Wel of geen operatie? - Lifestyle

[ bericht aangepast op 6 feb 2021 - 12:16 ]

'If you could see yourself from my perspective, you'll realize there is nothing you need to change about yourself'.

Ik zou persoonlijk absoluut niet door de struggles gaan, vooral omdat het probleem metaal ligt en je het eigenlijk alleen voor anderen doet.
Het proces om sterker in je schoenen te staan en al die dingen te negeren, is volgens mij nog makkelijker dan het hele proces na je operatie. :')

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Nouja, hangt er vanaf hoe erg je het vindt dat je nu geen 'mooie' benen hebt. Als het je echt ongelooflijk verdrietig maakt en je je er vreselijk voor schaamt etc, dan zou ik het persoonlijk doen. Maar dat is ook omdat ik wel zo'n risico zou maken en ik persoonlijk 5% geen groot getal vind.
Maar je moet dus wel helemaal opnieuw leren lopen, zeg je. En dus gaat het herstel van de operatie heel lang duren. Vind je dat het waard? En natuurlijk is er altijd de kans dat de operatie toch misgaat. Niet om je bang te maken, maar deze kans is er bij iedere operatie.
Is het een idee om het met je ouders te overleggen? Die weten beter dan wij hoe jij je voelt en wat het beste is voor jou. Wij kennen jou namelijk niet persoonlijk (of naja, ik toch niet) dus is het moeilijker om jou te helpen met je keuze.

Laat je het weten wanneer je de knoop hebt doorgehakt? Succes! <3

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Ik vind je geen zeikwijf, hoor.
Ik werk zelf met een laptop vanwege een aandoening waardoor ik weinig tot niet kan schrijven, en tsja, daar wordt ook over gepraat.
Maar als je er een chronische pijn aan overhoudt zou ik het het sowieso niet waard vinden. Kijk ook naar hoe graag je er "van af" wil. Heb je het er voorover, die tijd die erin gaat?

Verder, succes met de beslissing en sterkte (:

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Persoonlijk zou ik het niet voor andere doen (want dat kan ik opmaken uit je verhaal). Als je het nou zou doen omdat je weet dat je er erg veel last van hebt (pijn en zo voort) of dat je weet dat als je later ouder bent er meer last van gaat krijgen, dan zou ik zeggen: Ja, ga er voor. (maar dat komt omdat ik persoonlijk 5% kans dat het mis gaat geen groot getal vind), het enige wat mij dan weer wél zou afschrikken is dit: "We moeten je zenuwen ook weer rechtzetten maar ik kan niet beloven dat, dat voor geen complicaties kan zorgen aangezien dat ook voor druk op je benen zorgt." -Wat zijn de complicaties? Kunnen deze er voor zorgen dat je misschien nooit meer zonder pijn kunt lopen? Of wordt er gedoeld op verlamming? In dat geval zou ik het ook niet doen, want dan kun je het beter zo laten als je geen pijn hebt. Maar goed, dat is mijn mening. De vraag is dan, ben jij bereid om zo'n risico te nemen?

Misschien kun je het er ook even met je ouders over praten: wat vinden zij? Ze kunnen je misschien veel beter helpen met je beslissing dan wij. Veel succes met je beslissing en veel sterkte. (:

[ bericht aangepast op 10 aug 2014 - 11:30 ]

If you don't understand my silence, you will never understand my words.

Macabre schreef:
Ik zou persoonlijk absoluut niet door de struggles gaan, vooral omdat het probleem metaal ligt en je het eigenlijk alleen voor anderen doet.
Het proces om sterker in je schoenen te staan en al die dingen te negeren, is volgens mij nog makkelijker dan het hele proces na je operatie. :')

26 - 02 - '16

Macabre schreef:
Ik zou persoonlijk absoluut niet door de struggles gaan, vooral omdat het probleem metaal ligt en je het eigenlijk alleen voor anderen doet.
Het proces om sterker in je schoenen te staan en al die dingen te negeren, is volgens mij nog makkelijker dan het hele proces na je operatie. :')

The happiest people don't have the best of everything, they just make the best of everything.

DiNozzo schreef:
Nouja, hangt er vanaf hoe erg je het vindt dat je nu geen 'mooie' benen hebt. Als het je echt ongelooflijk verdrietig maakt en je je er vreselijk voor schaamt etc, dan zou ik het persoonlijk doen. Maar dat is ook omdat ik wel zo'n risico zou maken en ik persoonlijk 5% geen groot getal vind.
Maar je moet dus wel helemaal opnieuw leren lopen, zeg je. En dus gaat het herstel van de operatie heel lang duren. Vind je dat het waard? En natuurlijk is er altijd de kans dat de operatie toch misgaat. Niet om je bang te maken, maar deze kans is er bij iedere operatie.
Is het een idee om het met je ouders te overleggen? Die weten beter dan wij hoe jij je voelt en wat het beste is voor jou. Wij kennen jou namelijk niet persoonlijk (of naja, ik toch niet) dus is het moeilijker om jou te helpen met je keuze.

Laat je het weten wanneer je de knoop hebt doorgehakt? Succes! <3

Wie durft te verdwalen, zal nieuwe wegen vinden!

Oké, misschien gaat dit een lange uitleg worden en misschien klinkt het kinderachtig of shit, but care. :'D

Je kunt een probleem op een passieve of op een actieve manier oplossen. Actief wil zeggen dat je de oorzaak van je probleem oplost om verlost te zijn van het probleem (bijvoorbeeld: ik heb hoofdpijn > ik krijg hoofdpijn omdat ik stress heb > ik probeer te ontspannen), passief betekent dat je de gevolgen van je probleem probeert te verhelpen (ik heb hoofdpijn > ik neem een pijnstiller zodat ik geen hoofdpijn meer heb).
In jouw situatie kun je ofwel leren om met de blikken, opmerkingen of vooroordelen die de mensen om je heen hebben om te leren gaan (actief), of je kunt ervoor zorgen dat ze niets meer vervelends te zeggen te hebben door je benen te laten opereren. De vraag is wat jij kiest. Actief je probleem aanpakken klinkt waarschijnlijk veel beter dan passief, maar in sommige situaties kun je dat nu eenmaal niet doen. Neem nu dat je in de klas zit met iemand waar je een ontzettende hekel aan hebt - je kunt dan moeilijk je probleem verhelpen door die persoon te vermoorden, je zult ermee moeten leren leven en die persoon moeten leren negeren.
Beeld je in dat je die aandoening nog altijd hebt, er nog altijd pijn door krijgt en nog altijd uitgeput raakt als je lang moet lopen, maar dat niemand het kan zien. Niemand vindt de manier waarop je loopt raar en niemand fluistert erover. Zou je dan alsnog voor de operatie gaan, gewoon helemaal voor jezelf? Of doe je het eigenlijk voor die mensen? Ik heb mijn beugel niet (of toch niet alleen) genomen omdat ik wilde dat mensen mijn tanden mooi vinden, maar omdat ik me er zelf niet goed bij voelde als ik ze zo liet. Probeer te bedenken wat jíj echt wilt, en niet wat andere mensen willen.
Natuurlijk moet je dat ook met een korreltje zout nemen - ik kam en was mijn haar ook omdat ik niet wil dat mensen met een boogje om mij heen lopen, maar dat is gewoon vanzelfsprekend. Jij moet nu nadenken over wat je wilt en dan mag je even heel egoïstisch denken, want het is een keuze voor de rest van je leven. Maar wat je ook kiest, denk altijd: wees jezelf, zoals de rest zijn er al meer dan genoeg.

[ bericht aangepast op 10 aug 2014 - 12:58 ]

I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it

Novoselic schreef:
Oké, misschien gaat dit een lange uitleg worden en misschien klinkt het kinderachtig of shit, but care. :'D

Je kunt een probleem op een passieve of op een actieve manier oplossen. Actief wil zeggen dat je de oorzaak van je probleem oplost om verlost te zijn van het probleem (bijvoorbeeld: ik heb hoofdpijn > ik krijg hoofdpijn omdat ik stress heb > ik probeer te ontspannen), passief betekent dat je de gevolgen van je probleem probeert te verhelpen (ik heb hoofdpijn > ik neem een pijnstiller zodat ik geen hoofdpijn meer heb).
In jouw situatie kun je ofwel leren om met de blikken, opmerkingen of vooroordelen die de mensen om je heen hebben om te leren gaan (actief), of je kunt ervoor zorgen dat ze niets meer vervelends te zeggen te hebben door je benen te laten opereren. De vraag is wat jij kiest. Actief je probleem aanpakken klinkt waarschijnlijk veel beter dan passief, maar in sommige situaties kun je dat nu eenmaal niet doen. Neem nu dat je in de klas zit met iemand waar je een ontzettende hekel aan hebt - je kunt dan moeilijk je probleem verhelpen door die persoon te vermoorden, je zult ermee moeten leren leven en die persoon moeten leren negeren.
Beeld je in dat je die aandoening nog altijd hebt, er nog altijd pijn door krijgt en nog altijd uitgeput raakt als je lang moet lopen, maar dat niemand het kan zien. Niemand vindt de manier waarop je loopt raar en niemand fluistert erover. Zou je dan alsnog voor de operatie gaan, gewoon helemaal voor jezelf? Of doe je het eigenlijk voor die mensen? Ik heb mijn beugel niet (of toch niet alleen) genomen omdat ik wilde dat mensen mijn tanden mooi vinden, maar omdat ik me er zelf niet goed bij voelde als ik ze zo liet. Probeer te bedenken wat jíj echt wilt, en niet wat andere mensen willen.
Natuurlijk moet je dat ook met een korreltje zout nemen - ik kam en was mijn haar ook omdat ik niet wil dat mensen met een boogje om mij heen lopen, maar dat is gewoon vanzelfsprekend. Jij moet nu nadenken over wat je wilt en dan mag je even heel egoïstisch denken, want het is een keuze voor de rest van je leven. Maar wat je ook kiest, denk altijd: wees jezelf, zoals de rest zijn er al meer dan genoeg.

so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

DiNozzo schreef:
Nouja, hangt er vanaf hoe erg je het vindt dat je nu geen 'mooie' benen hebt. Als het je echt ongelooflijk verdrietig maakt en je je er vreselijk voor schaamt etc, dan zou ik het persoonlijk doen. Maar dat is ook omdat ik wel zo'n risico zou maken en ik persoonlijk 5% geen groot getal vind.
Maar je moet dus wel helemaal opnieuw leren lopen, zeg je. En dus gaat het herstel van de operatie heel lang duren. Vind je dat het waard? En natuurlijk is er altijd de kans dat de operatie toch misgaat. Niet om je bang te maken, maar deze kans is er bij iedere operatie.
Is het een idee om het met je ouders te overleggen? Die weten beter dan wij hoe jij je voelt en wat het beste is voor jou. Wij kennen jou namelijk niet persoonlijk (of naja, ik toch niet) dus is het moeilijker om jou te helpen met je keuze.

Laat je het weten wanneer je de knoop hebt doorgehakt? Succes! <3

I'm a warrior, and you can never hurt me again.

Ik heb net ook een operatie gehad. Mijn hele rug zit vol titanium balken en vijzen, en ik ben eigenlijk tot de conclusie gekomen dat het heel erg goed meevalt. Twee weken later en ik kan alweer goed lopen en voel niets meer zitten. Mijn ene schouder stond hoger dan de andere, en al was sit niet de hoofdreden tot de operatie ben ik ongelofelijk blij en opgelucht nu alles weer staat waar het hoort te staan. Niet omdat het me kan schelen wat anderen zeiden, maar omdat IK me gewoon beter in mijn vel voel als ik weet dat mijn schouders er normaal uit zien. Dit is een keuze die alleen jij kan maken. Vraag de mening van je dokters en ouders als dat helpt. Als je het ECHT wilt en het een doordachte keuze is, moet je het doen. En don't worry. Komt wel goed. X

I'm living a charmed life. ~ Rainbow Rowell