[250] Rumpled Mindsets • Divergent • Speeltopic - Speeltopics

• Verhaallijn

Een groep jongeren uit het vierde jaar Latijn belandt door een fout bij een practicum van chemie honderdvijftig jaar in de toekomst, in Chicago. In eerste instantie weet niemand waar ze zijn of wat ze moeten doen.
Uiteindelijk komen enkele leerlingen erachter dat ze in het toekomstig Chicago uit Divergent zitten en dat een week voor de kiesceremonie is. Echter, waar de jongeren zich zorgen om maken, is dat het onmogelijk zal zijn voor hen om een factie te kiezen, omdat ze niet op de lijst van de zestienjarigen staan.
Uiteindelijk komen ze tot de conclusie dat er geen weg terug is, dus gaan ze liever vooruit. Aangezien ze op school verplicht zijn blauw te dragen en iedereen in het hoofdkwartier van Zelfverloochening binnen raakt met een Erudiet kostuum aan, slagen ze erin, door een deel van het geheugenserum te stelen, het geheugen van de juiste mensen in Eruditie te wissen, hen de juiste informatie terug mee te geven en hen valse informatie over zichzelf geven, op de lijst van de zestienjarigen te komen binnen recordtijd.
Op de dag van de ceremonie besluiten ze om zich op te splitsen en elk krijgt een opdracht. De mensen die voor Dauntless gaan kiezen, moeten zich subtiel gaan verzetten tegen de principes van Jeanine Matthews en moeten proberen de Afwijkenden te redden. Degenen die voor Erudite zullen gaan, moeten uit zien te pluizen hoe ze terug kunnen keren in de tijd en moeten met de bestanden van Jeanine Matthews prutsen. De Candor-aspiranten moeten achter de waarheid en het motief van Jeanine zien te komen en de Zelfverloochenaars moeten de rest van de stad beschermen tegen haar. Dan blijft er uiteindelijk nog Amity over. Hoewel iedereen anders bezig is aan een verzet, moeten zij ervoor zorgen dat de vrede bewaard blijft, dat de mensen die niet aan het verzet deelnemen niet doorhebben dat er een verzet is.

Maar de toekomst blijkt complexer te zijn dat ze zich hadden kunnen inbeelden. De omgeving en de gedachtegang van de mensen rondom hen, beïnvloeden hun eigen gedachtegang. Kort samengevat: niet iedereen blijft Divergent, zoals ze in hun wereld eens waren. Slechts enkelen uit de groep weet uiteindelijk nog waar hun loyaliteit ligt en wat hen te doen staat. Hun taak verandert. Wat moeten ze doen om hun klasgenoten weet te laten inzien wie ze daadwerkelijk zijn?


• Invullijst


• Rollen


• Regels

[ bericht aangepast op 27 april 2014 - 20:10 ]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

In mijn hoofd voelde ik weer die twee vingers onder mijn kin. Waarom gebruik je deze gebeurtenis dan niet als reden om daar doorheen te breken? De zin galmde door mijn hoofd. Ik wist het nog steeds niet. Mijn test gaf drie facties. Candor, niet omdat ik eerlijk ben, maar omdat ik zie wanneer mensen dat niet zijn. Erudite, niet omdat ik leergierig en slim ben, ik ben nieuwsgierig. Ik zou die inwijding niet kunnen halen. En Dauntless, omdat ik weet dat ik dapper ben. Ik kijk naar mijn ineengevlochten vingers. Ik heb mijn keuze gemaakt. 'Adams, Aria!' Ja, Adam. Die zou boos zijn. Die zou hoogstwaarschijnlijk kwaad worden omdat ik niet naar haar had geluisterd. 'Finnow, Reyna!' Ik stond op uit de zee van blauw en liep naar voren. Ik pakte het mes aan en bekeek het snel. Het was simpel. Scherp genoeg om een wond te veroorzaken. Te bot om te doden. Langzaam haal ik het over mijn handpalm. Erudite staat helemaal aan de rechter kant, Dauntless aan de linker. En ik loop naar links. Ik sluit mijn ogen als ik mijn bloed op de kooltjes hoor sissen. Dauntless juichen. Ik ben dan wel nog niet volledig Onverschrokken; ik ben al een heel eind. Mijn blik glijdt naar Adam. Ik loop naar haar toe en ga naast haar zitten. Ik krijg klappen op mijn schouder, en ik lach. Ik ben vrij.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

•Melissa (Mel) Simons • Amity •

Mel zat bij haar klasgenoten die allemaal vermomd waren als Erudite aspiranten. Het was gelukt om pasjes te sptelen en het geheugenserum te gebruiken, maar zonder haar hulp. Melissa voelde haar schuldig dat ze niet meegeholpen had maar meer kon ze er nu niet aan doen. Mellisa keek zenuwachtig toen velen van haar klasgenoten naar voren gingen en hun keuze maakte. Toen ze de test moest doen was het heel duidelijk. Ze kwam Amity uit. De vrouw die bij de test hielp was iemand van Amity en had al gezegd dat ze me er zeker bij zag horen. Daarom wist ze ook wat ze ging doen. Naar Amity gaan. Toen sprak Jeanine Matthews haar naam uit: "Melissa Simons." Ze stond recht en liep naar de bakken. Daar pakte ze het mes op en sneed in haar hand. Vanaf nu zou alles anders worden. We konden niet meer terug. Dit was ons leven nu, niet meer het verleden waar we allemaal gewone studenten waren. Nu waren we mensen in het toekomstige Chicago. Alles was anders. Ze zuchtte diep en ging naar de bak met aarde. Een paar druppels bloed vielen in de bak en er steeg applaus op bij Amity. Ze glimlachte onwillekeurig en Mel pakte de plakker en deed hem op de snede. Toen liep ze snel naar de andere aspiranten van Amity. Direct werd Melissa geknuffeld door verschillende mensen. "Welkom!" zeiden vele mensen door elkaar. Ze glimlachte breed en voelde haar voor het eerst in een lange tijd thuis. Ze zette haar naast iemand neer die van Candor kwam en keek verder naar de andere zestien jarigen.

Ik kijk nieuwsgierig naar de mensen die omstebeurt naar voren lopen en een factie kiezen. Met flink wat gedoe is het ons gelukt om op de lijst van 16-jarige te komen. In de twee weken tijd die we hadden heb ik zoveel mogelijk geleerd over de Divergent serie. Ik snap nu een beetje hoe de stad in elkaar zit, wat de facties inhouden, het verhaal van Tris en (hoewel ik daar niet alles van begrepen heb) wat er achter de hekken is.
Ik duw mijn bril hoger op mijn neus. De afgelopen twee weken in Erudite waren een hel. Ik moet een bril op, zodat ik er slimmer uitzie, en de mensen daar zijn onuitstaanbaar. Allemaal betweters. Ook is het absoluut geen factie voor mij. Ik ben niet erg slim. Tenminste, ik dacht altijd van wel, maar in Eruditie is me het tegendeel bewezen. Blijkbaar mis ik een hoop algemene kennis. De weinige dagen dat we naar school zijn geweest waren ook vreselijk.
Ik was al bijna vanaf het begin zeker van mijn zaak; ik ga naar Candor. Het enige wat me een beetje in twijfel heeft gebracht is de test. Ik ben Divergent. Mijn test resultaten waren Candor en Abnegation. De vrouw uit Amity, die mijn test af nam, raakte helemaal in paniek. "Oh nee, dit is niet goed!" "Dit is ontzettend gevaarlijk!" "Je mag dit echt aan niemand vertellen!", bla bla bla. Ik snap nog steeds niet wat er zo erg aan is, blijkbaar is me dat niet goed genoeg uitgelegd. Het is toch juist mooi? Ik ben gewoon geschikt voor twee facties.
Weer zakt mijn bril van mijn neus. Zachtjes vloekend duw ik hem weer omhoog, om vervolgens naar Adam te kijken die naar voren loopt. Ze pakt het mes, snijdt in haar hand en laat een paar druppels bloed op de kolen van Dauntless vallen. Er wordt gejuicht. Hoera.
Een tijdje later is Ray aan de beurt. Ze loopt naar voren, snijdt in haar hand en laat haar bloed ook op de kolen van Dauntless vallen. Ik trek verbaasd een wenkbrauw omhoog, ik dacht dat Ray voor Erudite zou kiezen. Ach ja.
Vervolgens is Mel aan de beurt. Ze kiest voor Amity, wat ik wel had verwacht.
'Erics, Lucas!' Ik sta op als mijn naam wordt genoemd. Mijn beurt. Ik loop naar voren en pak het mes. Ik prik de punt in mijn handpalm, en maak een kleine snee. Het prikt licht, maar pijn doet het niet. Dan loop ik naar de bak met glas en laat er wat bloeddruppels op vallen.
'Candor!' Wordt er geroepen. De mensen van Candor beginnen te klappen. Harder dan Abnegation, maar zachter dan Dauntless. Ik loop naar de groep en ga erbij zitten. Ik kan een glimlach niet verbergen. Ik ben eerlijk, ik ben Candor.

[ bericht aangepast op 10 mei 2014 - 21:37 ]

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Aaron deed zijn ogen open en trok ze tot spleetjes tegen het felle licht. Hij keek op naar de man bij het computerscherm, die zijn wenkbrauwen gefronst had. Aarons linkerwenkbrauw schoot omhoog voor hij er erg in had.
"Is er iets aan de hand?" vroeg hij met glasheldere stem toen de man nog steeds niets zei. Aaron was niet zeker of hij de stoel mocht verlaten, maar hij kwam overeind en kwam naast de man staan, aangezien die nog steeds niets zei.
"Ik heb je testresultaten manueel moeten invoeren," zei de man, met die bezorgde frons nog steeds tussen zijn wenkbrauwen.
"Hoezo? Wat was mijn uitkomst?"
"Dat is net het probleem. Het waren er meer dan één."

Aaron schrok op door een tik op zijn schouder. De man achter hem zei dat hij kon binnengaan. Ze maakten hun entree in een ruimte die een beetje op een auditorium leek, met zitplaatsen waar op dat moment mensen gingen zitten. Grijs voor Zelfverloochening. Zwart en wit voor Oprechtheid. Zwart voor Onverschrokkenheid. In het midden van de zaal stond een tafel met schalen. Aaron wist niet echt waarvoor alles stond, maar hij wist dat het glas Oprechtheid voorstelde en de kolen Onverschrokkenheid, waar hij blijkbaar naartoe moest gaan. Aaron twijfelde eerlijk gezegd. Het leek hem vreemd om de rest van zijn leven toe te wijden aan één enkel iets: dapper zijn.
Wie was er nu één en al dapperheid? Zelfs de dapperste mens van het universum toonde toch een moment van zwakte? Was niemand ooit eens laf in zijn leven? Aaron kon het principe van deze wereld nog steeds niet echt bevatten. Waarschijnlijk daarom dat de man zei dat hij Afwijkend was, vanwege zijn drie uitkomsten. Onverschrokkenheid, Eruditie en Zelfverloochening. Waarom hij die laatste als uitkomst had gekregen, snapte hij nog steeds niet helemaal.
De jongen ging zitten, vijf plaatsen van waar Adam zat. Er zat een meisje naast hem dat hij niet kende, die hem de hele tijd zat aan te staren. Hij wilde er wat van zeggen, maar besloot het voor zichzelf te houden om zich op de ceremonie te concentreren.
De vrouw in het blauw gaf een saaie toespraak waar Aaron maar half naar luisterde en toen werden de namen afgeroepen, een proces dat al even slaapverwekkend was. Hier en daar klonk zelfvoldaan gejuich wanneer iemand zich bij een nieuwe factie aansloot.
"Finnow, Reyna!" werd er afgeroepen. Aarons ogen volgden haar toen het meisje naar voren liep en het mes in haar handen nam. Ze leek te twijfelen en Aaron was nieuwsgierig wat ze zou doen. Een glimlach speelde op zijn lippen toen haar bloed in de kolen viel, een donderend gejuich kwam van de Onverschrokkenen. De kleuren begonnen zich met elkaar te vermengen, en toen werd Aarons naam afgeroepen.
"Marwick, Henry." Eerlijk gezegd klonk het vreemd om zijn eerste naam te horen. Niemand noemde hem zo, behalve zijn moeder en die was dood. Vastberaden liep hij naar het midden van de zaal en nam het mes in zijn handen. Hij voelde niet eens de pijn toen het mes in zijn handpalm sneed. Zijn voeten verplaatsten zich naar de schaal met de kolen en even vroeg hij zich af wat er eigenlijk zou gebeuren moest hij géén keuze maken, maar hij bedacht dat Afwijkenden niet echt te koop wilden lopen met het feit dat ze Afwijkend waren en liever gewoon een factie kozen dan dood te worden geschoten. Rook steeg op van de kolen en ze sisten toen ze geraakt werden door zijn bloed. De rode kleur fascineerde Aaron en even raakte hij erin verdiept. Toen keek hij weer op en ging hij op zijn dooie gemak bij de Onverschrokkenen zitten.

[ bericht aangepast op 10 mei 2014 - 21:05 ]

---

help

De afgelopen paar dagen waren zo snel gegaan. Ik kon het nog steeds niet geloven. Hoe konden we nou opeens van het ene moment op het andere honderdvijftig jaar vooruit in de tijd gaan? Eerst hadden we nog gewoon bij scheikunde gezeten en toen stonden we opeens met de hele klas in een stad. Chicago van de Divergent boeken. De rest had zich versneld afgespeeld. Door onze blauwe schoolkleding waren we gemakkelijk Eruditie ingekomen en hadden we er daar voor gezorgd dat we allemaal op de lijst kwamen van de kiesceremonie. Gisteren hadden we allemaal de test gemaakt en nu was het dan zover. Één voor één werden onze namen opgeroepen en ging er iemand naar voren. Vervolgens liet hij of zij, na een snee gemaakt te hebben, zijn of haar bloed op een bak vallen van de gekozen factie. Bij mijn test was Zelfverloochening de uitslag geweest. Dat had ik al verwacht. En aangezien er toch ook iemand van onze groep daar heen moest gaan, kwam het ook nog mooi uit. Ik hoopte dat Jaymi ook voor Zelfverloochening zou kiezen. Alleen zou ik in mijn nieuwe factie mijn gevoelens voor hem straks moeten wegdrukken. Dat probeerde ik nu ook al, maar dat ging niet zo heel goed.
'Henderson, Faye.' Ik schrok op, doordat mijn naam door de ruimte werd geroepen. Snel stond ik op. Terwijl ik de trap naar beneden afliep, plukte ik zenuwachtig aan mijn blauwe schooluniform rok. Op het podium aangekomen waar de vijf grote bakken staan, krijg ik van iemand een mes aangereikt. Even slik ik onhoorbaar. Nu moet ik een mes in mijn eigen hand zetten. Het is dat het moet, anders had ik het niet gedaan. Voorzichtig zet ik het tegen mijn huid en geef dan wat druk. Gelijk stroomt er een klein stroompje bloed uit. Ik houd mijn arm boven de bak met de stenen en wacht tot er een druppel van mijn hand afvalt. Als de druppel gevallen is, gaat er een zacht, maar vriendelijk applaus op uit de groep Zelfverloochenaars. Ik loop langzaam naar ze toe en neem dan plaats op een lege stoel. Nu moest ik me concentreren op het halen van de Inwijding.

---

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

      Een beetje afwezig zit ik naar mijn schoenen te kijken. Hier was het dan, de kiesceremonie. Ik wist voor welke factie ik ging kiezen, dat wist ik al vanaf het moment dat ik ooit het boek van Divergent gelezen had. Wat ik toen had durven denken, was dat ik ooit zélf echt een factie zou moeten kiezen, erin leven. Het was geen probleem, ik hoorde er thuis als een vis in het water, maar toch kon ik niet ontkennen dat ik enkele zorgen had.
      Wat als we onze opdracht niet zouden volbrengen? Ik wou niks verpesten. Het liefst zou ik gewoon alles laten doen, maar zo zouden we er niet raken. Ik zou helpen met doen wat ik moest doen, ook al betekende dat dat ik misschien iets zou kunnen doen waar ik spijt van zou krijgen. Ach ja - zo was ik altijd al geweest.
      Ik werd uit mijn gedachtenwereldje gehaald door een stem die mijn naam zei. 'Moore, Katie.' Diep zuchtte ik, waarna ik opstond. Ik probeerde een zelfzekere blik op te zetten terwijl ik naar beneden liep, richting het podium met de vijf bakken.
      De grijze stenen voor Abnegation. Nee, ik kon mezelf niet aan de kant zetten voor iemand anders. Ik wist dat Jaymi hierheen ging, ik kende hem maar al te goed. Ik zou hem missen, maar ik zou niet speciaal voor hem een factie kiezen waar ik niet thuishoorde. Dat gegeven was al iets dat aangaf dat deze factie niets voor mij was.
      Het water voor Erudite. Ook niets voor mij. Voor deze factie was ik niet slim genoeg. Ik haalde dan wel degelijke punten, maar ik was er telkens nét door. Hier zou ik dus ook niet thuishoren.
      De aarde voor Amity. Zéker geen factie voor mij: ik was niet goed in de vrede bewaren. Waarheid was beter dan alles doen om conflicten te vermijden: het standpunt van deze factie was het tegenovergestelde van het mijne.
      De rokende kooltjes voor Dauntless. Ook niet. Ik was geen lafaard, was niet bang voor wat avontuur, maar de onverschrokkenheid van de leden van deze factie ging me iets te ver. Ik zou het er geen dag overleven - mijn eerlijkheid zou gevechten uitlokken en dat zou mijn dood worden.
      En dan de laatste mogelijkheid: het glas van Candor. Ik had altijd al geweten dat ik hier thuishoorde. Eerlijkheid voor alles. Zonder de waarheid raakte je niet ver. Dit was mijn factie. Dit was waar ik moest zijn: zeker weten.
      Ik stond nu voor de tafel met de kommen en zette het mes aan mijn handpalm. Mijn gezicht vertrok niet toen het mes een bloedrode lijn trok. Ik had het al eerder zelf gedaan. Dit was niks nieuws. Ik wist dat iedereen het zou weten als ik voor deze factie zou gaan, maar het was te laat nu: mijn bloed was al tussen het glas gegleden en er klonk een kort applaus. Ik glimlachte een nepglimlach, zoals altijd, en ging bij mijn nieuwe factie zitten. Ik was bang voor wat de Inwijding zou betekenen voor me, het onthullen van al mijn geheimen. Ik was bang, maar ik zou het maken.
      Hopelijk.

Aarde is Vriendschap, kolen is Onverschrokkenheid, glas is Oprechtheid, steen is Zelfverloochening en water is Eruditie. Het was druk in de zaal maar iedereen richtte zich op hetzelfde, de vijf bakken in het midden. Jeanine begon te praten en de eerste mensen kozen hen factie. Ik had mezelf ik Vriendschap geschreven zodat ik mijn rode vest kon aanhouden. Maar ik hoorde er niet in. Waar wel? Eruditie is natuurlijk het best bijpassend. Maar ik had geen zin om de rest van mijn dagen bij hen te verspillen. Oké, Max zou erin zitten, maar dat ging het juist ongemakkelijk maken. En de rest van mijn vrienden zaten ergens anders. Ik keek moeilijk naar de bakken. Ik zou ergens als laatste komen, mijn achternaam begon met de ‘W’ dus ik kon even wachten. Ik kon even denken. Ik staarde naar Max voor een paar seconden. Daarna zuchtte ik en liet ik mijn ogen weer op de bakken rollen.
‘Wright, Kaelyn’ mijn naam werd geroepen en ik liep naar het midden. Ik pakte het grote mes aan en snee diep in mijn hand. Ik draaide me om naar de vijf bakken. Heel even gingen mijn ogen naar de groepen mensen. Naar onze groep. Daarna liet ik zonder enige twijfel mijn bloed in het water druppen. Het water begon al helemaal rood de worden van al het bloed, ik bleef ernaar staren en zag mijn spiegelbeeld verschijnen toen het water weer stil lag. Daarna kwam het pas tot me door dat ik door moest gaan. Ik had gekozen, niks kon teruggaan. Ik zat vast aan de slimmeriken. Ik zat vast aan Jeanine en waarschijnlijk ging ik er nog heel veel moeilijkheden mee krijgen. Ik en de andere van Eruditie hadden hoogstwaarschijnlijk het meeste werk. Wij, de ‘betweters’ en de vervelende mensen, moesten wel verdomme al het werk gaan doen.
Ik beet op mijn lip, misschien was ik dom geweest. Ik wil niet bij de rest horen. Vast geplakt aan plannen van hen. Maar ik, ik moet ze gewoon volgen. Zonder enige inbreng. Ik zuchtte zachtjes. Ik was te slim om ergens anders te zitten dan in Eruditie. Ik was slim. En dat was niks slecht, maar ik had misschien wel iets slecht in mij. Ik keek richting Jeanine. Misschien zat ik aan de verkeerde kant. Nee, ik kreeg het moeilijk. Ik moest gewoon stoppen. Het enige wat ik nu niet nodig had was moeilijkheden.

---

made a list of my regrets and you were the first, love