[RPG] Eyes are the windows to the soul [Speeltopic] - Speeltopics

Als je wilt over leven:
1. Probeer niet van het eiland te ontsnappen.
2. Wees voor het donker binnen in het huis met alle deuren op slot.
3. Word niet verliefd.

Een groep jongeren word wakker op een tropisch eiland zonder te kunnen herinneren hoe ze daar terecht zijn gekomen. Ze kennen elkaar niet, maar beseffen als snel dat er reden moet zijn waarom uiteraard deze groep op het eiland is gezet. Ieder van hen heeft een barcode getatoeëerd op de binnenkant van zijn linker pols staan en dit kan maar twee dingen betekenen; ze zijn verkocht of worden verkocht. Verder komen ze er al snel achter dat als ze heel geëmotioneerd raken (bv. heel boos, blij, of in paniek) hun ogen zwart kleuren en ze totaal geen controle meer hebben over hun acties.

Rollen: (leeftijd-paginanummer)
Meisjes (6/6):
Jessamine Maître - Geleninja (17-1)
Valentina devereaux - Appelboompje (19-6)
Taylor Smith - MoonEye (17-1)
Cheryl Daisy Barton - Hecuba (21-2)
Stacey green - ArianatorXx (17-3)
Rosa-Lynn Jones - Noora (21-6)
Jongens (6/6):
Ashton Fletcher Irwin - Hecuba (20-5)
Celyan Nathaniel Harris - Inermis (22-1)
Leroy Abigail Pipkin - Lazulis (29-2)
Magnus Lehnsherr - Geleninja (21-4)
Lucas Austin Robertson - Rejects (17-5)
River Zac Clifford - Kahuna (18-5)

Praattopic
Rollentopic

Regels:
#Er is geen minimum/maximum woorden.
#zorg dat er twee mensen (personages) iets gepost hebben voordat jij weer een stukje post.
#Heb vooral heel veel plezier!!

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 13:36 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Celyan Nathaniel Harris
Celyan herhaalde Mangus zijn naam een paar keer in zijn hoofd. Waarschijnlijk ging hij het de eerste vijf keer verkeerd uitspreken, maar dat zou vanzelf wel goedkomen. Celyan was teleurgesteld toen Mangus ook niet bleek te weten waar ze waren. Net toen Celyan een vraag wilde stellen hoorde hij een zachte stem. "Emh... Hoi." Klonk een zachte stem. Celyan keek naar de plaats achter Mangus. Een meisje met oranje haren stond er een beetje verlegen bij. Mangus trok zijn shirt uit en toen viel Ceyan pas op dat het meisje niet aangekleed was. Celyan draaide zich half om en krabde even achter zijn oor. "Emh, ik heb nog wel een sportbroekje voor me. Van me zusje, die moet je wel passen... Ik was net onderweg naar basketbal training met haar... Tenminste dat is het laatste wat ik me herinner," zei Celyan, haar aankijken. Daarna keek hij weer weg. Hij zou zich een zwijn hebben gevoeld als hij naar haar gestaard had. De sportkleding en andere dingen in zijn tas voelde ineens veel zwaarder, alsof de inhoud ineens heel belangrijk was. Dat was niet zou, maar het aanbieden van een sport broekje aan een half naakte dame was toch niet iets wat Celyan dagelijks deed.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Stacey Green

Langzaam werd ik wakker op een koude, harde rotsblok. Waar was ik? Toen wist ik het weer, het eiland ! Ik was nog steeds op dit eiland ... Het was dus duidelijk geen droom. Hoe kwam het dat ik nu opeens hier was. Ik probeerde me wat te herinneren. Ik weet nog dat ik iets hoorde en ernaartoe liep en toen... Wat was er toen? Ow ja! Ik struikelde over een glubberig ding. Maar wat was dat dan geweest. En waar was ik nu in godsnaam ! Ik probeerde recht te staan maar m'en hoofd deed ontzettend veel pijn na die val. Wat moest ik nu toch doen? Ik was opgesloten in een groot en onbewoond eiland met een barcode op mijn arm. Ik snapte er niks van. Naar waar moest ik naartoe? Ik besloot het pad te volgen die ik aan mijn rechterkant vond, ik om me heen. Eindelijk zag ik daar wat om te eten want m'en maag knorde al een tijdje. Er lag een soort fruit op de grond. Ik had geen idee wat het was maar ik had zo'n honger en at het op. Wanhopig liep ik verder tot ik in de verte wat zag. Wat was het? Ik liep ernaartoe en besefte al snel dat het een mooi en gezellig huisje was voor veel personen. Het eiland was dus toch niet onbewoond. Er stond geen bel dus ik besloot maar naar binnen te gaan:' Hallo? Is er hier iemand?'. Maar er kwam geen antwoord op mijn vraag. Er moest er wel iemand wonen, anders stond dit prachtig huis hier toch niet. Ik voelde nu pas dat ik doodmoe was na deze lange tocht en viel in slaap op de zetel. Ik moest even vergeten wat er allemaal was gebeurd in deze korte tijd....

---

~ I have found that if you love life, life will love you back.

---

Spinning around, I'm weightless.

River Zac Clifford

Het idee dat ik niet wist waar ik was duizelde me, ik liet een hand door mijn haar gaan en begon te lopen. Ik had geen benul van wat ik deed en waar ik heen ging; misschien was dat ook wel te zien aan me. Ik probeerde vooral te focussen op mijn adem waardoor ik bijna zat te hyperventileren.
Mijn ogen sperden ietsjes open bij het zien van een blond meisje, haar lippen waren vol geschaapt en haar ogen hadden een bruin achtige kleur. Met grote stappen liep ik naar haar toe, mijn ogen gingen automatisch naar haar polsen die net als mij vreselijk rood en geïrriteerd was. Ik was dus niet de enigste.
''River,'' stelde ik mezelf voor; zo rustig mogelijk of ik probeerde het. Ze had een rugzak naast haar liggen en op haar witte short zaten verfvlekken en ik had geen idee hoe die daar op gekomen zijn. ''Ik weet niet hoe ik hier ben gekomen,'' verklaarde ik het feit dat ik nu zo naast haar stond, mijn ogen nog steeds gericht op het meisje maar nu liet ik mijn blik ook door het landschap heen gaan. ''Ik weet ook niet of ik het zo erg vind dat ik hier ben, maar volgens mij weet jij niet veel meer dan mij,'' zei ik en ik glimlachte zwakjes en gemaakt - ik was alles behalve blij nu.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Jessamine Maître

Haal diep adem Jessamine, dacht ik. Haal diep adem en alles komt goed. Het is gewoon een stomme grap van Valerie. Dadelijk springt ze uit de bosjes en kan je haar vermoorden omdat ze je een henna tatoeage gegeven heeft en...
Achter me hoorde ik iets en geschrokken draaide ik me om. Ik kreeg het voor elkaar om niet te gillen. Hier zat ik dan: op de grond in de tropen met naast mij mijn schetsboeken terwijl ik met grote ogen naar de jongen keek. Hij was ongeveer mijn leeftijd en o mon Dieu wat was hij knap.
'River,' stelde hij zichzelf voor en zachtjes herhaalde ik zijn naam. Je kon duidelijk mijn Franse accent terug horen in de manier waarop ik het uitsprak en ik keek hem een beetje onzeker aan.
'Jessamine,' mompelde ik zachtjes. Hij liet zijn ogen even over me heen gaan en liet zijn blik toen gaan naar mijn rugzak.
''Ik weet niet hoe ik hier ben gekomen.' Zijn blik gleed nu naar het landschap om ons heen. ''Ik weet ook niet of ik het zo erg vind dat ik hier ben, maar volgens mij weet jij niet veel meer dan mij.' Hij gaf me een gemaakte glimlach. Ik haatte gemaakte glimlachen. Mijn blik viel op zijn pols.
'Votre code à barres,' mompelde ik. Iets te laat besefte ik dat hij waarschijnlijk geen Frans sprak. 'Je barcode.' Ik maakte een hulpeloos gebaar naar zijn pols. 'Ik heb er ook een.' Ik stak mijn pols op. 'Heb je enig idee hoe je die gekregen hebt?'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Magnus Lehnsherr


"Emh, ik heb nog wel een sportbroekje voor me. Van me zusje, die moet je wel passen... Ik was net onderweg naar basketbal training met haar... Tenminste dat is het laatste wat ik me herinne.," Celyan ratelde een beetje op een nerveuze manier en viste toen het broekje uit zijn sporttas. Cheryl glimlachte dankbaar. "Dankjewel. Allebei." Ze leek zich een stuk beter te voelen met iets meer kleding aan en ik kon een klein glimlachje niet onderdrukken toen ze aan mijn shirt rook. Ze glimlachte kort naar me en ik kreeg het idee dat ik ging blozen. "Hebben jullie... Enig idee hoe we hier zijn gekomen?" Ik schudde mijn hoofd.
'Werd wakker met een kater, sorry,' mompelde ik terwijl ik overal heen keek behalve het bosje waar ik achter had staan kotsen. 'Ik was gisteravond zo bezopen dat iemand echt alles met me had kunnen doen.' Geweldig. Ik was zo goed met eerste indruk maken. Hier stond ik dan in mijn blote barst voor een prachtige jongen dame en een onzekere jonge man de meeste smakelijke verhalen uit te kramen. 'Party gone wild.' Ik moest echt stoppen met praten. God, wat wilde ik nu graag mijn fototoestel hebben. Mijn fototoestel, een flesje water en paracetamol, want ik had zo'n vermoeden dat mijn hoofdpijn nog eventjes niet weg zou gaan.

[ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 16:44 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Celyan had besloten dat Mangus een feestganger was. Zo kwam hij tenminste over. Ook had Celyan had idee dat Mangus Cheryl leuker vond dan de meest meiden. Het nerveuse gedrag van de twee haalde spanning er voor Celyan af. Hij keek Cheryl nog even aan em glimlachte toen. "Ik ook niet. Zoals ik al zei, het laatste wat ik me herinner is in een bus zitten. Ik ben in slaap gevallen terwijl ik een boek las. Dat is het aparte. De boeken die op mijn schoot lagen. Die boeken zaten in me tas toen ik hier wakker werd," zei Celyan afwezig. Hij realiseerde zich dat wat hi zei ongelofelijk nutteloos klonk, dus voegde hij iets toe: "Normale ontvoerders zouden niet de moeite gedaan hebben om me spullen bij elkaar te zoeken." Celyan was daar vrij zeker van. Zijn studie criminologie had daar meerdere malen op gewezen. Hij pakte zijn pols vast en begon weer te wrijven. Het voelde zo geïrriteerd. Ook kon hij niks bedenken dat de drie verbond. Hij had geen van de twee ooit eerder gezien. "Ik ben eerlijk gezegd alleen blij dat ik niet alleen ben. Ik houd daar niet zo van," zei hij zacht lachend.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Valentina Devereaux

Het eerste wat open gaat is mijn mond, om een gaap naar buiten te laten. Het tweede wat open gaat zijn mijn ogen als teken dat ik wakker ben, en vervolgens nogmaals mijn mond zodra ik merk dat ik niet in mijn lekkere warme bedje lig maar op een harde vloer. Om me heen was het bezaaid met planten, bomen, gras etc maar niks bekends. Niks van thuis. Mijn hand haal ik een keer door mijn haren heen waarna ik op sta. Wat in hemelsnaam was hier gebeurd? Waar was ik? En hoe kwam ik hier. Een vervelend geïrriteerd gevoel dringt mijn pols binnen en ik begin te krabben met de insteek dat het muggenbulten zijn. Zodra ik kijk zie ik echter iets totaal anders... O mijn god. Nogmaals kijk ik om me heen maar ik zie verder niemand en begin dus maar een willekeurige kant op te lopen. "Hallo? Is hier iemand?" Ik wist maar nooit of hier andere mensen aanwezig waren.

[ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 18:24 ]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Ik kwam na lang lopen uit bij een meer daar gooide ik wat water op mijn hoofd ik had ook dorst maar ik ging maar niet uit het meer drinken ik liep veder ik wet het zat ik begon eerst te roepen: "Hallo, iemand!" Na een tijdje gaat over naar gillen ik wil gewoon antwoord krijgen!

[sorry voor het korte stukje]

[ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 21:12 ]

---

A horse of course

[ bericht aangepast op 11 juli 2014 - 14:29 ]

---

Spinning around, I'm weightless.

Celyan Nathaniel Harris

Celyan bekeek de tattoo van Cheryl. Daarna keek hij snel naar Magnus zijn pols. Hetzelfde, ook een barcode. Celyan voelde zich nu net een levensmiddel, eten om precies te zijn. Koopwaar. Het gevoel dat er een barcode op hem stond gaf hem het idee dat hij een bepaalde waarde had,hij was bang dat deze waarde niet heel hoog zou zijn. Toch dwaalde zijn gedachte af naar zijn zusje. Ondanks dat ze inmiddels 17 was, moest hij toch terug naar haar. Wat hadden ze met haar gedaan? Zou ze gezien hebben hoe Celyan werd ontvoerd? Een zucht was misschien net te hore terwijl hij zijn vingers over zijn pols haalde. 'Ik moet terug.' Fluisterde hij in het Grieks. Hi realiseerde het zich niet altijd als hij Grieks praatte. Soms ging het oprecht per ongeluk, maar het bleef de taal die hij het meest sprak. "Ik had nooit gedacht dat ik een tattoo niks zou vinden, maar hier voel ik me toch niet helemaal lekker bij..." zei hij zacht. Hij keek omhoog, terwijl hij probeerde in te schatten hoe laat het ongeveer was. "Ik denk dat we beter een slaapplaats kunnen gaan zoeken... Ik slaap liever niet in de buitenlucht, aangezien ik het hier niet ken," zei hij.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Magnus Lehnsherr

Ik had een tatoeage. Iemand had mijn getatoeëerd. Met naalden. Naalden! NAALDEN! Het was dat ik net mijn maag geleegd had, maar anders had ik weer over gegeven. Ik was getatoeëerd, bestempeld. Een barcode. Ik was verkocht, ging verkocht worden. Ik... was dit hoe slaven zich vroeger voelden als ze gebrand merkt werden? Alsof een deel van hen werd afgenomen? Alsof onzichtbare ketenen hen voor altijd zouden vastketenen aan een meester?
"Ik had nooit gedacht dat ik een tattoo niks zou vinden, maar hier voel ik me toch niet helemaal lekker bij..." Ik keek op naar Celyan en ik vroeg me af hoe hij dat zo kalm had kunnen zeggen. Ik was misselijk, draaierig, mijn hoofd bonkte... oké misschien was dat de kater, en mijn adem werd me afgenomen door de storm van paniek die in mij woede (dat was zeker niet de kater). Ik draaide me af van de twee mensen voor me terwijl ik mijn adem onder controle probeerde te krijgen. Ik moest mijn foto toestel hebben. Fototoestel. Fototoestel. Ik hoorde Celyan iets zeggen, maar ik luisterde niet. Ik strompelde richting het stukje strand waar ik wakker was geworden. Ik moest mijn fototoestel vinden.
Het was altijd mijn reddingsboei in een wilde zee geweest. Het was altijd een bescherming geweest. Ik moest mijn fototoestel vasthouden en dan zou alles goed komen.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Valentina Devereaux
Ik blijf wandelen en wandelen en wandelen, tot het op een gegeven moment joggen word, wat gevolgd word door rennen. Op mijn geroep had ik geen antwoord gehad dus of ik hier alleen zat of met meerdere was totaal onbekend voor me. Half hijgend kom ik tot stilstand waarna ik nogmaals om me heen kijk. Maar nog altijd zag ik maar weinig bekends, niks eigenlijk. Met een zucht besluit ik verder te wandelen zodat ik wat meer op adem kan komen. Na een aantal meters zie ik alleen eindelijk iets bekends liggen. Een camera... Ik pak het dingetje op en kijk er na.
Waar zou de vorige eigenaar zijn.. Zou hij of zij hier zijn.. Of misschien wel erger... Verkocht, vermoord, verdwenen? Die gedachten maakten me niet erg gerust maar ik besluit het apparaatje wel mee te nemen, geen idee waarom. Maar het voelde niet goed om het terug te leggen en achter te laten.
Na een aantal minuten lopen kom ik terecht op een soort strand. Vreemd. Maar wat me meer opviel was dat er verderop iemand liep (Magnus). Heen gaan, niet heen gaan, heen gaan, niet heengaan. In mijn twijfeling blijf ik even staan. Misschien zat hij vast net als ik, maar misschien was het ook wel de gene die me hier heen gebracht had.
Never know if you never try?
Dus ik besluit naar de onbekende heen te lopen. "Hey, hoort dit bij jou?" en ik steek de camera uit.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Ik werd moe van het roepen en het lopen ik ging zitten op een omgevallen boom "is er niemand op dit eiland die me kan helpen!" Riep ik "ik kan wel blijven lopen maar dan loop ik rondjes dus ja ik wordt gek als dat gebeurt" zeg ik zachtjes oke ik ga nog 1 stukje lopen en roepen als ik dan niemand tegen kom dan ga ik maar voor die rondjes lopen! "Hallo!!!? Iemand! Hallo!!!?" Zo riep ik op mijn hardst ik blijf roepen tot ik geen stem meer heb dacht ik bij mezelf.

---

A horse of course