The odds are never in our favor || Speeltopic - Speeltopics

Exact 25 jaar later breken er opnieuw rellen uit in Panem. Het land dat eerst opnieuw in vrede, rijkdom en geluk kon leven, werd opnieuw aangevallen door het Capitool. Azélia Snow, de kleindochter van de man wie ooit President was van Panem en later stierf door zijn eigen vergiftiging.Was terug om op te eisen wat van haar hoorde te zijn. Met een leger van jonge rekruten, wiens allemaal rijkdom en macht beloofd was streed ze tegen de inwoner. Haar eigen volk. Ondanks dat de rebellen met velen meer waren, maar niet meer zo sterk, overwon Azélia en kroonde ze zich tot nieuwe President. Haar eerste opdracht was de leidster van de rebellen uitschakelen. Katniss Everdeen, die nu ergens in de duisternis verdwenen is. Haar tweede missie was alle mockinjays uitroeien. Ze wilde nergens nog een teken van de hoop zien. En haar derde en laatste taak. De mensen opnieuw straffen voor hun fouten.

"Welcome, wellcome to the new annual Hungergames. The odds are never in your favor. "
"Let us restart the new 75th hungergames. The same arena, only better, dangerouser and undestroyeble than before. "

26 jongeren, die twee jongeren voor elk van de 13 districten symbool staan moeten de arena in. 25 doden en maar 1 winnaar zal overblijven. Als aandenken van de laatste gruwelijke games, besloot Presidente Snow opnieuw in dezelfde arena te beginnen, allen veel sterker gebouwd en veel gevaarlijker. Ondanks dat de mensen niet meer in 'districten' wonen, zullen de kinderen toch ingedeeld worden per district zoals vroeger. Dit zijn de kinderen van rebellen. Misschien zijn ze zelf ook rebels ingesteld of zijn ze totaal onschuldig. Elk zijn ze anders en ieder heeft zijn eigen verhaal. De leeftijd is enkel ietsje opgeschoven dus kinderen van 15-21 jaar worden ingedeeld. Niet met loodjes, maar ze worden persoonlijk aangewezen door Presidente Snow. Vooral de sterksten zullen overleven, maar ook zwakke kinderen kunnen met een sterke strategie deze games winnen.

# Vol !

District 1 - luxeproducten voor het Capitool
- Silk Daria Wintercrest || DreamyX
*

District 2 - Wapens en vredesbewakers
- Jaylee Hazelle Hawthorne ||Jafar
- Akeem Underwood ||WenseKronik

District 3 - Technologie
*
- David "Dave" Irons || Zeke (op vakantie )

District 4 - Visserij
- Ona Elizabeth Odair ||Zeke (op vakantie)
-Atlas Hale || Pedrad

District 5 - Medisch onderzoek
- Emily Roselynn Swann ||ZaIa
*

District 6 - DNA mutaties en manipulaties
- Katie Mia Grice || Louella
-Mikah David Stuart || Nod

District 7 - Hout
- Lene Maylinn Cambridge || Raquelle
- Markus Elijah Creeds || Raccoon

District 8 - Textiel
- Olivia "Liv" Rue Broadfield|| Curuxa
*

District 9 - Graan
*
- Chase Jaxon Nolan || Intouchables

District 10 - Vee
*
- Derek Wintercrest || WenseKronik
District 11 - Landbouw
*
- Alec Valentino Booth || Raccoon


District 12 -Steenkool
-Scarlett Mellark || xxjiggerxx
*

District 13 Kern energie
*
-Ozias Tobiah Caverly || Pedrad

Bondgenootschappen

Ozias & Jay
Ona & Atlas
Katie & Silk & Emily
Lene & Alec
Akeem & Dave & Chase

Regels

#1 Heb plezier ^^ , het heeft geen nut om met tegenzin te Rpg'en
#2 Denk goed na voordat je meedoet, ik wil niet dat je na een dag/week stopt
#3 Je moet minstens 200 woorden schrijven, dit is makkelijk haalbaar
#4 Wees origineel (bv; geen 3 wezen, bijna vermoord, etc)
#5 Bestuur de andere personages niet, dit vind niemand fijn. (mag wel als dit effectief gevraagd is aan je medespeler)
#6 Probeer minstens 2 keer per week te posten
#7 Naamverandering doorgeven + gelieve ook te melden als je een tijdje niet kunt posten of niet meer mee wilt doen (Wie dit niet doet en/of mij meer dan een week negeert, word zonder pardon uit de rpg geschopt.
#8 Alleen ik maak de topics
#9 Geen ruzie alleen IC
#10 Dingen worden besproken in het rollen of praattopic
#11 Vragen mogen altijd gevraagd worden
#12 Sluit niemand uit!
#13 Maximum 2 personages per persoon
#14 Verwond niemand zonder toestemming van die persoon.
# 15 Ik loot iedere zondag, ik trek niemand voor ook niet mijn eigen personages

* Als je meerdere keren de regels overtreed stuur ik je een waarschuwing, doe je het daarna weer dan vlieg je uit de rpg

Praattopic
Rollentopic

Rugzakken

Voor deze eerste nieuwe spelen is Presidente Azélia erg gul geweest. Ieder district kreek 1 rugzak met 1 ding van hun thuisdistrict + 1 mysterieus voorwerp, die hun even kan helpen.
*tromgeroffel*
Iedereen krijgt 1 Houten boomkraantje, die maar 3 keer werkt, wees dus zuinig en slim met je voorwerp, want na 3 keer is het stuk.

District 1 - één dun zilveren plaatje van 5 centimeter groot (handig voor verblinding of codes)
District 2 - één dun metalen plaatje ( kan door tribuut geslepen worden m.b.v steen etc.)
District 3 - één klein stomp naaldje + 1 magneetje 1 cm (handig om kompas te maken)
District 4 - één klein vishaakje
district 5 - één bosje brandnetels (5 blaadjes, handig voor thee of bloedzuivering)
district 6 - één klein blaadje (met informatie over één mutant -mag je zelf kiezen- )
district 7 - één lang takje droog hout (10 cm + 1 klein blokje droog hout 5 cm)
District 8 - één rolletje naaigaren 50 cm (makkelijk voor kleine prooien te vangen of wonden te hechten)
District 9 - één zakje graan 50g (handig voor voedsel of vogels lokken)
District 10- één zakje gerookt spek 50g (handig voor voedsel of lokaas)
District 11 - één zakje gedroogd fruit 50g
District 12- één zakje houtskool ( 3 brokjes , handig voor vuur of vermomming)
District 13 - één blaadje (met informatie over de giftige mist)

We beginnen bij het moment dat ze de arena inmoeten, bij hun styliste. Echter wacht er nog één verassing voor de tributen. Geen stylist deze keer maar 1 iemand met bijzondere waarde voor hem/haar. Familie lid, vriend(in) etc. Iedereen heeft wel iemand.

Dag 1 zit erop. We hebben allemaal wel een traantje weggepinkt voor de overleden tributen van het bloedbad en ook onze arme Mikah van district 6 heeft ons ook veel te vroeg verlaten. Maar De spele blijven doorgaan en we zijn ook razend benieuwd naar onze tributen. Wie zal dag twee overleven? Wie van hen is een echte strijder? We zullen het zien in Dag 2 . De klok heeft twaalf uur geslagen en twaalf bliksemslagen raken de hoge boom.

[ bericht aangepast op 11 april 2014 - 14:44 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Markus Elijah Creeds || District 7 || Woud

Zo stil mogelijk, probeerde ik op adem te komen. Mijn lippen waren droog en ik snakte naar wat water. Ik moest alleen zuinig blijven, wie weet gaat het misschien wel regenen, dat gebeurde toch bijna iedere dag in een regenwoud, toch? Het was hier enorm warm en mijn natte pak voelde erg onaangenaam aan. Zodra ik voetstappen hoorde hield ik even mijn adem in en keek ik scannend om me heen. Voor me zag ik niemand, dus ik besloot voorzichtig op te staan van de boom en verder te zoeken. Mijn bijl had ik stevig vast en mijn donkere ogen keken goed rond, voor zover ik dat kon. Daar zag ik een schim, enkele bomen bij me vandaan. Ik mocht van geluk spreken dat hij me niet had gezien. Met zo stil mogelijke passen naderde ik en mijn blik bleef duidelijk op hem gericht. Hij leek geen wapens vast te hebben, alleen maar een stok. Ik had perfect de kans hem te vermoorden, het zou vast nog geen minuut duren. Maar ik was futloos en deze jongen herkende ik wel van de trainingen. Stil hij had bijna niets gezegd, maar daarom leek hij me ook vertrouwbaar. Mijn grip verzwakte wat. Misschien was dit gewoon de perfecte gelegenheid om een bondgenootschap te vormen, want alleen... Nee dan ging ik het niet overleven, zeker nu ik erg zwak geworden ben door die verwondingen. Zodra ik mijn blik nog vlug liet rondgaan, zoekend of er geen andere tributen waren kwam ik tevoorschijn vanachter de boom. Mijn wapen nogsteeds in de hand en op mijn hoede voor onverwachte aanvallen. "Hé, Mikah was het toch?" zei ik zacht, maar luid genoeg zodat hij het kon horen. Mijn houding was niet aanvallend en ik hoopte dat hij niet zou gaan wegrennen om me zou gaan aanvallen met die stok...

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mikah David Stuart • District 6 • Woud
Ik schrok me een hoedje toen er plots een tribuut van achter een boom opdook. Ik sprong meteen overeind en richtte mijn tak met de scherpe punt naar de jongeman. Ik kon mezelf wel slaan. Echt knap hoor, Mikah. Zo ga je zeker de Spelen winnen. Met een scherpe stok. Ik had toch beter achter die wapens gegaan bij de Hoorn. Nu zou ik het zelfs nog geen dag redden. Goden.
      "Hé, Mikah was het toch?" zei de jongen zacht. Ik trok een wenkbrauw op en mijn ogen gleden naar de bijl die hij bij zich had. Eén wel gerichte worp en ik was dood. Gedaan met Mikah de loser. Mijn zus zou het vast leuk vinden. En mijn ouders. En de rest van district 6. Langzaam liet ik mijn tak zakken. Niet dat dat ding zoveel zou kunnen uithalen, maar de jongen zag er niet uit alsof hij me zou aanvallen, dus waarom zou ik dat wel doen.
      "Eh, ja," antwoordde ik traag. Ik wist niet wie de jongen was. Aangezien ik tijdens de trainingen de meeste van de tijd alleen zat bij touwenknopen en plantenkunde wist ik bijna niks van de tributen. Ik kende de jongen uit 4, Atlas. Hij zag me er maar een gevaarlijk type uit. Beslist niet iemand die ik wilde tegenkomen in de Arena. Ik wist ook dat zijn districtspartner - Ona? - de dochter was van Finnick Odair en dat Scarlett uit 12 de dochter was van Katniss Everdeen en Peeta Mellark. Voor de rest wist ik noppes over de tributen. Dat vond ik best. Maar deze gast. Ik kon me hem niet voor de geest halen. Misschien kon ik gokken. Hij was redelijk breed gebouwd, wat indiceerde op de zware arbeid dat zijn district kon leveren, of op het feit of hij al dan geen Beroepstribuut was. Dat laatste was hij in elk geval niet, want alle Beroeps hadden een bondgenootschap. Niet met elkaar, wat best vreemd was, maar dat is het punt niet. De bijl die hij had gekozen kon aanduiden dat hij uit district 7 kwam, het houthakkersdistrict.
      Ik besloot het daarop te houden. "Je komt uit district 7, niet?"

[ bericht aangepast op 6 maart 2014 - 15:18 ]

---

kindness is never a burden.

Chase Jaxon Nolan ll District 9 ll Hoorn

Nog half in shock knikte ik naar Akeem, nog steeds met mijn blik gericht op mijn districtgenote. ‘’Sorry,’’ fluisterde ik naar haar lichaam en even had ik de behoefte me bij haar lichaam neer te laten vallen, maar net op tijd trok mijn bondgenoot me weg. Met pijn in mijn hart wendde ik mijn hoofd van het meisje af en keek ik naar Akeem. Ik scande zijn lichaam, een lichaam van een vijftien jarige jongen dat veels te gespierd was voor een jongen van vijftien. Zijn ogen straalden net zoveel dapperheid als pijn uit en aan zijn houding te zien was hij getraind te vechten tot de dood. Mijn blik bleef hangen bij zijn hand. ‘’Akeem,’’ zei ik met een zachte huivering in mijn stem. Met een trillende vinger wees ik naar zijn scheve vingers en schudde zachtjes mijn hoofd. ‘’Dit is niet oké,’’ mompelde ik. Ik wendde mijn blik van Akeem af en keek wild de hoorn door. Een golf van adrenaline ging door mijn lichaam heen toen ik naar mijn andere bondgenoot zocht. ‘’Dave!’’ Brulde ik. ‘’Dave, verdomme, waar ben je!’’ Schreeuwde ik. Ik wilde terug naar de hoorn om hem te gaan halen maar op het moment dat ik weg wilde rennen ging er een stekende pijn door mijn lichaam heen. ‘’Mijn been,’’ kreunde ik. Achter me begon Akeem te hyperventileren. Geweldig. Onze bondgenoot was zoek, misschien was hij wel dood, Akeem had gebroken vingers en ik zat met een half afgeslacht been. Geweldig.
Ik klemde mijn vingers om Akeems schouders en schudde hem door elkaar. ‘’Adem in, adem uit, Dave is misschien wel dood, misschien moet je daar eens even aan denken,’’ wierp ik hem toe. Ik probeerde me niet toe te geven aan de pijn, pijn zou ik nog genoeg krijgen in de arena. Eerst moesten we Dave vinden, dan kwam pas de pijn. ‘’Akeem, ik heb je mes nodig,’’ mompelde ik nog met mijn blik naar de hoorn gericht. Met Akeems mes in mijn hand als bescherming keek ik de arena rond als laatste poging Dave te vinden. ‘’Als we op zoek gaan naar Dave overleven we het niet, we moeten naar het woud,’’ zei ik. ‘’Als we geluk hebben vind Dave ons daar, hier blijven is te gevaarlijk.’’

---

Hope, it is the only thing stronger than fear

Akeem Underwood || District 2 || Hoorn

Akeem knikte goedkeurend om het idee van Chase, naar het woud. Misschien was Dave die kant op gerent en hun nu aan het zoeken. Akeem twijfelde of het niet gewoon slim was om bij het strand te blijven. Hij had het woord van God nodig om hem hier uit te kunnen redden. Met amper een woordenwisseling liepen de jongens over het strand richting het woud. Akeem bleef iets overdreven adem halen, door de pijn in zijn vingers gaf het hem een soort van rust gevoel.
Alles wat ademt looft de heer, herhaalde hij meerdere malen in zijn hoofd. Hij moest blijven leven, voor zichzelf, voor zijn familie en voor here Jezus die zelf gestorven was om andere te redden. Hij wou zijn dienst bewijzen, Akeem sloeg een kruisje terwijl ze liepen. Hij merkte dat Chase af en toe een rare trek kreeg met zijn been. Akeem bedacht zich toen pas dat hij een EHBO doos in zijn rugzak had gedaan en nog niet eens de inhoud ervan had bekeken. Dat zouden ze later doen als ze Dave gevonden hadden, hoopte Akeem dan konden ze kamp opbouwen en dan kijken wat voor spullen ieder had. Akeem botste bijna tegen Chase op omdat hij zo in zijn gedachtes zat.
'Sorry,' mompelde Akeem zachtjes.

Markus Elijah Creeds || District 7 || Woud

De jongen trok zijn wenkbrauw op, hij had vast gedacht dat ik hem zou gaan aanvallen. Wat eigenlijk nogsteeds een mogelijkheid was, moest hij me willen aanvallen. Zijn blik gleed even naar mijn bijl, waarbij hij meteen zag dat het kansloos was om met die stok zichzelf te gaan beschermen. "Eh, ja," antwoorde hij traag, licht twijfelend. Ik was tevreden dat ik de juiste persoon voor me had en dat ik het niet verkeerd had. Als ik het me nog goed kon herinneren kwam hij uit 5, of 6 misschien. "Je komt uit district 7, niet?" vroeg hij, wat onwetend, waaruit ik kon opmaken dat hij me niet herkende en het gokte. Ik knikte als teken dat hij gelijk had. Ik was ergens wel tevreden dat hij me niet kende, dat betekende dat ik niet opviel en de andere tributen me minder snel zouden aanvallen. Alhoewel, die Atlas uit 4 wist nu maar al te goed wie ik was, helaas. Ik keek Mikah even aan en besloot het maar direct te vragen. "Zin in een bondenootschap?" zei ik wat zacht zodat hij alleen het kon horen. Al hoewel ik iets zat te twijfelen. Hij had geen wapens, en zo te zien geen wonden wat moest opmaken dat hij niet eens naar de hoorn gegaan is. Veel wist ik niet van hem, maar dat was omgekeerd ook zo.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Jaylee Hazelle Hawthorne || District 2 || Jungle

Op mijn duik in het water en de bijbehorende reden, zuchtte Ozias alsof hij het er niet helemaal mee eens was. 'Verdomme Jaylee. Je remt ons af,' zei hij en hoewel de woorden dat misschien wel in konden houden, leek het niet te klinken als een verwijt. Ik trok dus mijn wenkbrauwen op, waarop ik een korte lach uitstootte en we onze weg vervolgden. Het zou pas vervelend gaan worden, als die wond zou gaan ontsteken. Dat zou pas voor vertraging en problemen zorgen. Bovendien werden we op het moment toch niet gevolgd en zag ik niemand die zo idioot was pijlen of wat dan ook op ons af te vuren. Ik was immers vastbesloten Ozias niet in gevaar te brengen. In ieder geval niet expres en dus lette ik heus wel goed op. Ik was de jager, geen prooi.
Toen we een stuk door de jungle waren gelopen en de pijn in mijn schouder langzamerhand toch zijn tol wel begon te eisen, besloot ik dat het tijd was om beschutting en een "slaapplaats" te vinden. Water waren we jammer genoeg nog niet tegengekomen en dat was onhandig, want de temperaturen waren hoog, tropisch wat ook paste bij de omgeving. Ik hoopte maar dat niemand van de tributen zo dom was geweest zijn of haar leven voor een slaapzak te riskeren, want kou was in de verste verte niet te vinden hier. Natuurlijk konden de spelmakers met de temperaturen spelen, maar een winterse jungle zag ik zo nog niet voor me.
'Dat gaat wel lukken denk ik. Maar lukt het jou? Je schouder is niet meer helemaal wat 'ie was,' antwoordde Ozias, nadat ik gevraagd had of hij in bomen kon klimmen. Ik liet mijn blik even kort over de wond gaan en haalde toen, wat misschien niet heel slim was, mijn schouders op, waardoor de pijn eigenlijk alleen maar erger werd en ik toch even twee keer met mijn ogen moest knipperen voor ik weer scherp kon zien. Stomme Odair. Ze had niet eens doorgehad wie ik was en was nu al begonnen met random mensen verwonden. Precies wat het Capitool wilde. Nou mij niet gezien. Ik zorgde er wel voor dat ze door zouden krijgen mij niet in hun macht te hebben. Als ik hier levend uit zou weten te komen, waren ze nog niet jarig. Sowieso wist ik dat mijn vader geen genoegen zou nemen met zijn verlies. Presidente Snow ging het waarschijnlijk nog moeilijk krijgen de touwtjes de komende jaren in handen te houden, gezien Gale Hawthorne niet de enige nog levende rebel was die de overwinning en vrijheid had geproefd.
'Mwua, als hij teveel problemen geeft, kunnen we mijn arm tot aan het eind van de wond er nog altijd afhakken. Zijn we daar ook weer vanaf,' antwoordde ik luchtig, insinuerend dat het maar gewoon moest kunnen met die schouder. Ik had nog twee gezonde benen en een gezond arm over. Daarbij kon ik mijn zwaard ook nog bij het klimmen gebruiken, door hem zo nu en dan in de boom te steken en mij daaraan op te trekken. 'De kansen kunnen immers niet altijd in iedereen zijn voordeel zijn en mijn arm heeft dan maar even pech,' vervolgde ik met een Capitool accent en zocht met mijn ogen een goede boom uit. Alles wat ik deed was nog steeds zo stil mogelijk. Ik had echt geen zin om nu al nog een confrontatie aan te moeten gaan met een of andere losgeslagen tribuut.
'Die boom dan maar? Dan kunnen we veilig onze rugzakken en spullen checken, kan ik even mijn wond verzorgen en kunnen we bepalen hoe we aan water gaan komen, gezien we tot nu toe alleen maar zout water hebben gezien en dat niet bepaald drinkbaar is,' stelde ik al gebarend naar een grote maar redelijk "klimbare" boom voor.

---

Happy Birthday my Potter!

Chase Jaxon Nolan ll District 9 ll Jungle

Een grijns verscheen op mijn gelaat toen Akeem tegen me op liep. ‘’Probeer er een beetje bij te blijven, je bent nog niet dood hé,’’ zei ik terwijl ik verder strompelde. Ik probeerde de verschrikkelijke pijn in mijn been opzij te zetten en mezelf wijs te maken dat dit nog maar het begin zou zijn. Met een beetje geluk was mijn dood snel en pijnloos, maar de kans dat ik, tot het plezier van het Capitool, afgeslacht werd tot er niks meer van me over was, was vrij groot. Mijn keel was inmiddels kurkdroog en ik snakte naar water, maar omdat we ons in een jungle bevonden leek het me vrij onlogisch om nu iets tegen te komen. ‘’Had ik nou maar een volle literfles meegenomen,’’ mompelde ik in me zelf, en ik schopte een plant aan de kant. Ik haatte de geur van planten, het was alles behalve thuis. Thuis was ik grote, kleurloze graanvelden en een brandende zon op mijn huid gewend, maar hier was het enkel groen en was de zon ondanks de warmte, nergens te bekennen.
Het viel me op dat Akeem de hele weg lang zachtjes gebeden aan het uitspreken was en enkel oog had voor zijn kruisje. Grappig dat als je wist dat je dood ging, toch nog God vroeg om hulp. Waarom zou God het überhaupt hebben toegestaan dat een stel rijkelui zich vermaken met de dood van jonge kinderen? Ik geloofde niet in God, ik geloofde op het leven op aarde, dat je daar iets van moest maken, en niet moest verlangen naar de dood om dan bij God te kunnen zijn. ‘’Geloof jij dat God je hier levend uit kan halen?’’ Vroeg ik Akeem om de stemming misschien wat op te leuken.
Onderweg duwde ik de wilde klimplanten opzij om zo onze weg door de jungle te kunnen maken. Een golf van spijt ging door me heen toen ik besefte dat er waarschijnlijk een hoop planten eetbaar waren, maar ik de cursus ‘eetbare planten’ tijdens de trainingen niet gevolgd had. ‘’Weet jij iets van eetbare planten of zo?’’ Vroeg ik aan Akeem die in zijn gedachten gezonken leek.
‘’Deze boom lijkt me wel oké om te overnachten, wat denk jij?’’ Stelde ik voor toen we waren aangekomen bij een boom die wel eens geschikt kon zijn als klimboom. Ik bleef voor de boom staan en keek omhoog. Ik wist niets van bomen, laat staan dat ik erin kon klimmen, maar het leek me beter dan op de grond te blijven.

---

Hope, it is the only thing stronger than fear

Lene Maylinn Cambridge ~ D7 ~ Hoorn/begin bos.

Ik sta in de kamer met de buis, net voor het moment dat ik de arena in zal gaan. Opeens zie ik hoe mijn broer de kamer binnen komt lopen. Ik omhels hem en tranen van blijdschap vallen naar beneden. 'Wat doe je hier?' vroeg ik toen ik de omhelzing had afgebroken. 'Ik mocht je zien en ik moet je wat geven.'
Ik kijk hem verlangend aan. 'Wat?' vroeg ik lichtelijk nieuwschierig. 'Dit' zegt Micha en hij geeft me een rugzak. Ik pak de rugzak aan en omhels hem nog een keer stevig. Mijn broer was degene die voor me zorgde toen we geen ouders meer hadden. 'Wees er alsjeblieft voor Tamara wanneer ik weg ben' zeg ik tussen de tranen die nog steeds naar beneden vielen. Toen begon een stem te tellen. Ik keek Micha voor de laatste keer aan. Dit was misschien de laatste keer. Zij zouden mij nog wel een keer zien, wel ja, via dat ding. Ik nam afscheid van mijn broer en stapte de buis in. De buis sloot en langzaam ging ik omhoog. Toen ik eenmaal in de arena was keek ik eerst even om me heen. Wat zou ik meenemen? 5 .. 4 .. 3 .. 2 .. 1 .. De gong ging.
Ik rende van mijn plaat af en rende toen naar de hoorn toe. Eenmaal daar aangekomen bleek ik als een van de eersten te zijn. Ik nam snel een wapen mee, zonder erbij na te denken en daarna nog een zakje met gedroogd vlees. Daarna rende ik zo snel mogelijk weer weg. Helaas viel ik over een van die stenen en ik voelde een enorme pijn bij mijn enkel. Enkel verzwikt, dat zeker. Ik stond weer op en rende verder. Toen ik bij een van de beginselen van het bos aankwam stopte ik even en stopte ik het gedroogde vlees in mijn rugzak. Ik keek even of er iemand was en liep toen verder. Op het moment dat ik niet oplette hoorde ik iemand achter me en voordat ik wist had ik een wond van ongeveer twee centimeter in mijn nek te pakken. Ik viel op de grond en wilde toeslaan toen mijn belager al dood op de grond lag. Ik keek snel om me heen, maar zag niemand meer. Ik stond weer op en wankelde even. Ik moest echt iets aan die wond doen of ik zou al snel veel te veel bloed verloren hebben. Ik moest opzoek naar een bondgenoot.
Ik probeer te rennen, maar door mijn enkel gaat dat moeilijk. Ik let niet op en knal tegen iemand aan. Ik val weer op de grond en ik voel de pijn in mijn enkel terugkeren. Ik probeer weer op te staan, maar aangezien dat niet lukt ga ik op mijn knieën zitten en bekijk dan degene tegen wie ik opgebotst was. Ik besluit om aardig tegen hem te blijven, een bondgenoot kan ik nu goed gebruiken. Ik steek mijn hand uit. 'Sorry. Ik moet beter opletten. Ik ben Lene, jij? Bondgenoten?' vroeg ik licht glimlachend aan hem.

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 22:07 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Mikah David Stuart • District 6 • Woud
De jongen uit district 7, van wie ik nog steeds zijn naam niet wist, knikte. Ik was al blij dat het geen Beroeps was, want tegen één van hen zou ik nooit een schijn van kans hebben. Alhoewel het niet altijd de Beroeps zijn die een bondgenootschap vormden.
      De stilte viel. Het was niet ongemakkelijk, enkel een beetje... stil. Ik hield wel van de stilte, maar wanneer je oog en oog stond met je potentiële moordenaar, dan had je liever dat de stilte snel voorbij ging.
      "Zin in een bondgenootschap?" vroeg de jongen. Ik was een beetje overdondert door zijn vraag. Ik had op de eerste plaats niet gedacht dat iemand überhaupt een bondgenootschap met mij zou willen en daarbij had ik het zeker nu niet verwacht. De meeste bondgenootschappen waren vóór de Arena, tijdens de trainingen, geregeld en niet tijdens de Spelen. Ik overpeinsde mijn opties. Als ik zou instemmen, wilde dat zeggen dat ik sinds dat moment zijn bondgenoot was en hem zou moeten helpen de Spelen door te komen. Ik zou mijn plannen met hem moeten overleggen en mijn eten - die ik toch niet had, maar dat kon nog komen - met hem moeten delen. De voordelen waren echter wel dat ik dan ook zíjn spullen kon gebruiken en aangezien hij een wapen had, zou hij me kunnen helpen. Nee zeggen, daarentegen, zou me meer vrijheid en zelfstandigheid geven. Daartegenover kon wel mijn dood staan. De jongen uit 7 zou me dan meteen kunnen vermoorden, aangezien hij toch niks met me kon.
      "Oké," antwoordde ik dan maar en zette twijfelend een stap naar hem toe.

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 20:05 ]

---

kindness is never a burden.

Alec Valentino Booth || District 11 -Woud

Ik had een enorm slecht inschattingsvermogen volgens mij, want net toen ik dacht dat ik ver genoeg was van de hoorn, botste iemand tegen me op, waardoor we beiden op de grond vielen. Ik was op mijn schouder beland, waar ik in de hoorn ook getroffen werd en pijnlijk, maar ook angstig krabbelde ik achteruit terwijl ik de persoon die tegen me aan was gebotst bekeek. Het meisje met lange bruine haren, herkende ik van district 7 als ik me niet vergiste, maar ik wist haar naam niet meer. Toen ik zag dat ze een zwaard vast had, keek ik haar met grote bange ogen aan. Het meisje ging op haar knieën. Wantrouwend keek ik haar aan toen ze haar hand naar me uitstak. 'Sorry. Ik moet beter opletten. Ik ben Lene, jij? Bondgenoten?' vroeg ze plots en ze glimlachte licht. Mijn wenkbrauwen schoten even kort omhoog, maar lang dacht ik er niet over, want ik nam haar hand aan. "Alec, is goed." antwoorde ik kort. Hé, ze had een zwaard en daar had ik al geluk mee. Ze kon me beschermen, aangezien ik niet heel ver zou komen met mijn dolkje.


Markus Elijah Creeds || District 7 || Hoorn - > woud

De jongen, Mikah leek wat overdondert door mijn vraag, wat er voor zorgde dat ik nog meer begon te twijfelen. Zou ik hem laten gaan moest hij nee zeggen? Hoe kon ik eigenlijk zo sadistisch denken, ik had daarnet zelf een familie uit elkaar gescheurd. Ik haalde even kort een hand door mijn donkere haren en daarna keek ik de jongen weer aan. "Oké, "antwoorde hij wat kort, maar om eerlijk te zijn was ik toch wat verbaasd over zijn antwoord. Aarzelend zette hij toch een stap dichter naar me toe. Ik liet mijn wapen nu volledig zakken en stak mijn hand naar hem uit ."Ik ben Markus" stelde ik me dan toch kort voor aan hem, niet wetend of hij nu wel mijn naam wist of niet. "We kunnen de arena wat verkennen? Ik bedoel er zal ergens wel water of voedsel te vinden zijn toch? " stelde ik voor aan mijn bondgenoot. Ik wist niet of hij wat van deze arena wist, ik hoopte van wel. Wat eten zou welkom zijn, maar zover ik hoorde waren er geen tot bitterweinig vogels.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Lene Maylinn Cambridge | D7 | Woud.

Toen de jongen waar ik tegenop gebotst was eenmaal door had dat ik een zwaard in mijn handen had keek hij me me met bange ogen aan. Hij dacht daadwerkelijk dat ik hem nu al zou gaan vermoorden, ik daarentegen had hele andere gedachtes. Toen ik mijn hand naar hem uitstak keek hij me wantrouwend aan. Oh, kom op. Als ik je had willen vermoorden had ik allang mijn zwaard in je hart gestoken. Na mijn onverwachte vraag schoten zijn wenkbrauwen kort omhoog en ik zag hem even nadenken. Toen pakte hij mijn hand vast die ik altijd nog uitgestoken had. 'Alec. Is goed' antwoorde hij kort. Ik glimlachte weer even en trok hem toen langzaam omhoog, waarna ik zelf weer door mijn enkel zakte en voor de vierde keer sinds deze spelen waren begonnen viel. Ik wreef even over mijn enkel heen. 'Het is ook zo instabiel hier' mompelde ik zachtjes. Ik stond weer moeizaam op. 'Ik heb wat gedroogd vlees in mijn rugzak zitten, dan hebben we iets te eten. Wat heb jij eigenlijk allemaal?' vroeg ik toen aan hem.

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 22:05 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Mikah David Stuart • District 6 • Woud
De jongen liet zijn wapen zakken en stak zijn hand uit. Hij stelde zich voor als Markus. Ik zette nog een paar stappen en schudde de hand van de jongen, waarna ik snel een stap achteruit deed. Het was niet dat ik bang was van de jongen, of smetvrees had, maar ik bleef liever zo ver mogelijk uit de buurt van die bijl. En fysiek contact was ook niet iets wat ik graag had.
      "We kunnen de arena wat verkennen? Ik bedoel er zal ergens wel water of voedsel te vinden zijn toch?" zei Markus. Ik knikte instemmend. Het leek me een goed idee. De Arena kwam me vaag bekend voor, maar niet goed genoeg om te weten hoe hij net in elkaar zat en waar we wat konden verwachten. Ik stak mijn scherpe tak als een zwaard onder mijn riem en liep zwijgend voor Markus uit, niet goed wetend wat ik moest zeggen. En mocht ik het wel weten, dan zou ik nog steeds zwijgen.
      Na een tijdje rondgewandeld te hebben kwamen we uit in een veld vol geurige bloemen en struiken vol bessen. Ik was meteen op mijn hoede. Dit zag er niet eetbaar uit. De geuren en kleuren waren te fel. Ik stopte aan de rand van het veld en wachtte tot Markus naast me kwam te staan.
      "Ik stel voor dat we omheen het veld gaan. De bessen zijn zonder twijfel giftig en de bloemen kunnen bedwelmende gassen vrijlaten." Zonder op zijn mening te wachten, liep ik in een wijde cirkel om het veld heen en bleef lopen tot we zo'n 10 meter of meer van het veld verwijdert waren. Toen pas keek ik in het rond op zoek naar eten. Ik vond struiken met noten en bessen die ik herkende van onder andere thuis - ja, we hadden fruit in district 6 - en van tijdens de trainingen.
      Ik knielde neer bij een struikje en trok een bes van een takje. Hij was lichtorangje met een klein kroontje onderaan. Ik kende de bes niet, maar hij zag er eetbaar uit. Het kon natuurlijk ook een truc zijn de Spelmakers om de tributen wel van de bessen te laten eten. Mijn hersenen draaiden op volle toeren. Eten of niet? Het was in elk geval geen nachtschot, daar was ik van overtuigd.
      Ik keek even om naar Markus, maar haalde toen mijn schouders op en wierp de bes in mijn mond.

---

kindness is never a burden.

Het eerste wat me opviel was niet de felle zon die mijn ogen verblinde. Het was niet de stevige wind die door mijn haren blaast. Nee, het is de geur van het zouten water. Een schonk gaat door me heen. Water. Langzaam open ik mijn ogen. Langzaam dring het tot me door dat we boven het water staan. Een monotone stem die aan het aftellen is verdwijnt op de achtergrond. Verbaasd kijk ik om me heen, we staan met zijn alle in een cirkel om iets heen. Mijn blikt glijd langzaam naar wat voor me is. De hoorn. De plek waar we heen moeten gaan voor spullen, misschien kan ik toch beter er niet heen gaan. Maar je zult dan sterven van de honger. Je zult je zelf niet kunnen verdedigen. Fluistert een stem in mijn hoofd. Ik zou toch sterven wat dan ook, ik kan niet eens vechten. Peinzend bedenk ik wat het handigst is om te doen. Ik wilde meteen naar de hoorn gaan en daar iets te eten en een wapen pakken, maar is dat wel zo verstandig? Kan ik niet beter mijn kennis gebruiken zoals mijn vader zei? Maar ik weet niet veel over planten en je hebt waarschijnlijk niet veel aan mutaties in een bos.
Door het geluid van een gong wordt ik uit mijn gedachten geslingerd, iedereen komt om me heen in beweging. Verschillende mensen duiken het water in. Andere blijven stilstaan en naar het water staren. Nu of nooit. Zonder er bij na te denken duik ik het water in waardoor ik een slok zout water naar binnen krijg. Kuchend zwem ik door tot de hoorn.
Half hoestend probeer ik de kant op te klauteren wat niet makkelijk is, met een gil glijd ik terug in het water als ik het lichaam van een meisje die niet ouder dan 15 is voor me zie liggen. Ik weet niet uit welke district ze kwam. De tranen rollen geruisloos over mijn wangen, arm kind. Arm kind. Toch hijs ik mezelf snel de kant op, er liggen meerdere doden lichamen. Waarom doen we dit eigenlijk nog? Waarom doen we zoiets onmenselijks? Vraag ik mezelf af, maar ik heb niet veel tijd om een antwoord te bedenken als ik bij de hoorn een zakje en pijlen zie liggen. Die moet ik hebben en dan wegwezen. Eindelijk had ik eens een voordeel met niet opvallend zijn, hopelijk zou niemand me opmerken waardoor ik weg kan zijn voordat ze me opmerken en anders zou ik moeten vechten om te blijven leven. De stem in hoofd fluistert me weer woorden toe, maar dit keer het antwoord op de vraag. Precies daarom vechten ze, omdat ze niet dood willen

[ bericht aangepast op 11 maart 2014 - 16:29 ]

---

A friend is someone who knows the song in your heart and can sing it back to you when you have forgotten the words.

Alec Valentino Booth || District 11 -Woud

Het meisje, Lene glimlachte even en trok me recht. Door iets viel ze weer en toen merkte ik dat er wat aan haar enkel was. Ze wreef er een keer over en geraakte dan moeizaam weer overeind 'Het is ook zo instabiel hier' hoorde ik haar mompelen en ik moest haar inderdaad gelijk geven. Deze arena leek echt een ramp. Ik klopte even de aarde van mijn natte wetsuit en keek haar aan zodra ze weer iets zei. 'Ik heb wat gedroogd vlees in mijn rugzak zitten, dan hebben we iets te eten. Wat heb jij eigenlijk allemaal?' ik dacht even kort na, en besloot dan toch erop te antwoorden. "Een zakje fruit en wat dun touw, en zo'n boomtap ofzo.' zei ik dan en keek even omhoog, de zon begon al langzaamaan te zakken, maar ik had er niet echt een goed gevoel bij. "Hé, gaat het met je enkel? Hij ziet er gezwollen uit." mompelde ik. Ik was geen genie met ehbo, maar ik kon wel zien dat het er niet zo goed uitzag. "Als het lukt kunnen we misschien wat verder trekken, want de dag zit er bijna op." zei ik dan en keek weer even kort rond. Deze plek was niet veilig, zeker omdat ik haar tegen het lijf was gelopen, wat dus betekende dat iedereen ons hier zou kunnen vinden.

Markus Elijah Creeds || District 7 -Woud

Hij zette een stap dichterbij en schudde mijn hand, waarna hij weer wat afstand nam. Het was wat vreemd, maar ik kon er wel mee leven. Ik hield namelijk ook niet graag zo veel van contact. Hij had tot mijn vreugde ingestemd met mijn plan, dus liepen we verder de arena in. Naar het noorden of dat hoopte ik toch. Na een tijd wandelen in deze hitte snakte ik echt naar wat om te eten of drinken en tot onze geluk rook iets zoet. Zoeter dan honing, hoe dichter ook hoe sterker de geur. Ik besefte maar al te goed dat dit evengoed een valstrik kon zijn. Zodra een open veld vol kleurrijke en geurrijke bloemen in ons zicht verscheen, was ik toch op mijn hoedde. We stonden hier erg open, en deze kleuren leken erg onnatuurlijk. Ik vertrouwde Mikah er wel op dat hij hier wat van wist. Want district 5 of 6 had toch iets te maken met planten en manipulaties? Ik hurkte me even neer en bestudeerde een struik met noten. Ze waren erg klein en rond, maar de schelpen leken veel te strak en sterk om open te krijgen. veel waren we hier dus niet mee. Ik keek even op naar Mikah die mij ook kort aankeek. tussen zijn vingers had hij een lichtoranje bes zitten, een die ik vaag herkende, maar geen idee waarvan. Hij haalde simpel zijn schouders op en stak het besje in zijn mond. Voor mij stond ook zo'n soort bessenstruik. Ik plukte er ook een besje af en net als ik deze in mijn mond wilde steken, besefte ik wat ik tussen mijn vingers had. Pure gif bommen. Ik liet het vruchtje vallen en sprong recht. "Mikah! Niet eten." riep ik, maar te laat hij had het besje al ingeslikt. Ik rende naar hem toe in de hoop dat ik nog wat kon doen, in de hoop hem te kunnen redden.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mikah David Stuart • District 6 • Woud
Markus zakte naast me neer terwijl ik het besje inslikken. Het smaakte zoet. Naar één of andere siroop en net toen ik hem wilde vertellen dat er niks aan de hand was, liet Markus zijn bes vallen en sprong hij overeind. Hij riep dat ik de bes niet mocht opeten, maar het was al te laat. Een vlammende pijn kwam uit mijn maag, door mijn slokdarm naar boven en ik viel kreunend neer op de grond. Fuck, dacht ik. Fuck, fuck, fuck. Ik had dat besje nooit mogen opeten. Van alle eetbare bessen in de Arena moest ik weer een giftige nemen. Fuck.
      De pijn nam langzaam af en ik wist dat het nu niet lang meer ging duren voor alles zwart zou worden. Mikahs hoofd verscheen in mijn gezichtsveld en ik greep zijn arm beet. Het rugzakje die ik van Anna had gekregen, trok ik met veel moeite van mijn schouder en duwde die tegen Mikah arm. Hij moest de rugzak nemen voor de hovercraft hier was. Ik had de tijd nog niet genomen om te kijken wat erin zat, maar misschien zou het wel van pas komen. Hij was mijn bondgenoot. Dit was wel het minste wat ik kon doen.
      Ik had niemand om afscheid van de nemen, dus wachtte ik zwijgend op mijn dood. En die kwam sneller dan gedacht. Een laatste vlammende pijn. Een laatste blik om het groen van de Arena. En toen werd alles zwart.

---

kindness is never a burden.