Het tigste zeurtopic van mij, krijg ik het gevoel. Don't you worry, als het aan mij ligt is dit het laatste. Hoop ik..
Hooi! (:
Ja, ik moet mijn verhaal weer eens kwijt. Ik voel me al sinds gisteravond al niet goed in mijn vel. Oké, natuurlijk al langer niet, maar gisteren zat ik in bed te janken, en dus ja...
Maar goed, hoe moet ik dit neer typen? Ik weet het eigenlijk niet. Ik weet alleen dat ik jullie eigenlijk niet lastig wil vallen met mijn gezeur, maar dat ik wél eventjes mijn ei kwijt wil. Daarom ook dat ik dit topic aan maak. En heb je even geen zin in gezeur? Klik dit topic dan maar weg, daar wordt ik heus niet boos om. (:
Maar goed, waarom wil ik eventjes een 'zeurmomentje' hebben? Nou, om vanalles. Het grote gedoe over de rechtszaak en mijn zus waar we geen contact meer mee hebben, en mijn zorgen om papa ga ik niet benoemen. Natuurlijk speelt dat in mijn achterhoofd ook een rol. Maar in dit topic wil ik het daar eigenlijk niet geheel over hebben.
Mama was namelijk ongelooflijk lief voor me, en heeft mij een rok gemaakt van een stof die ik een paar jaar geleden heb gekocht! Wat is daar negatief aan? Niets!
Het is een leuke rok geworden!Maar ja, toen ging ik de rok passen. En bekeek ik mijzelf in de spiegel. Ik kon wel janken. Het staat mij namelijk niet.
Mijn bovenlichaam is heel smal in verhouding tot mijn onderlichaam. Mijn heupen zijn zeer breed. En dat was overduidelijk te zien toen ik de rok aan had.
Mama suggereerde om er een jasje bij aan te doen, in plaats van alleen een shirtje, en dat hielp opzich wel. Maar ik voelde me vreselijk dik. Al helemaal omdat ik geen maatje niks heb, en toch wel wat voller ben. Van mijn ''vriendengroep'' (ik weet het geen andere naam te geven) ben ik namelijk de dikste!
Dusja, ik voelde me totaal niet prettig. Aangezien ik me al voor mezelf schaam zo lang als dat ik mij kan heugen. Toen ik klein was al! Ik vind het vréselijk gênant om te eten in de buurt van andere mensen, want dan voel ik me het dikkertje dat zich volvreet. Maakt niet uit wát ik eet of hoe veel ik eet. Zo voel ik me dan nu eenmaal. Ik nam ook nooit eten mee naar school e.d.
Ook qua kleding is alles dat ik leuk vind, iets voor dunne modellen. Dus niet geschikt voor mij, en dat maakt me eigenlijk toch ook erg verdrietig. Maar ik wil me gewoon eens mooi voelen, een complimentje krijgen dat ik er leuk uit zie.
Maar neen, zulke dingen gebeuren niet. En dat maakt me eigenlijk toch best wel verdrietig.
Hoewel Antithese en PUKKELlxDING in het LJH topic lieten weten dat jurken met een geaccentueerde taille en een wijd uitlopende onderkant mij wel zouden staan. Bedankt voor het meedenken, both. <3
Ook zit het me toch wel een beetje 'dwars' (om het zo te verwoorden), dat ik geen echte vrienden heb. En nu heb ik het over de ''vrienden'' in het echte leven, en niet over de internetvrienden. Het is namelijk zo dat het ''vriendengroepje'' dat ik geen naam weet te geven, niet bepaald een vriendengroep is. Ik zou namelijk bij geen van allen bijvoorbeeld midden in de nacht aan kunnen kloppen als er iets aan de hand zou zijn. En ikzelf vind het wel belangrijk dat echte vrienden elkaar kunnen steunen wanneer nodig. En natuurlijk ook samen kunnen lachen en samen leuke dingen kunnen doen. c:
Ik weet ook niet hoe ik wél nieuwe mensen/vrienden kan maken. Ik ga niet meer naar school. Echt leuke sportclubs zijn er hier niet, aangezien ik voetbal niet leuk vind, en uitgaan doe ik ook niet. Mijn werk is accordeon spelen in het winkelcentrum, waardoor je niet echt een leuk praatje maakt met jongeren, en in het café zijn we alleen nog maar open met darten, en echt veel jongeren doen dat niet.
Maar goed, ik mis het dus wel heel erg om een vriend(in) te hebben die ik kan vertrouwen en waar ik leuke dingen mee kan doen. Of het een vriend is waar ik een relatie mee heb, of gewoon een gezellige vriend of vriendin zegmaar dat maakt me niet uit, haha. Ik ben niet wanhopig op zoek naar een vriendje. Ik wil gewoon een beste vriend of beste vriendin.
Verder is het zo dat een tijd geleden (inmiddels al wel een maand of 2) ik met papa naar de huisarts ging. Ik was namelijk zeer snel heel ziek en het leek maar niet over te gaan. De huisarts ging mij onderzoeken, maar kwam uit tot een conclusie dat er niets mis was met me. En toen zei papa dat hij en mama hadden gesproken en dachten dat ik misschien depressief aan het worden was. De huisarts adviseerde me om met een psycholoog te spreken, maar ik heb op die dag van de afspraak afgebeld. Want ik kan met mijn ouders praten over álles en het voelt als een soort verraad als ik met een psycholoog ga praten. Ook zou ik niet weten wat die voor mij doen kan. Plus de vorige keer dat ik 'depressief was' (ik vind het moeilijk om dit woord te gebruiken, aangezien ik nooit het label ''depressief'' opgeplakt heb gekregen) had ik zelfmoord neigingen. En die heb ik niet meer, dus zie ik mezelf niet als depressief.
Maar vorige week stelde papa een brief op met punten om aan de rechter te laten zien. Daarbij stond ook dat de huisarts mij een psycholoog had aangeraden door alle toestanden die bezig zijn. Ik ben sindsdien aan het nadenken of het misschien toch kan zijn dat ik depressief (aan het worden) ben. En ik ben er nog steeds niet over uit.
Wat me ook de laatste dagen een beetje ergert, is dat papa zo vaak in de woonkamer zit. Ik ben het namelijk niet gewend. Normaal gesproken ging hij vroeger naar zijn werk, en sinds we het cafe hebben, zou hij op het podium zitten om daar muziek te componeren. Maar alles is geschreven, de online-saxofoon methode website is af en de lessen ervan zijn ook klaar. Papa weet niet meer wat hij nu nog kan doen, behalve op leerlingen wachten. Dus zit hij veel in de woonkamer. En waar studeer ik accordeon? Juist. In de woonkamer. En steeds wanneer ik studeer is papa dan wel stil, maar ik kan hem gewoon horen denken wanneer ik fouten maak tijdens het studeren. Want papa wil mij altijd wel helpen. Maar ik vind het vervelend, ook omdat ik tegen papa opkijk en ik weet dat hij heel veel van muziek af weet.
Maar ik ga er niets van zeggen, want het is zeer asociaal om je eigen vader de woonkamer uit te sturen. En zelf wil ik niet naar het podium, want ik vind het een onprettige ruimte om te studeren.
Dusja, maar hier kan ik dus gewoon niet echt wat van zeggen, vind ik.
Ik voel me niet goed genoeg, voel me toch wel een beetje koosvriendloos en het accordeon studeren gaat niet geheel lekker. May I have a hug, please?
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn zeurtopic. Ik weet niet wat ik precies met dit topic wil. Tips of juist lieve reacties. Ik weet het niet. Wel wilde ik gewoon mijn hart eventjes echt luchten, en ik denk dat ik dat zo wel heb gedaan.
[ bericht aangepast op 28 aug 2014 - 22:49 ]
• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •
