Mutant and Proud || 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 jan 2014 - 18:53 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Thomas Puck Knight ~ Vleugels ~ Guillotine

Met een zucht liet ik mijn tassen en mijn koffer op de grond vallen voor de deur die ik op mijn affiche had staan toen ik binnenkwam, kamer 666, wie ik deel met Thade James Sherman, hij was wel één van de gozers van Guillotine die ik wel mocht, al praatte we nou niet bepaald veel. Als ik het goed had was zijn gave iets met weer manipulatie, tenminste iets waar we over kunnen praten aangezien ik vaak aangewezen ben op het weer vanwege mijn vleugels, ik had er nooit zin in om midden in een storm te vliegen, maar aan de andere kant gaf dat altijd wel een enorme kick, zo tussen de bliksem door, uitkijkend dat je niet levend gebraden word.
Maar ergens kon het ook dat het eventueel uit zou draaien op het bekende ouwe wijven gezwets 'Wat een mooi weer is het vandaag hè ?'
Ergens had ik er nog geen zin in om naar mijn kamer te gaan, dat zou betekenen dat er echt alweer een nieuw jaar op het punt staat om te beginnen.
Maar ach, mijn vakantie was nou ook niet echt geweldig geweest, grotendeels had ik voor de 'normale' mens onmogelijke plekken uitgezocht om heen te reizen, zodat ze me niet lastig zouden vallen en natuurlijk heb ik weer een aantal wetenschappers moeten ontwijken die me op wouden sluiten als een proefdier.
Ik haalde een hand door mijn wilde rode haar, ach, ik was nu in ieder geval onder 'soortgenoten' die me enig sinds begrepen, al had bijna ieder ander iets anders. We zijn allemaal mutanten en daar vinden we onze kracht in.
Met nog een laatste zucht klopte ik tweemaal op de deur voor ik mijn tassen weer oppakte en met mijn elleboog en schouder de deur openduwde.
Het eerste wat ik opmerkte was dat er zich nu al drie personen in de ruimte bevinden, wat het nog niet druk maakte, maar met mijn vleugels erbij zou het al een stuk voller worden.
"Hey." Zei ik enkel terwijl ik verder de kamer inliep en mijn tassen bij één van de bedden neerzette en me weer omdraaide naar de andere drie.
Man, het was echt een drukte hier, ook al waren we nu maar met z'n vieren, mijn vleugels telden nog eens voor twee terwijl ze zachtjes achter mijn rug op en neer deinden.
Misschien kon ik straks ook nog wel even een vlucht nemen, de reis via auto had me totaal niet goed gedaan.

Credendo Vides

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton- Outfit

Mijn blik volgde Nevara's vingers die langzaam het bed meer glad aan het strijken waren. Haar leren handschoentjes leken onbeschadigd in vergelijking met het bed, waar toch enkele luttele seconden geleden ijskristallen op te zien waren, maar deze waren alweer vervaagd door de warme omhelzing van het zonnige weer buiten. Mijn vingers haakten zich aan het gebreide stofje van mijn blauwe beanie en ik trok die ietsje meer naar beneden. Woorden leken gevangen te zitten in mijn keel, want veel wist ik niet echt te zeggen. Ik durfde eerlijk gezegd geen verkeerde woorden meer weg te laten glippen. Woorden die mensen pijn doen, woorden die ik vroeger dagelijks in mijn vel voelde snijden. Ondanks haar ondoorgrondelijke blik die ze me al enkele keren heeft laten zien, kon ik nu wel in haar ijzigblauwe ogen merken dat ze ook ergens mee zat. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik ben hier het rare kind dat moeite heeft niet de halve school met ijs te bedekken,' zei ze, pijn kon ik toch wel horen in haar stem. Dezelfde gedachten die ik rond haar leeftijd ook mee zat. Denken dat anderen gelijk hebben, dat ik een freak was. Een gek, die nergens thuishoorde. Een bloem die twijfelt om gewoon neer te strijken of toch door te bijten en uit te bloemen. In Nevara's geval een bloempje die vervroren leek te zijn en die met de juiste aanpak moet ontdooien. 'Ik...' begon ze weer, deze keer met enige vorm van twijfel. Twijfelend of ze dit wel moest vertellen aan iemand die ze nog maar een uurtje kent. 'Ik kan het niet goed beheersen. Straks bevries ik je nog. Daarom praat ik ook meestal niet met mensen en laat ze denken dat ze mij niet interesseren. Dan blijven ze veilig bij mij uit de buurt. Er zijn maar een paar mensen op deze school waarbij ik mijzelf vertrouw.' vertelde ze me dan uiteindelijk en ik keek haar met een bemoedigende blik aan. "Hé, daarom zit je hier toch? Niemand kan zijn gave in één, twee, drie beheersen." zei ik zacht, maar toch kwamen mijn woorden er sterk uit. "Zal ik je eens wat vertellen , Nevara." begon ik dan en keek haar recht in haar blauwe ogen aan, zodat ze haar aandacht wel op me zou moeten richten. "Mijn gave, was voor mij altijd al een vloek geweest. De letters in een goed boek, of gewoon op een doodnormaal schoolbord waren voor mij altijd anders. Of ze stonden omgekeerd, of scholden me uit zonder enige vorm van geluid. Schreeuwend werd ik wakker, hopend dat deze alleen maar nare nachtmerries waren en zo weer zouden verdwijnen, maar alles leek gewoon erger. Mensen die me uitscholden en uitlachten. Vreemde illusies en telkens mijn eigen dood op verschillende momenten voor ogen zien." zei ik. Denkend aan die nare gedachten deed me kort alles herbeleven. Een huivering ging door me heen en ik zou het niet betwijfelen als Nevara alles in mijn ogen kon zien. "Ik was het op een dag zo beu, beu dat ik diegene was die de grond ingeboord werd inde laats van eruit geholpen te worden. En inde laats van alles op te kroppen opende ik mijn mond en voor de eerste keer werkte die illusies met me mee. Natuurlijk werd ik weggestuurd en moest ik verhuizen naar hier in Londen, weg van het warme Australië. Maar nu ik hier ben beland kan ik er gewoon tegenaan gaan." zei ik dan toch opgelucht dat ik het haar verteld had. Dat ze misschien zou weten dat ik heus niet bang ben om dood te bevriezen. "Iedereen is hier om te leren, Nevara. Ongelukken kunnen gebeuren, maar je kunt er alleen maar uit leren." vertelde ik haar dan. Ik deed even kort mijn bril af en wende mijn blik erop. Je kon de weerspiegeling zien van mijn ogen die wat oplichten, maar algauw hun natuurlijke bruine kleur weer terug aannam. Je kunt er niet voor kiezen, waardoor je ook niet kunt terugkrabbelen. Een zucht verliet mijn smalle lippen en ik deed mijn nerdbril weer op en keek Nevara kort aan om haar reactie te pijlen.

Samantha Jozephina Royles || Shape shifting || The academie of Guillotine -Outfit

De jongen, die zich daarnet voorgesteld had als Ryan kwam naast me zitten, net zo zodat hij niet in mijn persoonlijke ruimte zou zitten. Ik was blij dat hij daar op lette. Normaal gezien hou ik me nogal afstandelijk en kil voor onbekende, maar ah ik had nogal een zwak voor jongens zolang ze met hun vingers van me af konden blijven totdat ik ze echt interessant zou gaan vinden. Vanuit mijn ooghoeken zag ik zijn hand naar zijn broekzak glijden en daar even twijfelend laten liggen, maar uiteindelijk haalde hij zijn hand daar toch van vandaan. Ik vond het ietsje vreemd, maar liet het niet blijken en ik besloot er ook niet achter te vragen. Hij leunde wat naar voren, zo dat hij met zijn armen steunde op zijn knieën. Zijn blauwe ogen keken zoekend rond, vast achter wat vrienden. Ik betrapte mezelf erop dat ik toch naar hem zat te staren, dus scheurde ik mijn blik af en richtte die op de mensen die rondliepen. De ene zat te lachen, in de verte zag je een koppeltje klef doen en dan zag je soms ook weer erg opvallende mutanten met een andere huidskleur of duivelshoorns rondlopen. Ergens was ik erg tevreden dat ik er zo niet bijliep. Ik verachte eerlijk gezegd mijn normale vorm en daarom koos ik dan ook opzettelijk voor dit uiterlijk. Hetzelfde uiterlijk als mijn moeder had toen ze jong was, maar dan wel met de heldere blauwe ogen die ik van mijn vader had geërfd. Ik keek verbaasd op naar Ryan als hij plots rechtstaat en iets kleurrijks hard tegen zijn hoofd aanvloog. Zo te zien een frisbee. Hij gooide die terug en negeerde de verontschuldiging die de jongen naar hem toe riep. Zijn gezicht vertrok even van de pijn en hij ging zitten. Ik zag hoe een rood druppeltje bloed naar beneden sijpelde en Ryan had dit ook door zodra hij even aan zijn voorhoofd voelde. Ik hoorde hem al mompelend vloeken en ik keek toe hoe zijn vingers ervoor zorgden dat de wond genas en het bloed stoelde. Totdat de wond helemaal verdwenen was zonder enige vorm van een litteken achter te laten. Hij was dus een soort van healer. Een beetje verbijsterd keek ik hem aan, maar meteen herstelde ik mezelf weer en keek even kort weg, maar keek hem weer aan zodra hij wat zei. "Soms heeft mijn gave wel een voordeel."zei hij zacht mompelend met een half glimlachje rondom zijn lippen. "Ja dat lijkt me inderdaad wel handig." zei ik met een klein kort glimlachje, die meteen weer verdween. "Welke gave heb jij eigenlijk, Samantha?" vroeg hij me en ik keek hem even geamuseerd aan. "Zo zo jij bent ook wel een nieuwsgierig iemand hé?" vroeg ik licht geamuseerd. Ik zou hem kunnen laten wachten op zijn honger, maar ik besloot het hem gewoon te tonen. Mijn ogen, vonden al rap een slachtoffer en ik haf hem een zacht tikje tegen zijn schouder. "Zie je dat meisje daar?" zei ik wijzend naar het donkerroodharige meisje die overduidelijk haar lange haren gekleurd had. Ik ging zo zitten dat ik Ryan wat beter kon aankijken en algauw kleurden mijn haren even rood en vervormde mijn gezicht ook. Het enige wat ik nog niet goed kon waren de lengte en oogkleur veranderen, dus bleef ik mijn heldere ogen behouden. "Dat beantwoord vast wel je vraag." zei ik met een grijnsje, waarna ik dan weer terug verander naar mijn 'normale' staat, zoals ik bij de meesten bekend was. Terug mijn bruine krullende lokken en lief uitziende gezichtje.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ryan "Ry" Lucas Ashford || Pijn geven en wegnemen || The Academy of Brighton

Nadat ik mijn wond had geheeld had ik gezien hoe Samantha me een beetje verbijsterd aankeek, maar zich toen meteen weer hersteld had. Zodra ik echter wat had gezegd keek ze me weer aan. "Ja dat lijkt me inderdaad wel handig." zei ze met een klein kort glimlachje, die meteen weer verdween. Na mijn vraag keek ze me echter geamuseerd aan. "Zo zo jij bent ook wel een nieuwsgierig iemand hé?" vroeg ze licht geamuseerd. Zacht lachte ik even en keek haar onder mijn wimpers aan.
"Ik zou het nou niet nieuwsgierig willen noemen, meer geïnteresseerd zijn." Zei ik met een halve glimlach. Oké, misschien kwam het er een beetje verkeer uit met dat geïnteresseerd zijn, want dat ben ik niet. Nou ja, zo bedoel ik het niet. Ik ben niet geïnteresseerd in haar als potentiële vriendin, of zo, omdat ik haar pas net ken. Ik hoop dat ze begrijpt wat ik bedoel.
Even keek ik naar haar en zag hoe ze rap met haar ogen het plein afging waarna ze me een zacht tikje tegen mijn schouder aangaf. Afwachtend keek ik haar aan.
"Zie je dat meisje daar?" zei ze wijzend naar het donkerroodharige meisje die overduidelijk haar lange haren gekleurd had. Even keek ik het plein op en knikte toen. Samantha ging zo zitten dat ze me wat beter kon aankijken en nieuwsgierig wachtte ik af tot er wat zou gebeuren. Algauw kleurden haar haren even rood en vervormde haar gezicht ook. Ze bleef echter wel alleen haar heldere ogen houden, maar voor de rest was ze exact hetzelfde als het meisje daar was. Een glimlach kwam op mijn gezicht te staan en pretlichtjes in mijn ogen. Samantha was een shape-shifter.
"Dat beantwoord vast wel je vraag." zei ze met een grijnsje, waarna ze toen weer terug verander naar mijn normale gedaante met haar bruine krullende haren.
"Dat is echt awesome!" Een grote glimlach kwam op mijn gezicht te staan net als de pretlichtjes. Bijna had ik vrolijk in mijn handen geklapt, maar bedacht me toen dat ik nogal kinderlijk overkwam. Ik voelde hoe ik rood werd en even verlegen keek ik weg. Veel kon ik er niet aan doen, maar ik heb altijd al een shape-shifter willen ontmoeten. Ik vond dat ze echt een geweldige gave had. Soms kan ik nogal kinderlijk overkomen. Ik draaide me weer om naar haar en voelde hoe het bloed weer wat wegtrok. Een halve glimlach sierde dan ook weer mijn gezicht.
"Sorry, ik kan soms een beetje kinderlijk doen," zei ik verontschuldigend tegen haar met een kleine glimlach. "Maar je gave is echt leuk. Ik wou dat ik dat kon doen. Maar ik kan natuurlijk alleen maar mensen pijn doen of de pijn wegnemen, niet echt een geweldige gave zoals die van jou." Zei ik tegen haar.

Rosemarie "Rose" Lena Amoris || Flower power || The Academy of Brighton

Vrolijk liep ik weer over het plein van de school en pakte met een glimlach het foldertje aan die ze naar me uitstaken. Ik bedankte haar en begon gelijk naar mijn kamer toe te lopen die op zich niet zo heel ver weg is. Zodra ik op mijn kamer was aangekomen zag ik dat er al twee mensen waren en even stond ik stil, maar glimlachte toen wel.
"Hi, ik ben Rose." Na die woorden legde ik mijn spullen op het bed dat er nog was. Snel begon ik uit te pakken en even keek ik uit het raam naar buiten.
Overal zag ik mensen, of ze waren aan het spelen, of klef aan het doen. Ga zo maar door. Ik keek naar mijn handen en liet een rode roos groeien. Even keek ik weer naar het tweetal maar besloot ze wat privacy te geven.
Voorzichtig stak ik de bloem in mijn haar en liep toen met een glimlach mijn kamer uit. Ik was blij dat ik eindelijk weer hier op school was.
Erg lette ik niet op mijn omgeving wat bleek toen ik tegen iemand op botste. Mijn evenwicht kon ik niet meer bewaren waardoor ik op mijn kond op de grond viel. Ik keek op naar de jongen, klaarblijkelijk, waar ik tegenaan was gebotst. Ik herkende hem vaag, maar hem echt kennen deed ik niet. Waarschijnlijk had ik hem wel eens langs zien lopen.
"Oef, sorry. Ik keek niet waar ik liep," zei ik tegen de jongen waarna mijn wangen lichtelijk rood werden. Ik stond op en keek de jongen verontschuldigend aan. Toen zei ik wat vrolijker: "Ik ben trouwens Rose."

[ bericht aangepast op 5 feb 2014 - 20:06 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Maxwell 'Max' Anderson//Academy of Brighton//Levende motor
Ik liep wat gespannen over het plein opzoek naar vrienden, maar waar ik ook keek ik kon niemand vinden die me bekend voor kwam. Ik wilde terug naar mijn kamer lopen ik iemand tegen me aan botste en vervolgens op de grond viel. Ik keek geschrokken de kant oop waar het was gebeurd en keek naar het meisje dat op de grond was gevallen. Ze kwam me ergens bekend voor en wist even niet waarvan. 'Oef, sorry. Ik keek niet waar ik liep,' zei ze en ik haalde lichtjes mijn schouders op.
'Mijn fout ik was net aan het opletten,' zei ik. 'Ik ben trouwens Rose,' zei ze. 'Ik ben Maxwell, maar noem me alsjeblieft Max,' zei ik met een zwakken glimlach. Ik kon het niet laten om het haar te vragen. 'Ben je nieuw hier? want ik heb je nog nooit gezien.'
Goed zo Max, je hebt haar vast beledigd, dacht een stemmetje in mijn hoofd. Nu mag je leuk gaan uitleggen, waarom je haar hebt beledigd, ging mijn gedachtes verder. 'En ik vroeg me af wat je gave's zijn,' zei ik. Wauw, wat was ik goed in vragen stellen.

Vampire + Servant = Servamp

Elizabeth Lia Dawson II Schild II Lerares Bescherming & Gave’s leren beheersen

Ik hoorde hem aan en glimlachte zwak, maar dankbaar. Vervolgens stond hij op en liep hij naar de deur, even zag ik dat hij twijfelde, maar waarom? Wou hij iets vragen of zeggen? Je kon me alles vragen en ik zou gewoon antwoord geven. Ik zag hoe hij wegliep, waarnaar ik even naar buiten keek. Het was eerlijk gezegd lekker rustig en hier kon ik even nadenken. Ik had echt zin in de leerlingen om hun weer iets nieuws te leren. Vervolgens keek ik mijn leuke lokaal rond en bedacht me dat het beter zou uitzien als ik wat dingen ging schoonmken. Wat ik dus ook deed. Ik stofte alles weer schoon en zette al mijn boeken en lesmaterialen op zijn plek. Vervolgens deed ik mijn haar weer goed, zodat het weer fantsoenlijk was en dat ik er weer goed eruit zat. Alles was voor morgen klaar en ik kon dan meteen beginnen met de les. Ik wist al wat ik de leerlingen qua lesstof zou geven. Voor de eerste jaars zou het wel indrukwekkend zijn, maar voor de tweede en de derdejaars zouden het gewoon normaal vinden. Ik kon maar beter even in de hallen kijken of buiten, zodat de nieuwe leerlingen niet konden verdwalen. Rustig op mijn rode hakken en met schattige jurkje liep ik mijn klaslokaal uit. Op weg naar de leerlingen.

One Who Travels A Higher Path.

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

De bemoedigende blik in zijn ogen, deed mij haast ongelukkig zuchten, maar ik hield het binnen. Nu kreeg ik vast een verhaal over het feit dat iedereen hier was om zijn krachten te leren beheersen, bla bla bla. Soms leek het echt of niemand snapte dat ik mensen kon bevriezen, als in hun lichaamssappen die ieder celletje in hun lichaam voorzien van levensstoffen doen stoppen met rondgaan, als in hun hart in een ijzige laag kou opsluiten, zodat het niet meer kon pompen. Het was levensgevaarlijk. De enige reden dat het blonde meisje dat mij al die kleine kinderjaren gepest had nog leefde, was omdat mijn ouders mij op tijd bij haar weg hadden gehaald. Anders was ze in ijskoude steen veranderd, alleen maar omdat ik mijn woede niet kon beheersen.
'Hé, daarom zit je hier toch? Niemand kan zijn gave in één, twee, drie beheersen.' En jawel hoor, daar begon hij al, zacht maar vol overtuigingskracht. Optimist dat het was. 'Zal ik je eens wat vertellen, Nevara.' Ik wilde met mijn ogen rollen om duidelijk te maken dat ik dit soort dingen al vaak genoeg aan had moeten horen -leraren vonden het prachtig om je al hun mooie verhalen over hun krachten te vertellen- maar zijn opvallend bruine ogen dwongen mij haast om naar hem te luisteren. De diepe kleur paste zoals ik al had verwacht wel bij zijn kracht. Illusies zag je namelijk met je ogen en zijn ogen hadden iets speciaals, net zoals illusies hadden. Ik besloot om het een kans te geven en luisterde naar zijn verhaal.
'Mijn gave, was voor mij altijd al een vloek geweest. De letters in een goed boek, of gewoon op een doodnormaal schoolbord waren voor mij altijd anders. Of ze stonden omgekeerd, of scholden me uit zonder enige vorm van geluid. Schreeuwend werd ik wakker, hopend dat deze alleen maar nare nachtmerries waren en zo weer zouden verdwijnen, maar alles leek gewoon erger. Mensen die me uitscholden en uitlachten. Vreemde illusies en telkens mijn eigen dood op verschillende momenten voor ogen zien.' Zijn verhaal leek haast tastbaar, alsof ik er middenin zat en precies kon zien wat er gebeurde. Een naar gevoel bekroop mij, haast of ik het koud had, maar ik had het hier nooit koud. Alsof zijn blik mij meenam naar een wereld waar ik de kilte wel kon voelen. 'Ik was het op een dag zo beu, beu dat ik diegene was die de grond ingeboord werd inde laats van eruit geholpen te worden. En inde laats van alles op te kroppen opende ik mijn mond en voor de eerste keer werkte die illusies met me mee. Natuurlijk werd ik weggestuurd en moest ik verhuizen naar hier in Londen, weg van het warme Australië. Maar nu ik hier ben beland kan ik er gewoon tegenaan gaan. Iedereen is hier om te leren, Nevara. Ongelukken kunnen gebeuren, maar je kunt er alleen maar uit leren.' Ik opende mijn mond, maar had geen idee wat te zeggen. Ik herkende een aantal punten in zijn verhaal. Het eeuwige gepest was mij bekend van mijn jaren als peuter, kleuter en jong kind. Het loslaten van krachten en het vervolgens kunnen beheersen was echter vreemd voor mij, gezien ik mijn krachten nooit zomaar losliet.
Voorzichtig keek ik van Alexander naar mijn handen en weer terug naar Alexander. Hij had zijn bril even afgedaan en zuchtte. Toen hij weer opkeek, leken zijn ogen weer de vertrouwde bruine kleur te hebben en namen mij niet meer mee op reis naar zijn verleden. Voorzichtig schoof ik de handschoen van mijn rechterhand af en concentreerde mij volledig. Er verschenen kleine ijskristalletjes om mijn vingers die langzaam mijn hele hand bedekten.
'Toen je je illusies voor het eerst echt gebruikte, heb je toen iemand pijn gedaan?' vroeg ik hem uiteindelijk en keek even op, maar richtte mijn blik weer snel op mijn hand, toen ik merkte dat het ijs groeide. Ik dwong het met zeer veel moeite te stoppen en schoof de handschoen er weer overheen.

(NCIS, je weet dat Nevara en Alexander op de kamer zijn? :') )

[ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 21:01 ]

Happy Birthday my Potter!

Yoru Namita Tsukiakari || Academy of Guillotine

Sam had de kamer verlaten - waarschijnlijk omdat ze dacht dat ik zo gezellig was. Dat moest ze dan maar leren. Ik vertrouw mensen niet van de eerste keer dat ik ze zie en ik wil liever niet weer gekwetst worden, zoals al zo vaak is gebeurd toen ik nog wel tegen jan en alleman praatte. Ik pakte mijn gitaar en begon zomaar wat akkoorden aan te slaan. Ik had hier zeker lang op geoefend en ik had blaren op mijn vingers gehad na het oefenen. Ik haalde een map met liedjes uit mijn tas en zocht een liedje op, gezien ik me toch doodverveelde. Besitos van Pierce The Veil, een van mijn favorieten. Zo begon ik dus de akkoorden te spelen en erbij te zingen. Ik moet zeggen, als ik zing, lijk ik alles te durven, maar als ik stop met zingen rijzen de muren om me heen terug. "I told myself I'm tired of holding up your backup plans. Go down your list and be satisfied. It's all you have is not enough. You know I've never held a gun in my life, but now I carry one around in case I see you tonight. Bedroom walls. Oh, these bedroom walls. Oh, I hate what it tastes like." Ik sloeg de laatste akkoorden aan voor de outro en zuchtte toen.

(iemand voor Yoru misschien?)

[ bericht aangepast op 4 feb 2014 - 7:11 ]

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton- Outfit

De blik in Nevara's ogen kende ik maar al te goed. Gezeur van anderen aanhoren en blah blah, maar eenmaal toen ik mijn verhaal begon, veranderde die blik weer. Niet in het koele ijzige, maar eerder de blik die je had als je jezelf in een verhaal herkende. Ze opende haar mond, maar woorden leken er maar niet uit te komen. Alsof ze niet wist wat te zeggen. Haar blik ging van mij tot naar haar smalle handen en dan weer terug naar mij. Ik besloot mijn mond even dicht te houden en haar even te laten. Het was ook omdat ik zelf niet echt wist wat te zeggen. Ze trok voorzichtig de zwart leren handschoen van haar hand af en ik bekeek die ook even. De handschoen diende niet om iets te verbergen, maar alleen voor anderen te beschermen van een plotse stormbui. Kleine sneeuwvlokjes vlogen om haar vinger en streken neer op haar hand, alsof ze nu een ijshandschoen aanhad.'Toen je je illusies voor het eerst echt gebruikte, heb je toen iemand pijn gedaan?' vroeg ze plots en ik keek haar even aan en knikte dan heel zacht. "Een soort van, het was nog maar de eerste keer dat ik mijn gave echt had gebruikt. Die jongen heeft nu vooral last van waanbeelden, helaas weet ik niet wat ik er aan kan doen." zeg ik zacht en beet even kort op mijn lip. De ijskristalen op haar hand begonnen te groeien, maar ietsje in de gevaarlijke richting. Nevara concentreerde zich diep en dwong het ijs om terug te keren en eenmaal dat gelukt was, deed ze haar handschoen weer aan. "Je moet het niet forceren, je moet het gewoon het perfecte moment vinden." zei ik dan uiteindelijk tegen haar. Meer woorden wilde ik er niet aan vuil maken, want ze moeste zich er toch goed bij voelen.

Samantha Jozephina Royles || Shape shifting || The academie of Guillotine -Outfit

"Ik zou het nou niet nieuwsgierig willen noemen, meer geïnteresseerd zijn." zei hij en ik keek hem even met één opgetrokken wenkbrauw aan. Ik kon zien aan zijn manier van doen, dat hij met 'geïnteresseerd' niet bedoelde van leuk vinden, maar gewoon informatie willen over mezelf. Iets dat eigenlijk erg gevaarlijk kon zijn. Helaas, want ik voelde me toch ietsje onrustig worden. Toen ik mijn gave aan hem toonde, zag ik weldegelijk nieuwsgierigheid is zijn donkere blauwe ogen. En algauw leken die nieuwsgierige trekjes in zijn ogen samen te smelten tot pretlichtjes die erg leken te stralen. "Dat is echt awesome!" zei hij met een brede glimlach. Net als een klein kind, die in een snoepjeswinkel terecht gekomen was. Mijn gezicht zat in een plooi, maar ik was weldegelijk verbaasd over zijn plotse gedrag. Hij leek vanbuiten erg stoer en een tikkeltje mysterieus, maar nu leek hij echter toch nog wat kinds te zijn en ook verlegen zo te zien. "Sorry, ik kan soms een beetje kinderlijk doen,"zei hij verontschuldigend met een kleine glimlach rondom zijn lippen. Ik glimlachte zwakjes terug. Eerlijk gezegd wilde ik dat ook wel eens voelen, terug kind zijn. Maar dit kon niet meer, ik kon niet meer terug naar wie ik vroeger was. "Maar je gave is echt leuk. Ik wou dat ik dat kon doen. Maar ik kan natuurlijk alleen maar mensen pijn doen of de pijn wegnemen, niet echt een geweldige gave zoals die van jou." zei hij en een kleine en zachte grinnik verliet mijn lippen. Het was eerder een beetje aan de sarcastische kant. Ik denk niet dat iemand ooit mijn gave zou willen. Ik wilde deze niet eens. Ik haalde een hand door mijn haren. Alhoewel, mensen zijn moordenaars. Iedereen zou ons het liefst dood zien, mijn blik liet ik glijden naar mijn donkerrood gelakte nagels. "Jou gave is tenminste nuttig, maar ah." mompelde ik haast onhoorbaar. "Vertel eens wat over jezelf." vroeg ik hem dan, terwijl ik een van mijn bruine lokken om mijn vingers wond en hem even onderzoekend, maar ook nieuwsgierig aankeek.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[Oeps, Miek, ik zal het zo aanpassen en dan zal ik jullie wel even begroeten.:') ]
Rosemarie "Rose" Lena Amoris || Flower power || The Academy of Brighton

Na mijn eerste woorden had ik gezien hoe hij lichtjes zijn schouders had opgehaald.
'Mijn fout ik was net aan het opletten,' zei de jongen met de bruine haren. 'Ik ben Maxwell, maar noem me alsjeblieft Max,' zei de jongen met een zwakke glimlach. Ik glimlachte ook en knikte.
'Ben je nieuw hier? want ik heb je nog nooit gezien.' Waren zijn volgende woorden. Ik grinnikte even en zei toen tegen Max:
'Nee, ik ben niet nieuw. Maar het is dan ook een grote school, het kan inderdaad zo zijn dat je me nog nooit gezien hebt. Ik ben geen beroemdheid of zo.' Ik glimlachte breed. Zelf hoefde ik niet zo beroemd te zijn, of nou ja, populair. Het liefst stond ik niet midden in de spotlight, dat liet ik maar aan andere mensen, of mutanten over.
'En ik vroeg me af wat je gave's zijn,' zei de jongen. Ik glimlachte even en keek toen om me heen. Aan onze rechterkant stond een plantenpot, maar de plant was wel zo goed als dood. Ik glimlachte even en liet de plant weer groeien. De kleuren ervan kwamen terug en de plant werd groter. Het zag er weer levendig uit. Daarna liet ik een roos groeien boven mijn hand, een mooie rode. Toen keek ik Max met een glimlach aan.
'Beantwoord dit je vraag? Wat is jouw gave eigenlijk?' Vroeg ik toen aan de jongen.

Ryan "Ry" Lucas Ashford || Pijn geven en wegnemen || The Academy of Brighton

Een zachte en kleine grinnik verliet haar lippen, het was een beetje aan de sarcastische kant. Maar veel aandacht besteedde ik daar niet aan. Haar hand ging door haar haren heen en haar blik liet ze glijden over haar donkerrood gelakte nagels.
"Jou gave is tenminste nuttig, maar ah." mompelde ze haast onhoorbaar. "Vertel eens wat over jezelf." vroeg Samantha me toen, terwijl ze een van haar bruine lokken om mijn vingers wond en me even onderzoekend, maar ook nieuwsgierig aankeek.
"Nuttig, maar deprimerend," mompelde ik zo zacht dat ze het misschien niet eens gehoord zou hebben. Toen trok ik me wat terug, niet letterlijk, ik hield er niet van om over mezelf te praten. Veel goede dingen waren er niet. "Zo interessant ben ik niet, ik heb niet zoveel te vertellen. Maar ik ben negentien jaar oud en kan nogal lui zijn. Ik heb de gewoonte om te roken, waar ik al een tijdje van probeer af te komen, en net wou ik dus bijna een sigaret pakken. Maar deed dat toch niet omdat ik dacht dat jij het niet zo leuk zou vinden en ik niet mag roken op het schoolgebied. Meer heb ik eigenlijk niet echt te vertellen. Zoals ik al zei, ik ben niet zo interessant," zei ik met een halve glimlach, die niet echt een van de vrolijkste was. "En jij?" Vroeg ik toen aan haar. Ik keek haar aan en wachtte af op haar antwoord.

[ bericht aangepast op 5 feb 2014 - 20:03 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

- Aangezien Lethe en TheDarkKing niet reageren doe ik het maar (: -

[ bericht aangepast op 5 feb 2014 - 20:08 ]

Maxwell 'Max' Anderson// The academy of brighton// Levende motor

Ik vroeg aan Rosemarie of ze nieuw was. 'Nee, ik ben niet nieuw. Maar het is ook een grote school, het kan inderdaad zo zijn dat je me nog nooit gezien hebt. Ik ben geen beroemdheid of zo.' Daar had ze gelijk in.
Ik was zelf ook niet zoon typ dat mensen opzocht om een praatje te maken. Daarna vroeg ik haar wat haar gave was, aangezien dat een standaard vraag was voor de mensen hier.
Rose glimlachte even en ik zag dat ze om zich heen keek. ik volgde haar blik naar een plant die er niet al te best uitzag en ineens begon de plant te groeien naar een levendige plant. ik was verbaast over haar gave en keek vervolgens naar haar hand waar een prachtige rode roos in groeide. Wauw, dit was echt schitterend.
'Beantwoord dit je vraag? vroeg ze en ik hield het enkel bij knikken. 'Ja, dit heeft mijn vraag wel beantwoord,' zei ik. 'Wat is jou gave eigenlijk?' Ik dacht even na, alleen het was dat ik het niet kon laten zien, omdat ik nergens iets kon vinden van een voertuig. 'Tja, ehm... Ik kan voertuigen laten starten door het aan te raken, alleen ik kan het niet voordoen,' zei ik teleurstellend. Ik had haar zo graag het willen laten zien, hoe mijn zenuwen oplichtte als ik de motorkap van een auto aanraakte en het spontaan aansloeg. 'Ik ben dus een soort levende motor.' Was mijn conclusie. Ik glimlachte even. Én heb ik jou vraag nu beantwoord?'
stelde ik haar vraag terug.

Vampire + Servant = Servamp

Kendall Francis Jackson II Brighton II Mensen laten doen wat hij wil.

"Auw, klote." mompelde het meisje waar ik tegen aanbotste binnensmonds. 'Sorry' zei ik, en wou door lopen, tot dat ze wat zei. "Ja, mij ook." zei ze tegen me. Ik knikte. "Zeg, rare vraag misschien maar, heb jij nog meer sigaretten bij je?" vroeg ze. Ik keek haar even licht verbaasd aan. 'Ehh, ja, wat dan?' vroeg ik. 'Wil je er soms een?' vroeg ik daarna. Eigenlijk geef ik nooit een sigaret weg, maar aangezien ik nu een voorraad heb kan ik er wel eentje missen. 'Dus, waarom zit jij hier?' vroeg ik, en keek een beetje om me heen. Hopelijk was mijn kamergenoot er nog niet zodat ik het beste bed kan claimen.

How far is far

Samantha Jozephina Royles || Shape shifting || The academie of Guillotine -Outfit

"Nuttig, maar deprimerend, "hoorde ik hem zacht mompelen. Ik wilde mijn mond openen, maar sloot die dan wijselijk. Ik wilde niet moeilijk gaan doen. Ik kende hem amper dus ik kon moeilijk erover beginnen. "Zo interessant ben ik niet, ik heb niet zoveel te vertellen. Maar ik ben negentien jaar oud en kan nogal lui zijn. Ik heb de gewoonte om te roken, waar ik al een tijdje van probeer af te komen, en net wou ik dus bijna een sigaret pakken. Maar deed dat toch niet omdat ik dacht dat jij het niet zo leuk zou vinden en ik niet mag roken op het schoolgebied. Meer heb ik eigenlijk niet echt te vertellen. Zoals ik al zei, ik ben niet zo interessant," vertelde hij dan en met een waterige glimlach, die er eerder somber uitzag, ik knikte even zacht. "Ik vind dat heus niet erg hoor, zolang je de rook maar niet in mijn gezicht blaast." zei ik met een kleine glimlach die ook weer rap verdween. Veel meer kwam ik niet over hem te weten, hij leek nogal een beetje terug te deinzen. "En jij?" vroeg hij me terug en ik haalde mijn schouders op. "Ik ben heus niet interessanter dan jou hoor." begon ik en ik keek hem even aan. "Ik ben van Franse afkomst, en woon hier nog maar enkele jaren. En verder hou ik wel van rust. En je moet heus niet opkijken als ik in de bomen zit, ik hou namelijk ervan om hoog en rustig te zitten." zei ik dan met een zwak glimlachje, mijn donkere kanten verborgen houden. Hij hoefde niet te weten dat mijn ouders vermoord waren, of dat ik een broer had. Ik keek weer even naar het schoolgebouw en dan weer naar te mensen die rondliepen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[@Kendizzzzle: Wil je -je wel aan het minimale aantal woorden houden.]

Rosemarie "Rose" Lena Amoris || Flower Power || Academy of Brighton ||

De jongen knikte. 'Ja, dit heeft mijn vraag wel beantwoord,' zei hij. Na mijn vraag zag ik hem even nadenken.
'Tja, ehm... Ik kan voertuigen laten starten door het aan te raken, alleen ik kan het niet voordoen,' zei Max teleurstellend. Ik h grinnikte even toen ik zag hoe beteuterd hij erbij stond.
'Je zult het me vast ooit wel eens kunnen laten zien.' Zei ik toen met een glimlach naar hem toe.
'Ik ben dus een soort levende motor.' Was zijn conclusie. Max glimlachte even. 'En heb ik jou vraag nu beantwoord?' 
stelde me mijn vraag terug. Ik glimlachte even naar hem en knikte toen.
'Ik kan niet wachten tot je het me eens kan laten zien,' zei ik met een glimlach naar hem toe. Opeens voelde ik hoe iemand tegen me opbotste waardoor ik voor de tweede keer in vijf minuten viel. Deze keer viel ik echter naar voren toe waardoor ik tegen Max aan viel. Ik hoorde hoe de persoon sorry naar me riep. Even moest ik mijn evenwicht terug vinden waarbij ik Max even goed vasthield. Het was maar goed dat mijn hoofd op zijn borstkas lag want anders had hij waarschijnlijk gezien dat ik rood werd. Nadat mijn evenwicht was hervonden liet ik hem los en zei met een glimlach:
'Sorry, alweer. Zullen we hier even weggaan? Straks botsen er nog meer mensen tegen ons op.' Ik glimlachte even naar hem.

Ryan "Ry" Lucas Ashford || Pijn geven en wegnemen || The Academy of Brighton ||

Samantha knikte even zacht. "Ik vind dat heus niet erg hoor, zolang je de rook maar niet in mijn gezicht blaast." had ze met een kleine glimlach die ook weer rap verdween na mijn woorden gezegd. Toen haalde ze haar schouders op. "Ik ben heus niet interessanter dan jou hoor." begon Samantha en ze keek me even aan. "Ik ben van Franse afkomst, en woon hier nog maar enkele jaren. En verder hou ik wel van rust. En je moet heus niet opkijken als ik in de bomen zit, ik hou namelijk ervan om hoog en rustig te zitten." zei ze toen met een zwak glimlachje. Ik knikte zacht en zag hoe ze even naar het schoolgebouw en de andere mensen keek. De tijd gebruikte ik om haar even in me op te nemen. Deze keer alleen beter dan daarvoor. Toen opende ik mijn mond weer en zei wat aarzelend:
"Ik hou van de natuur, vooral 's avonds als de zon ondergaat en in de ochtend. Vaak ben ik dan ook wel buiten te vinden. En..." even aarzel ik maar zeg dan. "Ik ben niet goed in vrienden maken, dat komt grotendeels ook door mezelf. Anderen hou ik op afstand. Vooral door mijn gave en... Mijn persoonlijkheid" Even glimlachte ik treurig maar keek toen naar de bijna strakblauwe hemel. Een vrolijke glimlach kwam daarna weer op mijn gezicht te staan.
"Maar voor de rest ben ik bijna volkomen normaal." Ik laat me achterover vallen op het gras en keek naar de hemel boven me. Een wolkje in de vorm van een hond die achter een bal aan rent.
"Kijk, Samantha, die wolf lijkt op een hond die een bal achterna rent." Zei ik tegen haar terwijl ik naar de wolk wees. Soms vond ik het wel grappig om naar de wolken te kijken en er vormen in te vinden. Al zal ik dat niet zo snel toegeven.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki