A world without adults [Based on Gone] - Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

31 juli 2014 - 21:35

takiwatanga 54391

Gebaseerd op het boek Gone: Verlaten, geschreven door Michael Grant. Je hoeft het boek niet geheel te kennen om mee te kunnen doen.

klik voor groter

Een groep mensen, wonende te Perido Beach, moet op een dag nablijven op school. De tieners, sommigen onder hen zijn ouder dan achttien dus het zijn niet allemaal tieners, worden vergeten. Na een hele dag, en nacht, op school te hebben gezeten vinden ze het wel goed en besluiten ze te ontsnappen uit de school. Dat was maar goed ook, want het blijkt dat er iets vreselijks is gebeurd: alle mensen van 21 jaar en ouder zijn verdwenen. Alle baby's zijn hulpeloos, er is niemand die de stad bestuurt en alles is een grote chaos. De tieners besluiten de stad over te nemen. De een gaat de baby's verzorgen, de ander leidt de stad en nog een ander gaat bij de brandweer.
Er is echter nog een academie, de Coates Academie, die onder leiding staat van nog een groep anderen. Die academie verkeerd in dezelfde staat: alle mensen van 21 jaar en ouder zijn verdwenen. De academie wil echter de leiding over de stad krijgen. Er komen rellen, er vallen gewonden en zelfs doden. Ook is er een mysterieus boek, ergens verborgen in de bibliotheek van Perido Beach. Zal het boek ooit gevonden worden, zullen mensen ooit ouder worden dan 21 jaar en bovenal; zal de ellende ooit ophouden?

Regels:
- Maximaal twee rollen per account (Dit om verwaarlozing te voorkomen)
- Het minimaal aantal woorden van deze rpg is 300. (Onder een *spoiler zal ik tips neerzetten om je te helpen om die 300 woorden te halen)
- Geen Mary-Sue's of Gary-Stu's (Geen perfecte karakters en dat spreekt voor zich)
- Alleen je eigen personage besturen (Niet die van de ander!)
- Dit rollentopic zal zolang openblijven als nodig is en ik zal echt niet moeilijk doen als je wat langer nodig hebt om je personage af te maken. (Laat dit echter niet te lang duren, om te voorkomen dat de rpg doodgaat voordat 'ie überhaupt begint)
- Denk goed na voordat je meedoet (Als je snel afhaakt kan je beter niet meedoen)
- Probeer je karakter/personage zo uitgebreid mogelijk te maken, oneliner personages worden niet goedgekeurd
- Geef naamwijzigingen door!
- Alleen ik open de topics, tenzij ik daar een ander voor vraag
- Aantal mannen en vrouwen gelijk houden a.u.b.
- 16+ mag, maar het moet onder een spoiler
- Je mag past posten als er tussen jouw vorige post en de post, die je nu wilt gaan schrijven, twee posts zitten.

Tips om lange posts te schrijven:

1. Jouw personage is niet de enige op de wereld. Verzin andere personen, die niet per se door anderen worden gespeeld. Je kan ze tegen jouw personage op laten botsen, zorgen dat ze jouw personage de weg vragen, lastig vallen en ga zo maar door. Ze hoeven niet eens per se in contact te komen, alleen kijken is al goed. Hé, die gozer kon wel heel goed skaten en goh, wat had zij een leuk rokje aan!

2. Gebruik de zintuigen. Wat ruikt hij lekker.. Wat ziet hij er knap uit in dat blauwe shirt en die versleten jeans en en en.. Niet alleen personages, ook waar ze zich bevinden. Kamers met hun versleten planken op de vloer en stoffige hoekjes, parkjes met versleten plekken in het gras en bomen waarvan de bladeren eraf vallen.

3. 'Herhaal' dingen die de andere persoon hadden gedaan of gezegd, zo blijft het verhaal overigens ook logisch. Voorbeeldje:
Leah: "Ik moet even naar de WC, ben zo terug," zei ze en vertrok richting de toiletten etc. etc.
Tristan: Ze zei dat ze naar het toilet moest en hij keek haar na, om vervolgens weer dit en dat...
Op deze manier blijft het verhaal logisch en herhaal je op een niet onprettige manier.

4. Haal oude herinneringen op. Als je personage bijvoorbeeld in de bioscoop zit met iemand kan je schrijven dat het hem of haar deed denken aan die keer dat ze met hem weg was en dat er toen dat gebeurde..

5. Je personage heeft een mening, vergeet dat niet en maak er gebruik van! De jongen was wel oké gekleed, maar het was niet echt haar smaak, ze hield meer van ... Het hoeft overigens niet altijd positief te zijn, je personage mag best kieskeurig zijn.

6. Onderneem actie! Blijf niet op één plaats hangen en beeld je in wat jij zou doen in zo'n situatie. Wees niet bang je personage de ander mee te laten sleuren, als hij of zij het anders wilt, laat ie dat wel merken.

7.Laat hem of haar denken, deze gedachtes mogen ook uitwaken, in het echt gebeurd het ook wel eens dat je plots aan het dagdromen bent en realiseert dat er iemand tegen je aan zat te praten. Oh sorry, wat zei je?
Wat voelt je personage? Is hij of zij blij, moe, opgewerkt, verliefd, verdrietig.. Beschrijf natuurlijk ook waarom, of ze het ook laten merken aan de andere personages en zo kan de rest er ook makkelijker op doorgaan.

8. Vertel wat meer over je personage zelf. Eigenlijk moest ze koken, maar ze had vrij weinig zin.. Ze was inderdaad behoorlijk lui en dat gaf ze dan ook eerlijk toe. Haar moeder had er vaak over gezeurd, maar ze was nou eenmaal zoals ze was en ze ging niet veranderen. Zwijgend draaide ze een lok haar rond haar vinger en na een poosje stond ze dan met veel tegenzin op om te beginnen.

9. Omschrijf de omgeving waar een personage zich in bevind en wat het met het personage doet.

10. Doe je best! Denk niet: Oh, ik heb genoeg, laat maar zitten.
Of als het je écht niet lukt door gebrek aan inspiratie, meld het dan aan de ander! Dan kom je er samen vast uit.
Desnoods stuur je jouw personage ook op een ander af: "Hé, daar heb je Lisa! Kom Mike!" zei ze enthousiast toen ze haar vriendin zag, ze pakte de hand van Mike en sleurde hem haast mee om haar vriendin te begroeten.

Rollen:
Deirdre Emmylou Fairchild - Astris 1;2
Felicity Marylin O'Connor - Doge 1;1
Alysha Maria Silveira - Kit 1;2
Zara Edelaide Atkinson - Resurrect 1;6 inactief
Alice 'Al' Fia Haugen - Pursuer 1;8
Aislin Delphine Easton - Astris 1;10
Meisje gereserveerd voor Promisess
Charlize-Mae Cherry - Handles 1;13
Lily Maia Tyger gereserveerd voor Magnus 1;14
Seth Mitchel Richardson - JamesPotter 1;5
Lucas Miguel Silveira - Sigil 1;2
Sem Emerald Richardson - Vandinha 1;5 inactief
Lyron Avalard Lonsdale - Lazulis 1;2
Michael Jeremy Brown - Aia 1;4
Blake Daven Agnelli - Magnus 1;9
Andreas Frederick Lucas Jeager - Tolkien 1;10

Topics:
Praattopic
Praattopic 2
Rollentopic

Het begin:

De mensen in Perido Beach, die nog op school zitten, zitten ongeveer een uur of twee in de school. Het is nu een uur of vijf en de magen van de kinderen/pubers/tieners beginnen enorm te rammelen. Ze beginnen een vermoeden te krijgen dat ze vergeten zijn.

De mensen in Perido Beach, die niet meer op school zitten, zijn op hun werk. Ze doen daar de dagelijkse bezigheden.

De mensen op Coates, zijn bezig met de les. Op dit moment een scheikunde practicum.

De mensen op Coates die al afgestudeerd zijn, komen even bij de scheikundeles koekeloeren. Zij zijn op de school vanwege een reünie.

Alle 21+ verdwijnen om 18:00. Het is nu 17:57.

[ bericht aangepast op 10 aug 2014 - 16:44 ]
26 - 02 - '16

1 aug 2014 - 12:00

Itsuki 3513

Lyron Avalard Lonsdale//Coates//Tekeningen tot leven wekken

Het geklik van mijn pen was duidelijk te horen in het lokaal. Ik had totaal geen zin in deze dag en al helemaal niet in de theorie. Het liefst zat ik nu achter de computer, maar die waren vol en dit was nou de les waar ik niet al te blij van wordt.
Mijn stoel stond op twee poten en ik had mijn tekenblok tevoorschijn gehaald en zo onopvallend mogelijk met mijn pen een schets gemaakt van de leraar voor me.
Ik was overigens een van de weinige die op dit moment geen scheikunde had.
Al zou ik het wel geweldig vinden om de boel daar op te blazen. Ik keek naar het bord, waar de leraar zijn zin opschreef en vervolgens achter zijn bureau ging staan en de klas rondkeek.
Op dat moment had was ik mijn stoel weer op vier poten gezet en mijn kladblok boven mijn tekenblok gelegd, zodat hij niets zou opmerken.
Ik schrijf braaf de zin tussen de lijntjes op, wat er moest staan, als ik een aantal kinderen verschrikt opkeken.
Zelf keek ik naar het bord en zag ineens dat de leraar er niet meer was, en een aantal andere kinderen die zowel vooraan als achteraan zaten, waren verdwenen.
Misschien zou hij wel naar de wc zijn gegaan, of koffie gaan halen.
Ik leunde weer naar achteren tegen de muur en wachtte geduldig af of de leraar terug zou komen.
De tien minuten die voorbij gingen, waren lang. Sommige kinderen waren de klas uit gegaan om de leraar te zoeken. Ik gooi mijn tekenblok in mijn rugzak en verlaat het lokaal om opzoek te gaan naar de leraaren.
Het was hier een chaos. Allerlei kinderen liepen door de gangen.
Sommige zagen er vrolijk uit, sommige weer verbaast.
Het zou vast een grap van de leraren moeten zijn.

[ bericht aangepast op 1 aug 2014 - 12:06 ]
Vampire + Servant = Servamp

1 aug 2014 - 12:40

JamesPotter 14103

Seth Mitchel Richardson
20 • Verscherpt zicht

De minuten tikken veel te langzaam voort. De bibliotheek is nu enorm rustig terwijl hij daarvoor nog zo druk was geweest. Nog een half uur en ik mag eindelijk gaan. Met een pen tik ik op de tafel terwijl ik de gang inkijk. Ergens verwacht ik dat zo alle mensen weer terug komen. Nog steeds niemand en ik frons even.
Dan sta ik op en ik loop naar de kantine. Ik druk het koffieapparaat aan. Nadat ik het ding aan de praat heb gekregen en dus nu een beker koffie heb, zet ik hem weer uit.
'Zabina?' Roep ik richting het kantoor van mijn bazin. 'Ik doe de kantine alvast op slot.' Vanavond was de bibliotheek niet open, dus dan hadden ze hem ook niet meer nodig. Ik haal de sleutel met een hand uit mijn zak terwijl ik met mijn andere hand de koffie vasthoudt. Als het is gelukt, draai ik mijn naambordje weer recht en loop de bibliotheek zelf weer in. De sleutels leg ik op de balie neer en ik staar een beetje naar de klok die nog steeds te langzaam gaat.
'Excuses, meneer. Waar kan ik mijn studieboeken plaatsen?' Hoor ik naast me en ik kijk op. Een grijns verschijnt op mijn gezicht en ik kijk Alice aan.
'Goedenavond mevrouw,' zeg ik vrolijk en ik laat mijn blik vlug over haar heen gaan. 'Je kunt je studieboeken op de stapel daar leggen.' Ik wijs naar de stapel boeken die er al liggen.
'Nog wat leuks gedaan, Al?' Vraag ik glimlachend terwijl ik haar help met haar studieboeken. Ik bekijk de kaft, iets met technologie.
Ik sorteer de boeken en kijk Al aan. Dan glijdt mijn blik weer naar de klok. Een kwartier nog, en dan nog Sem ophalen bij onze oude school. Hij moest daar heen om later iets te vertalen of zo.
Even twijfel ik of ik moet zeggen over de verdwenen mensen, maar ik doe het dan toch niet. Ze zou me voor gek verklaren als ik zei dat ik dacht dat er mensen verdwenen waren.

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

1 aug 2014 - 13:25

SweetTooth 45655

(Waaat, waarom wist ik dit niet )

Ich liebe dich 27.12.23

1 aug 2014 - 13:57

SweetTooth 45655

Michael Jeremy Brown | 15 | Coates | Pyrokinese |

Scheikunde. Ik vond het wel leuk hoor, maar vandaag niet. Ik wilde naar huis toe, want ik voelde me ook niet zo lekker. Ik had een rare druk op mijn buik, alsof ik misselijk was maar ook weer niet. De docent was het lokaal uit gegaan en ik greep mijn kans om er vandoor te gaan. Ik stond op en pakte mijn spullen, waarna ik mijn tas op mijn rug deed. Ik volgde Lyron, een van de mensen die bij mij in de klas zaten.
"Lyron!" ik ging naast hem lopen. Ik keek even rond en zag dat de leerlingen steeds drukker rond gingen lopen. Ik moest af en toe uitwijken om niet omver gelopen te worden. Ik liep weer naast Lyron en ik voelde me echt een dwerg naast hem. "Waar is iedereen? Ik bedoel, de docenten. De conrector zou allang op de gang moeten staan en roepen dat het rustiger kan." ik keek rond terwijl ik de vraag naar Lyron kaatste. Ik liep door. Ik moest veel meer passen zetten dan Lyron deed, omdat ik gewoon zo klein ben. Was ik maar iets groter, ietsjes maar. Ohja, ik groei nog. Hopelijk word ik net zo lang als Lyron.
"Misschien is het wel een Alien-aanval en worden alle volwassene meegenomen." Ik begin te lachen, maar ergens was ik toch wel bang voor wat ik zelf zei. bang voor mijn eigen fantasie, hoe verzin je het. "I-ik denk dat ik maar naar huis ga of zo..." zei ik toen zachtjes en ik keek Lyron aan. Ik glimlachte kort en rende, tussen de mensen door het gebouw uit. Ik pakte mijn fiets en rijd op een hoog tempo naar huis. Nergens zag ik mensen. Nou ik zag ze wel, maar ik zag nergens volwassen mensen. Ik voelde een knoop in mijn maag ontstaan. Ik keek naar een auto die langzaam reed, maar er zat niemand in. Uiteindelijk kwam hij tot stilstand. Waar is iedereen?
Thuis aangekomen spring ik van mijn fiets af en ren naar de deur. De auto van mijn stiefvader staat voor de deur. Misschien is hij thuis? Ik ren naar binnen en ga meteen door naar de woonkamer. De hoopvolle glimlach die zojuist op mijn gezicht stond stierf weg, langzaam maar zeker.
"Iemand?" zei ik zachtjes en liep naar de keuken. Ik voelde een briesje langs me heen gaan en keek naar de tuindeur. Buiten staat iemand en ik ren erheen.
"Mam?" vraag ik als ik buiten ben, maar het is mam niet, het is Charlize-Mae. "Char... waar is iedereen?" vraag ik zachtjes en ik bijt op mijn lip.

[Geen idee of dit goed is]

Ich liebe dich 27.12.23

1 aug 2014 - 14:20

Saturnz 8791

Alice 'Al' Fia Haugen.
- 2O - Psychometry -

Als Seth opkijkt verschijnt een brede grijns op zijn gezicht. 'Goedenavond mevrouw,' zegt hij vrolijk. 'Je kunt je studieboeken op de stapel daar leggen.' Vage geluiden op de achtergrond dringen mijn gedachten binnen, maar ik concentreer me er niet op. Dat had ik wel moeten doen.
Terwijl Seth me helpt met de boeken kijkt hij me aan. 'Nog wat leuks gedaan, Al?' 'Je kent me, Seth. Ik doe niet aan leuke dingen,' antwoord ik, half serieus. Als ik mijn boeken bij de rest zet strijkt mijn vinger over de kaft van een kinderboek, genaamd "The Secret Garden". Ik ken het boek niet, maar informatie welt in me op alsof het het enige boek is dat ik ooit heb gelezen. Als geëlektrocuteerd trek ik mijn hand naar achteren. Al is er bij mij vaak weinig emotie af te lezen, lichte angst staat nu op mijn gezicht. 'Seth...' Ik weet nu ook wat ik hoorde. Autoalarmen. Ik kijk hem niet aan als ik een conclusie trek die onmogelijk lijkt te zijn. 'Ze zijn weg, hè?'
Mijn ogen vinden de zijne. Kan ik hem vertrouwen? Nee, ik vertrouw niemand. Maar stel, ik heb gelijk. Dan kan hij een bondgenoot zijn. Ik hoor kindergehuil, en met de instelling nooit schuldig bevonden te worden loop ik er langzaam, maar op mijn hoede heen. Er staat en kinderwagen, met een jong jochie ernaast, zijn ogen vol tranen. 'Wat is er?' Met ogen vol van gemixte gevoelens als behoedzaam, angst, hardheid en ga zo maar door, kijk ik het joch aan. 'Mama is weg!' snikt hij geschrokken. Ik schat hem een jaar of vijf, zes, en het meisje in de kinderwagen is maximaal een jaar oud. Ik kniel voor de jongen neer en pak zijn hand voorzichtig vast. Mijn maag knijpt samen en ik heb al mijn wilskracht nodig om mijn hand niet weer weg te trekken. Ik weet zijn naam. Ik weet hoe oud hij is. En ik weet dat zijn moeder geen grap met hem uithaalt. 'Ik ben bang-' Kan ik het hem wel vertellen? 'Dat mama eerst niet terug zal komen.' Jonas kijkt me pruilend aan, en ik til hem op. Jonge kinderen zijn hulpeloos, en ook al ben ik erg op mezelf, als iemand zich niet kan redden zie ik dat als iets schuldig zijn. Ik loop naar Seth en kijk hem vragen aan. Hij moet zo toch Sem ophalen, en die kan hij niet laten zitten. Dat heeft hij me nooit verteld. Als ik het me realiseer, word ik al helemaal bang van mezelf. Maar ik moet nu niet zwak gaan doen.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

1 aug 2014 - 16:34

Magnus 4132

Blake Daven Agnelli || Coates || 18 || Weer verandering

Met een zucht haalde ik een hand door mijn haren heen. Er was een reünie op school en ik had niet veel moeite gedaan om me netjes aan te kleden. Ik was komen opdagen in een normaal zwart strak T-shirt en jeans. Voor een reünie vond ik het goed genoeg. We waren alleen bij een scheikunde practicum aan het kijken. Ik wist sommige kinderen te benoemen die er zaten, maar niet allemaal. Veel moeite om ze te leren kennen deed ik dan ook niet.
Snel wierp ik een blik op de mensen bij wie ik een tijd geleden nog bij op school of in dezelfde klas had gezeten. Ik had geen zin om met ze te praten. Oude herinneringen zouden alleen maar opgeroepen worden en daar had ik geen zin in. In de.meeste herinneringen was ik toch niet, en als ik er wel in was, vond ik het zelf niet leuk of vond ik het niet leuk om naar te luisteren.
Even keek ik naar de klok, bijna zes uur. Ik hoopte dat dit snel voorbij was en met een zucht keek ik weer de klas in. Ik keek even naar de leraar die rondliep in de klas terwijl ik me afvroeg waarom hij in hemelsnaam voor dit soort werk gekozen had.
Weer keek ik op de klok. Kon de tijd niet sneller gaan of zo? Het was precies zes uur. Ik zou blij zijn als ik hier eindelijk vandaan mocht.
Toen ik weer terug keek was de leraar weg. What the? Mijn ogen scanden de kamer, maar hij was er niet meer. Gelijk stond ik wat rechter. Binnen een seconde was het chaos in de klas.
Even flitste er een steek van paniek door me heen, maar beval mezelf om rustig te blijven. Hier kon een goede reden voor zijn.
Met grote passen liep ik de klas uit om een andere in te lopen. Daar was geen leraar een het was net zo'n grote chaos. In de andere klassen waren er ook geen leraren.
Snel liep ik naar buiten toe. Auto's slingerden en lagen in prak. Oké. Ik droom.
Ik liep naar de straat toe en bekeek de scène. Het leek net alsof er aan auto-oorlog was uitgebroken. Een meisje stond midden op de straat, terwijl een auto op haar af kwam. Snel rende ik naar haar toe en trok haar mee te straat af.
Toen we veilig waren nam de auto zijn snelheid slingerend af. Fronsend keek ik naar het meisje. Ze was jong. Op z'n hoogst 4 of 5 jaar.
"Wat doe je hier helemaal in je eentje?" vroeg ik aan haar terwijl ik haar recht aan keek. Haar ogen begonnen te wateren en met haperende stem zei ze:
"Ik was met mijn mama. Maar ze was opeens weg." Ik verborg een frons en een kleine steek van angst en zette een glimlach op voor haar.
"Kom maar mee. We vinden haar wel." Het voelde alsof ik loog, wat ik waarschijnlijk ook deed, en het voelde slecht. Met een zucht pakt ik het meisje op en zette haar op een arm terwijl ik naar de dichtstbijzijnde auto liep en ik erin keek. Niemand.
Een hand ging door mijn haren heen terwijl ik weer terug liep. De school in.
Ik begon naar het lokaal te lopen waar ik net was om te kijken wie er nog was.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

1 aug 2014 - 16:56

JamesPotter 14103

Seth Mitchel Richardson
20 • Verscherpt zicht

'Je kent me, Seth. Ik doe niet aan leuke dingen,' zegt Alice en ik grijns licht naar haar. Ze strijkt met haar hand over een boek en trekt dat snel haar hand weg.
'Seth...' Zegt ze en ik kijk haar aan. Zij kijkt mij niet aan en ik bijt op mijn lip. 'Ze zijn weg, hé?' Nu kijkt ze me wel aan en ik knik heel voorzichtig. Verderop klinkt kindergehuil en Alice loopt erheen. Het dringt niet tot mij door dat mijn beker al lang leeg is en dat het dus geen zin heeft dat ik nog slokken neem. De vrouw kan nooit zo snel weggelopen zijn. Ze liep al heel langzaam heen. Al die andere volwassenen die er ook waren. Ze kunnen niet de bibliotheek uit zijn. Ook weet ik gewoon dat dit geen grap is. Ze zijn verdwenen.
Ik trek bleek weg en laat mijn lege mok vallen. De oor breekt af, maar verder is er niets. Buiten klinken ook allemaal geluiden die ik niet goed kan plaatsen. Ik grijp mijn mobiel en kies het huisnummer. Geen bereik. Verdomme. Ik prop mijn mobiel terug en Alice komt ook terug met een jongetje op haar arm. Ik staar ernaar terwijl ik merk dat ze me vragend aan kijkt.
'Er zijn er meer.' Zeg ik, doelend op de kinderen. 'Er was een vrouw. Ze wilde een bosatlas, dus die ging ik voor haar pakken, maar toen ik me omdraaide was ze weg. Er waren plotseling een heleboel mensen weg.' Zeg ik en ik kijk Alice aan.
Ik moet weten of Sem, Lona en mijn ouders er nog zijn. 'Wat is er aan de hand, Alice?' Het gebeurde niet vaak dat ik haar hele naam zei. Meestal zei ik gewoon Al, maar dat lijkt nu te onlogisch.
Over vijf minuten mag ik gaan, maar er zijn geen volwassenen. Tenminste. Dat denk ik. Ik snap het niet. Ik snap er gewoon helemaal niets van.

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

1 aug 2014 - 17:39

Saturnz 8791

Alice 'Al' Fia Haugen.
- 2O - Psychometry -

Ik hoor brekend glas, maar ben te druk bezig om op er op te letten. Seth komt naar me toe en kijkt me aan. 'Er zijn er meer. Er was een vrouw. Ze wilde een bosatlas, dus die ging ik voor haar pakken, maar toen ik me omdraaide was ze weg. Er waren plotseling een heleboel mensen weg.' Ik word lichtelijk bleek. Er is niemand die weg is waarom ik geef, maar het gaat tegen alle logica in. 'Wat is er aan de hand, Alice?' De toon in zijn stem klonk lichtelijk dwingend. 'Ik weet dingen. Ik raakte het boek "Silent Garden" zonet aan, nog nooit van mijn leven gelezen, en het was ineens alsof ik nooit iets anders had gelezen. En de hand van dat jochie, ik wist ineens zijn naam, zijn leeftijd, en...' Ik beet op mijn lip. 'En dat zijn moeder de komende tijd niet terug zou komen.'
Ik kijk hem strak aan, en ik klem mijn kaken op elkaar. 'Seth.' Mijn toon is kalm en dwingend. Ik zet Jonas neer. 'Dit is niet goed. Als we er van uit gaan dat alle volwassenen en ouderen weg zijn,' ik spreek mijn woorden traag uit en dacht er goed over na. 'Is er geen politie. Geen brandweer. Geen artsen. Coates moet een grote bende zijn, als het zo ver rijkt. We weten niets.' Ik zucht en ga zitten. Maar meteen sta ik weer op, en loop naar buiten. Als Seth wil dan loopt hij maar achter me aan. Ik bestudeer de omgeving goed. Ik zie auto's, maar ik weet dat ze leeg zijn. Autoalarmen gieren door de straten. Als ik naar rechts kijk, zie ik ravage en chaos. En ik schrik me kapot als ik naar links kijk. Ik kan de straat niet eens uit kijken. Een gigantische muur gaat kilometers de lucht in, en deze doet me verschrikkelijk klein voelen.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

1 aug 2014 - 18:15

Thunderfvck 54310

Charlize-Mae Cherry

Ik weet overal een verklaring voor te verzinnen, Mike is op school, bij vrienden, naar de winkel, of wat dan ook doen. Misschien is pap met zijn vrouw even snel naar de buren, naar de winkel, is er een ongeluk waarvoor hij snel weg moet of iets dergelijks. Alles is vast te verklaren. Dit tot ik voetstappen achter me hoor en ik me omdraai, waar Michael aangerend komt. Hij lijkt gehaast en zijn gezicht staat een beetje bezorgd.
"Mam?" vraagt hij, maar al snel merkt hij dat ik niet zijn moeder ben. "Char... waar is iedereen?" vraagt hij en door de manier waarop hij dat zachtjes zegt en op zijn lip bijt, weet ik zeker dat er meer aan de hand is, dan ik verzonnen heb. Toch probeer ik nonchalant te blijven en mijn koelte te bewaren. Ik haal mijn schouders op. "Niet hier," antwoord ik simpelweg. "ben net thuisgekomen, ik heb geen idee waar oudjes graag uithangen." Ik ben dan ook al zeker vijf dagen niet thuis geweest, de afgelopen dagen was ik veel te veel onder de invloed van drugs om ook maar ergens te kunnen komen.
"Ik heb honger, ga je mee naar de Mac? Geen idee wanneer ze terug gaan komen en gezond eten voor ons maken." Hier trek ik een vies gezicht bij. "Ik trakteer!" Ik vis een briefje van twintig, die ik net uit een auto gejat heb, uit mijn tas en zwaai er verleidelijk mee voor Michael, met een brede grijns op mijn lippen. Maar er ligt een zware knoop in mijn maag die ervoor zorgt dat ik eigenlijk niet meer zoveel honger heb als hiervoor. Mijn maag houdt zich dan ook stil. Toch werd ik een hamburger wel zo weg, op elk moment van de dag, hoe ik me dan ook voel.

Your make-up is terrible

1 aug 2014 - 18:16

DaedaIus 3001

Alysha Maria Silveira.

Coates

Mijn blik glijd over de buret die voor me staat. Ik open voorzichtig het kraantje zodat er wat zuur bij de doorzichtige vloeistof komt. Het kleurt langzaamaan blauw en met een triomfantelijk gezicht kijk ik op naar mijn lab partner. Ik draai me om naar de wat oudere mensen. Er is een reünie zijn en om eerlijk te zijn ben ik jaloers. Dit is ook mijn laatste jaar en daarna hoef ik nooit meer naar school -- ook niet voor zoiets stoms als een reünie.
Zodra ik me weer wil omdraaien gaat alles heel snel. Tenminste -- ik ga snel. Door de onverwachte beweging stoot ik per ongeluk ons practicum om. "Shit," mompel ik geërgerd. Maar Jane, mijn lab partner, kijkt me met open mond aan. "Dit is al de vierde keer, Alysha."
Geïrriteerd kijk ik haar aan. "Weet ik veel wat het is," sis ik. Onze docent komt onze kant op lopen en kijk boos naar me. Dat ook nog. "Silveira," begint hij mompelend. "Dat wordt weer een weekje nablijven voor jou." Jezus, alleen omdat ik ons practicum om stootte. "Nee, dat slaat nergens op!" Spreek ik hem boos tegen. Net als ik nog iets wil zeggen verdwijnt hij.
Hij verdwijnt serieus. Geen knal -- niets. Hij is verdwenen. "What the," mompel ik. "Nou dat betekent waarschijnlijk dat ik ook niet meer hoef na te blijven."
Binnen een paar seconden is het een enorme chaos in de klas en buiten hoor ik auto alarmen af gaan. Ik zucht zachtjes en ben de tweede die op het idee komt om buiten te kijken. Ik veeg mijn kleding snel glad en loop de klas uit. Ik weet niet hoe het is begonnen. Soms maak ik een onmenselijke snelle beweging. Het begon twee weken geleden. Ik heb toen geprobeerd om heel snel naar school te rennen. Ik kwam aan binnen tien seconden maar viel over mijn eigen voeten. Hierdoor zijn mijn knieën nu helemaal kapot waardoor ik alleen gescheurde skinny jeans aan kan -- anders doet het teveel pijn. Ook vandaag heb ik een zwarte, gescheurde skinny jeans aan en daarop draag ik een wit t-shirt. Gewoon simpel. Voor mij hoeft dat opgetutte niet.
Helaas heb ik het "snelle" niet onder controle. Soms gebeurd het ineens en soms gebeurt het een paar dagen niet. Ik besluit om het weer te proberen en begin te rennen -- richting de uitgang van de school. Heel even voel ik een versnelling maar dan ren ik tegen iemand aan. "Sorry," mompel ik pijnlijk.

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

1 aug 2014 - 19:12

Magnus 4132

Blake Daven Agnelli || Coates || 18 || Weer verandering

Nadat ik aan het meisje vroeg hoe ze heette, Wynter, botste iemand tegen me op met hoge snelheid. Holy. . . Gelukkig had ik Wynter goed vast, want anders had ik haar laten vallen.
Snel gleed mijn arm achter de rug van het meisje die tegen me aan botste om zeker te zijn dat ze niet zou vallen. Toen ik wist dat - dat niet ging gebeuren, liet ik haar los en deed een stap naar achter.
"Sorry." mompelde ze pijnlijk. Ik haalde mijn schouders op.
"Maakt niet uit," zei ik en fronsde een beetje. "Gaat het?" vroeg ik toen. Ik verzette het kind op mijn arm even van mijn ene op mijn andere arm.
"Blake, ik heb honger," zei Wynter met een kleine stem. Toen zette ze haar ogen op het meisje voor me. "Wie is dit?" Haar stem klonk nieuwsgierig toen ze dit zei en even keek ze me aan. Voor de tweede keer haalde ik mijn schouders op en vestigde mijn blik weer even op het meisje voordat ik weer terug keek.
"Ik weet het niet. Maar als je het aardig vraagt, zegt ze het misschien." zei ik met een glimlach naar het meisje op mijn arm toe.
"Wie ben jij?" vroeg ze en het leek alsof ze even nadacht. "Mevrouw." voegde ze eraan toe. Wat ben ik blij dat ze me geen meneer noemde. Ik zou me oud voele en ik ben pas achttien.
Ik richtte mijn blik weer op het meisje voor me en bedacht me dat ze er nog best jong uitzag. Waarschijnlijk zat ze nog op school.
"Is bij jou je leraar ook weg?" vroeg ik toen aan haar voordat Wynter weer zei dat ze honger had. Met een zucht zette ik haar even op de grond en pakte de chocoladereep die in mijn broekzak zat eruit en gaf die aan Wynter. Misschien niet erg gezond maar ze zal het vast niet erg vinden. Terwijl ze at pakte ik haar weer op en keek naar het meisje voor me.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

1 aug 2014 - 19:28

takiwatanga 54391

Felicity Marylin O'Connor
Helende gaven

Ik stond daar een tijdje te kijken, me afvragend waar de docenten waren gebleven en ineens voelde ik adem in mijn oor. 'Hallo Poes' fluisterde een stem. In een moment van verbijstering maakte ik een gekke beweging, terwijl ik me omdraaide. Ik zag Lucas staan en schoot in de lach. 'Dat is toch ook wat' grapte ik terwijl ik moeite moest doen om bij te komen van het lachen. 'Wat doe jij eigenlijk hier' vroeg ik vervolgens, nadat ik was bijgekomen. 'Er zijn hier geen docenten meer volgens mij, ze zijn ons gewoon vergeten. Althans, dat vermoed ik. Ik ben niet blij met dat vermoeden trouwens' mompelde ik terwijl ik lichtelijk bitter voor me uit staarde. 'Ik voel me hier gewoon totaal niet prettig bij' zei ik er vervolgens zacht achteraan. Vervolgens keek ik weer de klas in. 'Kijk' zei ik tegen Lucas terwijl ik het lokaal in wees. 'Geen docent te bekennen!' zei ik lichtelijk in paniek. 'Iets zegt mij dat er iets niet klopt en ik wil graag uitzoeken wat er niet klopt' ratelde ik aan een stuk door. Ik keek ondertussen afwisselend naar Lucas, de grond en het klaslokaal. Ik merkte dat ik in paniek begon te raken, want het was gewoon vreemd dat de docenten er niet waren. Ik voelde me alles behalve fijn. Ik voelde me ellendig, vergeten, maar anderzijds zei iets me dat hier gewoon iets niet klopte en dat er dus sprake was van iets vreemds. Wellicht een misdrijf. Dat hoopte ik natuurlijk niet, maar ik sloot het zeker niet uit. 'Wie let er dan op deze kinderen?' vroeg ik zacht. 'Ik ga een docent zoeken' zei ik vervolgens. Toen ik in de lerarenkamer keek, zag ik dat er nog een paar zaten. 'Daar zijn jullie!' riep ik uit. De docenten leken iets te willen zeggen, maar voordat dat überhaupt ging, waren ze al verdwenen. Geen knal, geen flits, niks. Ze waren weg. Verdwenen. Ik draaide me om en keek Lucas aan. 'Zag je dat?'

26 - 02 - '16

1 aug 2014 - 19:45

DaedaIus 3001

Alysha Maria Silveira.

Coates

De jongen heeft snelle reflexen want voordat ik nog kan vallen heeft hij zijn arm al onder mijn rug. Zodra ik weer sta laat hij me los. "Maakt niet uit," zegt hij. Ik ben blij dat hij er niet een heel punt van maakt -- iets wat mijn moeder wel altijd doet, al raak ik haar maar aan met een vinger. "Gaat het?"
Ik knik. "Ik heb er in ieder geval niet meer wonden bij gekregen," zeg ik glimlachend. Als ik weer op mijn knieën was gevallen dan waren ze zeker gebroken aangezien ze nu al bont en blauw zijn. Daarbij was ik gelukkig nog niet op échte snelheid.
"Blake, ik heb honger," zegt het kleine meisje. Plotseling lijkt ze me op te merken. "Wie is dit?" Vraagt ze met grote oogjes. De jongen, die dus Blake heet, haalt zijn schouders op. "Ik weet het niet. Maar als je het aardig vraagt, zegt ze het misschien."
"Wie ben jij?" Vraagt het meisje. Ze blijft even nadenken en voegt er daarna aan toe: "Mevrouw." Ik begin zachtjes te lachen. Ik ben nog nooit van mijn hele leven 'mevrouw' genoemd. "Ik heet Alysha," stel ik me voor. "En wat is jouw naam?" Ik glimlach naar het kleine meisje dat nu lustig een chocolade reep opeet.
"Is bij jou je leraar ook weg?" Ik verplaats mijn blik naar de jongen voor me. "Ja," zeg ik. "Niet dat ik het erg vind." God, was is die man een klootzak. Hij moet altijd mij hebben. "Is dat je zusje?" Vraag ik dan aan hem. Plotseling bedenk ik me dat niet alleen mijn docent weg is. Meerdere docenten zijn weg. Ik adem even diep in. "Wat als alle volwassenen weg zijn? Mijn leraar is niet de enige die plotseling is verdwenen," mompel ik hardop. "Weet je wat dat betekent?" Zeg ik dan, terwijl ik besef wat er eigenlijk aan de hand is. "Oorzaak van verdwijningen? Geen idee. Gevolg? Enorme chaos." De loeiende auto alarmen zetten mijn zin wat kracht bij.

[ bericht aangepast op 1 aug 2014 - 19:49 ]
" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

1 aug 2014 - 20:15

Magnus 4132

Blake Daven Agnelli || 18 || Weer verandering || Coates

Toen ik vroeg of het ging, knikte ze. "Ik heb er in ieder geval niet meer wonden bij gekregen," zei ze glimlachend. Ik knikte ook en vroeg me af wat ze bedoelde. Maar bedacht me toen dat het me niets aan ging.
Zodra Wynter vroeg hoe ze heette, begon ze zachtjes te lachen. "Ik heet Alysha," stel ze zich voor. "En wat is jouw naam?" Alysha glimlachte naar haar en toen Wynter een haal chocola had doorgeslikt zei ze:
"Wynter, met een y." Een glimlach vormde zich op het gezicht van het kleine meisje en weer nam ze een op. Chocolade kwam om haar mond en even bedacht ik me dat ik dat zo maar weg moest halen als ik een papiertje of iets had.
Toen verplaatste Alysha haar blik naar mij. "Ja," zei ze. "Niet dat ik het erg vind. Is dat je zusje?" Vroeg ze toen aan me. Ik haalde een wenkbrauw naar haar op vanwege het tweede wat ze zei.
"Je mag hem zeker niet?" vroeg ik haar. "En nee, dit is mijn zusje niet. Ze stond net midden op de straat toen er een auto aan kwam die niet bestuurd werd. Ik heb haar van de weg afgehaald. Haar moeder was opeens weg." zei ik toen en bleef even stil. "Ik heb gezegd dat we haar gingen zoeken." Ik voel me slecht omdat ik tegen Wynter gelogen heb. Ik moest haar wel de waarheid vertellen. Eens.
Het meisje gaf me de papier die om de chocola heen zat en zei dat ze dorst had. Met een zucht knikte ik en keek naar Alysha.
"Ga je mee naar binnen? Ik ga wat drinken voor haar zoeken. Jij weet vast wel waar ik dat kan vinden." zei ik tegen haar en zette Wynter toen op mijn schouders.
"Hou me aan mijn hoofd vast." zei ik tegen haar en gelijk voelde ik twee handjes die een deel van mijn haar vast grepen. Ik hield haar beentjes vast en keek Alysha aan. Zelf was ik de weg een beetje vergeten. En het was hier veranderd. Volgens mij.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

1 aug 2014 - 21:07

DaedaIus 3001

Alysha Maria Silveira.

Coates

"Wynter, met een y." Glimlacht het meisje trots. Haar mondhoeken zitten vol met chocolade waardoor ze er nog schattiger uit ziet. "Je mag hem zeker niet?" Vraagt Blake aan mij. “Nee, die man moest mij altijd hebben – zelfs als ik niets deed had hij wel weer iets achter me hand om me van te beschuldigen.” Leg ik het hem uit. “En nee, dit is mijn zusje niet. Ze stond net midden op de straat toen er een auto aan kwam die niet bestuurd werd. Ik heb haar van de weg afgehaald. Haar moeder was opeens weg. Ik heb gezegd dat we haar gingen zoeken."
Zijn gelaat veranderd in een schuldbewuste blik en al snel dringt het tot me door. Wat als de volwassene niet meer terugkomen? Ik bijit zachtjes op mijn lip. Ik heb het altijd al goed kunnen doen zonder mijn ouders maar er zijn hier nog kleine kinderen – die wel iemand nodig hebben om voor ze te zorgen.
"Ga je mee naar binnen? Ik ga wat drinken voor haar zoeken. Jij weet vast wel waar ik dat kan vinden." Ik knik naar Blake die ondertussen Wynter op zijn hoofd zet om vervolgens te zeggen dat ze zich goed moet vasthouden aan zijn hoofd. Er lopen allemaal kinderen door elkaar en ik wurm ons door de menigte heen naar de kantine toe. Gelukkig is daar niemand en hebben we de zaal voor ons alleen. Ik loop naar de vitrines toe en kijk naar het eten dat er ligt. “Ze hebben vast nog een opslag kamer waar nog meer eten is – als andere kinderen die niet al aan het plunderen zijn.”
Plotseling schiet me er wat te binnen. Fuck, fuck, fuck. Hoe kan ik Lucca nu vergeten? Hij is nu op de basisschool waar vast niemand is. “Blake – ik ben zo terug,” zeg ik. En met 'zo' bedoel ik ook echt 'zo'. Ik loop via de nooduitgang naar buiten zodat ik niet eerst door de menigte in de gang moet. Van hier naar Perdido Beach is het ongeveer een halfuur als je met de auto gaat. Ik zet mijn kiezen op elkaar en begin te rennen. Ik weet dat ik enorm snel ga maar toch krijg ik alles mee wat rondom mij gebeurt. Binnen minder dan een halve minuut ben ik bij de basisschool en plotseling bedenk ik me dat ik nog steeds met volle snelheid ren en dat ik ook nog moet stoppen. Ik zet mijn voeten abrupt op de grond en ik voel hoe ik val. Ik rol tenminste tien meter verder totdat ik tot stilstand kom. Kreunend sta ik op. Ik heb zo’n gevoel dat ik mijn pols heb gekneust en mijn knieën zitten onder het bloed. Ik loop hinkend de school in en al snel vind ik de klas van Lucca. De helft van de klas is al weg en ik ben bang dat er een enorme chaos gaat uitbreken. Zodra ik binnen ben kijken alle kleintjes naar mij. Ze beginnen allerlei vragen te stellen, vragen waar ik geen antwoord op heb. “Kom, Lucca,” zeg ik moe. Hij pakt mijn uitgestoken hand en loopt met me mee naar buiten. Als ik buiten ben zie ik tot mijn geluk dat er nog vijf anderen aan komen rennen. Zij nemen de kinderen wel onder hun hoede. Ik til Lucca op mijn rug waarna hij zijn handen om mijn nek legt. “Niet schrikken, Lucca.” Nog voordat hij wat kan vragen begin ik te rennen – weliswaar in niet hetzelfde tempo wat ik net had, maar ik ben nog steeds erg snel. Binnen een minuut zijn we terug in de kantine van Coates en Lucca kijkt me met een triomfantelijk gezicht aan. Ik wuif het snel weg aangezien ik weet dat hij zo vragen gaat stellen. “Blake, Wynter – dit is mijn broertje Lucca.” Stel ik ze aan elkaar voor. Stiekem kijk ik op de klok en ik zie dat ik vier minuten ben weg geweest. Ergens geeft me dat een kick, maar het is ook gevaarlijk. Lucca loopt al gauw op Wynter af om met haar te spelen waarna ik in de kastjes zoek naar een EHBO doos. Als ik die heb gevonden ga ik op een van de stoelen zitten om mijn knieën schoon te maken. Daarna verbind ik mijn pols en berg ik het doosje weer op. Ik draai me om naar Blake en vertel hem wat ik net heb gezien. “Het is chaos – overal lopen kleine kinderen op straat, de ouderen zijn winkels aan het plunderen en waarschijnlijk doen er een paar nog wat dommere dingen.”

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

Index RPG Actieve Topics Zoek