[250] Rumpled Mindsets • Divergent • Speeltopic - Speeltopics

• Verhaallijn

Een groep jongeren uit het vierde jaar Latijn belandt door een fout bij een practicum van chemie honderdvijftig jaar in de toekomst, in Chicago. In eerste instantie weet niemand waar ze zijn of wat ze moeten doen.
Uiteindelijk komen enkele leerlingen erachter dat ze in het toekomstig Chicago uit Divergent zitten en dat een week voor de kiesceremonie is. Echter, waar de jongeren zich zorgen om maken, is dat het onmogelijk zal zijn voor hen om een factie te kiezen, omdat ze niet op de lijst van de zestienjarigen staan.
Uiteindelijk komen ze tot de conclusie dat er geen weg terug is, dus gaan ze liever vooruit. Aangezien ze op school verplicht zijn blauw te dragen en iedereen in het hoofdkwartier van Zelfverloochening binnen raakt met een Erudiet kostuum aan, slagen ze erin, door een deel van het geheugenserum te stelen, het geheugen van de juiste mensen in Eruditie te wissen, hen de juiste informatie terug mee te geven en hen valse informatie over zichzelf geven, op de lijst van de zestienjarigen te komen binnen recordtijd.
Op de dag van de ceremonie besluiten ze om zich op te splitsen en elk krijgt een opdracht. De mensen die voor Dauntless gaan kiezen, moeten zich subtiel gaan verzetten tegen de principes van Jeanine Matthews en moeten proberen de Afwijkenden te redden. Degenen die voor Erudite zullen gaan, moeten uit zien te pluizen hoe ze terug kunnen keren in de tijd en moeten met de bestanden van Jeanine Matthews prutsen. De Candor-aspiranten moeten achter de waarheid en het motief van Jeanine zien te komen en de Zelfverloochenaars moeten de rest van de stad beschermen tegen haar. Dan blijft er uiteindelijk nog Amity over. Hoewel iedereen anders bezig is aan een verzet, moeten zij ervoor zorgen dat de vrede bewaard blijft, dat de mensen die niet aan het verzet deelnemen niet doorhebben dat er een verzet is.

Maar de toekomst blijkt complexer te zijn dat ze zich hadden kunnen inbeelden. De omgeving en de gedachtegang van de mensen rondom hen, beïnvloeden hun eigen gedachtegang. Kort samengevat: niet iedereen blijft Divergent, zoals ze in hun wereld eens waren. Slechts enkelen uit de groep weet uiteindelijk nog waar hun loyaliteit ligt en wat hen te doen staat. Hun taak verandert. Wat moeten ze doen om hun klasgenoten weet te laten inzien wie ze daadwerkelijk zijn?


• Invullijst


• Rollen


• Regels

[ bericht aangepast op 27 april 2014 - 20:10 ]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

[My topics. (:]

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

|| MT - Hoe beginnen we? ||

Sempra schreef:
|| MT - Hoe beginnen we? ||

[Vergeten te zeggen, we beginnen bij het moment dat ze in Chicago belanden ^^]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

[Mijn topics]

Mt

Mt.
Ik ga eerst even eten en daarna mijn rol invullen. :]

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Celebration schreef:
[My topics. (:]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Verward draai ik me om. Waar zijn we in hemelsnaam beland? Hoge gebouwen omringen me en ontnemen me mijn uitzicht. In de verte zie ik een groot hek – het is bijna niet te missen. Ik maak de glazen van mijn bril schoon en zet hem weer op, alsof ik verwacht dat het uitzicht weer veranderd naar ons chemie lokaal, maar dat doet het niet. Een beetje zenuwachtig kijk ik naar de rest van de groep. We hebben een fout gemaakt in ons project en ik weet zeker dat ik het niet heb gedaan. Ik kan dan af en toe onhandig zijn, ik weet waar ik mee bezig ben. Ik ben goed in alle vakken op school, mijn rapport staat vol negens en tienen. Niet dat -dat me echt geliefd maakt. Nerds staan altijd onderaan de populariteits ladder maar ik ben ook goed in hacken en dat heeft er voor gezorgd dat ik niet meer gepest word.
Ik bijt op mijn lip en loop wat van de groep af. Ik herken dit ergens van. Dit landschap, deze gebouwen. Misschien uit een boek ofzo? Ik lees veel boeken, vooral fantasy zoals Harry Potter, maar soms ook over belangrijke dingen zoals de politiek – niet dat het me veel boeit maar me vader wilt dat ik later de politiek in ga. Ik weet zelf niet echt wat voor beroep ik wil gaan doen later maar totdat ik er geen heb gevonden moet ik er maar vanuit gaan dat ik een politicus word.
Ik keer me om naar Jaymi. ‘Waar zijn we beland?’

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 13:24 ]

Ik trek mijn blauwe blouse open, en haal een hand over mijn voorhoofd. Het pikzwarte hemdje dat onder de blouse had gezeten geeft zich prijs, samen met de ketting die ik altijd draag eronder. Er is een flits, en ik sluit mijn ogen. Mijn handen houd ik beschermend voor mijn gezicht, en als de flits weg is, zijn we niet meer bezig met het project. De wind laat mijn haren en mijn blouse lichtjes wapperen, en ik kijk om me heen. We zijn omgeven door gigantische gebouwen, en ik zie naast deze gebouwen een kleur uitstaan van een gebouw waar we dicht bij staan. Het grootste gedeelte is van glas, en voor de rest was het blauw. Ik herken de omgeving, maar niet in de zin dat ik er ooit ben geweest. Ik kan het bijna horen klikken in mijn hoofd als ik het verband leg. Mijn lippen vormen de naam van de stad, en vervolgens glijdt mijn blik naar het oog dat op het gebouw voor me staat. 'Erudite.' Mijn stem klinkt helder, duidelijk. Ik neem de rol als leider vrij automatisch op me, ook al sta ik er niet om te springen. De blauwe kleding die onze school verplicht zou ons er binnen kunnen laten. Ik knoop langzaam mijn blouse weer dicht, om het zwarte hemd onder mijn shirt te verbergen. Ik vraag me af of we terug zouden kunnen, maar eigenlijk wil ik dat niet. Toekomstig Chicago kan mijn vrijheid betekenen, en het vrij zijn van het tehuis. Een glimlach breekt door. Dit kan nieuwe kansen bieden.

- Is dit goed? -

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Melissa

Ze kijkt op en knijpt haar ogen dicht door de felle zon. Waar zijn we? Seconden geleden waren we nog in ons chemielokaal een experiment aan het uitvoeren toen er plots een felle lichtflits was en nu stonden we buiten, midden in een stad. Ze kijkt rond en ziet hoe de rest van de klas ook verbaasd rondkijkt. Melissa bekijkt nu haar omgeving beter en ziet in de verte een groot hek. Huh, een hek? Ze fronst en denkt aan waar haar dat bekend voorkomt. Ze draait haar om en ziet dan een gebouw dat grotendeels van glas is maar waar er blauwe tinten in zitten. Plots valt haar frank en hapte Melissa naar adem. "Dit moet een grap zijn", murmelt Mel luidop. Ze kijkt rond maar nu weet ze waar we zijn. Chicago, 150 jaar in de toekomst, in de wereld van Divergent. Ze was al heel haar leven een enorme boekenworm maar haar favoriete genre was fantasy. Een jaar geleden had ze de boekenserie ontdekt en ze vond het een super interessante wereld en ze zou er zelf wel in willen zitten. Dat dacht ze toch tot ze er nu echt stond. Hoe zijn we hier in hemelsnaam beland? Mel keek naar Reyna en hoorde haar krachtig zeggen: "Erudite." Melissa keek terug naar het imposante gebouw en trok automatisch aan haar blauwe bloes. Als Mel niet wist wat ze moest zeggen trok ze haar bloes altijd naar beneden. Maar als deze wereld echt is, hoe wist Veronica Roth dan wat er zou gebeuren? Zouden Four en Tris echt bestaan? Zouden ze nu leven? Mel keek naar het Erudite gebouw. Zou Jeanine echt bestaan?

      Mijn blonde lokken waaiden in de plotse wind. We waren niet meer in het lokaal. Iets met ons practicum was misgegaan. Ik had een flits gezien en daarna stonden we hier, omgeven door hoge gebouwen. Mijn schuld was het niet. Ik had niks gedaan aan het project op het moment dat de flits kwam, stond toen zoals altijd achteraan, te wachten tot iemand me riep om iets te doen.
      Nu stond ik ook een beetje achteraan de groep, anderen bekijkend, hoe zij zich gedroegen. 'Erudite.' merkte Reyna op, met een stem zo luid en krachtig dat ik hem hoorde van mijn plekje achteraan. Wow. Impressive. Alsof zij de enige was hier die de letters op het gebouw konden lezen. Ik voelde de neiging zo'n opmerking te maken, maar hield me toch stil.
      Niet meer lettend op de anderen die ook verbaasd om zich heen zaten te kijken, observeerde ik ook de omgeving. Plots schoot iets me te binnen: ik herkende deze omgeving van ergens, maar ik wist niet van waar. De gebouwen, het hek,...
      Onmogelijk: was dit de wereld van dat boek dat ik een redelijke tijd geleden uitgelezen had, Divergent. Dat verklaarde ook waarom er 'Erudite' op dat gebouw stond; we bevonden ons voor het hoofdkwartier. Ik wist nog niet alles van de boeken, want ik had enkel het eerste al zwaar tegen mijn zin gelezen. Het was voor een schoolopdracht geweest, nog op mijn vorige, verschrikkelijke school.
      Vaagjes kwamen enkele woorden die ik gelezen had in het boek in me op, zoals 'factie', 'Four', 'Tris', 'Jeanine'. En ook het einde herinnerde ik me al te goed. Als dit echt de wereld van het boek was, konden we maar hopen dat het niet echt zo af zou lopen.

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 15:24 ]

Een flits en mijn ogen sluiten zich vanzelf. Ik wrijf er twee keer in en ik zie alles weer helder, ook al ben ik niet zeker of ik alles zie. Dit is niet meer ons lokaal. Maar... Is er dan zo iets erg misgelopen met de proefjes? Ik draai een rondje en bekijk de omgeving. Licht begint het te tintelen, ik ken dit. Van een boek... Maar welk boek. 'Erudite' hoor ik ergens. Nu begint het wel door te dringen. Melissa mompelt luidop. Ik draai me even om naar haar, 'Dit moet een grap zijn.' Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Ik ben namelijk licht in shock. Is Veronica Roth haar verhaal gewoon de waarheid? 'Waar zijn we beland?' vraagt Max. Ik heb de neiging om gewoon mijn schouders op te halen maar antwoord 'Ik denk in Chicago...' Ik kijk naar de rest van de groep. 'Max, heb jij toevallig ooit Divergent gelezen?' Ik kijk weer even naar hem. Maar ik weet niet wat ik nog meer moet zeggen. Iedereen zou me tot gek verklaren behalve Reyna want door haar denk ik dat we in dit verhaal zitten. Zij noemde Erudite. Wacht... Zou ik dan ook moeten kiezen? Ja, dag. Hoe zo ik dat nou weer moeten doen? Ook bloed van mijn hand in een bak laten druppen? Of zouden wij dan factieloos worden? Waarschijnlijk wel want we stonden niet op de lijst. En het zou onmogelijk zijn om erop te komen. Ze zijn hier goed beveiligd. Dat dacht ik toch... Maar ik moest niet opgeven, want we zaten hier waarschijnlijk vast. Misschien dat de mensen van Erudite ons zouden kunnen helpen. Ik zou duidelijk niet Erudite passen, zo slim ben ik niet en kennis gaat de wereld niet redden in midden van oorlog. Maar in wat hoor ik dan... Ik beet op mijn lip en keek weer naar de rest. Dan zouden we ons moeten scheiden. Nou niet dat dat zo erg was, maar ik zou liever in de buurt blijven van mijn vrienden. Maar of dat ging... Ze waren allemaal zo anders. Maar wat was ik zou aan het zeggen? We konden onmogelijk op die lijst komen. Dus we waren factieloos. Ik vond het erg voor de rest, maar ik zou ermee kunnen leven. Ik zou mezelf opgeven, als ik hen daarmee kon terugkrijgen. Ik zuchtte zacht.

---

made a list of my regrets and you were the first, love

Ik grijns naar Jackson maar net als hij een prop papiert naar me wilt gooien verschijnt er een flits. Plotseling sta ik niet meer in het luidruchtige klaslokaal maar in een straat met immense gebouwen om me heen. Ik houd mijn adem in en merk dan het propje naast me voeten op. Ik pak het op en stop het in mijn zak. Ik staar naar een groot, doorzichtig gebouw waar een enorm oog op staat afgebeeld. Naast het oog staan er wat letters die samen het woord 'Erudite' vormen. Ik slik en kijk naar de anderen. 'Erudite,' hoor ik Reyna zeggen. Mijn aandacht word echter getrokken door de mensen die over straat lopen. Het enige wat ze dragen is blauw. Gelukkig vallen we niet op aangezien onze schooluniformen ook blauw zijn, maar toch knoop ik mijn blazer dicht aangezien je mijn zwarte hemd kan zien. Plotseling schiet het me te binnen; we zijn in een boek beland. Ik heb van dit boek gehoord – niet gelezen en daar heb ik nu wel spijt van. Maar ineens krijg ik een geweldig idee: ik wil hier blijven. Alles is beter dan thuis zijn, alles. Ik zucht opgelucht met dit idee. Maar wat als het verkeerd afloopt?

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 16:47 ]

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 16:56 ]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Ik kijk om me heen wanneer alles verandert. We waren niet meer in ons lokaal en daar was ik blij mee, want het was enorm saai. Ik was niet geïnteresseerd omdat ik het toch al wist. Maar nu wel. Waar waren we? Het duurde even voor ik de woorden voor me kon lezen omdat ik nog moest wennen aan het felle licht. ‘Erudite’ kon ik lezen. Wat is dat nou weer? Ik had er wat over gehoord, het was een hele hit geweest. Erudite en nog 3 of 4 andere dingen. Erudite sprak mij het meest aan volgens vrienden. Ze deden op school soms zo van die testen naar elkaar en ik kwam elke keer Erudite uit. Nou, heel soms kwam ik iets anders uit. Ik kon even niet opkomen op het andere. Ik beet op mijn lip en hoorde iemand ‘Erudite’ zeggen. Ik deed mijn bril af. Niet dat ik lenzen in had maar ik kon wel zien zonder. Niet zo heel scherp of ver maar soms wou ik die bril gewoon af. Ik stopte hem weg en draaide me om naar de rest van de groep. ‘En nu?’ vroeg ik luidop aan iedereen. Ik bedoel, waar zijn we in hemelsnaam. En waarom zijn we hier.
Divergent! Het schoot me weer binnen. Het was een boek van Veronica Roth. Erudite, Amity, Abnegation en… Ik bijt alweer op mijn lip. Het ligt op het puntje van mijn tong maar ik kan het niet opnoemen. Ach, later zou ik het wel weer weten. Nu keek ik weer richting de omgeving. Gingen we hier blijven dan? Ik kon wel iets uitzoeken om terug te keren. Maar ik twijfelde of ik wel terug wou. Dit was geweldig, we hadden geen school en nou ja. We waren vrij. Alhoewel… Het is onmogelijk, want we zouden nooit in de kiesceremonie geraken. Je moet op de lijst staan. Anders gaat het niet. Want we moesten toch nog echt logisch blijven. En waarschijnlijk hoorde ik daarom in Erudite, ik dacht tenminste na. Hier zitten een paar leeghoofden die niet nadenken en binnen de seconde hier kunnen doodvallen. Maar daarom ben ik er, het brein. Ja, ik kan soms egoïstisch zijn. Dat ben ik gewoon. Ik wrijf nog even in mijn ogen, ook al zijn ze al gewend aan het licht. Ik zie Max en Jaymi praten en laat het even. Jaymi en ik praatte letterlijk nooit. Ik mocht hem niet. Max daarin tegen… Ik irriteerde me aan het feit dat hij net iets te knap was. En grappig.. Ik draaide me met mijn rug naar ze. Nee, niet doen Kay. Denk even normaal na. Ik schudde mijn hoofd zacht en keek verder naar de omgeving. Maar het duurde toch bijna een minuut voor de gedachten weg waren. Wanneer ze dat eenmaal waren had ik mijn vestje open gedaan. Het was echt veel warmer hier dan ik gewend was. Maar wat is hier? We moeten toch ergens zijn? We kunnen toch niet zomaar ergens zitten, deze plek moest een naam hebben. Maar welke naam? Ik zuchtte geërgerd. Ik vond het verschrikkelijk irritant als ik het niet wist. Ook al was dit bijna onmogelijk om te weten in drie seconde. Of ik had gewoon een blond momentje. Het was niks voor me, maar soms moest het er ook zijn. Ik sloot mijn ogen maar besefte dat dat niks hielp dus deed ze weer open.
Dauntless. Dat was de laatste. Dat was het andere wat ie heel soms uitkwam, maar dat was iets wat me totaal niet aansprak. Wat dacht je nou, dat lafheid oorlog veroorzaakte? Belachelijk. Als iedereen nou is laf was, zou er helemaal geen oorlog zijn! Kennis kon je wel degelijk redden. Met een slim plan had je zo gewonnen. Maar dat echt een slim plan want anders is het ook stom en kun je op je dood rekenen. Ik zuchtte weer, wat moesten we nou? We konden hier dus niet blijven zitten dus ik nam de leiding en begon weer te stappen. Of ze me zouden volgen moesten ze zelf weten. Ik keek niet achterom maar voor me, waar zouden we nu naartoe moeten gaan? Ik keek om me heen, misschien moesten we naar het gebouw van Erudite, we waren er toch al zo dicht bij. Dan kon ik misschien wel een manier vinden om terug te gaan. Of… Misschien konden we zo op de lijst geraken. Ik glimlachte zacht, het zou toch wel leuk zijn om mee te doen? Toch? Het was veel leuker dan de hele tijd school, ik wist het toch allemaal al. Ik wist eigenlijk niet waarom ik er nog was. Na het feit dat het verplicht was. Oh shit. Als we hier zitten, hoe zit het dan thuis? Als we vanavond niet thuiskomen. En morgen niet. En later niet. Dan geven ze ons als vermist op. En dan? Dan kunnen we nooit meer naar huis komen zonder heel veel vragen te moeten beantwoorden. En wat moeten we dan zeggen? We zijn naar een fantasieland geflitst? Ja dag, dan zitten we binnen de kortste keren in een instelling. Ik had al hoofdpijn van het idee alleen al. Wat moesten we nu? Nooit meer terugkeren?

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 21:46 ]

---

made a list of my regrets and you were the first, love