Familiedinges. - Liefde, Vriendschap & Familie

Ik ben niet echt een praatpersoon, maar ik heb het nu echt nodig. Sorry als dit verkeerd staat.

De laatste tijd gaat het helemaal fout hier in huis. Ik woon in een heel klein appartementje waar nauwelijks vier personen in passen, maar toch wonen we er. Ons huis is een troep. Alles zit onder het stof, als iemand knoeit, wordt het niet opgeruimd en er staat meubels van meer dan één jaar geleden die nog in elkaar moeten worden gezet. Ik kan daar heel slecht tegen. Ik ben een structuurmens en ik wil graag alles geordend hebben. Dat gaat niet, want als je ook maar één ding opruimt, komen er tig andere dingen voor terug. Ik kan ook geen meubels in elkaar zetten en als ik het voorstel om het samen te doen, is het 'daar heb ik geen tijd voor' of 'ik ben moe'. Mijn moeder doet nooit iets in het huishouden. Meestal eten we ovenmaaltijden, het huis is dus een zooi en als ze thuis komt van haar werk (dat overigens het minimumloon is. Dit appartement kunnen we ook maar net betalen) gaat ze meteen op de bank liggen. Dit is ook echt al jaren zo, maar mijn moeder wil niet toegeven dat ze een probleem heeft. 'Daar heb ik geen tijd voor,' is dus altijd het argument. En dus in plaats van er wat aan te doen, wordt het alleen maar erger. Ze rookt en ze drinkt heel veel. Dat wordt ook steeds erger en erger. Er zit helemaal geen rem op. Ik probeer soms om flessen uit de koelkast te halen of haar erop te wijzen dat het wel heel veel is wat ze doet, maar dan zegt ze dat het maar 'voor even' is en dat 'dit de laatste keer zal zijn'. Dat is al zo'n drie jaar het excuus. Grootste fout is dat mijn broer het dus ook is gaan doen, dus stimuleren ze elkaar onbewust de afgrond in. Ik heb de laatste tijd ook echt een verschrikkelijke hekel aan hem. Hij is gestopt met zijn studie en zit de hele dag thuis FIFA te spelen en te vloeken en te zeiken, ga zo maar door. Hij is ook heel agressief. Net begon hij bijvoorbeeld weer te zeuren over iets en ik zei - waarschijnlijk weer veel te eerlijk en betweterig - dat hij, als het niet naar zijn zin is, er zelf iets aan moet doen. Loopt-ie heel dreigend en agressief op me af en mijn reactie daarop is standaard om zelf in de aanval te schieten, of in ieder geval mezelf te verdedigen. Ik haalde dus uit en hij trapte me tegen mijn voet, die nu helemaal dik is. Ik werd dus kwaad en schreeuwde dat hij een studie moest gaan zoeken en een aansteller is. Nou, bord spinazie op het tapijt van mijn moeder. Was blijkbaar iets dat haar wel interesseerde in het huis-over-hoop, want ze schreeuwde dat ik het op moest ruimen. Weer een hele ruzie, nummer 200 in een nieuwe week. En zo gaat het altijd. Mijn broer die altijd moet klagen, en als je zegt dat hij zelf maar actie moet ondernemen, wordt-ie kwaad. Mijn moeder wil alle lieve vrede bewaren, maar zit zelf aan de drank en de tabak en ze luistert niet naar ons en steunt ons in niets, ook al wekt ze de illusie bij zichzelf dat ze een hele goeie moeder is 'omdat ze altijd haar kinderen naar de psycholoog brengt'. Ik haat het zo hier. Ik wil gewoon een normaal gezin en een normale familie, maar alles is gewoon teveel gevraagd. We krijgen van niemand hulp. Vader is een lang verhaal, familie is een langer verhaal en mijn moeder heeft eigenlijk helemaal geen vrienden of zo. En ik wil niet naar jeugdzorg, want daar hebben we in de vijf jaar hulpverlening nooit iets aan gehad. Ze lijken zich gewoon niet te realiseren dat we één groot klotegezin zijn en we nooit normale gesprekken met elkaar kunnen voeren zonder dat het eindigt in drama. Ik voel me zo klote, want ik lijk áltijd de boeman, omdat ik eerlijk ben. Ik wil het liefst gewoon uit huis, maar ik kan niet naar mijn beste vriendin (die doet een opleiding en heeft het veel te druk) en eigenlijk heb ik ook niet zoveel écht goeie vrienden. En ik wil ook niet echt vluchten, ik wil gewoon dat het hier goed gaat, want het gaat een deze dagen nog eens mis. Weet iemand wat ik kan doen?

Ik zou graag een oplossing voor je willen hebben, en ik probeer om nuttige dingen te zeggen. Zoals uit je verhaal wel duidelijk is, is het advies er over praten met je familie niet echt een optie, en jeugdzorg ook niet. Normaal gesproken zou ik inderdaad zeggen om steun te zoeken bij je vrienden, en ik weet zeker dat je vriendin tijd voor je zal maken als je er echt nodig hebt. Ik heb geen idee hoe je situatie precies is en wat deooplossing is. Wat ik wel weet is dat mijn inbox altijd open zal staan, als je stoom wilt afblazen en gewoon even alles kwijt wil. Sterkte!

---

Can't control my second personality

Ik weet niet goed wat voor advies ik je moet geven, aangezien ik hier niet veel verstand van heb. Ondanks dat wilde ik je toch wel even heel veel sterkte toewensen en je een virtuele knuffel geven (:

---

26 - 02 - '16

Dat is inderdaad heel moeilijk. Toch moeten die meubels eens in elkaar, zeur eens echt door, het zal wel even onaangenaam zijn, maar gedaan is gedaan. Verder denk ik niet dat er nu zo veel geknoeid wordt, dus misschien kan je dat op je nemen, ik weet dat het niet eerlijk is, maar je wil geen ongedierte.
Je had het over een psycholoog, misschien kan je die alles eens vertellen en kan hij een gesprek met je familie regelen? Misschien dat dat wel helpt.
Veel succes ermee en je kan altijd even praten in mijn gb/pb!

---

Everybody wants forever, I just want to burn up bright...

Cresseyde schreef:
Dat is inderdaad heel moeilijk. Toch moeten die meubels eens in elkaar, zeur eens echt door, het zal wel even onaangenaam zijn, maar gedaan is gedaan. Verder denk ik niet dat er nu zo veel geknoeid wordt, dus misschien kan je dat op je nemen, ik weet dat het niet eerlijk is, maar je wil geen ongedierte.
Je had het over een psycholoog, misschien kan je die alles eens vertellen en kan hij een gesprek met je familie regelen? Misschien dat dat wel helpt.
Veel succes ermee en je kan altijd even praten in mijn gb/pb!

Doorzeuren werkt niet. Krijg ik alleen nog maar meer voorwerpen en verwijten naar mijn hoofd. En over dat laatste... Tja, zou je denken. Maar het gaat over letterlijk alles. Borden, sinaasappelschillen, stof... Ik ben ook best wel gevoelig voor stof, dus ik heb ook constant hoofdpijn als ik buiten mijn kamer ben.
Mijn psycholoog vindt - en dat kan ik me eigenlijk heel goed voorstellen - dat mijn moeder eerst zelf moet realiseren dat ze een probleem heeft voordat ze ermee aan de slag kan. Want als ik haar daarheen stuur en zij heeft geen idee waarom, helpt het ook niet echt.

Bedankt iedereen. <3

Ik vind dit echt vervelend voor je, ik merk gewoon dat je het echt heel rot vindt.
Ik kan niets anders verzinnen dan met je gezin te praten, hoe vaak je dat ook probeert. Ik denk niet dat er een andere oplossing is.
Communicatie is in een gezin heel belangerijk, zeker in deze situatie. Ik zou als ik jou was hulp zoeken of het zelf op proberen te lossen (wat je dus al probeert). Misschien kan je toch een keer een heel goed gesprek met je moeder hebben, dat kan echt helpen. Verder zou ik ook niet weten wat je zou moeten doen, sterkte!

Orenda schreef:
Ik vind dit echt vervelend voor je, ik merk gewoon dat je het echt heel rot vindt.
Ik kan niets anders verzinnen dan met je gezin te praten, hoe vaak je dat ook probeert. Ik denk niet dat er een andere oplossing is.
Communicatie is in een gezin heel belangerijk, zeker in deze situatie. Ik zou als ik jou was hulp zoeken of het zelf op proberen te lossen (wat je dus al probeert). Misschien kan je toch een keer een heel goed gesprek met je moeder hebben, dat kan echt helpen. Verder zou ik ook niet weten wat je zou moeten doen, sterkte!

Het helpt gewoon niet, wat ik ook doe. Ik had net dus al die flessen naar mijn kamer gebracht, komt ze ze doodleuk ophalen met het bericht van 'als iemand mij trapt, trap ik ook terug', terwijl ik nu loop te hinken omdat mijn voet helemaal blauw is. Ze is gewoon een eigenwijze bitch.

Lieverd, ik kan nu niet uitgebreid reageren op mijn iPad, maar je weet dat je me altijd mag PB'en.

[ bericht aangepast op 5 feb 2014 - 22:46 ]

---

Pretty is just a pretty word.

Zolang je moeder niet inziet dat ze een probleem heeft, kan je zelf nog zoveel moeite en je best doen, veranderen zal die situatie niet. Ook een gesprek tussen je moeder en psycholoog zal niet helpen zolang zij niet inziet - of wilt inzien - dat er een probleem is. Want uiteindelijk, jij of iemand anders kan je moeder (en je broer) niet veranderen, dat kunnen alleen zijzelf van zodra ze inzien dat er een probleem is en willen veranderen. Want uiteindelijk, dat laatste moet er ook nog zijn.
Uit je verhaal maak ik op dat ze duidelijk in de ontkenningsfase zit, en daar doen jij noch iemand anders iets aan. Hoe kut dat ook moge zijn en hoe fucked up het ook is.
Het is goed dat jij het wel inziet en er iets tegen wilt doen, niet zo wilt leven - in tegenstelling tot je moeder en broer. Houdt je daaraan vast, hoe moeilijk het ook is. Je wilt beter voor jezelf, en daar moet je dus echt wel trots over zijn en er voor blijven vechten, hoe uitzichteloos het soms ook lijkt.
Het leven is gewoon erg fucked up en ondanks dat we zoveel dingen anders willen zien, ontbreekt het soms gewoon echt aan de nodige middelen om het te veranderen. Ik kan je ook echt geen verdere raad of advies geven, aangezien ik gewoon echt je mogelijkheden niet weet en absoluut niet kan inschatten waaraan je goed doet. Heb je hier al eens met je psycholoog over gepraat, over wat je opties zijn of kunnen zijn op korte en/of langere termijn?
Uiteindelijk ben ik wel van mening dat je voor jezelf moet zorgen. Het zijn misschien dan wel je moeder en je broer, maar jij bent niet verantwoordelijk voor hen of voor wat er gebeurd. Mijn broertje is altijd een probleemgeval geweest in heel veel opzichten en vroeger trok ik het me echt hard aan. Maar met ouder worden heb ik geleerd dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is, en als het mis gaat, is dat zijn probleem. Hij neemt zijn verantwoordelijkheid niet, niet voor zichzelf en al helemaal niet voor mij. Je wilt niet vluchten, maar uiteindelijk, is het daadwerkelijk vluchten als je voor jezelf kies?
Het is geen gemakkelijke keuze en zeker niet iets wat je zomaar beslis, en natuurlijk zit je nog met je leeftijd, dat je zeventien ben en dus nog steeds minderjarig. Ik kan en wil je ook absoluut niet zeggen wat je moet doen of kunt doen, maar ik wil je wel meegeven dat je op de eerste plaats aan jezelf moet denken, hoe grof en egoïstisch dat ook mag klinken. Jij wilt beter voor jezelf, en hou je daaraan vast. Want uiteindelijk, vroeger of later zal je dat echt wel bereiken, zolang je je doel niet uit het oog verlies en je niet laat meeslepen door anderen. Ik wil je dus ook echt zeggen dat je trots op jezelf mag zijn dat je zo hard je best doet, dat je beter wilt voor jezelf en voor je moeder en broer, ondanks dat het zo uitzichteloos lijkt allemaal en dat je het even niet meer weet.
Dat moment bereiken we allemaal zo nu en dan in het leven, en uiteindelijk kan het daarna alleen maar beteren (;
In ieder geval echt heel veel sterkte ermee, en als je eens wilt praten of je hart eens wilt luchten, mag je me altijd een pb sturen als je daar behoefte aan heb.

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

ik weet niet precies of je zelf naar school gaat, maar kun je er daar niet over praten met een leraar of zoiets, vaak kan iemand met meer autoriteit meer bereiken.
Sterkte!

---

"Your life. Your choice. Think about what you want."