harry de voetbalplaatjes niet hoefde. Zo zou ik hopelijk nog eventjes de schijn op kunnen houden. Ik wist dat ik het eens moest vertellen en dat het niet goed was het te verzwijgen, maar ik vond het zo fijn dat hij zo normaal met me omging en het niet wist. Ik drukte nog een kusje op zijn lippen. Dat voelde allemaal veels te goed, zelfs al moest ik op mijn tenen staan, omdat ik net iets te klein was. Toen ik uiteindelijk toch de kus afsloot vroeg ik met een grap of we konden gaan, wat hij gelukkig goed oppakte. Zijn woorden gaven me moed dat het echt goed ging komen en zijn kusje op mijn hand deed me blozen. Nu was ik neit zo van het blozen, dus al snel sprong ik iets omhoog om hem een snel kusje op zijn neus te geven ter afleiding. Zijn reactie erop was heel mooi en liet me grijnzen. Ik wist ook dat het er waarschijnlijk debiel uitzag, maar ik was een ramdebiel, dus dat maakte niet uit. Dit alles voelde gewoon zo vertrouwd. Het was vreemd, maar het was zeker wel zo. Harry deed me vertrouwd voelen, veilig en geliefd om wie, niet wat, ik was. Hier kon ik zeker wel aan wennen. Mijn eeuwige glimlach werd iets breder toen hij zei dat hij lopend was. Dat was goed nieuws. Dan hoefden we niet nog vreemde kapriolenen gaan uithalen voor we naar de winkel konden. Ik snapte hem ook ergens wel, zo vond ik het heerlijk om 's nachts met iemand door het park te lopen en de zonsondergang te zien. Overdag ging dat normaal eigenlijk niet, niet rustig in elk geval. Bij zijn woorden grinnikte ik zacht. "Als je beter kan koken dan een peuter kan je beter koken dan ik, en aangezien je er niet uitziet als een peuter vertrouw ik je zeker wel. Daarbij heb je me wel eens vertelt over wat je had gemaakt als eten, dus ik denk dat ik de brandweer niet hoef te bellen vandaag... Of je moet mij bij het fornuis laten." zei ik met een glimlach voor ik een zacht tikje tegen mijn zij opmerkte. Ik liet Harry los, op een hand na, en draaide me om, naar een klein duidelijk verlegen jongetje toe. Hij stak een papiertje en een pen naar me uit met een zachte vraag om een handtekening. Ik gaf ze niet graag, maar aan kinderen vond ik het nooit erg, al was dit niet zo'n heel goed moment ervoor. Ik glimlachte en tekende het papiertje voor ik hem nog veel plezier op de kinderboerderij. Hij bedankte me en rende toen snel en opgetogen terugrende naar zijn moeder. Ik draaide me met een vertederde glimlach om en keek toen verontschuldigend naar Harry. "Sorry daarvoor. Zullen we maar gaan dan, keukenprinses? Ik ben wel met de auto. We hoeven dus niet te ver te sjouwen met de boodschappen." zei ik met een glimlach en een kusje op zijn kaak. Nu zou ik het hem moeten vertellen, maar hopelijk kon het wachten tot we in de auto zaten. Ook was ik nu niet van plan om veel boodschappen te halen, in elk geval niet meer dan nodig voor het avondeten. Meer had ik namelijk echt niet nodig. Overmorgen zou ik naar Doncaster gaan, dan kon hopelijk mijn moeder me iets leren, waardoor ik de volgende keer iets fatsoenlijks op tafel kon zetten, wat geen afhaalmaaltijd of half aangebrande diepvriespizza was. Daar leefde ik nu namelijk van. Ik wist ook wel dat het slecht was, maar ik kon nu eenmaal niet koken en had zelf geen, tot nu toe in elk geval, geen vriend die wel kon koken. Nu betekende dit zeker niet dat ik Harry niet ging helpen of dat ik niet wilde proberen zelf te leren koken, maar af en toe een fatsoenlijke maaltijd tussendoor was wel prettig. Zeker met zo'n prachtige jongen tegenover me.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

Mijn vraag brengt Michael duidelijk enthousiasme, iets wat leuk is om te zien. Zijn gezicht dat zo vrolijk word en zijn glunderende ogen zorgen er ook voor dat mijn humeur weer wat omhoogschiet. Michael verteld me over hem en zijn gitaar, dat hij al jong is begonnen en hoeveel plezier het hem heeft gedaan en nog altijd doet. Dan vraagt hij aan me of ik iets speel of hobby's heb, andere hobby's, buiten seks, dat laatste zegt hij dan misschien niet, maar het is duidelijk. Natuurlijk, zijn zoon zit erbij en daarbij is het fijn dat hij verder wilt kijken dan mijn baan.
      Ik schud mijn hoofd. "Ik zou wel willen, maar nee. Ik sport graag en veel, het liefst met muziek, eigenlijk heb ik een heel gevarieerde muzieksmaak, punkrock, maar ook Disney." Het laatste doet me blozen en mijn ogen neerslaan. "Dat klinkt echt heel sukkelig," grinnik ik zachtjes. Maar ik kan er niks aan doen, Disney muziek is gewoon zo lief en het verteld zo'n verhaal, niemand kan me toch kwalijk nemen dat ik dat leuk vind? En nee, ik ben geen kleuter, misschien af en toe in mijn hoofd en misschien kan ik me wel zo gedragen, maar ik heb ook echt wel een volwassen kant.

---

Reality's overrated.

Michael Clifford
Het was goed om te zien dat door mijn enthousiasme, of zo leek het in elk geval, zijn humeur ook een boost kreeg. Aan de andere kant was het natuurlijk wel weer jammer dat door mijn goedbedoelde vraag het weer zakte. Toch was ik blij dat hij wel iets in zijn leven had naast zijn werk. Ik grinnikte zacht bij zijn muzieksmaak, maar was zelf even schuldig eraan. Bij de woorden Disney was Luke daarbij ook nog eens rete druk geworden. Het zou ook weer eens niet. Ik liet Ash zijn hand weer los om kalmeren door het haar van mijn zoon te aaien. "Dan hebben we in elk geval een ding gelijkend in onze privélevens." zei ik vrolijk. Langzaam begon de date goed te komen. Ik was er eerst niet gerust op geweest, maar inmiddels kreeg ik er een veel beter gevoel over. "Wat voor sporten doe je dan graag? Hardlopen, zwemmen, voetballen, of iets totaal anders?" vroeg ik oprecht geïnteresseerd. Ik wilde meer over hem te weten komen, buiten het feit dat hij een roemruchte sexwerker was. "Papa gaat met me naar Disney als ik 6 jaar wordt." zei het kleine mannetje op mijn schoot trots. Ik grinnikte zacht en aaide door zijn haren. "Dat klopt, Lukey. Dan gaan we naar Disney." zei ik en zag zijn oogjes glunderen. Het was fijn om te zien dat hij zo enthousiast kon zijn. Ik kon alleen nu Disney zeker nog niet betalen, maar ik had gelukkig nog een paar jaar om te sparen. Ik was dan wel een redelijk bekende gitarist, echt rijk was ik zeker niet en wonen in hartje London was ook niet gratis. Ik deed hard mijn best en spaarde zoveel mogelijk om Lucas ook naar een goede school te laten gaan als hij ouder was en om af en toe wat leuks te kunnen doen tijdens, maar vooral ook buiten het touren om. Dan kon echt al mijn aandacht naar hem gaan, wat hij zeker wel verdiende. "Als je vanavond trouwens echt mee wil kan je kiezen veels te vroeg met ons mee te gaan en flauw backstage eten schaften, of dat je later komt en ik je naam op de gastenlijst laat zetten." zei ik entausiast, maar toch iets onzeker. Dit was iets volwassenere praat dan dat Lucas wist, maar wel belangrijk, want het leek me nu niet heel interessant voor Ash als hij uren zou zitten rondhangen en luisteren naar saaie soundchecks. Maar het bleef zijn keuze. "We zouden ook uit eten kunnen gaan, maar dan wordt het wel een erg kort etentje. Ik heb maar een uurtje. Het spijt me. Optredens zijn altijd veel wachten en weinig vrije tijd." zei ik voor ik zijn hand weer pakte en die naar mijn lippen bracht om een kusje op zijn handrug te drukken. Ik dacht er maar niet meer aan wat deze handen allemaal hadden gedaan, dan zou het allemaal niet goed komen, en ik wilde zo graag dat het goed kwam, want Ash was echt een lieve en goede jongen die ik niet meer kwijt wilde.

[ bericht aangepast op 21 okt 2014 - 18:36 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik grijnsde toen Louis begon te blozen nadat ik had gezegd dat ik het niet kon toestaan als hij per ongeluk zijn hand afhakte en ik een kusje op zijn hand drukte. De grijns veranderde in gegiechel zodra hij een sprongetje maakte om zijn lippen kort tegen mijn neus te drukken. Om Louis heen durfde ik mezelf gewoon te laten gaan en dacht niet drie keer na voor ik iets deed, ik reageerde gewoon zoals ik anders ook zo doen. We hadden er beide niks aan als ik me anders voordeed en dat hij er later achter kwam dat ik helemaal niet zo in elkaar zat. Ik had geen zin in ruzies nu het zo goed leek te gaan, de klik die we hadden online was er in ieder geval in het echt ook. Daar was ik erg blij mee, dat het gewoon het begin kon zijn van iets heel moois en hopelijk langdurigs. Dat zou ik namelijk zeker geen probleem vinden met zo'n geweldige jongen als Louis. Ik antwoordde op zijn vraag dat ik lopend was. Ik had mijn rijbewijs met moeite bij elkaar weten te schrapen maar een eigen auto kon ik echt niet betalen. Openbaar vervoer was ook niet bepaald geweldig dus deed ik het meeste te voet, en als het daarvoor te ver was ging ik met de fiets, wat zelden gebeurde. Plagend vroeg ik hem of hij me wel vertrouwde in de keuken, in een oogwenk kon ik het in de hens zetten. Ik lachte even om zijn antwoord. "Dan zal ik je uit de keuken moeten verbannen," zei ik met een grijns. Jammer genoeg trokken mijn mondhoeken al snel naar beneden in verbazing toen een jochie van een jaar of negen, misschien tien, naar Louis toe schuifelde en om een handtekening leek te vragen. Verward en fronsend keek ik de jongen wiens hand ik vast had aan, dit klopte niet. Waarom zou een kind in godsnaam om zijn handtekening vragen? Ik begreep het niet. Mijn verwardheid werd versterkt toen hij zich terug naar mij draaide en er wel heel nonchalant over deed, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Zelfs het kusje dat hij op mijn wang gaf veranderde de situatie niet. Mijn lichaam zette zich op automatische piloot en ik begon rustig met mijn hand nog in die van Louis richting de parkeerplaats te lopen. "Lou? Waar ging dat allemaal over? Waarom wilde dat jongetje je handtekening?" vroeg ik zacht en in de war. Als ik geen uitleg kreeg zou ik doorslaan, ik kon er niet tegen als mensen opzettelijk iets voor me voorborgen of tegen me logen, dan sloegen mijn stoppen door en werd ik aardig onvoorspelbaar. Dat was een van de weinige dingen die ik onvergeeflijk vond. Terwijl ik liep keek ik opzij naar hem, in de verwachting een soort reactie van zijn gezicht af te kunnen lezen. Als er angst of twijfel doorheen zou schieten wist ik dat hij me iets niet vertelde, ik was goed in mensen lezen op die manier. Dat had me al veel pijn en misselijkmakende grappen die klasgenoten met me uit wilde halen gescheeld.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Toen ik me weer wegdraaide van het jongetje, naar mijn jongetje toe, merkte ik direct dat Harry er niets meer van snapte. Ik probeerde het dan wel weg te wuiven, maar dat maakte het alleen maar erger. Hij begon te lopen en ik liep met een enigsinds bezorgde blik op mijn gezicht met hem mee. Ik had geen idee hoe ik dit uit ging leggen zonder dat hij zou schrikken, of nog erger flauwvallen. Toch had ik weinig tijd om te beslissen, want de zee aan vragen kwamen al, waardoor ik wat in de paniek schoot. Ik had hem alles haarfijn willen uitleggen, maar wel rustig onder het genot van een kop thee en een koekje. Dat werd hem nu dus niet. Ik liep gestaag verder in stilte, terwijl ik wel de leiding overnam over de looprichting. Intussen probeerde ik een zo goed mogelijk scenario te bedenken om het hem, en rustig te kunnen vertellen zonder dat hij zou flippen, en het wel overtuigend zou kunnen bewijzen. Uiteindelijk bedacht ik een plan net toen we bij mijn auto kwamen die toch wel opviel tussen alle gezinswagens hier. "Ik wilde het je niet eerder vertellen omdat ik bang was dat het je of af zou schrikken of dat je me niet meer zou mogen of zien voor wie ik werkelijk ben. Niet alleen de naam, zoals dat jongetje van net." zei ik zacht voor ik de auto openmaakte en Harrys hand losliet om de achterklep open te doen. Daar stond mijn Donny Rovers tas, waarin ik even grabbelde om er mijn Chelsea shirt uit te trekken en die met de rug naar hem toe te laten zien. "Tomlinson, nummer 17. Vaste middenvelder van Chelsea, behalve in de wedstrijden tegen de Donny Rovers. Aangenaam." zei ik zacht terwijl ik van onder mijn wimpers zijn reactie probeerde te pijlen. "Ik studeer niet en voetbal is niet alleen mijn hobby, het is ook mijn werk en het grootste deel van mijn leven. Ik hoop dat je kan begrijpen waarom ik het verborgen heb gehouden tot we elkaar echt zouden zien. Als je toch uitleg wilt, geef ik die met alle liefde, maar niet op de parkeerplaats van de kinderboerderij."zei ik zacht. Langzaam was er een brok in mijn keel gekomen en was ik steeds zachter gaan praten. Ik wilde Harry niet verliezen omdat ik dit had achtergehouden, en dat zou nu zomaar kunnen. Ik stond afwachtend met mijn wedstrijdtenue shirtje nogsteeds in mijn handen. Ik friemelde wat met de stof. Dit was dus de extreem ongemakkelijke situatie waarvan ik de hoop had gekregen dat die niet zou komen. Ik had dus te vroeg gejuicht. Het kon nogsteeds flink misgaan omdat ik te bang was geweest dat hij ofwel me zou misbruiken door mijn positie ofwel af zou knappen door de faam die ik had en hij niet kende, of in elk geval niet leek te kennen. Ik was nogsteeds gewoon een jongen die geliefd wilde worden door iemand die gaf om wie hij was als mens, niet als beroemdheid of als naam. Iedereen kende middenvelder Tomlinson, maar er waren maar weinigen die kinderlijke Louis kende, en Harry was daar een van, waardoor hij direct een heel bijzonder persoon in mijn leven was. Dat was hij namelijk zeker: bijzonder en belangrijk. Ik had nu dan ook geen idee wat ik moest doen als deze situatie nu mis zou gaan en ik alleen achter zou blijven.

[ bericht aangepast op 15 okt 2014 - 9:13 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Door het voorval was het veilige en fijne gevoel dat ik bij Louis had bijna compleet weggevaagd, wat had plaatsgemaakt voor een ontzettend rotgevoel en zenuwen. Zenuwen omdat ik toch een beetje angst had voor wat ging komen, want ondanks dit wilde ik hem zeker niet zo kwijtraken. Zonder er echt bij stil te staan begon ik de eerste vragen die in me op kwamen aan hem te stellen, hij begreep vast wel dat een beetje duidelijkheid op zijn plaats was nu. Ik verwachtte eigenlijk direct antwoord, het stond me niet aan dat hij zo stil bleef. Dat betekende dat er meer aan de hand was dan ik dacht. Ik liet hem de leiding overnemen, immers had ik toch geen idee welke auto van hem was en daarbij wist ik niet of ik straks überhaupt nog wel mee wilde. De auto was zeker een buitenbeentje tussende anderen die leken alsof ze tien man konden vervoeren. Stil luisterde ik naar zijn uitleg en schudde mijn hoofd, ik wilde er tegenin gaan maar ik wachtte nog even af tot het volledig opgehelderd zou zijn. Zodra hij mijn hand losliet sloeg ik mijn armen over elkaar en keek met een opgetrokken wenkbrauw toe wat hij dan ook aan het doen was. Ongelovig gleed mijn blik naar het shirt dat hij voor zich uithield. Ik had zo goed als niks met voetbal maar met een huisgenoot als de mijne wist ik meer over dan me lief was, in dit geval ook een groot aantal van de clubs die ik uit mijn hoofd kon opdreunen. Het was dat ik er niet tegen kon om te horen hoe Louis tijdens het praten een brok in zijn keel kreeg, anders was ik heel erg tegen hem uitgevallen. Nu hield ik mezelf zo rustig mogelijk. "Nee, eigenlijk begrijp ik het niet. Ik dacht namelijk oprecht dat je me ondertussen goed genoeg kende om te weten dat het me niet kon schelen als was je verdomme de koningin. Jij weet elk detail van mijn leven en hoe vaak ik mijn hart daarvoor bij je heb uitgestort, en dan verzwijg je gewoon, zoals je zelf zegt, een groot deel van je leven?" bracht ik op een eng rustge toon uit, maar aan het trillen van mijn handen was toch zeker te zien dat ik verre van zo rustig was als ik me voordeed. Ik zuchtte diep en haalde een hand door mijn haar en draaide mijn lichaam van hem weg, zodat mijn blik op de ingang van de kinderboerderij viel. Als ik hem was blijven aankijken kon ik niet beloven dat er niet iets in me zou knappen, dat gebeurde me nooit, maar als dat gebeurde kwam ik nog wel eens gevaarlijk uit de hoek. "We kennen elkaar al zo'n twee jaar, Louis. Als we elkaar vandaag niet hadden ontmoet, had je het me dan ooit verteld?" vroeg ik op zachte toon. Natuurlijk zou Louis zeggen van wel, maar aan de manier waarop hij he zou zeggen kon ik opmaken of hij het meende of niet. Hij van alle mensen had moeten weten hoeveel ik verzwijgen en liegen haatte, maakte niet om welke reden het werd gedaan. Het was dat ik veel om hem gaf, anders was ik zonder iets te zeggen naar huis gegaan, nu gaf ik hem de kans om het uit te leggen voor ik besluiten nam.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Het was eigenlijk direct duidelijk dat Harry het niet snapte en dat ik het dus flink had verkloot. Dat ik gewoon eerlijk had moeten zijn en mijn angst dit alles op enorme losse schroeven had gezet. Zijn handen trilden en zijn stem, toen hij uiteindelijk sprak, was zo rustig dat ik er een rilling van kreeg over mijn rug. Ik had hem echt gekwetst door dit niet te vertellen. Ik vond het verschrikkelijk en wist ook wel dat hij me niet zou veroordelen ervoor. Toch had ik het niet aangedurft het over de telefoon te zeggen. Op een of andere manier had dat nooit goed gevoelt. Ik had het me altijd voorgenomen hem het te vertellen als we elkaar echt zouden zien. Nu ik dat deed voelde ik me alleen maar schuldig dat ik het niet eerder had gezegt, maar nogsteeds zat ook ergens een klein stukje wat wel wist dat als ik anders had gehandelt het mogelijk niet beter was gegaan. Ik had juist een anonieme datingsite gebruikt om te zorgen dat iemand voor me viel die het niets kon schelen. Daarom was ik juist niet helemaal open geweest over mijn leven. Toen hij zich omdraaide stond ik even verstijfd van angst dat hij weg ging lopen. Ik had tot nu toe nog geen idee wat ik moest zeggen, maar toen hij met een vraag kwam die echt hard aankwam, zuchtte ik en liet mijn hoofd hangen. "Niet over de telefoon in elk geval. Het spijt me." zei ik verslagen. "Het spijt me echt, Harry, maar ik wilde een keertje zeker zijn dat iemand om me gaf om wie ik was, niet om wat ik was. Ja, ik ben een voetballer, maar zoveel meer en iedereen lijkt dat te vergeten. Iedereen denkt me te kennen omdat ze me zien voetballen en over me lezen in roddelblaadjes. Het is echt verschrikkelijk. Voetbal is mijn passie, dat was het altijd al, maar alles wat erbij komt is verre van rozengeur en manenschijn. Daar wilde ik je ook niet in meeslepen. Daarom heb ik het misschien ookwel uitgestelt. Ik weet dat het egoistisch is en dat ik eerlijk had moeten zijn toen we langduriger begonnen te praten, maar het voelde gewoon te goed om iemand in mijn leven te hebben die nergens van wist. Die me ziet zoals ik ben en niet wat anderen denken en zeggen wat ik ben. Daarom krijg ik ook steeds die berichtjes en was ik net zo boos. We staan al samen op een zo'n bellabberde roddelsite. Daarbij ben ik in de voetbalwereld nog niet uit de kast, dus dat maakt het allemaal niet makkelijker uit te leggen, maar dat is zorg voor later. Ik hoop gewoon niet dat je denkt dat het jou schuld is, want dat is het zeker niet. Ik heb gewoon niet al te beste ervaringen met mensen en daten. Dat is niet eerlijk tegenover jou en dat weet ik, maar ik hoop dat er iets is wat ik kan doen om toch langzaam het vertrouwen weer te herstellen." ratelde ik met duidelijk veel berouw, maar ook verdriet in mijn stem. Ik wilde de krullenbol niet kwijt, zeker niet omdat ik hem pas net in mijn armen kon sluiten. Toch snapte ik ook dat hij dit niet zomaar over het hoofd kon zien en me mogelijk nooit meer wilde zien omdat ik zoveel voor hem verborgen had gehouden.Ik hoopte op vergiffenis, of in elk geval een klein beetje, maar had geen idee of ik die ook wel verdiende. Egoistische klootzak dat ik was.

[ bericht aangepast op 15 okt 2014 - 10:58 ]

---

Bowties were never Cooler