The Last Lucky Straw • One Direction • 5SOS • Speeltopic - Speeltopics

Datingsites, de meeste mensen kunnen er wel een paar zo uit hun hoofd opnoemen. Plekken waar je jezelf kunt zijn zonder toch teveel prijs te geven, aangezien de meeste anoniem zijn. Foto's komen er niet aan te pas, alleen een vakje waar je iets over jezelf kunt vertellen, van hobby's tot verre familieleden, niks is te gek. Als je geïnteresseerd bent in iemand kun je diegene een berichtje sturen of chatten. Het is altijd riskant, want je weet nooit wie er achter het scherm zit, of diegene wel echt die eenentwintigjarige jongen in plaats van drieënveertig. Toch kan het ook voor hechte vriendschappen en relaties zorgen, waar iedereen natuurlijk op hoopt. Zo ook een aantal jonge mannen die het hoogtepunt van hun leven hebben bereikt, of dat nou komt omdat je een gezin hebt of al twintig weken op nummer een staat met je hitsingle. Ze hebben alles wat ze willen, maar compleet gelukkig zijn ze niet. Ze missen namelijk iets. Liefde. Dat kan komen omdat je vriendin of vrouw, vriendje, je amper meer ziet staan en je liever kwijt dan rijk is of omdat mensen je alleen willen voor de roem. Waarom zou je -je dan niet inschrijven op een anonieme datingsite? Niemand kent je of weet hoe je eruit ziet, dus kan daar niet op beoordeeld worden, ook niet over je verleden. Als je dan iemand vind waarmee het klikt en waarop je toch wel verliefd wordt is elkaar in het echt meeten de logische volgende stap. Maar wat nou als degene nou is wat je dacht? Of misschien zelfs beter is dan dat? Ga je dan samen verder als stel, vrienden, of breek je het contact toch maar volledig af?

Rollen •
Louis William Tomlinson • IamGroot
Zayn Javadd Malik • TateLangdon
Liam James Payne • Malikhuana
Niall James Horan • Ashwin
Harry Edward Styles • Styford
Ashton Fletcher Irwin • Tethys
Calum Thomas Hood •
Michael Gordon Clifford • IamGroot
Luke Robert Hemmings • Hemlinson
Zachary 'Zack' Gamble • Goner
Tate Evan Walker • TateLangdon

Regels •
• Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• AlleenMalikhuana of Atweh maken de nieuwe topics aan.

Begin: Het lijkt een doodnormale dag als alle anderen, de zon schijnt, maar niet te fel en op een fijne temperatuur, een paar wolkjes aan de lucht waarvan het sowieso niet zal gaan regenen. De perfecte nazomersedag dus. Toch is het een niet heel normale zaterdag, het is de dag dat de jongeren eindelijk degene die ze hebben ontmoet op het de site in het echt zullen zien. De spanning ligt hoog en daardoor hebben sommigen nog wel de neiging om de verwachting ook iets te hoog te hebben. Het zou goed kunnen dat het een enorme tegenvaller is en je het alleen uit zit voor de beleefdheid, maar met een klein beetje geluk is deze middag er een waarin je iemand ontmoet die je nooit meer kwijt zou willen.

[ bericht aangepast op 31 okt 2014 - 20:18 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Dit alles voelde nog wat onwennig, maar veel beter dan verwacht. Ik zou ik nog wel de hele dag en de hele avond kunnen doen als hij het toeliet. Het voelde gewoon heerlijk om bij hem te zijn, zo dichtbij. Kijk, wat flirten en wat vulgaire berichtjes over het internet waren een ding, maar in het echt dicht bij elkaar zijn was toch iets heel anders. Het was in elk geval heel erg fijn om zo met hem zitten. De tegenzin voor de datingsite was nu echt compleet verdwenen. Hij vroeg me wat ik wilde eten na mijn vraag, maar het kon me weinig schelen. Ik maakte een erg bijdehande opmerking, omdat ik me wel erg comfortabel begon te voelen bij Harry in de buurt. Ik schaamde me ervoor dat ik niet kon koken, maar het was iets wat hij wel moest weten. Zeker als dit verder ging dan alleen wat kloten op dit bankje en later op de bank in mijn appartementje. Ik hoopte dat dat zou gebeuren, maar met mijn leven en persoonlijkheid wist je het nooit. Ik was een pokkenjoch was mentaal nogsteeds een kleuter was. Zijn voorstel deed me een wenkbrauw optrekken en nog even met zijn krulletjes spelen. Ik herrinderde me alleen wel dat ik haast niets vers in huis had. Ik beet zacht even op mijn onderlip. "Dan moeten we wel boodschappen doen, want ik heb alleen wat ontbijt en lunch spullen in huis." zei ik met een licht beschaamde blos op mijn wangen. "Zo weet je pas echt dat je vaker moet koken." zei ik zacht voor ik een kusje op zijn wang drukte. Ik was echt blij dat de jongen me zo erg accepteerde en ook mijn gedrag. Ik kriebelde nog even achter zijn oor en drukte een kusje onder zijn oorlel. Ik wilde straks ook wel met hem boodschappen doen en helpen met koken, maar iets afhalen was zoveel makkelijker. Toch had koken ook weer iets. Mijn moeder probeerde me wel echt iets te leren koken, maar het lukte me eigenlijk niet zo goed. Nu was ik er ook vaak niet echt bij met mijn hoofd, maar als dit goed ging, zou ik wel beter gaan opletten. Als hij echt verder wilde zou ik ook een keertje voor hem willen koken. Nu zou ik dan waarschijnlijk mijn appartement afbranden, maar goed. Ik legde mijn hoofd weer op zijn schouder en voelde hoe hij wat tegen mijn zij kriebelde met zijn hoofd in mijn nek. Het voelde zo prettig om zo te zitten. Ik vertrouwde hem en hij leek mij te vertrouwen. Hopelijk zou dit langer duren dan alleen vandaag. Kijk, met iemand smsen en chatten was nooit een probleem, maar ik voelde een soort vreemde en comfortabele klik bij deze jongen die ik nog nooit eerder had gevoelt. Plots zag ik een paar ezelveulentjes langs huppelen. "Boo... Boo... Baby ezeltjes." zei ik terwijl ik vrolijk en heel entausiast, te entausiast, op en neer begon te stuiteren op zijn schoot. Ik werd soms plots heel erg entausiast over dingen en babydieren waren daar een deel van. Het was erg kinderlijk, maar dat was ik ook. Langzaam begon het wel ietsjes af te zakken, maar nogsteeds werd ik zonu en dan kinderlijk entausiast over dingen.

---

Bowties were never Cooler

[Wegens ongeval zal ik een tijd niet mogelijk zijn te reageren.]

---

Reality's overrated.

[Beterschap Noekie]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik snapte Zack wel. Ik zag er alles uit, behalve een vader figuur of echt een lieve jongen. Maar ik had dit uiterlijk al lang voordat ik Mabel kreeg en alleen mijn innerlijk was behoorlijk door haar veranderd. Ik vond dat mijn uiterlijk niet bijdroeg aan of ik een goede vader voor haar was of niet. 'Hoe had je me dan wel verwacht?' Vroeg ik nog grijnzend, voordat ik op het bankje ging zitten. Ja, nu had hij me nieuwsgierig gemaakt ook. Ik zelf had er eigenlijk nooit bij stilgestaan hoe ik Zack voor me zag, maar het plaatje leek toch te kloppen en dat vertelde ik hem ook eerlijk. Iets waarmee hij toch wel blij mee leek te zijn. 'Ik was vooral bang dat het tegen zou vallen. Dat we elkaar minder zouden liggen in het echt, dan via de chat.' Gaf ik uiteindelijk ook toe, toen hij zei hoe hij tegen onze ontmoeting aan had gekeken. Ik hiel Mabel ondertussen wel in de gaten, maar die leek zich gelukkig te vermaken. 'Vooral, omdat als we elkaar toch niet zo goed zouden liggen in het echt, al onze gesprekken waarschijnlijk ook verleden tijd zouden zijn. En daar ben ik juist net zo gehecht aan geraakt.' Normaal was ik nooit zo open en eerlijk, maar hij had me vertrouwen al even door al onze eindeloze gesprekken en wilde nu niet dat hij dacht dat ik me al die tijd anders voor had gedaan dan ik was. Helemaal niet omdat hij dus ook al een heel ander persoon voor zich had gezien tijdens onze gesprekken als ik werkelijke was.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Tate Walker
Het was dat ik geleerd had zeker van mezelf te zijn en dat ik door mijn beroep vaak nieuwe mensen leerde kennen en dus heel open was ingesteld, anders had dik hier waarschijnlijk enorm zenuwachtig voor geweest. Wat nu wel meeviel en eigenlijk ook niet echt nodig geweest zou zijn. Misschien kwam het ook wel omdat ik nooit zulke hoge verwachtingen durfde te hebben. Zo kon de tegenvaller alleen maar meezitten en hoe sneller ik door kon met mijn leven. Maar tot nu toe was Liam alles behalve een tegenvaller en was ik blij dat ik hem nu eindelijk eens in het echt zag. Hij ging zitten en hing zijn jas over zijn stoel, nadat hij mijn voorbeeld volgde en drinken bestelde bij de serveerster die er daarna snel weer vandoor ging om het voor ons te halen. Ik lachte even onschuldig. 'Nergens voor nodig. Ik bijt echt niet, ik beloof het.' Beloofde ik met een engelen gezichtje. Ik was dan ook een pro in gezichtsuitdrukkingen, maar dat moest natuurlijk ook wel. Liam begon over mijn werk en ik besefte me dat hij nog altijd niet wist wat ik deed. Ik had het expres achterwege gelaten omdat ik wilde dat hij me mocht voor wie ik was. Niet voor ho de wereld me neerzetten. Maar aangezien hij me toch niet leek te herkennen en me al mocht, kon ik vast wel een steekje laten vallen. 'Zoals altijd weer super. Het liep enkel drie uur uit, waardoor ik meteen door moest vanaf de set.' Ik keek even op naar de serveerster die ons drinken kwam brengen en bedankte haar vriendelijk. 'En, hoe gaat het op school?' Vroeg ik geïnteresseerd terwijl ik wat van mijn icethee nipte.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zack Gamble
Het was moeilijk om niet naar hem te kijken. Nu ik eindelijk een gezicht bij zijn naam kon koppelen, was het veel te interessant om zijn gezicht te bestuderen. Tijdens gesprekken had ik daar gelukkig een excuus voor. Zijn ogen voelden vertrouwd om aan te kijken, en zijn kaaklijn was ook behoorlijk opvallend, aangezien die van absoluut niet zo strak was als die van hem. 'Ik weet het eigenlijk ook niet heel goed. Ik had niet persé een heel erg goed beeld bij je - wat minder tatoeages, misschien. Niet dat ik er iets tegen heb, trouwens. Nu ik je zie, klopt het plaatje helemaal,' zei ik tegen hem, en glimlachte. Het feit dat ik het totaalbeeld nu eindelijk compleet had, maakte me blij. Enkele vrienden, die erachter waren gekomen dat ik op die datingsite zat, hadden me voor gek verklaard dat ik daarop zat. Volgens hen kon het gevaarlijk zijn en zouden er alleen meer pedofielen op zitten, wat duidelijk niet het geval was geweest. Zelf was ik in het begin ook wel wat twijfelachtig geweest, maar nu bleek het toch een heel goed besluit te zijn geweest. 'En dat herken ik, ja. Misschien klinkt dit raar, maar je bent een van de weinige mensen bij wie ik het gevoel heb dat ik alles kan vertellen. Ik zou onze gesprekken behoorlijk missen, denk ik,' vertelde ik hem. Ik had het gevoel dat ik hem kon vertrouwen -ook al had ik nog niet alles over mijn leven verteld en wist hij nog lang niet alles van hem. En ook nu, in het echte leven, voelde het helemaal niet raar om zo open over zulk soort dingen te praten.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Harry Styles
Genietend van alles wat dit te noemen was, wat teveel bijvoeglijk naamwoorden waren om op te noemen, vroeg ik Louis wat hij het liefst wilde omdat ik zelf geen flauw idee had. Zijn antwoord was in ieder geval erg leuk en dat viel zo te regelen, al had ik er verder niet veel aan. Het was wel fijn om te merken dat hij zich zo goed in mijn buurt voelde dat hij weer zijn bijdehante en sarcastische zelf leek te worden die hij online ook was. Van dat soort humor had ik ook een handje dus dat kwam mooi uit, al vroeg ik me af of dat hetzelfde zou zijn met inside jokes. Met een zucht omdat er nog steeds geen beslissing was gemaakt stelde ik dit keer voor om zelf voor hem te koken, hij had toegegeven het zelf niet te kunnen en misschien kon hij wat van me leren. Ik was geduldig genoeg in dat opzicht en raakte niet geïrriteerd als ik dertig keer hetzelfde uit moest leggen, zolang hij het uiteindelijk maar begreep was ik blij. Een glimlach verscheen rond mijn lippen om zijn beschaamde woorden. "Dat geeft toch niks, Boo. Dan gaan we straks gewoon even langs de winkel en halen alles wat we nodig hebben. Wat is je lievelingseten?" vroeg ik terwijl ik zacht gniffelde door het kusje op mijn wang. Als het ging wilde ik Louis op zijn minst leren hoe hij zijn eigen lievelingsdingetjes kon maken, dat zou hij wel prettig viden om te weten. Ik genoot hier echt van, het leek alsof we in onze eigen kleine bubbel zaten die niemand kon door prikken. Dat gevoel had ik niet vaak, eigenlijk alleen bij mijn familie en de paar vrienden die ik had. Zacht kriebelde ik de jongen in zijn zij en liet mijn hoofd op zijn schouder rusten, om een kusje in zijn nek te drukken. Stil bleef ik zo zitten, het was geen ongemakkelijke stilte dus deed ik er niks aan. Je wist pas echt dat het goed bij iemand zat als de stiltes fijn konden zijn. Opeens schrok ik op door zijn woorden en het feit dat hij op mijn schoot in een stuiterbal was verandert. Ik schoot in de lach en keek op naar de kleine ezeltjes, ze waren inderdaad schattig, maar niet zo schattig als dat Louis er zo kinderlijk enthousiast door werd. Juist omdat het niet bij iemand van zijn leeftijd hoorde en daarom zo bij hem hoorde was het leuk om zijn enthousiasme te zien, dat zag je te weinig tegenwoordig. "Ga dan naar ze toe, gek," zei ik lached terwijl ik hem losliet en hem een bemoedigd zacht duwtje in zijn rug gaf. Zolang hij hier zat kon ik ook niet opstaan en het gestuiter op mijn schoot was nou niet bepaald heel prettig, want kleine diertjes aaien zei ik nooit nee tegen. Dat was een van de voornaamste redenen dat ik hier vaker rondhing, samen met wat vrijwilligerswerk zo nu en dan. Als ik tijd had tenminste, want ik kon het nog flink druk krijgen met school en werk. Ik deed wel meer vrijwillerswerk als ik vrij was, het gaf me gewoon een goed gevoel om iemand te kunnen helpen die het meer nodig had dan ik.

[ bericht aangepast op 11 okt 2014 - 11:00 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik glimlachte toen Harry alle tekortkomingen die hij tot nu toe had gemerkt voor lief leek te nemen. Dat gaf me wel een heel erg goed gevoel. Het leek gelukkig wel goed te zitten tussen ons, zeker nu we allebei langzaam vrijer werden tegenover elkaar. Ik vond het wel heel fijn en liet mezelf ook steeds vrijer. Zijn vraag vond ik alleen wel lastig. Ik drukte een kusje op zijn wang en dacht even na, maar ik had hier nu niet echt een optimaal klimaat om me te concentreren met al deze pluizige en schattige diertjes om ons heen. We leken wel in onze kleine eigen wereld te zitten, maar de pluizige diertjes konden er zonder problemen binnenkomen. Zijn gekriebel in mijn zij en het kusje in mijn nek hielpen ook zeker niet mee. Natuurlijk gneoot ik ervan, maar stilzitten was zoizo niet een van mijn sterke punten en nu ik probeerde na te denken, was ik nog veel sneller afgeleid. Plots zag ik een paar ezelveulentjes rondhuppelen en schoot compleet in de spast omdat ik zo entausiast werd. Ik hoorde me echt beter te gedragen dan dit, maar dat lukte me nogsteeds niet. Ik kon enorm volwassen en verantwoordelijk zijn als het moest, maar tegelijkertijd zat er ook een enorm kinderlijke en ontembare kant aan mijn persoonlijkheid. Het lag erg aan de situatie. Bij zijn lacherige woordjes en het duwtje in mijn rug sprong ik op. Toen pakte ik zijn hand en trok hem ook overeind. Daarna begon ik, zoals een klein kind aan de arm van zijn moeder trok, aan Harry zijn arm te trekken om hem mee te krijgen naar het ezelweitje. "Kom dan, Boo." zei ik terwijl ik hem meesleurde naar het hek. Daar stak ik mijn arm uit en zwaaide er wat mee in de hoop de aandacht van een van de kleine ezeltjes te trekken. Met mijn andere hield ik nogsteeds stevig die van Harry vast. Ik dacht er niet eens overna. Het voelde verrassend natuurlijk om zo met hem te staan. Na maanden, meer dan een jaar, bijna twee, gechat te hebben en gebelt te hebben, had ik gewoon het gevoel alsof we elkaar al heel lang kende. Het was erg vreemd, maar zolang het goed bleef voelen dacht ik er ook niet overna. Nu dacht ik zoizo weinig en ging altijd met mijn instincten, want die hadden me zover gebracht. Ik bleef staan zwaaien tot een van de kleine diertjes naar me toe huppelde en zich door me liet aaien, net als door een aantal kleine kinderen die met hun armpjes door het hekwerk stonden. Mentaal zat er zeker nu maar weinig verschil tussen ons. Ik keek uiteindelijk, toen het ezeltje was weggelopen, weer naar Harry en sloeg mijn armen om hem heen.Nu herrinderde ik me weer waarmee we bezig waren voor ik werd afgeleid. "Zullen we zo dan boodschapjes gaan doen? Dan vinden we daar wel iets wat we allebei lekker vinden en niet te veel moeite zal kosten." zei ik voor ik nog een heel klein kusje van zijn lippen stal. Hier kon ik zeker wel aan wennen, als ik eraan mocht wennen dan. Het zou nog een groot probleem met veel uitleg worden, maar hopelijk zouden de andere jongens me accepteren. Ik was er nog niet zeker van, maar als dit hetgeen was waarvoor ik mijn carriere op de lijn zette, had ik het er voorover, zeker als het zo goed bleef gaan.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik had totaal niet het gevoel of ik Zack voor de eerste keer zag. Eerder alsof we elkaar dagelijks zagen, zo natuurlijk voelde het aan. En daar was ik maar al te blij mee. Het zorgde ervoor dat ik me op mijn gemak voelde en echt mezelf durfde te zijn. Zack wist toch al hoe ik was en hoe ik in elkaar stak door al onze gesprekken en zelfs daarna wilde hij me nog in het echt zien, dus daar hoefde ik me in ieder geval niet meer druk over te maken. Ik was toch wel opgelucht dat hij toch wel dat het plaatje van mijn uiterlijk en innerlijk bij elkaar pasten. Ik wilde namelijk niet dat hij dacht dat ik me anders voordeed dan ik was. Het was duidelijk dat we de zenuwkriebels hadden gedeeld voor deze ontmoeting. Gewoon omdat we allebei onze gesprekken niet wilde opgeven, in het geval dat het niet zou uitpakken als geplant. Maar het had juist veel beter uitgepakt dan ik had verwacht. 'Gelukkig ben ik niet van plan je na vandaag nooit mee te spreken of te zien, dus zit je nog wel even aan die gesprekken vast. Of je nu wilt of niet.' Lachte ik onschuldig. Of hij moest hierna nooit meer iets met me te maken willen hebben. Dan zou ik ook nooit meer iets van me laten horen ook. Maar ik hoopte toch niet dat, dat het geval was.
Ik liet mijn blik weer naar Mabel glijden en zag precies hoe ze onderuit ging, toen ze de zandbak uit probeerde te klimmen. Meteen schoot ik overeind, telkens vergetend, wat voor bikkel mijn dochter was. Ze krabbelde uit zichzelf overeind en met bebloede knietjes, hobbelde ze op me af. 'Papa, kusje op auwie.' Ze wees met grote ogen naar haar knieën en opgelucht tilde ik haar op mijn schoot, nadat ik weer was gaan zitten. Ik had haar beter in de gaten moeten houden.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zack Gamble
Ik moest lachen om zijn uitspraak. 'Oh nee, ik weet niet of ik dat aankan,' pruilde ik op een wat sarcastische manier, wat hij hopelijk wel doorhad. Ten slotte was het volgens mij wel duidelijk dat ik ontzettend blij en opgelucht was dat ik geen grote teleurstelling was geweest voor hem. Ik was benieuwd of de gesprekken in de toekomst anders gingen zijn. Zelf dacht ik niet dat het een negatieve verandering zou zijn, aangezien het toch bleek dat we het nu ook goed met elkaar konden vinden. Maar voor nu waren we hier, en was ik behoorlijk blij dat we hier waren. Natuurlijk had ik wel genoeg vrienden, maar ik had het idee dat het met maar weinig van hen zo vertrouwd voelde.
Voor hij nog kon reageren, bleek er iets mis te zijn gegaan. Ik schrok op toen Zayn opsprong en zag dat Mabel was gevallen, en nogal geschokt naar ons toe kwam lopen. Zayn trok haar meteen op zijn schoot. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het niet schattig vond, de manier waarop hij zo bezorgd om haar was. Misschien zou je het niet op het eerste gezicht denken, maar nu was ik er toch vrij zeker van dat hij een goede vader voor haar was. Zelf was ik een enigst kind en had ik niet echt veel ervaring met kinderen, dus ik vond het best wel knap dat hij het zo goed wist te doen. 'Kan ik iets doen?' vroeg ik, er niet zeker van wat je in zo'n situatie moest doen, maar het leek me ook zo stom om gewoon te blijven zitten en er niks over te zeggen.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Ashton Fletcher Irwin.
Michael slikt en geeft zacht een kneepje in mijn handen en ik glimlach licjtjes bij zijn handeling en woorden. Michael's gebloos is nog schattiger dan ik had gedachtt en slaat zijn ogen evrn neer, maar als hij mijn gebloos schattig noemt doe ik precies hetzelfde. Lucas' stemmetje klinkt en vraagt zijn vader of ik 'ook meega naar zaal', zijn vader zegt tegen hem dat hij het aan mij moet vrageb en dat doet het jongetje ook.
Ik glimlach en kijk hem aan. "Natuurlijk, als jouw papa het ook goed vind." Ik kijk weer in de groene ogen van Michael. "Oom Ashton?" met esn opgetrokken wenkbrauw maar een grijns rond mijn lippen kijk ik hem geamuseerd aan.

[Ik kan niet O lang achter apperatuur en kan me er ook heel slecht op focussen maar ik wou toch reageren maar u is het flut e kort wn maja. Sory. Hwt lukt vwn niet zo god..]

---

Reality's overrated.

[Het is helemaal prima. Doe lekker rustigaan en ga niets forseren, want dan heb je meer problemen.]

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Ashton zijn blos was heel erg schattig, zeker met zijn vrolijke krullen die net over zijn rossige wangetjes streelden. Snel maakte ik met mijn telefoon een foto voor ik naar Luke keek die me wat vroeg. Ik glimlachte en zeid at hij het zelf maar moest vragen. Dat ging ik niet voor hem doen. Hij was verre van verlegen, maar soms vond hij het rond vreemden wat moeilijk om zich te verwoorden. Als Ash toestemt begin ik te glunderen. Toch veranderde het al snel in een licht geneerde glimlach. "Tja, sorry. In het begin kon ik het nog wel voor hem geheim houden, maar ook toen de rest van de mensen om ons heen het te weten kwamen moest ik iets verzinnen. Hij besloot je zelf Oom te gaan noemen en ik ga er maar gewoon in mee. Hij noemt zoizo mensen snel oom en tante. Waarschijnlijk zal het dus ook snel tante Pixie worden tijdens de tour. Hij weet alleen dat jij iemand bent met wie ik graag praat over mijn mobiel, meer niet. Maar als we vaker met elkaar om zouden willen gaan, moet je er denk ik toch aan wennen, want als hij eenmaal een naam voor je heeft verzonnen, zal die net snel veranderen." zei ik met een scheve grijns. Met een paar mensen was dit mis gegaan en zo noemde hij een aantal vrienden van me Chip, Dooley en Jazz, terwijl ze Charlie, Dorothy en Jasper heetten. Nu was het op deze leeftijd nog wel schattig, maar met zijn koppigheid wist ik niet hoe lang het zou duren voor hij hun normale namen accepteerde in zijn vocabulaire. Ik gokte nogsteeds op nooit, maar goed. Plots ging mijn telefoon, die ik nog wat ongemakkelijk in mijn handen had van de foto van net, en zag dat het iemand van de tour was. Ik besloot zo wel terug te bellen. Eigenlijk was dat extreem not-done, maar ik wilde de sfeer niet verpesten door nu te gaan bellen. Daarbij ging ik, nu Lucas vragen begon te stellen, hier niet weg, want dan zou ik er geen uitleg bij kunnen geven, om zeer ongemakkelijke situaties te voorkomen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik vond het zeker niet erg om zo met Louis te zitten, de enigen die tot me door leken te dringen behalve hij waren de dieren, maar die waren niet zo bot als mensen bij het zie van ons twee dus dat mocht ook. Zacht bleef ik de jongen aanhalen terwijl ik op zijn antwoord wachtte. Ondertussen had ik geleerd dat hij snel afgeleid raakte, dat merkte ik meer dan eens als ik met hem aan de telefoon zat en er iets bij hem gebeurde waardoor het opeens vijf minuten stil bleef. Zo erg vond ik het niet, hij had zijn aparte trekjes en ik de mijne. Nog een van de zijne dat hij zo enthousiast kon reageren op de kleine ezeltjes, waardoor ik in de lach schoot. Het was aandoenlijk om te zien en het was niet alsof ik hem ging verbieden naar ze toe te gaan dus gaf ik hem een letterlijk duwtje in de rug met de woorden dat als hij ze zo leuk vond hij naar ze toe moest gaan. Louis schoot gelijk van mijn benen af en trok me met zich mee overeind aan mijn hand, waarna hij aan mijn arm begon te trekken. "Rustig, ze zullen echt niet in het luchtledige verdwijnen," zei ik met een grijns en liet hem me meesleuren naar het hek. Voor zo'n klein ding was hij nog verrassend sterk, misschien zelfs sterker dan ik. Vertederd keek ik toe hoe de jongen samen met een paar kinderen de aandacht van de ezels probeerden te trekken. Zonder er bewust op te letten streek ik met mijn duim over de rug van zijn hand, het leek gewoon zo te horen voor mijn gevoel, net zoals dat het niet meer dan normaal voelde toen ik daarstraks mijn armen om hem heen had geslagen. De ezeltjes leken de aandacht in ieder geval leuk te vinden door de manier waarop ze er echt voor gingen staan om geaaid te worden. Ik kon natuurlijk niet achterblijven en ging met mijn vrije hand langs de snoet van een van de beestjes en glimlachte breed, het enige verschil tussen ons was dat ik het haast kinderlijke enthousiasme miste. Na even kregen de dieren genoeg van alle grijpgrage handen en liepen verder de wei op waar we niet bij konden komen. Hij sloeg zijn armen om me heen waardoor ik automatich hetzelfde deed, om hem dichtbij me te trekken en zo boog dat mijn voorhoofd tegen het zijne rustte. "Is goed, Boo. Gaan wij dan ook van die dingen verzamelen?" vroeg ik met een grijns. Er was altijd wel een actie bij de winkel waarbij je weer iets belachelijks kon sparen, van poppetjes die op het logo van de winkel leken tot stickers van beroemde mensen. Ik had een idee wat er op dit moment was, ik lette er nooit zo op en weigerde meestal als me wat werd aaneboden. Het was toch best onzinnig, al was het wel leuk om als ik ze had ze aan de kinderen te geven die ze wel spaarden en buiten de winkel wachtten. Een gniffel rolde over mijn lippen door het kleine kusje dat Louis me af, om mijn lippen alsnog voor wat langere tijd op de zijne te drukken. Het voelde echt alsof we nooit anders deden en dat gevoel ging ik vasthouden, want dat was zeker een goede start van wat we dan ook op gingen bouwen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Fletcher Irwin.

Michael begint te glunderen bij mijn toestemming, wat me verteld dat ook hij het wel ziet zitten dat ik kom kijken, maar bij mijn vraag om Lucas' benaming voor mij begint hij zich toch te generen, om zich vervolgens te verontschuldigen en het uit te leggen. Ik knik en glimlach, nee, ik vind het niet erg, waarom zou ik het wel erg vinden? Het heeft iets schattigs en tegelijkertijd maakt het me ook zeker dat Lucas me wel weet te accepteren, iets wat erg belangrijk is. "Ik zal het proberen," knipoog ik, om Michael toch een beetje te plagen.
      Michael's telefoon gaat opeens en hij kijkt even wie het is, het valt me nu pas op dat hij zijn telefoon in zijn handen heeft, maar neemt niet op, iets wat ik lief vind en wel kan waarderen, toch zeg ik zachtjes lachend dat ik kan wachten en dat hij wel op mag nemen, dat ik het helemaal niet erg vind. Maar ik begrijp het ook als hij liever bij Lucas' blijft. Lucas is en blijft natuurlijk jong en daarbij, wie wilt er zijn zoon nou bij een pornoster laten, al is het maar voor een paar minuten? Ik vind het allang knap dat hij met mij aan een tafel wilt zitten, met zijn zoon erbij nog wel en dat ik zelfs mag komen kijken, waar ik trouwens erg zin in heb.

[ bericht aangepast op 12 okt 2014 - 20:19 ]

---

Reality's overrated.