Mutant and Proud || 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 jan 2014 - 18:53 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

Hij knikte, waarop mijn hart even een sprongetje maakte, zonder dat mijn gezicht dit veraadde. Hij had iemand pijn gedaan, maar was nu toch instaat zijn krachten te gebruiken en te beheersen? Misschien was er dan toch nog hoop, hoop dat ik ooit gewoon vrij kon zijn in mijn doen en laten. 'Een soort van, het was nog maar de eerste keer dat ik mijn gave echt had gebruikt. Die jongen heeft nu vooral last van waanbeelden, helaas weet ik niet wat ik er aan kan doen,' zijn stem was zacht en hij beet op zijn lip. Het was waarschijnlijk prettiger voor hem geweest, als ik het niet had gevraagd, maar op de één of andere manier had ik dit antwoord niet verwacht. Een zachte "sorry" verliet daarom mijn lippen, waarna ik mij focuste op de snel groeiende ijslaag.
'Je moet het niet forceren, je moet het gewoon het perfecte moment vinden,' zei hij daarna en ik knikte vastbesloten. Een dankbare glimlach verscheen voor een seconde op mijn gezicht. 'Heel erg bedankt Alexander. Je weet niet hoeveel ik aan je woorden heb,' zei ik zachtjes, waarna de deur plots openging en ik weer volledig afgesloten van emoties opkeek. Het was het bloemenmeisje, mijn kamergenote. Ze was in ieder geval niet zo'n tuttige trien met een geplamuurd gezicht, hoewel ik haar kleren nu al opvallend kleurrijk vond, maar dat was het al snel voor mijn doen. Ze zag er al met al zeer één met de natuur uit en deed mij denken aan vrolijke bloemetjes.
'Hi, ik ben Rose,' zei ze bij binnenkomst en ze begon meteen met haar spullen installeren. Ik keek het even een paar seconden aan, voor ik mijn mond opende om netjes terug te groeten.
'Nevara, aangenaam,' klonk het redelijk monotoom uit mijn mond. Het duurde niet lang voor ze besloot weer weg te gaan, maar voor ze dat deed, liet ze een roos op haar hand groeien, die ze in haar haar stak. Het fascineerde mij en toen ze weg was, klonk er een kort lachje uit mijn mond.
'Nou, tot nu toe heeft ze nog niets gedaan, wat ik niet kan,' zei ik, waarna ik weer even kort mijn handschoen uitstak en een klein ijsroosje in mijn hand vormde. 'Valt dat ook weer mee. Wie is jouw kamergenoot eigenlijk?' vroeg ik aan Alexander. Ik had besloten dat hij op Calypso na de eerste persoon was waarbij ik mijzelf redelijk vertrouwde. Hij leek immers goed te begrijpen wat het probleem was, dus was er niet heel veel rede tot angst dat er iets mis zou gaan in zijn buurt. Net als bij mijn zo goed als enige vriendin. Die kon immers horen waar ik aan dacht en wat de problemen waren, waar zij dan weer makkelijk op kon inspelen. Super handig.

[ bericht aangepast op 8 feb 2014 - 20:33 ]

Happy Birthday my Potter!

Maxwell 'Max' Anderson
Ik was teleurgesteld doordat ik haar mijn gave niet kon laten zien, maar ze zachtjes grinnikte.
' Je zult het me vast ooit wel eens kunnen laten zien.' zei ze en dat gaf me toch een kleine opluchting. Daarna vroeg ik aan haar of ik haar vraag had beantwoord. en ze knikte even.
'Ik kan niet wachten tot je het me eens kan laten zien,' zei de daarna en ik knikte nu zelf ook. Ze zou ook een van de eerste zijn die de kracht te zien krijgt. Even had ik niets in de gaten, maar iemand botste tegen Rose op, waardoor ze naar voren toe tegen me aan viel. Ik kon haar net optijd tegenhouden, maar ze had zelf wat moeite om haar evenwicht te houden. Ik voelde me behoorlijk warm worden en keek om me heen omdat ik niet wist wat ik moest doen.
Nadat ze weer haar evenwicht had gevonden en me rustig los liet, zei ze rustig: 'Sorry, alweer. Zullen we hier even weggaan? Straks botsen er nog meer mensen tegen ons op.' Ik knikte zachtjes, nog steeds wat geschrokken van wat er daarnet gebeurd was.
'Goed idee,' gaf ik haar antwoord en zag niet ver hier vandaan een bankje staan. 'Kom, er is een bankje vrij, laten we daar gaan zitten, of we kunnen ergens anders heen.'
Mijn vragen waren weer zoals altijd. Eentonig.

Vampire + Servant = Servamp

Dehlia Elín Haynes
Thade steekt ook zijn tong uit. 'Ik hoef ook helemaal geen vriendinnetje,' zegt hij nonchalant. 'Te veel gedoe.' Ik haal mijn schouders op. 'Wat jij wilt, dan maakt het tenminste iets minder uit dat je stinkt,' grinnik ik, al kan ik het me niet voor kan stellen dat hij geen vriendin zou willen. Vervolgens meld ik hem, dat ik hem wel ga leren hoe je kleding moet wassen, waarop hij een pruillipje op zet. 'Vooruit dan,' mompelt hij. 'Bedankt alvast.' Het is echter wel duidelijk dat hij er niet veel behoefte aan heeft om het te leren en ik zucht zacht. Wat is het nut van het wassen van zijn kleding, als hij het vervolgens toch niet meer gaat wassen? Ik kan dan beter erg veel deodorant voor hem kopen.
Niet veel later komt Thade's kamergenoot de kamer ingelopen en mijn ogen lichten iets op wanneer ik zijn vleugels zie. Het wordt echter wel wat krapper in de kamer, doordat de vleugels redelijk wat ruimte in beslag nemen. Ik vraag me af hoe hij slaapt met die vleugels. Misschien hangt hij wel als een vleermuis aan het plafond, zijn vleugels als deken gebruikend.
'Hey,' zegt hij, terwijl hij zijn tassen neerzet. 'Goedemorgen,' glimlach ik. 'Hey, jij bent Thomas toch?' vraagt Thade. 'Sorry voor de rotzooi,' vervolgt Thade, waarna hij zijn kleding oppakt en met een rood hoofd zijn spullen in de kast neerlegt. Het duurt even voordat hij zich weer omdraait. 'Zo, wie heeft er zin om wat te eten te gaan halen?' Wederom haal ik mijn schouders op, terwijl ik mijn blik nog steeds op Thomas' vleugels gericht heb. 'Mij maakt het niet uit. Ik heb geen honger, maar wel zin in eten, dus als je wat gaat halen, ga ik mee.' Ik ga wat rechter zitten. 'Je vleugels zijn echt mooi. Mag ik ze eens aanraken?' flap ik er dan uit, tegen Thomas.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Rosemarie "Rose" Lena Amoris || Flower power || The Academy of Brighton

Max knikte zachtjes en ik zag dat hij geschrokken was. Al was de reden me niet helemaal duidelijk. Zachtjes grinnikte ik bij het aanzicht.
'Goed idee,' gaf hij me als antwoord. 'Kom, er is een bankje vrij, laten we daar gaan zitten, of we kunnen ergens anders heen.'
Ik grinnikte even door zijn vraagstelling waarna ik zei:
'Zullen we naar buiten gaan? Het is mooi weer.' Ik glimlachte naar hem. Ik hield ervan om buiten te zijn. Even blikte ik naar buiten toe en zag dat de hemel mooi blauw was met wat wolken.
De glimlach ook mijn gezicht werd zodanig groter en zacht pakte ik Max zijn hand vast en begon hem mee te trekken naar buiten. Er stond een bank waar ik hem mee naar toe trok. Zodra we zaten liet ik me achterover op het gras vallen en keek naar de hemel en de wolken proberend figuren in de wolken te zien.
'Vertel eens wat over jezelf,' zei ik toen ondertussen met een glimlach naar hem toe. Al snel zag ik figuren in de wolken en even keek ik naar Max. Hij had donkere haren en was minstens een kop groter dan ik. Toen wendde ik mijn blik weer af en keek weer naar de wolken die langs dreven.

[ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 9:08 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Harry Harold Flindstone || Elk vast voorwerp besturen || The Academy Of Guillotine || Outfit

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Yoru Namita Tsukiakari || Academy of Guillotine

Ik schrok me rot toen iemand opeens begon te applaudisseren. Ik had het totaal niet verwacht. Ik keek op en zag een jongen staan.
"Dat was goed zeg, hoi mijn naam is trouwens Harry," zei hij en ik voelde dat mijn wangen rood werden. Ik legde mijn gitaar naast me op bed en dacht na of ik iets wilde zeggen. Een 'hoi' kon geen kwaad, maar een heel gesprek zou ik niet met hem gaan voeren. Nog niet. Dit zou misschien kunnen veranderen.
"Hoi," mompelde ik. Wow, mijn stem was schor. Niet gedacht dat dat zou kunnen. Ik keek de jongen wantrouwend aan, maar zover ik kon zien had hij geen kwade bedoelingen. Ik wist wel beter. Je kon er nog zo onschuldig uitzien, maar toch een hart van staal en een karakter zo donker als de pest hebben. Ik streek mijn bangs achter mijn oren en frummelde een beetje aan de bandana die ik om had gedaan. Deze zat schuin over mijn oog en ik wist dat het er raar uit moest zien, maar anders zou ik om de haverklap gaves opnemen en dus geen energie meer over hebben om überhaupt nog iets te doen. Ik pakte mijn gitaar op schoot en keek Harry afwachtend aan.

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

Samantha Jozephina Royles || Shape shifting || The academie of Guillotine -Outfit

Na mijn verhaaltje te vertellen knikte hij alleen maar, waar ik erg tevreden mee was, want veel zin om er meer over te zeggen had ik niet. Ik keek hem weer aan zodra ik zijn stemgeluid hoorde. "Ik hou van de natuur, vooral 's avonds als de zon ondergaat en in de ochtend. Vaak ben ik dan ook wel buiten te vinden. En..." begon hij, maar aan zijn stem te horen aarzelde hij toch of hij het wel wilde vertellen, waardoor ik hem vragend aankeek. "Ik ben niet goed in vrienden maken, dat komt grotendeels ook door mezelf. Anderen hou ik op afstand. Vooral door mijn gave en... Mijn persoonlijkheid" vertelde hij en ik verzachte mijn blik even. "Maar voor de rest ben ik bijna volkomen normaal." vervolgde hij en leek het ook echt allemaal te menen. "Dan hebben we toch wat gemeen." zei ik zacht, eek hem kort aan en wende dan mijn blik af. Om eerlijk te zijn, ik had hier totaal niet veel vrienden, en ik stootte ook de meeste mutanten van me af. Ik voelde me hier ook erg alleen, maar ik deed gewoon alsof het me niet boeide. Ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe hij in het zachte gras ging liggen en naar de hemelsblauwe lucht keek. De grijze wolken van daarnet waren hier totaal niet meer te bespeuren. "Kijk, Samantha, die wolf lijkt op een hond die een bal achterna rent." hoorde ik hem zeggen en ik keek ook even op naar de helder blauwe hemel. Een spierwit wolkje draafde voorbij en ergens kon ik ook de vorming van een hand zien, wat me zachtjes deed grinniken. Ik besloot me ook languit in het gras te leggen en wolken op te speuren. "Die daar lijkt op een duif." zei ik terwijl ik wees naar een volk. Vreemdgenoeg vond i dit wel leuk. Het zachte gras rondom me heen en toch een beetje sociaal zijn tegen iemand, in dit geval Ryan. Ik had nooit van mezelf verwacht dat ik daadwerkelijk zoveel over me zelf zou vertellen. Al zeker niet tegen een Brighton, maar dat betekende nietdat ik nu plots ermee zou gaan stoppen.

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton- Outfit

"sorry"zei ze zacht en ik glimlachte zwakjes. "Is niet erg, bijna iedere mutant heeft al eens zoiets meegemaakt, dus ik vind het heus geen probleem. Het is alleen dat... Nouja ik me toch wel nog schuldig voel." zei ik schouder ophalend. Het was heus geen leugen wat ik zei, iedere mutant geeft zo eens zijn slechte momenten gehad en iemand pijn gedaan zonder dat ze het willen of omgekeerd. Mijn bruine ogen bekeken even hoe ze haar ijs op haar hand liet groeien. Na mijn woorden knikte ze vastbesloten, wat me deed glimlachen. 'Heel erg bedankt Alexander. Je weet niet hoeveel ik aan je woorden heb,' zei ze zacht, maar met een dankbare glimlach wat me echt fijn deed voelen. Ik hield ervan om mensen te helpen, om hen te zien glimlachen. De deur ging open, wat vast Nevara's kamergenote was. Ik zag meteen aan haar gezicht dat ze weer een beetje de ijzige houding aannam, maar deze was minder kil, gewoon eerder neutraal. 'Hi, ik ben Rose,' zei het meisje vrolijk en vriendelijk. Ik haf haar een vriendelijk knikje, maar besloot gewoon even mijn mond te houden. Aan haar kleren te zien hield ze erg veel van de natuur, of ja vooral van bloemetjes, ook haar naam was vernoemd naar een rode bloem, die vooral teken stond als liefdes symbool, maar sommige rozen hebben ook wel hun doorns. 'Nevara, aangenaam,' zei Nevara monotoon, terwijl het meisje aan het uitpakken is. Ze liet nog vlug een roos groeien uit de palm van haar hand en stak deze in haar haren, voordat ze weer uit de kamer verdween. Nevara had even gefascineerd naar het meisje gekeken, en zodra ze weg was lachte ze zacht. 'Nou, tot nu toe heeft ze nog niets gedaan, wat ik niet kan,' zei ze en deed haar lederen handschoentje weer af om vervolgens een ijs roos te laten verschijnen. Een glimlach vormde zich om mijn lippen. De ijs roos leek ook bijna echt en ontstond uit duizenden ijskristalletjes, dat was niet de enige reden waarom ik glimlachte. Maar ook omdat zelfs een kleine ijssculptuur te creëren een vorm is van gave trainen. 'Valt dat ook weer mee. Wie is jouw kamergenoot eigenlijk?' vroeg ze me dan. "Ryan Ashford, ik ken hem wel ,maar echt met hem gesproken heb ik nog niet." zei k dan en ik stond op ,waarna ik mijn hand naar Nevara uitstak. "Zin om wat door de school te lopen?" vroeg ik haar met een glimlachje.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

Toen de roos zich in mijn handpalm vormde, zag ik een glimlach ontstaan op om Alexander zijn lippen. Ik kon een trotse grijns niet verbergen, waarna ik de roos op mijn nachtkastje zette. Het zou toch niet smelten of breken, tenzij ik dat wilde. 'Ryan Ashford, ik ken hem wel, maar echt met hem gesproken heb ik nog niet,' was het antwoord nadat ik gevraagd had met wie Alexander op de kamer sliep. Ik dacht even na of ik wist wie het was, maar kon mij er op het moment geen beeld bij vormen. Maar ja, het was ook pas mijn tweede jaar en was niet echt sociaal, dus ik kende maar weinig mensen echt. Misschien dat ik hem zou herkennen als ik hem zag, maar dat kon ik nu niet weten.
'Geen idee wie dat is,' was dan ook mijn antwoord. Ondertussen stond Alexander op, waarop ik mijn blik omhoog wierp en hem vragend aankeek. Waarschijnlijk zou hij weggaan. Hij had vast wel wat beters te doen.
'Zin om wat door de school te lopen?' vroeg hij echter, nadat hij zijn hand naar mij uit had gestoken. Ik verborg mijn verbazing en knikte. Voorzichtig pakte ik zijn hand aan en kwam overeind van het bed. Snel wierp ik nog even een blik achter mij om er zeker van te zijn dat ik niet een heel zooitje achter zou laten. Dat zou Rose vast niet op prijs stellen, hoewel ze niet de persoon leek om snel boos te worden over dingen. Het zag er allemaal echter netjes uit, dus ik hoefde mij geen zorgen te maken.
'Tuurlijk. Jij kent hier trouwens vast veel mensen, gezien je hier al een tijdje bent?' Het was niet als een vraag geformuleerd, maar de manier waarop de klank van mijn stem omhoog ging aan het einde, insinueerde dat wel. Ik had immers geen flauw idee hoeveel mensen Alexander kende, maar tot nu toe leek hij mij heel sociaal, dus hij had de afgelopen jaren vast veel vrienden gemaakt, of in ieder geval veel mensen leren kennen.

Happy Birthday my Potter!

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton-
Outfit
Nevara grijnsde trots en legde de roos op haar nachtkastje. Een roos dat nooit zou vergaan, maar toch zo glashelder is, zo breekbaar. 'Geen idee wie dat is,' zei ze en ik knikte. Ik begreep het wel, ik kende ook niet heel veel mensen. Toen ik rechtstond keek ze me vragend aan, ze dacht vast dat ik weg zou gaan, zonder haar, maar momenteel had ik geen nood om alleen te zijn en vond ik haar als gezelschap erg aangenaam. Na mijn vraag knikte ze en nam mijn hand aan en hielp haar overeind. Ze keek nog even naar haar bed en ging dan met mij mee haar kamer uit. 'Tuurlijk. Jij kent hier trouwens vast veel mensen, gezien je hier al een tijdje bent?' zei ze. Het was niet echt een vraag maar aangezien haar stemgeluid op het einde van haar zin hoger begon te gaan leek het alsof ze toch graag mijn antwoord daarop wilde weten. "Nou..." begon ik terwijl ik even mijn bril op mijn neus zette. Niet omdat hij wat naar beneden schoof, maar vooral omdat ik het nogal gênant vond. "Niet echt, ik ken veel mensen, maar zij lijken mij niet te kennen." zei ik ietsje beschaamd. Ik wist namelijk nogal rap over wie ze het zouden hebben of welke gave die persoon heeft, maar in sommige gevallen leek ik gewoon onzichtbaar voor anderen, maar ik wist niet echt of dat eerder een voordeel dan nadeel was voor mij. Ik haalde er dan maar mijn schouders bij op en keek Nevara met een glimlachje aan. "Dus wat is hier jou lievelingsplekje op school, behalve je slaapkamer?" vroeg ik haar dan lichtelijk nieuwsgierig.

[ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 18:28 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

'Nou,' begon Alexander en hij zette zijn bril beter op zijn neus zette. Hij deed dat eigenlijk redelijk vaak, terwijl het soms helemaal niet nodig was. Misschien was het gewoon een zenuwen tikje of iets dergelijks en wilde hij nogmaals liever geen antwoord geven. Ik stelde waarschijnlijk steeds de verkeerde vragen of zo. 'Niet echt, ik ken veel mensen, maar zij lijken mij niet te kennen,' vervolgde hij uiteindelijk een beetje beschaamd. Ik fronste even en besloot dat ik het vreemd vond. Waarom zou dat nou weer zo zijn? Hij was toch niet onzichtbaar of zo. Helemaal niet zelfs. Hij was aardig, begripvol, sociaal, allemaal eigenschappen van iemand die opgemerkt zou worden en zijn grote bruine ogen verscholen achter zijn brillenglazen waren naar mijn idee ook opvallend. Het was niet zo vaag als mijn sneeuwwitte haren, waardoor ik minder makkelijk opging in het interieur en mijzelf dus wel een houding moest geven om af te stoten, maar alsnog. Ik vond Alexander niet zo'n persoon dat mij nooit zou opvallen. Ik zei er echter maar verder niks over, gezien hij het overduidelijk niet het prettigste onderwerp vond.
Hij haalde zijn schouwers op en keek mij aan, terwijl zijn mondhoeken weer omkrulden tot een glimlach. 'Dus wat is hier jou lievelingsplekje op school, behalve je slaapkamer?' vroeg hij nieuwsgierig.
'Oh, mijn slaapkamer is echt geweldig. Ik zou het niet weten waar ik anders zou willen zijn,' kwam er sarcastisch over mijn lippen, maar wel goedbedoeld. Ik zat niet graag opgesloten op mijn slaapkamer, maar daar kwamen minder mensen dan op de meeste plekken rond de school. Met nadruk op de meeste plekken. 'Ik denk dat ik het je beter kan laten zien, maar het is wel geheim, want dan blijft het er rustig. Ik weet eigenlijk ook niet of ik er wel mag komen,' fluisterde ik. 'Dus, durf je mee te komen, of kunnen we beter jouw favoriete plekjes langsgaan?' vroeg ik hem nog steeds gedempt. Ik had geen behoefte aan vervelende leraren of andere leerlingen die mijn plekje konden pikken. Het was de enige plaats waar ik sowieso alleen kon zijn, aangezien de school zo vaag was om ons kamers te laten delen, zonder dat we mochten kiezen met wie.

Happy Birthday my Potter!

Maxwell 'Max' Anderson//Levende motor
Ik vroeg aan Rose of ze zin had om ergens te gaan zitten. 'Zullen we naar buiten gaan?' stelde ze voor, en keek naar buiten. De blauwe lucht was duidelijk te zien en volgens mij scheen de zon.
Ik lette niet op, of Rose pakte mijn hand vast en trok me mee naar buiten. We stopten bij een bankje en ze liet zich achterover in het gras vallen. Ik liet mijn blik even glijden op de zilveren wagen die wat verderop stond gepakeerd. Misschien kon ik nu wel mijn gave laten zien. Ik keek nu naar Rose en het zag er heerlijk uit en besloot om zelf ook op het gras te gaan zitten en leunde naar voren. 'Vertel eens wat over jezelf,' zei ze en ik keek haar even aan.
'Waar zal ik beginnen, ik kom uit Singapore. Woon samen met een moeder en twee gehandicapte broetjes. Mijn leven veranderde totaal toen ik de auto aan het wassen was. Ze kwam erachter dat ik een bepaalde gave had, en werd uit huis gestuurd. Ik verdien nu mijn brood bij een garage. Mijn vader heb ik al een half jaar niet gezien,' vertelde ik aan haar. En dit was wat ik wilde vertellen. Om nou een levensverhaal te gaan vertellen is ook niet echt een leuke bezigheid. ik liet me maar achterover vallen en keek naar de wolken. 'Vertel jij eens wat over jezelf?' vroeg ik haar. 'Dan laat ik je straks mijn gave zien,' zei ik en bleef Rose aankijken.

Vampire + Servant = Servamp

[Done.]

Ryan "Ry" Lucas Ashford || Pijn geven en wegnemen || The Academy of Brighton

"Dan hebben we toch wat gemeen." had ze zacht gezegd na mijn woorden en ze had me even kort aangekeken. Ik had terug gekeken en had even zachtjes geknikt. Het was een opluchting voor me dat ik niet de enigste was die slecht was in het maken van vrienden.
Nadat ik de wolk had aangewezen keek ook zij even op naar de blauwe hemel. Zacht grinnikte ze en ging toen ook languit in het gras liggen. Even keek ik opzij naar haar en glimlachte.
"Die daar lijkt op een duif." zei Samantha terwijl ze wees naar een volk. Ik lachte zacht en keek ook, die leek inderdaad op een duif. Waar stonden duiven ook alweer symbool voor? Even dacht ik na, maar toen wist ik het. Volgens mij stonden ze voor de liefde.
Terwijl mijn ogen over de hemel gleden dacht ik na over het feit dat ik sociaal was met iemand van Guillotine. Iets wat ik nooit verwacht zou hebben, al zou dit niet betekenen dat ik opeens weg zou gaan. Toch zou ik altijd voorzichtig blijven. Ik wou haar geen pijn doen.
"Inderdaad," gaf ik haar als antwoord en wees toen naar een andere wolk. "En die lijkt op een hart. En die op een..." Ik hield mijn hoofd even wat schuin en bekeek de wolk wat beter. "Knuffelbeer." Zei ik toen. Ik voelde me ontspannen en even had ik de neiging om te gaan tekenen. Maar dat verdrong ik al snel weer. Niemand wist dat ik ervan hield om te tekenen.
Even was ik stil en keek naar de wolken. De stilte was echter geen pijnlijke, voor mij dan, eerder een fijne. Meestal waren de stiltes die ik had tussen andere mensen pijnlijk waardoor ik altijd deed alsof ik het niet opmerkte. Maar dat hoefde nu niet.
Een grote groep met vogels kwamen over vliegen en even volgde ik het me met mijn ogen. Ik hield van dieren, of ze nu liepen of vliegen.
"Wat is jouw lievelingsdier?" Kwam er toen ook uit mijn mond, het was het meest gewone en willekeurige vraag ooit. Maar dat maakte me niet uit.

Rosemarie "Rose" Lena Amoris || Flower power || The Academy of Brighton

Max ging zelf ook op het gras zitten en leunde naar voren toe. Na mijn vraag keek hij me even aan.
'Waar zal ik beginnen, ik kom uit Singapore. Woon samen met een moeder en twee gehandicapte broetjes. Mijn leven veranderde totaal toen ik de auto aan het wassen was. Ze kwam erachter dat ik een bepaalde gave had, en werd uit huis gestuurd. Ik verdien nu mijn brood bij een garage. Mijn vader heb ik al een half jaar niet gezien,' vertelde hij aan me. Even liet ik wat hij zei op me inwerken en knikte toen.
'Wat klote voor je dat je het huis uit bent gestuurd en je vader al zo lang niet hebt gezien.' Zei ik toen tegen hem. Ik kon ook wel begrijpen als hij zijn vader niet meer wou zien, maar dat wist ik niet zeker. Daarom zei ik dat maar, en ik meende het ook.
Max liet zich nu ook achterover vallen en keek naar de wolken. 'Vertel jij eens wat over jezelf?' vroeg hij toen aan me. 'Dan laat ik je straks mijn gave zien,' zei hij en bleef me aankijken. Ik glimlachte breed toen hij dat laatste zei en zei en zei toen:
'Ik heb in Spanje gewoond, waardoor ik nu vloeiend Spaans kan spreken. Mijn gave heb ik ontdekt toen ik op een dag door het bos heen liep en een dode boom zag. Zodra ik het aanraakte begon het weer te bloeien. Ik hou van de natuur en dieren, al is mijn gave niet een van de sterkste,' ik keek hem aan met een brede glimlach. 'En ga je me nu je gave laten zien?' Vroeg ik toen enthousiast.

[ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 20:01 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton- Outfit

'Oh, mijn slaapkamer is echt geweldig. Ik zou het niet weten waar ik anders zou willen zijn,'zei ze sarcastisch en ik grinnikte even. 'Ik denk dat ik het je beter kan laten zien, maar het is wel geheim, want dan blijft het er rustig. Ik weet eigenlijk ook niet of ik er wel mag komen,' zei ze al fluisterend en ik begon al meteen te glunderen. Ik had wel zin in een portie actie. Ook was ik erg benieuwd en nieuwsgierig naar haar geheime plaats. . 'Dus, durf je mee te komen, of kunnen we beter jouw favoriete plekjes langsgaan?' vroeg ze nog een beetje gedempt en ik knikte "Ik beloof je dat je plekje geheim blijft bij mij." beloofde ik haar met een vriendelijke glimlach en al fluisterend. "Mijn plekjes zijn trouwens niet erg geheim, maar wel redelijk rustig, zoals de bib." vervolgde ik dan met een zwak glimlachje. Ik weet dat het wat Nerdig klinkt, maar ik kan gewoon die mysterieuze boeken niet weerstaan. Hun verhalen spreken echt met je gedachten en ook met mijn illusies, ze brachten me vreemd genoeg op een goed pad. Samen met Nevara liep ik de gang door en ik volgde haar naar haar geheime schuilplaats.Het deed me een beetje denken aan mijn lievelingsheld Batman, ik weet dat hij niet echt is, maar ik vond hem gewoon fantastisch. Met zijn Batcave en al zijn snufjes. Ik werd weer wakker uit mijn fantasie en kijk weer van de hang naar Nevara en daarna keek ik weer even rond.

Samantha Jozephina Royles || Shape shifting || The academie of Guillotine -Outfit

"Inderdaad," zei Ryan en wees daarna naar een andere wolk. "En die lijkt op een hart. En die op een..." begon hij en ik keek hem even aan. Ik grinnikte zacht toen ik zag hoe hard hij zijn best deed om iets in de wolken te kunnen zien. Zijn kinderlijkheid deed me wel vrolijk worden. het haf hem iets leuks. Ik bekeek hem even en keek dan weer naar de wolken. Dankzij zijn fantasie leek ik er ook echt een knuffelbeer in te zien. Er viel een stilte tussen ons, die niet somber of onaangenaam was, maar eerder gepast en rustig. Een groepje vogels vloog voorbij en ik sloot even genietend mijn blauwe ogen en haalde rustig adem. Ik opende na een tijdje mijn ogen weer als Ryan me wat vroeg. "Wat is jouw lievelingsdier?" rolde er over zijn lippen. Zo'n simpele vraag, maar voor mij zoveel betekenis. Het duurde dan ook niet lang af mijn antwoord glipte dan al uit mijn mond. "Wolf." Ik keek hem even aan, diep in zijn ogen om te zien hoeveel ik hem wilde vertellen. Eerlijk gezegd wilde ik niet zeggen, maar mijn hoofd schreeuwde dat ik het los moest laten. "Mijn vader was ook een shape shifter. Een weerwolf om precies te zijn." zei ik zacht en shor. Meerdere woorden wilden er ook niet uit glippen. Wolven gaven me een veilig gevoel, ze waren pure leiders die je verderop wilden brengen, ze willen hun soortgenoten helpen. Een diepe zucht verliet mijn lippen en ik keek weer naar de wolken "Wat is die van jou?" probeerde ik zo neutraal mogelijk te vragen, maar er waren nog steeds haperingen in mijn stem te horen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

Alexander begon meteen te glunderen als een kind, alsof we op een spannend avontuur gingen of iets dergelijks. Hij knikte dan ook meteen na mijn vraag of hij mee durfde te komen. 'Ik beloof je dat je plekje geheim blijft bij mij,' beloofde hij mij en ik keek hem met een quasi waarschuwende blik aan. 'Dat is je geraden. Je wil immers niet veranderen in een ijssculptuur neem ik aan,' zei ik. Alsof ik mijn krachten ooit expres op iemand zou gebruiken of zo. Hoewel, misschien als er een moordenaar of terrorist zou zijn die onschuldige mensenlevens in gevaar zou brengen... maar verder echt nooit. Ik leek alleen maar op een ijskonijn. Ik was er geen één. 'Mijn plekjes zijn trouwens niet erg geheim, maar wel redelijk rustig, zoals de bieb,' vervolgde Alexander. Ik kon het niet laten om te lachen en tikte voorzichtig tegen het montuur van zijn bril, zonder hem te beschadigen of iets dergelijks. Dat wilde ik overduidelijk niet op mijn geweten hebben.
'Je bent echt helemaal geen Nerd hè?' verliet weeral sarcastisch mijn mond. Ik hield van sarcastische opmerkingen, hoewel ze als ik iemand aardig vond niet gemeen bedoeld waren. Ik had gewoon vreemde humor, dat was alles en ik kon het in mijn voordeel gebruiken wanneer ik mensen af wilde schrikken of iets dergelijks. Ik leidde de weg helemaal naar bovenin het schoolgebouw. Mijn geheime plek was immers op een deel van het dak wat slecht te zien was van beneden, zodat ik er in alle rust kon zitten. Koud had ik het toch niet, dus buiten zitten was voor mij geen probleem. Voor anderen echter wel, dus kwam er nooit iemand. Bovendien wisten de meesten waarschijnlijk ook niet dat je daar makkelijk kon komen door één van de ramen op de bovenste verdieping. Waarschijnlijk zou ik in de problemen komen als leraren erachter zouden komen, maar daar dacht ik liever niet aan.
Ik liep naar het raam en opende het, waarna ik mij omdraaide richting Alexander. 'Ooit op het dak geweest, Alex?' Ik wist niet of hij het erg vond dat ik zijn naam afkortte, maar Alexander was best wel lang, net als Nevara overigens, waardoor mensen mij snel Neva noemden. In ieder geval was ik het in mijn gedachten al zat, laat staan hardop. Als hij het niet wilde, zou hij het vanzelf wel melden.

Happy Birthday my Potter!

Maxwell 'Max' Anderson//Levende motor
Ik had mijn korte levens verhaal verteld en had me daarna achterover op het gras laten vallen, om het verhaal van Rose te luisteren. 'Wat klote voor je dat je het huis uit bent gestuurd en je vader al zo lang niet hebt gezien,' zei ze en ik haalde voor de zoveelste keer mijn schouders op.
'Mijn vader heeft me vanaf mijn geboorte al niet gemogen.' Ik keek naar de wolken toen ik vroeg hoe haar leven eruit zag. 'Ik heb in Spanje gewoond, waardoor ik nu vloeiend Spaans kan spreken. Mijn gave heb ik ontdekt toen ik op een dag door het bos heen liep en een dode boom zag. Zodra ik het aanraakte begon het weer te bloeien. Ik hou van de natuur en dieren, al is mijn gave niet een van de sterkste,' zei ze daarna met een glimlach.
'Wat maakt het uit, je gave klinkt in iedere geval beter dan die van mij,' zei ik. 'En ga je me nu je gaven laten zien?' vroeg ze enthousiast, en ik kroop overeind. Ik gebaarde dat ze moest volgen naar waar ik de zilveren voertuig zag staan. 'Kijk goed naar mijn handen,' zei ik en liep naar de motorkap, leg mijn beide handen op de bovenkant en concentreerde me. Langzaam voelde ik een tinteling door mijn vingers glijden en al snel gloeide mijn zenuwen op. En toen hoorde ik het geluid van een startende motor. Ik liet los en de motor brulde vrolijk verder. Daarna raakte ik het nog eens aan en de motor ging weer uit.
Licht hijgend liep ik naar Rose toe. 'Maar vertel eens hoe jou ouders erachter zijn gekomen dat je een gave had?' vroeg ik haar en liet me langzaam op adem komen.

Vampire + Servant = Servamp