The odds are never in our favor || Speeltopic - Speeltopics

Dag 1 zit erop. We hebben allemaal wel een traantje weggepinkt voor de overleden tributen van het bloedbad en ook onze arme Mikah van district 6 heeft ons ook veel te vroeg verlaten. Maar De spele blijven doorgaan en we zijn ook razend benieuwd naar onze tributen. Wie zal dag twee overleven? Wie van hen is een echte strijder? We zullen het zien in Dag 2 . De klok heeft twaalf uur geslagen en twaalf bliksemslagen raken de hoge boom.

[ bericht aangepast op 11 april 2014 - 14:44 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ona Elizabeth Odair • District 4 • Hoorn
Ik trek mijn drietand uit de borst van de jongen uit Eén. Als hij dacht dat hij me zou kunnen overmeesteren, zat hij er goed naast. Ik mag er dan wel fragiel en breekbaar uitzien, dat ben ik niet. Ik ben hard geworden door de tijd heen, door mijn moeder en door de dood van mijn vader. Niemand kan me verslaan, niemand kan me breken. Zelfs presidente Azélia niet, ze zou het niet moeten proberen.
'Ona,' hoorde ik achter me. 'Heb je alles.' Atlas. Jezus, die ook nog. Ik was hem helemaal vergeten. Maar hij is nuttig, veronderstel ik.
Ik schrik van zijn vraag of ik nog iemand vermoord heb. Natuurlijk heb ik nog iemand vermoord, maar die vraag klinkt zo raar uit zijn mond. Alsof hij daar bloed hunkert, en die karaktereigenschap zie ik nu niet onmiddellijk in Atlas.
'Ja, ik heb alles. Een literfles en een drietand. En mijn rugzak, natuurlijk, met die nutteloze vishaak erin. Maar we kunnen hem wel gebruiken als tap, uiteraard.' Dat begrip ken ik van de documentaires over de vorige 75ste hongerspelen, waar ze ook zoiets gebruikten.
Ik heb Katniss nooit gemogen, maar dat doet niet af van het feit dat het door haar komt dat ik nuttige informatie te weten ben gekomen over de arena. Moest zij op dat moment niet in de arena gezeten hebben, waren er geen rellen geweest en waren dit de negentigste hongerspelen geweest. Ze is nuttig geweest, nu kan ze lekker nuttig zijn daarboven.
'Waar gaan we naartoe?'

[ bericht aangepast op 15 maart 2014 - 17:30 ]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

[ bericht aangepast op 15 maart 2014 - 17:31 ]

Akeem Underwood || District 2 || Woud

Akeem had blindelings zijn bondgenoot gevolgd, hij had de vragen die hij stelde niet gehoord en schrok toen ze stil stonden bij een grote boom.
'Sorry? Vroeg je wat?' Chase sloeg met zijn handpalm op zijn voorhoofd, herhaalde de vragen of hij plantenkennis en kennis over bomen had.
'Redelijk wat, niet bijzonder goed maar dit is een prima boom. Als we omhoog klimmen,' Sprak Akeem terwijl hij om de boom heen liep, 'Daar!' Akeem wees op het punt dat de boom splitste en zich verder verdeelde in drie grote stronken. 'Daar kunnen we in verstoppen, hij heeft brede uitlopers waar we tegen aan kunnen leunen. Alleen nu nog omhoog komen.' Akeem keek even moeilijk, hij zou kunnen klimmen maar het zou moeilijk worden met zijn gebroken vingers aan zijn hand. Hij had touw, maar het was niet breed genoeg om er omheen te doen en dan strak trekken en omhoog klimmen.
Akeem liep nog een paar rondjes om de boom, bekeek hem van top tot teen en zag een paar manieren om omhoog te kunnen klimmen. Het zou wat moeilijker gaan dan normaal, maar moest lukken. Akeem keen naar Chase, hij hield er niet van om te zeggen wat andere moesten doen.
'We hebben een paar mogelijkheden om omhoog te klimmen, via hier.' Hij wees aan de linkerkant van de boom, er zaten een paar inhammen waar je je voet kon plaatsen en je aan een tak omhoog kon hijsen. 'Of, hier.' Deze kon je een opstap maken op drie takken die steeds hoger gingen, daarna kon je je voet in een inham zetten en jezelf omhoog trekken aan de lianen van de boom. Akeem twijfelde alleen of ze sterk genoeg waren.

Lene Maylinn Cambridge | D7 | Woud

'Ik heb wat gedroogd vlees in mijn rugzak zitten, dan hebben we iets te eten. Wat heb jij eigenlijk allemaal?' Hij dacht even kort na nadat ik mijn vraag had gesteld en besloot toen toch erop te antwoorden. 'Een zakje fruit en wat dun touw, en zo'n boomtap ofzo' zei hij dan en hij keek even omhoog, ik deed het ook. De zon begon al langzaamaan te zakken. Ik zuchtte even zachtjes. 'Hé, gaat het met je enkel? Hij ziet er gezwollen uit' mompelde hij. Ik keek even op. Ohja mijn enkel. 'Ja nou, laten we maar hopen dat ik er op kan lopen. Mijn hals vind ik nog iets erger' zei ik tegen hem. Ik draaide mijn nek waardoor de wond zichtbaar werd. Het bloeden was zojuist geztopt, maar het zat wel vol met bloed. 'Als het lukt kunnen we misschien wat verder trekken, want de dag zit er bijna op' zei hij toen en hij keek weer even kort rond. Ik knikte even. 'Lijkt me verstandig ja. Kan ik daarna iets aan mijn hals doen. Ik begon te lopen - eerder hinkelen, maar goed - naar het diepere gedeelte van het woud.

[ bericht aangepast op 16 maart 2014 - 23:15 ]

That is a perfect copy of reality.

Markus Elijah Creeds || District 7 || Woud

Mikah viel kreunend op de grond en ik zakte naast hem neer, het was te laat. Ik zou hem niet meer kunnen helpen. Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij pijn had en het deed mij ook pijn om hem zo te zien en toch deed hij nog moeite om zijn rugzakje af te doen en deze aan me te overhandigen. Ik had er geen woorden voor en moedeloos keek ik hem aan. "Het spijt me." fluisterde ik naar hem toe. Hij was mijn mondgenoot en door mijn schuld stierf hij nu recht voor me. Na enkele seconden hoorde ik hem zijn laatste adem uitblazen en keek ik hem zwijgend aan. Ik had geen idee hoelang ik naast hem gezeten had, naar zijn dode lichaam kijkend. Moest ik nou gewoon gezwegen hebben mijn stomme idee om eten te zoeken nooit gezegd hebben, dan was dit nooit gebeur. Moest ik gewoon meteen geweten hebben dat die bes giftig was, dan stond hij nog gewoon naast me. Huilen deed ik niet, ik kende hem amper, maar hij leek me een aardig en eerlijk iemand. De avond begon te vallen en regen kwam ook met pijpestelen uit de lucht vallen. Meteen werd de arena donker en zag je de gezichten aan de sterrenhemel verschijnen. Ik stond op, wierp een laatste blik op Mikah en ging daarna weg van het gekleurde bloemenveld. Eenmaal ik enkele minuten in het woud zat voelde ik de druppels al wat minder, maar de bladeren vingen genoeg op zodat ik wat kon drinken van het water via een groot blad. Ik schrok me echter rot toen ik bliksem zag en donder hoorde. Ik rilde en verschuilde me achter een boom en fluisterde in mezelf dat het goed zou komen en zo viel ik in een onrustige slaap, voor zover me dat lukte.


Dag 2 is aangebroken. Het is nu iets na twaalf in de nacht, maar wees voorzichtig ! Het gevaar ligt overal op de loer.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Alec Valentino Booth || District 11 -Woud

'Ja nou, laten we maar hopen dat ik er op kan lopen. Mijn hals vind ik nog iets erger' zei Lene en ze draaide haar nek zo, zodat ik haar wond zag en ik trok even mijn neus op. Om eerlijk te zijn, ik kon niet zo goed tegen worden en bloed en veel wist ik er ook niet van. "Ziet er niet zo prettig uit." mompelde ik eerder in mezelf dan tegen haar. 'Lijkt me verstandig ja. Kan ik daarna iets aan mijn hals doen.' zei ze en ik knikte instemmend. Lene begon wat te wankelen, wat later eerder hinkelen leek en ik liep achter haar en keek wat schichtig rond. Het beviel me hier niet zo erg ik had er de rillingen van. Ook was het pak dat ik aan had wak en schuurde het verschrikkelijk tegen mijn lichaam aan. We liepen een groot eind dieper het regenwoud in, maar het begon stilaan donkerder te worden. "Misschien moeten we hier maar slapen." zei ik toen we bij een klein open plekje waren. De ondergrond was mossig en ik hoopte vurig dat het me zou lukken om hoog en veilig in een boom te klimmen. Ik haalde met een licht pijnlijk gezicht de rugzak van mijn schouders en haalde het zakje met besjes uit, het waren braambessen en wat andere rode vruchtjes. Ik haalde er vier uit en haf er twee aan Lene. De andere twee besjes hield ik voor mezelf en at ik met kleine hapjes op. Het zoetige, licht zure smaakje deed me genieten en even denken aan thuis, maar lang duurde het niet. Het volkslied van Panem galmde door het woud heen en er begonnen gezichten aan de sterrenhemel te schijnen, waaronder mijn districsgenote ook bij stond. Ik kon daar evengoed tussen zitten. Ik zuchtte zachtjes en zette me neer op de zachte mosbodem. "Ik hou de wacht anders als je wilt. Dan kun je wat rusten met je enkele en nek enzo." stelde ik zacht aan haar voor.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[Oops. AnnaxElsa --> Curuxa]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Adamou --> Raquelle

That is a perfect copy of reality.

Chase Jaxon Nolan ll District 9 ll Woud

‘’Niks,’’ mompelde ik toen ik merkte dat Akeem mijn vragen niet gehoord had en ik wendde mijn hoofd van hem af om de forse boom te bekijken. Omdat we het er beide mee eens waren dat het een goede klimboom was, draaiden we rond de boom heen om te zoeken naar een goede plek om te klimmen. ‘’Laten we voor de tweede optie gaan,’’ besloot ik toen Akeem me twee keuzes gaf, en ik gaf een kort, goedkeurend knikje in zijn richting, nog steeds met mijn blik op de boom gericht.
Een misselijk gevoel borrelde in me op, klimmen met een zwaar gewond been was een van de dwaaste dingen die je maar kon bedenken. Eigenlijk kon het niet mooier worden, twee jonge jongens, een met een gehandicapt been en de ander met gebroken vingers, klommen in een boom in de hoop te kunnen overleven. Het hele verhaal sloeg sowieso al nergens op, ik kon net zo goed meteen mezelf van het leven brengen, dan zou dat in ieder geval pijnloos verlopen. Toch besloot ik, zonder te zeuren of te mokken, mijn voet op een tak te zetten en mijn lichaam omhoog te trekken. Bij elke stap die ik omhoog kwam leken de pijnscheuten erger te worden en even kreeg ik de neiging me op de grond te laten vallen. Het voelde alsof bij elke keer dat ik mezelf omhoog trok, de wond aan mijn been met veel geweld uit elkaar werd gerukt, maar desondanks was de wil te overleven groter, en overwon ik de vreselijke pijn om omhoog te klimmen en zo een schuilplaats voor de nacht te kunnen vinden.
Het leek in één seconde te gebeuren. In plaats van dat het een uur nam, nam het nu enkele seconden voordat het donker werd. Tegelijkertijd begon het te regenen, verschrikkelijk hard te regenen. Natte, koude druppels stroomden als tranen over mijn gezicht en terwijl ik mezelf omhoog probeerde te duwen, moest ik met één hand een lange pluk haar uit mijn gezicht vegen om nog wat te kunnen zien. Een kreun rolde over mijn lippen toen ik de laatste paar inhammen beklom, de grote tak waar we ons op konden vestigen leek dichtbij. Ik wilde naar beneden kijken om te zien of Akeem nog oké was, maar met de angst te vallen bleef ik omhoog kijken. ‘’We zijn er bijna,’’ schreeuwde ik door het gekletter van de regen heen. ‘’Hou vol Akeem.’’

Hope, it is the only thing stronger than fear

Alles is aangepast, hopelijk komt er weer een beetje leven in dit topic. Ik zal nogmaals een berichtje sturen naar de mensen die niet terug geantwoord hebben en hopelijk zullen er niet veel mensen zich uitschrijven ^^ De pauze is dus voorbij !

[ bericht aangepast op 11 april 2014 - 14:46 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH