A world without adults [Based on Gone] - Speeltopic - Speeltopics

Gebaseerd op het boek Gone: Verlaten, geschreven door Michael Grant. Je hoeft het boek niet geheel te kennen om mee te kunnen doen.

Een groep mensen, wonende te Perido Beach, moet op een dag nablijven op school. De tieners, sommigen onder hen zijn ouder dan achttien dus het zijn niet allemaal tieners, worden vergeten. Na een hele dag, en nacht, op school te hebben gezeten vinden ze het wel goed en besluiten ze te ontsnappen uit de school. Dat was maar goed ook, want het blijkt dat er iets vreselijks is gebeurd: alle mensen van 21 jaar en ouder zijn verdwenen. Alle baby's zijn hulpeloos, er is niemand die de stad bestuurt en alles is een grote chaos. De tieners besluiten de stad over te nemen. De een gaat de baby's verzorgen, de ander leidt de stad en nog een ander gaat bij de brandweer.
Er is echter nog een academie, de Coates Academie, die onder leiding staat van nog een groep anderen. Die academie verkeerd in dezelfde staat: alle mensen van 21 jaar en ouder zijn verdwenen. De academie wil echter de leiding over de stad krijgen. Er komen rellen, er vallen gewonden en zelfs doden. Ook is er een mysterieus boek, ergens verborgen in de bibliotheek van Perido Beach. Zal het boek ooit gevonden worden, zullen mensen ooit ouder worden dan 21 jaar en bovenal; zal de ellende ooit ophouden?

Regels:
- Maximaal twee rollen per account (Dit om verwaarlozing te voorkomen)
- Het minimaal aantal woorden van deze rpg is 300. (Onder een *spoiler zal ik tips neerzetten om je te helpen om die 300 woorden te halen)
- Geen Mary-Sue's of Gary-Stu's (Geen perfecte karakters en dat spreekt voor zich)
- Alleen je eigen personage besturen (Niet die van de ander!)
- Dit rollentopic zal zolang openblijven als nodig is en ik zal echt niet moeilijk doen als je wat langer nodig hebt om je personage af te maken. (Laat dit echter niet te lang duren, om te voorkomen dat de rpg doodgaat voordat 'ie überhaupt begint)
- Denk goed na voordat je meedoet (Als je snel afhaakt kan je beter niet meedoen)
- Probeer je karakter/personage zo uitgebreid mogelijk te maken, oneliner personages worden niet goedgekeurd
- Geef naamwijzigingen door!
- Alleen ik open de topics, tenzij ik daar een ander voor vraag
- Aantal mannen en vrouwen gelijk houden a.u.b.
- 16+ mag, maar het moet onder een spoiler
- Je mag past posten als er tussen jouw vorige post en de post, die je nu wilt gaan schrijven, twee posts zitten.

Tips om lange posts te schrijven:


Rollen:
Deirdre Emmylou Fairchild - Astris 1;2
Felicity Marylin O'Connor - Doge 1;1
Alysha Maria Silveira - Kit 1;2
Zara Edelaide Atkinson - Resurrect 1;6 inactief
Alice 'Al' Fia Haugen - Pursuer 1;8
Aislin Delphine Easton - Astris 1;10
Meisje gereserveerd voor Promisess
Charlize-Mae Cherry - Handles 1;13
Lily Maia Tyger gereserveerd voor Magnus 1;14
Seth Mitchel Richardson - JamesPotter 1;5
Lucas Miguel Silveira - Sigil 1;2
Sem Emerald Richardson - Vandinha 1;5 inactief
Lyron Avalard Lonsdale - Lazulis 1;2
Michael Jeremy Brown - Aia 1;4
Blake Daven Agnelli - Magnus 1;9
Andreas Frederick Lucas Jeager - Tolkien 1;10

Topics:
Praattopic
Praattopic 2
Rollentopic

Het begin:

De mensen in Perido Beach, die nog op school zitten, zitten ongeveer een uur of twee in de school. Het is nu een uur of vijf en de magen van de kinderen/pubers/tieners beginnen enorm te rammelen. Ze beginnen een vermoeden te krijgen dat ze vergeten zijn.

De mensen in Perido Beach, die niet meer op school zitten, zijn op hun werk. Ze doen daar de dagelijkse bezigheden.

De mensen op Coates, zijn bezig met de les. Op dit moment een scheikunde practicum.

De mensen op Coates die al afgestudeerd zijn, komen even bij de scheikundeles koekeloeren. Zij zijn op de school vanwege een reünie.


Alle 21+ verdwijnen om 18:00. Het is nu 17:57.

[ bericht aangepast op 10 aug 2014 - 16:44 ]

---

26 - 02 - '16

[ExpectoPatronum is weer JamesPotter]

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Na een tijdje over de snelweg lopen kunnen we er eindelijk af, maar ik ben er te lang geweest om nu niet gewend zijn aan de schokkende beelden. 'Wat als Sem weg is, Alice? Wat moet ik dan doen?' Zijn stem is onnatuurlijk hoog en klinkt angstig. Zodra de school in zicht komt sleurt hij me erheen. Verschrikkelijk veel huilende kinderen, paniekerende tieners met hun telefoons, en om de paar seconden die roept dat er geen bereik is.
Als we bij de fietsenrekken van de school aankomen knijpt hij mijn hand bijna fijn, maar ik wil hem niet loslaten nu hij zo in paniek is. Het voelt op een rare manier alsof ik voor hem moet zorgen.
Met kleine passen verplaatsen we ons door de kinderen en de rommel in de gangen. Nergens was Sem te vinden. 'We, eh, kunnen het beste gewoon blijven zoeken. Hij moet hier wel ergens zijn.' Ik zei het meer uit wanhoop dan dat ik het echt geloofde. Maar het zou raar zijn als Sem wel was verdwenen en Seth niet.
Na nog tien minuten zoeken begon ik iets te voelen. Vanuit mijn vingertoppen. Ik sloot mijn ogen even om niet om te vallen, aangezien het vrij heftig voelde. 'Seth is hier,' zei ik. Mijn stem klonk onnatuurlijk en vastberaden. Ik opende mijn ogen en keek Seth aan. Waarschijnlijk zou ik bang geworden zijn van mijn eigen blik. 'In de hal.' En al was er aan mij thuis lesgegeven en was ik hier dus praktisch nooit geweest, ik wist precies waar ik heen moest. En eenmaal bij de ontvangsthal stond daar inderdaad Sem, samen met een meisje dat ik vaag kende, de naam Deirdre dragend.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Chao is nu Pursuer.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Charlize-Mae Cherry

Mike lijkt er eerst onzeker over te zijn en denkt na. "Goed dan," beslist hij uiteindelijk, waarna hij het briefje uit mijn hand grist. "Hé!" roep ik naar hem, maar hij rent niet weg en bekijkt hem alleen. "Weet je wat we ook kunnen doen met het geld? Sparen en dan een hééél mooie auto kopen," begint hij dan, waarbij zijn ogen glinsteren. Hij met zijn auto's. Ik lach zacht, maar rol erbij met mijn ogen. "Zo'n Dodge ram. Ik hou van die auto's. En dan gaan we hem donkerpaars laten spuiten met glans en dan glimmende velgen en zo," fantaseert hij. "Het is maar twintig dollar, idioot. Geen kapitaal. Veel plezier met sparen, maar hiervan ga ik eten."
Ik wil het briefje uit zijn hand grissen zodat ik weg kan, maar het briefje vat vlam. Ik staar er ongelovig naar, hoe kan dat nou ineens? "Wat doe je!?" schuift Michael gelijk de schuld op mij af, maar volgens mij beseft hij al snel dat ik niks doe, hij houdt hem zelf vast. "Uhm... het spijt me? Ik geef je een nieuw briefje!" neemt hij de schukd op zich. Hij laat het briefje vallen en ik begin op de restjes te trappen zodat het vuur zeker weten uit is, voordat straks het hele huis in de fik staat. Dan krijg ik natuurlijk de schuld.
Michael is al naar boven gerend en komt later terug, met een nieuw briefje. "Hier," hijgt hij als hij het voor me houdt. Hij lijkt in de war, net als ik. Hierdoor kan ik niet eens boos zijn dat hij net geld vernield heeft, mede omdat ik niet eens zeker ben of hij het wel was, of wat het anders geweest moet zijn. Nu ben ik degene die het briefje uit zijn handen gris, voordat het er weer aangaat. "Je moet eens minder met vuur spelen, Michael. Geld verbranden is niet leuk," mopper is zachtjes op hem.
Ik ben blij dat hij nu een nieuw briefje gepakt heeft, want de rest wilde ik eigenlijk gebruiken om sigaretten en dergelijke van te kopen. "Kom mee, slome," grijns ik om het voorval te vergeten en ik schiet het huis in, door de gang naar de voordeur om daar er weer uit te gaan.

---

Your make-up is terrible

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Mijn ademhaling wordt als vanzelfsprekend vertraagd wanneer ik de hand van Deirdre rondom de mijne verstrengelt voel worden. Het gegeven dat er in ieder geval een ander persoon was waar ik mijn vertrouwen ten volste in kon plaatsen, was voldoende om mezelf niet compleet te verliezen in een paniekaanval.
      Normaliter gesproken wist ik op meerdere momenten niet wat er met Seth was of waar hij zich bevond, alleen het gegeven dat er op dit moment allerlei personen verdwenen schenen te zijn – was voldoende om me te laten denken dat hij eveneens was verdwenen. Daarnaast durfde ik voor geen seconde te denken aan mijn ouders of aan Nola – welke op dit moment tevens geen enkel idee had wat er allemaal aan de hand was en zich hoogstwaarschijnlijk ontzettend druk maakte over het gegeven wie haar vanavond naar haar voetbaltraining zou brengen.
      ‘Als jij er nog bent, dan is Seth er vast ook nog wel. Misschien zijn er enkel hier op de school mensen verdwenen.’
Knikkend beaam ik de woorden van Deirde – die me plotseling helderder na lieten denken over de gehele gebeurtenis. Ik was slechts een paar minuten jonger dan Seth, het zou absoluut niet logisch zijn mocht hij wel zijn verdwenen en ik niet. Daarnaast wist ik vrijwel zeker dat Seth zich niet in de school bevond op het moment dat iedereen verdween, waardoor hij veilig en wel in de bibliotheek zou zitten. Wanneer ik het geluid van de toetsen van de telefoon hoor, laat ik mijn adem opgelucht over mijn lippen naar buiten rollen.
      ‘De telefoon doet het niet, zelfs het alarmnummer niet. En mijn mobiel heeft geen bereik. Laten we hier gewoon nog even wachten om te kijken of je broer komt en da–. . .’
Ik had mijn wang op Deirdre’s haren geplaatst nadat zij haar hoofd op mijn borstkast had laten rusten, maar door haar afgebroken zin keek ik direct alert op – mijn kijkers gericht op de plaats waar Deirdre’s gezicht zich zou moeten bevinden.
      ‘Sem. . . Wat als de kleuterleiders bij de crèche ook verdwenen zijn?’
Gefrustreerd frons ik mijn wenkbrauwen ; Deirdre had gelijk. Wanneer dit gebeurd zou zijn in de gehele stad, waren er verschillende plaatsen waar kinderen alleen waren en dat kon uiteindelijk tot gevaarlijke situaties leiden. Binnen in mijn gedachten ga ik de mogelijkheden na wat we kunnen doen om alles in orde te krijgen en te controleren, maar er komt alleen maar een grote chaos naar boven – met name Seth. Als ik niet weet waar mijn tweelingbroer is en of hij oké is, dan kan ik me op niets anders concentreren.
      ‘Ik – Ik weet het niet Deirdre. De crèche bevindt zich naast de basisschool, dus er zijn oudere kinderen aanwezig mocht daar ook iedereen zijn verdwenen. Daarnaast weet ik dat er enkele stagiaires zijn, Nola heeft er eveneens een in de klas. We kunnen zo meteen wel. . .’
Nu was het mijn beurt om mijn zin halverwege af te breken door een plotselinge input die van de andere kant van de hal scheen te komen. Voor een kort moment druk ik Deirdre steviger tegen me aan ; iets wat ik automatisch deed wanneer ik mijn concentratie wat op probeerde te voeren, het aanspannen van mijn spieren. Echter – na een halve seconde heb ik mezelf er van verzekerd dat de geur die ik ruik exact dezelfde geur is als ik bij me draag ; een spoor eau de cologne gemengd met de onmiskenbare geur van ‘thuis’, hout en pepermunt.
      ‘Seth,’ fluister ik voor een kort moment – voordat er een gigantische glimlach rondom mijn mondhoeken weet te verschijnen. Nadat ik een korte lach heb uitgestoten, plant ik mijn lippen voor een kort moment op Deirdre’s wang – geheel uit een opwelling en hoogstwaarschijnlijk niet op de juiste plek doordat ik mijn concentratie niet meer op haar gezicht heb liggen.
Voorzichtig laat ik haar vervolgens los en begin ik op een drafje door de hal te lopen, waarbij ik halverwege haast onderuit ga door een voorwerp dat een van de leerling heeft laten slingeren. Maaiend met mijn beide armen weet ik echter overeind te blijven en overbrug ik de laatste meters sprintend af – voordat ik mijn armen rondom mijn tweelingbroer sla en een zucht van verlichting over mijn lippen laat glijden.
      ‘Godzijdank, je bent niet ook verdwijnen. Gast – je liet me kapot schrikken. Wat is er in hemelsnaam aan de hand? Deirdre en ik kunnen totaal geen volwassenen vinden in de school. . .’ Ik neem de tijd om een van mijn armen naar achteren uit te strekken en Deirdre te wenken. ‘Ik was in gesprek met de conrector en hij gaf plotseling geen antwoord meer. Ik – Ik dacht eerst dat het een grap was. . . Maar dat is het niet, toch?’

[ bericht aangepast op 10 aug 2014 - 16:07 ]

---

•

"Goed idee, ik kijk eerst even bij Lucca" had Lucas gezegd waarna hij vervolgens op zoek ging naar Lucca. Lucca was zijn kleine broertje op wie hij erg trots was. Buiten adem was hij teruggekomen. Na ongeveer een minuut of tien, volgens mij.
"Hij is er niet" had hij buiten adem gezegd, vervolgens: "En ook de begeleider niet."
Hij had zijn handen door zijn haren gehaald om na te denken. Het was stil, voor langere tijd, maar uiteindelijk wist hij niets te bedenken. Ik stond er maar een beetje als een zoutzak bij. Veel kon ik toch niet doen. Ik kon hem enkel een beetje bijstaan en steunen op dit moment.
"Kom we gaan naar mijn huis. Misschien zijn mijn ouders er" zei hij na de stilte.
"Kom, mijn auto staat voor" zei hij vervolgens waarna hij me meetrok aan mijn hand, de trappen af, het gebouw uit.
Op hoge snelheid reden we naar zijn huis. Hij ontweek alles keurig. Daarna parkeerde hij zijn auto in een tempo wat ik nooit zou kunnen en hij hupste zo de auto uit. Hij rende het huis binnen, terwijl ik rustig de tijd nam om uit te stappen.
'MAM? MAMAA!' hoorde ik hem roepen.
Ik liep achter hem aan naar binnen en zag hoe hij naar de keuken snelde om de soep te behoeden voor overkoken. Vervolgens rende hij de trappen op, terwijl ik een beetje als een zoutzak daar stond en om me heen keek.
'Pap?' hoorde ik hem vragend roepen.
Na een tijdje zag ik hem de trap af stormen naar beneden.
"Niemand," zei hij, "er is niemand"
Ik keek hem even scheef aan. Mezelf afvragend of dit wel mogelijk was, of ik toevallig niet droomde. Ik zag hoe hij bijna in paniek raakte en hoe hij zichzelf probeerde kalm te houden. Iets wat ik ontzettend knap vond. Ik begon namelijk ook wel aardig in paniek te raken. Dit waren geen leuke situaties, geen situaties waar ik graag in zat. Dit was gewoon überhaupt niet leuk. Ik vond het eigenlijk wel klaar. Van mij mochten die docenten, die begeleider en de ouders van Lucas wel weer tevoorschijn komen. Tevoorschijn komen als op een surprise party zeg maar. Ik vond dit eng, verschrikkelijk eng en ik kreeg er nogal de kriebels van.
"Het komt goed" zei hij vervolgens en na een korte stilte: "Laten we even nadenken. Directeur is plotseling verdwenen met de secretaresse. De docenten zijn weg, Lucca's begeleider is weg en mijn ouders zijn onvindbaar."
Ik knikte kort.
"Dus het ziet er naar uit dat de volwassenen aan het verdwijnen zijn"
Mijn ogen werden even groot van ongeloof, maar toen ik besefte dat het aardig klopte, knikte ik opnieuw.
"Nou laten we even naar de voordelen kijken. We hebben onderdak. Dat kan hier, of dat kan bij jou. Ja ik vind dat we bij elkaar moeten blijven. Ik kan koken, als de supermarkten nog rechtovereind staan kunnen we gewoon eten.. Het nadeel is.. Ik moet mijn broertje en zusje vinden. Als ik niet weet waar mijn broertje is zal ik niet makkelijk kunnen slapen ben ik bang" zei hij vervolgens. Terwijl hij het zei keek hij afwisselend naar de grond en naar mij. "Nog een voordeel; Mijn moeder kan me niet meer aan mijn kop zeuren over jou"
Hij grijnsde breed.
"Ze is echt gek op je, Het liefst zou ze willen dat ik gisteren nog met je zou trouwen, Maar ze begrijpt het woord afwijzing niet zo goed geloof ik" zei hij vervolgens, waarna ik half knikte.
Hij keek me vervolgens recht aan.
"Wat is de volgende stap poes? Ik weet het namelijk niet zo goed. Jij bent de enige aan wie ik dit ga toegeven en als je het ooit aan iemand verteld zal ik je helaas moeten vermoorden.. Maar ik ben bang. Ik ben mijn ouders kwijt- God mag weten waar ze zijn. Ik ben mijn broertje kwijt- ik weet niet waar hij is. Dat arme jochie zal wel bang zijn. Wat nou als iets hem overkomt? Ik vergeef het mezelf nooit. En Alysha? is zij nog op Coates of ook ergens heen gevlucht" zei hij, voor zijn doen, erg serieus.
Ik knikte waarna ik kort op mijn lip beet. Hij begon even te ijsberen en stopte daar na een tijdje ook weer mee.
"Maar Gelukkig ben jij bij me. Kom we gaan iets uitvinden of uitzoeken of hoe dat verdomme ook heet"
Ik knikte. Waarna ik hem even aankeek.
"We gaan je broertje vinden je kleine zusje ook. I promise. Al is dat het laatste wat we ooit zullen doen. Weet je, ik ben ik ook gewoon bang. Bij mij begonnen alle alarmbellen ook te rinkelen toen ik zag dat de leerkrachten en het schoolhoofd verdwenen. Het zit me niet lekker. Er is gewoon iets aan de hand en dat iets bevalt me niet. Ik ben gewoon bang, bang dat wij op een gegeven moment ook gaan verdwijnen. Dat vind ik maar een eng idee. Zou het misschien iets met een bepaalde leeftijd kunnen zijn? Aangezien alleen maar de 'ouderen' verdwenen? Ik vind het maar vreemd als je het mij vraagt' ratelde ik achter elkaar door.
Het bleef een tijdje stil. Ik stond daar maar een beetje als een zoutzakje, of een zak aardappelen, en ik besloot daar maar verandering in te brengen. Ik omhelsde Lucas even en keek hem vervolgens aan.
"We gaan ze vinden, hoe dan ook!" zei ik vastberaden.
Ik begon vervolgens ook te ijsberen.
"Kids gaan vaak toch naar plekken die leuk zijn? Speelgoedwinkels, ijssalons, eh... Speeltuinen?" mompelde ik.
"Misschien moeten we daar maar eens gaan kijken?" suggereerde ik.
Ik gaf hem echter niet veel tijd om na te denken en sleurde hem het huis uit richting de auto.
"Kom! We gaan die kids vinden! Op naar het centrum" zei ik lichtelijk opgewekt in een poging hem op te vrolijken.
Ik wilde hem graag opvrolijken, want ik kon me goed voorstellen dat het moeilijk was om iemand als je broertje te missen en kwijt te zijn, doordat je hem niet kon vinden. Ik kon me goed voorstellen dat hij bang was. Er kon immers van alles en nog wat gebeuren met zo'n klein hummeltje.

---

26 - 02 - '16

Felicity zei niet veel terwijl ik aan het woord was, Maar ergens vind ik dat niet erg. Ik vind het wel fijn. Ze knikte als ze het ergens mee eens was. Het laat in ieder geval wel zien dat ze goed naar me luistert als ik iets zeg.
"We gaan je broertje vinden je kleine zusje ook. I promise. Al is dat het laatste wat we ooit zullen doen. Weet je, ik ben ik ook gewoon bang. Bij mij begonnen alle alarmbellen ook te rinkelen toen ik zag dat de leerkrachten en het schoolhoofd verdwenen. Het zit me niet lekker. Er is gewoon iets aan de hand en dat iets bevalt me niet. Ik ben gewoon bang, bang dat wij op een gegeven moment ook gaan verdwijnen. Dat vind ik maar een eng idee. Zou het misschien iets met een bepaalde leeftijd kunnen zijn? Aangezien alleen maar de 'ouderen' verdwenen? Ik vind het maar vreemd als je het mij vraagt" Felicity begint weer te ratelen en ik sta net op het punt haar te omhelzen om haar gerust te stellen als zij mij al knuffelt. Ik sla mijn armen om Felicity haar middel en druk haar even stevig tegen me aan voor ze me weer aankijkt.
"We gaan ze vinden, hoe dan ook!" Ik glimlach als ik zie hoe Felicity ook begint te ijsberen. "Kids gaan vaak toch naar plekken die leuk zijn? Speelgoed winkels, ijssalons. eh...speeltuinen?" Ik krab even in mijn nek. "Misschien moeten we daar eens gaan kijken"
Voor ik ook maar antwoord kan geven trekt Felicity me al mee. "Kom! We gaan die kids vinden! Op naar het centrum" Ik lach om de opgewekte manier waarop Felicity probeert over te komen. Bij de auto druk ik een kus boven op Felicity haar hoofd. "Thanks" zeg ik met een glimlach. "maar we hebben daar geen succes. Lucca gaat niet zo maar weg. Hij weet dat dat niet mag. Ik denk dat hij is op gehaald. En ik denk dat ik weet door wie" Ik stap in de auto en als Felicity zit rijd ik weer weg.
Ik rijd weer snel en ontwijk weer alles. Maar het is nu minder nodig dan daarnet. Ik heb zelfs even de kans om een kneepje in Felicity haar hand te geven. Als we in de buurt van het gebouw van Coats komen zie ik Alysha al staan. Niet veel verder van haar Lucca. Ik geef een ruk aan het stuur en daarna nog een waardoor de auto met een paar slingers perfect in het parkeer vak komt. "Daar zijn ze" zeg ik met een zucht van opluchting. 'Kom we halen hem iniedergeval op. Alysha kan ook mee gaan als ze dat wilt. Daarna moeten we maar weer terug gaan. Gaan we dan naar jouw huis of de mijne? Beslis jij dat maar" ik glimlach, neem Felicity haar hoofd in mijn handen en druk een kus op haar voorhoofd. "Thanks for keeping my head cool!"
Ik spring uit de auto. "Lucca!" roep ik. Het kleine jochie met blonde haren kijkt op. "Lucas!" roept hij met zijn schattige slisje. Als ik zijn kant op ren, rent hij op me af. Ik vang hem in mijn handen en knuffel hem. "Ik maakte me zo veel zorgen" fluister ik zacht. Ik druk een kus op Lucca zijn wang. "waar was je nou" zegt hij. "Op zoek naar jou" antwoord ik.
Ik zie Alysha staan met een jongen. "Hé." roep ik. Ik kijk even om om te zien of Felicity me bij houd en dan loop ik naar Alysha. "Kun je de volgende keer Alsjeblieft overleggen als je hem ophaalt. Ik was overal op zoek naar hem. Ik was bij Perido namelijk!" Ik zucht. "Maar jullie zijn veilig. Heb je ook niks?' Ik leg heel even mijn hand op haar hoofd. Iets wat ik altijd doe om haar, en vooral mezelf gerust te stellen.
"Ik en Felicity gaan zo weer terug die kant op. Ik neem Lucca mee. Ik wil hem gewoon bij mij in de buurt hebben. Het zit me niet lekker als ik niet weet waar hij is of dat hij veilig is. Ga je ook mee of blijf je liever hier of bij iemand anders?" vraag ik vervolgens aan Alysha. Lucca knuffelt me weer en ik druk hem nog een keer stevig tegen me aan voor ik hem weer een kusje geef"

[ bericht aangepast op 10 aug 2014 - 20:12 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Lyron Avalard Lonsdale//Znw tot leven wekken (Kracht veranderd)
Ik zatop het bankje en sloeg mijn tekenboek dicht. Ik pakte mijn fiets en cross door de straten opzoek naar mijn huis waar ik vroeger gewoond had. Ik zet mijn fiets tegen het hek en liep achterom. Een raam stond open en de veranda was een rek tegen geplaats, waar ik wat onbehendig naar boven klom en mezelf door het raam wurm.
Wat haat ik het om zo lang te zijn. Ik stond in de slaapkamer van mijn ouders en zocht de kamers af naar enig leven in huis. Ik pak een notitie blaadje en schrijf erop dat ik hier was geweest en plak het op de koelkast.
Ik liep door de voordeur terug naar mijn fiets.
Met een redelijke snelheid, reed ik terug naar Coates. Misschien waren er vrienden die iets wisten wat hier gebeurd was.
Het was een chaos hier.
'jo bro, wat is hier gaande,' zei ineens een stem, waarbij ik me omdraaide en een stevige jongen op me af kwam lopen.
'Ik weet niet wat hier gaande is, maar heb je een klein meisje van negen, lang bruin haar gezien?' vroeg ik aan hem en hij haalde zijn schouders op. 'Misschien is ze binnen, maar ik heb niemand gezien,' sprak hij en ik liep zonder wat te zeggen naar de deur.
Tussen de kinderen zag hij een klein meisje met lang bruin haar.
'Lily,' riep ik naar het meisje en rende naar haar toe.

(Die jongen is gewoon een onbekende persoon. Zwn = zelfstandig naamwoorden)

---

Vampire + Servant = Servamp

[Je post is net iets te kort.. Volgende keer iets langer alsjeblieft]

---

26 - 02 - '16

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Doge schreef:
[Je post is net iets te kort.. Volgende keer iets langer alsjeblieft]

(Oke, zal eraan denken.)

---

Vampire + Servant = Servamp

Seth Mitchel Richardson
20 • Verscherpt zicht

'We, eh, kunnen het beste gewoon blijven zoeken. Hij moet hier wel ergens zijn.' Zegt Alice terwijl we tussen de rommel en de in paniek kinderen lopen. Ik knik maar wat random en blijf om mij heen kijken in de hoop dat ik mijn evenbeeld ergens zie. Na een hele tijd lopen begin ik de moed op te geven en sla ik mijn ogen neer.
'Sem is hier. In de hal.' zegt Alice dan en met een ruk draai ik mijn hoofd naar haar om. Ze kijkt me niet aan en ik kijk dus maar weer los. Sem is hier. Hij is er en niet weg gepoeft net als al die mensen in de bibliotheek. We lopen richting de hal en ik laat haat hand los zodra we er zijn. Sem.
'Thanks!' fluister ik tegen haar terwijl Sem op mij af te draven. Halverwege struikelt hij half en ik zet bezorgd een stap dichterbij zodat ik, als hij valt, er als eerste bij ben. Gelukkig valt hij niet en sprint op mij af. Ik vang hem op in mijn armen en ik grijns breed terwijl ik hem omhels. Hij is er nog.
‘Godzijdank, je bent niet ook verdwenen. Gast – je liet me kapot schrikken. Wat is er in hemelsnaam aan de hand? Deirdre en ik kunnen totaal geen volwassenen vinden in de school. . .’ Hij strekt zijn arm uit om Deirdre te wenken en ik glimlach even naar haar. ‘Ik was in gesprek met de conrector en hij gaf plotseling geen antwoord meer. Ik – Ik dacht eerst dat het een grap was. . . Maar dat is het niet, toch?’ vraagt hij en ik kijk hem aan.
'Jij liet mij ook schrikken. Ik zou niet weten wat ik zonder jou moest doen.' zeg ik en ik haal een van mijn handen door mijn haar. 'Sem...' zeg ik dan en ik kijk hem aan. 'Er zijn door heel Perido Beach mensen verdwenen. Ik was een vrouw aan het helpen en plotseling was ze weg. Alice kwam binnen bij de bibliotheek en we gingen naar buiten. Sem, er is een gigantische muur dwars door de stad gebouwd. Hij is extreem hoog. Ik denk dat alle volwassenen weg zijn. Vanaf welke leeftijd weet ik niet, maar alle auto's op de snelweg waren tegen elkaar aangebotst en er waren verlaten kinderwagens.' Ik laat hem los en kijk naar de grond. 'We hebben echt een probleem.' Ik draai me om naar Alice.
'Wil jij niemand zoeken, Al?'

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

      Sem heeft zijn wang op mijn hoofd geplaatst, maar wanneer ik mijn zin afbreek en over de crèche begin, voel ik het gewicht verdwijnen. Ik kijk op en zie een gefrustreerde frons op Sem's gezicht staan.
      ‘Ik – Ik weet het niet Deirdre. De crèche bevindt zich naast de basisschool, dus er zijn oudere kinderen aanwezig mocht daar ook iedereen zijn verdwenen. Daarnaast weet ik dat er enkele stagiaires zijn, Nola heeft er eveneens een in de klas. We kunnen zo meteen wel...’ Net als ik zonet breekt hij plotseling zijn zin af, om mij vervolgens dichter tegen zich aan te trekken, iets waardoor er een lichtelijke frons op mijn gezicht ontstaat. Voor ik echter de kans krijg om te vragen of er iets mis is, fluistert hij zacht zijn broer's naam. Een brede glimlach op zijn gezicht volgt, samen met een korte lach. Dan brengt hij plots zijn gezicht naar de mijne en drukt hij een kus half op mijn wang, half op mijn mondhoek. Hierna laat hij me los en gaat hij er zacht rennend vandoor, mij achterlatend met vergrote ogen en rode wangen.
      Enigszins aarzelend loop ik achter hem aan, maar wanneer ik hem in omhelzing met zijn broer zie en achter zijn broer een blondharig meisje zie staan, blijf ik iets wat ongemakkelijk staan.
      ‘Godzijdank, je bent niet ook verdwijnen. Gast – je liet me kapot schrikken. Wat is er in hemelsnaam aan de hand? Deirdre en ik kunnen totaal geen volwassenen vinden in de school...' Sem steekt een van zijn armen naar achteren en nadat hij me daarmee kort heeft gewenkt en Seth naar me heeft geglimlacht, loop ik naar voren terwijl Sem over de conrector begint. Wanneer ik naast Sem sta, pak ik zijn hand weer stevig vast, alsof ik bang ben dat hij anders plotseling kan verdwijnen. Stilletjes luister ik naar wat zijn broer verteld.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Lyron Avalard Lonsdale/znw tot leven wekken
Ik zag dat er een meisje voor Lily stond die haar raar aankeek, maar ze liep wat verwaand weg en ik kon het niet laten om haar even flink aan te pakken. 'Zeg dat doen we niet bij kleine meisjes,' zei ik en het meisje voor me liep met grote ogen langs me. Ik liep op Lily af die me bij mijn been vastpakte. Ik was ook wel lang. Ik was blij haar te zien en blij dat er niks was gebeurd met haar. Ze liet me los en stak haar handen uit. Ik glimlachte en liet me zakken om haar bij de middel omhoog te trekken zodat ze op mijn hoogte kwam.
'Lyron ik zocht je overal,' zei ze wat zacht, waarbij haar lip begon te pruilen. Ik streek wat haren uit haar ogen en glimlachte nu meer. 'Je hebt me gevonden, wat ben ik blij dat je niks overkomen is.'
Dit waren ook wel de dingen dat me zorgen maakte, ik was dan wel niet haar echte broer, maar voor mij was ze meer dan een zusje. 'De heks van een juf is verdwenen!' zei ze vrolijk en ik moest lachen.
'Heb je haar weggetoverd met een van je tekeningen?' vroeg ik haar. Ooit was ik uit school gespijbelt om haar te zien en was de klas in gelopen en had geweten hoe erg die juf van haar was. Ik mocht mijn leraar ook al verwaand en een lastpost.
'maar Liliy je weet dat het niet al te veilig is dat je hier zomaar over straat loopt,' zei ik met een bezorgde stem. Ik liet haar weer los en buk om wat uit mijn tas te halen.
'Hier deze heb ik voor je bewaard,' begon ik te vertellen toen ik een doosje met vrij dure potloden eruit haalde en aan haar gaf.

---

Vampire + Servant = Servamp