Songwriting • 1D • 5SOS • Bromance [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 21:37 ]

"Family don’t end in blood”

[Ik vind t prim. En omdat ze geisoleerd zitten kunnen de anderen wel in deze dag blijven]

Bowties were never Cooler

[Ik vind het ook goed]

How far is far

[Zullen we dat dan doen?]

Bowties were never Cooler

KodaIine schreef:
[Zullen we dat dan doen?]

How far is far

[Eerst Nialler en Ash laten slapen?]

Bowties were never Cooler

[Is goed.]

How far is far

[Ash eerst?]

Bowties were never Cooler

[Is goed.]

How far is far

Niall Horan
Ik werd langzaam erg rustig door mijn eigen geneurie. Mijn ogen liet ik dichtzakken en ik krulde me steeds meer op, op mijn slechte knie na natuurlijk. Ik was door alle emoties heel erg moe. Zoizo was ik de laatste tijd bijna alleen maar moe buiten de shows om, maar goed. Ik sliep al tijden slecht, at slecht en was erg lusteloos en constant op een slechte plek qua gevoel, zeker naast het podium. Op he podium kreg ik van het publiek nog wel een oppepper, maar voor de rest was ik een sneu hoopje ellende. Ik zuchtte zacht en zakte weg in een wel heel diepe slaap. Dat betekende weinig goeds, maar ik kon er niets aan doen. In het begin van mijn slaap sliep ik rustig, extreem rustig. Ik bewoog niet, gaf geen kik. Alleen mijn ademhaling was nog een aanduiding dat ik leefde. Ik was voor mijn gevoel op een hele fijne plek. Jammer genoeg begonnen rond een uurtje of 4 de nachtmerries. Verschrikkelijke duistere sinistere en beangstigende nachtmerries. Ik wilde dit allemaal niet en begon te woelen, te praten en te gillen in mijn dromen en erbuiten. Ik kon er maar niet uit komen en probeerde het toch. Het was verschrikkelijk en dit was ook niet in het beste belang van ons doel hier. Ik werd hier alleen vermoeider van en voelde me alleen slechter en meer alleen. Er was niemand die me vasthield en niemand die me beschermde. Ik stond overal alleen voor en dat kon ik niet aan. Ik was daar verre van sterk genoeg voor. Ik had iemand nodig die me hielp en die er altijd voor me was. En nu Liam zo deed was zelfs de laatste persoon aan wie ik me optrok verdwenen. Ik was helemaal alleen en hing nog met een vinger aan de rand van een oneindig diepe afgrond, waar ik waarschijnlijk niet meer uit zou kunnen klimmen.

[ bericht aangepast op 20 juli 2014 - 21:41 ]

Bowties were never Cooler

Ashton Irwin.
Toen hij wat van zijn drank aanbood nam ik het dankbaar aan, en gaf het daarna weer terug aan de jongen. Blijkbaar trok ik een gezicht van de pure whiskey, aangezien Niall moest grinniken. Ik was drank dan ook totaal niet gewend, maar vies vond ik het spul niet. Niall nam nog een grote slok van de drank, legde zijn hoofd op mijn schoot en begon met de zoom van mijn shirt te spelen. Ik glimlachte en speelde een beetje met zijn blonde haren. 'Ik snap het. Je hebt je familie nodig. Het is moeilijk, ik heb hetzelfde probleem, al ben ik dan niet zo vaak op tour als jou, en ik heb zelfs hetzelfde probleem al. Het is vreselijk om je familie vaak te moeten missen. Maar je kan ze altijd bellen, sms'en, en met ze skypen, toch? Zo ben je altijd een beetje bij ze. Je moet de tijd wanneer je wel met ze bent koesteren. En bovenal heb je de jongens, hun hebben waarschijnlijk ook hetzelfde probleem, misschien kunnen jullie elkaar helpen?' zei ik wat ongemakkelijk. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik ben dan ook ontzettend slecht in dit soort dingen. Hij ging verliggen, en begon een liedje, wat naar mijn idee als een oud kinderliedje klonk, te neuriën. Hij werd rustig van het liedje, en viel zo langzaam maar zeker in slaap, en ook ik had moeite mijn ogen open te houden. Het mocht dan wel nog niet zo heel laat zijn, maar wat slaap kon ik wel gebruiken. Ook ik viel langzaam in slaap, om ruw te worden verstoord in mijn slaap door Niall die lag te woelen, te praten en te gillen. Ik wreef wat in mijn ogen om wat beter wakker te worden, en kroop daarna naar de jongen toe om hem in mijn armen te sluiten, hem stevig vast te houden. Het voelde fijn om iemand dichtbij me te hebben. Om te weten dat ik niet compleet alleen ben.

How far is far

[Even wachten op Liam]

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

Vanuit zijn onnatuurlijke onbewustzijn ging Liam langzaam naar het stadium van het slapen, maar werd verstoord door een gepraat en gegil. Liam werd lichtjes kreunend wakker en opende zijn ogen, om eerst tweemaal te knipperen en dan zijn ogen helemaal te openen. Even moest hij wennen aan het donker en hoewel hij niet veel kon zien bedacht hij zich dat dit Niall moest zijn, hij herkende de geluiden duidelijk en deed een klein lampje aan. Misschien dat Ashton nu wakker zou worden, maar waarschijnlijk sliep hij al niet meer, met de kreten die Niall sloeg. Liam keek en zag het inderdaad Niall was, dat was enkel niet het enige wat hij zag, Ashton had zijn armen namelijk om de Ier gesloten. Een onverklaarbaar gevoel ging door Liam heen, een irritante knoop die hem deed slikken, om daarna zijn hoofd te schudden.
      Moest hij Niall nou wakker maken? Een droom die deze impact op zijn vriend had kon het zeker niet prettig zijn. Liam legde zijn hand op Niall's schouder en schudde deze voorzichtig. "Niall," fluisterde hij. "Word wakker, mate." Voorzichtig haalde hij een hand door Niall's haar en speelde er heel eventjes mee, om zijn hand weer op Niall's schouder te leggen en weer voorzichtig te schudden. "Ni?"

Reality's overrated.

[Sorry, ik was op vakantie.]

Reality's overrated.

[Geeft niet. Lekker genoten?]

Bowties were never Cooler

[Ja, er waren een paar mindere dingen, maar verder was het heerlijk.]

Reality's overrated.