Mutant and Proud || 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 jan 2014 - 18:53 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

{Mijn topics ~ Ik ga aan mijn begin posts beginnen (: }

Credendo Vides

DreamerN schreef:
{Mijn topics ~ Ik ga aan mijn begin posts beginnen (: }

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton- Outfit

Nevara knikte meteen op mijn tweede vraag, wat dus betekende dat ze op dezelfde school als ik zat. Haar witte haren vielen glad en soepel over haar schouders heen. Haar lokken deden me denken aan de sneeuw die net op de eerste winterdag naar beneden dwarrelden. Het leek eigenlijk een beetje op een... Illusie. 'Ja, ik zit op Brighton.Jij ook?'vroeg ze me een nu merkte ik ook haar nieuwsgierigheid op. "Ja, inderdaad.Brigjton is een geweldige school,vind je niet?"zei ik met een vriendelijke glimlach. Een aangenaam gevoel wakkerde zich vanbinnen. Ik vond het fijn dat ik weer een nieuw iemand heb leren kennen. Ik kende natuurlijk niet iedereen maar dat is juist fijner en gezelliger. 'En dit is pas mijn tweede jaar. Jij loopt hiervast al langer rond?' kqatste ze dan de bal terug en weer knikte ik. "Dit word mijn vierde jaar normaal gezien."zei ik toch lichtelijk trots. Zo'n drie en een half jaar geleden ben ik hier toegekomen dus eijenlijk had ik maar de helf van mijneerste jaar kunnen volgen. Best wel bijzonder hoe veel ik geëvolueerd ben. Van kleine pup die zijn draai niet wist te vinden, die eerder bang was van zichzelf en anderen. Tot iemand die zijn gave bijna onder volledige controle heeft een niets liever doet dan soortgenoten te leren kennen. "Wil je eens wat van jee gave laten zitten? Het hoeft niet als je niet wilt. Dat begrijp ik volkomen."vroeg ik haar. Ik wist al dat ze koude kon uitstralen op een warme dag, maar ik was er dan ook van overtuigd dat ze veel meer kon dan dat alleen.
Samantha Jozephina Royles || Shape shifting || The academie of Guillotine -Outfit
Mijn kamergenote keek me even aan en richtte zich weer op de bedden, waarna ze zonder nog maar éen woord te zeggen haar koffers op het bed bij het raam neergooide. Ik trok even mijn wenkbrauwen verbaast op een zeer keek me even vragend aan en daarna begon ze met uitpakken.Lekker spraakzaam zeg.. Ik eiste mijn rode koffer open en pakte dan ook mijn spullen uit een gaaf alles keurig een plaats. Veel had ik niet mee, in vergelijking met haar had ik geen instrumenten oog boeken mee al ken wat kleren en drie erg belangrijke foto's. Van mijn ouders mijn broer en mijn grootouders. Ik beet kort op mijn lip en nadat ik alles in mijn klerenkast gekregen had vertrok ik zonder nog een woord te zeggen. Ik wilde even rust en ik liep het slaapvertrek uit een vervolgde mijn weg naar het plein ik plofte me net op een bankje en keek voor me uit naar het grasspleintje.

.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ryan "Ry" Lucas Ashford || Pijn weghalen en geven || The Academie of Brighton

Met een glimlach was ik het plein van de school opgelopen, met een bedankje had ik het blad wat ze naar me toestaken aangenomen en liep toen gelijk door naar binnen. Even blikte ik op het blad in mijn hand. Kamer 676 met Alexander Tylson. Hem kende ik wel, hij was wel aardig. Opgelucht dat ik niet bij iemand sliep die ik niet mocht, wat echt een ramp geworden zou zijn, zag ik dat ik wat later was dan normaal. Want door de hele school zag ik alweer kinderen lopen, met elkaar praten of aan het lachen.
Zodra ik bij mijn kamer was gekomen liep ik naar binnen toe en eiste een van de twee bedden op. Nadat ik mijn spullen had opgeruimd ging ik weer weg. Met grote passen liep ik door de school heen tot ik weer buiten was. Een jas had ik niet aan, dat vond ik niet nodig vanwege het weer.
Even keek ik om me heen, in de hoop dat ik een bekend gezicht zag, maar echt iemand herkennen deed ik nog niet daarom liep ik maar over het schoolplein heen. Een meisje op een bank kwam in mijn oogzicht en even nam ik haar nieuwsgierig in me op. Bruin haar met krullen. Zittend leek ze nogal klein. Even twijfelde ik, maar liep dan naar haar toe. Volgens mij had ik haar wel eens eerder gezien, maar nooit echt mee gesproken.
"Mag ik naast je zitten?" Vroeg ik toen aan haar met een knikje naar het bankje toe. Een halve glimlach kwam op mijn gezicht te staan. "Ik ben trouwens Ryan." Ik keek haar even afwachtend aan.

[ bericht aangepast op 2 feb 2014 - 15:47 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Calypso Dymphna Heartland - Telepathie - Academy of Brighton - Outfit

Ik glimlach om haar overduidelijke enthousiasme, de meeste studenten zouden het niet zo fijn vinden om vast te zitten met een studente van de 'rivaliserende' school. Ik heb een goed gevoel over haar en verdwaal even in mijn eigen gedachten. Het is raar om te denken dat ik alweer een jaar hier zal verblijven. In korte tijd heb ik een plek gevonden die voelt als thuis, met mensen die bekend en ongevaarlijk zijn. Die me niet meteen in een gekkenhuis willen gooien als ze achter mijn gave komen en die niet denken dat ik een labiele tiener ben die een gevaar voor haarzelf en de samenleving is. Ik glimlach weer als ze me vraagt wat mijn kracht is.
"Ik hoor stemmen in mijn hoofd." Ik knik plechtig en vertrek vervolgens mijn gezicht als ik me bedenk hoe ongelukkig dat er uit kwam. Een hevige blos verschijnt op mijn wangen.
"Ik bedoel.. Ik ehm.. Ja. Telepathie. Soort van. Ik kan mensen hun gedachten horen en er in rond spitten." Ik glimlach lichtjes, de blos nog steeds aanwezig. Even aarzel ik, maar dan besluit ik toch mijn kracht te gebruiken.
"Dat, en ik kan mijn gedachten in iemand anders hun gedachten plaatsen." Als het goed is, hoort mijn stem nu helder in haar hoofd te weerklinken. De meeste mensen schrikken er van of reageren in ieder geval niet al te positief de eerste keer. Ik ben benieuwd hoe zij reageert.
"Wat is jouw kracht?" Ik glimlach weer. Zelfs al weet ik al wat haar kracht is, het is wel net zo beleefd om het te vragen. Dat en ze hoeft niet te weten dat ik haar geest al binnengedrongen ben.

If you don't stand for something, you'll fall for anything.

Rosalie Jane Eatside || Supersnel || Academie van Guillotine

Toen ik haar vroeg wat haar kracht is glimlachte ze. ''Ik hoor stemmen in mijn hoofd'' zei ze. Ik knikte dat ik het snapte. ''Ik bedoel.. Ik ehm.. Ja. Telepathie. Soort van.. Ik kan mensen hun gedachten horen en er in rond spitten'' zei ze en ze bloosde lichtjes. Plotseling hoorde ik haar stem helder in mijn gedachtes. ''Dat, en ik kan mijn gedachten in iemand anders hun gedachten plaatsen.'' zei ze in mijn hoofd. 'Wauw! dat is echt een geweldige gave!' riep ik enthousiast uit. Ik vond het heel normaal dat iemand zijn of haar gave op mij gebruikt. ''Wat is jouw kracht?'' vraagt ze nieuwsgierig. 'Oh, eh, ik heb de gave om supersnel te zijn.' zei ik. 'Ik heb nog een hele koffer en tas uit te pakken, maar dankzij mijn gave lukt dat in 5 seconden' zei ik glimlachend. Ik wou het graag uitproberen maar ik wou eerst haar antwoord weten of ze dat goed vond. 'Tja, en omdat ik onmenselijk snel ben, kan ik dingen doen die normale mensen niet kunnen' zei ik er nog trots achter aan. Ik vond Calypso haar gave heel erg interessant, en hopelijk zou ze mijn gave ook heel cool vinden.

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

Ik beet haalde mijn schouders lichtjes op, toen hij Brighton een geweldige school noemde. Ik voelde hier altijd een soort druk. Ze wilden immers dat je je gave oefende, maar ik gebruikte hem liever niet in het bijzijn van andere mensen, ook al voelde het loslaten van de greep op alles wel goed, maar het was te gevaarlijk. Ik had al eens iemand zoveel pijn gedaan dat ze naar het ziekenhuis moest en dit zou mij niet nog een keer overkomen. Ja, ze pestte mij, deed mij ook pijn, maar dat was geen excuus, zoals mijn ouders het altijd lieten lijken. Er was geen excuus voor. Het was mijn schuld, punt uit. Ik zou alleen mijn gave gebruiken, wanneer ik er zeker van was dat ik niemand pijn kon doen.
'Dit word mijn vierde jaar normaal gezien.' Ik kon aan zijn stem horen dat hij er trots op was. Waarschijnlijk had hij zijn gave dus haast volledig onder controle, althans, zo was het in ieder geval bij de meeste studenten die hier al zolang zaten. Ik wist echter niet wat het was en vroeg er niet naar, omdat hij dan misschien ook vragen zou gaan stellen aan mij. Veel hielp het alleen niet, want blijkbaar stelde hij gewoon uit zichzelf al vragen.
'Wil je eens wat van je gave laten zien? Het hoeft niet als je niet wilt. Dat begrijp ik volkomen.' Mijn ogen werden voor een fractie van een seconde groot, voor mijn ijzige masker weer op mijn gezicht kwam te staan en mijn handen klemden zich om de rand van het bed. Waarom moest hij dat nou weer per se vragen?
'Wat?' bracht ik dan ook in mijn vlaag van verbijstering uit, voor ik mijzelf weer onder controle had. Gelukkig was ik net al gestopt met het beïnvloeden van de temperatuur in de kamer, waardoor alleen de puntjes van mijn veilig verborgen vingers afkoelden en er een ijzig laagje rondom kwam te liggen. Het ging amper door de handschoenen heen, wat weeral bewees dat ze maar al te handig waren.
'Nee, tenzij je de zieke behoefte hebt de kans te lopen te veranderen in een sneeuwpop?' klonk het sarcastisch uit mijn mond en ik stond op om te beginnen met het opmaken van mijn bed. Gewoon om Alexander even de rug te kunnen toekeren en te kijken hoe ijzig mijn handen waren geworden. Ik trok voorzichtig één van de handschoentjes af, keek hoe mijn vingers weer hun normale uiterlijk kregen en verborg ze weer, waarna ik verder met mijn bed ging.
'Wat is jouw gave eigenlijk?' vroeg ik en ik draaide mijn hoofd weer iets in zijn richting, omdat ik niet geheel onbeleefd wilde lijken.

Happy Birthday my Potter!

Harry Harold Flindstone || Elk vast voorwerp besturen || The Academy Of Guillotine || Outfit

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Christina 'Christy' Burnwood || Academy of Guillotine || Outfit|| Telefoon


Kijkend naar buiten sloot ik Whatsapp, en deed ze haar telefoon in haar broekzak. Daar stond een jongen die z'n peuk uitdeed. Ik had nog nooit echt gerookt maar ik was er wel altijd nieuwsgierig naar geweest. Hoe zou het smaken? Dat soort vragen bleven altijd in mijn hoofd rondspoken.
Ik had werkelijk waar geen idee waarom- Zoals ik altijd had als ik dit deed- Maar ik verstopte me achter een muur, en wachtte rustig af tot hij naar binnenkwam. En hij kwam naar binnen, zou hij nog meer sigaretten hebben? Verbaasd liep ik op hem af, niet echt met mijn hoofd erbij knalde ik tegen hem op.
"Auw, klote." mompelde ik binnensmonds.
"Sorry." Zei de jongen tegen mij. Oh, dat was dus ook weer geregeld.
"Ja, mij ook." Zei ik tegen hem. Mijn nieuwsgierigheid brandde van binnen, en ik wou het maar al te graag weten.
"Zeg, rare vraag misschien maar, heb jij nog meer sigaretten bij je?" Vroeg ik, een beetje zachter dan daarnet.

"I Was Born To Be A Warrior, And Now I Am."

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton- Outfit

Nevara haalde haar schouders op. Alsof ze niet graag discussieerde over de scholen.Haar ogen schoten open en een ijzige windvlaag waaide onrustig in het kleine kamertje. Blijkbaar lag het onderwerp haar gevoelig. En ik voelde me ook schuldig dat ik het vroeg. Ik huiverde even van de ijzige koude en ook wat van schaamte."Nee,tenzije de zieke behoefte hebt om de kans te lopen om te veranderen in een sneeuwpop .?"zei ze sarcastisch. ik richtte mijn blik even op mijn vingers en drukte opnieuw mijn bril op mijn neus. Ze deed haar handschoentjes af en bekeek haar vingersdie even bevroren leken te zijn."Wat is jouw gave eigenlijk?" vroeg ze me dan een keek me even over haar schouder heen aan. "Ik kan illusies opwekken"zei ik met een zwak glimlachje."En sorry, ik had het niet mogen vragen."mompelde ik dan verschuldigend.

Samantha Jozephina Royles || Shape shifting || The academie of Guillotine -Outfit
Ik sloot even genieten mijn heldere blauwe ogen en haalde even diep adem. Et was niet echt een klik te voelen bij mijn nieuwe kamergenote dus dat werd vast niets.Langzaam opende ik mijn ogen weer en liet mijn blik even rond glijden nogsteeds kwamen et vele nieuwe gezichten binnen met veel koffers. Eerlijk gezegd wilde ik hier niet zijn. Ik had liever bij mijn broer gezeten maar hij ging dit jaar gaan werken zodat weer toch nog kunnen overleven zonder deze school. Diep in gedachten verzonken had ik niet door dat eert iemand naast me kwam staan en dus schrok ik ook licht van de jongen die plots naast me stond."Mag ik naast je zitten?"vroeg hij me met een knikje richting het oude houten bankje. Ik knikte even zacht, waardoor mijn krullende lokken vrolijk meebewogen. En halve, maar toch vriendelijke glimlach sierde zijn lippen. Vluchtig liet ik mijn blik toch even over de jongen glijden. Hij zag er ietsje ouder uit, hij was groot en had een gespierde bouw. Zij bruine haren zaten ietsje warrig en zijn ogen stonden erg vriendelijk. Aan zijn kleren te zien gokje ik dat hij op Brighton zat. Ik wist het niet zeker want mijn outfit was ook niet helemaal op Guillotine gericht, maar mijn bloedrode lippen gaven dan weer een duidelijke hint."Ik ben trouwens Ryan"sterke de jongen zich voor. "Samantha, maar je mag me ook Sam noemen"stelde ik mezelf dan ook voor. Kort en bondig. Ik vertrouwde hem nog niet genoeg om meer info over mezelf te vertellen.
.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Calypso Dymphna Heartland - Telepathie - Academy of Brighton - Outfit

Ik glimlach als om haar enthousiasme over haar gave. Het was niet vaak dat mensen zo vol trots er over konden praten. Natuurlijk kende ik anderen die dat wel deden, maar er waren er genoeg die hetzelfde enthousiasme niet op konden brengen. Ik behoor eerder toe aan de tweede groep dan aan de eerste, maar mijn gave is relatief gezien niet erg schadelijk. Behalve als ik de controle verlies of mijn eigen emoties me naar de kop laat stijgen. Ik ril lichtjes als ik terugdenk aan de dokter die me 6 jaar van mijn leven probeerde te helpen. Het was mijn bedoeling niet om hem iets aan te doen, ik wilde daar gewoon weg. Nou, weg ging ik. Met een knal, bij wijze van spreken. Dit is echter niet het moment om daar aan te gaan denken. Ik voel hoe mijn gave nu al weer op hol slaat en ik willekeurig onderdelen van gedachten binnen begin te krijgen. Ik haal even diep adem en glimlach naar Rosalie.
"Dat klinkt als een geweldige gave. Vooral heel erg handig op dit soort momenten. Je zult ongetwijfeld de snelste hardloopster zijn op deze school." Ik grinnik.
"Ik denk niet dat ik al te snel zal zijn met mijn spullen uitpakken. Meestal doe ik er een goede twee tot drie dagen over voordat alles staat waar ik het wil hebben. Ik hoop dat je dat niet erg vindt? Ik zal de kamer netjes houden, daar niet van." Ik glimlach aardig naar haar.
"Ik was van plan wat van mijn vrienden op te zoeken, dus vanavond zal ik beginnen met uitpakken. Is dat goed?" Ik hoopte dat ze er niet op stond dat ik het meteen zou doen. Vast niet. Ik had echt even behoefte aan mijn vrienden lastig vallen na ze een hele zomer te moeten hebben missen. Ik was al weer vergeten hoe erg ik het haat om alleen te zijn.

If you don't stand for something, you'll fall for anything.

Hector Kingston// Leraar Talen
Ik luisterde naar Elizabeth die zei dat ze het moeilijk zouden krijgen in de les, en daar gaf ik haar groot gelijk in. Ik moest zelf toegeven dat ik af en toe ook eens last had van alle talen die zomaar zonder te beseffen uit mijn mond vloeide. Daarna wenste ze me succes met de eerste jaars en dat gaf me iets om mee te glimlachen.'Jij ook trouwens, ik ga maar weer eens folders uitdelen,' zei ik, stond op en liep naar de deur. Ik twijfelde om nog wat te zeggen, maar besloot om toch maar naar mijn eigen lokaal te gaan. Ik liep door de gangen naar mijn lokaal en klikte de schakelaar om, waardoor er een explosie van licht mijn ogen deed knipperen.
Rustig liep ik naar mijn bureau en ging op de vervallen stoel zitten en keek naar het bureau waar een dikke laag stof op zat. Ik pakte uit mijn lade een grote stapel werk van voor de zomer. Zuchttend bladerde ik door de stapel heen en ik wist dat dit een hele klus zou worden. Ik liet me achterover vallen, keek het lokaal door die kaal en onverzorgd eruitzag. Jippie nog een klus voor morgen.

Vampire + Servant = Servamp

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

Mijn vingers maakten vlug het bed netjes, zodat ik dat in ieder geval vanavond niet meer hoefde te doen. Het liet mij ook de vraag van Alexander vergeten, wat hielp bij het rustig worden in mijn hoofd en zolang het daar rustig was, was er niks aan de hand. Ondertussen beantwoordde Alexander mijn vraag, waarop ik weer op het bed ging zitten en hem weer aankeek.
'Ik kan illusies opwekken,' zei hij met een zwakke glimlach. Dat klonk best cool, maar wel eng. Zou dat beteken dat hij mij alles kon laten zien wat hij maar wilde? Dat hij mensen helemaal voor de gek kon houden? 'En sorry, ik had het niet mogen vragen,' mompelde hij er verontschuldigend achteraan. Meteen voelde ik mij schuldig dat ik hem zich schuldig had laten voelen -dat klinkt volgens mij alleen maar vreemder, als ik het hardop zou zeggen- over zijn vraag. Dat was namelijk niet mijn bedoeling geweest. Het was niet zijn schuld. Ik was hier de mutant met de ijskracht die ze niet kon beheersen. Dat was volledig aan mij te wijten.
'Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik ben hier het rare kind dat moeite heeft niet de halve school met ijs te bedekken,' zei ik daarom ook. 'Ik...' Mijn blik verplaatste zich naar mijn schoenen, die opeens wel heel erg interessant werden. Ik vond dat ik de jongen een uitleg verschuldigd was en prefereerde eerlijkheid altijd, dus besloot ik het maar gewoon uit te leggen. 'Ik kan het niet goed beheersen. Straks bevries ik je nog. Daarom praat ik ook meestal niet met mensen en laat ze denken dat ze mij niet interesseren. Dan blijven ze veilig bij mij uit de buurt. Er zijn maar een paar mensen op deze school waarbij ik mijzelf vertrouw.'

Happy Birthday my Potter!

Dehlia Elín Haynes || Electrokinesis || The Academy of Guillotine || Outfit
'Je zou het kunnen vragen. Al weet ik niet of de vraag "mag ik je aanraken" een erg leuke vraag is.' Thade grijnst lichtjes en ik schud lachend mijn hoofd. 'Hangt er vanaf of hij van vrouwelijke aanraking houdt.' Ik wiebel kort met mijn wenkbrauwen. 'En anders doe ik het gewoon stiekem.' Ik vraag me af of hij gevoel zal hebben in zijn vleugels.
      Het gesprek over onze kamergenoten wordt onderbroken door Harry, die in de deuropening staat en ons naar onze vakantie vraagt. Ik geef hem hetzelfde antwoord als Thade. Misschien dat ik een van beide straks nog meer vertel, maar ik weet het niet. 'Mijn vakantie was ook wel lachen, voor het geval het iemand boeit,' is Thade's antwoord. Ik glimlach iets. Tenminste iemand die een leuke vakantie heeft gehad. 'Die van mij was wel aardig, ik ben vanuit Los Angeles naar Chicago gereisd met mijn ouders,' antwoordt Harry nog op mijn vraag. Ik wilde dat ik nog met mijn ouders kon reizen, maar ik betwijfel zeer of dat ooit nog zal gebeuren. 'Was het leuk daar?'
      Dan dringt een niet zo prettige lucht mijn neusgaten binnen en ruik ik even aan Thade, om hem vervolgens mee te delen dat hij naar zweet ruikt. Hij springt wat meisjesachtig omhoog wanneer ik hem in zijn zij prik. 'Tja, wat wil je,' zegt hij zacht. 'Er staat geen wasmachine in dat klote hutje waar ik een hele zomer ben geweest.' De frons op zijn gezicht laat me vermoeden dat zijn vakantie toch niet zo "lachen" was als hij vertelde en ik neem mezelf voor om hem er later nog naar te vragen.
      'Ik wil je kleren wel wassen anders. Zelfs je onderbroeken, tenminste, alleen als je daar geen vieze dingen mee gedaan hebt. Als er remsporen inzitten mag je ze zelf wassen.' Thade lacht hierop en geeft me een duw tegen mijn schouders, waardoor ik bijna van het bed afval. Al ligt dat eerder aan mij, dan dat hij hard duwde. 'Ik ben een jongen. Natuurlijk zitten er remsporen in.' Ik trek een vies gezicht. 'Gatver, viezerik dat je bent,' grinnik ik, terwijl hij opstaat, naar zijn kast loopt en er een stapel kleding uitpakt. Met een dankbare blik op zijn gezicht geeft hij de stapel aan mij. Daar doe ik het voor. 'Alsjeblieft.'
      'Geweldig en dat geef je nog wel aan een meisje,' zegt Harry. Ik haal mijn schouders op en duw de stapel kleding van mijn schoot, aangezien ik niet van plan ben ze nu gelijk te wassen. 'Het zal wel moeten hé. Als Thadie hier zo blijft stinken, krijgt hij nooit een vriendinnetje.' Plagerig steek ik mijn tong naar hem uit en ik moet me inhouden niet zachtjes in zijn wang te knijpen. 'Je komt er trouwens niet zo gemakkelijk vanaf,' vervolg ik. 'Jij gaat gewoon mee als ik ze ga wassen, dan kan je zien hoe het moet en dan kan je het af en toe ook eens zelf doen.'

[ bericht aangepast op 2 feb 2014 - 20:02 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ryan "Ry" Lucas Ashford || Pijn geven en wegnemen || The Academy of Brighton

Het meisje knikte even zacht, waardoor haar krullende lokken vrolijk mee bewogen. Haar bloedrode lippen vielen me op, ze kwam dus van Guillotine.
"Samantha, maar je mag me ook Sam noemen" stelde ze zichzelf toen ook voor, kort en bondig. Ondertussen ging ik naast haar zitten, maar wel zo dat ik niet in haar persoonlijke ruimte kwam. Iets wat ze me waarschijnlijk kwalijk zou nemen als ik dat zou doen, niet dat ik dat van plan was. Ik was niet iemand die met elk meisje die hij tegenkwam ging flirten.
Even gleed mijn hand naar mijn broekzak toe waar mijn sigaretten inzaten, maar bedacht me toen dat je niet mocht roken op het schoolplein - niet dat ik me daar vaak wat van aantrok - maar dat Sam het waarschijnlijk ook niet op prijs zou stellen als ik naast haar ging roken.
Ik haalde mijn hand weer weg en leunde toen maar naar voren toe terwijl ik op mijn armen steunde. Mijn ogen scanden het plein af, maar nog steeds was er geen teken van iemand die ik kende. Opeens zag ik iets in mijn ooghoeken naar ons toekomen, fronsend keek ik om en zag hoe een frisbee met hoge snelheid op ons afkwam. Fack.
Voordat de frisbee ons echter kon raken was ik opgestaan, misschien was dat niet een van mijn slimste acties, want het volgende moment voelde ik hoe die hard tegen mijn hoofd aankwam. Een steek trok door mijn hoofd heen.
De pijn verbijtend, pakte ik de frisbee op en gooide die terug. Ergens in de verte hoorde ik nog een verontschuldiging, maar die negeerde ik. Met een vertrokken gezicht ging ik weer zitten en ging met mijn hand naar mijn voorhoofd toe. Voorzichtig streek ik met mijn vingers over mijn voorhoofd en toen ik die daar weer weghaalde zag ik bloed op mijn vingers zitten.
"Fack," mompelde ik zacht. Met een zucht schakelde ik mijn gave in. Ik voelde hoe de pijn verdween en hoe het wondje langzaam wegtrok. Toen glimlachte ik weer half. "Soms heeft mijn gave wel een voordeel." Mompelde ik zacht. Weer keek ik het plein rond, maar keek toen weer naar het meisje naast me.
"Welke gave heb jij eigenlijk, Samantha?" Vroeg ik toen aan haar.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki