The odds are never in our favor || Speeltopic - Speeltopics

Dag 1 zit erop. We hebben allemaal wel een traantje weggepinkt voor de overleden tributen van het bloedbad en ook onze arme Mikah van district 6 heeft ons ook veel te vroeg verlaten. Maar De spele blijven doorgaan en we zijn ook razend benieuwd naar onze tributen. Wie zal dag twee overleven? Wie van hen is een echte strijder? We zullen het zien in Dag 2 . De klok heeft twaalf uur geslagen en twaalf bliksemslagen raken de hoge boom.

[ bericht aangepast op 11 april 2014 - 14:44 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Silk Daria Wintercrest ll District 1 ll Startkamer naar arena

Stuntelig probeerde ik het pak aan te doen, het zag er precies uit zoals in de laatste Hongerspelen. Na een paar pogingen kreeg ik het pak aan. Het voelde vrij licht aan. De stilte in de kleedkamer maakte me gek. Hoe hebben de eerdere tributen deze kamer overleefd? Geschrokken draaide ik me om toen de deur openging en slaakte een zucht van verlichting toen ik recht in de blauwe ogen van oom Calix keek. Hij is niet echt mijn oom, zo noem ik hem alleen. Hij is mijn oude buurman en tegenwoordig mijn vader. Hij zei altijd dat het een eer was om aan de Hongerspelen mee te mogen doen, maar van die eer heb ik nog niks gemerkt. Ik wist niet wat ik moest zeggen, op de een of andere manier voelde het best ongemakkelijk. Er heerste een korte stilte waarin we elkaar alleen maar aankeken, maar die werd verbroken toen hij zijn mond opendeed. 'Silk, ik weet dat je dit kunt winnen. Je hebt jaren getraind waardoor je de anderen sowieso een stap voor bent.' zei hij zelfverzekerd. 'Maar oom Calix, de anderen zijn zo goed,' zei ik hem. 'Silk, dat wil ik niet horen. Ik weet dat de anderen goed zijn, maar jij bent beter. Denk eraan: De anderen zijn zodra je de arena binnenkomt je grootste vijanden. Zij willen jouw bloed zien vloeien, ze hebben geen medelijden. Jij mag ook geen medelijden hebben,' zei hij streng. 'Begrepen,' zei ik zo zelfverzekerd mogelijk. Achter me ging het deurtje van de glazen buis open. 'Ik denk dat ik moet gaan,' zei ik en pakte de tas met de spullen erin. 'Zeg tegen ze dat ik van ze houd,' zei ik tegen oom Calix terwijl ik richting de buis liep. 'Zal ik doen. En Silk,' zei hij op dringende toon. Ik draaide me om en hoopte dat hij iets zou zeggen wat medelevend zou kunnen zijn. 'Ik reken op je,' zei hij in plaats daarvan. 'Dat weet ik, oom Calix,' antwoordde ik waarna ik de buis instapte en het deurtje meteen dichtging. Ik voelde me teleurgesteld door oom Calix. Ik had gehoopt dat hij nog iets anders zou hebben gezegd, zoals familie hoort te doen. Ik voelde dat ik omhoog ging en staarde recht vooruit totdat ik een licht briesje voelde en keek om me heen. Ik was in de arena en klaar om met de Spelen te beginnen.

It just takes one negative comment to kill a dream

Mikah David Stuart • District 6 • Startkamer -> Arena
De afgelopen dagen flitsten in een wirwar van herinneringen voor mijn ogen, terwijl ik wachtte tot de deur achter mij zou opengaan. Ik kon zelfs nu, na wat leek op een week of drie, niet vatten hoe het kon dat ik, ík, werd getrokken tijdens de Boete. Stille, onzichtbare Mikah de Loner was waarschijnlijk de laatste van wie men had gedacht dat die de Arena in zou worden gestuurd. Ik had daarbij ook nul procent kans op de overwinning. Toch zal ik niet helemaal negatief zijn. Ik ben niet de domste. Met een handige strategie geraak ik er misschien ook. Waarschijnlijk niet, maar goed. Het volgende beeld dat mijn geheugen in sloop was dat van de interviews. Aangezien mijn mentor niks met me kon aanvangen - ik was niet arrogant of grappig of aardig - wierp hij me gewoon voor de leeuwen. Het interview kón gewoon niet slechter geweest zijn. Ik negeerde veel vragen, maakte grapjes waar niemand om kon lachen en zei gewoon zowat het hele interview niks. Mijn hoofd vond het leuk om die herinnering te koppelen met die van de dag van de parade. Net als mijn mentor was ook mijn stylist een grote flop. Het kostuum van mij en mijn districtspartner Katie, moest een of ander mutantbeest voorstellen, waardoor we er eerder uitzagen als tributen uit District 10 dan tributen uit District 6.
      Ik werd uit mijn gedachten gesleurd door het openen van een deur achter me. Mijn lichaam draaide zich automatisch naar het geluid toe en daar, in het nis van de startkamer, stond Anna. Ik was nog blij, noch kwaad om haar te zien. Ik dacht dat de bedoeling was om de tributen een geliefd familielid of vriend voor te schotelen in plaats van de stylisten, maar bij mij was dat duidelijk niet gelukt. Hoe kon het ook anders, ik had thuis niet veel mensen waar ik echt om gaf. Mijn ouders waren er nooit en mijn zus woonde met haar man aan de andere kant van het district.
      'Mikah.' Anna liep naar me toe en sloeg haar armen om me heen. Ik wist niet wat ik moest doen, aangezien Anna me nooit knuffels gaf, maar omhelsde haar een tel later toch wat stijf. Ze trok zich terug en haar ogen priemden in de mijne. 'Hoe gaat het met je?'
      Ik haalde slechts mijn schouders op en antwoordde niet op haar vraag. Ze leek mijn antwoord ook niet nodig te hebben en barstte in tranen uit. Ik had Anna nog maar één keer zien huilen en dat was toen ik zes was en zij dertien. Onze kat, Meneer Miauw, was gestorven en Anna, welke hem altijd had beschouwd als haar dier, begroef hem in onze tuin. Ze had zelfs een afscheidstekst geschreven en van twee taken uit het tuinhuis een kruis gemaakt.
      'Mama zegt dat je je best moet doen. Dat ga je doen, toch?' vervolgende ze op snelle toon. Ik knikte even kort.
      'Goed zo.' Hoewel ik niet echt overtuigend had geknikt, leek Anna toch blij met mijn reactie en stelde mijn instemming haar iets gerust. Dat maakte me iets losser en ontspannender. We bleven even in deze positie staan - vlak voor elkaar met haar handen op mijn schouders- tot een kille stem door de speakers de tributen meedeelde dat we in de buizen moesten gaan staan.
      Anna liep met me mee naar de ijzeren plaat waar ik op moest gaan staan en ik merkte dat ze nog steeds aan het huilen was. Het was vreemd om haar te zien huilen. Misschien had mama gezegd dat ze dat moest doen om mij er iets ontspannender door te maken, maar eerlijk gezegd maakte het me eerder nerveus.
      Ze duwde een rugzak in mijn handen. Ik kreeg niet te tijd om hem open te maken, want de buis gleed dicht en Anna zette een aantal stappen achteruit. Ze zei nog wat, maar ik begreep het niet. Anna moest het wel aan mijn gezicht zien, want ze herhaalde de woorden en één ieder die een beetje kon liplezen zou weten dat ze zei dat ze van me houd. Ik glimlachte naar haar voor de laatste keer, want vlak daarna duwde de buis me naar boven en werd ik verblind door een fel licht.

kindness is never a burden.

Ona Elizabeth Odair || District 4 || Drijfgang:

Waarom mijn stylist niet mee mocht komen naar hier, ik heb geen idee, maar kennelijk heeft het wel een bedoeling. Begeleid door vredesbewakers stap ik de drijfgang in.
Ik zou willen wegrennen als ik zie wie daar staat. Ik wilde haar nooit meer zien! Wat doet zij hier? Ze mag hier niet zijn, ik wil niet dat zij hier is. Het enige wat ze gedaan heeft is mijn leven verpest.
'Ona, loop niet nog eens weg,' smeekt ze. Wat denkt ze in vredesnaam? Ik kan niet eens weglopen. Maar moest ik kunnen, zou ik het inderdaad overwegen het nog eens te doen. De tranen lopen over haar wangen, ze heeft me kennelijk gemist. Ik haar niet, ik heb geen nood aan mensen die mijn leven in goede banen willen lijden, laat staan aan een moeder die mijn leven in goede banen wilt leiden.
Ik zeg niets, terwijl m'n moeder me een rugzak toesteekt en probeert wat nuttige informatie over mijn kleren te geven, iets wat duidelijk niet zo goed lukt. Haar ogen stonden droevig, ik weet dat ze me gaat missen, maar ik wíl haar niet eens missen. Niet zien.
Ons afscheid blijft dan ook bij een koude knuffel, gevolgd door ik die een koude buis instap en naar omhoog ga, uit haar zicht, de arena in.

[Wat en flutpost (': De volgende maak ik beter, I promise.]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Emily Roselynn Swann ~District 5 ~ Startkamer

Ik keek een beetje bang om me heen, niet wetend wat ik eerst moest doen. Plotseling ging de deur van de startkamer open en ik wist al te goed wie daar binnenkwam. 'Ash!' roep ik blij uit en ik vlieg hem om de hals, Ash is altijd mijn reddende engel geweest als er iets was waar ik mee zat. ''Emily, heel veel succes'' zei Ash en ik hoorde duidelijk de emotie in zijn stem. 'Oh Ash, bedankt' zei ik en ik liet hem weer los. 'Ik voel me gewoon zo zenuwachtig' zeg ik tegen Ash. ''Dat kan ik begrijpen, dat ben ik ook geweest'' antwoorde Ash en hij haalde een hand door mijn haar. ''Emily, ik..'' probeerde Ash te zeggen maar hij maakte zijn zin niet af. Ik zag hem op zijn lip bijten om zijn tranen in te houden, hij zou me natuurlijk heel erg gaan missen, we wisten allebei dondersgoed wat er zou gebeuren. 'Ash, ik doe mijn best voor jou, voor Robert en Jasper en voor pap en mam' zei ik en ik keek hem weer aan. ''Emily, ik ben zo bang dat je het niet haalt'' zei Ash en ik zag een traan zachtjes over zijn wang rollen. Ik keek naar beneden. Ik wilde dit zelf ook niet, maar ik moest wel. ''Nog een paar seconden!'' werd er omgeroepen. Ik keek Ash nog snel even aan, hij legde een hand op mijn schouder en gaf me nog snel een knuffel. Toen liep ik weg, naar de buis toe. Ik stapte erin en de buis sloot. Toen de buis boven kwam, kwam er fel licht in mijn ogen en knipperde snel.

[ bericht aangepast op 28 feb 2014 - 20:25 ]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

A friend is someone who knows the song in your heart and can sing it back to you when you have forgotten the words.

Scarlett Mellark-district 12-startkamer

Ik werd door een paar vredesbewakers naar de startkamer gebracht. Ik vroeg me wel nog steeds af waarom mijn styliste niet meeging. Op het einde van de gang zag ik een puntje. Uiteindelijk was ik er en zag ik pas goed wie het was. ‘Pap ik heb je zo gemist’ riep ik uit en rende naar hem toe. We gingen samen de startkamer in. Pap hielp mij met het aantrekken van mijn kleren. Vreemd genoeg waren het dezelfde kleren als mijn ouders ook aan hadden. Mijn vader vertelde toen hij de kleding zag helemaal hoe de arena in elkaar zat ook gaf hij mij nog een zakje. Daarna knuffelde ik mijn vader net zo lang tot ik de buis in moest. Hij gaf me een aai over mijn hoofd en zei ‘je kan het ik ben trots op je’. Daarna stapte ik de buis in. ik werd even verblind door het licht, maar na een paar seconden kon ik weer kijken. Ik zag precies de arena die mijn vader had beschreven. Gelukkig kon ik zwemmen waarmee ik in het voordeel was. ik keek rond en zocht met mijn ogen naar Derek. We hadden voor we de arena in gingen een bondgenootschap afgesproken.

Olivia "Liv" Rue Broadfield ~ District 8
De vredebewaker naast me trok een wenkbrauw op en lachte schaapachtig. Ik mocht hem wel. Hij leek een beetje op mij. Ik had hem een rondzwervende duif een schop zien geven, sindsdien had ik besloten hem aardig te vinden. Hij gaf me een knietje om aan te geven dat ik op moest staan. Hij pakte me bij de arm en sleurde me mee richting de startkamer. Hij deed de deur open en gaf me een laatste knipoog. Ik trok één wenkbrauw op en schudde mijn hoofd. Hij sloot de deur en ik draaide me om. In plaats van mijn stylist stond daar een meisje. Ik herkende haar wel. Ze was ooit een vriendin van me, toen we beiden rond de zeven jaar waren. Echter heeft ze zich daarna aangesloten bij de pestkoppen omdat ze zelf niet gepest wilde worden. Ik vertrok geen spier, al was ik nog zo verbaasd dat ze er was. Ze fronste en tranen begonnen op te wellen in haar ogen. ''Ja, ga huilen," zei ik. "Mij eerst in de steek laten, waarna je jaren later weer bij me komt om bij me uit te janken. Nee, doe maar alsof er niks gebeurt is." Ze begon nu echt te huilen. Ik besefte dat ik zelfs voor mijn doen echt hard was geweest tegen een oude vriendin en keek naar mijn voeten. Ze begon zacht en schor te praten. "Ik vind het echt vreselijk dat je gekozen bent en ik wilde toch nog mijn excuses maken voor wat ik heb gedaan toen." Ze sprak snel, alsof er echt haast bij was. Misschien was dat het ook. "Nou, mooi. Nog iets anders?" vroeg ik nonchalant. Ze keek in mijn ogen alsof ze stomverbaasd was dat ik het excuses zo snel aanvaardde. "Nou eh..." Ze leek even na te denken. "Ik ga nu dood. Zeg alles wat je wilt over mij." zei ik, me voorbereidend op het ergste. "Ik wilde zeggen dat ik toch altijd vriendinnen van je had willen blijven, ookal heb ik je toen in de steek gelaten. Real friends are forever, toch?" zei ze. Een steek van verlangen ging door me heen. Alle momenten samen landden als een harde klap op mijn borstkas. Ze was de enige geweest die me altijd rustig had weten te houden. De enige die ik had. Ik slikte moeizaam. Ze keek me aan. Ik keek haar nu recht in de ogen. Opeens begon ze te lachen, en, zonder enige aanleiding daartoe, lachte ik mee. Oude vriendschap was hervonden. Ze knuffelde me, wat ook in jaren niet gebeurd was. Ze duwde me een rugzakje in mijn handen. Ik keek haar vragend aan. "Dat moest ik aan je geven." zei ze. "Twintig seconden." galmde het door de ruimte. "Voor altijd?" vroeg ik. "Voor altijd." knikte ze terug. Ik pakte het rugzakje op aan één hengsel en trok hem over mijn schouder. "Ik zie je over twee weken." zei ik. "Tien seconden. Neem alstublieft plaats in de buizen." Ik slikte nog een keer en liep met moeizame stappen naar de glazen buis. "Ik zie je, Liv." zei ze. Ik zwaaide alleen nog, voor de glazen buis zich om mij sloot en zich naar boven begon te bewegen.

[Misschien onrealistisch, maar omdat Liv tenminste iemand moest hebben die haar dierbaar was...]

[ bericht aangepast op 27 feb 2014 - 20:52 ]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Alec Valentino Booth || District 11 -Startkamer -> hoorn

Millow mijn beste vriend kwam de kille ruimte binnen en hij liep meteen naar me toe, waarna hij me een mannelijke omhelzing haf. De laatste keer dat ik hem gezien had was juist voor de boete, dus ik was echt blij dat ik hem nog een afscheid kan schenken, voordat ik mijn eigen dood tegemoet ging. "Je gaat niet opgeven hé Alec, je zult vechten en hier uit geraken." zei hij bemoedigend, maar de moed zakte alsmaar meer in mijn schoenen. "I-ik , kan het niet. Heb je de andere tributen niet gezien? Ze hebben tonnen meer ervaring dan ik." zei ik angstig. Ik leek net een bang konijn. Millow greep me bij mijn schouders vast en schudde me even zodat ik wakker zou worden uit mijn eigen angst. "Ja, maar geen enkele daarvan is zoals jou. Jij kunt het, vertrouw me maar." zei hij en keek me recht met zijn heldere ogen aan. Ik stribbelde niet meer tegen en knikte zacht, waarna ik mijn blik liet glijden naar mijn lederen botten. Millow liet me los en zette een rugzak bij mijn voeten, waardoor ik opkeek en hem vragend aankeek. "Dit moest ik je geven. Veel succes." zei hij en mijn blik gleed waar naar de rugzak, die ik optilde en over mijn schouder hees. Hij was erg licht, en er zat vast niets in. Een zucht verliet mijn lippen en toen ging ik zoals de kille stem al een aantal keer had gezegd in de buis staan, die daarna dichtklapte. Mijn groene ogen keken angstig om zich heen en daarna bonkte ik enkele keren of het glas, hopend dat Millow me eruit zou helpen, maar hij keek me enkel bemoedigend aan. De buis ging omhoog en het enige wat ik deed was omhoog kijken, kijken waar ik ging sterven. Eenmaal de buis openging, sloot ik kort mijn ogen, om mezelf niet te verblinden en na even opende ik mijn ogen. De zilte geur drong mijn neus binnen en het geluid van klutsend water, deed me zachtjes kalmeren, maar zodra ik rond keek en de strijdlustige tributen zag, laaide de angst weer op. Ik haalde diep adem en liet mijn blik gangen op de hoorn. 10...9...8...7...6...5...4...3...2..1 De gong ging af en ik dook het water in. Gelukkig kon ik zwemmen. De adrenaline steeg in mijn lichaam en even wist ik niet meer wat ik aan het doen was. Ik klom het rots gedeelte op en keek vluchtig naar iets wat ik zou kunnen gebruiken. Een dolk! Vlug greep ik het voorwerp vast en keek ik vluchtig rond, waardoor ik niet opmerkte dat ik het aan het lemmet vast hield en de dolk zich diep in mijn hand kerfde. Een pijnlijke kreet verliet mijn lippen, en mijn blik gleed naar mijn rechterhand die helemaal open lag. Gelukkig was ik linkshandig en deze keer greep ik mijn dolk wel juist vast, maar keek ik niet goed uit als er andere tributen in de buurt waren.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ona Elizabeth Odair || District Vier || Hoorn des Overvloeds

Het felle zonlicht bereikt mijn ogen, het verbied mijn ogen te zien wat de arena is en hoe hij eruit ziet. Maar de geur en het geluid van klotsend zoutwater, doet me al genoeg vermoeden. Deze arena is niet nieuw, niet helemaal nieuw, in ieder geval.
Hoe meer seconden er aftikken, hoe meer ik te zien krijg. Dit is inderdaad geen nieuwe arena. Dit is bijna dezelfde arena als die van de 75ste Hongerspelen en als ze er niets aan veranderd hebben, ís het dezelfde. Maar dat laatste betwijfel ik ten zeerste, het zou het de tributen immers té gemakkelijk maken.
30... 29... 28... de klok tikt steeds verder af en mijn ogen glijden door de arena heen, op zoek naar Atlas. Ik hoop dat hij niet ook uit is op een drietand, want in zoverre ik het nu zie, ligt er maar één en al weet ik van mezelf dat ik snel genoeg kan zwemmen om als één van de eersten bij de Hoorn te zijn, ik weet niet of Atlas dat ook kan. In sommige gevallen ben ik zelfs sneller in water dan op land, in water kun je niet struikelen en op land wel.
Vijf... vier... drie... twee... één... BAM! Als een pijl uit de boog duik ik het water in. Het is nu niet het moment om af te wegen wat voor gevaren er zich in het water zouden kunnen bevinden. Over sommige dingen denk je maar beter niet te lang na.
Zoals ik al verwacht had: ik ben als één van de eersten bij de hoorn, maar ik heb geen zicht op waar Atlas zich bevindt op het moment. Waar ik wél zicht op heb, is mijn drietand en een gevulde literfles.
Dat laatste steek ik onmiddellijk in mijn rugzak en de eerste neem ik zo snel als ik kan van de grond. Ik heb een slachtoffer nodig, en niet zomaar één, iemand die kan vechten. Deftig kan vechten.
Dan zie ik haar. Ik heb geen idee wie ze is of waarom ze uitgekozen is om mee te doen aan de spelen, maar ze kan vechten. Met één krachtige worp vliegt mijn drietand recht over haar schouder en grist een stuk vel mee.
Hoewel ik haar onmiddellijk zou kunnen vermoorden, ben ik meer voor de verwondingen.

[Zoveel beter is dit stukje nu niet, maar goed, haha.]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Jaylee Hazelle Hawthorne || District 2 || Hoorn

Terwijl ik daar mijn onzekerheid verborgen hield onder een masker van vastberadenheid, kon ik de angstige en onzekere blik van mijn bondgenoot maar niet van mijn netvlies krijgen. Wat was er aan de hand? Misschien was hij gewoon bang meteen bruut vermoord te worden, niet rustig te kunnen gaan, zoals het geval was geweest, als hij nooit deze arena in had gemoeten. Toch achtte ik de kans groter dat hij een ander probleem voorzag. Straks kon hij niet zwemmen... maar ergens in mijn achterhoofd mompelde een stemmetje dat dat geen probleem was. Ik wist niet waar ik de kennis vandaan haalde, maar ik wist haast zeker dat de capitolisten niet meteen de helft van de tributen zou laten verdrinken. Ze hadden vast iets aan onze pakken gedaan, wat ervoor zorgde dat het water ons niet meteen zou opslokken. Het idee paste bij deze arena, bij wat ik in mijn hoofd had. Maar waarom kwam het mij allemaal zo bekend voor?
Bang, daar klonk de gong. Ik perste mijn lippen stijf op elkaar en dwong mijzelf het water in te duiken. Meteen voelde ik mij ontzettend ongemakkelijk en miste de vastigheid van het land, maar aangezien ik weer sneller op mijn benen kon staan, als ik mijzelf vlugger door het water bewoog, zwom ik zo hard ik kon richting het eiland met de hoorn. Ik was misschien niet de aller snelste, maar kon zwemmen en dit maakte dat ik toch relatief redelijk vlot het land weer had bereikt. Ik hees mijzelf omhoog en zette mij weer stevig neer op de stenen. Een zucht van opluchting verliet mijn lippen, voordat ik al rennend richting de hoorn op zoek ging naar Ozias. Blijkbaar had de mannelijke tribuut van acht het idee hem makkelijk van kant te kunnen maken en ik wilde het eerste wapen grijpen dat ik kon pakken om hem te gaan helpen, maar precies op dat moment ging er een snijdende pijn door mijn linker schouder en hals.
'Aaaah,' verliet pijnlijk en gefrustreerd mijn lippen, terwijl ik met mijn rechterhand naar de wond greep. Ik trok hem snel terug, toen het het alleen maar erger maakte en zag dat hij onder het bloed zat. 'Verdomme, wel op blijven letten Jay. Anders ben je dood voor je wraak kan nemen,' mompelde ik en richtte mijn blik op de dader. Het was de vrouwelijke tribuut uit vier, de dochter van Finnick Odair nota bene. Een grom verliet mijn lippen en ik griste een mooi zwaard tussen de spullen bij de hoorn vandaan. In mijn achterhoofd rinkelde alarmbellen die aangaven dat ik niet moest vergeten Ozias zo snel mogelijk te helpen, wat betekende dat ik er alleen voor moest zorgen dat dat achterlijke kind niet achter mij aanging. Bovendien was die wond ook een groot probleem. Bij je schouder en hals waren slagaders immers snel geraakt en in doodbloeden had ik geen zin. Die wond moest zo snel mogelijk ontsmet, desnoods met het zoute water en verbonden, desnoods met rare jungleplanten of een stuk van het wetsuit.
Oplettend naderde ik het meisje en hief mijn zwaard op. 'Dochter Finnick versus dochter Gale. Wat het Capitool mensen wel niet dwingt allemaal te doen.' Verder liet ik woorden achterwege en haalde behendig naar haar uit met het zwaard, terwijl ik ondertussen lette op mijn eigen veiligheid. Ik was een zeer bedreven zwaardvechter. Misschien dat ze mij nu hooguit nog wat oppervlakkige verwondingen uit zou kunnen delen; de zeer pijnlijke misschien wel dodelijke wond in mijn hals en schouder was wat mij betreft ook wel genoeg- maar daar zou het ook bij blijven. Ik was volledig in evenwicht. Mijn voeten verplaatsten zich zo makkelijk, haast alsof ik danste en het wapen fungeerde als een dodelijk verlengstuk van mijn arm. Nu was het mijn beurt haar te verwonden, in de hoop dat ze mij zo snel mogelijk met rust zou laten, zou vluchten, want ik moest zo snel mogelijk richting Ozias en dan weg van het bloedbad en dus haalde ik nogmaals naar haar uit.

(ik ben van mening dat jij het best zelf kan bepalen wat er geraakt wordt en hoe erg, dus dat heb ik niet beschreven c; )

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 12:52 ]

Happy Birthday my Potter!

Ona Elizabeth Odair || District 4 || Hoorn:

Te zien aan haar gezicht, moet de wonde wel pijn doen. Er is maar één nadeel: zij weet dat ik haar heb verwond, en ik heb mijn drietand niet meer, dus ik kan niet vechten.
Ik hoor haar iets mompelen, maar versta enkel een paar woorden. En die zijn "dochter", "Finnick" en "Gale". Godver, dat kan niet. Waarom denk ik ook niet een heel klein beetje beter na voordat ik iemand verwond? Van alle mensen die ik zou kunnen verwonden, heb ik de dochter van één van de vrienden van m'n vader verwond. Wat ben je toch weer goed bezig, Ona.
Haar zwaard belandt net naast mijn ellebooggewricht in mijn linkerarm. Gelukkig dat het niet in mijn rechterarm is, want dan zou ik al helemaal niet meer niet meer kunnen vechten.
Met het grootste gemak trekt ze het uit mijn arm en haalt ze nogmaals naar me uit, een steek die ik dit keer gelukkig kan ontwijken.
'S... sorry...,' stotter ik, in de hoop dat ze me gelooft. 'Ik... ik had geen idee dat je... nou ja... dat je de dochter was van... van Gale.' Ik werp een snelle blik op mijn arm, die tegen de sterren op aan het bloeden is. 'A... alsjeblieft. S... staan we nu quite?' Eerlijk gezegd, ik had er echt geen idee van wie ze was, en ze zou dan ook de laatste geweest zijn die ik zou proberen te vermoorden. Mijn medeleven en inlevingsvermogen waren niet groot, maar ik had er wel. En ik was neit harteloos.

[Sorry trouwens dat ik bepaald heb waar Jay geraakt werd...]

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 13:01 ]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Markus Elijah Creeds || District 7 || Startplaat -> Hoorn

De gong ging en ik zag verschillende mensen het water induiken, anderen, waaronder ik stonden nog wat twijfelend voor zich uit. Ik besloot toch in het water te springen, en al spartelend kwam ik boven. De riem rondom mijn pak, zorgde ervoor dat ik bleef drijven, wat me opgelucht deed ademhalen. Met moeite bereikte ik dan toch de stenen over en liep ik naar de hoorn toe. In de verte had ik al een bijl zien liggen, maar nu moest ik toch even goed kijken waar deze zat. Toen ik de bijl zag liep ik erheen, maar werd ik omvergeduwd door een meisje van district 10, ze haalde gevaarlijk uit met haar zwaard, maar gelukkig kon ik net optijd iets vastgrijpen en sloeg ik haar drie maal hard tegen haar slaap, waardoor ze dood neerzakte en in het water belande. Toen ik het voorwerp bekeek zag ik een gedeukt ijzeren EHBO doosje die onder het bloed ging. Zo snel als ik kon stak ik deze in mijn tas. Door de adrenaline die door me heen suisde had ik niet gevoeld dat ze met haar zwaard lang mijn zij een diepe sneewonde had veroorzaakt. Ik greep de bijl in mijn handen, maar net op dat moment voelde ik hoe het scherpe lemmet van een mes langs mijn schouder en ruggengraat gehaald werd, waardoor ik mijn evenwicht verloor en op de grond belande. Kermend van de pijn in zowel mijn rug als in mijn gewricht keek ik met grote ogen naar de persoon die me wil vermoorden. Atlas Hale uit 4 tijdens de trainingen had ik zijn vechtlust al gezien, maar echt moorden? Nou eigenlijk had ik net ook iemand vermoord terwijl ik dat nooit zou gedaan hebben. Mijn wenkbrauwen, vormden zich tot een kwade frons en voordat hij de genadeslag zou geven, dook ik vlug weg en stond met wat moeite weer recht, waarna ik voor de derde maal en deze keer zonder los te laten de bijl in mijn handen nam en klaarstond om mezelf te verdedigen. Ik was al uitgeput en had moeite met ademhalen, maar ik was vastbesloten niet te gaan sterven. Niet hier en zeker niet door hem.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Scarlett Mellark | district 12 | startplaat, hoorn

ik keek de arena rond en zag een zakje appels bij de hoorn liggen. Eerst zou ik het water over moeten, gelukkig kon ik goed zwemmen. 3, 2, 1 en de gong ging af. meteen sprong ik het water in en zwom zo snel als mogelijk naar de hoorn. Ik was op zoek naar het zakje appels, toen ik weer niet oplette. Ik struikelde over iets waardoor ik met mijn hand tegen een mes aankwam. Er zat een snee in mijn hand, maar door de adrenaline merkte ik er niks van. Ik ging weer op zoek naar het zakje appels toen ik een zakje zag. Ik was weer is nieuwsgierig dus pakte ik dat zakje. Ik wilde weer wegrennen toen ik de dochter van Finnick en Gale zag. Ik wilde tussen hen inkomen, maar ik was bang dat ik dan gewond zou raken. Ondertussen rende ik door. In mijn ooghoeken zag ik de rode, glimmende appels. Ik veranderde van koers en rende nu richting de appels. Ik zag overal doden en zag hoe een jongen van district vier met gemak iemand vermoorden. Oké die is dus gevaarlijk bedacht ik bij mezelf. Als ik hem tegen zou komen dan zou ik zeker dood gaan.