Fanboy • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

Vijf bekende wereldsterren, vijf onbekende jongens die alleen maar kunnen dromen. Kunnen dromen dat zij zo'n leven hadden, zulke talenten en dat zulke mensen hen ooit zouden zien staan. Ze weten dat het nooit zou kunnen, omdat ze allemaal wel iets aparts hebben waardoor ze een beetje buiten de boot vallen. Je zou dan ook zeggen dat het leven compleet anders zou zijn, maar wat als een concert toch alles zou kunnen veranderen? Dat de jongens toch heel dicht bij elkaar liggen qua gevoelens en hele persoonlijkheid. De vijf onbekende jongens hebben namelijk kaarten kunnen veroveren voor het concert van deze wereldsterren en hopen op de avond van hun leven. Ze proberen allemaal op te vallen op de manier zoals ze werkelijk zijn. Maar wat als het echt het begin is van hun leven, dat het plan lukt, omdat de ogen van de sterren juist op hen vallen? Dat zij in het middelpunt komen te staan, het aparts een goed teken is, de een de ogen van de ander zou kunnen openen?

• Rollen •
• Harry Edward Styles • Bekend • Mezzanotte. •
• Liam James Payne • Fanboy • Mayne. •
• Zayn Javvad Malik • Bekend • LouisPan
• Louis William Tomlinson • Fanboy • Davern. •
• Niall James Horan • Yulan
• Matthew -Matt Jarred Tommo • Bekend • Styles

• Regels •
• Minimaal 200 woorden schrijven.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Geen Mary Sue's.
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• Alleen Mezzanotte of Davern maken nieuwe topics aan.

Begin:
Het concert is enkele seconden geleden afgelopen en de jongens maken zich backstage klaar om terug naar het hotel te gaan en daarna een weekje vakantie te vieren. Die rust kan verstoord worden door de paar gelukkige fans die de dure backstagepassen te pakken hebben gekregen en er alles voor over hebben om nog een kort gesprek te hebben met hun idool. Eerst lijkt alles een beetje irritant voor de jonge sterren, maar naderhand lijken ze toch een klik te hebben met hun fans, wat tot zoveel meer zou kunnen leiden.

---

Because I love him, do I need another reason?

( Hi)

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Second

[ bericht aangepast op 1 juni 2014 - 21:02 ]

---

Bowties were never Cooler

[Hello]

---

"Family don’t end in blood”

[hi ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis William Tomlinson
Een vlaag van teleurstelling ging door me heen door het einde van het concert, maar ondertussen voelde ik nog steeds allerlei emoties door elkaar heen, wetende dat dit niet het einde was, maar deze wel langzaam in het zicht kwam. Ik was behalve teleurgesteld dan ook nog verschrikkelijk hyper, maar ook heel erg bang. Ik had mijn backstagepas namelijk nog, die ik met veel moeite in handen had gekregen, waar ik nu ook gretig gebruik van ging maken. Het mooiste moment van de avond hoopte ik dan ook. Een klein handje, die de mijne vastpakte, vertelde me dat Chanelle precies hetzelfde idee in haar hoofd had. Het duurde dat ook niet lang voor ik haar handje goed vastpakte en het kleine meisje samen met Hazza, wie zijn tuig ik in handen had, me leidde naar de plek waar ik moest zijn. Tenminste daar vertrouwde ik op, want dat was altijd het geval. Chanelle mocht jong zijn, maar ze was wijs voor iemand van haar leeftijd wat in principe ook niet anders kan met iemand die de ogen en oren van haar vader moet zijn. Daarbij kon ik altijd op haar vertrouwen en ze wist dat ze dat ze mijn vertrouwen volledig had, dus stelde me ook niet teleur. Daarbij stond het meisje, aan haar snelheid te merken, ook te springen om haar idolen te ontmoeten. Dit werd helemaal duidelijk toen het rustig werd en ik na een kort gesprek, wat ik niet helemaal kon volgen, het handje van het meisje me ontglipte en de voetstappen met vertelde het meisje het op een rennen had gezegd. Een beetje onwennig bleef ik staan, om volgens in de richting van Hazza te kijken, of waar hij moest staan. Zeker wist ik het nooit en gewend was het zeker ook nog niet. 'Breng jij me richting Chanel?' vroeg ik zachtjes, om vervolgens weer een stap te zetten, vertrouwend op de hond en goed lettende op de vrolijke stem van het meisje wat ik verderop hoorde, het idee hebbende dat ze de plek van zijn had gevonden. Ik had de neiging haar te roepen, maar wist niet wie of wat ze had gevonden en ik wilde nu eenmaal niet hopeloos overkomen, wat ik eigenlijk wel half was, net als eigenwijs.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles
Het was logisch dat ik nu nog na aan het stuiteren was van de adrenaline die het optreden me gaf, waardoor ik me er amper toe kon zetten om me om te kleden in iets gemakkelijks en naar het hotel te gaan. Dat laatste zou sowieso nog wel even moeten wachten, gezien we eerst nog een handjevol fans hier kregen. Aan de ene kant vond ik het hartstikke leuk om ze te ontmoeten en gewoon met ze te praten, maar aan de andere wilde ik onder de dekens kruipen en voor het eerst sinds lange tijd weer uitslapen. Ergens deze week ging ik toch wel op huis aan. Langzamerhand greep ik toch de loszittende joggingbroek van een van de haken af en begon met een poging om mezelf uit mijn skinnies te bevrijden. Dat ging met enige moeite maar het beloonde zich zeker, dit was een stuk meer comfortabel dan eerst. Nu zocht ik naar mijn zwarte hoodie waar ik meestal in verdronk als ik hem aanhad, het zat nou eenmaal lekker. Terwijl ik bezig was met de laatste dingetjes van het omkleden keek ik rond of ik ergens de jongens of een van de eerste fans al kon spotten, maar in plaats daarvan kreeg ik een witte pup die tegen mijn benen opsprong. "Hey, Boo, ik heb jou ook gemist hoor," lachte ik toen ik het beestje oppakte en ze me begon af te lebberen. Ze deed alsof ik een maand was weggeweest, nou ja, het was tenminste altijd een warm welkom. Voorzichtig zette ik pluizige bal vrolijkheid neer om op te kijken en een jong meisje te zien staan. Ik hoopte toch wel dat ze een ouder bij zich had, want deze ukkies waren niet toegestaan om alleen te komen. Ik ging voor haar op mijn hurken zitten om met haar op ooghoogte te komen, dan kon ik afwachtend net zo goed een gesprek met haar beginnen. "Hi, ik ben Harry, en wie is dit mooie meisje?" vroeg ik haar, om zacht in haar buik te prikken. Het was niet alsof ik niet vaker met jonge kinderen om moest gaan. Waarschijnlijk vond zij, en degenen die straks nog kwamen, dat ik er niet uitzag, met mijn veel te losse kleren en donkere kringen rond mijn ogen. Ach, we moesten er dan het beste van maken, ze hadden immers veel geld uitgegeven om mij en de jongens van zo dichtbij te mogen zien.

---

Because I love him, do I need another reason?

Matthew -Matt Jared Tommo
Optredens waren ervoor om mijn energie eruit te gooien. Het hielp alleen nooit echt. het leek vaak of ik meer energie na, dan voor een optreden had. Niet zo gek want alle adrenaline raaste nog door mijn lichaam heen. Net als het vocht, dat ik een uur had moeten ophouden. Maar daar had ik meer problemen mee. Nog zo iets. Het eerste wat ik opzocht na een concert was de wc om mijn blaas te legen. 'Plassen, plassen, plassen!' piepten ik, terwijl ik door een kleding rek sprong, dat net de gang kwam ingereden. Een nadeel van altijd ergens anders spelen was, dat ik altijd weer opzoek moest naar de wc's Gelukkig stonden deze mooi aangegeven en was ik net op tijd, voordat ik in mijn broek zou plassen. Het luchten dan ook behoorlijk op, toen ik nog droog, mijn broek weer omhoog kon trekken. met een uitermaten tevreden gevoel en natuurlijk weel schonen handen, verliet ik de wc's weer en huppelde ik terug naar de kleedkamer. 'Hazzabazza!' riep ik een van mijn beste vrienden, terwijl ik mijn bezweten shirt uitdeed en twee flesjes water van de tafel afpakten. mijn companion had vast ook wel dorst gekregen. Al leek hij het nu wat druk te hebben met een veelte klein, ubberschattig meisje. 'Hazza, ze is veelte jong voor je hoor.' piepte ik giechelend, toen hij zijn charmes op haar los liet. onschuldig stak ik het flesje water naar hem uit en glimlacht ik lief.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis William Tomlinson
Ik voelde me op dit moment wel lichtelijk hulpeloos worden aangezien ik hier geen weg of steg wist, maar wilde nog steeds niet zo overkomen. Ik was dan ook blij dat ik ergens aan het einde van de gang de stem van Chanelle hoorde, samen met stemmen die ik nog niet helemaal, of juist niet wilde kunnen, plaatsen. Ik volgde deze stemmen, maar vooral die van Chanelle, die vrolijk steeds sneller begon te praten, als voorstelling, om vervolgens te lachen en te vragen voor een knuffel. Dat liet een lampje bij mij branden en met het moment werd ik toch steeds zenuwachtiger. Niet alleen omdat ik wist waar daar dan nog meer moest zijn, maar ook vooral omdat ik al een helpende hand kwijt was. Het was wel een opluchting dat het veilig was, maar ik daarin tegen voelde me nog altijd niet op mijn gemak. In de verste verte nog niet. Zeker niet toen Hazza reageerde op de bijnaam van de jongen naar wie de hond was vernoemd. Met een blaf zette de hond het op een rennen waardoor ook deze keer het tuig uit mijn handen glipte. Het was eerder voor mijn eigen veiligheid, want ik wilde nu ook niet nog een keer op mijn gezicht gaan. 'Hazza kom hier,' riep ik, maar wist dat het geen optie was, dat de hond niet luisterde. Net als dat ik wist dat degene die de naam had geroepen zich voor moest bereiden op een wasbeurt van de jonge hond, hij hoogstwaarschijnlijk met een doffe klap op de grond kon belanden als hij de hond niet op tijd doorhad. Normaal luisterde de hond perfect, maar aangezien hij nog jong was, kon hij zich net als Chanelle opstellen en zich soms niet inhouden om ergens op af te rennen. Helemaal niet bij vrolijkheid waardoor ik nog wel eens hopeloos alleen kon staan. 'Hazza? Chanelle?' piepte ik zachtjes, wetende dat ik nu wel als een hopeloos geval overkwam. Ik liet een zachte zucht horen, om mijn hand uit te steken naar de richting waar de muur moest zijn, waar ik standaard naast liep, om er achter te komen dat het deze keer niet zo was. Nee, tuurlijk niet. De reden dan ik de neiging had om al te gaan gillen en toch een keer moest slikken. Ik wist gewoon niet hoe ik dit aan moest pakken, zeker niet omdat ik het niet gewend was. Ik had nog niet alles onder de knie, geloofde het niet, waardoor je vaak kon lachen, maar vooral omdat ik altijd standaard met iemand aan mijn zijde liep, omdat ik te eigenwijs was om iets te geloven of ook maar iets zelf aan te nemen. Wat ik beter wel kon doen op momenten als deze. Toch nam het niet weg dat ik voetje voor voetje wel kleine stapjes zette alsof er niets aan de hand was terwijl mijn hart ondertussen toch wel in mijn keel klopte, wetende dat het niet lang duurde voor ik alsnog op de grond lag, tegen iemand aan knalde of iets waardoor mijn indruk niet al te best was. 'Hazza meen je dit nu echt? Net als Chanel?' mompelde ik ondertussen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles
Ik rolde met mijn ogen toen Matt langs me heen schoot op zoek naar de toiletten, die jongen moest toch echt eens gaan leren om het in de korte pauzes te doen, eigenwijs ding. Ondertussen kleedde ik me rustig om terwijl de adrenaline langzaam mijn lijf verliet, waardoor mijn oogleden ook steeds zwaarder werden. Gelukkig werd ik al snel afgeleid van de vermoeidheid door mijn lieve pup en daarna een klein meisje die in de ruimte verscheen, met niemand waarbij ze leek te horen. Ergens vond ik het wel vreemd dat haar vader of moeder haar zomaar alleen rond had laten rennen, al kon ik het niemand kwalijk nemen als er vooraf iets was voorgevallen. Voorzichtig vroeg ik hoe ze heette, op hetzelfde moment dat Matt weer besloot binnen te vallen. Ik moest zacht grinniken om de bijnaam waarmee hij me aansprak, alleen hij kon het zo belachelijk uitrekken. Bij zijn volgende woorden keek ik hem grote beledigde oogjes aan en ging weer rechtop staan. "Ik wist niet dat je zo laag over me dacht," klaagde ik gespeeld. Ik wierp een blik op het meisje, volgens mij had ze haar bestemming gevonden en liep zo ook niet meer weg, dus konden haar ouders haar prima vinden en konden wij nog wat aanklooien. "Daarbij heb ik niemand nodig, ik heb jou nog," zei ik tegen Matt voor ik plagerig een kusje op zijn wang drukte, ik kon het gewoon echt niet laten om te doen. En zo erg vond hij het vast niet. Bij het geluid van rennende hondenpootjes keek ik verward naar Boo, zij was hier en Harley struinde ook nog ergens rond dus die twee waren het niet. Het werd duidelijk toen een jong gevlekt dier de ruimte binnenstormde en al kwispelend afwachtend om zich heen keek. Dit ging lekker, eerst een kind dat alleen is en nu ook nog eens een hond, iemand moest gaan kijken wat er aan de hand was. "Ik ga maar eens kijken of ik haar ouders en het baasje van de hond kan vinden," mompelde ik tegen niemand in het bijzonder. Langzaam slofte ik de kamer uit om de hallen te gaan verkennen, waar ik al snel ergens een onbekende stem iets hoorde mompelen. Mijn pas werd iets sneller toen ik dat hoorde, de enigen die hier rondliepen waren wij, de crew en de paar fans, dus de kans was groot dat ik de juiste persoon te pakken had. Dat bleek wel toen ik een jongen nogal hulpeloos rond zag lopen. "Eh, kan ik helpen? Je ziet er nogal verdwaald uit," vroeg ik zacht, maar wel vriendelijk. Ik had namelijk het idee dat er niets niet helemaal in de haak was en dan kon ik maar beter aardig blijven.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik wist dat ik mijn koppigheid opzij moest zetten, wilde ik dat er geen ongelukken zouden gebeuren. Ik drukte mijn zonnebril nog wat beter op mijn neus, om mijn hand naar achter te steken, om mijn stok te pakken, die toch standaard aan mijn tas hing. Ik weigerde er altijd mee te lopen, had het niet nodig als ik iemand in de buurt had of in een bekendere omgeving was. Maar nu hier? Hier op de plek dat ik niet wist hoe of wat leek me het wel wat handiger. Met deze in mijn hand durfde ik ook al sneller een stap te zetten en kwam er ietwat meer vertrouwen in mezelf naar boven. Iets wat misschien wel handig was ook, want ik wist dat ik mijn zicht niet meer terug zou krijgen, wat in eerste instantie misschien nog wel het geval zou zijn. Dat ik ooit het vertrouwen moest krijgen om dit allemaal alleen te kunnen. Dat ik door de fase van acceptatie heen zou komen in plaats van de ontkenning. Rustig, maar nog altijd op mijn hoede, luisterende naar alle geluiden, liet ik hopelijk de goede richting op. Dat het de goede richting was, werd duidelijk toen voetstappen klonken en niet veel later een stem die volgde. Langzaam draaide ik mijn gezicht in de richting van de jongen wie zijn stem ik inmiddels wel herkende. Niet dat ik had verwacht om deze ooit zo dichtbij te horen. Voor een klein moment bleef ik dan ook onwennig staan, luisterende of er een andere stem klonk, maar toen dat niet het geval was, wist ik dat het aan mij gericht was. Dat zorgde ervoor dat mijn gevoel heel tegenstrijdig werd, maar ik voor het eerst in mijn leven sprakeloos werd. Niet zozeer doordat het Harry was die tegenover me stond, ook al was het wel een van de redenen, maar door meerdere. De voornaamste was toch wel dat mijn voornemens als het ware, inmiddels, wel door de wc gespoeld konden worden. ´Nee, niet nodig,´ mompelde ik zachtjes, om toch nog iets over te houden van mijn voornemens, ook al wist dat ik dat ik stom bezig was nadat ik het gezegd had. Ik had het allemaal al verpest, dus in principe maakte een laatste blunder ook niet uit en kon het een voordeel hebben. Een voordeel dat hij misschien kon zeggen waar ik Chanelle en Hazza kon vinden. ´Nou ja, eigenlijk wel,´ maakte ik er dan ook van na een kort moment. ´Ik ben mijn hond, Hazza, en mijn dochter, Chanelle, kwijt. Het klinkt vast stom, want ik weet dat ze hier zijn, maar dit is nieuw voor me en gezien ze mijn hulp zijn, zonder hen een soort van machteloos sta,´ mompelde ik steeds zachter, om tegen het einde al mijn hoofd te schudden. ´Sorry,´

(Davern -> Naessa)

[ bericht aangepast op 2 juni 2014 - 16:28 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

(Mezzanotte went Kjellberg.)

---

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Na het concert stond ik stijf van de adrenaline. Ik vond optreden altijd extreem geweldig en opwekkend, zeker na een geweldige show als deze, maar ik was ook wel blij dat ik zo vakantie zou hebben. Backstage voelde ik bijna direct twee bekende pootjes tegen mijn benen. Ik aaide Harley over zijn flanken en zocht met mijn vingers naar de riem die ik opgerolt vast had geklikt aan zijn halsband. Zo kon hij met Boo en Sjimmie spelen zonder dat ik zijn riem kwijtraakte. Ik klikte de riem los en aaide nog even over de nek van de grijze pit voor hij weer op de grond sprong. We zouden zo een meet n greet hebben, maar zoals altijd zou ik weer worden genegeerd. Heel erg vond ik het niet. "Harley, wc." zei ik tegen de hond die me toen rustig verder voorttrok. Ik vertrouwde hem volledig, al kon ik zelf ook nog wel genoeg zien om niet tegen muren te knallen, veel meer tegenwoordig niet meer. Bij de wc liet ik Harley los en vond mijn eigen weg. Dat luchtte echt heel erg op. Eenmaal klaar en met gewassen handen zocht ik de grijze hond weer op. "Zoek Hazza maar." zei ik en hij begon vrolijk te lopen. Het zoeken was voor hem willmaal een spelletje, maar voor mij was het van levensbelang. In de kleedkamer hoorde ik verschillende stemmen. Ik klikte de riem van Harley los en haalde de gehoorsbescherming van zijn kop voor ik op geheugen mijn tas zocht. Ik hoorde wat geroezemoes, maar haalde gewoon mijn sweater en joggingbroek uit mijn tas. Zonder veel schaamte, als je mensen niet zag kon je, je ook moeilijk voor ze schamen, trok ik mijn broek en shirt uit om me af te drogen en de kleren waar ik makkelijk 3 keer in paste aan te trekken. Mijn podiumkleren ruimde iemand anders wel op, dat gebeurde altijd. Ik pakte dus mijn schetsblok maar en krulde me op, op de grond, tot iemand ons zou halen, terwijl ik Harley speels hoorde blaffen en grommen. Die was vast bezig met Boo. Ik maakte me geen zorgen en begon stil te tekenen, me afsluitend van de wereld om me heen. Dat er mensen waren voor een meet n greet maakte me weinig uit, want die kwamen toch nooit voor mij. Ik was altijd het derde wiel aan de wagen geweest.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het leek even te duren voor de jongen zich naar me toedraaide, alsof hij verwachtte dat ik het tegen iemand anders had. Er was hier verder niemand in de buurt, wat mijn vermoedens al iets meer bevestigden. Ondanks dat ik zijn ogen niet kon zien door de zonnebril die op zijn neus had, was het mij wel duidelijk dat hij niet wist wat hij met deze situatie aan moest. Of dat nou met mij te maken had of iets anders wist ik niet helemaal zeker. Ongelovig trok ik een wenkbrauw op toen hij mijn aanbod afsloeg, hij moest het zelf weten, maar het was nou niet zo alsof hij eruit zag dat hij geen hulp nodig had. Toch knikte ik tegen mezelf en stond op het punt me weer om te draaien en weg te lopen, maar werd al weer tegengehouden toen hij begon te spreken. Ik luisterde aandachtig naar zijn woorden en ik grijnsde breed door wat hij kwijt leek te zijn. "Laat nou net een klein meisje onze kamer binnengestormd hebben en twee minuten later een hond. Klinkt dat niet toevallig?" zei ik triomfantelijk, al verdween dat iets vanwege de verontschuldiging die over zijn lippen rolde. Ik begreep niet helemaal waarom dat nodig was volgens hem maar oké. Op mijn hoede liep ik naar hem toe en legde een hand geruststellend bedoeld op zijn schouder. "Je hoeft nergens sorry om te zijn, en nu ga ik je meenemen naar onze twee vondelingen," sprak ik. Het was wat lastig om te bedenken hoe ik hem het best mee kon leiden, gewoon ernaast lopen leek me zo bot, en een arm rond zijn schouders ging voor mijn gevoel gewoon niet. Daarom greep ik in een opwelling zijn hand vast en begon terug te lopen naar wat de rest nog was. Vanuit mijn ooghoeken nam ik de jongen in me op, gezien de stok die hij vasthad en de zonnebril leek het me dat hij blind was, maar er iets over zeggen ging ik niet. Dat was onbeleefd. "Je hond heeft wel een geweldige naam, dus ik neem aan dat je al doorhad wie ik ben. Maar ik weet nog niet wie jij bent, dus als je dat zou willen vertellen, graag," mompelde ik, terwijl we aankwamen bij de rest van de bende. Nu werd ik wel nieuwsgierig, en ik iedereen wist hoe vervelend ik kon worden als ik iets wilde weten. Hopelijk voor hem werkte hij mee, anders wist ik heel zeker dat hij de rest van de avond niet van me af kwam.

---

Because I love him, do I need another reason?

[Hello]

[ bericht aangepast op 4 juni 2014 - 13:12 ]

---

How far is far

Louis Tomlinson
Mijn hand klemde ik beter rondom mijn stok terwijl mijn gezicht zich langzaam naar de stem draaide. Een stem die ik maar al te goed kon plaatsen, iets waardoor ik een keer goed moest slikken, om te bedenken dat ik dit op een of andere manier toch anders had voorgesteld. Niet als een hopeloos iemand, die zelfs zijn dochter en hulphond kwijtraakte, ondanks ik die persoon wel was. Toch was ik aan de andere kant wel weer blij met de ietwat hulpeloze kant, want dat zorgde ervoor dat mijn woorden na een korte stilte wel veranderde, om opgelucht adem te halen toen bleek dat het meisje en de hond hier inderdaad nog rond leken te lopen. 'Meen je dat serieus?' vroeg ik terwijl mijn mondhoeken omhoog krulde, samen met een ondertoon die door lieten schemeren of hij me er alsjeblieft naartoe zou willen brengen. Ik hoefde niet te kunnen zien, om te weten dat de jongen wel een grijns op zijn gezicht had, dus dit ergens hopelijk ook wel goed zou zitten. Al had ik ergens het vermoeden van wel, want hij was al iemand die vroeg wat er aan de hand was en me niet helemaal aan mijn lot overliet. Voetstappen vertelde me dat de jongen mijn kant opkwam waardoor ik eigenlijk ook niet meer schrok van zijn hand op mijn schouder. 'Geef maar toe, Harry, je hebt toch ook wel iets beters te doen dan mij helpen?' verliet zachtjes mijn mond, bijna onhoorbaar, wetende dat het zo was. Het nam alleen niet weg dat ik langzaam knikte bij zijn laatste woorden, want dat aanbod kon ik nu eenmaal niet afslaan. 'Maar wel heel erg bedankt,' voegde ik er nog aan toe. Ik schrok wel van het feit dat hij mijn hand pakte, maar zette toen wel een stap dichter naar hem toe. Nu was hij als het ware mijn ogen en ik legde dan ook mijn vertrouwen bij hem. Ik bleef wel in de richting van de jongen kijken als teken dat ik wel luisterde, om af en toe de juiste knik, of juist mijn hoofd, te schudden toen hij me meenam. Dat vond ik wel zo beleefd en leek het alsof mijn aandacht nog altijd bij hem was, wat het ook voor de helft was. De andere helft was bij mijn stappen en probeerde nergens tegenop te knallen. 'Komt doordat hij de bijnaam van een geweldig persoon heeft,' zei ik zachtjes. 'Maar ik weet inderdaad wie je bent, ook al zeg ik geen nee tegen nog een voorstelling uit je eigen mond hoor. En om mijn eigen voorstelling erachter te gooien; Ik ben Louis Tomlinson en als je verder wat wilt weten, moet je het maar gewoon vragen.'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer