Songwriting • 1D • 5SOS • Bromance [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 21:37 ]

"Family don’t end in blood”

Niall Horan
Ik werd door beide jongens begroet en begon al snel weer te vloeken toen bleek dat ik mijn beer was vergeten. Een trillend geluid liet me opschrikken en ik zag Liam grijnzen als een verliefd tienermeisje. Een vriendin had hij niet, maar ik wist wel hoe hij was met Taylor. "Tay?" vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. Daarna ging ik verder met mijn spullen en pakte mijn gitaar bij Liam's woorden. "Ik vind het prima. Je weet alleen dat ik al tijden niets vrolijks eruit krijg." mompelde ik zuchtend. Ik zat er zo erg doorheen nu. Ik wilde gewoon naar huis voor een weekje of 2, maar dat ging jammer genoeg niet. Ik begon wat te pingelen op mijn gitaar, maar veel meer dan trieste klanken en loopjes kwamen er niet uit. Langzaam krulde ik me op rond de gitaar in mijn handen. Ik werd langzaam een klein propje waar trieste geluiden uit kwamen. Zacht neuriede ik erop mee terwijl in mijn hoofd eerder Ierse dan Engelse teksten langs kwamen. Ik wilde echt niet meer. Liam had Tay straks nog om thuis te komen, maar ik was alleen in mijn appartementje met muziekstudio. Wat Ash had wis ik niet, maar volgens mij woonde hij samen met zijn bandmaten, wat ik dus ook niet meer had. Ik was gewoon alleen. Ik had wel eens aan een hond gedacht, maar dat vond ik sneu tijdens tour. Ik wilde dan wel een leuke grote en die kon moeilijk mee. Nu ik ook mijn beertje was vergeten was dit nu al een ramp en we hadden nog niets gedaan. Ik wilde gewoon niet meer. Geen tour, geen liedjesschrijven, helemaal niets. Ik wilde gewoon naa huis en met mijn beertje in mijn eigen bedje slapen. Blijkbaar was dat te veel gevraagt, zelfs voor maar een maandje per jaar. Ik was dat eigenlijk zat en dat hielp erg mee aan mijn trieste staat van doen.

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

Het duurde even voor het gevloek van de Ier echt doordrong in Liam's brein, maar hij was te afgeleid om er echt aandacht aan te besteden. Pas toen Niall eerst instemde met zijn voorstel vast te beginnen en toen triestig in elkaar kroop. Liam stond op en legde zijn trillende - hij zou willen dat de ledemaat stil was, maar dat was het nou eenmaal niet - hand op de schouder van de blonde Ier. "Hé, Ni. What's up?" vroeg hij zijn vriend en bandgenoot bezorgd. Hij wierp even een blik naar Ashton, een blik die vroeg of het Five Seconds Of Summer-lid wist wat ze moesten doen. Liam mocht dan wel de vaderlijke van de band zijn, de verantwoordelijke, de persoon waar de rest naar toe kwam om te praten. Maar tegenwoordig leek hij steeds verder opgeslokt te worden in zijn eigen problemen en zo sloot hij zich ook steeds meer af van de rest. Om eerlijk te zijn had hij geen idee wat er in hun leven, in hun hoofden, omging. Het was niet goed, dat wist hij. Maar hij kon er niks tegen doen.
      Liam ging bij NIall op bed zitten en gaf hem een knuffel. "Wat er ook is, het komt allemaal goed, dat beloof ik," probeerde Liam hem te sussen.

[Ik ga vanavond uit en ga zo al weg, ik ben rond morgenmiddag pas terug.]

Reality's overrated.

Ashton Irwin.
De blonde Ier besloot ook zijn spullen uit te pakken, en ineens kwam er gevloek zijn richting uit. Ik had geen idee waar dat ineens vandaan kwam, misschien was hij iets belangrijks vergeten. Toen Liam klaar was met naar zijn telefoon lachen als een verliefd tienermeisje stelde hij voor om alvast te beginnen, waar Niall mee instemde, en daarmee ik ook. Des te meer Niall sprak des te meer ik merkte dat er iets met hem was ook al kende ik hem nog niet zo goed. Langzaam begon hij wat op zijn gitaar te spelen, maar meer dan triete klanken kreeg hij niet uit het instrument. Hij krulde zich langzaam op rond de gitaar in zijn handen. Ik had medelijden met hem, ik wilde hem helpen, maar hoe? Ik beet op mijn lip terwijl ik naar de trieste jongen keek. Wat moest ik tegen hem zeggen? Liam kwam naar hem toe, en legde zijn hand op de schouder van de jongen, en vroeg bezorgd hoe het met hem ging. Die twee kenden elkaar al veel langer dan dat ik hun kende, maar toch moest ik ook proberen Niall te helpen. Liam wierp een blik naar me toe, en ik haalde mijn schouders kort op. Ik wist ook niet wat we moesten doen. Ik kroop van mijn bed af en ging naast Niall op dat van hem zitten om ook één van mijn handen op zijn andere schouder te leggen en onzeker naar hem te glimlachen. 'Liam heeft gelijk, het komt allemaal goed. Ik weet het, ik ken je nog niet zo heel lang en alles, maar ik weet wel dat je een onzettend lieve jongen bent, en dat Liam en ik je niet verdrietig willen zien.' zei ik met een kleine onzekere glimlach. 'En als er wat is of als ik je ergens mee moet helpen mag je het ook altijd tegen me zeggen.' zei ik met een glimlach. Ik ben ontzettend slecht in dit soort dingen, maar hopelijk zou het iets helpen.

How far is far

Niall Horan
Ik begon steeds verder weg te zakken in een duistere pit van heimwee en verdriet. Als eerste voelde ik een bekende maar trillende hand. Het was een hand die me vroeger zo uit heimwee en angstaanvallen kon halen, maar tegenwoordig veel minder. Hij was veel meer op zichzelf tegenwoordig. Ik leunde iets tegen hem aan, maar niet veel. Mijn gepingel ging verder en ik voelde al snel nog een hand op mijn andere schouder. Hun woorden kwamen moeilijk binnen en ik begon te trillen. Mijn vingers waren de enigen die niet trilden. De stilte werd nu alleen verbroken door mijn gitaarspel. Een enkele snik rolde over mijn lippen. Op dat moment sprong ik op, legde mijn gitaar op Ashton's bed en rende daarna de badkame in. Ik liet de deur achter me dicht klappen en krulde me op onder de wastafel. Ik zat hier al lang tegenaan te hikken, maar het vergeten van mijn beertje en Li die zo vrolijk was om Tay waren de druppels die de emmer deden overlopen. De tranen rolden over mijn wangen en mijn schouders schokten hevig. Ondanks dat ik weg was gerent wilde ik alleen maar in iemands armen gehouden worden. Zo dichtbij dat ik een hartslag kon horen en iemand door mijn haren streelde en vertelde dat het goed kwam. Zo trillend alleen in de ijskoude badkamer werd het alleen erger. Zo zou ik niet kunnen doorgaan, laat staan een liedje schrijven. Naar huis gaan, echt huis, naar mijn ouders en broer, voor een tijdje, dat zou het best helpen. Het was jammergenoeg onmogelijk, wat mijn oversture gedrag alleen maar moeilijker kalmeerbaar maakte. Het feit dat ik voor de rest niets had naast de jongens en wat andere lads in de muziekwereld hielp niet. Ik had een stabiele basis nodig waar ik zo nu en dan kon kalmeren en dat had ik nu absoluut niet.

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

Toen Niall wegrende en de badkamer in verdween keek Liam hem even geschrokken na. Hij stond op en ging naar de badkamerdeur, om hier twee keer op t kloppen. "Ni?" vroeg hij zachtjes. Hij deed de deur open en ging naar binnen. Het aanzicht Niall zo verdrietig te zien liet Liam ook meteen in het zwarte gat zakken. Nog een van de vervelende bijwerkingen. Hij ging naast zijn vriend zitten en sloeg zijn armen om hem heen, zijn hand streelde over de rug van de Ier en hij maakte sussende geluidjes, terwijl hij zelf ook begon te snikken. Hij kon er niks aan doen, hij werd meegesleurd en zijn grip om Niall verdween dan ook beetje bij beetje. Het waren de emotieomslagen, het spontaan wisselen van gevoelens. Hij kon nog wel eens extreem uit zijn plaat gaan, of een totaal mentale breakdown krijgen. Al waren het meestal lachstuipen. Nu had hij last van het tweede, jammer genoeg. De tranen gleden over zijn wangen en zijn schouders begonnen te schokken.
Hij moest, hij moest alleen zijn.
Zijn nagels schraapten over zijn armen en hij reek opnieuw naar Niall. Zijn beide handen op de fragiele schouders van de Ier.
Hij kon niet weg, hij moest Niall geruststellen.
Liam's duimen draaiden rondjes over Niall's schouders en hij murmelde iets, zelf had hij niet eens door wat.
Hij kon het niet langer, hij moest weg.
Liam krabbelde overeind. "Ik euh, sigaret," verontschuldigde hij zich en snelde naar het balkon. Hier greep hij naar een sigaret en stak deze tussen zijn lippen. Met zijn rode aansteker stak hij het kankerstokje aan en haalde toen zijn sigaretten uit het pakje. Onderin het pakje, onder de dubbele bodem, lag namelijk een klein zakje met pilletjes - voor het geval dat. Liam nam de sigaret tussen zijn vingers en legde één van de pilletjes op zijn tong. Hij slikte en sloot zijn ogen weer, om de sigaret toen weer te benuttigen. Roken deed hij niet zo vaak. Het was een herinnering aan Jouya, een herinnering die hij niet tot zijn gewoonte wou maken. Dus rookte hij alleen op de momenten dat zijn herinneringen aan haar leken te vervagen of als hij haar zo miste dat hij het gewoon nodig had. En af en toe, zoals nu, nam hij een sigaret bij nood aan iets beters. Nou had hij nu zijn pilletje, maar het duurde even voor deze werkte. Het duurde te lang, dus stak hij sigaret na sigaret op. Tot de kick dan eindelijk opdook.

[ bericht aangepast op 11 juli 2014 - 18:12 ]

Reality's overrated.

PasquaIino schreef:
Liam James Payne.

Toen Niall wegrende en de badkamer in verdween keek Liam hem even geschrokken na. Hij stond op en ging naar de badkamerdeur, om hier twee keer op t kloppen. "Ni?" vroeg hij zachtjes. Hij deed de deur open en ging naar binnen. Het aanzicht Niall zo verdrietig te zien liet Liam ook meteen in het zwarte gat zakken. Nog een van de vervelende bijwerkingen. Hij ging naast zijn vriend zitten en sloeg zijn armen om hem heen, zijn hand streelde over de rug van de Ier en hij maakte sussende geluidjes, terwijl hij zelf ook begon te snikken. Hij kon er niks aan doen, hij werd meegesleurd en zijn grip om Niall verdween dan ook beetje bij beetje. Het waren de emotieomslagen, het spontaan wisselen van gevoelens. Hij kon nog wel eens extreem uit zijn plaat gaan, of een totaal mentale breakdown krijgen. Al waren het meestal lachstuipen. Nu had hij last van het tweede, jammer genoeg. De tranen gleden over zijn wangen en zijn schouders begonnen te schokken.
Hij moest, hij moest alleen zijn.
Zijn nagels schraapten over zijn armen en hij reek opnieuw naar Niall. Zijn beide handen op de fragiele schouders van de Ier.
Hij kon niet weg, hij moest Niall geruststellen.
Liam's duimen draaiden rondjes over Niall's schouders en hij murmelde iets, zelf had hij niet eens door wat.
Hij kon het niet langer, hij moest weg.
Liam krabbelde overeind. "Ik euh, sigaret," verontschuldigde hij zich en snelde naar het balkon. Hier greep hij naar een sigaret en stak deze tussen zijn lippen. Met zijn rode aansteker stak hij het kankerstokje aan en haalde toen zijn sigaretten uit het pakje. Onderin het pakje, onder de dubbele bodem, lag namelijk een klein zakje met pilletjes - voor het geval dat. Liam nam de sigaret tussen zijn vingers en legde één van de pilletjes op zijn tong. Hij slikte en sloot zijn ogen weer, om de sigaret toen weer te benuttigen. Roken deed hij niet zo vaak. Het was een herinnering aan Jouya, een herinnering die hij niet tot zijn gewoonte wou maken. Dus rookte hij alleen op de momenten dat zijn herinneringen aan haar leken te vervagen of als hij haar zo miste dat hij het gewoon nodig had. En af en toe, zoals nu, nam hij een sigaret bij nood aan iets beters. Nou had hij nu zijn pilletje, maar het duurde even voor deze werkte. Het duurde te lang, dus stak hij sigaret na sigaret op. Tot de kick dan eindelijk opdook.

Reality's overrated.

[Ik wacht met reageren op Ashton]

Bowties were never Cooler

Ashton Irwin.
Onze woorden hielpen niets, en leken hem alleen maar meer verdrietig te maken. De stilte werd een tijdje enkel door de jongen zijn gitaarspel verbroken, maar toen dat ook ophield, en hij naar de badkamer vertrok aarzelde ik geen moment en liep achter hem aan, wat Liam ook deed. Tuurlijk wou ik hem helpen, ik wou niets liever. Maar ik dacht dat hij misschien liever alleen met Liam wilde zijn. Ze zijn immers beste vrienden. Ik besloot een tijdje te wachten, en ging dan ook op mijn bed zitten. Na een tijdje kwam Liam weer naar buiten en liep naar het balkon, zonder Niall. Ik aarzelde even, ik had namelijk geen idee wat Niall van me denkt of zou denken. Maar de jongen zo ongelukkig zien is gewoonweg vreselijk. Ik stond op van mijn bed, en liep nu op mijn beurt naar de badkamer toe, om daar Niall als een hoopje ellende onder wastafel te zien zitten. Met dit aanzicht werd mijn blik ook triester, en ging ik in stilte naast hem zitten. Ik ben absoluut niet goed in mensen troosten en dat soort dingen, maar ik kon hem gewoon niet alleen laten. Ik keek hem een tijdje in stilte aan. 'Ik snap dat je nu niet instaat bent om te praten, dat verwacht ik ook helemaal niet van je. Iedereen heeft zo zijn momenten waarin je niks positiefs meer ziet. Ik snap het als je me nu niet gelooft, maar alles komt goed, echt.' zei ik, en trok de jongen voor een tijdje in een knuffel. 'Nou, kop op. Weg met die tranen, en laat die vrolijke glimlach van je zien. We gaan er een leuke dag van maken met zijn drieeën.' zei ik met een glimlach terwijl ik weer opstond, en Niall ook omhoog trok. Dat lied kon echt nog wel even wachten, Niall is duizend keer belangrijker.

How far is far

Liam James Payne.

Toen de kick daar dan kwam was het eerste wat Liam deed zijn telefoon pakkrn. Hij zocgt het nummer van Merel op, tikte op de groene hoorn en wachtte, terwijl hij de deur van het balkon naar binnen opendeed, ongeduldig tot er op werd genomen. "Hoi Merel, ik wou Taylors stem gewoon even horen, kan het? Alsjeblieft? Of is hik bezig? Val ik je eigenlijk lastig? Sorry, sorry! Maar ik mis hem gewoon en wou gewoon even met hem praten, al weet ik dat ik vanavond pas zou bellen, ik kon mezelf niet tegenhouden."
"Wat praat je snel, Liam," lachte de oppas. "We zijn in het park rn Taylor is aan het spelen. Wil je dat ik hem voor je haal?"
"Laat hem maar lekker spelen, doei!" Giechelde Liam vrolijk. Ondertussen was hij weer binnen en zag Niqll rn Ashton torn zitten, met een grote grijns ging hij naar ze toe. Dit spul was duidelijk een pepper, het maakte hem druk en vrolijk, eat hij op het moment wel kon gebruiken. "Nini," zei hij en legde zijn grotr hand voorzichtig op de knie van de Ier, bang hem pijn te doen. "Waarom gaan we niet gewoon naar de woonkamer, zodat wij Ashton en Ashton ons beter kan leren kennen? Dan kunnrn we daarna een film kijken? Welke film wil je kijken? Vinr jij het ook goed, Ashton?" Dat hij nog steeds O snel praattr virl hem echt niet op en dat hij normaql in een situatie als deze hrrl amders zou reageren ook niet. Hoewel, normaal. Het was misschien meer de vraag hoe hij Ou reageren als hij niks had genomen, clean was. Maar terug naar het punt, hij nam meestal gern peppers, in ieder grval niet dit soort, en zeker niet op deze momenten.
Liam giechelde en drukte een kus op Niall's kruin. "Het staat je leuk zo, met die uitgroei," murmelde hij tegen de huid van zijn vriend.

[Ehm ja. Ik kan junkie Liam moeilijk normaal latrn doen in posts. Anders zou er geen moer van kloppem. Sorry dat hij zo vvreemdis.]

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik zat alleen opgekrult trillend en huilend onder de wasbak op de koude badkamervloer. Ik hoorde twee kloppen, maar negeerde het. Mijn eenzaamheid en gemis was te groot. Ik schrok wel wat toen iemand zijn armen om me heen sloeg. Ze waren aan de ene kant heel bekend, maar aan de andere kant erg vreemd, waardoor ik me absoluut niet veilig voelde in deze armen. Hierdoor kwam er ook eens verwarring en angst bij, waardoor het bekende me niet kon geruststellen en ik alleen maar erger overstuur raakte. Ook Liam's gesnik hielp niet, want nu voelde ik me ook eens schuldig. Liam mompelde nog wat over een sigaret, iets wat raar was voor de jongen, zeker tegenwoordig, voor hij weg ging. Niet veel later voelde ik een paar vreemde, maar toch fijne armen om me heen terwijl ik iemand een of andere preek hoorde geven. Ik luisterde niet echt maar verstopte mijn kletsnatte gezicht in de borst van degene die me was komen troosten. Ik liet me meesleuren met Ash en leunde erg op hem. Toen we op een van de bedden ploften, kwam Liam binnen. Hij deed nu echt absurd vreemd. Mijn gehuil was grotendeels over, maar nu trilde ik van angst, zeker toen hij ook nog eens zijn hand hard op mijn geopereerde knie sloeg en erin kneep. Ik schreeuwde het uit van de pijn en hoorde zijn gebrabbel niet eens meer doordat mijn hele lichaam nu wel vervult leek door de verschrikkelijke pijn. Nee, dit was niet mijn lieve Lili. De tranen rolden weer over mijn wangen, maar nu van de pijn in mijn knie. "Li, wat heb je in godsnaam op? Zo ken ik je niet. Je doet me pijn en maakt me bang." piepte ik zacht. Met mijn vingers wrikte ik met moeite mijn knie los, die echt extreem veel pijn deed. Ik kroop zo goed en zo kwaad als het ging weg van Liam en achter Ashton. Deze Liam wilde ik niets van weten. Ik trilde over mijn hele lichaam en mijn knie lag beschermd tussen mijn lichaam en dat van Ash in zodat die niet nog meer te voorduren zou krijgen. Ik zou zo echt mijn brace omdoen en pijnstillers innemen, want dit was echt niet te doen. Het ergste was nog dat ik Liam eigenlijk het beste vertrouwde van de hele band met mijn zwaktes en nu flikte hij me dit. Nee, als ik echt een nachtmerrie kreeg kroop ik wel bij Ash in bed, want Liam moest eerst maar mijn vertrouwen terugwinnen.

[Als het niet goed is dat gedrogeerde Liam toch niet zo voorzichtig is met Ni pas ik hem aan]

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

Niall begon te scheeuwen en Liam ogen werden groot. Deed hij Niall nou pijn? Maar dat was helemaal zijn bedoeling niet! Hij wou zijn vriend geruststellen, nu deze zo sip was. Maar wat was er dan met Niall aan de hand? En waarom schreeuwde hij zo? Liam deed toch voorzichtig? Liam keek verward en zijn mond klapte open.
      "Li, wat heb je in godsnaam op? Zo ken ik je niet. Je doet me pijn en maakt me bang," piepte hij zacht en wrikte met zijn vingers zijn knie met moeite los, grotendeels omdat Liam's vingers verstijfd waren van de schrik.
      Hij opende zijn mond, klapte deze weer dicht en knipperde met zijn ogen. Op de één of andere manier voelde hij een woedeaanval opborrelen. Hij probeerde Niall toch te helpen? Waarom reageerde hij dan zo bang? Liam begreep het niet. Hij, met zijn kop dat zo helder was als de lucht op een stormachtige dag, begreep er helemaal niks van. Hij klemde zijn kaken op elkaar en perste zijn lippen samen, terwijl zijn neusvleugels begonnen te trillen. "Mijn hele intentie was alleen om je te helpen!"tierde Liam ineens overstuur. Zijn gezicht was rood aangelopen en zijn pupillen waren waarschijnlijk alleen nog maar groter. "Ik wou je helpen!" riep hij. Hij stond op, sloeg zijn vuist in de spiegel, zich niks aantrekkende van het glas dat zich in zijn vuist boorde. Hij stormde weg, gooide zijn koffer, een stoel en een vaas om en sloot zichzelf toen weer op -op het balkon, waar hij genadeloos begon te snikken en te krijsen. Wat had hij gedaan?

[Het maakte niks uit. Het gaat erom dat Liam gewoon fucked up is en dat is nu wel duidelijk. :')]

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik was net doodsbang weggekropen achter Ashton toen Liam begon te tieren. Ik kroop nog verder weg en probeerde me onder de dekens te verstoppen en bij de klap van Liam's hand met de spiegel schoot ik pardoes doodsbang onder het bed. Daar kroop ik zo ver mogelijk naar achter tegen de muur en maakte me ondanks de extreme pijn in mijn knie zo klein mogelijk. Ik wist niet wat Liam had genomen tijdens zijn rookbreak, maar ik ging vanacht in elk geval dat pakje verstoppen. Zo wilde ik hem echt nooit meer zien. Ik was zo extreem bang nu. Liam zijn woorden sloegen nergens op, dit was een hotelkamer, we hadden geen woonkamer, zijn gedrag ging van hot naar het en hij was hyperder dan Lou die te veel suiker en caffeine op had. "Ash." piepte ik zacht. Ik wilde nu echt vastgehouden worden, maar naast Ash was hier niemand. En ik was ook weer bang dat als niemand Li kalmeerde alles straks sneuvelde. Ik was zo bang. Dat hij naar het balkon was had ik niet eens door. Zo bang was ik. Ik trilde over mijn hele lichaam en hield mijn knie tegen mijn borst. Die deed zo extreem veel pijn. Waarom kon ik niet gewoon mijn been eraf hakken? Dat was minder makkelijk me hollen en springen, maar die pijn was weg. Keek door mijn broek naar het litteken en 5 vingervormige blauwe plekken die eromheen begonnen te verschijnen. Liam, deze Liam, nie mijn Lili, kende zijn krachten niet en ik was erg bang dat er nu weer wat mis zat. Zo voelde het wel. Ik had niets horen of voelen knappen, maar dat zei niets. Het kon net zo goed weer een zootje zijn daarbinnen. Liam was echt te sterk en zolang hij zo was of ook maar op een of andere manier in deze staat leek te zijn zou ik fijn onder dit bed blijven trillen. Zoizo duurde het zelfs voor mijn Lili nog wel een tijd voor hij mijn vertrouwen weer volledig terug had. Dat ik me hiervoor al compleet kut voelde hielp al helemaaal niet mee.

Bowties were never Cooler

[Ik reageer na het eten]

How far is far

b]I[/b]k heb echt geen idee wat ik met Liam moet doen en hoe ik hem dit op ga laten lossen. [s]Hij kan immers moeilijk gewoon weer naar binnen lopen en normaal zijn en alles goed maken.[/s

Reality's overrated.

[Ff kijken. Misschien kan Ash heb wat kalmeren en versoberen]

Bowties were never Cooler