MSV - Midden Aarde - Speeltopic 4 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 23 juni 2015 - 21:07 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Glordion hoorde iemand het vertrek duidelijk aankondigen. Snel draaide hij zich om en rende naar Mayim en zijn paard. Onderweg greep hij het hondje dat zeer aandachtig naar de laars van een van de reizigers keek en zich klaarmaakte om te springen. Het jankte eens verwijtend naar Glordion. Hij klom op het paard en stak zijn hand uit naar Mayim om haar op het paard te helpen.

Alles heeft betekenis, ook niets

Hobson was nogal overdonderd doordat hij zomaar bij de tovenaar kwam te zitten, maar hij zei er niets over. Hij was blij dat ze eindelijk vertrokken van deze onheilspellende plek, waar toch al zo vele het leven hadden gelaten.
Het paard van Ignatius de Blauwe stapte fier en zelfverzekerd langs de vloedvlekken in de aarde, de afgehakte takken van omringende bomen, reisgenoten die zich nog niet in gereedheid hadden gebracht of nog stonden te aarzelen. Hobson vroeg zich af of iedereen hen nog wel zou blijven volgen. De tocht was onvoorspelbaar en niemand wist of ze het er allemaal levend vanaf zouden brengen. Het was in feite meer een kwestie van tijd voor er weer iemand zou sterven, dacht hij huiverend. Hij hoopte dat hij het zelf niet was en hoewel de kansen groot waren dat hij zichzelf niet zou kunnen blijven verweren, had hij dit gevecht doorstaan. Hij was dus toch tot iets in staat, al had hij veel hulp gehad van de elfen.
Hobson wist dat zij en de dwergen een moeizame verstandhouding hadden, maar wat hem betrof was alles vergeten en vergeven. Ze waren voor elkaar opgekomen. Dat zei toch al genoeg?

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'In dit tempo zal het nog wel even duren, Lili. Ik hoop dat ik in de tussentijd een manier kan vinden om je naar huis te brengen.'
Hij had haar eerst in een dorp willen onderbrengen, maar nu er net een mensendorp was verwoest zag hij dat eigenlijk niet zitten. Een brok vormde zich in een keel toen hij aan Bombur dacht, een van de weinige dwergen die altijd vertrouwen in hem had gehad. Hij had Lili moeten terugbrengen, maar zou nu zelf niet eens meer terugkeren.
Hij kreeg de elfenvrouwe in het oog, die hem zijn bijl terugbracht en hem bedankte. Thorin worstelde nog met zijn eigen verdriet en wist niet zo goed hoe hij gepast moest antwoorden, waardoor hij haar enkel toeknikte, zijn bijl weer in beslag nam en op zijn pony klom toen de tovenaar nogmaals meedeelde dat ze zouden vertrekken. Blijkbaar moest een boodschap driemaal herhaald worden voordat het door deze groep verstaan werd.

-
Ehriänae zei niets terwijl ze op het paard van Gawain klom. De man oogde nukkiger dan tevoren. Iets maakte hem van streek, maar ze wist niet of dat door het besluit van Gondor kwam of door de reactie van de dwerg. Ze begreep het wel. Ze hadden net een slag geleverd waarbij een aantal doden waren gevallen. Iedere handeling kon de emmer doen overlopen. Ze zuchtte lichtjes toen de groep in beweging kwam en bedacht zich dat het een vreemd gezelschap was. Bijna niemand had naar haar aanwezigheid of die van Mayim of Azra gevraagd. Ze werden zo in de groep opgenomen, alsof ze de plaatsvervangers van de gesneuvelden waren.

Every villain is a hero in his own mind.

Fili kwam naast zijn zusje en oom rijden.
'Ik pas wel op haar,' zei hij. 'Tot ze weer naar huis kan.'
Ze was immer zijn zusje en hij vond dat zijn oom al genoeg aan zijn hoofd had. De hele reis verliep nu al anders dan ze hadden verwacht en FIli had er niet echt een positief gevoel bij. Hij wilde de moed echter niet opgeven, omdat hij graag zijn thuisland weer wilde herbouwen en graag zag dat zijn familie de troon weer zou bestijgen. Hij wist echter ook dat hij daarvoor nog wat geduld moest hebben.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Thorin knikte. Hij gaf de zorg voor zijn nichtje niet graag uit handen, maar Fíli oud genoeg om zelf verantwoordelijkheden te nemen. Na zijn dood was de troon voor hem bestemd en hij moest met belangrijke dingen leren omgaan. Hij vond het soms moeilijk om zich te realiseren dat Fíli en Kíli ouder werden en niet langer als kinderen beschouwd worden, vooral omdat het hem er ook op wees dat hij door de tijd gerijpt werd. In de twee eeuwen die hij geleefd had, was dit het eerste dat hij werkelijk voor zijn volk deed en deze missie moest lukken. Hij wilde niet als een mislukking herinnerd worden, de schande van de familie die zich had berust in het feit dat ze door een draak waren verjaagd.

Every villain is a hero in his own mind.

Ithilwen was niet eens verbaasd over het antwoord van Thorin, dat bijna beledigend kortaf was. Ze was al lang blij dat hij niet weer wat op haar gedrag aan te merken had. Ze zuchtte en wilde zich omdraaien naar Glordion, maar die bevond zich weer aan de andere kant van het veld bij Mayim. Dat maakte haar glimlachen, wat een springerige jongen was het toch. Zijn vrolijkheid en naïviteit zouden de groep vermoedelijk goed doen, al was hij zeker veel te jong voor zo'n reis als dit. Ze was van mening dat de jongen zelf mocht kiezen, hij was wijs genoeg na alles dat hij had doorgemaakt. Toen floot ze naar Myrio, die onmiddelijk aan kwam draven. Ze was vergeten dat ze haar zadel niet meer had, wat haar een beetje depressief maakte. Deze reis doorstaan op de rug van haar vriend zonder zadel zou lastig worden. Gelukkig had ze nog wel proviand bij zich, de twee tassen had ze om de rug van het dier gebonden nadat ze vooruit was gereden om te kijken hoeveel Orcs er aan kwamen. Op enige afstand zag ze Hobson een beetje doelloos om zich heen kijken. Ze herinnerde zich dat de jonge Hobbit het moeilijk vond zich in deze groep te begeven, dus besloot ze naar hem toe te gaan. Met een hand op de warme, zachte schouder van Myrio liep ze naar hem toe.
'Hé daar Hobson, heb jij je rijdier al teruggevonden?'

Aino brieste zacht toen Gawain hem zacht op zn hals klopte. Gawain kalmeerde alweer iets door het geluid. Hij klom zuchtend op de rug van het paard en mompelde dat Aino stappen mocht. Het dier luisterde braaf, zoals altijd, en liep rustig weg. Aino was veldslagen en dode mensen wel gewend, maar bleef altijd iets nerveus door de stank. Toch hield hij zich goed. 'We rijden vast,' deelde hij Ehriänae mee, ook al had ze zelf weinig te kiezen nu ze bij hem op het paard zat. 'We zien wel wie er klaar is voor vertrek.' Op het moment interesseerde het hem even niet meer. 'Bovendien is die berg niet zo moeilijk te vinden,' voegde hij er nog zacht aan toe. Ook zonder de groep zou hij die berg wel vinden. En dan wachtte hij daar wel op ze. Hij was misschien geïrriteerd, maar niet roekeloos genoeg om in zijn eentje een draak aan te vallen. Die gedachten deed 'm even schaapachtig lachen. Ze gingen een draak aanvallen..

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

Thranduil reed zwijgend achter de rest aan. Normaliter zou hij graag voorop hebben gereden, maar hij was nog steeds in de war. De mensen om hem heen kende hij niet, op enkele uitzonderingen na, en hoewel hij wist wat de missie was, slaagde hij er niet in zichzelf tot bedaren te brengen.
Zijn bonkende hoofdpijn droeg er ook niet erg aan bij. Hij hield zijn metgezellen nauwkeurig in de gaten, hopend dat bepaalde details in hun doen en laten herinneringen zouden lospeuteren, maar tot dusver had hij geen vooruitgang geboekt. Hun namen, beweegredenen en afkomst waren hem ontschoten, waardoor hij niet kon bepalen wie hij kon vertrouwen, wie mogelijk extra bescherming nodig had – behalve de hobbits en het kleine jong natuurlijk – en wie hem wel of niet vriendelijk gezind was.
Het nadenken vermoeide hem, maar het lukte hem niet om voor een moment aan zijn malende gedachtestroom te ontsnappen. Hij wreef over de nek van zijn paard, dat ook onrustig werd door zijn gespannen houding en tevergeefs hoopte hij dat hij morgen meer berust zou zijn in het feit dat een deel van zijn herinneringen voor altijd verdwenen was.

Every villain is a hero in his own mind.

Ehriänae had niet gereageerd op zijn opmerking, omdat ze zag dat de anderen ook in beweging kwamen. Blijkbaar was Gawain niet de enige die deze ingeving had gekregen. Ze liet haar vingertoppen tegen zijn middel rusten terwijl ze probeerde te ontspannen. Paardrijden was echter nooit een talent geweest en hoewel ze het prachtige dieren vond, had ze het niet in haar gehad dat ze naar haar wilden luisteren.
'Wat is de naam van het paard?'
Het was niet zo dat Ehriänae graag wilde praten tijdens de tocht, maar de man voor haar was sikkeneurig en ze moest nu eenmaal de hele tocht naar zijn achterhoofd kijken, zonder dat ze verder iets hoefde te doen. Het verveelde haar al snel.

Every villain is a hero in his own mind.

Ze reden de hele ochtend, tot de zon zo hoog stond dat Gengi haar schaduw en die van haar pony onder het dier zag verdwijnen. Het werd warmer en het landschap bood hen maar weinig beschutting tegen het droge weer. Dat was wel iets heel anders dan de regenbui van afgelopen nacht en dat sterkte haar idee dat de tovenaar iets heel onnatuurlijks over hen had afgeroepen. Ze vroeg zich af of dat wel goed was en of het verstandig was om langer in zijn gezelschap te blijven verkeren.
De ergernis vanwege zijn laksheid kwam weer opsteken en het lukte haar niet om die te onderdrukken. Tandenknarsend reed ze naast Kili en staarde naar het landschap dat voor hen lag. Weldra zouden ze moeten rusten en deze keer moesten ze er voor zorgen dat ze niet in een hinderlaag zouden worden gelokt. Ze hadden de orks dan wel weten te verrassen, doordat ze tijdig waren gewaarschuwd, maar nog zo'n aanval zouden ze niet beter doorstaan dan de vorige. Ze waren verzwakt en moe.
Gengi greep het gevest van haar bijl vast toen ze iets zag bewegen in het gras dat naast het paardenpad uit de grond rees. De sporen die er al eerder waren gemaakt, waren vervaagd door de regen en het water stond nog in de voren die een kar enkele dagen in het zand had getrokken. Het gras ritselde weer en niet veel later zag ze een haas wegspringen.
Kili spande zijn boog terwijl zijn pony voortsukkelde en schoot een pijl naar het beest dat daarop in het gras neerviel. Zijn pony draafde weg om het dode dier op te halen en Gengi vroeg zich af of ze er wat van moest zeggen. Ze hadden voedsel nodig en een deel van hun proviand was verloren gegaan door de regen van Ignatius. Het was een gezonde haas, dus er zouden weer een paar monden gevoed kunnen worden.
Gengi was niet echt begaan met het welzijn van ieder individu in hun reisgezelschap, maar ze wist dat het van belang was dat er zoveel mogelijk lieden de Eenzame Berg zouden bereiken. Als ze een kans wilden maken tegen Smaug, moest men goed gevoed en sterk zijn en dus was de jacht belangrijk.
Toen niemand na enkele uren nog iets zei en de groep vervallen was in een soort rust waarin de meesten vooral met zichzelf bezig leken te zijn, besloot Gengi om maar te zeggen dat ze het beste halt konden houden. Sommigen zaten met zijn tweeën op een rijdier en ook die hadden hun rust nodig om eventueel snel weer te kunnen vertrekken bij de dreiging van gevaar. Gengi wilde niet toegeven dat ze vluchten een goed idee vond, maar het was altijd beter dan erop te wachten en er daarbij van uit te gaan dat ze weer een paar koppen zouden verliezen. Ze moest nu wijs zijn in plaats van enkel strijdlustig. Die mentaliteit zou ze wel weer de boventoon laten voeren op het moment van de daadwerkelijke strijd.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Aino,' antwoordde Gawain en draaide zijn hoofd een kwartslag toen hij tegen haar sprak. 'Ik weet niet meer goed hoe ik op de naam kwam, meestal hebben ze een betekenis als ik mn paard benoem, maar bij Aino was dit niet het geval.' Hij streelde Aino licht over zn hals en glimlachte dankbaar. Er werd niet vaak naar zn paard gevraagd, maar voor Gawain was Aino erg belangrijk en hij hield ervan om over hem te praten. Bovendien was hij blij met de afleiding, het was beter voor zn humeur doordat zn gedachten niet bij het besluit van Gondor bleven. 'Heb jij een paard? Of gehad?' Vroeg hij oprecht nieuwsgierig en keek vanuit zn ooghoek richting haar hand die op zn middel rustte.

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

Glordion

Mayim pakte de uitgestoken hand van de jongen dankbaar aan. Glordion gaf zijn paard teken om te vertrekken en daarna reden ze, ergens in het midden, urenlang voort. Hij probeerde zich zo ontspannen mogelijk te houden maar uren lang in dezelfde positie zitten begint pijn te doen. Tegenover de meesten reed hij dan ook zonder zadel.

Alles heeft betekenis, ook niets

Angel:
Angel keek om zich heen, ze waren nu een paar dagen onderweg sinds de aanval van de orks op hun kamp. Ze kende deze landen niet maar dat weer hield haar niet van om toch even te genieten voordat ze Erebor zouden bereiken. Maar toch moest ze wel denken aan Halbaron die was achter gebleven bij de dúnedain en de grenzen The Shire bewaakte en toen aan Aragorn in Rivendel. Als hun missie niet zou slagen dan.. dan.
Angel schudde huiverend met haar hoofd. 'Niet aandenken, Angel. Niet aan denken.' Snel om afleiding te zoeken keek ze om zich heen en vielen haar ogen snel op Thorin, de dwergen prins.
'Hij kan me vast wel iets vertellen over erebor en de draak.'
Met een kleine tik aan de hengsels leide ze Minas naar Thorin.
'Neemt u mijn niet kwalijk edele heer,' groette Angel Thorin toen ze bij hem aan gekomen was. 'Maar kunt u mij misschien over Erebor vertellen?'
Als we toch daar heen gaan kan ik net zo goed zoveel mogelijk informatie verzamelen, dacht Angel terwijl ze rustig op het antwoord van de dwergen prins wachtte.

A wizzard is never late Frodo Baggins, nor is he urly. he arrives precisely when he means to ~Gandalf

Ignatius liet de teugels van zijn paard los en nam zijn hoed af, die hij vervolgens voor hem op het zadel legde. Het paard vervolgde onverstoord het pad.
'Het belooft een mooie dag te worden vandaag,' zei Ignatius tegen niemand in het bijzonder en uit een binnenzak van zijn gewaad haalde hij een pijp en tabakskruid.
Hij stopte het tabak in zijn pijp en het vatte meteen vlam. Hij nam een hijs en blies een ringetje rook uit, waarna hij de pijp aan de hobbit achter hem gaf.
'Ja, een mooie dag om te genieten van de reis.'

[ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 0:41 ]

Hobson had de pijp al aangepakt voor hij besefte dat het misschien wel helemaal niet de tijd was om rustig te gaan zitten roken. Toch nam hij een trek en blies eveneens rookkringen.
'Dat lijkt me een heel stuk beter dan die regenbui van gisteren,' zei hij. 'Hopelijk komen we ook geen vijanden tegen.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes