[RPG] Eyes are the windows to the soul [Speeltopic] - Speeltopics

Als je wilt over leven:
1. Probeer niet van het eiland te ontsnappen.
2. Wees voor het donker binnen in het huis met alle deuren op slot.
3. Word niet verliefd.

Een groep jongeren word wakker op een tropisch eiland zonder te kunnen herinneren hoe ze daar terecht zijn gekomen. Ze kennen elkaar niet, maar beseffen als snel dat er reden moet zijn waarom uiteraard deze groep op het eiland is gezet. Ieder van hen heeft een barcode getatoeëerd op de binnenkant van zijn linker pols staan en dit kan maar twee dingen betekenen; ze zijn verkocht of worden verkocht. Verder komen ze er al snel achter dat als ze heel geëmotioneerd raken (bv. heel boos, blij, of in paniek) hun ogen zwart kleuren en ze totaal geen controle meer hebben over hun acties.

Rollen: (leeftijd-paginanummer)
Meisjes (6/6):
Jessamine Maître - Geleninja (17-1)
Valentina devereaux - Appelboompje (19-6)
Taylor Smith - MoonEye (17-1)
Cheryl Daisy Barton - Hecuba (21-2)
Stacey green - ArianatorXx (17-3)
Rosa-Lynn Jones - Noora (21-6)
Jongens (6/6):
Ashton Fletcher Irwin - Hecuba (20-5)
Celyan Nathaniel Harris - Inermis (22-1)
Leroy Abigail Pipkin - Lazulis (29-2)
Magnus Lehnsherr - Geleninja (21-4)
Lucas Austin Robertson - Rejects (17-5)
River Zac Clifford - Kahuna (18-5)

Praattopic
Rollentopic

Regels:
#Er is geen minimum/maximum woorden.
#zorg dat er twee mensen (personages) iets gepost hebben voordat jij weer een stukje post.
#Heb vooral heel veel plezier!!

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 13:36 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Jessamine Maître
Ik was aan het schilderen geweest. Ik had niet kunnen slapen in het grote lege huis waar ik in thuis was gekomen en was gaan schilderen. Mijn vader zou pas overmorgen thuis komen en mijn broers en zussen verspreid over de komende twee weken even langskomen. Ik had Martha geschilderd. Martha, de huishoudster die me opgehaald had van het treinstation en gevraagd had hoe mijn school jaar op de kostschool geweest was. Ik kende haar niet en had geen flauw idee wat er met de vorige huishoudster was gebeurd, maar Martha leek me aardig. Ze had opgezocht wat mijn favoriete eten was en wat mijn hobby's waren. Nu in zat in mijn versleten leren rugzak twee nieuwe schetsblokken en een verfset. Niet dat ik een nieuwe nodig had, maar het gebaar was zo lief geweest.
Ik zuchtte diep en krapte aan mijn jeukende linker pols. Ik besloot dat het waarschijnlijk tijd was om op te staan, maar mijn hele lichaam was slaperig en mijn geest was nog een beetje troebel van mijn reis naar dromenland. Als er op dat moment niet een voorwerp naast mijn hoofd was gevallen zou ik waarschijnlijk weer in slaap gevallen zijn. In plaats daar van schoot ik wakker en… shit, ik sliep nog. Ik pakte de kokosnoot op en gooide die bij me weg. Tussen de palmbomen door kon ik de zee zien. Ik sliep nog en droomde over een tropische plek. Wel dat was nieuw, meestal droomde ik over knappe mannen die zonder shirt op eenhoorns reden of dat ik naar een normale school ging in plaats van een kostschool of dat ik in een weide vol bloemen liep…
Ik stond op en zag dat ik mijn zomer verfoutfit aan had (een short en een wit topje waar ik in verf en dat nu onder de verfvlekken zit) die ik gisteravond aan getrokken had toen ik niet kon slapen. Naast me ligt mijn rugzak. Ja, hoor mijn nieuwe schetsboeken zaten er in samen met mijn oude teken- en verfspullen en de snacks die ik over had van mijn reis naar het landhuis van mijn vader. Mijn oog viel op mijn nieuw schetsboek. In grote blokletters stond er sierlijk geschreven: carnet à dessins 200 pages (schetsboek 200 pagina’s). Wacht even… Je kan niet lezen in je dromen. Lezen in je dromen is onmogelijk. Je hoofd kan geen woorden vormen en… het is onmogelijk. Het… is simpel weg onmogelijk. Dus… dus… Ik liet mijn rugzak los en krapte aan mijn linker pols. Waarom jeukte die zo? Zwarte lijntjes naast elkaar met cijfertjes er onder. Er stond een barcode op mijn pols. De huid er om heen was rood en geïrriteerd. Er stond een barcode op mijn arm getatoeëerd en ik sliep niet. Ik was wakker, met een tatoeage in de tropen. Dit moest een grap van Valerie, mijn zus, zijn. Die heeft me waarschijnlijk hier voor de grap heen gebracht toen ik lag te slapen. Hoe heeft ze me in godsnaam door de douane heen gekregen?

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 10:59 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

meine topieks

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Leuk ! Ik begin

---

~ I have found that if you love life, life will love you back.

Celyan Nathaniel Harris
Het zou niet meer lang duren. Nog maar heel even en Ceylan en zijn familie gingen even weg uit Griekenland. Naar Zweden. Dat was toch wel een van zijn favoriete vakanties. Ieder jaar gingen ze twee weken op bezoek bij een oom en tante. Hij, zijn moeder, broer en zusje. Hij draaide zich slaperig om, zodat hij misschien nog een uurtje extra rust zou krijgen. Zijn bed voelde anders, harder, maar ook weer niet.alsof hij op iets harders in slaap was gevallen. Hij greep even naar zijn pols, die pijnlijk en geïrriteerd voelde. Terwijl hij dat deed schaafde zijn vingertoppen langs iets hards, iets ruws. Hij keek even vermoeid op. Hij was achter klaar wakker zodra hij zag wat zijn vingertoppen geraakt hadden. Een palmboom. De wind liet de bladeren heel zachtjes bewegen en hij staarde er voor een aantal seconde naar. Juist. Langzaam keek hij om zich heen. Hij rekte zich uit en ging overeind staan. De hitte gaven hem, zelfs in zijn korte blauwe broek en witte T-shirt, nog het gevoel dat hij smolt. Hij haalde verward zijn hand langs zijn wang en voelde een beginnend stoppelbaartje. Hoe lang lag hij hier al? Of belangrijker, waar was hij? Hij dacht eerst nog dat hij droomde, maar dit werd buitengesloten toen hij zijn tas naast zich zag liggen. Na een tijdje naar de tas gestaard te hebben herinnerde hij zich weer iets. Hij zat in de bus naar huis. Hij ging net naar basketbal training en zat in de bus naar huis te lezen. Hij had al twee dagen niet geslapen, omdat hij 's nachts voor zijn moeder het huishouden deed. Daarom was hij inslaap gevallen in die bus. Maar daarna herinnerde hij zich niks meer, of niet veel. Beelden spookte door zijn hoofd, maar hij kon ze niet plaatsen. Hij zuchtte diep en wilde zijn tas oppakken. Hierbij zag hij een tattoo van een barcode, op zijn pols. Hij fronste en haalde zijn vingers erlangs. Hij likte over zijn duim en deed een poging de inkt weg te vegen. Helaas was de tattoo echt. Hij gooide zijn tas over zijn schouders en probeerde rustig te blijven ademen. Dit was niet echt. Dit was niet echt. Hij had geen tijd om in paniek te raken. Het belangrijkst was dat hij niet meer alleen zou zijn, niet geïsoleerd. Daar had hij zo een hekel aan. Hij slikte moeilijk en schreeuwde, voor zover dat ging met zijn droge keel, "Hallo?" Hij beet op zijn onderlip, wachtend voor antwoord. Daar stond je dan als 22 jarige man, bang om alleen te zijn.

[ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 11:00 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Stacey Green
Huilend, keek ik naar die onmogelijke huiswerken die net voor mij stonden. Ik kon het niet aan ! Het was te moeilijk voor zo'n slechte student als mij. Arno m'en grote broer kwam naar me toe: ' Wat!? Ben je nog steeds niet klaar?'. Hij gaf le een klap in m'en gezicht. Het deed pijn, heel veel pijn maar ik liet het niet merken.' Ik kan het niet! Het is onmogelijk', riep ik huilend. Jonas, mijn andere broer kwam er nog ook eens bij: 'je bent echt een watje, Stacey!'. 'Nu werd ik pas echt boos:' weet je wel wat ik allemaal heb moeten doorstaan?!'.' Hier ben je brutaal en gemeen en op school ben je maar een verlegen wicht!', riep Arno. Ik tranen stroomde over mijn wangen, niet alleen omdat het me pijn deed maar ook omdat het waar was. Ik wou naar m'en kamer lopen maar Jonas hield me tegen:' Jij blijft hier!'. Bij deze woorden duwde hij mij op de grond en begon me te slaan. Het deed zoveel pijn. Ik probeerder recht te komen maar het lukte amper. Na een tijdje liep ik vol met blauwe plekken naar m'en kamer. Nog steeds aan het huilen. Ik liet me vallen op het bed. Ik bleef er een tijdje totdat ik opeens de hoorde kraken. Ik kon niet zo goed zien wie er binnen kwam, maar ik dacht een schaduw te zien van Arno. Hij kwam naar me toe en fluisterde in m'en oor:' Je bent een kreng!'. 'Als mama en papa hier waren geweest zou het helemaal anders zijn!', riep ik boos terug. Arno keek me teleurgesteld aan en gaf me een harde klap in m'en gezicht. Hij was boos en sloot de deur hard achter zich dicht. Nog steeds huilend van de pijn probeerde ik m'en ogen te sluiten en na te denken hoe het bou zijn als ik een mooi leven zou hebben.

Ik schrok opeens wakker. Verbaasd keek ik rond... Waar was ik beland? Ik lag op een zacht en warm zand. Voor mij stond een grote zee. Ik keek achter me en bergreep waar ik was. Ik was op een tropisch eiland ! Ik probeerde me recht te zetten en jeukte aan mijn arm. Ik schrok van wat ik zag. Er was gewoon een barcode gettatoërd op mijn arm. Wat was er aan de hand? Was ik hier alleen? Hoe kwam ik hier? .... Ik hoorde een stem roepen:'hallo?!'. Ik durfde niet echt de antwoorden maar ging toch naar het geluid. Het kwam van een beetje verder... Ik zag iets bewegen, dicht bij een palmboom. Ik keek recht in de mooie ogen van de jongen die voor mij stond.

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 11:37 ]

---

~ I have found that if you love life, life will love you back.

River Zac Clifford

De slapeloze nacht had me alles behalve goed gedaan, met beide handen wreef ik door mijn gezicht en probeerde mezelf uit te rekken maar mijn armen werden geblokkeerd maar door wat? Ik kwam overeind en knipperde een paar keer tot ik werkelijk door had waar ik was, mijn hand ging over mijn borst en mijn blik naar mijn pols - dit leek wel een bizarre droom. Op mijn pols stond een duidelijke, zwarte barcode getatoeëerd en ik fronste kort en zuchtte diep. Proberend mijzelf rustig te houden door terug te denken.
Ik kwam nu meer overeind en beet op mijn lip om niet te schreeuwen, ik had geen idee waar ik was en of ik wel alleen was. Mijn blik zocht zich over het gehele landschap, heuvels, rotsen en een uitgestrekt strand. Weer ademde ik diep in, ik smachtte naar een sigaret en greep naar mijn zakken waar niks in zat - het was de broek waar ik gisteravond mee in slaap was gevallen althans mee had wakker gelegen. De laatste uren had ik nog genoten van mijn slaap en toen zat ik hier, misschien was ik wel aan het hallucineren. Ik raakte de boom aan die iets verderop stond en betastte hem kort en liet mezelf toen weer vallen op het lichte gras pad en hield mijn handen voor mijn gezicht, ik zou werkelijk wel kunnen huilen terwijl ik aan de andere kant op een prachtig eiland zat. Mijn hand ging meer dan automatisch weer voor mijn gezicht vandaan naar mijn pols waar ik wild begon te krabben, dat ding jeukte als een gek en dat was zeker te zien.
De tattoo of wat het dan ook was, was omringd door rode plekken en begon hardop te schelden alsof dat zou helpen.

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 12:26 ]

---

Everything is illuminated by the light of our past.

-cher doe ik vanmiddag, daar heb ik nu geen tijd voor -

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 12:27 ]

---

Spinning around, I'm weightless.

Magnus Lehnsherr

'Ik drink nooit meer,' mompelde terwijl ik me omdraaide in het zand. Veel van de afgelopen nacht kon ik me niet herinneren. Er was een feest op het strand en iets dat we allemaal over waren naar het laatste jaar van de kunstacademie en toen was er bier geweest. Heel veel bier. Zonder mijn ogen te openen zocht ik in het zand naar mijn foto toestel. Dat moest hier toch echt in de buurt zijn, ik had het altijd bij me. Wacht, had iemand hem gestolen toen ik stom dronken was? 'Verdammt noch mal!' Ik opende mijn ogen en kneep ze direct tot spleetjes. 'Scheiße!' Wat voelde ik me belabberd. Ik vond mijn slippers naast me en mijn zonnebril, die ik heel snel opzette, maar kon mijn fototoestel nergens vinden. Ik keek om me heen. Het strand was leeg. Het strand... leek niet op het strand van Barcelona. 'Chicos? Jongens?' Ik stond op, werd direct misselijk en kromp in elkaar om te voorkomen dat ik overgaf. Hoeveel bier had ik gister wel niet gedronken? En waar was ik met mijn stomme dronken kop heen gelopen?
"Hallo?" Het simpele woord was als een reddingsboei in een wilde zee. Ik kreeg het voor elkaar om overeind te komen, mijn slippers uit het zand te tillen en richting het geluid te strompelen.
'Hallo? Ik ben hier!' Ik zag de jongen staan naast een palmboom en ik zwaaide een beetje hopeloos met mijn slipper. Ik voelde weer een misselijkheidsgolf opkomen en draaide me net op tijd weg voordat ik over gaf. Ik kreunde. 'Scheiße.' Gooide mijn slippers bij me vandaan en bond mijn dreadlocks vast achter op mijn hoofd. 'Scheiße, Scheiße, Scheiße!'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Celyan Nathaniel Harris
Een jongen met dreadlocks kwam, naar Celyan's mening, wankelend uit de bosjes gelopen. Celyan sloot zijn ogen zodra de jongen over begon te geven. Hij riep dingen in het Duits en met een schuin hoofd keek Celyan naar hem. Celyan mompelde 'dat heb ik weer' in het Grieks, zodat de vreemde jongen hem niet zou verstaan. De jongen zag er heel vreemd uit voor Celyan en hij raakte verward over waar hij dan zou zijn. Misschien wel heel ver van zijn thuis. Maar Duitsland lag nou niet bepaald in de buurt van de tropen. Celyan staarde even naar de jongen, nadenkend over wat hij moest zeggen.
"Aangenaam, Celyan. Ik emh, ben bang dat ik niet weet waar ik ben... Of hoe ik hier gekomen ben... Ik hoopte dat jij me kon helpen," zei Celyan. Daarna noemde hij zichzelf een idioot in het Grieks. Hij moest niet zo onzeker klinken. Dat zou hem alleen maar zwak laten klinken. Hij rechte zijn rug en gooide de veel te grote trainingstas over zijn schouder. Hij stopte twijfelachtig zijn handen in de zakken van zijn broek en bekeek de omgeving. Misschien dieper het bos in, waar de jongen vandaan was gekomen? Misschien waren daar nog meer mensen? Of juist niet? Celyan was allang blij sat hij niet meer bang hoefde te zijn om alleen te zijn.

---

We've lived in the shadows for far too long.

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 14:16 ]

---

~ I have found that if you love life, life will love you back.

Stacey Green

Ik was niet alleen op dit eiland ! Wat was ik blij. Ik probeerde te vinden waar het stemgeluid vandaan kwam. Maar ik vond niets of niemand. Ik loopte door het zand en kwam bij rotsblokken. Ik had nog niemand gezien. Was ik hier toch alleen? Nee dat kon niet want ik wist wel zeker dat ik iets had gehoord. Ik loopte door zonder een doel. Ik had niet echt iets anders te doen. Ik voelde dat mijn maag knorde. Ik had zo'n honger ! Ik zocht naar iets om te eten maar van alles wat ik tegen kwam wist ik niet zeker of het wel uitbaar was. Ik keek naar de rotsblok onder mijn voeten en merkte nu pas op dat ik andere schoenen aanhad, het waren slippers! Mijn kleding was ook veranderd. Ik had een mooi kleurrijk vrolijk jurkje aan. Hoe kon ik dat opeens aanhebben. Ik dacht weer een geluid te horen en liep ernaartoe. Maar ik rende te snel. Opeens stond er iets voor mijn schoenen ik kon net niet zien wat het was maar ik struikelde en viel heel hard tegen de rots aan. Ik probeerde nog op te staan maar alles werd zwart ...

---

~ I have found that if you love life, life will love you back.

Ik zat in het skatepark bij ons in de beurt met mijn vrienden en vriendinnen het werd schemerig we deden al een tijdje niks, "kom we gaan foto's maken!" riep ik iedereen was het ermee eens ik begon met de foto's ik had mooie foto's zo gingen we door tot 11 uur toen hebben we nog even geskateboard om 12 uur waren we terug bij het parkje ik keek op mijn mobiel en zei dat ik moest gaan thuis was er niemand beneden ik zette de tv aan en pakte chips en ging nog even tv kijken om 2 uur ging ik naar boven en slapen..

Ik werd langzaam wakker en kreeg het super warm en en alles prikte ik stond op en was in een keer waker ik schrok me dood, ik was op een strand en mijn ogen kleurden zwart ik zag eerst niks later zag ik wel weer en ik voelde in mijn broekzakken gelukkig had ik mijn mobiel ik wou oma bellen maar hij had geen bereik ik zag mijn pols er stond er stond en barcode op het was nogal wazig toen besloot ik om over het strand te lopen het leek of ik wel uren liep toen zag ik een pad wat het bos in liep ik kwam iemand tegen ik begon in alle tallen hallo, kan u me helpen te zeggen tenminste dat probeerde ik hij gaf geen antwoord ik besloot door te lopen..

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 22:05 ]

---

A horse of course

---

Spinning around, I'm weightless.

Rosa-Lynn Jones
Langzaam open ik mijn ogen waarna ik ze gelijk weer sluit om ze te beschermen voor het felle licht. Eenmaal gewend aan het licht kijk ik verbaasd om me heen. Voor me is de zee, achter me staan palmbomen en onder mijn handen voel ik warm zand. Peinzend probeer ik me te herinneren hoe ik hier belandt ben maar verder dan de herinneringen van een aantal dagen geleden kom ik niet. Ik was volop bezig met verhuizen. Alle verhuisdozen waren ingepakt en ik was helemaal klaar om op mezelf te gaan wonen. Ik kon onmogelijk zonder het te merken of te herinneren van het koude Nederland naar een tropische eiland verplaatst zijn. Was ik nu ook behalve doof ook nog gek aan het worden? Met een diepe zucht stond ik op en zocht mijn broekzakken af naar mijn telefoon. Toen die nergens te bekennen was overspoelde een vlaag van paniek me. De paniek werd alleen maar erger toen ik een barcode op mijn pols ontdekte. Als een idioot probeerde ik de zwarte strepen en cijfers eraf te wrijven. Toen ik merkte dat dat niet werkte rende ik tot aan mijn knieën de zee in en probeerde de inkt eraf te wassen. Barcodes waren voor op melkpakken of tandpasta, niet voor op mijn arm dacht ik nijdig. Na een tijdje gaf ik het op en liep ik over het strand naar het westen toe. Ik wist niet precies waarnaar ik op zoek was maar ik was redelijk opgelucht toe ik iemand in de verte zag staan. Enthousiast begon ik was sneller te lopen waarna ik ineens stilhield. Wat als de persoon in de verte een of andere maniak was? Kon ik niet beter omkeren en mezelf verstoppen? Na enige tijd een tweestrijd met mezelf gevoerd te hebben liep toch richting de persoon. Ik zat vast op een tropisch eiland met een rare barcode op mijn arm zonder telefoon, veel erger kon het niet worden...

[ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 1:35 ]

Magnus Lehnsherr

Ik veegde mijn mond af en keek naar de jongen die me een beetje erg ongemakkelijk aan keek.Geweldig dit was de beste eerste indruk die ik ooit op iemand gemaakt had. Ik voelde me tenminste ietsjes beter. Mijn misselijkheid was weg, ik had alleen nog een knallende koppijn.
'Aangenaam, Celyan. Ik emh, ben bang dat ik niet weet waar ik ben... Of hoe ik hier gekomen ben... Ik hoopte dat jij me kon helpen.' Hij vloekte in een taal die ik niet kende en ik vloekte in het Duits.
'Dude, ik heb geen flauw idee waar ik ben,' mompelde ik. 'Waar we zijn...' Ik zuchtte en veegde nogmaals langs mijn mond. 'Heb je misschien wat water, want ik niet bepaald een lekkere smaak in mijn mond.' Echt, beste eerste indruk ooit. Ik kon me zelf wel voor mijn hoofd slaan.
"Ehm... Hoi." klonk een zachte stem achter me. Een heel mooie vrouw stond achter me. Ik knipperde een aantal keer en besefte toen dat ze niet bepaald veel aan had. Zonder er verder over na te denken trok ik mijn shirt uit en bood het haar aan. Ik had zo'n vermoede dat ze ook geen flauw idee had hoe ze hier terecht was gekomen, maar om een vrouw in haar ondergoed op een onbewoond eiland wakker te laten worden was gewoon barbaars. 'Ik ben Magnus,' zei ik zachtjes terwijl ik haar mijn shirt gaf. 'Dat is Celyan. Wie ben jij?' Ik merkte dat ik mijn kalmerende ik-ben-niet-gevaarlijk-stem op had, maar hoe moest ik anders praten tegen een vrouw die in haar ondergoed voor me staat en zich overduidelijk niet gemakkelijk voelt. Wie weet wat die mensen die ons hier gebracht hebben haar aangedaan hadden. Altijd maar beter voorzichtig zijn, dan iemand breken.

[ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 10:55 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.