[250] Rumpled Mindsets • Divergent • Speeltopic - Speeltopics

• Verhaallijn

Een groep jongeren uit het vierde jaar Latijn belandt door een fout bij een practicum van chemie honderdvijftig jaar in de toekomst, in Chicago. In eerste instantie weet niemand waar ze zijn of wat ze moeten doen.
Uiteindelijk komen enkele leerlingen erachter dat ze in het toekomstig Chicago uit Divergent zitten en dat een week voor de kiesceremonie is. Echter, waar de jongeren zich zorgen om maken, is dat het onmogelijk zal zijn voor hen om een factie te kiezen, omdat ze niet op de lijst van de zestienjarigen staan.
Uiteindelijk komen ze tot de conclusie dat er geen weg terug is, dus gaan ze liever vooruit. Aangezien ze op school verplicht zijn blauw te dragen en iedereen in het hoofdkwartier van Zelfverloochening binnen raakt met een Erudiet kostuum aan, slagen ze erin, door een deel van het geheugenserum te stelen, het geheugen van de juiste mensen in Eruditie te wissen, hen de juiste informatie terug mee te geven en hen valse informatie over zichzelf geven, op de lijst van de zestienjarigen te komen binnen recordtijd.
Op de dag van de ceremonie besluiten ze om zich op te splitsen en elk krijgt een opdracht. De mensen die voor Dauntless gaan kiezen, moeten zich subtiel gaan verzetten tegen de principes van Jeanine Matthews en moeten proberen de Afwijkenden te redden. Degenen die voor Erudite zullen gaan, moeten uit zien te pluizen hoe ze terug kunnen keren in de tijd en moeten met de bestanden van Jeanine Matthews prutsen. De Candor-aspiranten moeten achter de waarheid en het motief van Jeanine zien te komen en de Zelfverloochenaars moeten de rest van de stad beschermen tegen haar. Dan blijft er uiteindelijk nog Amity over. Hoewel iedereen anders bezig is aan een verzet, moeten zij ervoor zorgen dat de vrede bewaard blijft, dat de mensen die niet aan het verzet deelnemen niet doorhebben dat er een verzet is.

Maar de toekomst blijkt complexer te zijn dat ze zich hadden kunnen inbeelden. De omgeving en de gedachtegang van de mensen rondom hen, beïnvloeden hun eigen gedachtegang. Kort samengevat: niet iedereen blijft Divergent, zoals ze in hun wereld eens waren. Slechts enkelen uit de groep weet uiteindelijk nog waar hun loyaliteit ligt en wat hen te doen staat. Hun taak verandert. Wat moeten ze doen om hun klasgenoten weet te laten inzien wie ze daadwerkelijk zijn?


• Invullijst


• Rollen


• Regels

[ bericht aangepast op 27 april 2014 - 20:10 ]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Ik voel een arm me tegen houden via mijn pols. In eerste instantie wil ik wegtrekken. Maar wanneer ik omdraai en zie dat het Max is, doe ik het om een of andere reden niet. ‘Het is niet handig om nu al op te splitsen. Ik denk dat we het best een plan kunnen verzinnen om daar binnen te komen en ons op zo’n inwijdingslijst te zetten,’ vertelt hij. Ik kijk hem nog even aan en geef hem zijn zin. Maarmijn ogen gaan naar mijn pols die hij nog altijd vast heeft. Wanneer hij dat beseft laat hij los en draait hij zich in een snelle beweging om. Even bijt ik op mijn lip maar daarna laat ik het gaan en stap weer wat verder van hem weg. Ik moest even logisch na kunnen denken en lette niet op het gesprek van Luke. Hij was iemand waar ik niet zo veel mee optrok. Maar hij was knap, dat was nou eenmaal zo. Maar mijn naam werd genoemd en ik kijk op. Max, Ray, Thea, Kay, dat doen jullie wel,' Adam is aan het woord. 'Als jullie daar zin in hebben, natuurlijk, maar daar twijfel ik niet aan.’ Ik keek haar waarschuwend aan. Maar ze had het denk ik iet door, want ze bleef maar praten. 'Maar natuurlijk moeten we wel eerst beslissen wie er naar welke factie gaat, éénmaal we die computers gehackt hebben. Ík stel voor dat de vier eerder genoemden naar Eruditie gaan. Ik bedoel, jullie zijn slím, dat kunnen we van de rest van onze klas niet zeggen. Of toch in ieder geval niet slim genoeg voor Eruditie, hoewel we allemaal goed goed genoeg zijn om een Latijn richting aan te kunnen. Inclusief ik,’ Nu grinnikte ik luidop. Hard genoeg dat zij het kon horen. Nou als je jezelf zo slim vind, doe het dan is lekker zelf. Je hebt een brein of je hebt het niet en ik weet niet hoor maar jou hersencelletjes zijn niet zo heel groot volgens mij. Ik hield maar mijn mond en liet haar verder praten. ‘Waarmee ik op beide stukken van de zin doel, ik heb geen nood aan stomme opmerkingen. Wie is er akkoord?' Ik rolde met mijn ogen en zag dat Ray haar vuist opstak en achter Adam ging staan. Hielenlikkers, altijd. Ik bleef vast op mijn plek staan en keek over een andere nog volgde. Maar Ray kwam er weer bij 'Degenen die door Adam genoemd zijn, inderdaad, naar Erudite.’ Holy, gaan ze nu beslissen vor ons. Ga even ergens anders zeiken. Ik wachtte tot ze uitgepraat was. ‘Dit zijn de intelligenten, en zij stellen kennis voorop; "Kennis is de enige logische oplossing voor het probleem van conflict." Voor Candor lijken Matt, Katie en Luke me wel geschikt. Zij stellen eerlijkheid voorop; "Oneerlijkheid maakt het kwade mogelijk". Abnegation; Faye en Jay. "Ik zal degenen vergeten van wie ik houd als ik hen geen hulp biedt." Voor Amity, degenen die vriendschap voorop stellen; Melissa, Chloe en Ryan. En voor degenen die lafheid als de wereld's grootste zonde zien en dapperheid als zijn oplossing, Adam en Aaron.' Eindelijk. Nee, wacht. Nog steeds niet… Ik zucht. 'Goed. Ik stel voor dat jullie je nu intelligent gaan gedragen. Verberg elke andere kleur dan blauw. Meisjes, draag je haar naar achteren of in een knot zo mogelijk. We gaan naar Erudite.' Eindelijk. Nee, ze zei nog een zin maar ik was het al beu en draaide me naar de rest van de groep. Nu wordt het irritant omdat ze ook nog meedoen. Ik zie dat Maw al het niet blauwe van hem al verbergt maar ik blijf nog stil staan en wacht. Ik word wat gediscusierd maar ik wacht nog even, er zijn mensen die nog wel gaan tegenspreken en ik wacht op die gezelligheid.
‘Ik veronderstel dat jij onze almachtige leider bent, aangezien je vrijwel gewoon iedereen staat te commanderen en er amper een speld tussen te krijgen is?’Daar kwam het dan. Ik mocht Aaron niet echt, maar ik was het eens en grinnikte. ‘Eerst en vooral, als zij daarbinnen allemaal zo verschrikkelijk slim zijn, lijkt het je dan niet enorm absurd moesten ze niet doorhebben dat wij - of zij, daar niet thuis horen?’ zei hij en ik wist dat hij een punt hierin had. ‘En denk je niet dat vier tieners opvallend zijn tussen een hoop volwassenen als ze gewoon binnenwalsen? Maar goed, ik vertrouw op je, want je hebt het blijkbaar allemaal zo fantastisch uitgedokterd,’ en daar ging hij weer. Iedereen speelde maar mee. Ik wachtte nog op de rest van de groep voordat ik er tussen ging komen. En daar ging Adam. Op zich was dit best amuserend. Ik wreef wel even over mijn hoofd. Ik kreeg al koppijn van ze. ‘En dan zijn wij de betweters, ha. Goeie,’ nu ging ik mijn mening dan maar is duidelijk maken. ‘Dus wij moeten nu zomaar even jullie hondjes spelen en volgen? Trouwens, Ray. Er zijn dan dommere hier, ze kunnen heus wel zelf een factie kiezen. Als je perse de allesweter moet uithangen ga dat maar bij Adam doen, want zij is er ook zo goed in. Nietwaar?’ vraag ik ironisch richting Adam. ‘Nou, ik zou wat jullie ook gezegd hebben wel degelijk in Erudite gaan, dus over mij hoef je niet te beslissen, dankje.’ En ik praat nog even door. ‘En ik ben niet de enige die dit alles van jullie denkt. De andere hebben volgens mij gewoon het lef niet om het even te zeggen.’ Ik nam een kleine pauze en twijfelde niet over de volgende woorden. ‘Nou kom maar op, spuug het eruit. Geef me ongelijk of ga de betweter uithangen. Maar als je daar eindelijk mee klaar bent, kunnen we een goed plan verzinnen.’ Ik glimlachte breed en wachtte op de antwoorden die ik echt wel zou krijgen. Ze kunnen niet anders. ‘En ga nou niet zeggen, ‘we zijn al bezig dus zwijg of help,’ wat ik al totaal al uit jullie mond zie komen maar doe iets nuttig en laat het gaan. Ik zei gewoon even de waarheid.’
‘Trouwens, die voor Dauntless gaan, kunnen die niet gewoon wat pasjes stelen? Ik bedoel jullie zijn toch o’zo dapper?’ vraag ik nog even. Nee, ik ging er niet over. Ik ben een geboren Erudite Aspirant en zeg dus gewoon mooi alles. Nu kijk ik de rest aan en wacht op de reacties. Die worden geniaal, dat weet ik nu al. Ik pak mijn bril even terug en wrijf hem even proper met mijn vestje. Daarna zet ik hem op. Ik weet ook dat ik mijn vestje moet gaan uit doen want die is donkerrood. Maar waar moet ik hem dan doen? Het is mijn favoriete vestje. Geërgerd doe ik hem uit en hang hem rond mijn arm. Ik zie later wel wat ik ermee doe.

You guys are badass. So, Kay is showing her badass side

---

made a list of my regrets and you were the first, love

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Een beetje geïrriteerd ga ik bij de groep staan. We zijn nu al ruzie aan het maken, geweldig. Ik volg het gesprek en moet lachen als ik merk dat Aaron en Kay ook geïrriteerd zijn. Ik kan er niet tegen dat Adam en Ray nu al het leiderschap nemen. Ray heeft duidelijk een paar citaten uit haar hoofd geleerd. Plotseling hoor ik mijn naam en er wordt gezegd dat ik bij Candor hoor, of zo.
‘Dus wij moeten nu zomaar even jullie hondjes spelen en volgen? Trouwens, Ray. Er zijn dan dommere hier, ze kunnen heus wel zelf een factie kiezen. Als je perse de allesweter moet uithangen ga dat maar bij Adam doen, want zij is er ook zo goed in. Nietwaar? Nou, ik zou wat jullie ook gezegd hebben wel degelijk in Erudite gaan, dus over mij hoef je niet te beslissen, dankje. En ik ben niet de enige die dit alles van jullie denkt. De andere hebben volgens mij gewoon het lef niet om het even te zeggen.’ Een grijns verschijnt op mijn gezicht bij het horen van Kay haar woorden. Ik ben het er he-le-maal mee-eens, behalve met dat laatste dan.
‘Ik heb enkel niets gezegd omdat ik er niet tussen kan komen,’ zeg ik. ‘Daarbij vind ik dat iedereen het beste voor zichzelf kan kiezen,’ bijt ik Adam en Ray toe. Kijk: ik weet dat ik eerlijk ben en dat Candor wel echt bij me past, maar wat als ik nu naar Dauntless wilde? Zonder erg op te scheppen: ik ben sterk. Maar oké, blijkbaar moet ik maar naar Candor.
Zuchtend loop ik naar Thea toe. ‘Wat vind jij ervan?’ vraag ik. Volgens mij zal ze niet zo snel wat zeggen dus ik knoop maar een gesprek aan. Alles is gezelliger dan naar dat gesprek te luisteren.

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Pabu schreef:

( Hehe, ik ook )

---

made a list of my regrets and you were the first, love

Iedereen begint door elkaar te roepen en te schreeuwen, het het doet me denken aan het weeshuis. Ik masseer mijn slapen voorzichtig en dan hoor ik mijn naam. 'Ray, wat vind jij hier eigenlijk van?' Ik open mijn ogen, adem diep in en kijk Adam aan. 'Ik vind dat deze sfeer te veel richting het weeshuis gaat. En dat bevalt me niet bepaald.' Ik adem heel langzaam, in poging te kalmeren. Het weeshuis maakte me altijd misselijk. Altijd. Ik nam even afstand van de groep, die chaotisch was. Ik wilde kalmte, dus ik wilde naar Abnegation om het memory-serum te halen. Niet naar het drukke Erudite, waar ze alleen maar kennis nodig hebben, geen stilte. En misschien is het impulsief en zelfs dom, maar ik laat mijn blik over de horizon glijden en loop richting grijs. Ondertussen kijk ik om me heen naar factionless. Ik moet grijze kleding verzamelen, en dat kan ik misschien doen door te ruilen. Ik heb nog een pakje pepermuntjes op zak. En ik heb andere kleding om te ruilen. Algauw kom ik bij een groepje factionless. Ik had mijn bloesje al uitgetrokken, zodat ik nu ook factionless leek, behalve voor het feit dat de kleding niet vies was. Ach, het eten moet genoeg zijn. Ik weet mijn bloes en 20 pepermuntjes te ruilen voor een iets te klein grijs hemdje, en ik glimlach. Ik mag het hier wel. De factionless zijn aardiger dan ik had verwacht, dus dat alarmeerde me wel wat. Maar voor nu, voor nu was ik tevreden.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Matt was een vriend van me en daar was ik blij mee. Ik stond dus niet alleen en was niet de enige die ging tegenspreken. Hij had wel een verstand in vergelijking tot andere. ‘Ik heb enkel niets gezegd omdat ik er niet tussen kan komen,’ zegt hij, hij heeft een punt en ik trek een schouder op om dat te laten zien. ‘Daarbij vind ik dat iedereen het beste voor zichzelf kan kiezen’ maar daarna loopt hij weer weg. Ik kijk adam aan en wacht op de antwoorden die ik elk moment kan verwachten. 'Kaelyn,' begint ze. Ik zucht . Niet om het feit dat ze me Kaelyn noemt, ze kan me welke naam dan ook geven. Maar om het feit dat ik nu een heel betweterige reactie ga krijgen. "Geen idee of jij die boeken gelezen hebt,’ Rot op, was mijn gedachten. Ik ken ze beter dan wie dan ook. Alweer een zucht. ‘Maar Ray en ik hebben dat wel gedaan. Ik wil best pasjes stelen en we weten allemaal dat jij de grootste betweter in onze klas bent, dus als jij niet naar Erudite zou gaan zou dat wel heel stom zijn en dan zou je aan jezelf moeten toegeven dat je een stom mens bent. En ik ben niet de enige die dit alles van jou denkt. De andere hebben volgens mij gewoon het lef niet om het even te zeggen." "Dus als jij zo'n fantastische plannen hebt, kom maar op." Ik trek mijn wenkbrauwen op en ga heel dicht bij haar staan. ‘Wat denk jij nou. Omdat jij door een van je hielenlikkers Dauntless genoemd bent, dat je alles aankan. Ga het dan maar even bewijzen, klein kindje. In plaats van hier iedereen op te stoken tot een grote ruzie. Dus zwijg tegen mij, wordt slim genoeg voor Erudiet en probeer het dan maar opnieuw. Want dit is belachelijk,’ daarna ging ik weer naar achter. Maar nu was ze van plan op ook nog Matt af te zeiken. ''En Matt, jij doet maar wat je wilt. We geven iedereen de keuze, Ray stelt enkel en alleen maar iets voor. Ze vindt dat jij het beste in Oprechtheid past, en volgens mij ben ik jij het er ook wel mee eens, maar durf je het gewoon niet toe te geven omdat je tegendraads wílt doen. En eerlijk nou even: Ray is goed in het inschatten van mensen, dus ik denk toch wel dat je haar op de keuzes kunt vertrouwen. Anyhow, als ik zou nodig pasjes moet stelen, doe ik dat maar al te graag.
Ray, wat vindt jij hier eigenlijk van?'' zei ze. ‘Wacht wat nou? Zei jij nou serieus dat jij ons keuzes geeft? Man, jullie hebben verdomme ons alleen instructies gegeven en gezegd wat we moeten doen. Nou, zoek het maar uit. Ik ga niet met jou meewerken. Want ik doe niet aan kleuter gezeik,’ zei ik weer met een glimlach. Ik aapte haar deze keer na, ‘Anyhow , ga dat dan doen want jou onnuttig gezeik slaagt nergens op.’
Ray is blijkbaar een beetje trager of laffer geworden want haar antwoord kwam wel heel laat. 'Ik vind dat deze sfeer te veel richting het weeshuis gaat. En dat bevalt me niet bepaald.' En ineens liep ze weg. ‘Nou, daag?’ zei ik hardop en keek naar Adam. Is kijken wat zij dacht nu haar hielenlikker weg is gelopen. Wat gaat ze nu doen? Want nu staat ze er alleen voor.
Ik was eigenlijk ook van plan om weg te gaan maar Matt, Cloe, Katie hielden me tegen. Ze waren vrienden en ik ging ze niet achterlaten met iemand zoals Adam. En dan heb je natuurlijk Max nog. Ik keek richting hem zonder dat ik het door had. Waarom deed hij nou zo goed mee? Ik beet op mijn lip. Ik wou dat hij Adam niet volgde. Niet dat hij dat echt doet, maar hij staat niet aan mijn kant zoals Matt. Ik zucht vermoeid en loop een paar passen naar achter. Nu pas heb ik door dat ik al even naar Max aan het staren was en draai mijn hoofd snel weer. Zonder te kijken of hij het door had dat ik al even naar hem staarde. Ongemakkelijk prullde ik aan de rits van mijn vestje. Ik zou blij zijn als iemand eindelijk begon te praten want ik schaamde me kapot, ook al zag je het niet. Voorzichtig bleef ik naar de andere kant kijken.
Het bleef even stil. Ik denk dat iedereen het heel vreemd vond wat Ray had gedaan en het even moest laten bezinken. Ik daarin tegen had de gedachten gehad dat ze gewoon vreemd was. Dus ik liet haar maar gewoon gaan. Ik wreef even onder mijn bril in mijn oog en geeuwde. Gaan we hier nou gewoon zitten? Ik keek iedereen is apart aan. Ging Adam nou eigenlijk die pasjes stelen? Want nu leek ze wel een hoop laffer. Ik keek haar aan met opgetrokken wenkbrauwen. Ze wist wel dat ik duidelijk doelde op het feit dat ze nu dan haarzelf moest bewijzen. “Kom op dan? Zo stoer ben je niet meer precies, he.” Waren mijn gedachten. En ik wist dat ze dat van mijn spottende gezicht kon aflezen. Anders was zij hier de domme. Ik was echt pissed off van haar woorden. Je noemt me geen dommerik. Want ik zweer het, ik zal je bewijzen dat mijn brein zeven keer groter dan haar is. Ik zal haar laten zien hoe irritant ze is en hoe dom ze overkomt. Maar dat heeft ze niet door. Ooit zal ze het snappen, als haar brein groter is. Ik glimlachte en liet het gaan.

---

made a list of my regrets and you were the first, love

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

( Actually, it's a bit Godmode, But I'm okay, with it. Ik vraag je wel eerst even om toestemming of Kay je kan terug takelen?
Ik kan morgen pas reageren.)

---

made a list of my regrets and you were the first, love

"Voor de duidelijkheid, Aaron, hier wel. Hier dragen alle Erudieten brillen, zelfs al is het maar voor de sier. Je twijfels aan mij zijn onterecht."
"Dat is dan heel erg beledigend voor diegenen die wél een bril dragen," zei hij monotoon. Hij priemde zijn blik in Adams ogen.
Aaron wisselde zijn gewicht van been en had zijn armen nog steeds gekruist, zijn wenkbrauwen bedenkelijk gefronst terwijl hij naar de groep keek. Hij zuchtte en hiermee was het duidelijk genoeg dat hij zijn geduld begon te verliezen.
"Ik ben in ieder geval al heel erg opgelucht dat je jezelf niet hebt aangeboden voor Eruditie, want dan waren we hopeloos verloren," merkte hij daarna nog op. Toen Adam opmerkte dat ze hem op twee punten gelijk hadden, toverde hij een glimlach op zijn gezicht alsof hij plotseling aan het wegdromen was. "Oh, geweldig, ik voel onze band al groeien!" Aaron besteedde niet echt aandacht aan wat daarna volgde, maar hij vestigde zijn blik op Kay toen zij begon te spreken.
"En dan zijn wij de betweters, ha. Goeie," zei ze. "Dus wij moeten nu zomaar even jullie hondjes spelen en volgen? Trouwens, Ray. Er zijn dan dommere hier, ze kunnen heus wel zelf een factie kiezen. Als je per se de allesweter moet uithangen, ga dat maar bij Adam doen, want zij is er ook zo goed in. Nietwaar?" Dat was waarschijnlijk het meest intelligente dat deze dag al gezegd was. "Nou, ik zou wat jullie ook gezegd hebben wel degelijk in Eruditie gaan, dus over mij hoef je niet te beslissen, dankje." Maar daar begon ze weer verwaand en arrogant te doen. Oh, wacht even... Kay hield niet op. "En ik ben niet de enige die dit alles van jullie denkt. De anderen hebben volgens mij gewoon het lef niet om het even te zeggen." Eeeeen Aaron was zijn interesse kwijt. Hij ving een paar van de woorden die volgden op. "... en ga nou niet zeggen 'we zijn al bezig dus zwijg of help,' wat ik al totaal al uit jullie mond zie komen maar doe iets nuttigs en laat het gaan... Trouwens, degene die voor Dauntless gaan, kunnen die niet gewoon wat pasjes spelen? Ik bedoel, jullie zijn toch oh zo dapper?" was het laatste dat Aaron opving. Hij had de mouwen van zijn blauw hemd opgestroopt omdat hij het warm had. Aaron wilde iets zeggen, maar hij zag dat Adam zich er weer mee ging moeien, dus hij besloot dat het veel plezieriger zou zijn om ze gade te slaan.
"Kaelyn," zei ze, geniepig grijnzend. Iemand moest deze mensen leren hoe ze moesten grijnzen. Het was te lachwekkend voor woorden. "Geen idee of jij die boeken gelezen hebt, maar Ray en ik hebben dat wel gedaan. Ik wil best pasjes stelen en we weten allemaal dat jij de grootste betweter in onze klas bent, dus als jij niet naar Eruditie zou gaan, zou dat wel heel stom zijn en dan zou je aan jezelf moeten toegeven dat je een stom mens bent." Dit begon ronduit kinderachtig te worden... Aaron beet op zijn lip en sloeg zijn blik neer om niet te beginnen lachen. "En ik ben niet de enige die dit alles van jou denkt. De anderen hebben volgens mij gewoon het lef niet om het even te zeggen," aapte Adam Kay na.
"Volgens mij wordt mijn mening over de mensen van onze klas echt gewoon genegeerd, wat ik verrassend vreemd vind," merkte Aaron op.
"Dus als jij zo'n fantastische plannen hebt, kom maar op." Ze bleef even stil. "En Matt, jij doet maar wat je wilt. We geven iedereen de keuze. Ray stelt enkel en alleen maar iets voor. Ze vindt dat jij het beste in Oprechtheid past en volgens mij ben jij het er ook wel mee eens, maar durf je het gewoon niet toe te geven omdat je tegendraads wilt doen. En eerlijk, nou even: Ray is goed in het inschatten van mensen. Dus ik denk toch wel dat je haar op de keuzes kunt vertrouwen. Anyhow, als ik zo nodig pasjes moet stelen, doe ik dat maar al te graag." Dan wendde ze zich tot Ray. "Ray, wat vind jij hier eigenlijk van?"
"Ik vind dat deze sfeer te veel richting het weeshuis gaat. En dat bevalt me niet bepaald," ving Aaron op. Hij keek haar na toen ze de groep verliet en naar een paar daklozen verderop ging. Ze gaf hen haar bloes en pepermuntjes, wat Aaron nu niet bepaald snapte. Thuis ging iedereen gewoon aan de straatmensen voorbij. Moest waarschijnlijk weer iets uit dat boek zijn...
En daar begon het verwachte: Kay wist zich niet in te houden en moest zich zo nodig weer eens bewijzen tegenover Adam. Aaron kreeg het steeds moeilijker zijn lach in te houden, maar hij hield het niet meer. Wanneer Kaelyn klaar was met haar hele preek, schoot hij in de lach.
"Jullie staan je echt ronduit belachelijk te maken," zei hij met een lichtelijk spottende grijns. "Eerst en vooral is 'ik heb het boek gelezen' geen goede reden om betweterig de baas te gaan spelen over iedereen. Denk nu eens na: je kent de wereld, oké, maar denk je echt dat alles precies is zoals je door de ogen van één of ander zielig personage hebt gezien? Dit zijn nog steeds echte mensen, en als ik het zo goed verstaan heb, hebben die allemaal een specifieke persoonlijkheid met die groepen waarin ze zijn opgedeeld, maar dan nog. Het blijven mensen. Denk je echt dat je ze zo makkelijk kan doorzien alleen maar omdat je eventjes het verhaal van iemand hebt gevolgd?" Hij keek Adam vanuit de hoogte aan. Hij zag in de verte iemand lopen die volledig in het blauw gekleed was en de groep jongelingen een vreemde blik schonk. "Dat slaat nergens op." Aaron betwijfelde of ze het zelfs al gehoord hadden, want Adam ging helemaal op in het beledigen van Kay. Aaron rolde verveeld met zijn ogen en ging naar Ray, greep haar pols vast en trok haar een stukje mee, van de groep weg.
"Het ziet er denk ik niet naar uit dat hier nog een goed plan uit komt, dus ik heb je nodig om die mensen daar af te leiden," zei hij. Aaron knikte naar de groep mensen in het blauw die al wat groter was geworden en nu allemaal naar de groep studenten stonden te staren. "Wat denk ik goed moet lukken, want we trekken volgens mij nu al alle aandacht."

---

help

Nyl schreef:
( Actually, it's a bit Godmode, But I'm okay, with it. Ik vraag je wel eerst even om toestemming of Kay je kan terug takelen?
Ik kan morgen pas reageren.)

[Wat is er zo godmod aan? Kay heeft dat letterlijk gezegd ^^]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

[Heerlijk deze ruzie. Ik weet alleen nog niet hoe ik Luke hierop laat reageren, aangezien het nogal een rotzooi is en iedereen door elkaar praat.]

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Pabu schreef:
[Heerlijk deze ruzie. Ik weet alleen nog niet hoe ik Luke hierop laat reageren, aangezien het nogal een rotzooi is en iedereen door elkaar praat.]

Daarom liet ik Aaron dus weggaan. :'D

---

help

Tolkien schreef:
(...)

Daarom liet ik Aaron dus weggaan. :'D

[Tja, het is niet echt iets voor Luke om gewoon weg te lopen. Ik laat hem op z'n minst nog 1 bitchy opmerking maken, ghehe. ]

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

( Het gewoon meppen :') Maar dat ziet iedereen anders. Ik ben gewoon gewend dat je zo'n dingen moest vragen. Maar ofcource zit ik niet lang in de Qrpg. Dus het kan zijn dat het hier gewoon mag. Maar dat was het niet.


"Kun je de beleefdheid nog niet opbrengen naar iemand te kijken terwijl die tegen je praat?"
Het is maar iets klein. So no worries. Maar er staat nergens in mijn post dat ze wegkijkt. Ik weet niet hoe jij ging reageren, en dan zou ze wel hebben gekeken. Maar het is maar een detail. En gewoon de manier hoe ik er in eerste instantie naar keek. (:

---

made a list of my regrets and you were the first, love