The Last Lucky Straw • One Direction • 5SOS • Speeltopic - Speeltopics

Datingsites, de meeste mensen kunnen er wel een paar zo uit hun hoofd opnoemen. Plekken waar je jezelf kunt zijn zonder toch teveel prijs te geven, aangezien de meeste anoniem zijn. Foto's komen er niet aan te pas, alleen een vakje waar je iets over jezelf kunt vertellen, van hobby's tot verre familieleden, niks is te gek. Als je geïnteresseerd bent in iemand kun je diegene een berichtje sturen of chatten. Het is altijd riskant, want je weet nooit wie er achter het scherm zit, of diegene wel echt die eenentwintigjarige jongen in plaats van drieënveertig. Toch kan het ook voor hechte vriendschappen en relaties zorgen, waar iedereen natuurlijk op hoopt. Zo ook een aantal jonge mannen die het hoogtepunt van hun leven hebben bereikt, of dat nou komt omdat je een gezin hebt of al twintig weken op nummer een staat met je hitsingle. Ze hebben alles wat ze willen, maar compleet gelukkig zijn ze niet. Ze missen namelijk iets. Liefde. Dat kan komen omdat je vriendin of vrouw, vriendje, je amper meer ziet staan en je liever kwijt dan rijk is of omdat mensen je alleen willen voor de roem. Waarom zou je -je dan niet inschrijven op een anonieme datingsite? Niemand kent je of weet hoe je eruit ziet, dus kan daar niet op beoordeeld worden, ook niet over je verleden. Als je dan iemand vind waarmee het klikt en waarop je toch wel verliefd wordt is elkaar in het echt meeten de logische volgende stap. Maar wat nou als degene nou is wat je dacht? Of misschien zelfs beter is dan dat? Ga je dan samen verder als stel, vrienden, of breek je het contact toch maar volledig af?

Rollen •
Louis William Tomlinson • IamGroot
Zayn Javadd Malik • TateLangdon
Liam James Payne • Malikhuana
Niall James Horan • Ashwin
Harry Edward Styles • Styford
Ashton Fletcher Irwin • Tethys
Calum Thomas Hood •
Michael Gordon Clifford • IamGroot
Luke Robert Hemmings • Hemlinson
Zachary 'Zack' Gamble • Goner
Tate Evan Walker • TateLangdon

Regels •
• Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• AlleenMalikhuana of Atweh maken de nieuwe topics aan.

Begin: Het lijkt een doodnormale dag als alle anderen, de zon schijnt, maar niet te fel en op een fijne temperatuur, een paar wolkjes aan de lucht waarvan het sowieso niet zal gaan regenen. De perfecte nazomersedag dus. Toch is het een niet heel normale zaterdag, het is de dag dat de jongeren eindelijk degene die ze hebben ontmoet op het de site in het echt zullen zien. De spanning ligt hoog en daardoor hebben sommigen nog wel de neiging om de verwachting ook iets te hoog te hebben. Het zou goed kunnen dat het een enorme tegenvaller is en je het alleen uit zit voor de beleefdheid, maar met een klein beetje geluk is deze middag er een waarin je iemand ontmoet die je nooit meer kwijt zou willen.

[ bericht aangepast op 31 okt 2014 - 20:18 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Het was mij wel duidelijk dat Harry het niet een fijn antwoord gaf, maar ik kon gewoon niet anders. Ik had nu eenmaal een leven waarin veel keuzes voor me werden gemaakt, of ik dat nu leuk vond of niet. Ik kon wel voorstellen doen en dingen weg veto'en, maar veel werd toch wel bepaald, zeker als het om de media ging. Ik zuchtte en drukte zacht de lepel tegen zijn lippen. "Het komt goed, Boo. Ik heb er wat te zeggen in, maar ik wil niet ontslagen worden omdat ik het verkeerd heb aangepakt." mompelde ik zacht voor ik de lepel verwisselde voor mijn lippen. Het was een fijne afwisseling en zijn al zoete lippen smaakten nog zoeter door het glazuur. Ik mompelde zacht nog iets tegen zijn lippen, maar zijn reactie deed me blozen. Het was wel waar, maar ik wilde niet het nu even niet onder ogen komen in deze situatie. "Alleen voor jou ben ik stout." zei ik zacht, om me een houding te geven, voor ik het glazuur langzaam een beetje van zijn lippen likte zonder de kus te breken. Het was gewoon heel fijn om zo'n moment te delen zonder de mogelijkheid dat dit verder zou gaan. Toen hij dan toch de kus brak keek ik hem met een pruillipje aankeek. Zijn extra kusje gaf valse hoop over dat het werkte, maar toen begon hij toch van alles te doen die niets te maken hadden met mij aandacht geven, wat me toch wel wat tegen viel. Ik keek hoe hij een cakeje naar me toe schoof en toen na een kneepje in mijn knie als een geslagen hond afdroop. Dat was echt niet mijn bedoeling geweest. Ik pakte mijn cakeje en hobbelde nog wel heel mank achter hem aan naar de bank. Onderweg pakte ik mijn mobiel en stopte die in de band van mijn boxer, voor ik doorhobbelde en me heel comfortabel tegen Harry aan nestelde met het cakeje in mijn handen. Ik knabbelde aan een klein hapje, voor ik toch even keek naar wie had gebeld. Het was het bestuur geweest. Ik vloekte zacht en keek toen naar Harry. "Ik denk dat dit probleem nu al een voorlopig antwoord gaat krijgen." mompelde ik voor ik mijn keel schraapte, in de hoop mijn stem iets normaler te krijgen. Ik zuchtte en keek naar het schermpje. Ik zag hier echt tegen op. "Wil je meeluisteren, of niet, Boo. Het is jou keuze." zei ik zacht, terwijl ik met een onbehagelijk gevoel in mijn maag naar het schermpje bleef kijken. Dit kon weinig goeds betekenen. Ik had ook opeens geen trek meer. Ik zette het cakeje op tafel en keek mijn vriendje nog eens aan. Ik was een ramp, mijn leven was een ramp, en ik deed er alleen maar mensen pijn mee. Ik zou zo over de telefoon ontslagen worden om mijn geaardheid en dan op de tv iets onnozels horen over meningsverschillen, je over of ik mezelf mocht zijn of niet. Ik zuchtte diep en vocht tegen de tranen die ik nu al in mijn ogen kreeg bij de gedachte eraan. Voetbal was mijn leven en ik wilde echt niet zonder, maar mijn geaardheid zou daar wel eens een einde aan kunnen maken. Dat was echt klote en ik kon er niets aan doen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Omdat ik toch niet compleet wreed was en hem gewoon niet kon weerstaan drukte ik nog een kus op zijn lippen bij zijn pruillipje. Meer kreeg Louis ook niet, anders was de kans groot dat we bij het aanrecht bleven plakken. Als het aan mij lag wel in ieder geval. Ik pakte mijn eigen cakeje alvast en schoof de zijne naar hem toe. Hij kon er echt niks aan doen, maar ik voelde me nogal rot door het gedoe van de media. Misschien kwam het omdat ik niet bekend was in die wereld, het was voor mij erg vreemd om te bedenken dat hij een keus als deze niet zelf maakte. Niet dat ik wilde dat hij zijn baan verloor, ik zou niet met mezelf kunnen leven dan omdat het mijn schuld zou zijn. Ik liep naar de bank en krulde me daar half op, wachtende met de cake eten tot Louis bij me was, dat was wel zo aardig. Ik glimlachte om de manier waarop mijn blouse hem nog kleiner deed lijken, het was ontzettend schattig, maar dat ging ik hem niet vertellen. Dan kreeg ik hem nooit meer zover om iets van mij te dragen. Zodra hij naast me kwam zitten sloeg ik een arm om zijn middel en drukte hem dicht tegen me aan. Dit was prettig, ondanks de aanwezige spanning. Het was gewoon fijn om bij hem te zijn en cakejes te eten. Ik nam een hap van mijn cakeje en fronsde toen hij plots vloekte, dat kon niet goed zijn. Dat werd bevestigd door zijn woorden en ik zuchtte diep. Het gebeurde vroeg of laat toch wel en als we het ergste achter de rug hadden kon het alleen beter worden. Ik drukte een kus op zijn haren en schudde mijn hoofd lichtjes. "Ik luister wel gewoon mee, ze weten waarschijnlijk toch wel dat ik bij je ben. En ik wil er voor je zijn, want dit doen we samen, weet je nog?" mompelde ik zachtjes, om zijn vrije hand te pakken toen hij zijn cake had weggezet en haakte mijn vingers door de zijn. Zelf zette ik de mijne nu ook weg zodat ik hem goed vast kon houden. Ik had hem beloofd dat we hier samen voor gingen vechten en ik hield me altijd aan mijn belofte. Het deed echt pijn om te zien dat zijn ogen vochtig werden, als hij ontslagen werd vanwege mij had ik liever dat we uit elkaar gingen en hij zijn baan behield. Het was duidelijk hoe belangrijk het voor hem was en ik wilde daar niet in de weg staan. Ik wilde dat hij gelukkig was, of dat met of zonder mij was. "Het komt wel goed, schat. Ze kunnen je toch niet zomaar ontslaan? Je hebt een contract, dat kan, mag niet eens, verbroken worden naar aanleiding van op wie je valt," zei ik zachtjes terwijl ik met mijn duim over zijn jukbeen wreef en mijn lippen tegen zijn voorhoofd aan drukte. Dit moest goedkomen, het moest. Als er aangepaste maatregelen voor ons kwamen, dat begreep ik nog, maar je kon niet iemand ontslaan vanwege zijn seksualiteit. Dat was racistisch en gewoon fout.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik zat heerlijk en comfortabel tegen Harry aan, maar toen ik toch maar eens ging kijken wie me had gebeld, veranderde mijn gevoel direct. Ik voelde me al heel schuldig dat ik niet zelf keuzes kon maken op dit vlak en nu sleurde ik hem mee in dit alles, waarvan ik mezelf altijd had laten zweren iedereen om wie ik gaf erbuiten te laten. Ik gaf Harry nog wel de keuze of hij mee wilde luisteren met wat er aan de andere kant van de lijn gezegd werd of niet, want mijn kant zou hij toch wel horen. Daarvoor was dit appartementje te klein en te slecht geïsoleerd. Een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht door zijn woorden. Het voelde toch wel heel goed om te horen van hem dat hij me niet zou verlaten, dat we dit samen zouden doen, zelfs al wist hij niet precies hoe moeilijk het zou kunnen worden. De media was zeker niet lief en ik wilde niet dat hij eraan onderdoor zou gaan, maar mijn baan ging gewoon niet zonder ook in de media terecht te komen. Ik gaf hem een zacht kneepje in zijn hand, terwijl ik erg onzeker en gepijnigd naar mijn telefoon keek. Ik wilde niet moeten kiezen, maar dat zou waarschijnlijk wel van me gevraagd worden, dat was nog wel het meest verschrikkelijke: Ik zou moeten kiezen tussen twee dingen waar ik niet zonder kon. Bij Harry zijn woorden schudde ik met een schamel lachje mijn hoofd. "Was het maar zo, Boo. Als ze dit niet vinden kunnen gooien ze het waarschijnlijk op een onenigheid waar we niet uit kunnen komen en ik sta binnen een week op straat." zei ik voor ik hem nog een kneepje in zijn hand gaf. "Maar maak je geen zorgen. Jij bent belangrijker. Ik zoek wel weer een andere club die zich hopelijk durft te waren aan een homoseksuele voetballer." zei ik met een brok in mijn keel voor ik op het groene hoorntje drukte en het ding op speaker op mijn schoot legde. Voor mijn gevoel wilde geen enkele club zich daaraan wagen, maar dat hield ik maar voor mezelf. Toen er opgenomen werd, begon het gelukkig wel iets kalmer dan verwacht, wat me geen hoop gaf, die was al lang vervlogen, maar in elk geval me iets gerust stelde, want schreeuwen vond ik heel erg. "Ha, Tomlinson. Ik denk dat je wel weet waar het over gaat." hoorde ik de directeur aan de andere kant van de lijn zeggen. "Ja, meneer." zei ik zacht, maar hard genoeg voor hem om te horen. "We wilden je laten weten hoe wij erover denken en dan samen een beslissing nemen." "Dat snap ik, meneer." "Dus. Op zich hebben wij er niets tegen dat je een vriendje hebt, het is onze zaak niet hoe jij je liefdesleven indeelt, maar we weten niet hoe je teamgenoten, de fans en de sponsors er tegenover staan. Hier willen we eerst zekerheid over hebben voor we stappen ondernemen. Als het blijkt dat het niet gaat, zullen we moeten kijken naar een transfer, maar je kan hier blijven tot dat dan rond is, of je dan nog in de basis staat is een ander verhaal, maar dat begrijp je hopelijk wel." Dit ging beter dan verwacht, maar echt hoop dat het goed ging gaan had ik nogsteeds niet. "Als het wel goed gaat, zullen dezelfde regels voor jullie gelden als voor alle andere spelers met een relatie. Wil je hem tot we het weten graag weg houden van het veld?" "Uiteraard, meneer." "Fijn dat we elkaar begrijpen, Tomlinson. Tot morgen op de training." "Dag meneer." Met die woorden eindigde het gesprek en bleef ik verbouwereerd zitten. Ik had echt geen flauw idee meer wat er was gebeurd en wat dit in godsnaam betekende. Het was gewoon nu even te veel voor mijn brein om te handelen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Natuurlijk zou ik meeluisteren en bij Louis blijven, ik zou een verschrikkelijk vriendje zijn als ik dat niet zou doen en mijn belofte om dit samen te doen brak. Het kon me niet schelen hoe moeilijk dit ging worden en wat er me opgelegd werd, ik liet hem niet in de steek, zo laf was ik niet. Ik zou doen wat hij het liefst wilde en wat het beste voor hem was, ik kon het niet aan om hem ongelukkig te zien, dat wist ik zeker. Zacht deed ik een poging om hem wat moed in te spreken en zei dat ze hem niet mochten ontslaan alleen omdat hij een vriend in plaats van een vriendin had. Dat werkte overduidelijk niet en ik zuchtte diep bij zijn woorden. Hij had waarschijnlijk gelijk en dat was zogezegd gewoon kut. Ik had dan wel weinig verstand van de media en hoe alles werkte omdat ik er nooit op had gelet, ik had het ernstige gevoel dat ik er heel binnenkort veel te veel van wist. Ik glimlachte week bij zijn woorden, het was wel lief, maar ik kon aan hem zien dat hij aan het liegen was over een andere club. Over de jaren heen was ik er goed in geworden om te zien of mensen tegen me logen. Ik trok hem wat dichter tegen me aan en drukte mijn lippen tegen zijn haar aan terwijl hij het nummer terugbelde. Doodstil bleef ik luisteren, mijn hand aaide zacht over zijn rug om hem gerust te stellen, al leek dat vrij onmogelijk nu. Ik wilde hem gewoon laten weten dat ik er echt voor hem was, wat er ook gebeurde. In mijn oren klonk het gesprek nog niet zo onredelijk, maar ik kende die man niet eens en Louis zou veel beter kunnen bepalen wat de achterliggende gedachtes waren. Ik nam aan dat hij in ieder geval op goede voet stond met zijn team en fans waren geen fans als ze hem niet accepteerden zoals hij was. En wat de sponsors betrof, dat Louis' seksualiteit openbaar was betekende niet dat hij opeens slechter ging spelen dan toen hij verborgen hield. Ik maakte een zacht, verontwaardigd geluidje dat alleen de jongen kon horen toen er gezegd werd mij weg te houden bij het veld. Alsof ik dat niet gewoon netjes deed als het me simpelweg werd gevraagd. Daarbij zou het morgen duidelijk zat zijn dat Louis de mijne was door zijn mankheid, dus zag ik niet eens een reden om weg te blijven. Maar goed, ik had al met hem afgesproken morgen niet te komen en wel overmorgen bij de wedstrijd. Toen het uiteindelijk stil werd in het appartement, pijnlijk stil, legde ik zijn mobiel op de tafel en schoof hem op mijn schoot, mijn beide handen op zijn wangen. "Zo erg was het toch nog niet? Ik bedoel, het klonk niet heel erg onredelijk en ze ontslaan je tenminste niet op staande voet," mompelde ik om de situatie wat beter te laten klinken. Ik trok hem voorzichtig wat naar beneden om een kus op zijn lippen te drukken en zacht over zijn huid te blijven aaien. "Wat er uiteindelijk ook gaat gebeuren, wees niet bang dat je er alleen voor komt te staan. Ik zal net zolang bij je zijde blijven tot je me zat bent," zei ik terwijl ik aan zijn ogen probeerde te peilen wat dit alles voor effect op hem had. Mijn handen gleden af naar zijn middel zodat ik hem in een knuffel kon trekken, het leek zo dat hij die wel kon gebruiken en die gaf ik hem met alle liefde.

---

Because I love him, do I need another reason?

[Ivm school heb ik niet meer genoeg tijd om mijn RPG's te onderhouden. Hierdoor schrijf ik me uit, sorry.]

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

[nouja aangezien ik met beide personages geen tegenspeler meer lijk te hebben. Kan ik me volgens mij ook maar beter uitschrijven. Beetje jammer dit. ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Het was fijn dat Harry naast me zat. Hoe bang ik ook was over wat er zou worden gezegd, ik liet me gerust stellen door de warmte van de lange jongen met de enorme handen. Ik nestelde me nog net iets dichter tegen hem aan terwijl de telefoon overging en bereidde me voor op het ergste. Uiteindelijk bleek wel dat het eigenlijk niet nodig was, want de directeur was nog best eerlijk bezig. Tja, ik wist niet wat de fans en de sponsoren ervan vonden, maar dit sterkte me wel met het idee dat als ik gewoon goed bleef voetballen, misschien zelfs nog wat beter omdat ik wilde bewijzen dat een homo ook kon voetballen, het hopelijk allemaal nog goed kon komen. Ik bleef wat verbijsterd zitten en liet me op zijn schoot trekken. Als een soort reflex kroop ik dichter tegen hem aan en luisterde naar zijn woorden. Ik glimlachte een beetje bij zijn woorden en kuste hem even kort terug. "Dank je, Boo. En weet je wat. We gaan nu gewoon lekker die foto maken en op internet plaatsen. Als je nog wil tenminste. Als ze me niet om mijn liefdesleven gaan ontslaan mag het vast. Daarbij hebben de anderen ook geen restricties op foto's met hun vriendinnen, zolang ze maar gepast blijven. Misschien moet je dus maar je bloesje weer aan doen en ik een eigen shirt, zodat het nog op een normale foto lijkt, en niet een after-sex foto." zei ik met een scheve grijns, voor ik nog een kusje op zijn neus drukte. Ik kon het nog altijd niet helemaal geloven dat ze dit zo goed oppakten, maar ik was er wel ongelofelijk blij mee. Met moeite en tegenzin klauterde ik van zijn schoot af en gaf hem zijn shirt terug, voor ik toch nog best mank en pijnlijk naar de badkamer huppelde om mijn eigen overhemd te pakken. Ik liet het over mijn schouders glijden en knoopte het moeizaam dicht, netjes tot bovenaan, zoals ik het fijn vond, voor ik terug huppelde. Tja, de pijn was erg, maar de euforie van net, gemengd met de ongelofelijke vrolijkheid van nu zorgden er toch voor dat ik niets anders kon dan huppelen. Ik liet me weer op zijn schoot ploffen, wat echt een pijnsteek door me heen liet gaan en me deed piepen. Gelukkig duurde het niet lang en kon ik al snel weer mijn mobiel pakken en een kusje op zijn wang drukken. "Niets meer om te verbergen. Misschien dat we het nog wel onopvallend moeten houden, maar geen geheimen meer." zei ik met een brede grijns. Ik was er echt enorm blij mee. Ik had dit al zo lang voor mezelf moeten houden, te lang eigenlijk, want ik wist het al sinds ik in de tweede zat. Inmiddels was ik zo'n 10 jaar verder, het werd dus langzaam aan wel eens tijd. Mijn familie wist het, net als de jongens bij de rovers, maar het grote publiek niet, wat inmiddels ook wel mocht. Niet meer in de schaduw hoeven leven klonk me echt heel goed in de oren, zelfs al wist ik ook dat het veel pijn en problemen kon opleveren. De media was namelijk normaal al niet heel aardig tegenover nieuwe liefdes en homoseksuelen, laat staan een combinatie ervan en dan ook nog eens het feit dat ik volgens mij de eerste profvoetballer was die uit de kast kwam. Dat ging het allemaal niet makkelijker maken, maar zolang ik Harry had, en de support van mijn maten, zou ik het wel aankunnen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik was erg blij dat Louis zelfs na al deze gebeurtenissen nog tegen me aan kroop, ik had het namelijk ook zien gebeuren dat hij me afstootte. Dat deed ik in ieder geval als ik overstuur was, dan wilde ik niets of niemand om me heen en anders kon ik flink kwaad op iemand worden zonder reden. Ik glimlachte licht in de kus maar verbrak deze ook weer snel, om te kunnen zien of dit hem toch erger had aangegrepen dan ik dacht. Godzijdank was dit niet het geval en leek hij vooral een stuk opgewekter. Met glinsterende oogjes bleef ik hem aankijken terwijl hij sprak en mijn glimlach werd steeds breder naarmate hij vorderde. Bij het laatste gniffelde ik zacht en pruilde. Hij zag er te leuk uit in mijn blouse en het was ook zo zonde om zijn prachtige lichaam te verstoppen onder stof, maar dat was mijn mening. "Zo erg is het toch niet? Ook met een shirt gaan mensen die zuigzoenen in je nek echt wel zien, hoor," protesteerde ik nog, al wist ik dat ik dit niet tevee moest pushen. Nu hadden we geluk gehad, maar op een gegeven moment was iedereens geluk op en had je een probleem, wanneer dat was was onvoorspelbaar. Ik nam mijn blouse van hem over en glimlachte hoofdschuddend door de manke pas waarmee hij wegliep. Ik deed mijn armen door de mouwen heen en knoopte de stof niet verder op dan drie knoopjes, waardoor net de bovenkant van de vlinder op mijn buik te zien was. Voor mijn was het zo laag hebben heel normaal, al zou ik netjes verder opknopen als iemand er problemen mee had. Ik was net iets blijer dan zou moeten toen ik Louis weer in zicht kreeg en hield hem maar al te graag op mijn schoot, om zacht met mijn vingers rondjes te draaien over zijn heupen om de pijn wat te verzachten. Tevreden sloot ik mijn ogen heel kort door het kusje op mijn wang en knikte instemmend bij zijn woorden. "Geen ongevraagde antwoorden geven, ze hoeven niet alles te weten, alleen het noodzakelijke. De rest is aan ons," reageerde ik erop, waarna mijn blik automatisch afgleed naar zijn nek en ik met mijn vingertoppen heel licht over de donkerste plek ging. Het was makkelijk om voor dit moment te verbergen als ik dicht genoeg bij hem bleef zitten, wat ik sowieso al deed, maar voor morgen was dit echt niet te verbergen tenzij Louis van plan was een coltrui te dragen. Dat dacht ik niet, dat was veels te warm en ronduit belachelijk. Ik boog me naar voren om mijn lippen op de zijne te drukken en hield hem zo dicht mogelijk bij me zonder hem te pletten. Het was gewoon fijn zo, nu de stress en angst weg aan het ebben was en we er allebei vertrouwen in leken te hebben dit openbaar te maken. Ik dacht er geen twee keer over na, voor mijn part mocht iedereen weten dat hij van mij was, al lag het natuurlijk een stuk gecompliceerder, net als alle dingen die een mens gelukkig maakte. "Is mijn haar nog foto proof of hou je genoeg van me om het zo te doen? Ik heb namelijk echt geen zin om het te kammen," zei ik met een kleine grijns nadat ik was teruggetrokken. Zijn haar was een ramp geweest, dan kon ik me alleen maar voorstellen hoe het met mij gesteld was nadat Louis zijn vingers talloze keren door mijn krullen had gevlochten. Nu gaf ik weinig om mijn uiterlijk, zolang er maar bloemen in mijn haar aan te pas kwamen vond ik alles best, maar ik begreep het als hij niet met zo'n ramp als ik op de foto wilde en die dan wereldwijd verspreiden.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik rolde met mijn ogen bij zijn woorden en gaf hem zijn bloesje terug. "Maar zonder shirt zitten valt nog net iets meer op, Boo." zei ik terwijl ik mank en pijnlijk naar de badkamer huppelde om mijn bloes te pakken en netjes dicht te knopen. Hierdoor waren de zuigzoenen net niet te zien. In elk geval niet volledig. Ik liet me op Harry's schoot vallen en kroop lekker dicht tegen hem aan. Het was gewoon heel fijn om dit niet meer te hoeven verstoppen. Ik grinnikte zacht bij zijn woorden. "Ik denk dat ik wel weet wat ik kan zeggen of niet. deze muren bevatten heel veel geheimen, Boo. Een paar meer of wat minder maakt niet uit, denk ik." zei ik met een scheve grijnsde voor ik mijn telefoon pakte en hem heel gretig terugkuste. Het was heerlijk om zo te zitten en zijn lippen op die van mij te voelen. Ik grinnikte bij Harry zijn woorden. Het terugtrekken vond ik wat minder, maar wat moest dat moest. "Je ziet er perfect uit, Boo. Zoals altijd. dat weet ik zeker." zei ik voor ik de roos in zijn haren toch nog net iets beter te plaatsen. Het was een wonder dat die nog goed zat, want ik was niet heel zacht geweest met zijn haren. Toch zagen ze er niet uit alsof ik er wild aan had lopen trekken. Ik gaf hem nog speels een kusje op zijn neus, voor ik dan toch mijn front-cam opende. "Lachen, Boo. Laten we je eens aan de wereld voorstellen." zei ik, voor ik mijn hoofd tegen het zijn kantelde en mijn standaard speelse glimlach opzette. Hierna zou mijn twitter zoizo exploderen, dat wist ik nu al zeker, net als het hele internet, maar het zou dan aan de wereld zijn of ze ons zouden accepteren of niet. Dan was het echt niet meer aan mij of aan Harry. Dit zou mijn lot gaan bepalen, wat me wel iets zenuwachtig maakte, maar toch wilde ik gewoon een leuke foto maken, meer niet. Een foto die mijn moeder aan haar muur in de gang, tussen alle andere foto's van mijn zusjes en mij, wilde hangen en waarvan mijn oma trots zou kunnen zeggen dat het haar kleinzoon en zijn vriendje waren. Ik wilde gewoon laten zien hoe gelukkig hij me maakte, zelfs al was het onmogelijk dat ook maar enigsinds intens genoeg weer te geven, zodat ze trots konden zijn op ons en blij voor ons konden zijn. Toen we er eenmaal goed bij zaten nam ik de foto, die ik daarna op twitter plaatste met de tekst: Some of you might have already noticed, but I want you all to meet my lovely boyfriend: Harry Toen het verstuurd was gooide ik het ding in een la. Ik hoefde nu echt even niet te zien wat erover werd gezegd. "Dus, wat wil je nu gaan doen?" vroeg ik zacht terwijl ik hem zijn cakeje weer aanreikte en weer langzaam aan mijn eigen cakeje begon te knabbelen als een soort eekhoorntje. Het maakte me weinig uit wat hij verzon. We konden gaan koken, maar we konden ook gewoon hier nog een tijdje zitten, of eerst samen naar de zonsondergang over Londen kijken vanaf het dakterras, waarna we gingen koken. Dat koken ging nog wat worden. Ik zou wel gewoon toekijken en af en toe wat roeren, snijden en natuurlijk hem afleiden. Ik zou gewoon niet anders kunnen, want kom op zeg, met zo'n knap en zoet vriendje als dat ik had. Ik was echt de gelukkigste jongen ter wereld, daar was geen twijfel meer over en niemand zou me van iets anders kunnen overtuigen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik bloosde licht en glimlachte om zijn lieve woorden, waarna ik Louis rustig wat aan de roos achter mijn oor liet frummelen. Een slechte eerste indruk bij de fans konden we echt niet gebruiken, want ik had namelijk nog wel een idee van hoe gevoelig een idool bij hun lag en hoe het was als diegene uit het niets een relatie had. Vooral een relatie als het onze. Ik wilde niet dat ze me zouden haten, of in ieder geval het grootste deel niet. Wat dat betrof was ik nogal gevoelig voor kritiek. Ik gniffelde zacht om het kusje op mijn neus en ging er wat beter voor zitten toen hij zijn mobiel erbij pakte, om mijn oprechtste grijns tevoorschijn te halen. Dit kon ik niet eens faken als ik het wilde, ik was gewoon blij om met en bij hem te zijn en hij was niet de enige die dat hoefde te weten. Mijn familie en vrienden wisten van hem, maar daar bleef het ook bij. Na vandaag zou daar verandering in komen en nog steeds wist ik niet of ik daar moeite mee moest hebben of niet. Het liefst hield ik zo veel mogelijk privé en tussen ons, maar er zouden altijd dingen zijn die ons zouden ontglippen. Net voordat hij de foto maakte wist ik het voor elkaar te krijgen nog een klein kusje op zijn wang te drukken en nu breder dan eerst te grijzen. Daarna keek ik hem met hem mee op twitter en maakte een vertederd geluidje door de tekst die hij erbij zette. Het was begrijpelijk dat Louis zijn mobiel meteen weglegde, zijn notificaties zouden wel ontploffen. Ik dacht na over zijn vraag terwijl ik het cakeje aanpakte en er een hap van nam, in principe waren er heeel veel opties, maar daar werden een heel aantal van geschrapt omdat ik geen zin had om de deur nog uit te gaan. Ik was veel te content met de warmte hierbinnen, al zou het dakterras niet heel verschrikkelijk zijn. Net toen ik op het punt stond antwoord te geven begon mijn mobiel vanuit een badkamer als een gek piepen door de bekende twitter notificaties. "Volgens mij hebben ze mijn account gevonden," zei ik met een zucht, maar het deed me er ook aan herinneren dat ik mijn huisgenoot nog een bericht moest sturen dat ik vanavond niet thuiskwam. "Ik ga eerst Jeremy gerust stellen dat ik niet dood ben, zullen we daarna nog gewoon even blijven zitten? Vanaf hier hebben we ook een prima uitzicht op buiten en ik heb geen zin om al te moeten koken," stelde ik voor, waarna ik hem met zachte hand van mijn schoof afduwde en opstond. Ik aaide nog even zacht door zijn haren en drukte er een kus op, voor ik naar de badkamer liep en mijn mobiel uit mijn broekzak viste. Zoals ik al had voorspeld was mijn twitter overspoeld met alles en nog wat en ik wist dat het slecht was en ik het eigenlijk moest negeren, maar ik kon het niet laten om na een klein berichtje naar mijn huisgenoot te hebben gestuurd toch door mijn feed te scrollen. Ik beet op mijn lip terwijl ik las. Kritiek, kritiek, acceptatie, kritiek, acceptatie en zo ging het door. Maar naïeve ik keek over alle lieve berichten heen op focusde me op de haat, wat erin resulteerde dat ik stilletjes in de badkamer bleef staan en een steeds naarder wordend gevoel zich in mijn maag vormde. Ik kon hier echt niet tegen, maar ik kon het ook niet wegdrukken, het was alsof het me erin hield. Waarvoor ik dit weerstond stond diep in mijn achterhoofd gegroefd, al was het bijna te moeilijk om dit ooit van me af te kunnen zetten en er onverschillig mee omgaan.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Het was fijn om dan toch echt uit de kast te zijn. Geen geheimen meer. Tja, we zouden ook wel wat negatieve reacties krijgen, het zou vreemd zijn als dat niet zo was, maar hopelijk was het grootste deel positief. Rustig knabbelde ik aan mijn cakeje, terwijl ik heel content tegen mijn vriendje aan lag. Het was gewoon fijn om eindelijk samen te kunnen zijn, niets te hoeven en gewoon van elkaars warmte te genieten. Ik vroeg hem wat hij wilde, wat veel kon zijn, maar ik hoopte dat nog even hier op de bank hangen ook op zijn agenda stond, want dit comfortabele plekje ging ik niet zonder slag of stoot opgeven. Jammer genoeg verstoorde een bekend gepiep de stilte. Hij had dezelfde ringtone als ik, maar mijn mobiel had ik wijselijk op stil gezet. Ik zuchtte zacht bij zijn woorden en drukte nog een kusje op zijn neus. Zeker zijn tweede zin, vond ik een stuk minder, aangezien dat te maken had met opstaan en weglopen. "Wees maar snel terug, anders kom ik je halen en dan kom je hier nooit meer weg." zei ik voor ik hem dan toch nakeek en alleen achterbleef. Ik knabbelde langzaam mijn cakeje op, wachtend op de terugkomst van mijn vriendje. Toen ik mijn cakeje helemaal op had geknabbeld was hij nog niet terug, waardoor ik me wel zorgen begon te maken. Ik krabbelde op en liep nog redelijk mank naar de badkamer toe. De pijn begon langzaam wel te zakken, waardoor ik ook minder mank begon te lopen, maar ik bleef het wel nog een beetje voelen. In de deuropening bleef ik staan en staarde verafschuwd naar het beeld wat zich voor me bevond. Het was duidelijk dat Harry door zijn notificaties scrolde en die waren duidelijk verre van lief. Ik liep naar hem toe, sloeg mijn armen om zijn middel heen en pakte zijn telefoon af. "Niet naar kijken, Boo. Er zijn genoeg lieve mensen, maar de gemene reacties komen altijd eerst." zei ik zacht, voor ik een kusje op zijn schouder drukte. "Kom, ik weet nog wel iets om je mee op te vrolijken, en nee, het is geen pijpbeurt, of je moet die graag willen, dan krijg je die met alle liefde en een striptease erbij. Nu heb ik wat weinig kleren aan, maar het gaat om het idee." ratelde ik wat onzinnig. Ik stopte zijn mobiel in de band van mijn boxer en drukte toen met mijn lijf de krullenbol voorzichtig richting de woonkamer. Ik duwde hem zacht op de bank, maar zijn mobiel verdween bij de mijne in het laatje. Dan kon die ook niet meer schade aanrichten. Daarna kroop ik weer op zijn schoot en begon zacht kusjes te zetten op alle blote huid waar ik nu bij kon. Ik wilde hem gewoon weer zien lachen, meer niet. Ik had dit kunnen voorkomen door hem te waarschuwen, maar ik had het niet gaan, en nu was het aan mij om deze rotzooi op te ruimen. Hij verdiende het namelijk te weten hoe belangrijk hij voor me was en dat de haat daar niets aan veranderde. Kijk, mijn voetbalcarrière was belangrijk voor me, maar hij ook en als ik dan toch werd gedwongen te kiezen, zou ik hem kiezen boven het voetbal. Altijd. Daar kon hij zeker van zijn, want hij was toch echt een van de belangrijksten in mijn leven, naast mijn familie, en voetbal stond toch echt daaronder.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Jammer genoeg werd mijn gedachtegang verstoord door het onophoudelijke piepen van mijn mobiel, wat aangaf dat de massa mijn twitteraccount had gevonden, maar ik besloot uiteindelijk wel dat we het beste nog even rustig aan kon doen en gaan koken. Nadat ik Jeremy gerustgesteld en geïnformeerd had dan. Louis vond het duidelijk niet leuk dat ik op moest staan, maar het was beter dan dat de politie hier vannacht aan de deur stond. Dat zou pas een verhaal zijn geweest voor de pers. Met tegenzin haalde ik hem van mijn schoot af en stond op, om even in de lach te schieten om zijn woorden en met mijn ogen te rollen. "Misschien blijf ik dan wel expres weg," zei ik met een halve grijns. Ik had er geen probleem mee zijn persoonlijke gevangene te zijn, ik was de zijne toch al en vierentwintig zeven met hem opgescheept zijn klonk zo erg nog niet. Ik liep naar de badkamer waar ik mijn mobiel uit mijn broek haalde en snel een sms met uitleg stuurde en dat hij zich geen zorgen om me te hoefde maken, die jongen was echt te beschermend over me. Daarna kon ik het toch niet laten om heel even te kijken naar wat mensen over mij en Louis zeiden, en dat heel even veranderde meteen in heel lang. Ik was te gevoelig voor dit soort berichten en het deed me oprecht pijn om tientallen keren hoe ontzettend ik wel niet beneden Louis' stand was en dat ik hem niet verdiende. Nu wist ik dat zelf ook wel, maar alsnog. Wat ik ook niet zelden las was dat ik hem overduidelijk gebruikte voor het geld en de roem en wat voor een hoer ik was. Op een gegeven moment was ik onbewust gaan sniffen en merkte al helemaal niet dat de jongen naar me op zoek was gegaan. Ik had het pas door toen ik zijn armen om mijn middel voelde en ik zonder tegenspartelen mijn mobiel door hem liet afpakken. Na zijn woorden en het kusje op mijn schouder draaide ik me om in zijn armen en keek hem wat triest aan. Het was moeilijk te geloven door alle negatieve dingen die ik had gelezen. Ik glimlachte week om zijn volgende woorde, het was dat ik nu echt niet in de stemming was want anders had ik dat aanbod zonder twijfel aangenomen. Ik ging het idee in ieder geval in mijn achterhoofd houden voor andere tijden. Gewillig liet ik hem me naar de woonkamer duwen en ging braaf op de bank zitten terwijl ik toekeek hoe hij mijn mobiel buiten mijn bereik legde. Dat was waarschijnlijk voor het beste. Gelijk sloeg ik mijn armen om zijn middel toen Louis bij me op schoot kwam en humde zacht om de kusjes die hij overal drukte. Ik glimlachte en drukte hem wat dichter tegen me aan, voor ik een ander idee kreeg. Voorzichtig draaide ik ons zo dat ik hem met zijn rug op de bank kon leggen en ik zelf op zijn heupen kroop zodat hij geen kant op kon. "Je bent lief, heeft iemand je dat ooit verteld?" vroeg ik zacht terwijl ik de knoopjes van zijn shirt weer losmaakte. Het was zonde om een lijf als het zijne te verstoppen. Ik boog voorover om een kus op zijn schouder te drukken en verder te gaan bij zijn borst. Hiermee had ik niks minder dan onschuldige bedoelingen, ik wilde gewoon laten merken hoeveel ik waardeerde wat hij voor me deed. "Beloof me dat je me zal leren om me te focussen op de positieve dingen," fluisterde ik zacht met mijn lippen net boven zijn huid. Louis deed dit al zoveel langer dan ik en er moest een manier zijn om een muur op te bouwen voor alle gemene dingen en ze te negeren, anders ging ik dit simpelweg niet overleven.

---

Because I love him, do I need another reason?

-dubbel-

[ bericht aangepast op 6 dec 2014 - 1:01 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Het brak mijn hart om Harry zo te zien, maar het maakte me ook woest. Kon dan niemand zien dat we echt dolgelukkig waren en hij de liefste en zacht aardigste jongen ter wereld was. Ik trok hem in mijn armen en pakte zijn mobiel af. Dat zou hopelijk iets oplossen. Ik stopte het ding weg, wat bleef piepen, en stelde de jongen in mijn arm hopelijk iets gerust. Ik drukte nog een kusje op zijn schouder en keek hem toen aan, omdat hij was omgedraaid. Ik probeerde hem wat op te vrolijken, maar ik wist niet heel goed hoe het werkte, dus ik ratelde maar wat half-samenhangend. Ik nam hem mee naar de bank en zette hem daar neer voor ik tegen hem aan kroop. Zacht begon ik ontelbare kusjes op zijn blote huid te zetten. Ik wilde hem gewoon weer gelukkig zien, meer niet. Hij was de beste en verdiende het echt niet om zich zo te voelen. Ik zag hem gelukkig al snel glimlachen, al had ik zijn volgende zet niet verwacht. Ik zakte eigenlijk direct terug in mijn onderdanige staat van zijn. Ik was nog amper bekomen van de sex van net, en dit was nog redelijk onschuldig, maar met de juiste acties zou hij toch al snel ook zonder te vragen die pijpbeurt krijgen. Ik grijnsde scheef door zijn aanrakingen en deed een soort sit-up om nog een kusje van hem te stelen. "Jij bent nog veel liever." zei ik zacht, voor ik me weer op de kussens van de bank liet zakken en genoot van zijn handen die me ontdeden van mijn bloesje. Toen hij dan toch met zijn lippen over mijn hele bovenlichaam begon te zetten, begon ik weer wat te kronkelen van genot. Ik kon er niets aan doen, ik was nogsteeds enorm gevoelig na de gebeurtenissen van net. Zijn woorden kreeg ik nog wel binnen. "Dat zal ik zeker doen, Boo. Ik ben alleen nog heel gevoelig, dus als je geen beurt wil hebben, moet je oppassen." zei ik zacht, voor ik met mijn handen langzaam de knoopjes van zijn shirt ook losmaakte. Dat leek me wel zo eerlijk. Hij had zo'n geweldig lichaam, dat het haast crimineel moest zijn om het te verbergen. Ik liet mijn handen over zijn geweldige lichaam glijden. "Ik hou zo veel van je, Boo. Je bent geweldig en laat alsjeblieft die haat niet naar je toe komen. Wis het van je geheugen. Ik weet dat het moeilijk is, en je raakt het nooit helemaal kwijt, maar je krijgt er langzaam een verweer tegen omdat je alles al wel eens hebt gelezen en er mensen achter je staan die toch wel om je geven. Je leert de belangrijke van de niet belangrijke te scheiden en zolang mijn familie, mijn vrienden en jij, mij en mijn keuzes accepteren, kan ik ermee leven, hoeveel pijn de haat me ook doet." mompelde ik voor ik nog een sit-up deed om hem te kunnen kussen. Ik wilde hem gewoon aanraken, zijn warmte voelen, en hem hopelijk weer goed doen voelen. Anders kon Sloerie Tomlinson altijd nog zijn gedachten helemaal leegmaken, maar dat wilde ik eigenlijk niet doen zonder zijn toestemming. Met mijn handen gleed ik wel vast iets omlaag, tot zijn heupen, waar ik zacht met mijn duimen over zijn botten, waardoor ik deels zijn huid streelde en deels over zijn boxer ging. Hopelijk kon hij het van zich af zetten, en kon ik hem anders genoeg afleiden om zich geen zorgen meer te maken tot hij het kon vergeten.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
De kusjes die ik van Louis kreeg deden me zeker goed. De jongen op zich deed me al goed maar dit helemaal. Het rotte gevoel verdween niet compleet, al was een groot deel weggenomen en ik twijfelde er niet aan dat hij daarvoor wel kon zorgen. Hij was echt te goed voor me, te lief en ik waardeerde het ontzettend dat hij niet gewoon zei dat ik me aanstelde, want dat zei het grootste deel van mijn omgeving altijd. Ik kreeg een beter idee dan zo te zitten, dus drukte ik hem voorzichtig achterover op de bank en kwam zelf half rechtop zittend op hem zitten. Ik gniffelde om het kusje dat hij me gaf door middel van een sit-up en zuchtte. Het was toch eigenlijk zonde dat de stof van zijn blouse mij ervan weerhield zijn warme huid aan te kunnen raken en de inkt erop te kunnen zien, dus knoopte ik op mijn gemak het kledingstuk los. Tevreden met het resultaat begon ik mijn lippen op verscheidene plekken op zijn borst te drukken, met extra veel aandacht voor zijn tatoeages, die waren gewoon te mooi om over te slaan. Zacht zei dat hij me moest beloven om me hier doorheen te helpen, dat ik er niet alleen voor stond. Ik lachte even om Louis' antwoord en schudde mijn hoofd, het tweede deel van zijn zin ging ik negeren, want als ik mijn lippen op zijn huid wilde zetten deed ik dat. Ik kwam rechtop zitten toen hij begon mijn knoopjes los te maken zodat hij er beter bij kon en humde wat door zijn handen die over mijn borst gleden. Aandachtig luisterde ik naar zijn woorden, hij had gelijk en ik ging ontzettend mijn best voor hem doen. "Als ik niet alles aan je accepteerde was ik hier nu niet. Het kan me niet schelen wat er gebeurt of wat voor keuzes je moet maken, ik zal altijd achter je staan en je opvangen als dat nodig is. Alleen denk ik dat het niet nodig is, want je bent zo ontzettend sterk, Boo. Niet veel mensen zouden kunnen omgaan met wat jij doet, je hebt geen idee hoeveel bewondering ik voor je heb," antwoordde ik en glimlachte toen hij omhoog kwam om me nog een kus te geven. Ik bedacht me dat dit een geweldige motivatie zou zijn voor work-outs, een kus voor iedere sit-up, maar dat was misschien voor een andere keer, ik hield het in ieder geval in gedachten. Langzaam boog ik me weer voorover om te hervatten waar ik was gebleven met de kussen op zijn borst en verstarde heel even toen ik zijn handen bij mijn heupen voelde omdat ik het niet had zien aankomen. Volgens mij had Louis niet door hoe sensitief het gebied rond mijn heupen was, en anders was het een hele valse zet. Ik ging er maar vanuit dat hij geen idee had, al kon ik het niet laten om precies tussen zijn sleutelbenen in een zuigzoen te vormen, juist omdat hij zo gevoelig was. Daarna schraapte ik er nog licht met mijn tanden over voor ik gewoon ging liggen en mijn gezicht in zijn nek stopte en onschuldig begon te neuriën. Dit was een prachtige afleiding voor alle negativiteit en ik hoopte dat hij me liet begaan, anders moest ik iets anders zoeken en met hem zo dichtbij was helder denken lastig.

---

Because I love him, do I need another reason?