Amnesia • 5SOS • Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 aug 2014 - 17:31 ]

^ MT ^

MT

Bowties were never Cooler

Mt

(MT)

Because I love him, do I need another reason?

Lynn Maria Johnson

Zuchtend sla ik mijn laptop dicht en stop deze zorgvuldig in de tas die naast mijn bureau staat. 'Jullie zijn vrij om te gaan.' hoor ik de lerares zeggen. Ik gooi mijn tas over mijn schouder en haal even een hand door mijn haar voordat ik mijn jas van mijn stoel gris en de klas uit loop om gedag te zeggen tegen mijn vriendinnen. 'Tot morgen!' roept Ashley, mijn beste vriendin, als ze aanloopt om naar huis te gaan. Ik zwaai nog even en begin vervolgens ook naar de parkeerplaats te lopen. Ik pak mijn sleutels uit mijn tas en druk op het knopje van de auto. Al snel knipperen de lichten van mijn Mercedes en open ik de deur om mijn tas op de bijrijdersstoel te zetten. Ik steek de sleutel in het contact en doe mijn gordel om. Net als ik aan wil rijden hoor ik de ringtone van mijn telefoon in mijn tas. 'Wat nu weer?' mompel ik waarna ik mijn iPhone eruit vis. 'Hallo, met Lynn Johnson?' zeg ik vriendelijk als ik opneem en ik hoor een onbekende stem in mijn oor. 'Weet u dat zeker?' vraag ik, 'Is het echt wel Michael?' De stem aan de telefoon geeft een bevestigend antwoord en mijn adem stokt in mijn keel. Zonder gedag te zeggen beëindig ik het gesprek. Mijn iPhone valt in mijn schoot en een bittere traan glijdt over mijn wang. Michael, mijn Michael, ligt in het ziekenhuis en er is nog niet bekend waarom en wat er aan de hand is. Er spookt maar een gedachte door mijn hoofd, ik moet er naartoe. Ik zet de auto in de goede versnelling en begin aan de reis naar het ziekenhuis.

Michael Clifford
Ik lag nogsteeds in het verdomme ziekenhuis. 7 pennen in mijn been en blijkbaar was ik een flink stuk van mijn geheugen kwijt. Rottie was namelijk echt geen puppy meer. Nu zat mijn moeder aan mijn zij en lag mijn hond naast me op mijn bed. Ik aaide de rottweiler zacht over haar kop terwijl ik keek hoe mijn moeder sliep. Ze had nogsteeds een jetlag. Eigenlijk had Rottie niet op mijn kamer, of uberhaupt in het ziekenhuis, gemogen, maar ik was te irritant geworden dat ze nu hier lag. Ik zuchtte. Ik verveelde me zo dood. Mijn hoofd deed wel enorm veel pijn, net als mijn been. Ze hadden gister de morfinekraam dichtgedraaid, dus nu voelde ik alles. Ik liet mezelf in de rolstoel naast mijn bed zakken en zette mijn zonnebril op. Zo kon ik in het kleine tuintje Rottie uitlaten. Ik floot zacht tussen mijn tanden en de hond stond naast me. Stijf en pijnlijk, want ik was ook nog lekker bont en blauw, zette ik mezelf in beweging. Frisse lucht zou me hopelijk goed doen. Ergens halverwege kwam ik een zuster tegen, die me terug wilde brengen, maar ik gaf haar een vrij bijdehante kwebbel, waardoor ze me een kwartiertje gaf. Ik bedankte haar en ging met Rottie naar het kleine tuintje. Daar kon ze zelf lekker wat lopen, terwijl ik genoot van de stilte en de frisse lucht. Natuurlijk zou Rottie zichzelf niet zijn als ze niet een enorme mafkees werd zodra ze had gedaan wat ze moest doen. Ik keek er rustig naar met een vrolijke glimlach. Ze was groot geworden, maar nogsteeds mijn maffe hond, die toch ook weer enorm lief was als ze aanvoelde dat er iets was. Toch zat die energie er altijd in en dan was het goed om het haar er even lekker eruit te laten gooien. Ondanks dat dit verstopte tuintje erg klein was en niet de beste omgeving om een hond uit te laten, zeker niet een hond van haar afmetingen.

[ bericht aangepast op 16 aug 2014 - 17:47 ]

Bowties were never Cooler

Felix Jeremy Donovan
Voorzichtig tilde ik de kitten op om hem weer naar het binnen verblijf te brengen, het ventje begreep nog niet helemaal hoe het kattenluik nou precies werkte. Ik snapte ook echt niet dat mensen op vakantie gingen als ze een week ervoor een jong diertje hadden aangeschaft, maar dat waren mijn zaken niet. Nu mocht ik de aankomende twee weken voor hem zorgen. Het was een schatje, bruin met strepen, witte voetjes en amberkleurig rond zijn snoetje. Hij was er nu al een paar dagen en was aan me gewend, hij begon 's morgens al druk te miauwen als ik in zicht kwam. Ik aaide het beestje zacht over zijn koppie voor ik hem neerzette in het binnen verblijf. Op datzelfde moment ging mijn mobiel af en haalde ik hem uit mijn zak, het was een onbekend nummer dus nam ik wat twijfelend op. Een stem die ik nog nooit eerder had gehoord gaf mij nieuws waardoor ik spontaan mijn hand voor mijn mond sloeg, dit kon niet. Ik had hem nog een paar dagen geleden gewoon gesproken, zo snel kon het niet misgaan. Waarom moest dit ook precies nu zijn? Ik zat de laatste tijd al zo in de knoop door mijn gevoelens voor hem en dan dit ook nog eens. Ik bedankte de vrouw en hing op, om een spurt te trekken naar waar ik de baas van het pension net al zag lopen en smeekte hem zowat of ik eerder weg mocht, het was immers een noodgeval. Gelukkig was het aardige man en liet hij me gaan, dus kon ik snel de auto in en richting het ziekenhuis vertrekken. Heel ver was het niet, maar het was wel een teleurstelling dat ik eenmaal binnen te horen kreeg dat ik nog niet bij hem mocht. Misschien dat ik straks nog even binnen kon sneaken, ik nam aan dat zijn moeder er ook was en die mocht me wel, dus dat kwam wel goed. Eerst kon ik maar beter braaf spelen voor het van de zusters en wat rond gaan lopen. Ik kwam uit bij een wat kleine tuin achter het ziekenhuis, waar een paar van de kamers aan grensden en na even spotte ik een wel heel bekend gezicht. "Michael, wat is er met jou gebeurt?" bracht ik uit terwijl ik zijn kant op kwam. Het was dus niet alleen Luke die in het ziekenhuis, maar ook Michael, en in een rolstoel nog wel. Dit zou serieus catastrofaal kunnen worden voor de tour zo.

Because I love him, do I need another reason?

Michael Clifford
Ik keek nog een tijdje geamuseerd naar mijn hond en dacht wat na over de hele tijd die ik blijkbaar had gemist, maar er kwam helemaal niets. Ik was alles totaal kwijt. Hopelijk kwam het terug, maar ze hadden me al gezegd dat ik niets moest forceren, want dan zou ik het waarschijnlijk erger maken dan het was. Ik keek op toen ik plots mijn naam hoorde van een toch wel vaag bekend klinkende stem. Ik keek op en zag een wel erg aantrekkelijke jongen naar me toe komen. Nee, Mikey. Dat mag je niet denken. Het is heel erg fout. Daarbij kon ik niet voor een jongen vallen. Ik was namelijk erg bang voor de reactie van mijn moeder en maten. Toch had hij iets gezegd wat mijn aandacht had getrokken, al sprak hij wel erg hard voor de koppijn die ik had. Ook leek Rottie hem te herkennen, want die rende direct op hem af en likte zijn wang nadat ze tegen hem op was gesprongen. "Tarot." zei ik streng, waardoor ze iets afdroop, maar wel vrolijk rond ons bleef stuiteren. Ik keek naar de jongen, recht in zijn mooie ogen. "Ik gok dat ik jou kende voor ik blijkbaar van een paard duvelde, mijn been brak en met mijn hoofd op een steen landde. Je stem komt me vaag bekend voor, maar meer ook niet, sorry. Ze zeggen dat het een zeer zware hersenschudding met flink geheugenverlies is, maar dat weet ik zelf dus niet. Ik werd hier wakker in het ziekenhuis met een knallende koppijn, mijn moeder aan mijn bed, vast aan allerlei machines en geen idee hoe ik hier ben gekomen of wat er is gebeurt." Zo gooide ik er alles uit. "Maar aangezien jij al weet wie ik ben, en nu ook weet wat me is vertelt wat er met me is, mag ik dan alsjeblieft weten wie jij bent en hoe je me kent?" vroeg ik aan de jongen met het knappe spitse koppie, die mijn hond wel erg aardig leek te vinden. Achter hem zag ik de zuster verschijnen. "Klote, mijn kwartiertje is om. Loop je even mee naar mijn kamer?" vroeg ik aan de jongen. Ik was meer dan een heel jaar kwijt en dat zat me erg in de weg, maar er was niemand die het me vertelde... Omdat het blijkbaar mijn vooruitgang en herstel kon belemmeren. Bull, maar goed, zelf had ik het ook al opgegeven, omdat ik toch niets terugkreeg van nadenken, behalve ergere hoofdpijn.

Bowties were never Cooler

Felix Jeremy Donovan
Zodra ik ook maar een stap in zijn richting zette sprong Rottie op en kwam op me afrennen, ik wilde haar over haar kop aaien maar blijkbaar vond zij het leuker om tegen me op te springen en me af te lebberen. Het was in ieder geval een warm welkom. Ik schoot in de lach om het dier en streek achter haar oor voor ze door Michael gecorrigeerd werd en vrolijk op de grond heen en weer begon te dartelen. Zo erg vond ik het niet, ik was het wel gewend ondertussen. In de tussentijd stond ik nu ook naast de rolstoel van Michael en keek de jongen nieuwsgierig aan, benieuwd wat hij zichzelf dit keer op de hals had gehaald. Zijn woorden zorgden eerst voor wat verwarring, maar toen het tot me doordrong besefte ik hoe ernstig de situatie was. Ik wist niet hoeveel hij niet meer wist, maar als hij mij al niet meer kende zou het best veel zijn. Als dit ook met Luke was gebeurt zou ik echt niet meer weten wat ik moest doen, al was die kans wel erg klein. Door zijn vraag liet ik een klein pijnlijk glimlachje zien, ik had die wel doorgehad, het horen deed best wel pijn. "Ik ben Felix en ik ben, of was ik weet het even niet, het vriendje van Luke," zei ik zacht, het voelde vreemd om dat te zeggen en dat was het nooit geweest. Altijd was ik er trots op geweest om aan zijn zijde te staan en het feit dat ik dat niet meer leek te zijn versterkte mijn twijfels echt heel erg. Ik knikte bij zijn vraag en liep met hem mee, rustig aan, want het leek mij dat hij niet zo heel snel ging in die rolstoel van hem. "Mag ik vragen hoeveel tijd je 'kwijt bent', zeg maar? Ik weet dat ik amper iets mag vertellen in dit soort gevallen dus ik wil weten waarmee ik op moet passen," mompelde ik. Het liefst vertelde ik het hele verhaal, want dat hielp hem nog meer dan dat alles van hem onthouden werd.

Because I love him, do I need another reason?

Lynn Maria Johnson

Na een klein half uur extreem gestresst rijden kwam ik aan bij het ziekenhuis en vroeg ik me af hoeveel verkeersboetes ik zou krijgen na afloop van deze helse rit. Ik parkeerde de auto in het eerste, beste parkeervak wat ik kon vinden en trok gehaast de sleutel uit het contact waarna mijn hand naar mijn riem vloog om deze los te maken. Mijn andere hand griste ondertussen naar mijn zwarte tas op de bijrijdersstoel naast me. Zuchtend stapte ik uit de auto en gooide de deur dicht. Één klik op het knopje zorgde ervoor dat de auto netjes op slot sprong. Mijn tas slingerde ik nogmaals over mijn schouder waarna ik naar de ingang van het ziekenhuis liep. Onderweg liep ik nog bijna een oude man om en snel mompelde ik, 'sorry', waarna ik vriendelijk glimlachte en doorliep. Mijn gedachten waren niet op de goede plek, ze waren alleen maar bij de persoon die ergens in een kamertje in het immens grote gebouw lag. Mijn ogen doorzochten de welkomst hal op zoek naar de receptie. Toen ik het eenmaal gevonden had liep ik er naartoe en zag ik de glimlach van een vriendelijke zuster. 'Waar kan ik u mee helpen?' vroeg ze vriendelijk. 'Ik wil graag weten waar Michael Clifford ligt.' zei ik en al snel had ze het kamernummer gevonden waarna ik me omdraaide en de route zocht die ik moest lopen. De vrouw riep nog iets, maar wat ze riep, God mag het weten. Snel liep ik naar de kamer en zuchtte even toen ik voor de deur stond. Ik klopte vriendelijk voordat ik de deur opende en een stap naar binnen zetten. Ik zag Michael in zijn rolstoel en sloeg een hand voor mijn mond. Snel herstelde ik me, hij wilde vast dat ik gewoon deed alsof er niks aan de hand was. Ik vermande me en zette met grote moeite een glimlach op mijn mond. 'Hey.' kwam er nogal schor uit mijn mond.

Michael Clifford
Tijdens mijn woorden zag ik het gezicht van de jongen van verward naar ernstig gaan. Het was duidelijk dat hij meer wist maar ik niet en dat kwelde me. Bij mijn vraag zag ik hem pijnlijk glimlachen en al snel merkte ik waarom. Er was iets met hem en Luke. Dat hij het vriendje was of is van Luke was erg jammer voor mij, want hij was echt een hottie. Daarbij was ik verward dat Luke ook bisexueel of misschien zelfs gay bleek te zijn. Alles was gewoon nu verwarrend en frustrerend. Daarom vroeg ik hem juist om even mee te lopen toen de zuster me kwam waarschuwen dat mijn kwartiertje om was. Ik floot even voor Rottie, die alweer naast me stond. Rustig rolde ik richting mijn kamer, met Felix naast me. Ik zuchtte bij zijn woorden. "De laatste dag die ik me herrinder is de dag dat ik me officieel uitschreef op school. Daarna heb ik niets meer. Alleen sommige geluiden komen me vaag bekend voor, zoals jou stem en soms een liedje op de radio, maar veel mensen willen me dan niet vertellen wat er gaande is, omdat ik me dat zelf moet herrinderen, zeker omdat ik zo'n groot gat kwijt ben en ze het niet aandurven zolang de hersenschudding in deze mate aanwezig is. Als die is afgenomen wordt het langzaam opgebouwd, zeggen ze, maar natuurlijk zou het perfecter zijn als ik zelf dingen terugkreeg." zuchtte ik. Ik rolde mijn kamer in, waar het licht gedimt was, dus ik mijn zonnebril af kon doen en ik ging met moeite weer in mijn bed liggen. Na dit kleine uitstapje was ik al doodmoe. Rottie lag bijna direct weer naast me toen ik eenmaal goed lag. "Wat is er met Luke?" vroeg ik toen toch maar angstig. Er was iets, dat wist ik zeker, anders zou hij niet zo twijfelachtig doen over hun relatie. "Hij is trouwens een gelukkige jongen met een lieve cutie als jij." Dat laatste floepte er gewoon uit. Ik snapte niet hoe en direct werd ik knalrood en keek of mijn moeder nog sliep. Dat bleek gelukkig nog zo te zijn, maar nu was ik dus plots uit de kast gekomen tegen een vreemde. Of niet een vreemde, maar Luke's vriendje, misschien vriendje, ex, die ik me niet meer herrinderde. Alsnog voelde ik me nu echt heel erg ongemakkelijk. "Sorry." mompelde ik voor ik met wat moeite mijn gezicht verstopte in de rug van mijn grote lieve rottweiler. Plots hoorde ik nog een stem en zag een meisje staan in de deuropening. Ik herkende haar stem niet, wat voor mij nu de enige tekenen van herkenning van de tijd die ik kwijt was waren. "Ik denk dat je verkeerd zit." zei ik voor ik weer naar Felix keek met een enigsinds beschaamde en misschien zelfs verlegen blos op mijn wangen.

[ bericht aangepast op 16 aug 2014 - 22:32 ]

Bowties were never Cooler

Felix Jeremy Donovan
De verbaasde reactie die ik kreeg toen ik zei dat ik het vriendje van Luke was vertelde me dat hij qua tijd best ver moest zijn, Luke had het namelijk al aan hun verteld zelfs voor ik in beeld kwam. Op mijn gemak liep ik met hem mee richting zijn kamer nadat hij een waarschuwing had gekregen van een de zusters. Ik staarde wat voor me uit en luisterde in stilte naar wat hij vertelde, dat was zeker al een jaar geleden, als het al niet meer was. Ergens deed het me wel goed dat hij in ieder geval mijn stem nog herkende, wat er uiteraard ook mee te maken kon hebben dat ik zo'n verschrikkelijk accent had in vergelijking met hem. Dat kwam ook een beetje omdat ik teveel omging met Aussies, maar dat maakte niet uit. Eenmaal in de kamer nam ik plaats op de overige stoel bij zijn bed, en beet op mijn lip bij zijn vraag, de angst schemerde goed door en ik wist niet hoe ik dit ging zeggen. Voorzichtig legde ik mijn hand op de zijne en keek hem ernstig aan. "Ongeveer drie kwartier geleden kreeg ik een telefoontje dat Luke in het ziekenhuis lag, maar ze weigerden me te vertellen wat er was en ik mocht hem niet bezoeken," zei ik langzaam, om daarna mijn hand weer weg te trekken en naar de grond te kijken. "De laatste tijd hadden we al problemen en als ik hem nu niet meer kan zeggen hoe ik me echt voel vergeef ik dat mezelf nooit," mompelde ik zacht en somber, waar ik weer iets uit werd gehaald door zijn opmerking. Ik kon het niet helpen dat er daardoor een zachte giechel over mijn lippen rolde, net als om zijn rode wangen. Het besef dat hij een jaar geleden nog niet had verteld dat hij bi was kwam nu ook hard aan, ik twijfelde of ik hem moest zeggen, maar ik vond ook dat hij het recht had om te weten dat hij allamg geaccepteerd was. "Mikey, je bent lief, maar in het hier en nu weten de meesten het al van je hoor. Nou ja, familie en vrienden dan," zei ik bij zijn verontschuldiging. Plots stond Lynn in de deuropening met een geschokte uitdrukking op haar gezicht, dat zou ik ook hebben als ik haar was. Ik schoot kort in de lach door Michael zijn opmerking tegen haar, terwijl dit heel serieus was en ik mezelf moest schamen omdat ik erom lachte. Ik bracht mijn lippen iets richting zijn oor. "Dat is je vriendin," fluisterde ik droog, om voor de tweede keer in de lach te schieten. Ik was een verschrikkelijk persoon. Nu had ik er ook lak aan dat ik hem niks mocht zeggen, zolang ik maar kleine dingen vertelde en niet elk detail van wat er afgelopen jaar was gebeurd zat het wel goed.

Because I love him, do I need another reason?

Michael Clifford
Er ging een soort schok door me heen toen Felix mijn hand aanraakte. Mijn hoofd schoot zijn kant op waardoor mijn hoofdpijn ook weer erger werd. Toch was de schok van zijn verhaal erger dan de schok van zijn hand. Luke lag dus ook in het ziekenhuis. Hoe konden we zo veel pech hebben? Kneuzen waren we ook. Zijn volgende woorden maakten me ook erg duidelijk waarom hij zo twijfelde over zijn woorden. Ik glimlachte een klein beetje en klopte zwakjes op zijn schouder. "Het komt wel goed. Echt waar." zei ik voor ik iets eruit gooide waardoor ik me heel opgelaten en toch wel verlegen voelde. Zijn woorden kwamen als een verrassing voor me. Hoe kon dat nu weer. Ik snapte er niets meer van en ik geloofde hem eigenlijk niet zo goed. Daarbij snapte ik nu waarom me niets verteld mocht worden. Mijn hoord klopte enorm en het werd me nu al allemaal wat veel, ondanks dat me nog maar weinig was vertelt. Ik wilde eigenlijk gewoon gaan slapen, maar plots stond er een meisje in de deuropening. Ik wilde haar wegwuiven, toen Felix met de genadeklap die mijn hoofd deed tollen. "What the fuck?! Dan zou ik in elk geval haar stem wel herkennen, toch?!" zei ik voor ik mijn hoofd op mijn kussen liet vallen. Dit was echt te veel voor me. "Ik geloof je niet." mompelde ik voor ik de zuster riep in de hoop dat ze me toch wat morfine kon geven. Mijn hoofd vermoordde me zo'n beetje en dat ik blijkbaar een vriendin had zorgde echt voor een ontploffing van de hoofdpijn. Hoe kon ik een vriendin hebben? En al helemaal zo'n tutje? Ik snapte er echt geen klap mee van. Tja, ik had wel eens een oogje gehad op een meisje, maar eigenlijk altijd op prachtige alternatieve meisjes. Vreemd gekleurd haar, band shirt, piercings, tattoos, lieve glimlach, mooie ogen, weinig make-up, vaak een bleke huid. Dit meisje had maar weinig van die aspecten. Dan moest ze wel een leuke persoonlijkheid hebben gehad, maar dat wist ik niet. Toch had ik ook vaker dan eens iets gevoelt voor een jongen, zoals voor Felix, wat echt stom van me bleek. Voor de rest had ik nog wel een paar stommere crushes gehad, maar dat kon je zelf natuurlijk niet sturen. Ik zuchtte en aaide Rottie nog even. "Mag ik alsjeblieft wat rust. Dit is me allemaal wat te veel." mompelde ik zacht voor ik mijn ogen sloot en Daniel, zo heette he leeuwtje blijkbaar, dicht tegen mijn borst trok, net als mijn eigen knuffelbeer. Ik hoorde de zuster binnenkomen; "Mag ik wat morfine? De pijn is te erg om te slapen." mompelde ik. Ik hoorde haar wat doen en voelde langzaam de pijnstillers over me heen komen, al werd ik ook weer aan wat apparatuur gelegd. Ik gaf er niets om, ik wilde alleen slapen.

Bowties were never Cooler

Lynn Maria Johnson
'Ik denk dat je verkeerd zit.' hoorde ik hem zeggen. Ik trok even een wenkbrauw op, was hij nu serieus grapjes aan het maken? Het zou me niks verbazen als het zo was maar om nou te zeggen dat dit de meest geweldige timing was, nou nee. Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik iemand hoorde lachen en mijn blik schoot naar de persoon die naast Michael stond. Felix, de vriend van Luke. Wat deed die nou in Michael's kamer? Ik zag hoe hij voorover boog naar Michael en zag dat hij iets in zijn oor fluisterde. Het was te zacht om te verstaan wat het was maar door Michael's reactie die nogal snel volgde wist ik wat hij in zijn oor gefluisterd had. 'What the fuck?! Dan zou ik in elk geval haar stem wel herkennen, toch?' zei hij en hij liet zijn hoofd in het kussen achter zich vallen. Ik hoorde hoe hij de zuster riep en voelde hoe even later een zachte hand me een zacht duwtje naar de zijkant van de deurpost gaf. De moed zakte in mijn schoenen en ik vroeg me nog steeds af of hij een grapje maakt of dat hij serieus was. Ik hoorde hoe hij aan de zusters morfine vroeg om te slapen en zag dat de zuster deed wat hij vroeg. Ik kwam langzaamaan weer terug op aarde en staarde naar Felix. 'Felix, kan ik je even spreken buiten de kamer?' vroeg ik zachtjes. Ik had zoveel vragen en aangezien hij hier nog eerder was geweest dan ik, had hij vast wel wat antwoorden.

Felix Jeremy Donovan
De verwarring op zijn gezicht bij mijn woorden zorgde ervoor dat ik kort mijn schouders ophaalde, ik wilde ook alleen maar dat hij zich niet zo ongemakkelijk in mijn buurt voelde als hij zoiets zei. Ik was geen dokter, wist ik veel wat voor een effect dat op hem zou hebben. Toen Lynn opeens in de deur verscheen en hij haar niet herkende voelde ik me ergens dan ook verplicht hem te vertellen wie ze was, dat kon wat pijnlijke momenten besparen. Dat was valse hoop, gezien zijn nogal geschokte reactie en het feit dat hij me niet eens geloofde. Maar zeg nou zelf, ik had geen enkele reden om erover te gaan liegen. De pijn was duidelijk te zien op zijn gezicht en gelijk had ik er spijt van dat ik het had gezegd. Met een hand pakte ik de zijne vast en met de ander streek ik met mijn vingertoppen over de rug van zijn hand, het zou echt niet helpen tegen de pijn, maar ik wilde ook niet dat Michael dacht dat ik het hem expres had verteld om deze reactie ervan te krijgen. He was absoluut mijn bedoeling niet om dingen te verergeren, al had ik daar onbewust nog wel eens een handje van. Ik knikte berouwvol bij zijn woorden en liet met enige tegenzin zijn hand los. "Sorry," mompelde ik zacht, om op te staan, het leek me dan ook wel gepast om hem helemaal even met rust te laten en de kamer te verlaten. Heel voorzichtig aaide ik hem kort door zijn haren en stemde in zonder woorden bij Lynn haar vraag. Ik liep de kamer uit en sloot de deur achter me, waardoor Lynn en ik samen op de bijna lege gang stonden. "Vraag maar raak," mompelde ik, ik had heus wel door waarom ze met me wilde praten. Het gebeurde namelijk niet elke dag dat een andere jongen eerder bij je gewonde vriendje was dan jij, en die minder met hem had. Uitleg was ik haar dan wel verschuldigd. God, hoeveel dingen konden er fout gaan op een dag? Vanmorgen was ik nog met überschattige kittens aan het spelen, nu zat ik opgezadeld met angst jegens Luke en een schuldgevoel vanwege Michael en Lynn. Geweldig, echt geweldig. Volgens mij had ik de gave om zo veel mogelijk problemen in een zo'n kort mogelijke tijd aan te trekken. Als er nu nog iets mis ging werd ik gek, ik wist nu al niet meer wat ik met de situatie aan moest.

Because I love him, do I need another reason?