Naam: Maxine
Leeftijd: 15
Stukje van je schrijfstijl (het liefst zo recent mogelijk):
Het licht op mijn kamer werd veroorzaakt door slechts één enkel bureaulampje dat dampend heet gloeide. Mijn schaduw volgde al mijn bewegingen secuur en tekende lange, sierlijke silhouetten die me als een spiegelbeeld nadeden. Mijn raam stond open en de koele, ijzige bries die er op dit uur stond vloog mijn raam binnen. Een heldere, wolkeloze lucht vulde de horizon. Tientallen gaten in de donkere deken vormden een prachtig sterrenstelsel met een fonkelende maan als middelpunt. Mijn eiken bureau dat zich onder mijn armen bevond voelde koud aan. Het dunne blaadje papier stond vol met gekriebelde hanenpoten die samen een woord of zin moesten voorstellen, en doorgekraste tekens. Ik schudde mijn hoofd, bijtend op de achterkant van mijn pen, diep verzonken in gedachten. Niet wetend wat ik nu eigenlijk schreef. Ik hoorde een krakend geluid dat me liet weten dat iemand de trap op liep, snel knipte ik het lichtje uit om me vervolgens vlug, maar stil als een muis naar mijn bed te begeven. Ik sloeg de dekens om mijn nog in kleren gehulde lijf, en kneep mijn ogen dicht. Het piepende geluid van de klink die langzaam naar beneden werd gedrukt en de zachte windvlaag die de openvliegende deur veroorzaakte waren duidelijk aanwezig. Ik voelde de ogen van mijn vader op mijn ‘slapende’ gedaante rusten. Ik kon het niet zien maar ik wist dat hij goedkeurend knikte, omdat hij dacht dat ik sliep. Hij had weer eens overuren gewerkt vanavond, al de zoveelste keer deze week. Het ging al maanden zo. De banenmarkt ging verschrikkelijk slecht en geen enkele werknemer kon het zich nu veroorloven om ontslagen te worden, op een enkeling na die een aantal sollicitaties had ingediend en door zijn geweldige, smetteloze cv al een paar baanaanbiedingen had gekregen. Zodoende putte zijn baas mijn vaders willende goedheid uit, en liet mijn vader nachten lang werken, letterlijk en figuurlijk. ’s Ochtends zag ik hem nooit, als ik naar school ging sliep hij nog, tien minuten voor hij weg moest ging zijn wekker altijd pas, en in het weekend sloot hij zichzelf op in zijn kamer om het achterstallige werk op te knappen, waarvan ik niet wist hoe hij in godsnaam nog achterstallig werk had. ’s Avonds kwam hij altijd pas thuis diep in de nacht, rond een uur of één, twee. Ik sliep nooit, maar ik hoorde te slapen dus ik deed maar alsof. ‘Welterusten, lieverd.’ Fluisterde mijn vader liefkozend, ik hoorde de teleurstelling in zijn stem. Hij was teleurgesteld in zichzelf. Kortom, ik zag mijn vader nooit, ik sprak hem nooit meer. Er was geen vader meer, er was alleen iemand die eten in de kastjes liet verschijnen en briefjes met magneetjes op de koelkast vastpinde om te vertellen dat er een pizza in de diepvries lag. Het gezicht van mijn vader had hij al een paar weken niet vertoond, hij durfde niet, hij schaamde zich. Maar toch kwam hij iedere avond op mijn kamer en zei hij me welterusten, ook al dacht hij dat ik hem niet hoorde. De reden ervoor is mij compleet onduidelijk, maar het raakt me. Ik weet dat hij om me geeft, ik weet dat hij van me houdt, en dat hij me liever ieder uur van iedere dag bij zich had en met me praatte. Maar ik snapte niet waarom hij niet vocht, waarom vermande hij zich niet? Waarom liet hij zich zo uitbuiten door een vent die duidelijk geen respect had voor zijn medemens, die iedere dag om tien uur binnen wandelde, vrolijk iedereen goedemorgen zei en op zijn dooie gemak aan zijn bureau ging zitten en wat handtekeningetjes zette hier en daar om vervolgens om stipt vijf uur iedereen gedag te zeggen en naar zijn vrouw en kinderen vertrok, en zaterdagen en zondagen vergat hij zijn werk volledig en richtte zich op golf? Wat een man, werkelijk. Ik hoorde de zachte voetstappen van mijn vader die me duidelijk maakte dat hij zich door mijn kamer verplaatste. Zijn handen grepen het papier waar ik net nog zo hard met mijn pen op had lopen drukken. Toen sloeg de deur dicht, en het oude vertrouwde geluid van de trap die kraakte galmde door de gang. Zachtjes ging ik weer richting mijn bureau en knipte het lampje aan dat een zoemend geluidje maakte toen het aansprong. Het papier was verdwenen. Hij had het meegenomen, maar hij kon de strepen vast niet ontcijferen. Ik zuchtte diep en opgelucht. Papa was thuis, dus ik kon slapen. Ik plofte eigenlijk iets te hard naar mijn zin neer op mijn zachte matras en gooide verdoofd het dekbed over mijn hoofd en begroef vervolgens mijn gezicht in mijn kussen. Ik sloot mijn ogen en zakte in een lange, droomloze slaap.
Interesses, fandoms etc:
~Kings of Leon
~Artic Monkeys
~The Fault In Our Stars
~The Twilight Saga
~The Hunger Games
~The Fallen Series
~Paardrijden
~Zingen
~Klassiek Ballet
Lievelingsliedje/lied waardoor je veel inspiratie krijgt:
Use Somebody - Kings of Leon
Nightmares are bad thoughts that leave your mind, once you've dreamt them, they're gone.
