Mutant and Proud || 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 jan 2014 - 18:53 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Maxwell 'Max' Anderson//The academy of Brighton
Zoals gewoonlijk was het druk. En als ik ergens niet tegen kon was dit het wel. Ik had de hele zomer gewerkt in de garage. Ik liep rustig naar het prikbord, waar de kamerinellingen stonden. Ik zette mijn survival tas op de grond en keek naar de lijst.
Ik hoopte zo dat ik bij mijn vrienden zat, maar dit keer zat ik bij iemand die totaal onbekend voor me was. Ik keek ook naar de nummer. Kamer 649, jippie dat word een leuke wandeling. Ik pak mijn tas op en loop de gangen door naar kamer 649. Ik was opzich wel blij om hier weer te zijn. Ik had mijn broertjes in de zomer gezien toen hadden we ijs gegeten bij de populaire ijswinkel. Maar dat werd leuk onderbroken door mijn moeder.
Mijn broertjes zijn allebei gehandicapt. Ik was het buitenbeentje, totdat we de auto gingen wassen. Ik raakte de motorkap aan en ineens begonnen mijn zenuwen over mijn lichaam licht te geven. Het gebeurde in een aantal seconde en de motor begon te starten, de sleutels zaten niet eens in het contact. Ik liep door de gang en kwam bij kamer 649 aan. Ik zuchtte een keer en opende de deur en zag dat er nog niemand was. Mooi, dan had ik lekker de tijd om alles uit te pakken. Ik liep naar het bed bij het raam en gooide mijn tas erop. Ik ritste een zijvak open en haalde mijn vest en muts eruit, trok de muts over mijn hoofd en trok mijn vest aan en pakte de rest van mijn spullen uit.

Vampire + Servant = Servamp

Rosalie Jane Eatside || Supersnel || Academie van Guillotine
Ik wist dat het een drukte van belang was in de school, maar het stroomde steeds vol met leerlingen. Ik moest me ertussen door wurmen om naar binnen te gaan. Ik kreeg een affiche in mijn handen gedrukt met wat informatie. Ik keek op het briefje en probeerde te zien met wie ik een kamer moet delen.Met ene Calypso Dymphna Heartland moest ik een kamer delen. Gelukkig geen jongen. Ik sleepte de koffer op wieltjes achter me aan en mijn rugzak hing nog steeds over mijn schouders. Hier is het, dit moet kamer 145 zijn dacht ik in mezelf. Ik stond voor een bruine deur met het nummer 145. Ik drukte de klink naar beneden, maar ik hield mijn ogen nog steeds op het affiche waar veel informatie opstaat. De kamer was erg groot en met 2 bedden. Ik legde mijn koffer en tas op het bed, zelf plofte ik er ook op neer. Ik had een bomvolle koffer en een rugzak die bijna niet meer dicht kon. Dat is vast een heel werk voor een normaal mens maar niet voor mij, zei ik in mijn hoofd. Toch had ik er nu nog geen zin in totdat ik misschien wel werd gecommandeerd door iemand om het te doen. Hopelijk is mijj kamergenoot aardig en niet zo'n achterbaks grietje dat je veel tegenkomt.

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Elizabeth Lia Dawson II Schild II Lerares Bescherming & Gave’s leren beheersen

Op mijn rode high heels liep ik door de gangen van de school en glimlachte ik vriendelijk naar elke leerling die langs me liep. Ik had er weer zin in om mijn leerlingen te zien. Ze worden elke jaar weer ouder en volwasserner. Gelukkig, kregen we ook nieuwe studenten die ik weer mooi kon lesgeven. Ik kwam in de hoofdingang en er stroomden heel veel leerlingen. Sommige begroeten me enthausiast en sommige wat minder, maar dat maakte me niet uit. Ik streek een verdwaalde lok achter mijn oor en deed mijn paardenstaart wat strakker. Een paar docenten zag ik dat ze folders en fiche stonden uit te delen. De nieuwe jaar kon weer gaan beginnen met volle roddels en geheimen. Eén roddel had ik al gehoord en dat ging over mij. Iedereen was benieuwd naar mijn gave, sommige hadden gezegd dat ik geen gave had en dat ik gewoon wou lesgeven, andere twijfelde eraan. Maar alsnog waren ze allemaal nieuwschierig wat voor gave ik had. Het liefst wou ik dat het geheim was, dan was dat vooral in mijn voordeel. Ik was een levende schild, maar ik probeerde het zo min mogelijk te gebruiken. Ik wist waarom. Ik concentreerde me weer op de leerlingen en begroette een paar terug. Vervolgens liep ik naar mijn klaslokaal om daar alles te ordenen voor morgen. Want morgen begonnen de lessen weer.

One Who Travels A Higher Path.

Hector Kingston// Leraar Talen
Vrolijk stond ik aan de kinderen de folders aan het uitdelen. Het zou weer een geweldig jaar worden met de leerlingen en ik was weer eens van plan om de nieuwe studenten flink op te jagen. Ik had deze zomer vooral gebruikt om me te richten op het komende schooljaar. Ik had voor de leerlingen die ik al les gaf, een nieuwe taal om te leren en voor de nieuwe het gebruikelijke.
Sommige die langliepen waren bekend, andere juist weer niet. Met zes verschillende talen, zei ik ze welkom en ik moest eerlijk zeggen, dat ik er trots op was. Ik had het niet in de gaten of een bekende docent liep naar haar lokaal. Ik duwde de rest van de folders in de handen van een van de collega's en liep de hal door richting het lokaal. Ik stopte bij de deuropening en leunde er lichtjes tegenaan. Ik was altijd nieuwsgierig naar de andere docenten wat ze het komende jaar zouden geven. En daar maakte ik de eerste dag ook gebruik van.
'Zo, leuke zomer gehad?' vroeg ik de vrouwlijke docente voor me. 'Want dat moet in ieder geval beter zijn dan dat van mij,' ging ik verder om de sfeer wat op gang te laten komen.

Vampire + Servant = Servamp

Elizabeth Lia Dawson II Schild II Lerares Bescherming & Gave’s leren beheersen

Rustig ordende ik wat papieren bij elkaar, papieren die ik niet gauw nodig had en legde het op een plekje waar ik ze wel zou vinden. Ik had niet door dat één van mijn collega's tegen de deurpost aanleunde. Dus ik schrok op toen ik Hector's stem hoorde. Ik keek verschrikt zijn kant op en zuchtte. 'Maak je nooit gebruik van een begroeting?' vroeg ik zuchtend aan hem. Hector viel altijd meteen met de deur in huis. Ik hoorde wat hij zei en begon meteen over mijn zomer terug te denken. Ik had eerlijk gezegd een hele leuke vakantie. Ik ging met een paar vrienden naar Spanje en dat was echt heel erg leuk. 'Ja, ik had een hele leuke zomer gehad' beantwoorde ik op Hector's vraag. 'Hoezo zou mijn vakantie beter zijn dan van jou? Heb jij geen goede vakantie gehad?' vroeg ik op mijn beurt. Weer streek ik een lok uit mijn gezicht en plaatste het achter mijn oor. Altijd heel vervelend als verdwaalde lokken van hun plaats gingen. Ik keek hem een beetje onderzoekend aan en ging op mijn bureau leunen en sloeg mijn armen over elkaar en keek hem vervolgens vragend aan.

One Who Travels A Higher Path.

Dehlia Elín Haynes || Electrokinesis || The Academy of Guillotine || Outfit
Het wordt steeds drukker op de gangen, waar ik in principe geen probleem mee heb aangezien ik niet een groot fan ben van stiltes. Zelfs wanneer ik slaap wil ik nog een achtergrond geluid, het liefste regen. Helaas heb ik nog geen enkele van mijn vrienden gezien, alleen mensen die ik vaag van gezicht ken en irritante leraren, die sommige leerlingen nu al zitten te berispen. Pretverpesters.
Plots verandert het weer buiten en komt er achter de regenachtige wolken een stralende zon te voorschijn. Ik lach zacht om de verbaasde gezichten van sommige mensen en een lichte grijns verschijnt op mijn gezicht. De plotselinge weerverandering kan natuurlijk toevallig zijn, maar ik denk eerder dat Thade er mee te maken heeft, wat betekent dat hij aangekomen is. 'Eén momentje,' zeg ik tegen een mutant die net voorbijloopt. Ik pluk de affiche uit zijn hand en blader naar de kamerindeling van de jongens. Thade is ingedeeld met Thomas, ook een student van Guillotine, één met erg mooie vleugels. De jongen wiens affiche ik had gehad is inmiddels al verder gelopen. Ik haal mijn schouders op en gooi het papieren geval in de prullenbak, waarna ik op weg ga naar kamer k666.
Bij de kamer aangekomen, loop ik zonder aan te kloppen naar binnen. 'Hallo zonnestraaltje,' begroet ik Thade, terwijl ik naast hem op het bed plof. 'Alles goed?'

[ bericht aangepast op 2 feb 2014 - 19:34 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[ bericht aangepast op 30 jan 2014 - 17:21 ]

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

Met emotieloze blik keek ik naar het gebouw voor mijn neus. Mijn moeder had mij -na flink wat tranen- voor een tweede jaar afgezet bij The academie of Brighton, een school waar ik zou moeten leren mijn "gave" te beheersen. Mijn ouders hadden mij liever thuis, maar ze hadden het idee dat dit mij misschien hielp de schoonheid in de zien van wat ik kon. Belachelijk, want er was niks moois aan. Nou ja, de buitenkant was mooi, maar ijs was kil en verwoeste al het leven. Niet dat ik er niet van hield, ik was dol op winter en kou, maar ik was niet zo naïef om niet in te zien dat het hartstikke gevaarlijk was. Ik kon iedereen in mijn buurt bevriezen, ze allemaal pijn doen of doden en veel grip had ik er niet op. Eén sterke emotie was voldoende.
Na even diep in- en uitgeademd te hebben, ging ik de school binnen. Daar stonden net als vorig jaar mensen fiches uit te delen, waarop alle informatie stond die je nodig had. Ik knikte even naar de persoon en nam het ding aan, voor ik mij meteen stortte op de kamerindeling. Ik vond het vreselijk dat ik met iemand op een kamer moest zitten en de kans was groot dat ik zo snel mogelijk een alternatieve slaapplaats zou zoeken -wanneer ik sliep had ik minder controle over mijn emoties en ik had niet echt de behoefte om mijn kamergenote te bevriezen- maar ik was wel degelijk nieuwsgierig.
"Rosemarie Lena Amoris", het bloemenmeisje, zo kende ik haar. Ze was volgens mij wel aardig -niet dat ik veel contact met haar had, maar mensen lachten veel in haar buurt- dus dat was geen complete ramp. Het maakte mij echter wel bezorgd. Zou iemand met een plantenkracht zich kunnen verdedigen tegen mijn vrieskou, als dat nodig zou zijn?
Ik zuchtte en ging maar gewoon op weg naar mijn kamer. Veel kon ik er niet aan doen en blijkbaar vond de persoon die de kamerindeling het een goed idee om mij bij haar neer te zetten, het was vast een héél slim persoon -not-. Terwijl ik de kamerdeur opendeed, viel het mij op dat de wolken buiten plaats hadden gemaakt voor een felle zon, die de temperatuur flink liet stijgen. Zonder er echt moeite voor te doen, bracht ik de temperatuur in de kamer weer een stuk naar beneden en plofte op één van de bedden neer, om mijn tassen naast mij te leggen. Gelukkig was Rosemarie er nog niet en kon ik nog even afkoelen. Heel fijn, die zomerzon.

Happy Birthday my Potter!

Harry Harold Flindstone || Elk vast voorwerp besturen || The Academy Of Guillotine || Outfit

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton- Outfit

Deze ochtend was een erg regen achtige dag. De wolken stonden somber en het leek net alsof het een dipje had. In tegenstelling tot mij was ik erg blij met deze dag. Eindelijk weer naar school. Best wel vreemd om dit uit mijn mond te horen, maar dit was de plek waar ik mezelf kon zijn zonder dat iemand me een freak zou vinden. Mijn blik richtte zich naar de buitenwereld die voorbij leek te flitsen. Mijn vader wilde me gelukkig voeren naar de school zodat ik niet zou gaan moeten gaan sleuren met mijn bagage. Mijn bruine kijkers vestigen zich op 1 of tja 2 dingen. Kleine dauwdruppeltjes gleden keurig naar beneden buiten de auto tuit. Kronkelend , maar niet recht. Alsof hun korte leventje bestond uit verschillende wegen, waar ze telkens vielen en weer rechtop stonden. Mijn ogen vernauwden zich lichtjes toen ze beiden erg leken te schijnen, de treurige wolken waren uit het niets verdwenen en de zon straalde hoog aan de blauwe hemel. Het deed me tevreden glimlachen, want ook niet veel later zag ik mijn school in zicht. De auto stopte en meteen sprong ik er uit. Eerst deed ik mijn blauwe beanie weer goed om mijn hoofd en daarna haalde ik mijn spullen uit de auto. Mijn vader wenste me nog succes en ik haf hem een kort knikje en sjouwde dan mijn ene tas over mijn schouder en de andere hield ik vast. Zodra ik de vertrouwde poorten binnenging van de school kreeg ik de al bekende folder in mijn handen gedrukt. Al lopend bekeek ik het blaadje en bladerde ik door naar de kamer indelingen. Ik drukte nog vlug mijn bril even beter op mijn neus. Dat was één van mijn trekjes, hij was ietsje te groot waardoor hij vaak afzakte wat voor mij best vervelend was. Mijn bambi bruine ogen liet ik over de lettertjes heen glijden en daarna vond ik mijn kamernummer. '676' stond er op het al licht gekreukte papiertje. Met Ryan Ashford. Mijn mondhoekjes krulden lichtjes omhoog Ryan kende ik wel. Hij was vriendelijk en aangenaam, dus dat ging hopelijk wel leuk worden. Ik keek weer op van het blad en net op tijd, want ik botste bijna tegen iemand op. Ik had geluk dat hij het zelf niet gemerkt had en daarom loop ik zo subtiel mogelijk naar het internaatgebouw toe. Met enige vorm van tegenzin liep ik dan toch die vermoeiende trappen op en daarna kwam ik eindelijk in de hal van de kamers 600 enzo. Mijn tassen begonnen langzaamaan als lood te wegen, dus nu wilde ik wel graag mijn kamer vinden. Mijn benen droegen me door de gang heen en na tientallen cijfers gepasseerd te zijn vind ik dan uiteindelijk toch kamer 676. De donkere houten deur deed me weer denken aan mijn vorige jaren hier op deze school. Ieder jaar begin ik me hier beter te voelen. Ook heb ik mijn krachten veel beter onder controle. Ik klopte even, maar aangezien ik geen antwoord kreeg opende ik de deur en zag dat ik de eerste was hier. Vreemd, meestal was ik de laatkomer. Een zachte grinnik rolde over mijn lippen en ik zette mijn tassen neer op het linkse bed. Het was een soort van gewoonte van mij om links te slapen. Als Ryan daar liever wilde slapen, dan hoefde hij dat gewoon te vragen, maar ik hoopte echt van niet. Zin om uit te pakken had ik nog niet echt. Dat kwam meer zodra ik zeker wist waar ik alles wilde en om nu al mijn brein te breken, was vast niet zo'n denderend idee. Een zacht en opgelucht zushtje verliet mijn smalle lippen. "Even ronddwalen dan maar." mompel ik tegen mezelf. Ik drukte mijn zwarte bril weer wat beter op mijn neus en verliet daarna de kamer. Mijn handen stak ik in mijn broekzakken en ik besloot me te laten leiden door mijn eigen wereldje. Het normale gangpad, veranderde stilletjes aan. Het leek net alsof ik nu in een dorre woestijn stond. Ergens vond ik dit lichtjes vreemd maar ah. Ik hield wel van het uitzicht. De lucht had een oranje roze kleur en deed me rustig worden. Op mijn gemak liep ik door het zand heen. Jammer dat dit alleen voor mijn ogen bestemd was, maar ah. De warme gloed om mij heen verkilde plots en het leek asof het zand verging in sneeuw, lichte vlokjes dwarrelden op mijn lichaam neer. Een frons vormde zich op mijn voorhoofd en meteen kwam de realiteit terug. Ik stond nog steeds in een gang, maar de koele gloed bleef om me heen gangen. Mijn nieuwsgierigheid begon te branden en ik keek even naar de cijfernummertjes die op de houtendeur gegrafeerd stonden. '159' stond er in de deur die lichtjes op een kiertje stond. Nieuwsgierig piep ik even de kamer binnen. Een meisje met witblonde haren zat op haar bed. Haar haren leken net als sneeuw en een lichtelijk vermoeden deed me opwakkeren dat zij die koelte uitstraalt. Pas toen ik wat beter keek herkende ik het meisje als Nevada. Veel met haar gepraat had ik niet, ik kende haar eigenlijk alleen maar van zien en horen. Ik kon het niet laten om toch haar eens te begroeten. "Euh hoi, Ik ben Alexander. Sorry voor het storen, je deur stond open en euhm. Tja het is hier lekker fris." zei ik met een zwak glimlachje tegen haar. Misschien niet de beste openingszin maar ik wist niets anders te verzinnen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

Ik liet mijn in handschoenen verborgen handen even over de sluiting van mijn tas gaan. Erg veel zin om uit te pakken had ik op het moment niet, maar dat zou er binnenkort wel van moeten komen. Ik was gelukkig voor mijn kamergenote iemand die mijn kamer netjes hield en alles altijd opgeruimd had. Het hoorde bij het controle houden, de chaos vermijden. De rust zorgde er ook voor dat ik nu de temperatuur constant kon houden. Het vroor nog niet, waardoor er geen ijs ontstond, maar was wel heerlijk koud. Waarschijnlijk zouden anderen het hier maar kil vinden, maar ik had eerder last van de warmte. Nooit van zomer gehouden ook, maar dat zei ik nooit. Iedereen hield van zon, zee en strand en ik wilde normaal zijn.
'Euh hoi, Ik ben Alexander. Sorry voor het storen, je deur stond open en euhm. Tja het is hier lekker fris,' klonk het plots door de eerst nog met stilte gevulde kamer en geschrokken keek ik op. Meteen herstelde ik mij, toen ik merkte dat de temperatuur even schommelde en de neiging had verder te zakken. Mijn gezicht vormde zich weer tot het ijzige masker en ik bestudeerde de jongen in de deuropening. Zijn bambi bruine ogen zorgden ervoor dat ik hem herkende als de jongen die illusies op kon wekken. Verder wist ik vrij weinig van hem, behalve nu dan zijn naam, Alexander. Zijn lippen hadden een zwakke glimlach gevormd en dus leek het mij dat hij het niet slecht bedoelde. Daarbij leek de temperatuur niet te koud voor hem te zijn, maar voor de zekerheid nam ik toch even een diepe teug adem, waarna ik de warmte weer wat meer toeliet. Nog niet helemaal, maar in ieder genoeg om zeker te zijn dat hij er geen last van kon hebben. Ik kon er immers niet zeker van zijn dat hij het daadwerkelijk lékker fris vond. Misschien was hij wel gewoon nieuwsgierig.
'En je prefereert de koelte boven de warme zomerzon buiten?' vroeg ik hem. Misschien klonken mijn woorden er niet echt naar, maar ik wilde eigenlijk wel weten of hij de kou daadwerkelijk fijn vond, of dat hij gewoon wilde weten wat het veroorzaakte. 'Mijn naam is overigens Nevara.' Ook mijn lippen vormden een klein glimlachje, dat haast gelijk weer verdween, bang dat ik mij zou verliezen in welke emotie dan ook.

Happy Birthday my Potter!

Hector Kingston //Leraar Talen
' Maak je nooit gebruik van een begroeting?' vroeg Elizabeth, waarbij ik enkel glimlachte. Daarna vroeg ik of ze een leuke vakantie had gehad, waarbij ze nadacht. . 'Ja, ik had een hele leuke zomer gehad' zei ze op mijn vraag en dat gaf me een goed gevoel. 'Hoezo zou mijn vakantie beter zijn dan van jou? Heb jij geen goede vakantie gehad?' vroeg ze aan me, waarbij ik nu moest nadenken hoe mijn vakantie geweest was.
Naar het strand, zonnen in de tuin. Op vakantie naar het buitenland. 'Nee niet echt nee, beet je van alles wat,' beantwoorde ik haar vraag. Ik liep het lokaal in en nam plaats op een van de banken. 'Maar om terug te komen op je eerste vraag. Een hele goeden dag,' zei ik en tekende met mijn vinger kringeltjes op het hout. Ik moest wat vragen, maar mijn gedachtes waren voor de zon verdwenen. Ik keek uit het kleine raampje en zag dat de regenwolken verdwenen en plaatsmaakte voor de zon. Ik glimlachte enkel en bedacht dat het prettiger was om de zon te zien in plaats van vieze regen.
Een van de studenten was vast bezig om zijn krachten uit te proberen. Ik maakte er geen gebruik van om ze te straffen, aangezien het de eerste dag is. Ik wende me weer tot Elizabeth. 'Ben benieuwd hoe de nieuwe leerlingen zouden zijn,' zei ik om de stilte te verbreken.

Vampire + Servant = Servamp

Calypso Dymphna Heartland - Telepathie - Academy of Brighton

Een zucht van opluchting verlaat mijn lippen als mijn voeten zich eindelijk weer op de schoolgronden bevinden. De gehele zomer had ik besteed aan werken. Mijn nachten had ik doorgebracht in een goedkoop motel waar de muffe lucht je een gigantische koppijn gaf en de bedden je een hernia konden bezorgen. De lucht hier is fris en de gangen bekend. Ik kom met een glimlach op mijn gezicht de deuren binnen wandelen, twee koffers achter me aan slepend. Eén voor mijn kleding, de ander voor mijn boeken. Ik kan haast niet wachten alles weer in te richten naar mijn smaak. Nouja, mijn kant van de kamer tenminste. Ik hoop dat ik een beetje een aardige kamergenote heb. Voornamelijk één die niet al te slordig is. Maar meestal is het common courtesy om de kamer gezamelijk schoon en opgeruimd te houden, dus dat zou vast goedkomen.
      Eén van de eerste dingen die ik eenmaal binnen doe, is mijn geest openstellen. Een stormvloed van gedachten en verhalen komen binnen vallen en ik frons lichtjes. Nee, zo zal het niet gaan werken. Ik trek de gedachten in een overzichtelijke stroom en ga ze snel allemaal af. Ik weet dat het onbeleefd is om dit te doen, maar het is een gewoonte. Ik kan geen enkele kamer binnenstappen zonder zeker te zijn dat ik veilig ben. En mensen hun gedachten zijn nou eenmaal het meest verhelderend. Ik schud lichtjes mijn hoofd en een glimlach tovert zich om mijn lippen. Verbazingwekkend hoe mijn jaren hier de controle over mijn gave zo hebben verbeteren. Enkele jaren geleden had ik nog onafgebroken stromen van stemmen in mijn hoofd. Ik word uit mijn gedachten getrokken als er een fiche onder mijn neus word gedrukt. Ik neem hem aan en kijk een paar seconden verward naar degene die hem me aanreikt. Oh god, eerste dag en nu gebeuren zullen dingen al. Snel tover ik een glimlach op mijn gezicht en knik. Mompel een zacht 'dankje' en zoek vervolgens snel op welke kamer ik heb en met wie ik hem moet delen.
      De naam van het meisje komt me vaag bekend voor. Rosalie Jane Eatside. Ik geloof dat ze van Guillotine is. Niet dat dat veel zou moeten schelen. Langzaam ga ik verder naar mijn kamer. Twee koffers achter je aan slepen, is een moeilijke opgave als je tegelijk probeert om de rest van de lijst door te nemen. De meeste namen komen me bekend voor, al ken ik weinig mensen écht. Ik koppel ze meestal aan plaatsen waar ik ze vaak zie of dingen die voor mij eruit springen. Maar dat is niet bijster relevant momenteel. Nadat ik eens goed struikel en bijna op de grond beland omdat ik te gefocust ben op mijn fiche, besluit ik dat het tijd is om hem weg te stoppen. Gezien ik niet echt plek heb om hem snel kwijt te kunnen, stop ik hem tussen mijn lippen, die ik vervolgens hard op elkaar klem. Mijn koffers grijp ik weer fatsoenlijk vast en de weg naar mijn kamer gaat opeens vel sneller voorbij.
      Tot mijn verbazing is de deur al open als ik aan kom lopen. Ik had niet verwacht dat mijn kamergenote er al zou zijn. Ik voel de zenuwen meteen toenemen en haal even diep adem voordat ik de kamer binnen stap. Ik besef me dat ik er enigszins achterlijk uit moet zien met het affiche in mijn mond, maar er is niks wat ik daar nu nog aan kan doen. Snel bestudeer ik haar. Ze ziet er wel aardig uit, niks om bang voor te zijn. Zonder het me te beseffen, stel ik mijn eigen geest weer open en doe een snelle screening. Haar naam, leeftijd, kracht en humeur van het moment haal ik hier snel uit. Als ik mezelf er op betrap, sluit ik me snel weer af. Het is onbeleefd om dat te doen, Calypso. Gedraag je nu eens. Het is heus niet alsof ze je opeens bespringt en je ogen er uit gaat proberen te rukken. Rustig. Ik plaats mijn tassen snel naast mijn bed en haal het papier tussen mijn lippen vandaan. Wat gepaard gaat met een zacht gepiep, gezien het zich enigszins aan mijn lippen gehecht heeft en dat niet het fijnste gevoel van de wereld is als je het er af moet trekken. Ik leg het op mijn bed en wend me weer naar Rosalie. Een zachte glimlach verschijnt op mijn lippen en ik loop naar haar toe.
"Hey, ik ben Calypso. Jij moet Rosalie zijn." Ik steek mijn hand naar haar uit, in de hoop dat ze hem aanneemt en hem zal schudden. Hopelijk kunnen we het enigszins met elkaar vinden en vindt ze me aardig. Anders gaat dit een lang schooljaar worden.

[ bericht aangepast op 30 jan 2014 - 21:41 ]

If you don't stand for something, you'll fall for anything.

Yoru Namita Tsukiakari || Academy of Guillotine

Ik stond voor mijn school. De school waar ik 'geaccepteerd' werd, ondanks mijn gave en rare manier van bedekken. Ik miste Lyeon, Alice en Mikhail nu al. Ook al praatte ik niet veel tegen ze, ze wisten dat ik van ze hield en zij hielden van mij. Ik hield mijn gitaar dicht tegen me aan, omdat ik deze zeker niet wilde verliezen. Ik had mijn map met muziek in mijn zwarte rugzak zitten. Daar had ik ook een groot aantal mangaboekjes gestopt, gezien ik in de trein moest zitten om hierheen te komen. Mijn koffer sleepte ik achter me aan. Heel zwaar was deze niet, ik had niet te veel kleding meegenomen. Een stuk of zeven T-shirts vond ik wel genoeg, 3 sweaters, 4 broeken en 2 rokjes, en dan natuurlijk voor in het café twee strakke, zwarte broeken en twee zwarte topjes. Oh, en drie vesten. Als het al zwaar geweest zou zijn, kwam het door mijn boeken. Ik had gevraagd of Lyeon iedere maand een boek extra kon sturen naar het café waar ik werkte. Ik liep linea recta naar mijn kamer - ik had daarnet al op de kamerindeling gekeken.

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton- Outfit

Het meisje leek te schrikken, van me. Haar haren bewogen mee met heet plotse beweging en haar gezichtsuitdrukking ging ook strak en ijzig staan. Even kreeg ik dat koude rillingen gevoel, maar ik wist niet of het door haar plotse koude blik was of door te temperatuur die plots aardig begon te zakken. Zelf zo dat je een lichte vorm van dampwolkjes mijn lippen zag verlaten, maar algauw verdwenen die weer zodra het toch ietsje warmer werd dan daarnet nadat ze even diep adem leek gehaald te hebben. 'En je prefereert de koelte boven de warme zomerzon buiten?' vroeg ze me en ik haalde mijn schouders kort op. "Nou niet echt, maar eenmaal het zomer is, is het erg moeilijk om af te koelen terwijl je in de winter alleen jezelf moet opwarmen." zei ik schouder ophalend. "Maar inderdaad heb ik het toch liever op de koele winter. gezellige sfeer, lekker voor de kachel zitten en rustig een boek lezen." vervolgde ik er dan na met weer datzelfde glimlachje rond mijn lippen. 'Mijn naam is overigens Nevara.' zei ze en deze keer maakte die koele blik ook plaats voor een glimlachje rond haar lippen. Niet geheel groot, maar het was een begin. "Aangenaame kennismaking." zei ik dan vriendelijk. Nog steeds brandde mijn nieuwsgierigheid enorm en ik kon het ook niet laten om me stil te houden. "Nevara, speciale naam. Wat betekend het? " vroeg ik haar met een klein nieuwsgierig glimlachje. Die naam paste haar wel. Klonk mysterieus, maar ook wel bijzonder. Waarschijnlijk ook had deze een speciale betekenis. In tegenstelling tot Alexander. Mijn naam was niet zo bijzonder en vaak kortte ik die ook af tot Alex, omdat dat toch ietsje beter bij me leek te passen. Volgens mij behoorde ze ook bij de Brighton academie als ik me niet vergiste. Ik gokte het niet alleen met haar lichtblauwe topje, maar ook had ik het al van anderen gehoord. Iets wat ik ook wel een beetje vreemd vond, waren de inktzwarte leren handschoentjes die ze om had. Ik kan wel tientallen redenen bedenken waarom ze die zou dragen, maar alleen zei kan de echte reden weten, maar ook uit beleefdheid besloot ik dit niet de vragen, het waren dan ook mijn zaakjes niet.

Samantha Jozephina Royles || Shape shifting || The academie of Guillotine -Outfit

Met mijn bloedrode valies achter me aan rollend, keek ik recht voor mij uit. Mijn net zo rode lippen contrasteerden erg met mijn witte outfit, maar dat maakte het juist ietsje spannender, vond ik. Zo'n enkele meters voor me bevond zich de school. Dit jaar zou het mijn tweede jaar worden. Vorig jaar viel het redelijk mee, maar ik ben nog niet echt uit mijn schulp gekropen. Ik voelde me daar nog wat onveilig. Ik haalde een hand door mijn donkerbruine, wilde lokken die lichtjes meesuisden met de zacht huilende wind, die plots stil lag en de zon door het wolkendek heenglipte. Dit was zowiezo het werk van een soortgenoot. Een mutant net zoals ik. Mijn gave was voor mij erg dierbaar. Het enige wat ik nog heb van mijn ouders. Mijn blauwe ogen vernauwen zich licht. En ooit zou ik deze gebruiken voor mijn geluk op te bouwen, door mij te wreken. Mijn blik glijd even naar mijn nagels die ik in het zwart mat en glans had geschilderd. Ik hield van dit soort combinaties. Ruw voor mijn binnenkant, maar glad voor de buitenkant. Ik liep op mijn gemak de grote poorten binnen van het schoolgebouw en nam dan ook zonder die persoon een blik waardig te gunnen het foldertje uit zijn handen en liep dan door tot ik op een rustig plaatsje stond zodat niemand me kon storen. Ik liet mijn koffer los en bestudeerde de flayer. 'k167 Samantha Jozephina Royles - Yoru Namita Tsukiakari' stond er. Meteen kreeg ik een beeld van mijn kamergenote. Gelukkig ook iemand uit Guillotine en niet uit Brighton. Dat zou ik vast niet overleefd hebben. Ik dacht even diep na en kwam dan tot de conclusie dat Yoru diegenen was die altijd erg opviel. Ze had vaak van dat felgekleurde haar wat ik wel nog cool vond, maar zelf zou ik er niet mee staan. Ik was dan ook niet zo'n Gothic/Metalhead type , ik was eerder rock als je het zo zou vergelijken. Ik propte het blaadje in mijn broekzak en liep het gebouw in om zo mijn weg te zoeken in het gebouw en zo richting mijn slaapvertrek te gaan. Als ik er dan eindelijk toekom merk ik dat mijn kamergenote er al is en ga ik de kamer binnen. Mijn blik richt ik even over haar en ik was blij dat ik toch gelijk had. Ik was namelijk niet goed met namen en gezichten onthouden. "Hay, ik ben Sam. Je kamergenote. Dus welk bed wil jij?" zei ik misschien ietsje kort, maar wel erg duidelijk. Ik maakte niet zo gauw dingen los over mezelf dus het zou wel nog even kunnen duren voordat ik wat vriendelijker zou kunnen zijn tegen haar.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH