[250] Rumpled Mindsets • Divergent • Speeltopic - Speeltopics

• Verhaallijn

Een groep jongeren uit het vierde jaar Latijn belandt door een fout bij een practicum van chemie honderdvijftig jaar in de toekomst, in Chicago. In eerste instantie weet niemand waar ze zijn of wat ze moeten doen.
Uiteindelijk komen enkele leerlingen erachter dat ze in het toekomstig Chicago uit Divergent zitten en dat een week voor de kiesceremonie is. Echter, waar de jongeren zich zorgen om maken, is dat het onmogelijk zal zijn voor hen om een factie te kiezen, omdat ze niet op de lijst van de zestienjarigen staan.
Uiteindelijk komen ze tot de conclusie dat er geen weg terug is, dus gaan ze liever vooruit. Aangezien ze op school verplicht zijn blauw te dragen en iedereen in het hoofdkwartier van Zelfverloochening binnen raakt met een Erudiet kostuum aan, slagen ze erin, door een deel van het geheugenserum te stelen, het geheugen van de juiste mensen in Eruditie te wissen, hen de juiste informatie terug mee te geven en hen valse informatie over zichzelf geven, op de lijst van de zestienjarigen te komen binnen recordtijd.
Op de dag van de ceremonie besluiten ze om zich op te splitsen en elk krijgt een opdracht. De mensen die voor Dauntless gaan kiezen, moeten zich subtiel gaan verzetten tegen de principes van Jeanine Matthews en moeten proberen de Afwijkenden te redden. Degenen die voor Erudite zullen gaan, moeten uit zien te pluizen hoe ze terug kunnen keren in de tijd en moeten met de bestanden van Jeanine Matthews prutsen. De Candor-aspiranten moeten achter de waarheid en het motief van Jeanine zien te komen en de Zelfverloochenaars moeten de rest van de stad beschermen tegen haar. Dan blijft er uiteindelijk nog Amity over. Hoewel iedereen anders bezig is aan een verzet, moeten zij ervoor zorgen dat de vrede bewaard blijft, dat de mensen die niet aan het verzet deelnemen niet doorhebben dat er een verzet is.

Maar de toekomst blijkt complexer te zijn dat ze zich hadden kunnen inbeelden. De omgeving en de gedachtegang van de mensen rondom hen, beïnvloeden hun eigen gedachtegang. Kort samengevat: niet iedereen blijft Divergent, zoals ze in hun wereld eens waren. Slechts enkelen uit de groep weet uiteindelijk nog waar hun loyaliteit ligt en wat hen te doen staat. Hun taak verandert. Wat moeten ze doen om hun klasgenoten weet te laten inzien wie ze daadwerkelijk zijn?


• Invullijst


• Rollen


• Regels

[ bericht aangepast op 27 april 2014 - 20:10 ]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

De ruzie blijft maar doorgaan en op een gegeven moment heb ik er genoeg van – maar ik zeg nogsteeds niets.
"Kaelyn, geen idee of jij die boeken gelezen hebt, maar Ray en ik hebben dat wel gedaan. Ik wil best pasjes stelen en we weten allemaal dat jij de grootste betweter in onze klas bent, dus als jij niet naar Eruditie zou gaan, zou dat wel heel stom zijn en dan zou je aan jezelf moeten toegeven dat je een stom mens bent. En ik ben niet de enige die dit alles van jou denkt. De anderen hebben volgens mij gewoon het lef niet om het even te zeggen," imiteert Adam Kay.
"Volgens mij wordt mijn mening over de mensen van onze klas echt gewoon genegeerd, wat ik verrassend vreemd vind," zegt Aaron er snel tussen door.
"Dus als jij zo'n fantastische plannen hebt, kom maar op. En Matt, jij doet maar wat je wilt. We geven iedereen de keuze. Ray stelt enkel en alleen maar iets voor. Ze vindt dat jij het beste in Oprechtheid past en volgens mij ben jij het er ook wel mee eens, maar durf je het gewoon niet toe te geven omdat je tegendraads wilt doen. En eerlijk, nou even: Ray is goed in het inschatten van mensen. Dus ik denk toch wel dat je haar op de keuzes kunt vertrouwen. Anyhow, als ik zo nodig pasjes moet stelen, doe ik dat maar al te graag. Ray, wat vind jij hier eigenlijk van?" Wauw, ze kan het echt niet af in haar eentje.
"Ik vind dat deze sfeer te veel richting het weeshuis gaat. En dat bevalt me niet bepaald." Er ontstaat een frons tussen me wenkbrauwen. Ergens vind ik het zielig maar het klinkt net alsof ze wanhopig opzoek is naar aandacht.
Plotseling hoor ik een maar al te bekend geluid: er wordt geslagen. Fijn, dit kan er ook nog bij.
"Nou, dus, we zaten aan het deel dat ik de pasjes steel. We weten allemaal dat ik subtiel ben - aangezien jullie nu hebben laten blijken dat ik dat moet zijn. Ik steel ze op één voorwaarde. Jij bent enkel slim binnen en voor de rest hou je je verdomd lelijke kop, of ik ga met Ray mee en dan mag je het in je eentje opknappen." Zegt Adam furieus, maar ik vind het nu té ver gaan.
Ik richt me op Adam. “Kunnen we niet gewoon één gesprek voeren zonder scheldwoorden? Of dat er iemand geslagen wordt? Dit gaat echt té ver.” Vanuit mijn ooghoeken merk ik op dat Aaron en Ray weglopen van ons. Fijn, dit gaat mis.
“We gaan gewoon naar binnen en zetten ons in hun systeem. Het boeit me niet wie hier de slimste – of sterkste is. Deze hele ruzie slaat nergens op.” Daarbij kan ik er echt niet tegen dat ze net zei dat Kay lelijk is, want dat is ze totaal niet.

[ bericht aangepast op 28 april 2014 - 20:51 ]

Thea's handen beefden toen het felle licht wegebde en een golf van paniek spoelde over haar heen toen ze haar omgeving zag, een beetje wazig, want haar bril was op de grond gevallen.
"Oh nee," zei ze zachtjes. Ze raapte het ding op en keek ernaar. Er zat een lichte barst in het glas. Thea was geen meisje dat constant vloekte, maar als ze haar mond had open gedaan, zou het niet al te lief geklonken hebben. Ze staarde om zich heen en de omgeving kwam haar vaag bekend voor. Toen hoorde ze een woord: Divergent. Ze kende de reeks, maar Thea had al zoveel boeken gelezen dat ze zich niet bepaald meer kon herinneren wat de verhaallijn precies was. Thea ging verward afzijdig staan en merkte een bankje op. Ze veegde het stof ervan en ging zitten, een beetje in elkaar gekrompen wanneer ze het gediscussieer van de anderen hoorde. Thea mocht Adam niet echt, maar dat zou ze nooit luidop durven zeggen. Ze mocht niemand van de klas echt, maar Thea was dan ook niet echt sociaal, dus heel erg veel vrienden had ze niet. Ze staarde naar de stenen van de straat onder haar voeten en prutste met de rand van haar blauwe rok. Thea was goed in zich buitensluiten van de wereld, en dat was precies wat ze nu deed. Haar gedachten dwaalden af naar haar thuis, haar broer en haar pleegouders. Een diep gemis spoelde over haar heen en ze keek somber naar de lucht. Ze zou wel doen wat ze haar zeiden te doen en dat was het. Dat deed ze altijd en ze haatte het.
Thea keek af en toe op wanneer ze haar naam hoorde vallen, maar ze mengde zich niet in het gesprek, ze had niet echt zin om ook een mep op haar kaak van Adam te krijgen...
"Wat vind jij ervan?" Thea viel bijna van de bank toen ze zag dat Matt bij haar was komen staan. Ze vermaande zich dat ze zich plotseling zo ongemakkelijk voelde.
"Om eerlijk te zijn wil ik me er niet echt mee mengen, ze komen er wel uit, hoop ik," zei ze zachtjes terwijl ze naar hem opkeek, maar ze wendde al snel haar blik weer af omdat ze gegarandeerd knalrood zou worden. Thea haalde ontwijkend een hand door haar haren.

[ bericht aangepast op 28 april 2014 - 20:49 ]

---

help

Nyl schreef:
( Het gewoon meppen :') Maar dat ziet iedereen anders. Ik ben gewoon gewend dat je zo'n dingen moest vragen. Maar ofcource zit ik niet lang in de Qrpg. Dus het kan zijn dat het hier gewoon mag. Maar dat was het niet.


"Kun je de beleefdheid nog niet opbrengen naar iemand te kijken terwijl die tegen je praat?"
Het is maar iets klein. So no worries. Maar er staat nergens in mijn post dat ze wegkijkt. Ik weet niet hoe jij ging reageren, en dan zou ze wel hebben gekeken. Maar het is maar een detail. En gewoon de manier hoe ik er in eerste instantie naar keek. (:

[Op zich ben ik het hier wel mee eens. Voor hetzelfde geld heeft Kay een heel snel reactievermogen en ontwijkt ze de klap. Al is het niet verschrikkelijk erg, vind ik.]

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Pabu schreef:
(...)

[Op zich ben ik het hier wel mee eens. Voor hetzelfde geld heeft Kay een heel snel reactievermogen en ontwijkt ze de klap. Al is het niet verschrikkelijk erg, vind ik.]

[Ja dat is het dus, het maakt me niet uit. Het was maar iets kleins. ]

---

made a list of my regrets and you were the first, love

Pabu schreef:
(...)

[Op zich ben ik het hier wel mee eens. Voor hetzelfde geld heeft Kay een heel snel reactievermogen en ontwijkt ze de klap. Al is het niet verschrikkelijk erg, vind ik.]

Daarom zijn ruzies en gevechten zo moeilijk om te beschrijven in RPG. Als ik nu echt vind dat het niet past dat mijn persona in zijn gezicht wordt geslagen, pas ik het in mijn post gewoon aan en ontwijkt hij/zij het. :'D

Oh wel, het maakt toch niet echt uit? (:

---

help

Nyl schreef:
(...)

[Ja dat is het dus, het maakt me niet uit. Het was maar iets kleins. ]

[Het leek me nogal logisch dat ze, als ze naar iemand roept die de andere kant op loopt, er even naar kijkt, dat is een menselijke reflex, maar goed. 'k Zal het niet meer doen ^^]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

"Om eerlijk te zijn wil ik me er niet echt mee mengen, ze komen er wel uit, hoop ik," zegt ze, waarna ze ontwijkend een hand door haar haar haalt. Ik ga naast haar op het bankje zitten en leg mijn armen op hetgene waar ik met me rug tegen aan zit. "Als je je ongemakkelijk voelt, wil ik wel weggaan?" Zeg ik zowel vragend als glimlachend. "Je bent in Erudite ingedeelt door Adam en Ray. Ze hebben nogal de leiding genomen en sommigen zijn het er niet mee-eens.” Update ik haar, aangezien ze volgens mij niet zo goed heeft opgelet. Ik observeer Aaron en Ray, beiden gaan ze naar Dauntless, of tenminste dat is het idee. Maar voor nu gaan ze alleen een pasje stelen. “Dus,” begin ik. “Als ze je bij Erudite hebben ingedeeld moet je wel erg slim zijn.” Glimlach ik. Om eerlijk te zijn ken ik iedereen hier wel bij naam, maar ik ben nog nooit echt met mensen hier omgegaan. Hoewel er ook een paar vrienden tussen zitten. Plotseling zie ik hoe Kay wordt geslagen en er ontstaat een frons op mijn voorhoofd. Ik zucht.
“Dit is echt kinderachtig,” zeg ik.

[ bericht aangepast op 28 april 2014 - 21:12 ]

      Ik stond een beetje afwezig in de verte te staren, de rest van het gepraat leek even aan me voorbij te gaan. Tot ik plots mijn naam hoorde vallen. 'Voor Candor lijken Matt, Katie en Luke me wel geschikt. Zij stellen eerlijkheid voorop; "Oneerlijkheid maakt het kwade mogelijk"' Ik knik even kort. Ik herinner me nog dat ik bij het lezen van de boeken ook meteen doorhad dat Candor iets voor mij was. Ik zei zo vaak mogelijk de waarheid, al kon die me soms in de problemen brengen. Het enige wat ik deed, was achterhouden wat niemand hoefde te weten. Dat was niet meer dan logisch.
      De rest van de mensen werden ook in facties opgedeeld. 'Goed. Ik stel voor dat jullie je nu intelligent gaan gedragen. Verberg elke andere kleur dan blauw. Meisjes, draag je haar naar achteren of in een knot zo mogelijk. We gaan naar Erudite.' Reyna glimlacht. 'Welkom in futuristisch Chicago.'
      De enige waar ik nog een beetje mee overeen kwam uit mijn 'groepje' was Luke. Met Matt trok ik niet echt op, maar aangezien we nu naar dezelfde factie gingen... Zou ik verplicht worden om met hen op te trekken? Ik wist dat er problemen mee gingen komen als ik met anderen moest optrekken. Alhoewel, zij waren ook Candors en konden wel tegen de waarheid. Het zou wel lukken. Hopelijk.
      Zuchtend leun ik tegen een boom en staar weer in de lucht. Het ziet ernaar uit dat ik het een tijdje zonder mijn crush moet stellen. Hij zit in een andere factie dan ik - welke had ik niet bepaald gehoord, met mijn afwezige gedachten. Niet dat het me zo veel uitmaakte, ik praatte toch al amper met hem omdat ik zo op de achtergrond bleef. En ik wist dat ik dingen zou verknallen van zodra ik zou praten met hem. Ik bleef dus maar stil.
      Ik zucht nogmaals diep en kijk op, waar ik zie dat Kay gemept word. Even raak ik de kluts kwijt. Oh, was er ruzie? Waarover dan? Als ik iets verder kijk, zie ik dat het Aria was die haar sloeg. 'Kun je de beleefdheid nog niet opbrengen naar iemand te kijken terwijl die tegen je praat? En zo hoef je heus niet tegen Ray te praten. Waar was ik?' Ik zie haar slikken. 'Ja, ik ga die pasjes stelen. Op een intelligente manier, niet zoals jij het zou doen.' Even zegt ze iets tegen Reyna en dan kijkt ze weer naar Kay. 'Nou, dus, we zaten aan het deel dat ik de pasjes steel. We weten allemaal dat ik subtiel ben - aangezien jullie nu hebben laten blijken dat ik dat moet zijn. Ik steel ze op één voorwaarde. Jij bent enkel slim binnen en voor de rest hou je je verdomd lelijke kop, of ik ga met Ray mee en dan mag je het in je eentje opknappen.'
      Aaron mengde zich er dan ook in. Ik voelde het de verkeerde kant uitgaan en ik voelde de drang er ook bij te komen. Ik wist dat het een slecht idee was, het zou toch eindigen met ik die schreeuwde tegen mensen en misschien wat klappen uitdeelde. Achteraf was ik geen Onverschrokkene.
      Maar wat ik wel was? Candor. Ik hield van de waarheid. En de waarheid was dat ik ontzettend graag mijn zegje zou doen.
      Ik recht mijn rug en stap op het ruziemakende groepje af. 'Hey, denken jullie niet dat het net ietsje beter zou gaan als jullie iets zouden doen in plaats van jullie tijd verdoen aan ruziemaken?' zeg ik, mijn wenkbrauwen opgetrokken. Dit zou geen goede gevolgen hebben, dat wist ik, maar nu was het al te laat om me te bedenken.

"Als je je ongemakkelijk voelt, wil ik wel weggaan?" Thea schudde meteen haar hoofd. Ze was graag alleen, maar gezelschap kon vaak ook prettig zijn. Ze praatte graag met Matt, voor de zeldzame keren dat dat gebeurde.
"Je bent in Eruditie ingedeeld door Adam en Ray. Ze hebben nogal de leiding genomen en smmigen zijn het er niet mee eens," legde Matt uit. Thea knikte begrijpend.
"Wel, ik hoor al zeker niet in andere groepen thuis, dus ik kan niet echt klagen," zei ze op haar gebruikelijke zachte toon. Ze glimlachte even geforceerd en volgde Matts blik naar Ray en Aaron. "Dus," deed hij haar weer uit haar gedachten opschrikken. "Als ze je bij Eruditie hebben ingedeeld, moet je wel erg slim zijn," zei hij. Thea waardeerde het enorm dat Matt haar gezelschap kwam houden, maar tegelijkertijd snapte ze niet echt waarom. Ze glimlachte naar hem, maar gaf niet echt antwoord. Ze vestigde haar blik weer op de klas een stukje verderop en kromp in elkaar toen ze Adam een mep aan Kay zag verkopen.
"Dit is echt kinderachtig," bevestigde Matt Thea's gedachten. Ze knikte.
"Denk je dat we snel terug thuis zullen geraken?" zei ze kleintjes, naar hem opkijkend. Ze voelde zich net een Lilliputter. "Als we ooit terug thuis geraken?" Thea wilde er niet eens aan denken, dat ze misschien niet meer thuis zouden geraken. Het begon net allemaal de goede richting in te gaan... Alles leek nu vergooid te zijn voor haar. Ze had behoefte aan haar hart luchten, maar dat zou nooit gebeuren.

---

help

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Op mijn voorstel of ik weg moet gaan schud ze fel haar hoofd. Waarschijnlijk wilt ze gewoon wat gezelschap, hoewel ik niet de beste persoon daarvoor ben. Om eerlijk te zijn, wat ik meestal al ben, praat ik niet zoveel met haar. Maar ze is aardig dus waarom niet? "Wel, ik hoor al zeker niet in andere groepen thuis, dus ik kan niet echt klagen," antwoord ze dan op mijn vraag. "Dus je hebt het boek gelezen?" Vraag ik. Ik heb het boek niet gelezen dus ik snap er niet zoveel van. Ik hou gewoon niet van boeken. Ik snap niets van dit hele systeem, waarom zouden er in godsnaam groepen moeten bestaan om een goede samenleving te creëren?
"Kan je me over die facties vertellen?" Vraag ik nieuwsgierig.
"Denk je dat we snel terug thuis zullen geraken?" zegt ze kleintjes. Plotseling voel ik me heel groot. Waarschijnlijk omdat ze zo klein is en nu ook nog omhoog kijkt. Ik haal mijn armen achter haar vandaan en leg ze op mijn knieën. "Als we ooit terug thuis geraken?" Ik bijt op mijn lip. Ze voelt zich er duidelijk kut bij maar ik heb geen idee hoe ik haar moet troosten.
"Het moet. We moeten wel. We horen hier niet. Misschien worden we wel weer terug geflitst of misschien moeten we zelf een oplossing bedenken - het lukt ons wel." Zeg ik glimlachend. Ik pak haar hand beet in een poging om haar te troosten en gelukkig zie ik het door mijn eigen woorden ook optimistischer in.

Weer geschreven op mijn mobiel, sorry voor fouten.

"Dus je hebt het boek gelezen?" vroeg Matt retorisch. "Kan je me over de facties vertellen?" Maar Thea onderbrak hem en haar wenkbrauwen trokken zich in een frons toen ze hem aankeek.
"Het moet wel," antwoordde hij. "We moeten wel. We horen hier niet. Misschien worden we wel weer terug geflitst of misschien moeten we zelf een oplossing bedenken - het lukt ons wel." Dat klonk heel erg ontmoedigend en Thea keek voor zich uit, nog steeds met die bedenkelijke frons op haar gezicht. Toen voelde ze Matts hand rond haar vingers en Thea voelde hoe haar gezicht warm werd. Ze durfde haar hand niet weg te trekken, maar ze was bang dat hij haar nu voelde beven.
"En natuurlijk," zei ze dan, een heel stuk luchtiger, als antwoord op zijn vraag over de facties. "Maar ik denk dat Ray dat ook al grotendeels heeft gedaan?" Ze durfde een beetje luider te spreken en haalde haar schouders op. "Het verhaal gaat over een zestienjarig meisje genaamd Tris, zij woont in Zelfverloochening en op haar zestiende moet ze een definitieve factie kiezen. Zelfverloochening is tegen egoïsme, zij proberen iedereen te helpen en houden zich vooral bezig met het voeden van de Factielozen en het bestuur, omdat zij onzelfzuchtig zijn," zei Thea. Ze wierp een blik op de dakloze, schraal geklede mensen waar Ray daarnet stond. "Tris kiest voor Onverschrokkenheid, degenen die tegen de lafheid van de mensen zijn en streven naar dapper zijn. In het boek houden zij zich bezig met het verdedigen van de stad, voor hetgeen zich daarbuiten bevindt." Nu keek ze naar het hekken dat de gehele stad omringde. "Tris' broer kiest voor Eruditie, zij die naar kennis streven." Nu keek ze naar het gebouw vlak voor hen. "Maar dat wist je al, denk ik." Thea glimlachte even flauwtjes. "Eruditie en Zelfverloochening komen niet goed met elkaar overeen... Dan heb je nog Oprechtheid, zij die streven naar eerlijkheid. Daarnaast is er nog Vriendschap, zij die streven naar vrede," besloot Thea.

---

help

Melissa

Melissa hoorde stil het geruzie aan van haar klasgenoten. Terwijl iedereen als maar kwader werd, kreeg Mel ook moeite om haar woede in te houden. Tot dat ze er genoeg van kreeg. "Kunnen jullie aub eens stoppen met ruzie maken?" roept ze boos uit. "We zitten hier samen ,we kunnen niet meer terug dus ik zou voorstellen dat we op zijn minst iets vriendelijker tegen elkaar kunnen zijn!" vervolgt ze. Ze kijkt de groep rond en ziet dat ze haar wat verbaasd aankijken. Mel hield niet van ruzies maar als er een was ,wou ze die absoluut oplossen. Ze keek iedereen even aan en zei: "Ik weet dat sommige nu gaan zeggen dat ik me niet moet aanstellen maar als we dit willen overleven, moeten we dit als een team doen, niet als een bende ruziemakende kleine kinderen!" "Wat overigens ook totaal niet past in Erudite, waar we ons momenteel wel in bevinden!" vervolgt ze. Mel kijkt iedereen terug aan en zucht dan. Nou ze had haar mening gegeven en hoopte dat de rest nu terug zou inzien dat we samen moesten werken als we iets wouden berijken. Mel kijkt even kort naar het Erudite gebouw en de rillingen lopen over haar rug. Het liefts zou ze niet in dat gebouw binnen gaan. Misschien kwam het omdat het slecht in de boeken afgeschildert was maar ze had geen zin om daar binnen te lopen. Mel kijkt terug naar haar klas en hoopt dat ze nu wat vriendelijker met elkaar om zullen gaan.

Ik wist niet echt of ik mocht, maar ik heb het toch gedaan. :'D

NIEUW PRAATTOPIC

---

help

Hoewel ik het door mijn eigen woorden wat optimistischer begin in te zien lijkt dat bij Thea niet het geval. Haar handen beven lichtelijk waardoor ik haar hand iets harder beet pak, maar niet te hard.
"En natuurlijk," zegt ze dan."Maar ik denk dat Ray dat ook al grotendeels heeft gedaan? Het verhaal gaat over een zestienjarig meisje genaamd Tris, zij woont in Zelfverloochening en op haar zestiende moet ze een definitieve factie kiezen. Zelfverloochening is tegen egoïsme, zij proberen iedereen te helpen en houden zich vooral bezig met het voeden van de Factielozen en het bestuur, omdat zij onzelfzuchtig zijn," zegt Thea. Ik volg haar blik naar wat armere mensen waarmee Ray zojuist iets mee heeft geruild. Haar bloesje en snoep, dacht ik, tegen wat grijze kleding. Waarschijnlijk hoort het bij het plan om dat serum in handen te krijgen.
"Tris kiest voor Onverschrokkenheid, degenen die tegen de lafheid van de mensen zijn en streven naar dapper zijn. In het boek houden zij zich bezig met het verdedigen van de stad, voor hetgeen zich daarbuiten bevindt. Tris' broer kiest voor Eruditie, zij die naar kennis streven. Maar dat wist je al, denk ik. Eruditie en Zelfverloochening komen niet goed met elkaar overeen... Dan heb je nog Oprechtheid, zij die streven naar eerlijkheid. Daarnaast is er nog Vriendschap, zij die streven naar vrede," besluit ze haar verhaal. Het lijkt net of die mensen in hun facties leven voor hetgeen waarvoor hun factie staat. In dat geval, ik leef niet voor eerlijkheid, soms kan er wel een klein leugentje vanaf maar ik voel me gewoon comfortabeler als ik de waarheid vertel. Als je goed leeft is het nergens voor nodig om te liegen. Ik richt me weer op Thea, maar mijn aandacht wordt getrokken door Melissa die zich ook met de ruzie bemoeit waardoor ik met mijn ogen rol. Het is nu al vaak genoeg gezegd, maar het is en blijft kinderachtig.
"Als Aaron en Ray die pasjes hebben gestolen dan kan het plan beginnen," glimlach ik.

[ bericht aangepast op 29 april 2014 - 17:04 ]