Amnesia • 5SOS • Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 aug 2014 - 17:31 ]

Lynn Maria Johnson
Ik bekeek zwijgend hoe Felix zijn excuses aanbood aan Michael waarna hij opstond en eveneens zwijgend de gang op liep en de deur achter zich sloot. 'Vraag maar raak.' hoorde ik hem mompelen en even wist ik niet waar ik moest beginnen. Ik zuchtte even en wierp een blik naar mijn schoenen die fel afstaken tegen de witte vloer van het ziekenhuis. Ja, waar begin je mee? Ik vroeg me zoveel dingen af, waarom was hij bij Michael voordat ik er was.. Waarom wist Michael niet meer wie ik was.. Waarom aaide hij net zo door Michael's haren.. 'Ik werd net gebeld dat Michael in het ziekenhuis lag. De zuster kon me niet vertellen waarom en wat hij had. Vervolgens kom ik hier aan en zie ik dat jij er bent. Wist jij al eerder dat Michael in het ziekenhuis lag?' vroeg ik. Mijn stem was schor en ik keek Felix even aan. Ik wilde weten wat er met Michael was en waarom hij hier lag. 'Weet hij echt niet meer wie ik ben of maakte hij een grapje?' vroeg ik ietwat onzeker door. Zoveel gedachten spookte door mijn hoofd en door de blik in Felix' ogen zag ik dat hij zich ook niet op zijn gemak voelde. De vrolijke, enthousiaste jongen die hij normaal was had nu een doffe blik in zijn ogen. Alsof hij al veel meer wist over Michael's situatie.. ' Het spijt me als ik je lastig val met mijn vragen, maar Michael is mijn vriend en ik wil weten wat er aan de hand is..' zei ik.

Felix Jeremy Donovan
In stilte en met lichte irritatie wachtte ik tot Lynn haar vragen stelde. veel kon ik vandaag niet meer hebben en het zou niks kosten voor ik of brak, of uitbarstte. En je wilde me niet meemaken als ik dat laatste deed, dat eerste trouwens ook niet, maar dan was ik een stuk minder gevaarlijk. Ik mocht dan wel een lange ongespierde slungel zijn, ik kon prima uithalen als ik dat moest of wilde. Dat nam niet weg dat je me makkelijk in de hand kon krijgen, aangezien ik impulsief handelde en niet goed wist wat ik deed. Licht schudde ik mijn hoofd bij haar vraag, als ik dat geweten had was dit heel ander gelopen. "Nee, ik was hier eigenlijk voor Luke, voor wie ik ook een telefoontje kreeg niet lang geleden. Alleen mocht ik niet naar hem toe van de zusters en ben ik rond gaan zwerven in en rond het ziekenhuis, waar ik Michael tegenkwam," legde ik uit, proberend mezelf zo goed mogelijk begrijpbaar te maken. Bij haar volgende vraag liet ik een glimlach zien vol medelijden, ze had geen idee hoe erg het was. Ik schudde mijn hoofd kort met gesloten ogen en haalde diep adem, bedenkend hoe ik dit subtiel ging zeggen. Subtiel zijn was zo goed als onmogelijk, vooral als je Felix heette, dat bleek wel door net. Ik gaf het op en besloot het maar gewoon keihard te zeggen. "Hij maakte geen grapje Lynn, hij heeft een ongeluk gehad waardoor hij aan geheugenverlies lijd. Hij heeft geen flauw benul van wat er het afgelopen jaar is gebeurt, van de band niet, het succes, mij niet en jou zeker ook niet," zei ik terwijl ik mijn ogen weer opende. Ik had geen idee hoe het meisje zou gaan reageren en het liefst wilde ik dat ook niet, want ondanks dat ik het haatte om mensen overstuur te zien, ik was verschrikkelijk in troosten, meestal maakte ik het nog erger ook. Serieus, ik was level min driehonderd op het sociale vlak en het zag er niet naar uit dat -dat in de nabije toekomst ging veranderen. Ik haalde mijn schouders op bij haar verontschuldiging, het was logisch dat ze dit alles wilde weten, al betwijfelde ik of het wel zo goed voor haar was om het te weten. Maar wie was ik om haar die informatie te weigeren? Het liefst liep ik de kamer weer in om stilletjes op de stoel te gaan zitten met opgetrokken benen en daar blijven, maar ik gokte dat het een kleine kans was dat de jongen me überhaupt daar nog wilde hebben, dus zat ik een soort tweestrijd. Met geen idee wat te doen, ik wilde echt niet naar huis, maar naar Michael of Luke kon ik ook niet echt.

Because I love him, do I need another reason?