The odds are never in our favor || Speeltopic - Speeltopics

Dag 1 zit erop. We hebben allemaal wel een traantje weggepinkt voor de overleden tributen van het bloedbad en ook onze arme Mikah van district 6 heeft ons ook veel te vroeg verlaten. Maar De spele blijven doorgaan en we zijn ook razend benieuwd naar onze tributen. Wie zal dag twee overleven? Wie van hen is een echte strijder? We zullen het zien in Dag 2 . De klok heeft twaalf uur geslagen en twaalf bliksemslagen raken de hoge boom.

[ bericht aangepast op 11 april 2014 - 14:44 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Atlas Hale - district 4 - Hoorn
Ik zwaaide het mes langs Markus', de tribuut uit district zeven, rug gaan en staarde naar het felrode bloed dat er meteen uit begon te stromen. Opwinding en adrenaline stroomden door mijn lijf en ik kon alleen maar glimlachen. Ik bedacht me hoe mijn adoptievader en broer hier naar zaten te kijken. Ze zouden een hele andere Atlas zien dan ze kenden.
Markus keek me met grote ogen aan. Ook hij had waarschijnlijk niet verwacht dat ik zomaar iemand zou vermoorden, ik had me immers erg vriendelijk gedragen tijdens de trainingen. Ik vroeg me af of er überhaupt iemand was die me in staat achtte om zomaar ze moorden. Binnenkort zouden ze me vrezen.
Te laat zag ik dat Markus een bijl bij zich had. Hij hield het ding zelfverzekerd vast en ik begon me af te vragen of dit wel zo'n goed idee was. Ik kon prima vechten, maar een mes tegen een bijl? Dat zou ik niet zomaar kunnen winnen zonder minstens gewond te raken en misschien wel te sterven. Het enige voordeel dat ik had, was dat hij al ernstig gewond was en daardoor erg was afgezwakt. Ik daarentegen had nog niet eens een kleine snee en had dus nog al mijn kracht.
Met heel wat snelheid rende ik op Markus af, maar ik voelde al snel een hevige pijn waarvan ik niet zeker was of het dodelijk was of niet. Ondanks de pijn probeerde ik het mes toch nog in Markus te steken maar ik was te langzaam en zijn bijl trof me weer. Dit keer was de wond heel wat minder diep en deed ook heel wat minder pijn maar toch wist ik zeker dat ik niet door moest vechten want dan zou ik ten dode zijn opgeschreven.

(Haha, geeft niet hoor)

Jaylee Hazelle Hawthorne || District 2 || Hoorn

Mijn zwaard had een flinke wond bij haar ellebooggewricht gemaakt, maar gelukkig voor haar, wist ze de tweede steek te ontwijken. Ik maakte mij klaar voor een derde aanval, maar haar stem onderbrak deze. Mijn focus verloor ik niet. Ik was echter altijd bereid naar iemand te luisteren. Ook al waren ze dan zo achterlijk om mij te verwonden. Ik bedoel, het waren The Games. Een opnieuw uitgevoerde Quell bovendien. Iedereen probeerde elkaar af te slachten, zoals het Capitool van ze vroeg. Zoals het Capitool van ze vroeg... Iedereen luisterde, deed wat Snow wilde en slachtte de andere tributen af. Ik was het van overtuigd vanavond minimaal zes gezichten aan de hemel te zien. Waarom? Omdat we er niet op konden vertrouwen dat de anderen niet ook bereid waren niks te doen, te bang voor wat onze presidente met hun familie en geliefde zou doen? Lieten we dit daarom gewoon gebeuren? Dat was nog belachelijker, want dat betekende weer jaren van Games en dus een grote kans op het verliezen van je kinderen. Misschien was het op korte termijn verstandig en beschermde je je familie op dat moment wel, maar op de lange termijn was het zinloos.
Het waren dus niet de zielige woorden van Odair, hoewel ze vol berouw waren en ik wel iets beters te doen had, aangezien ik Ozias in de tussentijd mijn naam had horen gillen, dus daar ging vast wat fout, maar ik deed het om het Capitool een hak te zetten. Zonder iets te zeggen zochten mijn ogen vlug een camera, knipoogde ik naar het publiek, waaronder Snow en de spelmaker en knikte vervolgens kort naar Odair, om snel richting het geschreeuw van Ozias te rennen.

'Ozias!' gilde ik geschrokken toen ik de mega grote tribuut uit acht zag, die zich op hem had gestort, zoals ik al had verwacht. Ik vloekte luid, toen ik het zwaardje zag dat al twee sneeën had veroorzaakt bij mijn bondgenoot. Op zoek naar iets dat mijn kon helpen, viel mijn blik op de uitweg, een boemerang. Er verscheen een grijns op mijn gezicht en in een mooie soort koprol, rolde ik over de grond, greep hem en gooide hem, waarna hij hard tegen het hoofd van de mannelijke tribuut uit acht belande. Ik was echt veel te handig met boemerangs en vond die dingen veel te leuk. Helaas kwamen ze niet meer terug, wanneer ze iemand raakte. De jongen wankelde even, helemaal uit zijn balans gebracht en wist zich naar mij om te draaien.
'Pak wat je nodig hebt en wegwezen,' riep ik naar mijn bondgenoot en ging klaarstaan voor de tribuut die nu woedend op mij af stormde. Hij was veel groter en sterker, daar was ik mij van bewust, maar hij bewoog lomp in tegenstelling tot mij. Ik weerde het kleine zwaard zo af, dat het niet in mijn buik belandde, maar mijn hand wel licht schampte. Ik voelde het niet eens, door de onwijze pijn in mijn linker schouder en hals. Behendig wist ik ons om te draaien, zodat ik mij nu tussen hem en Ozias in bevond, waarna hij door leek te hebben dat mijn voetenwerk getraind was en hij het dus lichtelijk op leek te geven.
'Waarom bescherm je hem. Hij gaat toch wel dood,' spuwde hij mij toe, boos dat ik en mijn bondgenoot niet zulke makkelijke slachtoffers waren als hij gehoopt had. Een spottend lachje verliet mijn lippen.
'Omdat het Capitool wat mij betreft niet het recht heeft om te beslissen wie wanneer op welke gruwelijke manier doodgaat. En hij is aardig,' antwoordde ik, voordat de jongen toch besloot mij nogmaals te bestormen en ik niks anders kon doen dan het zwaard recht in zijn hart te steken. Ik trok mij snel weer terug en keek hoe het levenloze lichaam op de stenen grond viel. Voor een seconde besefte ik dat ik nu echt iemand vermoord had, maar veel tijd om daar over na te denken had ik niet. We moesten hier wegkomen. Mijn schouder bloedde als een rund, mijn hand was nu ook gewond en Ozias moest hier veilig wegkomen. Ik griste de boemerang weer van de grond en snel richtte ik mij tot hem.
'Heb je alles, dan kunnen we hier weg. Ik ben het nu wel zat.'

Happy Birthday my Potter!

Olivia "Liv" Rue Broadfield ~ District 8
Ik stond op mijn plaat, in mijn positie en klaar om te rennen. Nou ja, meer zwemmen. De platen lagen in een rivier die er diep uitzag, kon je maar beter niet in verdrinken. Ik kon wel zwemmen. Nee, over het zwemmen maakte ik me niet druk, meer om de andere dingen. Het water eindigde in een dun strookje zand en daarna bos. Enkel en alleen bos, zover als ik kon kijken. Tropisch bos, dat wel. Ik weet niet of het überhaupt iets uitmaakt. Ik moest gewoon een hoog plekje zoeken. Hoog in een boom misschien, maar daar wilde ik nu nog niet aan denken. Ik wilde me concentreren op de Hoorn. Ik zag meerdere dingen. Een paar rugzakken, een aantal slaapzakken, wapens, eten... Niks om mijn aandacht bij het begin op te vestigen. Ik besloot gewoon naar de Hoorn te rennen, maar plots zag ik iets wat mijn aandacht trok. Een zilveren dolk. Mijn wapen. Nog 10 seconden. 10... 9... 8... 7... 6... 5... 4... 3... 2... 1... Een luide gong klonk. Ik dook in het water, maar kwam gelijk proestend weer boven. Toch maar niet duiken. Met een borstcrawl was ik snel bij het plateau met de Hoorn. Ik griste de dolk die ik eerder had gezien van de stenen. Ik pakte een rugzak maar liet hem weer vallen in mijn sprint naar de rand. Vlakbij stond een jongen met een wond in zijn hand. Hij had zichzelf waarschijnlijk gesneden met de dolk in zijn linkerhand. Ik grinnikte. Slim. Hij stond duidelijk niet goed op te letten. Ik pakte mijn dolk om hem iets aan te doen, maar aangezien ik nog steeds rende raakte ik enkel zijn schouderblad. Toch lastig om zo'n wond beter te maken. Ik zag nog een blaaspijp liggen met pijltjes erbij. Het meisje uit district elf had het ook gezien wilde het net pakken. Ik pakte haar bij haar hand en sneed haar pols door. De dolk raakte haar polsslagader en het begon hevig te bloeden. Die zou wel doodbloeden. Ik pakte de pijp en de pijlen van de grond maar struikelde en ging languit op de grond. Toen ik opstond zakte ik gelijk weer door mijn enkel. Er drupte het bloed langs mijn gezicht. Ik haalde mijn neus op en wreef over mijn voet, waarna ik de pijp over mijn schouder slingerde en ervandoor ging, het water in. Ik had wat ik nodig had. Op het land zou ik wel uitzoeken wat er in het rugzakje zat. Toen ik het strand had bereikt liep ik richting het bos. Ik haalde diep adem en begon te rennen, mijn ogen samengeknepen tot spleetjes en mijn handen gebald tot vuisten om het bos niet teveel op te merken. Ik probeerde mijn voet te negeren. Toen ik stopte merkte ik dat mijn adem meteen zwaarder werd. Mijn voet klopte en op mijn lippen droop nog steeds het warme bloed. Ik zette mijn voeten op een eerste tak. Voetje voor voetje begon ik de boom te beklimmen. Toen ik me optrok aan de laatste tak en de frisse lucht boven het bos inademde voelde het alsof er wel een last van me afviel. Ik maakte het me gemakkelijk op de tak en begon het opgedroogde bloed van mijn lippen en kin te pulken. Ik kreeg dorst. Ik dacht aan de rugzak en ritste hem open. Misschien zat er water in. Uit de rugzak viste ik een klosje naaigaren en een vreemd voorwerp. Het klosje garen liet ik links liggen maar het voorwerp bestudeerde ik even wat nauwer. Het was een tap! Toch nog water. Het bloeden was inmiddels gestopt, maar mijn enkel klopte nog steeds. Ik sloeg een gat in de boom en schroefde de tap erin. Ik plukte twee grote bladeren die ik als een soort trechter gebruikte om het water te drinken. Ik vlocht repen van het blad, net zoals de linten thuis, tot een mandje waarin ik het water opving. Ik dronk net zolang tot ik genoeg had gedronken. Ik legde mijn benen voor me op de tak. De tak was breed genoeg en aan de linkerkant kon ik tegen een andere liggen. Zo leunend tussen de takken sliep ik eindelijk in.

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 17:06 ]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Markus Elijah Creeds || District 7 || Hoorn - > woud

De jongen uit district 4, had een gevaarlijke glimlach rondom zijn lippen hangen, wat me even kort mijn adem liet inhouden. Hij rende op me af met zijn mes gevaarlijk naar me uitgestoken en uit verdediging haalde ik mijn bijl naar hem uit, waardoor ik hem toch goed raakte. Met zijn mes nogsteeds stevig tussen zijn hand geklemt probeerde hij me weer te steken, waardoor een lichte snee in mijn wetsuit en een klein rood straaltje te zien waren bij mijn borstkas, niets ernstigs dus. Aangezien ik nu echt kwaad was haalde ik weer mijn bijl naar hem uit en ook deze was raak, maar niet heel ernstig. De smaak van ijzer vulde mijn mond, toen ik merkte dat ik mijn lip open gebeten had. Hij viel me niet meer aan en ik besloot om hem geen genadeslag te geven aangezien ik nog met moeite mijn bijl nogmaals zou optillen. Ik deed enkele stappen achteruit en zette het dan op een rennen. Godzijdank dat hij me niet verwond had aan mijn benen. Ik besloot naar het woud te rennen, om me daar te verschuilen en te verzorgen, want anders ging ik doodbloeden. Mijn bijl stak ik ondertussen in mijn riem terwijl ik ren over een lange weg die leidde naar het woud. Eenmaal dat ik daar de zachte zand onder mijn voeten voelde haalde ik opgelucht adem. Ik had het bloedbad overleefd. Ik rende uitgeput het woud in en na zo'n 10 minuten zakte ik verslagen naar tegen een boom terwijl ik naar adem probeer te zoeken. In en uit ademen, liet me kalmeren, maar ook mijn wonden voelen. Meteen dacht ik aan het EHBO koffertje en haalde ik de rugzak pijnlijk van mijn schouders en daarna rommelde ik er wat in. Hout... Wat had ik hier aan? Het was hier zo vochtig als wat! Ik zuchtte gefrustreerd en keek verder in de tas. Ik haalde het metalen koffertje uit en zag dan nog iets liggen. Hout? Nee iets vreemds ik had het ergens vaag gezien, maar ik wist van waar. µik stak het terug en opende de metalen koffer waarna ik meteen zacht glimlach. Naald en draad, ontsmettingsmiddel en doekjes. Maar hoe ging ik in hemelsnaam hieraan beginnen? Ik besloot maar als eerste mijn zij de verzorgen. Ik draaide het dopje van het flesje onstmettingsmiddel open en goot er wat op een doekje terwijl ik de bloederige wond begon te verzorgen. Het duurde dan ook niet lang of het bloed was helemaal in het doekje gedrongen. Mijn wetsuit deed ik even uit tot wat onder mijn middel. Het verband draaide ik strak om mijn middel heen en daarna had ik er geen meer, wat me licht ergerde, maar voor nu was het goed. Mijn rug deed enorm weel zeer, maar helaas kon ik er niet bij. Mijn een pijnlijk gezicht deed ik het pak weer aan en daarna stak ik alles weer zorgvuldig weg. Ik bleef echter uitgeput zitten en sloot kort mijn ogen luisterend naar de geluiden om me heen.

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 17:13 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Alec Valentino Booth || District 11 -Hoorn -> woud

Geconcentreerd was ik alle voorwerpen aan het bekijken. Ja ik weet het, ik was slecht ik opletten. Ik voelde hoe een lemet zich langs mijn rechter schouderblad sneed en geschrokken keek ik op naar het meisje, die ondertussen al doorrende." Verdomme!" riep ik kwaad. Ik griste vlug wat mee en besloot dan zo rap mogelijk weg te rennen. Aangezien iemand op me af kwam gelopen met een gevaarlijk voorwerp in zijn handen, nam ik een sprintje en dook in zonder na te denken het zoute water in. Mijn wonden begonnen meteen te prikken, maar ik beet op mijn kiezen en zwom naar het strand toe. Mijn wonden waren vuil en mijn handen zaten onder het zand. Voor geen seconde bleef ik daar staan en rende ik weg de bomen door. Na zo'n tijdje besloot ik te stoppen met rennen en keek ik pijnlijk naar de vuile wond van mijn hand. Daarna besloot ik even te zitten en keek ik vluchtig in mijn rugzak. Ik kon wel een kreet van vreugde slaken toen ik een boomtap zag liggen en wat eten en in mijn hand had ik de hele tijd een rol dus touw vast gehouden. Deze bebloede draad stak ik in mijn rugzak en ik haalde mijn tap uit. Hij leek niet zo stevig, maar ik had nu echt dat water nodig voor mijn wond en om niet uit te drogen. Met mijn dolk kerfde ik een holte in de boom en daarna duwde ik de boomtap in de stam. Het stromende koele water was heerlijk en ik nam er gulzige slokken van. Ook spoelde ik mijn bebloede handen af en probeerde ik mijn handwond zo proper mogelijk te krijgen. Ik walgde ervan toen ik naar mijn hand wond keek. Die ging ik sowieso niet meer kunnen gebruiken. Ik kon nog amper mijn vingers bewegen en dat haf me de rillingen. Ik stak alles weg en hees de rugzak weer over mijn schouder. De boomtap had ik ook veilig weggestoken en ik besloot mijn weg verder te zetten.

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 17:28 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Jaylee Hazelle Hawthorne || District 2 || Strand -> Jungle

Ozias knikte en begon met een redelijk tempo weg van de hoorn te rennen, over één van de stenen bruggen. Ik volgde hem en hield hem tot nu toe moeiteloos bij. Ik vroeg mij alleen af hoelang ik dat vol ging houden, want ik bloedde nog steeds heel erg en bloedverlies kon je uithoudingsvermogen nog wel eens flink verslechteren. Mijn gedachten herinnerden mij aan het feit dat het zoute water de wond misschien een beetje kon ontsmetten. Terwijl ik mijzelf over de stenen verplaatste, gleed mijn blik af naar de donkere zee. Nu zou ik er alweer in moeten. Met een zucht en flink wat pijn in mijn schouder, dook ik het water in, vlak voor we het strand zouden bereiken. Ik hield mijn hoofd schuin, zodat ik Ozias wel bleek zien en bereikte zo via het water het strand.
'Zout water werkt als ik mij niet vergis ontsmettend. Het is niet zo goed als een ontsmettingsmiddel, maar het is beter dan niks,' gaf ik als verklaring aan Ozias en draaide mijn hoofd even richting de grote wond, wat eigenlijk ook meer zeer deed, doordat hij ook bij mijn nek zat. Voor zover ik kon zien, dacht ik niet dat er echt een slagader was geraakt, maar we moesten wel zo snel mogelijk een "veilige" plek zien te vinden, waar ik kon rusten en het kon verbinden met bladeren of delen van mijn wetsuit. Na even gekeken te hebben of we niet gevolgd werden of mogelijk in gevaar waren, besloot ik in een rustig tempo onze weg te vervolgen de dichte jungle in. Ik ging ervan uit dat Ozias dat ook wel als de veiligste plek zou beschouwen, beschut en zo.
Al lopend richtte ik mij weer tot Ozias, terwijl ik de planten die onze weg te erg belemmerde met mijn zwaard aan de kant hakte, op zoek naar een goede plek om uit te rusten en tijdelijk dus te verblijven. 'Kan je goed in bomen klimmen, of denk je dat we beter op de grond kunnen blijven?' vroeg ik hem zachtjes. Ik had geen zin om gehoord te worden door wat dan ook. Mijn voetstappen waren ook geruisloos, zoals ik van mijn vader had geleerd. Eigenlijk maakte het wegkappen van planten nog het meeste lawaai.

Happy Birthday my Potter!

Emily Roselynn Swann ~District 2 ~Arena -> Hoorn -> Bos

Ik stond zenuwachtig op mijn plaats in de arena. Ik keek voor me uit en ik zag een grote, brede, diepe rivier, na de rivier kwam een stukje zand en daarna kwam bos. Ik probeerde aan de Hoorn te denken, ik moest pakken wat ik pakken wou. Dingen die nuttig waren en niet onnozel. Ik keek naar de Hoorn die best ver weg lag. Ik hoorde de mensen tellen. 10...9...8....7....6....5....4...3...2...1...0! Ik hoorde een gong gaan en ik rende naar het water. Ik rende erin en begon de schoolslag door het water te maken. Ik kwam bij de Hoorn aan. Tributen begon te vechten en spullen weg te graaien. Ik pakte een zwaard, een boog en een rugzak. Een jongen wilde het zwaard ook hebben maar ik schopte hem in zijn zij en ik rende het woud in. Dit is wat ik heb, hier moet ik het mee doen. Ik probeerde weg te rennen maar toen voelde ik een brandende pijn in mijn arm. Ik keek en ik zag een mes er diep inzitten. Ik rende verder en probeerde niet op de pijn te letten. Ik rende verder en kwam het water weer in en ik zwom snel vooruit. Er was een strandje waar ik snel over heen rende en die aansloot op het bos. Ik rende het bos in en ik sprong in een grote en hoge boom. Het had een goed uitzicht maar ik moest kijken waar ik liep en of het een gevaarlijke plek was. Ik liep verder op tak, en op tak, totdat ik plots een meisje zag, ze lag tussen de takken. Ik pakte stilletjes mijn zwaard in de goede hand en ik stapte zachtjes dichterbij. Plots voelde ik een schuldgevoel opborrelen, ik vond het zielig om een meisje te vermoorden in haar slaap. Ik bleef staan op de tak en ik schoof verder. Ze lag nog steeds te slapen. Ik wilde dit niet, liever levend vermoorden dan slapend. Ik nam het besluit om haar, nu nog, met rust te laten. Ik sprong uit de boom en ik liep verder, nog steeds op mijn hoede. Ik was nog lang niet moe, ik probeerde een goeie plek te vinden om even te zitten en dan weer verder te kunnen. Ik sprong in een boom, een eindje verder dan de boom van het meisje. Ik sprong verder van tak tot tak totdat ik helemaal bovenin in het bladerdek zat. Een soort camouflage, en ik had een goed uitzicht. Ik richtte me op de wond in mijn arm. Ik keek in mijn rugzak of daar iets bruikbaars inzat. Ik zag een bos brandnetels, daar kan ik heel veel mee, 5 blaadjes. Ik pakte een vreemd ding dat ook in de rugzak zat. Het leek op een kraan, en toen wist ik het ineens. Een boomkraantje! Ik had eigenlijk nog geen dorst maar ik zeg nee tegen een verfrissing. Met mijn zwaard hakte ik een gat in de boom en schroefde het kraantje er nauwkeurig in. Ik draaide het kraantje open en het sap kwam eruit. Ik dronk er veel van en ik hield mijn hand onder de druppels die vielen zodat ik water kon besparen. Het bespaarde water liet ik in het bosje brandnetels. De brandnetels konden de druppels bij elkaar houden. Ik vond mezelf best slim om het water te besparen. Als ik de brandnetels scheef in de rugzak legde zouden de druppels er niet uit vallen. Ik ging zitten, met mijn rug tegen de stam van de boom aan, mijn benen op 2 grote stevige takken en mijn armen over elkaar. De rugzak deed ik op mijn rug, en het zwaard en de boog liet ik vlak naast me liggen op een tak. Het kraantje schroefde ik snel weer uit de boom en deed die terug in mijn rugzak. Ik bleef in de boom wachten totdat het meisje wakker werd.

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Silk Daria Wintercrest ll District 1 ll Hoorn ->

Gespannen wachtte ik tot de gong zou gaan. Je hoorde hoe een monotone stem aftelde, van 60 naar 0. Maar voordat de stem nul kon zeggen, ging de gong. Ik dook meteen met zoveel mogelijk kracht het koude water in en zwom voor mijn leven. Ik moest snel zijn, ik moest als een van de eersten een wapen in mijn handen krijgen. Buiten adem kwam ik bij de hoorn aan, de adrenaline gierde door mijn lijf. Ik klom op de rand en rende naar de set met messen. Acht stuks. Ik keek snel om me heen of er nog wat bruikbaars in de buurt lag. Mijn ogen vielen op een soort gebogen mes. Een sikkel! Daar kan ik wat mee. Ik pakte snel het ding van de grond en keek weer om me heen. Vanuit mijn ooghoek zag ik een meisje hierheen rende. In een seconde had ik een mes vastgegrepen en worp deze naar het meisje toe. In haar buik. Ze viel meteen neer. Even ging er frustratie door me heen, ik heb iemand vermoord. Je gevoelens uitzetten, zei oom Calix. Ik probeerde mijn gevoelens zoveel mogelijk uit te zetten. Hij had ook gezegd dat hoe sneller iedereen dood is, hoe eerder ik terug naar huis kan. Ik rende naar het meisje toe en hurkte naast haar neer. Ze keek me aan met een lijkbleek gezicht. Zonder mijn blik van haar af te slaan, trok ik het mes weer uit haar en stak deze nu door het midden van haar borst waarna haar buik niet meer op en neer ging. Hoe eerder iedereen dood is, hoe eerder ik naar huis kan, hield ik mezelf vol en haalde het mes weer uit haar borst.

{Bah, echt slecht geschreven}

It just takes one negative comment to kill a dream

Derek Wintercrest || District 10 || Hoorn

Derek dook in het water, met een paar snelle zwemslagen en met wat kracht kon hij zich omhoog krijgen. In een oogwenk, pakte hij een speer die voor hem lag draaide zich om en gooide hem richting een meisje. De speer boorde zich in haar buik, ze hapte naar adem maar Derek besloot dat hij het op een rennen moest zetten. Pakte wat hij te pakken kreeg en gaf nog een flinke hoek naar iemand die in zijn weg zat. Derek voelde iets langs zijn been gaan, ondanks zijn adrenalinekick voelde dat zijn been even verslapte en viel op de gladde stenen. Hij beet op zin lip, keek achterom en zag dat iemand op hem af kwam rennen. Derek - dankzij zijn adrenalinekick - kon hij opstaan en kon verder rennen. Tijdens zijn sprint in de jungle bedacht hij dat hij Scarlett niet gezien had.
'Shit,' vloekte hij luidkeels. Hij stopte omdat zijn benen te moe waren, hierdoor kwam de pijn naar boven. Derek bekeek zijn linkerbeen, er zat een lelijke snee een en zijn knieën waren door de val open gegaan. Derek bekeek wat hij gepakt had, toevallig was het iets nuttigs een dolk en een setje met een naald en wat draad. Wat nu wel goed uitkwam, verder had een een lege 1 literfles. Derek ging tegen een boomstam aanleunen, met zijn gezicht richting de kant van de Hoorn. Derek brak een stukje van een tak af en stopte die tussen zijn mond om erop te bijten. Net voordat hij de naald door zijn huid wou doorboren bedacht hij de magnesiumflint die hij had gekregen van zijn neefje. Was het nu al slim of vuur te maken? Derek bedacht dat als hij zijn wond zou dichten het wel moest gebeuren dat het niet zou infecteren want dan was hij al helemaal de klos.


Akeem Underwood || District 2 || Hoorn

Akeem voelde zich zenuwachtig worden, sloeg een kruisje en dook het water in. Akeem wist niet welke gevaren zich in het water zouden bevinden en was al snel bij een pad, trok zich omhoog en twijfelde of hij niet anders gewoon zou wegrennen. Iets in hem vertelde dat hij toch wel spullen nodig zou hebben, zoals een mes of dolk, een EHBO doos zou ook handig zijn en misschien touw dat hij daar nog wat mee kon doen. Akeem opende zijn tas zodat hij direct de spullen erin kon stoppen die hij nodig had. Hij wou bijna een speer pakken maar die werd gepakt door een jongen die ermee een meisje doden. Akeem probeerde weg te duiken maar kreeg een hoek tegen zijn gezicht aan. De klap was hard en maakte hem wankelen, Akeem probeerde bij te blijven gezien de klap echt hard aankwam en dicht bij zijn slaap was. Akeem voelde weer iemand tegen hem aan beuken en verloor zijn balans toen. Akeem viel tussen de spullen in, probeerde zich omhoog te krabbelen maar zijn hoofd klopte te erg. Akeem keek links van hem en zag de EHBO doos, hij stak zijn hand ervoor uit. Iemand stapte erop en Akeem gaf een gil van pijn. Hij reikte nog even verder en kon het pakken. Zijn hand deed erg pijn, nu kon hij de pijn van Jezus voelen. Dit gaf hem hoe raar het ook was een soort van kracht om door te gaan. Akeem stopte, met wat moeite, de EHBO doos in zijn rugzak. Zijn ogen zochten iets naar een dolk, mes of een scherpobject en zag verder op een mes liggen. Het glinsterde gezien het zonlicht erop viel. Akeem zag niet alles heel helder en voelde toen hij er naar toe liep, mensen die tegen hem op beukte, hem aan de kant duwde. Akeem voelde het kloppende gevoel iets minder, dook op het mes af en stopte het erbij in zijn rugtas. Daarna kreeg hij nog een touw in zijn handen.
'Chase! Dave!' Schreeuwde Akeem terwijl hij weg rende van de Hoorn. Akeem keek van veraf en zag hoe het bloedbad eruit zag. Toen zag hij Chase net achter de andere kant van de Hoorn vandaan komen. Hij moest hem helpen, een meisje kwam op hem af.

[ bericht aangepast op 5 maart 2014 - 10:44 ]

Chase Jaxon Nolan ll District 9 ll Hoorn

Het eerste wat door me heen ging op het moment dat de gong ging was angst. Tentakels met angst verspreidden zich door mijn lichaam heen, ze leken ook over mijn lichaam te kruipen, en me stilletjes te wurgen. Op mijn huid stond een dikke laag kippenvel en ik snakte hulpeloos naar adem. Ik sloot mijn ogen, telde in mijn hoofd tot tien en sprong in het water. Tot mijn verbazing bleef ik drijven en krabbelde ik vooruit, hopend dat een medetribuut mij niet zou verdrinken. Het leek in slow motion te gaan, ik kon het geschreeuw van mijn medetributen niet horen en ik zag langzaam hoe ze af werden geslacht. Het voelde alsof de tentakels van angst me naar beneden wilden trekken, maar het niet ging door het drijvende pak. Het liefst gaf ik me over aan de tentakels, en verdronk ik hier ter plekke, dan zou mijn lichaam heelhuids begraven kunnen worden. Maar het gebeurde niet, ik verdronk niet. Ik krabbelde mezelf vooruit in het water en kwam aan bij de hoorn, die ik gemakkelijk op kon klimmen door mijn gespierde armen. Godzijdank had ik al met mijn mentor besproken wat ik zou pakken, en liep ik regelrecht op mijn doel af. Wapens waren mij te riskant, ik ging voor het overleven en rende naar een lege literfles die ik zag staan. Toen ik bijna bij de fles was voelde ik plotseling een stekende pijn in mijn been en viel ik op de grond. Ik gaf een kreet van pijn en maaide met mijn handen om mijn tegenstander af te weren, iets wat natuurlijk vrij onlogisch was, zij was met een wapen. Ik verwachtte dat ik dood ging, dit was voor mij het einde. Een traan rolde over mijn wang, dit was voor mij het einde. Ik wachtte op de dood, maar hij kwam niet. Het meisje was weg. Een vlaag van vreugde ging door me heen en ik probeerde op te staan. De pijn aan mijn been was ondragelijk, maar ik moest door. Ik sleepte mezelf als het ware naar de fles, propte hem vlug in mijn rugzak en rende verder. Mijn ogen scanden de hoorn naar voedsel en mijn blik viel op een zakje gedroogd fruit. Tot mijn verbazing werd ik met rust gelaten, de tributen waren waarschijnlijk bezig met elkaar afslachten voor de grote wapens, maar aan voedsel dachten ze niet. Dat had ik fout gedacht, want op het moment dat ik het zakje in mijn rugzak propte voelde ik een het ijzer van een mes of zwaard een snee in mijn gezicht maken. Nog net op tijd kon ik wegrennen en keek ik om me heen, op zoek naar mijn bondgenoten. ‘’Chase! Dave!’’ Schreeuwde ik toen ik weg van de hoorn was. En toen zag ik het pas, toen zag ik haar pas liggen in een plasje bloed. Een rilling liep over mijn rug, mijn districtgenoot, een meisje van het werk, zag ik daar dood liggen.

Hope, it is the only thing stronger than fear

Akeem Underwood || District 2 || Hoorn

Akeem kwam - wat stompelend - naar Chase toe en trok hem weg bij het lijk van een meisje.
'We moeten Dave vinden.' Chase bekeek zijn gezicht, die waarschijnlijk blauw was door de hoek van Derek. Akeem voelde zijn hoofd weer kloppen, wat deed het toch pijn, hiij keek naar zijn hand het zag er ... Akeem moest een paar keer flink adem halen, hij dacht namelijk dat hij zou flauwvallen.
'Akeem?' Chase bekeek hem en keek toen naar zijn linkerhand, zijn pink en ringvinger stonden niet bepaald recht. Akeem voelde nu pas de pijn van zijn vingers. Hij hoorde Chase vloeken, gezien ze het moesten spalken en de jungle in gaan om hout te vinden. Akeem was totaal vergeten dat hij een EHBO doos had maar hij kon ook niet veel uitbrengen door de pijn die nu pas tot het toe drong.
Akeem begon steeds sneller te ademen. 'Blijf rustig,' probeerde Chase nog te zeggen maar het had niet veel nut bij Akeem gezien hij een paniekaanval begon te krijgen. Chase rammelde Akeem door elkaar. 'Adem in, adem uit.' Chase keek naar de omgeving, zodat niet iemand plots op hen af kon komen.
'Bedankt,' Zei Akeem zachtjes, terwijl hij nog een beetje aan het trillen was.


[Ik heb Chase wat dingen laten zeggen, hopelijk is het niet erg?]

[ bericht aangepast op 7 maart 2014 - 10:56 ]

Mikah David Stuart • District 6 • Startplaats -> bos
Langzaam ebde het felle licht weg en kon ik de Arena nu duidelijk zien. Water, overal om mij heen was er water. Ik had geluk dat ik een beetje kon zwemmen. Natuurlijk niet zoals de tributen uit 4, maar ik weigerde te sterven aan verdrinkingsdood. Het water vormde een soort meer, maar aan de zilte geur te ruiken was het geen zoet water. Omheen het meer was er een dunne cirkel strand, met daarachter niks anders dan bos. In het midden van het meer stond de Hoorn. Ik wist nu al dat ik níet naar de Hoorn zou rennen. Het had geen zin. Ik kon niet vechten, noch zou ik weten wat mee te nemen. En ik was mijn leven nog niet beu. Terwijl de klok boven de Hoorn aftelde, maakte ik een plan in mijn hoofd. Zodra de gong zou afgaan, zou ik het bos in rennen en blijven rennen tot ik op een veilige afstand was, wat inhield dat ik zou blijven rennen tot het Bloedbad voorbij was. Daarna zou ik me een boom uitzoeken en mijn rugzak bekijken. Een beetje als Katniss Everdeen uit de 74e Hongerspelen. Dat was dan tenminste wat ze me verteld hadden.
      Ik was zo in gedachten verzonken dat ik de gong amper hoorde afgaan. Rondom mij doken de tributen het water in, in de richting van de Hoorn. Ik wilde hier weg voor het water rood zou beginnen kleuren. Ik wierp het rugzakje die ik van Anna had gekregen over mijn schouder, ademde diep in en liet me in het water zakken. Op z'n hondjes begon ik naar het strand in mijn vak te zwemmen. Ik wierp nu en dan een blik achterom om te zien of iemand me volgde, maar dat was niet het geval. Alle tributen waren te druk bezig met hun wapens te verzamelen in de Hoorn en de andere tributen af te slachten. Ik kon ongezien wegkomen.
      Zodra ik dacht dat ik dicht genoeg bij het strand was om te kunnen staan, zette ik mijn voeten op het zand en rende het water uit, het bos in. Ik duwde takken en bladeren opzij en struikelde en viel bijna en kwam weer overeind en rende weer verder, tot ik buiten adem was. Het geluid van vechtende tributen was al een tijdje opgehouden en had plaatsgemaakt voor de allesverslindende stilte van de jungle. Nu en dan hoorde ik een schreeuw van een vogel of het geritsel van een dier die door de bladeren kroop. Ik had een scherpe, stevige tak gevonden die als verdediging kon dienen, maar tegen een gewapende tribuut zou het niks uithalen.
      Ik rende nog een stukje door, tot ik zeker was dat niemand me ooit zou vinden en stopte toen bij een grote boom. De hitte was onverdraaglijk en mijn keel brandde als gek. Het was tijd om te stoppen.
      Ik liet me tegen een grote boom zakken en zette mijn handen op het zachte mos. Mijn hoofd botste zachtjes tegen de stam van de boom terwijl ik op adem probeerde te komen. Een piepend geluid was te horen en eerst wist ik niet wat het was. Toen bleek het mijn eigen ademhaling te zijn.

kindness is never a burden.

[ bericht aangepast op 6 maart 2014 - 13:41 ]