A House Is Not A Home • One Direction [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 14 juni 2014 - 14:08 ]

"Family don’t end in blood”

Harry Styles
Op de zieligste manier die ik zo snel kon bedenken keek ik hem aan en stelde nog voor om alles af te blazen en samen iets te gaan doen, maar aan de manier waarop hij mijn blik ontweek zag ik dat dat er niet in zat. Ik wist wel dat ik ook niet even eerlijk bezig was, ik kon hem gewoon niet missen en deed er alles aan om dat niet te hoeven. Zodra hij begon met spreken keek ik nog wat smekender, met een heel klein beetje hoop dat hij toestemde. Zijn woorden deden me meer pijn dan waarschijnlijk de bedoeling was, Zayn wist heel goed dat het voor mij niet voldoende was, hier kon ik ook prima mijn lippen op de zijne drukken. Om dat te bewijzen richtte ik me iets op zodat ik het kon doen, het was wel wat minder fijn dan anders, dit was bijna geforceerd. Als zijn plan op de veranda door ging zou het ook zo zijn, het voelde gewoon niet goed. Met een zucht trok ik terug en keek hem nog een keertje smekend aan, om vervolgens mijn blik op de grond te richten en tegen hem aan te blijven zitten. Het liefst bleef ik weigeren om te gaan, maar dat werd op een gegeven moment vermoeiend, dus ik gaf het op en liet me vanaf nu wel leiden door beslissingen van anderen. Ik had mijn best gedaan, het had geen baat gehad. Langzaam keek ik op toen Harley naar de deur toe liep, heel fijn, ook dat nog. Als die man niet ging oppassen mocht hij me vervoeren met een gebroken neus. Een grom rolde over mijn lippen voor ik met enkele tegenzin naar Zayn opkeek. "Dan zal ik zo maar gaan," mompelde ik. Ergens wachtte ik er nog steeds op dat hij zijn armen om mijn sloot en zei dat ik niet mocht gaan, maar dat kwam vast niet. Dit programma ging echt een hel worden.

Because I love him, do I need another reason?

Louis William Tomlinson
Jade komt op haar balletschoentjes aangesneld en begint zich meteen te verontschuldigen dat ze nu pas komt om afscheid te nemen en er niet eerder was. Ik glimlach en zeg nogmaals dat het echt niet erg is, haar danscarrière is tenslotte net zo belangrijk en bovendien is het maar tijdelijk, daarna zie ik haar weer terug. Al snel voel ik haar armen om mij heen, haar duimen cirkeltjes draaiend op mijn rug. Mijn glimlach verbreedt zich nog iets, maar tegelijkertijd besef ik hoe erg ik haar zal gaan missen. "Ik ga je missen," fluistert ze in mijn hals, na mijn geur nog een keer opgesnoven te hebben. "Heel erg," voegt ze er nog aan toe. "Ik jou ook, rooie," grap ik en prik haar plagend in haar zij. Haar buik ontwijk ik expres, want daar zit altijd nog een kindje en aangezien ik geen vrouw ben, heb ik geen idee of dat daardoor gevoeliger is of niet.
"Nee maar echt, ik ga je missen," zeg ik dan wat serieuzer en sla mijn armen om haar middel. Ik trek haar dicht tegen mij aan en druk mijn lippen tegen die van haar. "Maar voor je het weet ben ik al weer terug. En ik hou van je, niet vergeten," zeg ik als ik haar weer los heb gelaten, mijn handen losjes op haar heupen blijven hangend. Ik zak iets door mijn knieën en druk een kusje op haar buik. "En ook van ons klein wondertje, al is het er nog niet," zeg ik, waarna ik weer rechtop ga staan en mijn lippen kort op haar voorhoofd plant. Hierna sla ik mijn armen nogmaals om haar heen. Het liefst zou ik gewoon eeuwig zo blijven staan, maar de taxi toetert al voor de zoveelste keer. "Hoezo ongeduldig?" mompel ik, de neiging krijgend om zo juist niet op te schieten.

[ bericht aangepast op 21 mei 2014 - 18:15 ]

"Family don’t end in blood”

Ashton Chris Hughes
Ik bijt zacht op mijn lip terwijl ik met mijn koffers de trap afloop. De buikpijn is weer terug en nu de dag echt is aangebroken ook nog veel erger dan de weken ervoor, aangezien de ruzie tussen mij en Danielle over mijn verleden er ook nog bij is gekomen. Ik wilde het haar wel vertellen, echt, want het is tenslotte niet niets, maar ik kon het gewoon niet. Ik praat nu eenmaal niet graag over de slechte kanten uit mijn verleden en de tijd in de cel was toch wel echt de donkerste periode. Ik drop mijn koffers in de gang en loop dan voorzichtig naar Danielle toe, hopend dat ze niet meer boos is en we goed afscheid kunnen nemen, anders heb ik nog meer tegenzin naar de vreemde toe te gaan en zal ik me de hele periode rot voelen, al betwijfel ik of ik het sowieso wel naar mijn zin ga hebben. Ik heb een hekel aan nieuwe omgevingen met nieuwe mensen waarvan niets uit het gewende plaatje van thuis komt. Ik zucht, waarom heb ik me ook laten overhalen?
Ik kijk haar een beetje hoopvol aan. "Daan..." zeg ik zachtjes, hopend op geen nieuwe uitbarsting. "Ehm... De taxi staat al voor de deur, dus dit is voorlopig het laatste moment dat we elkaar zien..."
Ik richt mijn blik op de grond, een beetje angstig voor haar reactie. "Het spijt me echt, echt heel erg dat ik nooit iets gezegd heb," fluister ik zacht. Ik zet langzaam een stap dichterbij en sla mijn armen om haar heen, heel hard hopend nu niet grof weggeduwd te worden. Ik druk mijn lippen voorzichtig op haar wang en haal een hand door haar haren. Misschien is ze boos, maar ik wil goed afscheid nemen nu het nog kan, want we zullen de komende weken alleen met elkaar communiceren via telefoon.

"Family don’t end in blood”

Zayn Malik
Na mijn woorden voelde ik me eigenlijk alleen maar slechter, omdat de kus die volgde nou niet echt een fijne was. Het was geforceerd en erg ongemakkelijk. Het voelde gewoon niet goed. Hel laten gaan in het algemeen voelde niet goed, maar wat kon ik er nog aan doen? We hadden ons opgegeven en getekend voor dat stomme programma, nu was er geen weg terug. Ik aaide wat triest door Harry zijn krullen terwijl hij mij smekend aankeek. God, wat wilde ik hem gewoon graag hier houden. Stom contract. Ik zag inmiddels hoe Harley naar de deur liep en wist dat nu echt het einde bijna in zicht was. Ik zuchtte hopeloos. Dit was nu al een hel, laat staan als er straks hier een vreemdeling in huis kwam. Pas bij zijn woorden reageerde ik eigenlijk instinctief. Mijn hele controle over mijn armspieren was weg en ze sloten zich als een bankschroef om zijn middel. Zonder iets te zeggen drukte ik mijn lippen vol liefde, passie en angst om verlaten te worden op zijn lippen. Ik wilde hem niet kwijt. Ik wilde niet zonder hem, nooit meer. Dat er een boze taxichauffeur op de deur aan het bonken was kreeg ik eigenlijk niet eens mee. Ik zat nu gewoon echt in mijn eigen wereldje waarin alleen Harry en ik bestonden. Zodra de kus zou eindigen zou de realiteit toeslaan dat ik hem echt zou moeten loslaten, maar nu wilde ik dat nog zo lang mogelijk uitstellen. Want nu het eenmaal echt zo was en hij zich erbij had neergelegd, weigerde ik het te accepteren, zoals ik eerder wel had gedaan. Niets zo veranderlijk als een mens werd er wel gezegd, en dat was in deze situatie met mij zeker zo. Hij was nu nog heel eventjes helemaal van mij voor ik een verschrikkelijke tijd in zou storten zonder hem, dus dan mocht die man kloppen wat hij wilde, ik nam het ervan nu het eigenlijk te laat was om het ervan te nemen.

Bowties were never Cooler

Jade.

Hij zegt dat het niet erg vind en ik glimlach naar hem. Als ik hem stevig knuffel en zeg dst ik hrm ga missen verteld hij me dat hij dat ook zal doen, maar maakt er meteen een grapje van door me te plagen met mijn haarkleur. Gespeeld snuif ik en produceerl een zacht "Hé." Natuurlijk zijn we wrl vaker zonder elkaar geweest, sterker nog, bijna iedere week is er wel een of meerdere nachten dat ik weg ben of anders hij iets aan het doen is. Natuurlijk gaat hij geregeld mee, maar ik kan me voorstellen dat het saai is, telkens maar die dansen en die lange dagen. Uitgaan doen we bijna nooit, ik in ieder grval niet. Het is niet dat we niet willen, maar de tijd is lastig te vinden en ik moet goed rusten. Alles voor mijn carrière.
Ik vertel hem dat ik ook van hem houd maar word wat onrustig als hij over de baby begint. De tijd dat hij weg is zou perfect kunnen zijn om het kind weg te laten halen, al weet ok heel goed wat voor deuk dat in onze relatie zal achterlaten. Ik weet niet ofhij überhaupt nog net me verder zou willen.
Xodra zijn lippen ol mijn hoofs brlandem ontslan ik weer enigszins. Maar ik moet het toch kwijt, ik moet hem mee laten beslissen. "Lou, ik hou echt van je en ik weet dat je een kinderwens hebt, maar- Het zal een hoop verwnderingen betekenen. Overal." Ik sord weer stil. "Ik wil niet dat je gaat." Hor handig die tijd alleen ook is, juist nu wil ik niet dat hij gaat.

Reality's overrated.

Harry Styles
Triest en moedeloos hing ik tegen hem aan, ik had het geaccepteerd, maar dat zei niet dat het opeens makkelijker werd. Met een zacht gesnif drukte ik me dichter tegen zijn zijde. Het was zeldzaam als wij langer dan een dag uit elkaar waren, dan was dit in een keer wel wreed. Ik zag dezelfde blik in Zayn zijn ogen als die in de mijne te zien was, wat nog best pijn deed om naar te kijken. Dit werd me te veel, dus zei ik zacht dat ik zo echt moest gaan. Wat toen gebeurde had ik niet aan zien komen en ik schrok eerst wel toen hij zijn armen muurvast om mijn middel sloeg. Al hoorde je me niet klagen, het idee van tijd rekken vond ik niet zo erg. Aan de andere kant gaf het me wel het gevoel dat ik niet weg mocht en wilde ik al helemaal niet meer opstaan. Ik kuste de jongen even vurig terug, niet van plan om dit ooit nog te stoppen. Om meer kracht te zetten verschoof ik een beetje en door die actie drukte ik hem automatisch achterover op de bank. Niet dat het nou zo'n brede bank was, dit ging nog net. Het was niet mijn intentie geweest dat ik nu boven hem hing, maar zo was het in ieder geval onmogelijk voor hem om nog te praten en een voorstel te doen wat inhield dat ik doorzette met het programma. Enigszins speels beet ik zachtjes op zijn onderlip, blij met deze kleine kans die ik kreeg. Heel misschien kon ik hierna blijven, daar deed ik alles voor. Ik begreep dat hij ook niet wilde dat ik ging, maar juist hij had geprobeerd om me te laten gaan. Eens zien of het daar zo nog over dacht. "Laat me niet gaan," mompelde ik zacht tegen zijn lippen. Ik zou in principe alles doen wat hij wilde zolang ik die verdomde taxi maar niet in hoefde.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Ik wilde dit niet. Nog nooit waren we langer dan een dag uit elkaar geweest en ik wilde ook eigenlijk niet proberen of het een goed ding was. Zeker toen Harry me even vurig terugzoende, wist ik zeker dat dit enorm slecht ging aflopen. Ik zou hem zo erg missen, dat wist ik nu al, zelfs al zouden we constant bellen. Ik liet me achterover duwen en hield hem nogsteeds stevig vast. Dit was heel erg fijn, ondanks dat het einde ons boven het hoofd hing. Zodra ik zijn tanden over mijn lip voelde, opende ik mijn mond een stukje en tikte met mijn tong tegen zijn tanden. Zijn woorden deden me breken, maar het gebons op de deur deed me koken met woede. Ik trok terug en richtte me tot de man aan de andere kant van de deur. "Rustig aan! Je wordt hier verdomme voor betaalt. Heb wat gedult. Of wil je met een gebroken kaak taxirijden?" gromde ik hard naar de deur. Ik zou het nog doen ook. Het was niet alsof ik vroeger dat niet al vaker voor elkaar had gekregen. Nogsteeds werd de druk op mijn armen niet minder. Ik wilde Harry bij me houden, al wist ik zeker dat hij zo weg moest. Zijn koffer stond bij de deur, gepakt en wel en hij had zijn schoenen al aan. "Ik ga je missen, Hazza. Echt heel erg." zei ik oprecht en keek met twee grote bruine puppyogen naar hem. Ik drukte nog een klein kusje op zijn neus. Ik wilde hem niet kwijt en probeerde in te zien dat het maar voor even was. Toch vond ik het heel moeilijk om niet te zien dat dit ook het einde kon betekenen. We hadden elke dag met elkaar omgegaan sinds de start van onze relatie en daarvoor al. Als hij wegging was ik best bang dat hij zou gaan denken aan alle nadelen aan mij, onze relatie en het feit dat er weinig stabiels in ons leven was. Ik was echt bang dat hij voor altijd bij me weg zou gaan, al zou ik dat natuurlijk nooit uitspreken. "Zolang jij me wil laat ik je nooit meer gaan." mompelde ik zacht terwijl ik hem met grote ogen aan bleef kijken en nogsteeds niet losliet.

Bowties were never Cooler

Danielle Neami Louise Fray.

Ik hoorde voetstappen op de trap en meteen trok mijn maag zich weer samen. Het was fout van me om zo te reageren, maar aan de andere kant wist hij dat ik het nooit zou door vertellen. Waarom werd ik nou ook boos op hem? Ik wist dat hij niet erg veel zei over zijn verleden. Dat ik een goede jeugd heb gehad betekend dat niet iedereen dat had. Een gefrusteerde zucht verliet mijn mond. Soms werd ik gek van mezelf. ''Daan...'' hoor ik en ik kijk Ashton aan. ''Ehm... De taxi staat al voor de deur, dus dit is voorlopig het laatste moment dat we elkaar zien...'' Hij keek naar de grond. "Het spijt me echt, echt heel erg dat ik nooit iets gezegd heb," Ashton stond stapte voorzichtig dichter bij en sloeg zijn armen om me heen. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en keek hem recht in de ogen aan. ''Het spijt mij Ash. Ik moest niet boos worden, het was dom en kinderachtig. En ik hoop dat je me het kunt vergeven.'' fluisterde ik. Hij drukte zijn lippen op mijn wang en haalde een hand door mijn haar. ''Ik ga je missen...'' zei ik zachtjes en ik ging op mijn tenen staan om een kus op zijn lippen te geven. Waarom hadden we ons ook al opgegeven?! Straks komt een freak hier. Ach het strand is dicht bij. Ash en ik woonden echt prachtig, en dan kwam het grootste deel door een ervenis. Maar ook een deel door mijn werk.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Harry Styles
Dit was nog wel fijn, hetgene wat zou volgen al een heel stuk minder. Ik was zo bang dat ik zonder pardon werd ingeruild voor degene die hier zou komen, ik had sowieso nooit begrepen wat hij in me zag. Zo lang mogelijk hield ik mijn lippen tegen die van hem gedrukt en glimlachte een beetje toen hij reageerde op mijn acties. Het moment dat ik terugtrok mompelde ik wat tegen hem, maar hield me nog altijd heel dicht bij hem. Van het steeds harder wordende geklop op deur werd ik zwaar geïrriteerd en ik stond op het punt de man weer iets toe te schreeuwen, maar Zayn was me voor. Ik kon het niet laten om zacht lachen om zijn gedreig, wat ik probeerde te dempen door mijn gezicht in zijn nek te verstoppen. Geen idee waarom ik dit grappig vond, het was juist fijn dat hij dit deed, dan zou die eikel misschien weg teruggaan naar de taxi en ons wat meer tijd gunnen. Voorzichtig verschoof ik een klein beetje om me beter te nestelen op zijn borst, ik was niet van plan om verder nog te bewegen, in ieder geval de komende uren niet als dat kon. Met een hand aaide ik zacht over een van zijn armen en zuchtte bij zijn woorden. "Ik wil je helemaal niet hoeven missen, ik wil niet." Ik klonk nu serieus als een klein kind dat zijn zin niet kreeg, maar dit was volgens mij wel belangrijk genoeg om dit te mogen doen. Expres drukte ik me zo nog zo dicht mogelijk tegen de jongen aan, ik was blij dat zijn grip op mijn middel nog zo stevig was, wat betekende dat ik niet heel veel meer nodig had om uiteindelijk toch te krijgen wat ik wilde. Hij wilde het ook, dus win-win. Ik glimlachte bij het kusje op mijn neus en door de woorden die volgde. Dan dacht ik dat Zayn wel wist dat hij nooit van me af kwam als deze woorden de waarheid waren. "Dan ga ik ook niet," mompelde ik triomfantelijk voor ik mijn ogen sloot en zo bleef liggen. De kans bestond dat ik nu alsnog het huis uit werd gejaagd, maar de gedachte dat ik had gewonnen was leuker. Daarbij zou ik straks sowieso overeind moeten komen want dit kon nooit heel comfortabel voor hem liggen, op een te smalle bank en mijn gewicht bovenop zich. Al hoorde je me niet klagen als we dan nog even samen terug naar bed konden, het was vanmorgen veel te vroeg geweest.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Harry begon als een klein kindje te zeuren terwijl hij ook als een kindje op mijn borst lag. Ik vond het heel fijn om zo met hem te liggen, ondanks de smalle bank waar ik half af rolde en wat hard tegen mijn rug drukte. Het bed zou veel fijner liggen, maar opstaan betekende nu dat hij zou vertrekken en dat wilde ik erg graag voorkomen. Ik drukte een kusje op zijn neus en glimlachte toen hij mij antwoordde dat hij nooit zou gaan. Ik wist niet of dat wel waar was, maar het liet me wel fijn voelen. Ik aaide zacht door zijn krullen en drukte nog twee kusjes op zijn voorhoofd. Dat hij zo op me lag vond ik eigenlijk wel heel fijn, maar het zou jammer genoeg binnekort over zijn. Ik wilde hem niet laten gaan, al moest het. Plots ging mijn mobiel aka de huistelefoon. Ik zuchtte en grabbelde het van het tafeltje. "Hallo. Met Zayn Malik spreekt u." zei ik en ik luisterde naar de persoon aan de andere kant van de lijn. Ik zuchtte. "Okay, mevrouw. Dat snap ik. Het is alleen heel lastig." zei ik verslagen. Ik aaide onder het bellen door Harry zijn krullen. Dit ging lastig worden, maar het moest gebeuren. "Ja, mevrouw. Een minuutje. Ik begrijp het. Een fijne dag nog." zei ik voor ik terneergeslagen ophing. "Dat was de productiemaatschappij. Ik mag de taxichauffeur niet slaan en over een minuutje moet je vertrekken, of we krijgen hele grote problemen." zuchtte ik verslagen. Dit was dus echt het einde voor een tijdje, wat nu al als een eeuwigheid voelde. Voorzichtig ging ik dus toch maar weer rechtop zitten. "Dit is dan toch echt het afscheid, lieverd. Ik ga je echt heel erg missen." mompelde ik voor ik nog een afscheidskusje op zijn lippen drukte. Dit zou het laatste kusje zijn in een hele lange tijd en ik kon er echt niet van genieten. Ik was doodsbang dat dit het laatste kusje voor altijd zou zijn. Hij was mijn schatje en zou dat voor altijd zijn, maar ik was bang dat ik niet de zijne zou zijn voor altijd. Dan zou ik weer alleen zijn. Het was niet dat ik dat niet gewent was, maar het zou verschrikkelijk zijn na zo'n lange tijd samen. Dan zou ik wel dat contract aannemen en nooit meer een vaste plek hebben, maar ook geen tijd om aan Harry te denken. Samen met Harry zou alles zoizo mooier zijn, maar als hij er niet meer was zou ik moeten accepteren dat ik alleen was, al hoopte ik natuurlijk dat hij terug zou komen en de mijne zou blijven.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Zacht hummend bleef ik fijn zo liggen, ik genoot hier van zolang het kon. De zin om weg te gaan was nog steeds minimaal, maar ik zou wel moeten en legde me daar bij neer. In stilte genoot ik ontzettend van zijn aanrakingen en drukte zacht een kusje op zijn kaak. Dit wilde ik best nog wel even rekken, tot die idioot bij de deur te ver ging en hij echt met een gebroken kaak moest rijden. Een diepe zucht rolde over mijn lippen bij het geluid van de mobiel die afging, ik had wel een idee waar dat over kon gaan. Daarom deed ik niet eens de moeite om mee te luisteren en focusde me op zijn ademhaling en hartslag. Het werkte rustgevend en daarbij hielp om de drang te weerstaan om toch af te luisteren en teleurgesteld te worden. Ik hoorde in ieder geval wel de verslagen toon in Zayn zijn stem, dus was het voor mij al helemaal duidelijk waar dit naar toe ging leiden. Zijn woorden die volgden nadat hij had opgehangen bevestigden alles en een klaaglijk geluidje kwam uit mijn keel. Ik greep in zijn shirt om niet om te vallen toen hij overeind kwam. Als ik iets haatte was het wel afscheid nemen, maakte niet uit om welke reden het gebeurde. "Ik jou ook. Je weet dat je me altijd mag bellen, hè? Maakt niet uit waarom," zei ik zacht voor ik zijn kus liefdevol beantwoordde. Als dit de laatste was kon ik het maar beter een goede kus maken, ik wilde hem niet achterlaten met een bitter afscheid. Ik kon niet wachten tot de eerstkomende nacht dat we weer samen in een bed konden slapen, want het was gewoon niet hetzelfde als ik me 's nachts niet tegen zijn warme lichaam kon nestelen. Ik trok terug en drukte mijn lippen nog even op zijn neus. "Ik hou van je, vergeet dat niet," zei ik. Ik wist namelijk hoe onzeker hij kon zijn als het over mijn gevoelens voor hem ging en dus sprak ik mezelf daar zo vaak mogelijk over uit. Hij was de enige voor en als het aan mij lag bleef hij de enige voor de rest van mijn leven.

Because I love him, do I need another reason?

Louis William Tomlinson
Jade snuift even en zegt zachtjes "hé", na mijn plagerijtje over haar haarkleur. Hierna zegt ze dat ze ook van mij houdt, maar ik merk dat zodra ik over de baby begin, ze onrustiger wordt, gespannen. Waarschijnlijk door haar carrière, ze is bang dat deze in het water valt door de zwangerschap. "Hey, het komt wel goed," zeg ik en glimlach. "Je zult er misschien een paar maanden tussenuit moeten, maar daarna weet ik zeker dat je snel weer in topvorm zult zijn. En die maanden zijn het waard, geloof me. Ons kindje wordt het mooiste wezentje dat hier ooit op aarde rondgelopen heeft, samen met jou dan.
Mijn lippen raken haar voorhoofd en ik voel dat ze alweer iets ontspant.
"Lou, ik hou echt van je en ik weet dat je een kinderwens hebt, maar...- Het zal een hoop veranderingen betekenen. Overal." Ze wordt weer even stil. "Ik wil niet dat je gaat," zegt ze dan.
"Ik wil ook niet gaan, little, maar we kunnen niet meer terug nu. En ik weet dat er veranderingen gaan komen, het zal soms onhandig zijn, maar we krijgen er dikwijls iets voor terug dat het allemaal waard is."
Little was de bijnaam die ik vaker voor het meisje gebruikte, al was die niet helemaal van toepassing. Zij was voor een meisje best lang en ik voor een jongen best klein, dus zoveel scheelde het niet tussen ons. Ik sloeg mijn armen nog eens stevig om haar heen en drukte haar dicht tegen me aan. Dit zou namelijk wel eens de laatste knuffel in lange tijd kunnen zijn voor ons.

"Family don’t end in blood”

Jadelynn "Jade" Clarice Shepard.

"Hey, het komt wel goed," probeert Louis me glimlachend gerust te stellen. "Je zult er misschien een paar maanden tussenuit moeten, maar daarna weet ik zeker dat je snel weer in topvorm zult zijn. Ons kindje word het mooiste wezentje dat hier ooit op aarde rondgelopen heeft, samen met jou dan."
      Hij begrijpt het niet, hij begrijpt niet dat ik er niet even een paar maanden uit kan. Het is gewoon einde carrière. Hij begrijpt niet hoeveel dansen voor me betekend. Daarbij is het ook helemaal niet zeker of het wel ons kind is en ik slik, om dan te knikken. Maar uiteindelijk toch weer het onderwerp aan te snijden. Het word me wel duidelijk dat Louis denkt dat het geweldig word en hij een abortus niet erg leuk zal vinden. Ik kan me niet eens voorstellen hoeveel pijn het hem zal doen
      Het feit dat hij me 'Little' noemt doet me mijn wenkbrauwen optrekken. Ik ben langer dan hij - en daar plaag ik hem dan ook graag mee. Waarom hij mij regelmatig little noemt is me niet helemaal duidelijk, misschien is het wel omdat ik welgeteld vier jaar jonger dan hem ben. Vier jaar kan veel zijn, maar zelf merk ik er niet erg veel van, al doet hij dat misschien wel. Hij trekt me weer tegen zich aan en even sluit ik mijn ogen. Als ik kleiner was geweest - dat zou best een stukje moeten zijn - zou ik mijn hoofd op zijn borstkas leggen, maar nu houd ik hem gewoon zo dicht mogelijk tegen hem aan. Tot ik mijn ogen open en mijn blik buiten op de chagrijnige taxichauffeur valt. De tijd van afscheid is voorbij. "Boo, hoe jammer ik het ook vind, ik ben bang dat de chauffeur wegrijd als je nu niet gaat," zeg ik spijtig en druk mijn lippen even op die van hem. "Ik ga je missen en hou van je, niet vergeten."

Reality's overrated.

Zayn Malik
Ik had het hier echt heel moeilijk mee en dat we elkaar niet los wilden laten maakte het alleen maar erger. Ik voelde hem aan me vastklampen en wist dat dit echt een hel ging worden. Het was net als die keer dat Harley voor een weekje bij mijn ouders ging logeren omdat wij een weekje London gingen doen buiten ons huisje, maar dan veel erger. Die keer had ik al s avonds heen en weer naar Bradford gereden om hem op te halen, dus de kans zat e in dat ik hem straks achterna zou komen, ookal mocht het niet. Zijn woorden deden mijn hart breken en een enkele traan rolde over zijn wang tijdens zijn lieve woordjes. Ik wilde mezelf groot houden, maar die ene traan was toch ontsnapt. "Ik hou ook van jou, Hazza. Vergeet dat alsjeblieft niet." zei ik zachtjes om mijn stem nog te kunnen controleren en ik drukte nog enigszins speels, voor zo ver dat kon nu, een onschuldig kusje in zijn nek net achter zijn kaak. "Hou je taai en we spreken snel, moppie." zei ik voor ik nog even door zijn krullen streelde en hem diep in zijn prachtige groene ogen aankeek. Heel voorzichtig haalde ik Dusty van zijn shirt, waar de kat zich aan vast had gehaakt, waardoor ze me wat beledigd aankeek. Ik aaide zacht over haar koppie voor mijn blik toch weer naar haar baasje gleed. "En hierna gaan we lekker naar Parijs." zei ik met een geforceerde glimlach. Ik kon nu echt niet opgetogen of entausiast zijn, zelfs niet over Parijs of mijn geplande huwelijksaanzoek. Alles was gewoon te onzeker. Ik had er gewoon een slecht gevoel over. Het zou wel weer niets zijn, zoals zo vaak, maar ik was erg bang dat nu mijn onderbuik het bij het juiste einde had. "Ik ga je echt missen. Alles aan je, maar vooral je ruige vrolijk springende jrullen als je mank loopt op zondag ochtend." zei ik toch nog met een scheve grijns bij die herrindering. Het zou fijn zijn om dit met een glimlach af te sluiten, al zou ik deze opmerking zeker terugkrijgen, mijn vriendje kennende. Toch zou het fijner zijn te kunnen schijden met een lach en een kus dan met tranen en een gebroken hart, alsof hij echt voor goed weg was.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik glimlachte zwakjes bij het zien van de ene traan die over zijn wang gleed en veegde die zacht weg met mijn duim. Hij hoefde niet zo verdrietig te zijn, we zagen elkaar immers snel wee zo snel mogelijk. Met langer dan dat nam ik ook geen genoegen en anders verdween ik daar gewoon en ging naar Zayn terug. Ze konden me niet dwingen om daar te blijven, of eigenlijk wel, maar dat negeerde ik even. Als het echt te moeilijk werd verzonnen we er wel wat op. Een zacht gehum rolde over mijn lippen om zijn kusje in mijn nek en een korte knik volgde bij zijn woorden. "Komt goed, schat. Zolang je me beloofd om minstens een keer per dag te bellen," mompelde ik, voor ik naar beneden keek waar hij de kitten voorzichtig van me af haalde. Na al die honderden keren voelde ik de scherpe nagels niet eens meer, wat je wel zou denken gezien het beestje me nog wel eens als krabpaal wilde gebruiken. Het was niet erg, zolang hij er blij van werd vond ik het best. Ik trok een verbaasde wenkbrauw op toen hij aangaf wat onze bestemming hierna werd. Dat was me niet verteld. Het was in ieder geval geen onprettige verrassing, Parijs was mooi en ik had altijd al de stad eens op mijn gemak willen verkennen, in plaats van op vakantie waarin alles met haast gezien werd. Toch ging ik er niet op in, hij had al genoeg aan zijn hoofd zonder mijn nieuwsgierigheid. Ik schoot in de lach om zijn opmerking, hij had het dan wel bij het rechte eind, dat was een standaard zondag iets, maar het was nou niet bepaald iets waarvan ik vond dat je het kon missen. Al kon ik het niet laten om eenzelfde opmerking te maken. "Ik jou ook heel erg. Hetgene dat ik het meest ga missen zijn de puppyogen waarmee je me aankijkt als je wil dat ik nog even bij je in bed blijf liggen als je niet meer overeind kan komen," kaatste ik terug, voor ik mijn lippen teder op de zijne drukte. Zodra een van ons nu terug zou trekken pakte ik mijn spullen en ging ik, anders kwam er nooit meer iets van en kregen we dat weer op ons dak. De gedachte om te gaan was bijna draagbaar door alles wat me hier thuis te wachten stond, maar het nam nog altijd niet weg dat het alsnog veel pijn deed.

Because I love him, do I need another reason?