[300] RPG: Cruel intentions | Speeltopic - Speeltopics

Het is het jaar 2039 en de maatschappij is vrijwel geheel vernietigd na vele oorlogen. Overal in de wereld heerst er een crisis en 'normaal werk' bestaat vrijwel niet meer zonder dat je overvallen en/of vermoord wordt voor geld. Men komt op allerlei manieren aan hun geld doordat ze in paniek raken om te overleven. De werelddelen worden niet langer geleid door de regeringen, maar door bedrijven.
      Er zijn geruchten dat het machtigste bedrijf, [Elektro Corporations], elk jaar een levensgroot spel organiseert: een gevechtstoernooi voor geld, een miljoen om precies te zijn.
      Het doel is dat je het geld van je tegenstander afpakt zonder dat je, je eigen geld kwijtraakt. Enkele mensen worden uitgenodigd om hieraan mee te doen en krijgen een koffer met een miljoen met een simpel briefje opgestuurd: “Alleen openmaken als je mee wilt doen”.
Ze worden in een groot huis gedropt waar ze het misleidende spel zullen spelen en duizenden mensen naar hun kunnen kijken. Overal in het huis zijn namelijk camera's geplaatst zonder dat hun het weten.
      Maar als iemand het geld kwijtraakt, zadel je diegene ook op met een gelijkwaardige schuld. Zou jij iemand voor een miljoen in de schulden steken, zodat jij je miljoen kunt krijgen? Zelfs als het een dierbare was?

Zie onder de spoiler de foto's van het huis.


Rollen:
Team 1.
– Rochelle Alesha Owens | Murdock
– Mikaela Hailey Hayes | Disaronno

Team 2.
– Xavier Roman Jones | Opalia
– Brianna Valeria Felicity Amoris | Magnus

Team 3.
– Callum Joshua Wakefield | Sigil - 4 t/m 15 Juli op vakantie.
– Roxana Jacey Wakefield | Makaveli

Team 4.
– Rogier Brooks | Arqueiro
– Forrest Rochester | Kassiopeia - 3 juli tot 13 juli op vakantie/16 juli tot 28 juli op kamp.

Team 5.
– Alex Michael Magini | Magnus
– Jayden Falks | Makaveli.

Regels.
• Je hebt 48 uur om je gereserveerde rol in te vullen. Red je het niet? Stuur mij (Chiroptera) en/of Sigil een berichtje met de reden.
• Er worden groepen gemaakt, maar deze zal ik maken om het eerlijk te houden.
• Bestuur elkaars personages niet. Alleen die van jezelf.
• Vermoord geen andere personage zonder toestemming.
• 16/18+ is toegestaan, maar zet er een waarschuwing boven.
• Geen perfect personages! Er zijn ook negatieve eigenschappen.
• In deze RPG moeten de posts 300 woorden bevatten. Minder mag niet en ik(Chiroptera)/Sigil zal erop letten.
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Alleen Chiroptera/Sigil openen de nieuwe topics.
• Let op je spelling en grammatica.
• Er mogen banden gesloten worden, maar geen liefdesrelaties!

Regels spel.
• Elkaar niet vermoorden.
• Er worden 4/5 opdrachten gegeven, waar daartussen ook nog gevechten worden georganiseerd.
• Deze opdrachten moet je met je eigen team oplossen, dus niet die van de ander.
• Deze moeten uitgevoerd worden, zonder tegenstribbelen.
• Na elke opdracht en/of gevecht begeef je, je richting de hal waar de melding/vergadering word begeven wie er op de eerste plek staat.
• Je mag maar twee wapens mee brengen.

De volgende dag:
Het is een zonnige dag, 20 graden, maar er staat wel een zachte windbries.
      Als je personage zich naar beneden begeeft, word er eerst een vechtfilmpje afgespeeld ter begroeting en dan opent het met de teams die in beeld komen, waarna de spelregels er zich onderaan volgen. Of je de anderen waarschuwt of niet, het filmpje begint niet opnieuw – maar het beeldscherm blijft wel met de teams en regels staan als alle gevechten geweest zijn; dan verdwijnt het weer met een nieuwe melding, maar dat ziet je personage dan weer.

Gevechten.
Murdock – Opalia
Sigil – Makaveli
Kassiopeia – Arqueiro
Disaronno – Magnus
Jayden – Alex.

De gevechtsruimte - element: Water.

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 17:57 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Het was de volgende dag.
Dat wist ik door de zon die naar binnen scheen; ik kneep mijn ogen halfdicht toen ik vermoeid opkeek naar buiten. Hoe the heck moest ik ervoor zorgen dat er geen licht naar binnen kwam? Er kwam een zachte kreun uit mijn mond. Hoe laat was het eigenlijk?
      Ik reikte naar mijn telefoon die ik altijd naast me op het bed neerleg – het was een gewoonte geworden. Half 10. Weer liet ik een zachte kreun. Nou, dan kan ik maar beter opstaan is het niet?
Kort wreef ik over mijn hoofd en wilde een hand door mijn haar halen, maar merkte op dat er slordig een zonnebril op mijn hoofd zat. Kort fronste ik mijn wenkbrauwen, nadenkend waar ik die nou weer vandaan had, maar er schoot al snel in mijn hoofd de jongen van de vorige dag op. Oh ja, da's waar ook! Ik had zijn zonnebril gejat. Ik begon te grinniken; niet op een verliefde manier, maar op een plagerige manier.
      Dan is het maar tijd om 'm terug te brengen, niet? Ik stond op en ging snel douchen, waarna ik een schoon stel kleding aan trok. Waar zou de washok eigenlijk zijn? Daar zou ik wel later naar op zoek gaan. En hoe kreeg ik eigenlijk de koffer van iemand in macht? Ik moest daar echt op een manier gaan vinden. Iedereen was natuurlijk extra behoedzaam, vanwege het hele Spel. I don't blame them.
Mijn weg vervolgde ik naar de kamer van de jongeman die ik de vorige dag had mogen ontmoeten. Ik kende zijn naam echter niet. Misschien was het beter als ik die meteen vroeg? Ik bukte voor zijn deur en probeerde de deur op mijn nauwkeurige, maar sluikse manier te openen. In de plek waar ik opgegroeid ben wist ik genoeg illegale manieren om een deur open te krijgen, al duurde deze wat langer dan verwacht – zal vast de elektronica in dit huis zijn en al die andere shit.
      Eindelijk kreeg ik 'm open en sloot de deur achter me dicht. Hij lag nog te slapen. Ik kreeg een sluikse, halve glimlach op mijn gezicht. Hij zou niet met een blij gevoel opstaan strakjes. Hey, ik snapte het, ik zou er ook niet blij van worden. Maar een Spel is een Spel.
Hij mocht dan wel een knapperd zijn, maar mijn familie ging nog altijd voor mannen. Misschien kon er zelfs een avontuurtje ontstaan tussen ons, maar dat zou ik niet bekopen met de prijs dat ik en Callum zouden verliezen.
'Maar zoals jij het eruit perste klonk het niet alsof je van plan was om het te consumeren.' Klonk er opeens in mijn gedachten. Het was de jongen die het de vorige dag tegen mij had gezegd. Waarom het nu opkwam wist ik ook niet, maar ik was niet van plan om daar langer bij stil te staan – straks werd de jongen wakker. “Ik ben geen Jacey,” murmelde ik hatelijk. Vanbinnen borrelde het als een vulkaan.
Niet piekeren over samenzweringen? Ik liet kort een honende snuif – of hoe je het ook kon noemen, en liep de kamer door op zoek naar de koffer. Het kon leeg zijn, maar eerst zien dan geloven.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Rochelle Alesha Owens • Sunshine • 24
•••

      ‘Ikke?’ Rochelle haalde haar wenkbrauwen afwachtend omhoog en tuitte nadenkend haar lippen, waar ze met haar wijsvinger overheen wreef – alsof ze niet kon geloven dat hij haar niet begreep. ‘Uitgelaten en best rustig voor mijn doen. Wacht… Is het spel al begonnen, of moeten we wachten tot iedereen er is?’ Een korte lach rolde er over haar volle lippen heen toen ze dit antwoord hoorde, tegelijkertijd dat ze haar hoofd iets schudde – niet als antwoord, maar meer omdat ze niet kon geloven dat ze dit aan hem vroeg. Wist hij dan niet dat ze van alles kon zeggen om te zien of hij haar daadwerkelijk zou geloven? Was hij misschien de woorden vergeten die de vreemde man-in-black, hij zag er immers wel zo uit, daarstraks had gezegd? Dit was geen spel om iemand te vertrouwen.
      ‘Zodra we voet binnen zetten, lijkt me dat het spel al begonnen is, sugar – althans, dat is iets wat ik geloof,’ besloot ze uiteindelijk te vertellen, naar waarheid. Hoewel ze in eerste instantie hem wilde testen om te kijken hoe hij zou handelen, leek dit haar toch de betere optie. Forrest stuntelde nog over een vraag die hij duidelijk al eerder had gesteld, waardoor er een vermakelijke grinnik vanuit haar richting kwam.
      ‘Dus…’ Ze keek toe hoe hij op de bank plaatsnam. ‘Waarom zo gedreven om te winnen?’ Nu, dit sloeg alles – dacht ze. Had hij werkelijk nu al alles vergeten van wat de man vertelde of wat er op dat achterlijke kaartje stond?
      ‘Kijk om je heen, pretty boy, dit zijn je tegenstanders. Het is winnen of verliezen, and I ain't no loser,’ gaf ze als een laatste soort advies mee, waarna ze opstond toen ze merkte dat de mensen hun kamer op gingen zoeken. Haar lichtbruine, slanke vingers krulden zich om de handvaten van haar koffers, die ze stevig vastpakte om zich daarna naar hem om te draaien. Redelijk vermakelijk keek ze hem in zijn ogen aan, een uitdagende blik in haar donkere poelen en charmante glimlach op haar lippen. ‘Het ziet ernaar uit dat we onze kamers eens op moeten zoeken, ga je mee of blijf je hier overnachten?’ stelde ze aan hem, waarbij haar lippen zich omkrulden in een halve grijns. Vervolgens draaide ze zich om, zonder zijn antwoord af te wachten, en liep op een ogenblik door een hal waar er meerdere kamers te vinden waren. Toen ze uiteindelijk een kamer had gevonden die ze wel wat vond, ergens aan het einde van de gang, knipoogde ze gedag naar Forrest alvorens ze de deur sloot. Haar spullen legde ze op het bed neer, om tegelijkertijd de ruimte al te bestuderen.
      ‘Daámn,’ prevelde ze. ‘Deze kamer alleen al is twee keer zo groot als de keuken en woonkamer samen …’ Veel tijd aan het verspillen om de ruimte te bekijken deed ze echter niet, gezien ze zich omkleedde en de koffers onder haar bed schoof. De deur zette ze op slot en – om zeker te zijn – schoof ze er een kast voor, zodat niemand midden in de nacht iets wat tot haar toebehoord probeerde te stelen.
      Het licht dat van de zonnestralen afkwam, schenen op haar gekleurde gezicht, waardoor ze al snel wakker werd en voor enkele seconden moest ze zich eraan herinneren dat ze in een spel zat – dat dit daadwerkelijk gebeurde. Rochelle voerde haar ochtendroutine redelijk snel uit, waarop ze – in een witte tanktop en donkere skinny jeans – op zoek ging naar de slaapkamer van Forrest. Dit deed ze door zowat elke deur, die open was, open te doen en te blikken of de jongeman zich binnen bevond. Het lukte haar binnen drie keer om hem te vinden; hij lag zelfs nog in bed. Vermakelijk door dit beeld, grijnsde ze kort en nam een kussen om dit naar hem toe te geven – wat hem in zijn gezicht raakte.
      ‘Come on, sugar – ik wil eten,’ grinnikte ze, terwijl ze bij hem op bed neerplofte. ‘Jij bent de enige die ik heb ontmoet, dus jammer voor jou, maar je bent mijn prooi.’

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rogier Brooks

Gestructureerd ging ik te werk met het uitpakken van mijn koffer. Eén van de eerste dingen die ik tegenkwam, was het fotolijstje met daarin een foto van mij en Marion. Teder zette ik het neer op het nachtkastje naast het bed en ik bleef er even naar kijken. Ik zou haar echt gaan missen en zij mij zeer waarschijnlijk ook. Na een voor mij onbepaalde tijd ging ik weer verder met het uitpakken van mijn spullen. De kleding in de enorme kast die er stond. Hij zou zelfs veel te groot zijn voor de kleding van mij en Marion samen en het beetje aan kleding dat ik had meegenomen, vulde maar enkele planken. Rustig ging ik verder met uitpakken tot alles een plek had. De handdoek die ik had meegenomen, liet ik erin zitten. Met al die handdoeken die ik net in de badkamer had gevonden, zou ik de mijne niet nodig hebben.
Toen ik klaar was, had ik eigenlijk niet meer de energie om het huis te verkennen. Ondanks dat het nou niet heel laat was, voelde ik mij moe genoeg. Ik vermoedde dat vooral de stress die ik toch wel aardig gevoeld had, zijn tol had geëist. Vermoeid liet ik me op het enorme bed vallen en bleef daar voor een tijdje met mijn ogen gesloten op liggen. Ik wilde eigenlijk nog niet meteen in slaap vallen, eerst wilde ik de laatste dingen afronden, maar de verleiding was lastig om te weerstaan, De vermoeidheid voelde ik eigenlijk nu pas echt goed tot me doordringen en ik wilde alleen nog maar slapen. Toch wist ik mezelf weer overeind te krijgen om in ieder geval voor de zekerheid de deur op slot te doen. Stel dat iemand zin had in een nachtelijk avontuur, zou hij of zij in ieder geval niet ongemerkt mijn kamer binnen kunnen komen. Toen ik mijn kleding had verwisseld voor mijn nachtkleding vond ik het toch echt genoeg en dook ik mijn bed in, waarna ik vrijwel meteen in slaap viel.

Echter had ik die nacht onrustig geslapen. In mijn dromen kwamen allerlei taferelen voor: Van hele rustige momenten met Marion tot helse gevechten die ik leverde. Soms met de mensen die ik hier had gezien, maar soms ook met wezens die meer op demonen leken. Mijn angst en onzekerheid over dit hele gedoe was met me op de loop gegaan in mijn dromen. Meerdere keren was ik na een wat heftigere droom verschrikt wakker geworden, al viel ik gauw erna weer in slaap.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd, kon ik moeilijk zeggen of ik nou wel genoeg geslapen had. Ik bleef nog even liggen, maar in tegenstelling tot de vele andere keren die ik vannacht wakker was geworden, viel ik nu niet na enkele minuten weer in slaap. Ik vatte dat op als een teken dat het tijd was mijn bed uit te gaan. Ik hoopte dat een douche mij een beetje wakker zou maken, maar door de heerlijke warmte die deze douche bezat, voelde ik me nu niet bepaald veel wakkerder toen ik er weer onderuit kwam. Thuis werkte een douche om wakker te worden, omdat die gewoon niet de aangename warmte bezat waar je juist weer van in slaap kan vallen, maar de douche hier had dat dus wel.
Eenmaal klaar met mijn ochtendritueel voelde ik me gelukkig al wat wakkerder dan daarvoor en ik besloot om maar mijn kamer te verlaten. Ik had een spijkerbroek en een mosgroene trui aangetrokken, niets bijzonders, maar dat hoefde ook niet van mij. Mijn halflange bruine haar had ik in maar in een staartje gedaan, omdat het meteen bij het opstaan al had besloten om vandaag vervelend te doen. Mijn maag had ondertussen ook al laten merken dat het eten wilde, dus ik ging meteen opzoek naar de keuken of iets dergelijks, in ieder geval een plek waar ik ontbijt zou vinden. De grote ontvangsthal negeerde ik en ik sloeg een andere gang in. Niet meteen zat ik goed, maar na wat dwalen kwam ik in een ruimte die verdacht veel op een keuken leek. Onderweg hierheen, had ik nog van niemand wat gezien, maar hier aangekomen, zag ik dat ik niet als eerste op was geweest. De man van gister, die ik samen met zijn zus als eerst ontmoet had, zat op een barkruk te genieten van zijn ontbijt.
'Goedemorgen,' zei ik toen ik merkte dat hij mij gezien had. 'Ik hoop voor je dat je vannacht wat beter heb geslapen dan ik. Dit hele gedoe doet echt wat met je nachtrust, zeg.' Daarna, liep ik door naar de kasten en ging opzoek naar iets wat kon doorgaan voor een ontbijt. De kasten zaten gewoon helemaal vol en ik verbaasde me over de hoeveelheid eten en alles wat ik daar aantrof. Na het brood gevonden te hebben en wat beleg uit de enorme koelkast gehaald te hebben, maakte ik een aantal boterhammen voor mezelf klaar en ging naast Callum op een barkruk zitten.
'Wat ze hier allemaal wel niet hebben,' zuchtte ik. 'Het zou eigenlijk beter zijn als ze dit zouden verdelen over de armen, maar helaas...' Ondertussen had ik wel door hoe de huidige maatschappij in elkaar zat. Ieder leefde enkel en alleen voor zichzelf en dierbaren, dat laatste niet eens altijd, en bijna niemand had wat voor de ander over. Dit maakte het leven voor de armere mensen nog een stuk moeilijker dan het al was. De wereld was gewoon niet eerlijk meer, al was het in mijn jeugd nou ook nooit zo eerlijk geweest.

Gepikeerd dat hij zijn zonnebril niet had terug gekregen. Zo voelde hij zich voor hij zijn bed was ingedoken. Het was niet het standaard imago wat hij aan wou houden, die zonnebril was onderdeel geworden van zijn dagelijks bestaan. Was het dan zo moeilijk om daar enigszins rekening mee te houden?
Het zachte bed had zijn temperament enigszins de grond in kunnen drukken. Pas op het moment dat hij daadwerkelijk aanstalten had gemaakt om zijn ogen te sluiten, merkte hij op hoe moe hij wel niet was. De hele reis had blijkbaar meer indruk achter gelaten dan hij in eerste instantie toe had willen geven.
In de ochtend duurde het wel een tijd voor hij wakker werd. Vaak was hij er ’s nachts op uit om een flinke buit binnen te halen – voor Marina maar ook zeker voor hemzelf. Het was een routine die ze hem niet makkelijk af konden leren.
De zon stond al hoog aan de hemel voor hij besloot richting de werkelijkheid terug te keren. Op bepaalde momenten was het simpelweg zo makkelijk om in dromenland te blijven. Daar waren geen problemen, geen vreemd spel waar hij aan mee deed, geen verkrachtte wereld – zoals hij er tegenaan keek.
Als hij in zijn kamer was dan nam hij een milde manier om deze af te sluiten, lang niet zo bewaakt als wanneer hij niet aanwezig zou zijn. Anders zou hij er zelf immers veel moeite in moeten steken om er uit te komen, dat was voor hem niet bepaald weggelegd. Liever lui dan moe, dat zouden veel mensen wel toepasselijk vinden bij zijn manier van handelen.
Een apart geluid bereikte zijn oren. Het klonk alsof de deur langzaam maar zeker open ging. Als het om het herkennen van een opengaande deur ging, dan was hij expert. Hij had het al zo vaak gedaan dat het geluid langzaam maar zeker onderdeel was geworden van zijn bestaan.
Het maakte in elk geval dat hij wakker werd. Met zijn ogen dicht luisterde hij naar de geluiden. Er was klaarblijkelijk iemand in zijn kamer. En die persoon kon maar naar een ding op zoek zijn.
Tussen zijn wimpers door spiekte hij de kamer rond, pas op het moment dat de persoon met de rug naar hem toe stond, gleed hij tussen de lakens vandaan. Geruisloos liep hij naar de deur toe.
Zijn haren zaten behoorlijk door de war, maar zijn blik was helder – alles behalve slaperig. Zwijgend duwde hij de deur beter aan, zodat deze met een luide ‘klik’ in het slot viel.
‘Gevonden wat je zocht?’ Zijn stem was schor van de slaap, maar de toon was spottend. Zonder meer was het de jongedame die hem gisteren van zijn zonnebril had ontvreemd. Maar door dat voorval liet hij zich niet van de wijs brengen. Deze mensen waren hier voor het geld, hijzelf ook.
Rustig leunde hij tegen de deur aan, zijn blik op haar gericht. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Alsof hij zo dom zou zijn om het allemaal in het zicht te leggen.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Mikaela Hailey Hayes

Ik had nog even op de grond gezeten gisteravond nadat ik wist welke deur ik moest hebben. Toen ik eenmaal opgestaan was, lag ik redelijk snel in bed. De slaap liet echter vrij lang op zich wachten.
Om twee uur ’s nachts ben ik nog steeds wakker, dus besluit ik dat ik net zo goed even het huis kan bekijken. Ik sta op en loop de kamer uit en ga via de trap naar beneden. De keuken had ik al gezien dus ga ik een andere kant op en kom uit bij de woonkamer. Het is een ruimte van zeker twee verdiepingen hoog met banken en stoelen. Ik loop naar het raam dat net zo hoog is als de ruimte zelf. Buiten is het natuurlijk donker en heel veel is er eigenlijk niet te zien. Ik loop weer terug en loop weer verder door het huis heen. Ik kom uiteindelijk uit in een enorme ruimte. Echt huge! Het enige wat ik kan is staren. Ergens zie ik wel dat de ruimte verder leeg is, maar het dringt nog niet helemaal tot me door. Ik kijk om me heen om te kijken of er ergens misschien iets van een scherm zit ofzo, maar ik kan zo snel niks zien wat daar op lijkt. Waarom moet alles zo technisch zijn tegenwoordig? Bijna niemand kan het kopen en je hebt er toch niks aan. Straks krijg je je eten nog voorgeschoteld door een of ander apparaat. Ik loop de ruimte weer uit en ga weer richting mijn kamer met de hoop nu wel te kunnen slapen.

De volgende ochtend word ik wakker van de felle zonnestralen die op mijn gezicht vallen. Ik trek het deken over mijn hoofd heen en draai me om. Ik kan nog wel een uurtje slapen denk ik, of meerdere. Ik trek het deken weer van mijn hoofd, omdat het te warm is en kijk hoe laat het is. Yup, ik had nog wel een paar uurtjes slaap kunnen gebruiken, maar ik weet niet wat deze dag gaat brengen dus sta ik maar op. Ik pak wat kleren die ik aantrek en ga vervolgens naar beneden, waar ik in de keuken al een aantal mensen tegenkom. “Goeiemorgen” mompel ik en ik loop naar de koelkast om te kijken wat ik kan eten. Ik pak er een pak yoghurt uit en doe wat in een kommetje. Ik rommel nog wat in de andere kastjes, totdat ik muesli heb gevonden en doe ook daarvan wat in het kommetje. Ik pak een lepel en ga aan de ontbijtbar zitten om mijn ontbijt op te eten.

Forrest
      Kijk om je heen, pretty boy, dit zijn je tegenstanders. Het is winnen of verliezen, and I ain't no loser.’ De smalle bruine vingers met keurig gelakte nagels sloten zich omheen het handvat van de koffer die ze al de hele weg met zich meesleurde. Rochelle draaide zich nog een laatste keer om, met een wulpse glimlach op haar rozige lippen.
      Deze vrouw gaf Forrest een onbehaaglijk gevoel. Hij begreep zo goed als niets van dit gedoe en de uitleg van die vreemde hologrammen sneden veelal langs zich heen door zijn fascinatie voor die dingen. ‘Het ziet ernaar uit dat we onze kamers eens op moeten zoeken, ga je mee of blijf je hier overnachten?’
      Forrest zuchtte en streek met zijn handen door zijn korte golvende haar. Hij kon niet zeggen dat deze vrouw op haar mondje gevallen was en hij wist ook niet zeker of hij dat wel leuk vond. Hij snakte alweer naar de gewone wereld, naar zijn vrienden. Of in ieder geval mensen die hem niet elk moment konden aanvallen om zijn geldkoffertje te rippen. Met een norse blik op zijn gezicht drukte hij zichzelf op aan de zijleuningen van de bank en zwaaide hij zijn zware rugzak weer op zijn rug. In zijn rechterhand nam hij het handvat van zijn zwarte sportzak en zeulde achter Rochelle aan. Ze stond al aan het einde van de gang en knipoogde hem toe alvorens een kamer binnen te gaan. Forrest fronste. Wat betekende dat nou weer? Echter gunde hij zichzelf niet veel tijd meer om erover na te denken en liep hijzelf ook een kamer binnen.
      ’Holy shit,’ mompelde Forrest bij de aanblik op de kamer. Dit ding leek groter dan het huis waarin hijzelf woonde. Over luxe gesproken. Zijn rugzak nam hij geen moment af. Niémand zou het kunnen stelen zonder de sleutel die om zijn nek hing – waarmee de rugzak was dichtgemaakt en zonder dat hij het zou merken. Hij zag zijn kansen wel met zijn bokskennis. Iemand even KO slaan was nu ook niet bepaald moeilijk.
      Forrest trok zijn kleding uit, die hij op een hoopje op de grond gooide, vlak langs zijn sporttas, en kroop in zijn onderbroek in bed. Hij voelde zich klein en mager in het grote bed, hoewel hij op zich best lang was. Je kon niet zeggen dat hij dik was, want vet overschot had hij niet en hij was nog redelijk gespierd door zijn bokscarrière. Al snel trok de nacht hem weg in een diepe slaap.
      En die diepe slaap duurde niet lang genoeg naar zijn mening. Hij werd er abrupt uitgehaald door Rochelle, die met een kussen in zijn gezicht kletste. ‘Come on, sugar – ik wil eten,’ grinnikte ze en liet zich langs hem op het bed vallen.
      ’Volgens mij ben je wel oud genoeg om alleen te eten,’ geeuwde Forrest. ‘Daar heb je mijn hulp niet voor nodig.’ Met dat gezegd te hebben draaide hij zich om en omarmde daarbij zijn rugzak die hij de hele nacht bij zich had gehouden.
      ‘Jij bent de enige die ik heb ontmoet, dus jammer voor jou, maar je bent mijn prooi.’
      Forrest zuchtte diep en stak zijn arm naar haar uit, daarmee trok hij haar naar beneden, het bed op, zodat ze zelf lag. Zijn arm liet hij om haar heen liggen zodat ze niet recht kon. ‘Blijf toch lekker even liggen terwijl ik verder slaap. Dat vind ik een goed plan,’ zuchtte hij en nam niet eens de moeite meer om zijn ogen open te doen. Desondanks dat hij nog best wel even verder wilde slapen, begon het bed na een tijdje ongemakkelijk te worden, alsof het wilde dat hij eruit zou kruipen. Zijn koppigheid weerhield hem ervan om eruit te kruipen, maar voor de tweede keer deed hij zijn ogen open en kreeg hij eindelijk door wat hij gedaan had. Zijn arm trok hij toch niet meteen terug, in plaats daarvan grijnsde hij.
      ‘Goeiemorgen, hoor.’ Uiteindelijk trok hij toch zijn arm maar terug en ging hij recht zitten. Het leek plots stukken kouder in de kamer dan de avond voorheen. Hij wreef de slaap uit zijn ogen en rekte zichzelf uit, daarna keek hij haar nog eens aan. ‘Hoe raak jij er zo vroeg uit?’ mompelde hij toen hij zichzelf ook maar eens uit bed werkte en zijn kleren opraapte en opzoek ging naar een schone onderbroek. Samen met zijn rugzak en schone kleding strompelde hij naar de badkamer om daar zichzelf snel te douchen, zijn tanden te schrobben, en om te kleden. ‘Zo, klaar. Nu kan madame gaan eten.’

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rochelle Alesha Owens • Sunshine • 24
•••

      Zodra ze zich echter in zijn kamer begaf, wist ze dat ze haar spullen niet onbewaakt achter moest laten – toen ze dit had bedacht, was het echter al te laat, gezien Forrest in actie was gekomen. Soort van, in elk geval.
      ‘Volgens mij ben je wel oud genoeg om alleen te eten, daar heb je mijn hulp niet voor nodig,’ geeuwde hij, waarop ze een wenkbrauw omhoog liet gaan. Ze was niet verrast dat hij dit antwoordde, maar op hetzelfde moment verwachtte ze er ook niets van, dus liet ze het maar over zich heen komen. In haar achterhoofd zat ze echter met haar kamer, welke ze eens extra moest beveiligen. Haar blik gleed eerst door zijn kamer, die er ongeveer hetzelfde als die van haar eruit zag – dezelfde aanstotende lampen en lelijke kleur banken. Groen, niet bepaald haar kleur, hoewel ze felle kleuren alsnog beter vond dan donkere, welke haar direct minder fijn lieten voelen. Uiteindelijk liet ze haar oog op de rugzak bij Forrest vallen, al snel daarop vond ze de sleutel om zijn nek. Kort speelde ze met de gedachte om deze beide van hem af te pakken, maar ze was geraffineerder dan dat en daarbij – ze had trek.
Doordat ze niet meer in het geheel op hem lette, slaakte ze een zachte huivering toen hij haar naar beneden had getrokken, zodat ze al snel naast hem lag. ‘Blijf toch lekker even liggen terwijl ik verder slaap. Dat vind ik een goed plan,’ zuchtte hij, waarbij zijn ogen gesloten bleven. Haar donkerbruine kijkers verwijdden iets toen hij zijn arm, welke om haar ranke lichaam lag, niet weg werd gehaald.
      ‘Hé, sugar, let op het haar,’ murmelde ze eerst redelijk opgelaten, waarbij ze een arm onder die van hem wurmde en haar haarlokken probeerde te fatsoeneren. ‘Daar heb ik vanochtend een tijd over gedaan om het te perfectioneren.’ Het veranderde echter al snel in een subtiel grijnsje op haar lippen, terwijl ze niet de moeite deed om überhaupt op te staan. ‘Ik beschouw het als een compliment dat je gelijk zo brutaal durft te doen,’ vermeldde ze, doelend op hetgeen dat hij halfnaakt was en haar bij zich had getrokken. ‘maar ik denk niet dat mijn vriend dit fijn zal vinden: met een andere man in bed liggen.’ Een halve leugen om bestwil – het was immers nog niet bepaald uit met haar huidige “vriend”, alleen voor haar wel vanwege het feit dat hij een klootzak was die graag andere meiden erop na hield. Playas gon’ play. Toch kwam hij telkens naar haar terug, smeekte haar hem terug te nemen – kortweg gezegd: het was een enge stalker. Forrest daarentegen – oehlala – ze vroeg zich af hoe hij aan zijn gespierde lichaam kwam; vaak sporten of was het zo’n gozer die niets aan zijn lijf hoefde te doen?
Op een gegeven ogenblik had hij door wat hij gedaan had, gezien hij zijn ogen opendeed en een grijns op zijn lippen kwam, hoewel hij niet direct zijn arm terug trok. Ze stelde zich niet de vraag waarom dit was, want anders zou ze enkel hoofdpijn krijgen mocht ze een man proberen te doorgronden. Bovendien vond ze de aandacht ergens wel fijn. ‘Wakey, wakey eggs ’n bakey,’ zong ze het al bekende liedje, terwijl ze toekeek hoe hij zich uitrekte. ‘Rise and shiney – don’t be whiney, move your hiney.’ Hoewel ze het zong, klonk het eerder als een soort rap.
      ‘Hoe raak jij er zo vroeg uit?’ Hij stond op uit bed en raapte zijn kleren van de grond af, waarbij ze hem eens goed bekeek. Hij pakte zijn spullen bij elkaar en strompelde samen met de rugzak naar de badkamer. Ah, nu voel ik me deels beschuldigd omdat hij dit meenam – wat een vertrouwen, dacht ze vermakelijk.
      ‘Ik heb mijn training gehad,’ grijnsde ze, ietwat veelbetekend terwijl ze alweer wegkeek en rechtop ging zitten. Ondertussen had hij zich opgesloten in de badkamer en zich daar klaargemaakt. Dit was voor haar het moment dat ze snel naar haar eigen kamer rende, de koffer ergens opborg en dit veilig stelde, om daarna de kamer op slot te doen en terug te rennen naar Forrest’s kamer. Hij kwam er al snel weer uit, maar om hier een opmerking over te maken liet ze nog even achterwege.
      ‘Zo, klaar. Nu kan madame gaan eten.’ Ze sprong direct op en trok hem aan zijn arm de kamer uit, richting hetgeen waar ze eten zouden krijgen. Natuurlijk wist ze niet waar ze moest zoeken, dus liep ze eerst tien minuten als een kip zonder kop overal naartoe, om uiteindelijk toch bij de ruimte uit te komen.
      ‘Heb jij geen trek? Een man zoals jij heeft toch genoeg voedsel nodig.’

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Het zou me niets verbazen als hij wakker was geworden. Ik was nou niet bepaald de zachtste, dat zou Callum kunnen beamen.
Ik keek bij enkele spullen op de tafel, schoof wat boeken aan de kant, maar kwam er niet verder mee. Goed, ik kwam eigenlijk niet alleen voor het koffertje. De jongen was echt een knappert, maar hey, ik dacht ten minste niet met mijn pik. Callum dacht dat dat vuurtorentje van hem een sweetheart was en niet van hem zou stelen. Ha! Daar had 'ie het dan goed fout.
Ik zuchtte en draaide me om, om me verslagen op de stoel te laten vallen. Wat zou er gebeuren als ik gewoon wegliep? Dan zou ik waarschijnlijk teruggetrokken worden naar het Spel en dan zou ik in schuld staan. Ach, what else was new? Het was niet alsof ik dan voor het eerst in schuld zou staan. Onze wereld was al helemaal naar de klote.
      Ik stond weer op en liep naar het raam toe – precies op het moment dat de man uit zijn bed sloop. Zijn zonnebril had ik laten hangen aan de voorkant van mijn shirt en ik duwde mijn handen in mijn zij. Men had weleens gezegd dat het een denigrerende houding was, maar toen had ik enkel mijn wenkbrauwen en schouders opgehaald. “Dus? Wat wil je hiermee zeggen?” Had ik toen simpeltjes gezegd. Waarom ik hieraan terugdacht wist ik niet.
Mijn gedachten waren weggevaren, ver weg van het koffertje.
      Tot de deur met een klik in het slot viel. Ik schrok lichtjes op uit mijn gedachten en besefte me dat ik niet in mijn eigen kamer stond, maar in die van de aantrekkelijke man. 'Gevonden wat je zocht?' Een schorre, diepe stem. Er was niets beters dan dat. Behalve dan een knappe man mét koffie.
      Een weelderige glimlach sierde mijn gezicht met ogen die guitig blinken. Ik draaide me om en had mijn ogen meteen op hem gericht. Zijn haar zat door de war, maar dat maakte hem enkel nog knapper – vond ik.
Honend snoof ik kort door mijn neus. “Zoiets.” Had ik gezegd, terwijl hij zich tegen de deur aan liet vallen.
“Misschien dat je me wilt helpen?” Had ik gezegd en ik begon met stappen richting hem te zetten.
      Mijn stem veranderde, net zoals de sfeer rondom mij. “Ik zoek een man. Het is een aantrekkelijke man rond de.. hmm, 25 á 26 jaar? Verslaafd aan een zonnebril, die een zeker iemand heeft, en die hem terug wilt brengen naar de man.”
Ik bekeek hem even, terwijl ik het volgende zei. “Hij heeft een goedverzorgd lichaam en een redelijk lang iemand.” Ik stopte vlak voor hem met een glimlach, een glimlach die je moeilijk kon uitleggen – je kon 'm op allerlei manieren opvatten, maar het was duidelijk een speelse.
Mijn vinger streelde zijn kaak zachtjes, speels. “Een beginnend stoppelbaardje.” Zei ik iets zachter dan daarnet.
      “Weet jij misschien waar ik hem kan vinden?”
Als Callum het nu zou verpesten, vermoord ik hem.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

      ‘Hé, sugar, let op het haar,’ snauwde Rochelle nijdig vanonder Forrests arm, en wrong daarbij haar eigen handen onder zijn arm in om haar haar te fatsoeneren. ‘Daar heb ik vanochtend een tijd over gedaan om het te perfectioneren.’
      Forrest vroeg zich af of vrouwen niets beters te doen hadden in de ochtend. Voor zo’n sportieve kerel als hij, was hij best lui. Tot heden had Forrest altijd bokstrainingen gegeven en verdiende daarbij een karig centje bij. Toch was uit bed kruipen nog altijd niet piece of cake.
      Rochelles bewegingen hielden plots halt en het bleef een tijdje verdacht stil in de kamer. ‘Ik beschouw het als een compliment dat je gelijk zo brutaal durft te doen,’ klonk het zachtjes vanonder zijn arm, op een haast bewonderende toon. De jonge vrouw grijnsde, hoewel hij het niet kon zien, wist Forrest het gewoon. ‘Maar ik denk niet dat mijn vriend dit fijn zal vinden: met een andere man in bed liggen.’
      Forrest grinnikte geamuseerd en had meteen zijn antwoord klaar. ‘Ik, brutaal?’ vroeg hij onschuldig. ‘Dame, jij bent degene die ongevraagd mijn kamer binnentreed terwijl ik hier halfnaakt lig te slapen. Ik denk dat jouw brutaliteitniveau veel hoger ligt dan dat van mij.’ De jongeman opende langzaamaan zijn ogen en grijnsde breed, tevreden over het antwoord dat hij haar net gegeven had. Zijn blik dwaalde verder af naar de vrouw onder zijn arm en toen ze begon te zingen trok hij zijn arm weg.
      ‘Wakey, wakey eggs ’n bakey…’ Forrest richtte zichzelf op onder de zachte stem van de vrouw. Hoewel het lied eerder al een soort rap klonk, vond hij het wel aangenaam om naar te luisteren. Zijn rug kraakte goedkeurend toen hij zijn schouderbladen naar achteren drukte. ‘Rise and shiney – don’t be whiney, move your hiney.’
      ‘Hoe raak jij er zo vroeg uit?’ Forrest kroop tergend langzaam zijn bed uit en geneerde zich niet, ook al voelde hij dat Rochelle naar hem keek. In één beweging schepte hij zowel zijn rugzak als zijn kleding mee van de grond en begaf hij zich naar de badkamer.
      ’Ik heb mijn training gehad,’ hoorde hij haar nog zeggen, waarna hij in de badkamer verdween, daar zijn ding deed en al snel weer helemaal schoon in de slaapkamer stond. ‘Zo, klaar. Nu kan madame gaan eten.’
      Rochelle sprong meteen op en trok hem mee aan zijn arm doorheen het hele gebouw. Na tien minuten rondtrekken, hadden ze nog steeds geen eten gezien en Forrests maag begon venijnig aan te dringen dat ze wel een beetje voort mochten maken.
      ‘Heb jij geen trek? Een man zoals jij heeft toch genoeg voedsel nodig,’ vroeg Rochelle opeens. Forrests blik versprong van de hand om zijn arm richting de donkere ogen van Rochelle.
      ’Ik heb gewoon altijd honger,’ grinnikte hij zachtjes en maakte haar hand van zijn arm los. Ze kneep zijn spieren zowat fijn en er was een rode plek achter gebleven.
      Het enige wat Forrest hoefde te doen om de keuken te vinden, was zijn neus volgen. Het hele huis rook lekker naar gebakken eieren met bacon. ‘Kom.’ Hij nam Rochelle bij haar pols beet en trok haar mee de gang door, om aan het einde van de gang de keuken te vinden, met daarin een ontbijtbar. De keuken was licht en een beetje fel in Forrests ogen, maar het zeurende gevoel in zijn maag was hem nu belangrijker dan het witte dat weerkaatste in zijn ogen. Zijn aandacht voor haar was plots helemaal verdwenen toen hij het eten kon zien. Afwezig liet hij haar pols los, terwijl hij een bord pakte en van alles begon te scheppen tot hij een hele stapel had. Pas toen hij een stuk ei in zijn mond had gestoken, was hij weer helder genoeg om zich tot Rochelle te richten. ‘Ik heb gehoord dat er sportruimte is, geen zin om mee te gaan?’

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Xavier Roman Jones | Xanthe ]
††††
Van zichzelf was Xavier al een lichte slaper. Bij het kleinste geluidje kon hij wakker worden. Zo zat zijn ritme in elkaar. Het was een instelling die hij zichzelf aan had moeten leren vanwege het constante gevaar wat om hem heen dreigde.
Geschuif.
Iemand was in zijn kamer. Zover was hij inmiddels.
Blijkbaar had mevrouw niet gedacht dat hij ook wakker kon worden van haar niet zo subtiele manier van zijn kamer rondsluipen. Er was maar een ding wat ze waarschijnlijk hebben wou : de koffer.
Zo makkelijk zou hij het echter niet weg gaan geven, daarbij, hij was behoorlijk argwanend. Bij alles wat ze zou doen, zou hij zich afvragen of er geen achterliggende gedachte achter zat.
Helaas voor haar had hij geen koffie op zijn kamer,. Ze moest het doen met wat ze voor haar neus zag.
Lichtelijk vernauwde Xavier zijn ogen. De weelderige glimlach op haar gezicht kon in zijn ogen niets goed betekenen.
‘’Zoiets,’ hoorde hij over haar lippen rollen, het was bijna alsof ze er zelf ook nog even over na moest denken. ‘’Misschien dat je me wil helpen?’
Droog trok ik mijn wenkbrauwen op. Mevrouw sloop mijn kamer binnen om vervolgens op deze tour te gaan? ‘Wie weet,’ bromde hij.
. “Ik zoek een man. Het is een aantrekkelijke man rond de.. hmm, 25 á 26 jaar? Verslaafd aan een zonnebril, die een zeker iemand heeft, en die hem terug wilt brengen naar de man.”
duidelijk.
Maar daar liet hij zich toch niet door inpakken. Hij moest toegeven dat hij het behoorlijk vermakend vond. Zo begon hij niet altijd zijn ochtend. Ze had zijn koffer niet gevonden, ze begon het over een andere boeg te gooien. Ze hoopte waarschijnlijk dat hij daar voor zou vallen.
Er was een kans.
Mits ze nog wat beter haar best zou gaan doen.
“Hij heeft een goedverzorgd lichaam en een redelijk lang iemand.”
Lachend schudde hij zijn hoofd.
Zodra hij haar vingers over zijn kaak voelde glijden, keek hij haar met een andere blik aan. Zelfs in de vroege ochtend lukte het hem om haar uitdagend aan te kijken.
‘Nee,; zei hij rustig. ‘ik heb hem niet gezien, maar zoals je hem beschrijft zal hij wel niet over het hoofd te zien zijn. Als je die bril bij mij achter laat, beloof ik dat ik hem terug zal geven zodra ik hem zie,’ Zijn mondhoek trok hij verleidelijk op in een charmante, scheve glimlach.
Zijn vingers reikten naar haar shirt, waar de bril aan hing. ‘Ik zal je van deze last verlossen,’ zei hij voor hij de accessoire van haar shirt plukte. Om haar extra dwars te zitten, liet hij zijn vingers dieper haar shirt in gaan dan eigenlijk zou moeten. ‘Tenzij je er natuurlijk op staat om het hem zelf op te zoeken… hij kan niet ver weg zijn. Waarschijnlijk is hij net wakker..’ begon hij op een soort zelfde toon als zij daarnet ook had gedaan. ‘Hij heeft zin aan koffie maar zal eerst moeten douchen en scheren voor hij naar beneden kan gaan. Zie je het voor je? Helemaal naakt, niets om zijn lichaam mee te verbergen.’
Hij was voorover gebogen om het in haar oor te fluisteren. ‘Helemaal alleen..’
De zonnebril zette hij op zijn hoofd, voor hij langs haar naar de badkamer liep.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Rochelle Alesha Owens • Sunshine • 24
•••

‘Ik, brutaal?’ Ze knikte, zelfs al klonk de onschuld in zijn stem. ‘Dame, jij bent degene die ongevraagd mijn kamer binnentreed terwijl ik hier halfnaakt lig te slapen. Ik denk dat jouw brutaliteitniveau veel hoger ligt dan dat van mij.’ Er rolde een vermakelijk lachje over haar volle lippen, gezien hij het antwoord al uitgedacht scheen te hebben. Hij had een punt, toch. Dat betekende echter niet dat ze geen respons terug zou weten.
      ‘Dan zal je ervoor moeten zorgen dat het de volgende keer niet ongevraagd zal gaan,’ grijnsde ze, opzettelijk met een brutale glimlach rond haar mondhoeken. ‘of dat je niet halfnaakt bent.’ Eindigde ze, alhoewel haar dat niet precies deerde – wat eveneens aan haar gelaatsexpressie te bemerken was. Het volgde al snel na elkaar op dat ze allebei uit bed stapten en Forrest onder de douche verdween – met zijn benodigdheden als zowel tas. Dan was hij dus niet helemaal gestoord mocht hij het meenemen, je kon hier niemand vertrouwen ook al zaten ze elkaar een beetje te plagen.
Eenmaal hij onder de douche vandaan gekomen was, gingen ze op zoek naar een ruimte waar ze konden eten. Ten minste, Rochelle trok Forrest overal en nergens aan zijn arm naartoe, waardoor zijn maag op een gegeven ogenblik begon te grommen. Hij was niet de enige, ook Rochelle werd lichtelijk ongeduldig, al liet ze dat niet merken aan enig ander. Toen ze vroeg of hij geen honger had, grinnikte hij zachtjes en maakte haar hand los van zijn arm. ‘Ik heb gewoon altijd honger,’ verklaarde hij. De getinte jongedame wilde er net wat op zeggen, toen hij met een “kom” liet weten dat hij de weg wel even zou wijzen, waarbij hij haar pols vastgreep.
Uiteindelijk bij de keuken aangekomen, merkte ze direct op dat het ongelofelijk licht als zowel fel was, wat erin resulteerde dat een grote, enthousiaste glimlach op haar lippen te bevinden was. Ze hield nu eenmaal van lichte kleuren, die maakte haar immers elke keer weer blij. Haar bijnaam was dan ook niet voor niets “Sunshine”. Ze blikte met haar donkerbruine poelen naar hem op toen hij plotseling, geheel afwezig voor een ander individu, haar pols losliet – alsof hij zojuist de hemel had aanschouwt.
      ‘Ik heb gehoord dat er een sportruimte is, geen zin om mee te gaan?’ Forrest leek pas weer aandacht voor haar te hebben toen hij een stapel eten had en wat in zijn mond had gepropt. Ze had hem gevolgd, meer om het eten dan om hem, en nam aan de grote, witte bar plaats op een felgekleurde barkruk.
      ‘Natuurlijk wel, misschien dat ik je nog wat moves bij kan leren,’ glimlachte ze uitdagend naar hem, waarna ze het eten op haar bord rustig op at en haar glas leegdronk. Het duurde niet lang voor allebei hun borden leeg waren, dus slikte ze het allerlaatste hapje door met wat melk. Daarna pakte ze zonder pardon zijn bord als zowel beker en dumpte dit in de goot, waarna ze hem – dit keer zachter – bij zijn pols vastpakte om hem omhoog te trekken. Ze trok hem nogmaals mee naar een andere ruimte, die ze dit keer eerder leek te vinden dan de eetzaal. Toen ze in feite bij de aankomsthal kwamen en ze op een grote tv haar naam zag staan, fronste ze. Ze moest vechten – tegen ene Xavier Jones? Het was dus sowieso handig dat ze naar de sportruimte gingen.
      ‘Show me your moves,’ grijnsde ze hem deels speels als zowel uitdagend toe, waarbij ze hem op een grote mat duwde.

[ bericht aangepast op 13 april 2014 - 18:21 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

      ‘Dan zal je ervoor moeten zorgen dat het de volgende keer niet ongevraagd zal gaan.’ De jonge vrouw grijnsde breed toen Forrests wenkbrauwen verbaasd omhoog kropen. ‘Of dat je niet halfnaakt bent.’
      Forrest kopieerde Rochelles vermakelijke grijns en antwoordde deze keer brutaal: ‘Dan zorg ik volgende keer wel dat ik helemaal naakt ben. O, en dan verwacht ik je morgenvroeg weer.’ Hoewel het uit zijn mond maar een grapje was, aangezien Forrest nooit echt super goed met vrouwen was geweest en ook nooit een relatie had gehad. Mensen zagen hem altijd eerder als een vriend.
      Eindelijk in de keuken, was Forrest’s aandacht voor zowel tijd, ruimte als personen verloren en staarde meteen gebiologeerd naar het eten. Hij hield van eten, vooral in de ochtend na de hele nacht niets binnen gehad te hebben. Hij nam eerst een hap van zijn boterham met omelet, om daarna zijn aandacht weer op de dame naast hem te richten. ‘Ik heb gehoord dat er een sportruimte is, geen zin om mee te gaan?’
      ‘Natuurlijk wel, misschien dat ik je nog wat moves bij kan leren.’ Haar glimlach had iets uitdagends, maar tegelijk ook wat speels. Forrest keek toe hoe ze aan haar eten begon vooraleer hij zijn eigen mond leegat en toen pas antwoord gaf. ‘Dat betwijfel ik, maar ik ben benieuwd.’ De jongeman bokste al sinds kleins af aan, hij was er zowat mee groot geworden. Hij kon zich niet meer herinneren hoe het begonnen was, aangezien iedere normale zevenjarige op voetbal werd gestuurd – een sport die hij helemaal niets vond. Hij zou er niet rijk van worden, maar hij was wel blij dat hij er zijn brood mee kon winnen nu.
      Forrest was aan zijn laatste hapje begonnen toen de Rochelle zijn bruusk zijn bord onder zijn neus vandaan trok, samen met zijn fruitsap en dat in de goot placeerde. Daarna greep ze naar zijn pols en trok ze hem mee. ‘Je gaat hier toch geen gewoonte van maken, hè?’ vroeg Forrest, die met zijn mond vol achter haar aan holde en wanhopig zijn laatste hap boterham probeerde door te slikken. In de hal kwamen ze voorbij een groot bord waarop alle namen geprojecteerd stonden. Forrest nam niet echt de moeite om het intensief te lezen, maar hij kon er wel uit op maken dat hij tegen ene Rogier Brooks moest vechten. Forrest was niet bang om te vechten, toch was hij vooral benieuwd naar de bouw van die man. Dan kon hij tenminste inschatten of hij deze aan zou kunnen of niet.
      ‘Show me your moves.’
      Forrest vroeg zich af waarom Rochelle zo uitbundig stond te grijnzen terwijl ze hem net – in zijn woorden dan – vroeg om haar te slaan. Hij fronste. Ze leek ze klein tegenover hem, straks zou ze breken als hij haar te hard zou raken. Maar dan zou het haar eigen schuld zijn. ‘Wat jij wilt,’ antwoordde hij uiteindelijk schouderophalend en gaf haar een flinke slag tegen haar zij, tussen haar heupbeen en ribben. Toch ging hij niet meteen over tot de volle aanval, aangezien hij haar niet dood, bewusteloos of gebroken wilde hebben.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Roxana Jacey Wakefield. •
Ze wist dat het niet zo gemakkelijk zou gaan. Dat had ze ook niet verwacht, dus had ze altijd nog een paar troeven achter de hand liggen – of eigenlijk ervoor. Ze is en blijft een vrouw en hij is en blijft een man; genoeg reden om ze te gebruiken, toch? Al dacht ze niet dat hij er zo gemakkelijk in meeging, maar ze kon het altijd proberen. Daarbij vond ze de gozer ook erg knap en was het mooi meegenomen dat ze dit kon doen bij iemand die ze aantrekkelijk vond.
      Als het aan haar lag en ze deden niet mee met dit spel, dan had ze zeker een serieuze move geprobeerd te maken bij de man. Ze probeerde zo positief mogelijk te blijven, maar ze had altijd het 'geluk' gehad dat de mannen die zij altijd zo aantrekkelijk vond; op haar afknapte. Hierdoor ging ze wat somber denken.
      Nu ze er eenmaal aan begonnen was, moest ze het ook afmaken vond ze. Ze was hier anders niets voor niets gekomen. Die zonnebril terugbrengen kon ze altijd nog doen, maar daarvoor kwam ze hier dan ook niet. Ze had de lach van de man opgevangen en zodra hij ook een uitdagende blik haar had toegeworpen, eenmaal ze haar vingers over zijn stoppelbaard liet glijden – drukte ze haar lichaam plagerig wat dichter tegen hem aan. Haar gezicht bracht ze enkele centimeters dichter bij de zijne dan voorheen.
'Nee. Ik heb hem niet gezien, maar zoals je hem beschrijft zal hij wel niet over het hoofd te zien zijn. Als je die bril bij mij achter laat, beloof ik dat ik hem terug zal geven zodra ik hem zie.'
      Haar hart deed pijn. Er schoot een scherpe steek doorheen. Waarom wist ze niet, maar ze greep met haar hand direct naar haar borst, op de plek waar haar hart zat, en liet een zachte pijnlijke kreun. Jacey.
De sfeer sloeg abrupt om. Er hing een mistroostige sfeer in de lucht en ze sloeg een lugubere uitstraling uit. Haar ogen werden bij de scherpe steek een tintje donkerder. Ze had ze niet op de jongeman gericht, ze hield ze duister naar beneden gericht op zijn borstkas. Niet omdat ze van plan was hem wat aan te doen. Ze probeerde rustig adem te halen door haar mond en dit zou ze doen totdat de pijn in haar borstkas verdwenen was. Ze schold in zichzelf. Verdomme, waarom moest haar dit altijd gebeuren? Net op het moment dat het wat interessant begon te worden..
Ze had genoeg beweging, haar vader had verdomme een sportschool, en ze at vaak genoeg gezond – dus daar lag het ook niet aan. Kwam het dan echt door die verdomde broer van haar? Ze liet een zachte grom. Het zal ook eens niet. Ze wilde een antwoord teruggeven en niet laten merken dat ze lichtjes pijn had in haar borstkas.
      Ze richtte haar gezicht weer naar boven, zodat hij haar prachtige, donkere ogen weer kon zien.
“En hoe weet ik dat zo zeker dat hij hem terugkrijgt?” Had ze hem een hint gegeven dat ze langer bij hem wilde blijven. Haar pijn was weer over. De mondhoek die hij zo had opgetrokken dat het hem nog verleidelijker maakte, gaf haar de neiging om zijn kleding van het lichaam te rukken – maar ze hield zich nog deftig in. Wat ze echter niet doorhad was dat ze het niet kon laten om lichtjes op haar onderlip te bijten.
Zonder antwoord had hij zijn vingers naar haar shirt gebracht en liet zijn vingers dieper in haar shirt gaan, plagerig. 'Ik zal je van deze last verlossen.' Haar ondeugende blik kwam zo snel weer terug in haar ogen alsof het leek dat het nooit weg was gegaan en de mistroostige sfeer er niet geweest was. 'Tenzij je er natuurlijk op staat om het hem zelf op te zoeken.. hij kan niet ver weg zijn.' Ze liet een zachte, genietende lach door wat hij antwoordde. 'Waarschijnlijk is hij net wakker. Hij heeft zin in koffie, maar zal eerst moeten douchen en scheren voor hij naar beneden kan gaan. Zie je het voor je? Helemaal naakt, niets om zijn lichaam mee te verbergen.' Ze moest weer zachtjes lachen en keek met een twinkeling in haar ogen naar de man voor haar, die ze tegen de muur had gepind.
      Haar hand had plagerig over zijn kaak laten gaan, strelend richting borstkas – waar ze deze liet hangen. Haar zachte lippen bracht ze tergend naar zijn kaak, waar ze met haar volle lippen overheen. streelde richting zijn oor. “Dan zal ik maar in de badkamer moeten zoeken. Ik zou het graag voor me zien. Dan kan ik hem meteen vertellen dat hij zijn stoppelbaardje moet laten staan,” glimlachte ze schalks.
Nu was hij voorover gebogen om in haar oor te fluisteren. 'Helemaal alleen.' Het was niet op de manier hoe ze stonden dat haar op haar lip liet bijten, maar de manier van praten met zijn mannelijke stem. Het maakte haar dat ze meer wilde, maar dit was waarschijnlijk ook de bedoeling van de man zelf dus liet ze het niet merken dan alleen het bijten op haar onderlip.
Hij zette de zonnebril op zijn hoofd alvorens hij naar de badkamer toeliep. Ze stelde zichzelf nog de vraag om hem achterna te lopen of niet, maar merkte toen op dat het een enorm domme vraag was. Dat was toch vanzelfsprekend? Waarom niet?

      “Ik sta erop om hem zelf op te zoeken.” Vertelde ze hem, eenmaal ze de badkamer in kwam lopen. Ze kon het niet weerstaan. Dit soort spelletjes vond ze veel te leuk en ze kon hier moeilijk 'nee' tegen zeggen. “Dus, die zonnebril,” ze liet hem weer zachtjes tegen de muur aandrukken en reikte naar zijn zonnebril. “Geef ik hem graag zelf.”
“Zijn naakte lichaam, alleen zijn zonnebril om zijn lichaam mee te verbergen – hoe kan ik daar nou geen nee tegen zeggen? Een kopje koffie zou het geheel helemaal afmaken.” Fluisterde ze hem zwoel in zijn oor.
      Ze zette weer een paar stappen naar achteren met nu de zonnebril in haar hand en leunde tegen de wasbak. “Ik moet je bedanken,” ze had haar hoofd schuin naar beneden en haar ogen schenen brutaal naar hem. “Voor het vinden van de knappe jongeman.”
      Voor ze op zijn antwoord wachtte had ze haar shirt uitgedaan en op de grond laten vallen, waarna ze haar broek uitdeed en haar lingerie volgde.
“Care if I join you?” Vroeg ze hem zwoel doch plagerig alvorens ze de douche instapte. De zonnebril had ze op de wasbak laten liggen. Haar dunne vingers hadden de kraan opengedraaid en ze ging onder de straal staan, die haar haren weer nat maakte en de druppels water over haar tatoeages rolden.
      Natuurlijk kon ze hem niet vertrouwen, maar eens een pleziertje moest toch wel eens kunnen? Een pleziertje als in een plagerijtje. Hij had de ballen er niet voor er nu in mee te gaan en anders kon het wel erg vermakelijk worden. Dacht ze glimlachend. Ze verwachtte ook niet dat ze nu iets samen deden, al zou ze dat niet erg vinden, en ze deed het ook niet in een verliefde bui.

[ bericht aangepast op 20 april 2014 - 0:09 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Makkelijk? Het woord stond niet in zijn woordenboek. Al vanaf zijn tiende verjaardag moest hij hard werken om te krijgen wat hij hebben wou. Met plezier hanteerde hij dit dan ook op anderen – of dat nu zakelijk of in een wat meer intiemere sfeer was. Jezelf zo simpel laten bespelen maakte je niet sterk, maar een watje. Iemand waar mensen zonder al te veel problemen over heen konden lopen.
Al moest hij toegeven dat hij het moedig vond dat ze het wou gaan proberen, daarbij, voor hem zou het zeer zeker plezierig zijn als ze zichzelf lichamelijk in de strijd zou gaan gooien, want in een ding had ze wel degelijk gelijk : hij was en bleef een man.
Als hij haar zo aankeek, dan vond hij geen enkel punt van kritiek. Naast haar uitdagende en speelse karakter was ze in zijn ogen ook nog eens leuk om te zien. Knap, mooi, hoe je het ook wou noemen. Lelijk was het alles behalve. Voor hem was dit dan ook de leukste manier van zijn ochtend beginnen.
Met zijn rug stond hij nog altijd tegen de deur aan. Het hout voelde koel tegen zijn huid. Hij wist dat hij in zekere zin geen macht had in deze positie. Maar hij had hier vaker gestaan. En als hij zichzelf daar niet had weten uit te werken, dan was hij hier in eerste instantie niet eens binnen gelopen.
Het was bijna een doel van hem om zichzelf hier slim uit te spelen, wellicht zo dat er ook nog een leuk voordeel aan zat voor hem. Want, geef toe, als je bijna door een vrouw werd besprongen dan werd het er alleen maar leuker op om een uitdaging ervan te maken.
Zachtjes voelde hij haar rondingen tegen zijn lichaam aan drukken. Roxana wist dat op een hele subtiele manier te doen, waardoor hij niet te veel voelde, maar zeker niet te weinig.
Het was onwaarschijnlijk dat hij niét stond te grijnzen. Zij bracht die grijns wel op zijn gezicht. Ergens was hij al weer vergeten dat ze eigenlijk zijn kamer binnen was geslopen om zijn koffer te jatten.
Deze afleiding was leuk. Maar hij hield zijn ogen scherp op zijn doel. Hij wou hier weggaan als miljonair, niet met een enorme schuld. Concentratie verliezen kon betekenen dat dat wel het geval zou gaan worden.
Blijkbaar waren zijn woorden niet goed in de smaak gevallen. Of ze nu zo dramatisch naar haar hart greep omdat ze hem probeerde te plagen, of omdat ze het meende, de sfeer was er in elk geval wel licht door veranderd. Hij vond dit niet bepaald gunstig.
Onderzoekend keek hij naar haar gezicht. Ze keek gekweld. Alsof haar iets dwars zat – bijna alsof hij hetgeen was wat haar dwars zat. Haar levendige blik leek een paar tellen te zijn uitgedoofd. Ze staarde naar zijn borst, maar ze zag niets. Ze staarde in het niet. Slechts een paar tellen waren het voor ze er weer helemaal bij leek te zijn. Hierdoor liet hij de pret niet drukken, maar hij hield dit wel in zijn achterhoofd opgeslagen.
Voorzichtig vernauwde hij zijn ogen zodra ze weer naar hem opkeek. Als dit een spelletje was om alsnog te krijgen wat ze hebben wou, dan was hij er op voorbereid.
“En hoe weet ik dat zo zeker dat hij hem terugkrijgt?” hintte ze subtiel. Mevrouw had blijkbaar nog geen wens om weg te gaan. Voor de zekerheid verborg hij eventuele emoties, al zei hij wel heel voorzichtig ‘Ik zou het je kunnen vertellen, tenzij je een ander idee hebt? Een suggestie..’
Nee, voor hem hoefde ze nog niet weg te gaan. Haar gezelschap zat hem niet bepaald in de weg. Het lag allemaal in haar handen, al zou hij wel moeten doen wat hij moest doen om de dag te beginnen. Anders zat hij de hele dag op zijn kamer. Daar won hij dit spel niet mee.
De twinkeling in haar ogen deed hem goed. Ze vond dit net zo interessant als hij dat deed. Zijn blik volgde haar vingers. Eerst vederlicht langs zijn stoppelige kaak, vervolgens gleden deze heel voorzichtig over zijn gebruinde huid naar beneden toe.
Terwijl zij haar lippen geniepig over zijn kaak liet glijden, streek hij net zo gemeen met zijn vingertoppen langs haar zij. Genoeg om te plagen. Teasen.
‘’Dan zal ik maar in de badkamer moeten zoeken. Ik zou het graag voor me zien. Dan kan ik hem meteen vertellen dat hij zijn stoppelbaardje moet laten staan,” glimlachte ze schalks met haar lippen tegen zijn huid aan.
Hij kon niet voorkomen dat hij zacht begon te lachen. ‘’Zodra hij dat hoort, zal hij er misschien twee keer over nadenken. Mits het een goede reden is dat hij hem zou moeten laten staan,’ bromde hij. Hij merkte op dat zijn schorre ochtendstem weigerde weg te gaan. De diepe, schorre toon liet vrouwen rillen. Ze waren er erg gevoelig voor.
Hoewel zij hem tegen de muur had gepind, was het voor hem niet moeilijk geweest om zich los te werken en bij haar weg te lopen. Op zijn blote voeten liep hij over het parket richting de badkamer. Misschien liet hij de deur expres open staan. Kijkend wat ze zou doen als hij haar zo’n beetje uitnodigde.
“Ik sta erop om hem zelf op te zoeken.” Hoorde hij vanuit de slaapkamer. Onbedoeld grijnsde hij. Lichaamstaal sprak duidelijker dan woorden zo nu en dan. Zelfs voor ze dit had gezegd had hij geweten dat ze zou komen. Nee, het was niet zijn bedoeling geweest om dit te doen, maar zij was zijn kamer in geslopen, niet andersom.
Een paar tellen later liep ze de badkamer in. Hij draaide zich naar haar om en sloeg zijn armen over elkaar. de spieren in zijn armen protesteerden lichtelijk. Een lichte spierpijn had zich daar weten op te bouwen. Hoe? Hem een raadsel, maar hij zou er mee moeten leven.
“Dus, die zonnebril, geef ik hem graag zelf.” Ze sprak zacht, sensueel. De spanning in het vertrek steeg met de seconde.
‘As you wish, my lady,’
“Zijn naakte lichaam, alleen zijn zonnebril om zijn lichaam mee te verbergen – hoe kan ik daar nou geen nee tegen zeggen? Een kopje koffie zou het geheel helemaal afmaken.” Fluisterde ze hem zwoel in zijn oor.
‘Minpuntje is wel, dat hier geen koffie is. Dus daarin zal hij je behoorlijk teleurstellen,’ zei hij ‘’luchtig’’ al weerklonk een wat diepere ondertoon door in zijn stem.
Geïnteresseerd keek hij toe hoe ze zichzelf pal voor zijn neus uitkleedde. God, waar had hij dit toch aan te danken? Zijn mannelijke hormonen begonnen lichtelijk te juichen, maar hij hield zichzelf kalm.
“Care if I join you?”
Hij haalde zijn schouders op. ‘Wie ben ik om te weigeren?’
Pas op het moment dat ze onder de douche stond, ontdeed hij zich van zijn kleren. Hij zou gek zijn als hij deze kans aan zich voorbij liet gaan.
Hij duwde de glazen schuifwand opzij zodat hij bij haar kwam te staan. Met een zacht geluidje schoof hij de wand terug.
Zwijgend ging hij achter haar staan, hun lichamen raakten elkaar minimaal, maar het huidcontact wat er was kon lichte schokjes veroorzaken. ’Excuus, maar ik moet even bij de shampoo,’ zei hij onschuldig voor hij – geheel ongepast - zijn hand langs de zijkant van haar borst liet glijden en naar voren reikte. Deze vorm van contact was totaal niet nodig om te krijgen wat hij hebben wou, maar een gevoelig deel van haar lag nu open en bloot. Er geen gebruik van maken zou strafbaar moeten zijn.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Roxana Jacey Wakefield. •
Precies, welke man wou er in de ochtend dan geen aantrekkelijke vrouw in zijn kamer staan – vol verleiding? Juist, elke man wou dat wel. Nou, behalve homo's dan, maar die sloegen de verleiding in ieder geval niet af. Iemand die dat wel zou doen, zou ze voor gek verklaren.
Ze wist zo haar moves neer te zetten en haar kaarten te spelen dat de meeste gozers dan ook knikkende knieën kregen. Al had ze ook vaak genoeg meegemaakt dat sommige gozers hun kaarten ook zo wisten te spelen om haar gek te maken en zij degene was met de knikkende knieën en een verlekkerd gezichtsuitdrukking. Deze man zou het hem lukken, alleen al als hij die enorm aantrekkelijke grijns op zijn gezicht liet zien. De stoppelbaard vond ze altijd op de een of andere manier erg sexy staan en bij deze man stond dat het. Voeg er een schorre, net-uit-bed stem aan toe en ze was klaar voor actie.
      Er was iets aan hem wat het maakte dat ze hem erg graag wilde. 'Ik zou het je kunnen vertellen, tenzij je een ander idee hebt? Een suggestie..' Ze glimlachte heimelijk.
“Ik heb zoveel ideeën, suggesties om daarachter te komen,” was ze begonnen en keek met een vurige blik zijn kant op. “Maar ik zou ze veel liever uitwerken.” Voegde ze er met een zwoele stem aan toe.
Een zachte lach kwam er uit zijn mond rollen door haar opmerking. 'Zodra hij dat hoort, zal hij er misschien twee keer over nadenken. Mits het een goede reden is dat hij hem zou moeten laten.' Ze wist genoeg goede redenen waarvoor hij 'm moest laten staan, dat wilde ze hem zeggen, maar ze hield haar mond en glimlachte alleen. Hij zou er wel achter komen.
Ze had haar lippen over zijn kaak laten glijden, maar tegelijkertijd voelde ze zijn vingertoppen langs haar zij. Een huivering schoot er door haar heen, dat was hetgeen waar ze het voor deed. De huivering, als die kwam dan zat diegene goed. Als ze die niet kreeg, dan zou ze meteen stoppen. Het betekende niets goeds als ze door zou gaan. Ze deed het voor die huivering, die rilling die door haar lichaam heen sidderde bij een aanraking van een verleidelijke man.
      Dat was ook een van de redenen dat ze naar de badkamer toeliep en zich weer tegen hem gepland had, hem vastgepind had. Hij had zo ook een speels, uitdagend karakter wat ze waardeerde.
'Minpuntje is wel dat hier geen koffie is.' Voor jou maak ik desnoods elke dag koffie, dacht ze, terwijl ze zachtjes op haar lip beet. 'Dus daarin zal hij je behoorlijk teleurstellen,' had hij gesproken met een diepere ondertoon.
Zijn uitstraling alleen al was goddelijk, maar als hij sprak.. oh boy, wat kon hij haar daarmee gek maken. Die aanrakingen van hem zouden haar dood worden, die gedachte kwam bij haar op toen ze haar ogen over zijn gebruinde lichaam lieten glijden.
Ze liet een korte lach en keek naar hem op. “Hier misschien niet, maar in de keuken wel. En een ontbijt is erg belangrijk om een dag mee te beginnen, niet waar?” Ze had het erg dubbelzinnig gezegd met een guitige blik in haar ogen, een glimlach die meer dan genoeg zei. Ze konden gemakkelijk verder in de keuken, al was dit alleen om zijn reactie te peilen.
      Ze voelde zijn blik op haar lichaam toen de kledingstukken langs haar parmantige postuur gleden. De tatoeages die haar lichaam sierden gaven haar lichaam namelijk meer een ondeugend, gewaagde uitstraling. 'Wie ben ik om te weigeren?' Ze stuurde hem een verlokkelijke blik alvorens ze de douche in stapte. Ze wachtte op hem, maar ze wist dat ze niet lang hoefde te wachten op hem. Als ze die blik in zijn ogen net echt had gezien, dan was het overduidelijk dat hij deze kans niet liet liggen.
En ja hoor, daar was het geluid van de glazen wand die opzij werd geschoven.
      Een aanraking vlak achter haar, het contact tussen hun twee lichamen was er duidelijk. Het was niet te missen, hij wilde haar. En zij wilde hem, ze was zelfs bijna vergeten waarvoor ze ook al weer kwam. Waarvoor stond ze nu in zijn douche, onder de stralen water? En waarom met hem? Ze merkte nu pas op dat haar hart sneller was begonnen met slaan en ze lichtjes uit haar mond ademde, ten teken dat ze hem echt wilde.
'Excuus,' hoorde ze zijn schorre stem weer. 'Maar ik moet even bij de shampoo,' hij had het op een onschuldige stem gezegd, maar zelf wist ze genoeg – het was allesbehalve. Help yourself, wilde ze hem zeggen, maar kon nog net op tijd haar mond houden. Het kwam door de ruwe hand die langs haar borst gleed, haar een schok door haar lichaam gaf, en naar voren reikt om de shampoo te pakken.
      Ze stond in een dilemma. Zou ze het hem aanreiken of zou ze hem laten begaan en hem zo plagen? De beslissing was al snel genomen en voor ze het wist had ze de shampoo in haar hand voor hij hem kon pakken. Ze draaide zich om en had een geheel onschuldige blik op haar gezicht, terwijl ze de volgende woorden sprak. “Zal ik je misschien helpen, meneer? Dat is wel het minste wat ik kan doen.” Het was een onschuldige blik, maar als je verder dan dat keek, scheen er een speelse uitdrukking door.
Haar gezicht bracht ze vlakbij de zijne, enkele millimeters dichterbij of haar lippen hadden de stoppeltjes van zijn baardje kunnen aanraken. “Ben je nog steeds boos op me, vanwege dat ik je zonnebril gejat hebt? Is er misschien iets wat ik kan doen door dat te verlichten?” Vroeg ze zoetjes, terwijl ze de shampoo naar zijn natte haar bracht. Haar ogen brandden vurig in de zijne, ze was niet bang om recht in zijn ogen te kijken.
Haar handen woelden door zijn haar en zorgden ervoor dat het niet in zijn ogen terecht kwam en zou prikken.
      Haar borsten prijkten tegen zijn borstkas aan, terwijl ze verder ging met zijn haar te wassen. “Ben je al wakker genoeg of moet ik je helpen wakker te worden?” Ze had een vermakelijke glimlach op haar gezicht getoverd.
“Zo ja, heb je daar enkele suggesties of ideeën voor?” Vroeg ze hem plagerig.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.