MSV - Midden Aarde - Speeltopic 4 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 23 juni 2015 - 21:07 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Soms is het beter om je rust te nemen en een strategie te bedenken, dan om binnen te stormen en te zien waar je uitkomt.'

Hobson knikte. Dat klink wijs en het was vast waar.
'Nou, goed dan.'
Hij stak de rokende pijp van de tovenaar tussen zijn lippen en zoog er even aan voor hij een rookkring uitblies die die van Ignatius wel wist te evenaren.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Gawain kon een zachte lach niet onderdrukken. 'Hm,' grinnikte hij en schudde zijn hoofd. 'Paarden zijn geweldige reisgenoten, ik kan me geen reis zonder zo'n dier indenken,' glimlachte hij en keek naar de paarden en pony's om zich heen. Hij luisterde met een half oor mee naar de andere gesprekken, maar geen van allen waren ze interessant genoeg om zich erin te mengen. Het liefst reisde Gawain in stilte, maar helaas ging dat niet met zo'n grote groep. Opnieuw dacht hij aan de ondankbare reactie van die arrogante dwerg en zuchtte diep. 'Mag ik vragen waarom je mee bent gekomen, met deze groep?' Vroeg hij nieuwsgierig aan Ehriänae en draaide zich weer iets om, omdat hij tegen haar sprak. 'Wat vind je van de groep tot nu toe?'

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

'Ik moet toegeven dat jullie soort heerlijke tabak maakt,' zei Ignatius plotseling en hij wees op de pijp.
'Ik had hiervoor al heel lang niet gerookt, maar toen ik eenmaal terug was, moest ik wel jullie befaamde tabak proberen. Het stelde mij niet teleur, heer Gamgee.'

glordion
Door de ritmische stappen van het paard dommelde Glordion langzaam in. Hij had de afgelopen dagen veel te weinig slaap gekregen voor een jongen van tien. Langzaam schoof hij van het paard en viel eraf. Met een kreet van pijn werd hij weer wakker.

Alles heeft betekenis, ook niets

'Glordion!' riep Mayim geschrokken. Ze liet zich van het paard af zakken en trok de jongen snel weg van de stampende benen van het dier. 'Gaat het wel?'

“The heart is an arrow. It demands to aim true."

Voorzichtig leunde hij op zijn armen waarna hij een van de twee snel wegtrok.
'Mijn arm doet pijn!'

Alles heeft betekenis, ook niets

Mayim bestudeerde zijn arm van een afstandje en krabde aan haar hoofd. Daarna duwde ze er voorzichtig tegen en Glordion maakte een klagend geluidje. 'Waarschijnlijk gebroken', mompelde ze. Ze ging rechtstaan en keek naar de anderen. Een aantal hielden halt en keken hen nieuwsgierig aan. 'Kan iemand hem helpen? Ik denk dat zijn arm gebroken is!'

“The heart is an arrow. It demands to aim true."

'De Eenzame Berg is de enige berg die er in de omtrek te vinden is,' legde Thorin uit. Hij waardeerde het wel dat ze in zijn koninkrijk geïnteresseerd was en naar andere zaken vroeg dan naar zijn rijkdommen. 'Hij steekt dus behoorlijk af tegen de omringende vlakte. Het leven in Erebor was fijn. We bekleedden een belangrijke handelspost, fabriceerden de meest prachtige juwelen en het hele gebied baadde in weelde. Helaas werd ook de draak door zijn pracht aangetrokken en viel hij de stad binnen. Iedere dwerg die hij tegenkwam verblakerde door zijn hete adem. Hij kende geen genade. Niets kon tegen hem standhouden.' Hij blikte triest opzij, maar had er geen spijt van dat hij over zijn geboortestad vertelde. Het was een verhaal dat verteld diende te worden.

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik vind de groep erg divers. Eerlijk gezegd zijn de wezens zo verschillend dat ik niet verwacht dat deze groep ooit echt op elkaar zal kunnen vertrouwen. Zeker niet als de Berg dichterbij komt.' Ehriänae haalde haar schouders op. 'Er staat iets groots te gebeuren. Al jaren jaag ik op orks, maar ze zijn in beweging. Ze zijn iets van plan en enkel een grote macht kan hen verenigen.' Ze wierp een steelse blik op de dwergenkoning. 'En ik geloof dat de Eenzame Berg onderdeel is van hun plan.'
Dat geloofde ze niet alleen, dat wist ze zeker. Er waren orks op uit gezonden om Oakenshields hoofd in handen te krijgen. Met of zonder lijf, dat maakte voor hun meester niets uit.

Every villain is a hero in his own mind.

Thranduil keek aarzelend naar de jongen. Ja, hij was in staat om simpele botbreuken te genezen, maar hij voelde zich zwak. Hij was nog niet de oude en hij wilde niet onnodig energie verspillen. Straks was hij niet eens bij machte om zich te verdedigen als ze opnieuw overvallen werden. Zijn leven was hem meer waard dan de arm van de jongen.
'Hij overleeft het wel,' zei hij daarom enkel koeltjes.

Every villain is a hero in his own mind.

Mayim knipperde even verbaasd met haar ogen omwille het koele antwoord. Het ging tenslotte over een kind. Ze vergat haar gebruikelijke terughoudenheid.
'Wat uiterst sympathiek van je', siste ze. Ze tilde Glordion recht en legde haar arm beschermend tegen zijn rug. Ze vergeleek deze Elf met haar twee reisgezellen Ehrianäe en Azra. Ze kon enkel tot de conclusie komen dat zelfs het hoogstaande Elfenras ook zijn rotte appels kende. Ze snoof nog eens en leidde het jongetje dan weg. In deze groep moest er toch één individu zijn dat wat kennis beschikte over het spalken van een gebroken arm.

“The heart is an arrow. It demands to aim true."

Toen Elrohir merkte dat iemand medische hulp nodig had, kwam hij hun kant op gereden. Hij zag een mensenmeisje met een kleine jongen, beiden had hij niet gezien in Isengard, dus hij vermoedde dat ze later bij de groep gekomen waren. Hij had echter niet gehoord wat er precies aan de hand was.
'Wat is er met de jongen gebeurd?' vroeg hij, al zag hij na wat beter gekeken te hebben, dat ze arm van de jongen er wat vreemd bij lag. 'Wacht, is zijn arm gebroken? Laat mij maar.' Zachtjes pakte hij de arm van de jongen vast, bestudeerde zijn arm.
'Ik mag dan wel niet de helende krachten van mijn vader hebben, toch zou ik het nodige hieraan kunnen doen.'

Thranduil snoof laatdunkend en vroeg zich af wie die vrouw was. Helaas kende hij haar niet, zoals het leeuwendeel van zijn metgezellen.
Hij vond niet dat hij haar zijn excuses verschuldigd was. Er waren anderen die zich om het kind konden bekommeren.
Bovendien was het jong enkel een blok aan het been. Het zou geen nuttige bijdrage leveren en hij wilde zich maken aan zijn dood. Zodra ze een mensendorp kruisten, zou het daar maar onderdak moeten vinden.

Every villain is a hero in his own mind.

'Maak je geen zorgen,' zei Galahad en hij klom behendig van zijn paard af, waarna hij over Elrohir's schouder meekeek.
'Spalken zou genoeg moeten zijn. Als iemand een rechte stok kan vinden, zal ik het wel met mijn linnen verbinden.'