Het gekkenhuis. ~Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

27 dec 2013 - 5:21

Bougeotte 909

Het huis

Kennelijk vind iedereen dat er bij jou een schroefje los zit. Je woord in een kliniek gestopt, puur omdat andere mensen vinden dat je anders bent. Dat is toch geen goede reden om iemand op te sluiten tussen 9 andere gestoorde mensen? Wie weet wat er wel niet mis is met al die mensen. Helaas zal je daar snel genoeg achter komen, aangezien je ouders je toch wel naar dat gekkenhuis zullen sturen. Je hebt geen idee hoe lang je daar vast zal blijven zitten, maar je weet nu al dat het de vervelendste periode van je leven zal worden.

Het gekkenhuis.
Deze kliniek is in Nederland en voor iedereen jong en oud. 10 gestoorde mensen zullen worden opgesloten in een huis samen met twee begeleiders. De 10 gekken kunnen alle leeftijden hebben en door wat voor reden dan ook hier terecht zijn gekomen. Misschien heb je iemand vermoord, heb je anorexia of een dubbele persoonlijkheid. Het maakt niet uit je bent van harte welkom. Niet dat de meeste mensen die hier zijn hier vrijwillig zijn. Sommige worden door hun ouders geforceerd of door een vriend of misschien door de politie. Of gewoon door jezelf, dat kan ook. Hoe dan ook als je eenmaal binnen bent, kom je niet zo maar meer buiten. Het is zomer als de patiënten aankomen.

De rest van het huis
Slaapkamers (denk bij de 2persoons slaapkamers 1 bed weg)
De lounge
De dineer kamer
Het meer (beeld je in dat de omgeving het zelfde is als bij de andere foto van het huis, dit is de achterkant)

Rollen
Grijs, kamer 1 | ~ | Blauw, kamer 2
Jongens
ImaCreep - Miguel Apollo | Alcoholisch, traumatische ervaringen en veel angsten
Noticed - Lukas Strümer | Stalker en moordenaar
Enface - Luke Owens | Agressief en een perfectionist waardoor hij moeite heeft met sommige dingen los te laten
OPEN
Noticed - Christian Lenuta | Voorspellende beelden in zijn hooft en gevoelig voor extreem felle lichten en extreem schelle en luide geluiden

Meisjes
Pebble - Annabeth Isabelle Brandon | Dubbele persoonlijkheid
Thirlwall - AbbeyGail Elizabeth Dragomir | Sociale angststoornis, automutilatie
Imacreep - Sarah Macey | Denkt dat ze iemand anders is, haar eigen ik is depressief
Noticed - Mirela Razvan | Agressie stoornis
Magicales - Santana Fedelia Martinez | Gemarteld in het verleden waardoor ze nu andere martelt

Begeleiders
Enface - David Crowley

Regels

Uiteraard de standaard huisregels van Quizlet
Altijd je naam boven je stukje!
16+ mag, maar geef het aan
Minimaal 200 woorden
Of topic in een spoiler of tussen haakjes
Maximaal 2 rollen
Geen minimum of maximum leeftijd voor "gekken"
Omdat het soms lastig is als je niet zeker weet of ... het tegen jou heeft kan je voortaan bovenaan jou berichtje zetten tegen wie je het hebt!

Begin
Iedereen komt aan in de lounge van de kliniek. De bedoeling is dat iedereen er tussen 15.30 en 16.00 is. Dan zal een van de begeleiders de kamers aangeven.
Veel plezier!

Kamer verwijzing
De begeleiders komen binnen eerst Daniel en dan Chanel. Daniel en Chanel zien er allebei uit als eind 20! Vervolgens geeft Daniel deze toespraak en daarna vertrekken ze allebei weer.
Mag ik even jullie aandacht allemaal? Ik ben Daniel en dit is mijn medewerkster Chanel. Jullie weten allemaal vast wel waarom jullie hier zijn en niet iedereen zal een vergelijkbare reden hebben. Wat die rede ook is, wij zijn er om jullie van de reden af te helpen. Om te beginnen zal ik jullie naar jullie kamers verwijzen. Als er vragen zijn kan je die altijd aan een van ons stellen. Gaan jullie nu maar naar de kamers om jullie spullen uit te pakken en dan zien we jullie vanavond stipt 6 uur bij het avondeten terug.
Let goed op, lees de stukjes van andere goed door zodat het verhaal goed samenvalt!
Succes!

Eten
Het is nu 6 uur en alle patiënten/begeleiders gaan naar de eetkamer. Het is de bedoeling dat de begeleid aangeeft van we gaan nu een rondje doen en dan kan iedereen wat over zichzelf vertellen en vertellen waarom je hier zit. We eten spaghetti.
Have fun

Praattopic
Rollentopic

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 21:36 ]
It's very important for you to believe that you are the one

5 jan 2014 - 21:45

Pebble 2172

Annabeth Isabelle Brandon II Twee persoonlijkheden.
Ver weg hoorde ik dat Luke met de jongen begon te praten, die Miguel bleek te heten. De bonkende hoofdpijn hield aan, waardoor ik voornam om op tijd naar bed te gaan. Het zou vast door de stress komen, dacht ik, daar profiteert Alex van. Ik steunde mijn brandende wangen in mijn koele handen, waarna de geur van spaghetti mijn neus binnen drong. Mhm, heerlijk. Ik hield van pasta.
Langzaamaan druppelde steeds meer mensen de eetkamer binnen. Het kleine jongetje van net, twee meisjes die ik nog niet eerder had gezien. Ook de begeleider was er al, die tevreden de kring rond keek. Hij zag er wel betrouwbaar uit, vond ik, hoewel hij ook iets engs had. Was dat misschien omdat hij al onze dossiers kende, en daarom onze zwakste kanten?
Mijn groene ogen gleden nogmaals de tafel rond, langs de gezichten van mijn mede-patiënten. Langs Sarah, die minder vrolijk keek dan net, langs Miguel, die nog steeds erg stil was, ondanks dat hij tegen Luke praatte en langs Luke, die vrolijk en zelfverzekerd naast me zat. Ik bewonderde hem stiekem daarvoor, dat het leek alsof hij zo goed in zijn vel zat, ondanks dat - dat duidelijk niet was, omdat hij hier anders niet gezeten had. Door Alex was ik altijd erg gesloten geweest en praatte ik niet veel tegen andere mensen als mijn ouders en psychiaters. Ik was zo in gedachten dat ik niet merkte dat ik heel even een lichte stuiptrekking in mijn oog had, voor ik mijn handen in mijn schoot liet vallen.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

5 jan 2014 - 22:24

Enface 493

Luke Owens
Op mijn vraag knikte Miguel, 'Ja, maar ik heb nog geen kamergenoot gezien' zei hij. Ik haalde mijn schouders op, 'Misschien heb je er geen, ik heb verder niemand gezien namelijk'. Maar misschien was hij ook gewoon laat, dat kon ook nog. Bij mijn vraag zag ik Sarah's gezicht lichtjes betrekken, en toen bedacht ik me dat dit misschien geen handige vraag geweest was. Spijtig wierp ik een glimlach naar haar. Sorry. 'Heb jij al met je kamergenoten gesproken' vroeg Miguel me en hij haalde een haar door zijn krullen heen. Ik schudde mijn hoofd, 'Nee ik heb hem wel gezien maar niet gesproken. Eigenlijk heeft hij me over het hoofd gezien' grijnde ik. Bleef leuk. Ik keek naast mij waar Anna haar handen vrij plots in haar schoot liet vallen, ze gedroeg zich wat anders leek het. Niet dat ik precies kon benoemen wat maar toch. Misschien kwam het ook wel omdat we plots met iedereen in een ruimte waren. Ik bekeek de ruimte en de mensen er in rustig, er waren nog twee meisjes aan de tafel gaan zitten waarvan eentje erg jong ze leek wel een beetje op een pop met haar blonde krullen en lichte huid. Ook bekeek ik de begeleider even, leek me best zwaar om dit te doen zo in je eentje maar hij zag er uit alsof hij wel wat aan kon. Hierna wierp ik onopvallend weer even een blik op Anna, ik hoopte dat het de drukte was. Ik zuchtte en haalde een hand door mijn haar. 'Het eten ruikt in ieder goed'

6 jan 2014 - 15:38

Alleidis 549

Mirela Razvan
Nerveus wiebelde ik mijn benen heen en weer. Onopvallend gleden mijn ogen opnieuw over iedereen heen. Bij sommige mensen was ik razend benieuwd wat hen mankeerde, maar aan de andere kant wilde ik het niet weten ook. Ik keek kort naar de begeleider, Daniel, die kort keurend naar Abbey en mij keek. Ik wilde bijna zeggen wat hij moest, maar ik hield me in. Ik keek AbbeyGail aan, en glimlachte geruststellend. Ik wilde dat ze zich op haar gemak zou voelen, maar ik wist ook dat het niet altijd makkelijk was. De geur van het avondeten drong door tot diep in mijn neus. Het was bijna een marteling om te wachten, ik had zoveel trek, niet normaal. Ik bedacht allerlei dingen bij de geur, maar ik kon het niet plaatsen. Dan maar afwachten, dat was alles wat we konden doen. De vele stemmen prikkelden mijn hersenen, konden ze niet gewoon hun kop houden? Er was waarschijnlijk een geïrriteerde blik in mijn ogen te zien, maar ik wilde niet dat mensen dat zagen, dus week ik mijn blik maar weer af. Ik begon met de vork te spelen, iets beters had ik toch niet te doen.

Lukas Strümer
"Dat is dan honderd en drie euro, jongeman.", vertelde de chauffeur. Ik lachte, ik lachte hem keihard uit. "Je ziet maar hoe je aan je geld komt.", bromde ik terwijl ik het portier opende. "Jongeman, je dient de betalen.", herhaalde hij. "Ik, betaal, jou, niets.", zei ik dwingend. De chauffeur bleef aandringen. "Dat wijf dat zichzelf mijn tante noemt, heeft jou allang betaald. Al vóór dat je mij ophaalde. Check het maar na.", vertelde ik hem. Hij geloofde me niet, de stakker. Ik haalde het vlijmscherpe zakmes uit mijn vest, en zette het op zijn keel. "Begrijpen wij elkaar?", siste ik. De man slikte, en knikte. "Fijn.", bevestigde ik. "Ik haal nu mijn spullen uit de achterbak, en waag het niet om weg te rijden. Ik steek je banden lek, en daarna jou.". Ik stapte uit, en zag hoe de chauffeur nog na trilde. Heerlijk, die angst. Ik kon het bijna ruiken. De chauffeur bleef netjes wachten tot ik mijn koffer de auto uit had gesleurd. Ik had het zakmes alweer in mijn vest gestopt. Ik maakte een gemaakt, vriendelijk gebaar naar de chauffeur, dat hij mocht oprotten. Met gierende banden scheurde hij het erf af. Een rare glimlach vormde zich voor even op mijn mond. "Ha.", zuchtte ik tevreden. Tijd om naar binnen te gaan, tijd om mijn plan verder uit te werken. Voordat ik naar binnen ging, stak ik een peuk op. 'Eerst roken, ze wachtte maar even.', nam ik mezelf voor.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

7 jan 2014 - 22:14

Enface 493

David Crowley
Goed, Santana had zo te merken nog even tijd voor haarzelf nodig en ik zag iedereen zo hongerig kijken naar de pan tafel dat ik besloot dat we zonder haar zouden begonnen. Ook Lukas was nog niet aanwezig, het kon zijn dat hij nog onderweg was óf hij wilde niet. Kon beide, gezien zijn dossier. Toch ging ik van het eerst uit, het zou wat zijn als ik al van het slechte uitging. Dan kon ik beter meteen mijn spullen pakken. Ik schraapte mijn keel, 'Beste jongens en meisjes, Ik wil jullie allereerst welkom wensen, dat jullie ondanks de situatie een prettig verblijf mogen hebben.', ik glimlachte kort voor ik mijn preek vervolgde. 'En ten tweede is het tijd om te gaan eten. Ik neem aan dat jullie zelf op kunnen scheppen dus ga je gang. Schroom niet, er is zeer zeker genoeg. We eten spaghetti' sprak ik duidelijk. Goed, ik had genoeg gemaakt om een weeshuis te kunnen voeden dus een stel tiener moest ook lukken. Buiten dat on ik nog redelijk koken ook. Ik was alleen benieuwt wat ze van het volgende nieuws zouden vinden.

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 22:16 ]

7 jan 2014 - 23:08

Hollstein 4358

AbbeyGail Elizabeth Dragomir
Zodra de begeleider, David geloof ik, zijn preek heeft gehouden, schep ik voorzichtig wat spaghetti op. Meteen hoor ik de stem van mijn dansleraar in mijn hoofd 'Niet teveel, alles wat over is gaat naar de heupen, en met zulke heupen zul je niet meer professioneel kunnen dansen' . Ik schud mijn hoofd om van de stem af te komen, maar toch luister ik er naar. Er ligt één schepje spagetthi op mijn bord en ik druppel haast de saus eroverheen. 'Zie het als een positief iets, zo laat je meer voor de rest over, dus zullen ze je minder haten,' zeg ik tegen mezelf. Niet hardop natuurlijk, want ook al zitten we in een gekkenhuis, ik wil niet bestempeld worden als de freak die tegen zichzelf praat.

(sorry, een beetje kort)

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

8 jan 2014 - 12:42

Alleidis 549

Mirela Razvan
De woorden van David drongen tot me door. Eigenlijk leek het niet zo'n gruwel, hij was best oké. Toen ik de spaghetti zag, maakte mijn hart een sprongetje. Spaghetti was altijd al één van mijn favorieten, vooral de spaghetti die oma altijd maakte. Ik zag een aantal mensen aanvallen, en zodra de opscheplepel even vrij kwam, pakte ik hem. David zei immers dat we rustig mochten op scheppen, en ik had gewoon trek. Razende honger, noemde ik dat. De inhoud van twee opscheplepels lag nu op mijn bord, de geur boorde zich een weg door mijn neus heen, heerlijk. Ik husselde de spaghetti en de saus kort door elkaar, sneed de spaghetti ietwat, en nam met bijna gesloten ogen de eerste hap van een maaltijd in dit huis. Het was goddelijk, het was beter dan wat dan ook vandaag. Ik nam nog een hap, en nog één. Pas na drie happen begon ik me af te vragen wat anderen wel niet van me zouden denken, want ik zat behoorlijk te schransen. Gelukkig was mijn mond wel schoon, ik at dan wel snel, maar ook netjes. Kauwend keek ik even op naar AbbeyGail, en ik zag hoe ze naar haar hoopje spaghetti staarde. 'Hoeft ze niet meer?', dacht ik. Ik stopte voor een seconde met kauwen, en kauwde daarna wat langzamer maar wel door. Toen ik de hap had door geslikt, aaide ik kort over haar rug. 'Wakker worden, Abbey.', dacht in mezelf. Ik baalde er van, dat ik dat niet tegen haar zei.

Christian Lenuta
Het jongetje ging op zijn knieën op de stoel zitten, omdat hij anders niet bij de pan kwam. 'Spaghetti...', dacht hij. 'Ach, het is wel in te nemen.'. Het jongetje pakte het zware bord, en schepte wat spaghetti op. Hij keek hoeveel iedereen nam, maar zijn blik bleef bij het jongste meisje hangen. Ze nam niet veel, zelfs voor hem was dat te weinig. Hij werd door haar gemotiveerd, en schepte nog wat extra op. Hij kroop terug op zijn stoel, en begon in de spaghetti te draaien met zijn vork. Dat vond hij altijd ontzettend vermakend. Toen er een paar slierten spaghetti aan zijn vork hingen, slurpte hij ze er vanaf en lachte hij even. Dit herhaalde zich een aantal keer. De kleine Christian had de grootste lol met een bord spaghetti, heerlijk.

Lukas Strümer
Ik hoorde binnen wat gebrom, en ik wist gewoon dat het iemand van de leiding was. Ik grinnikte. 'Wacht maar af.', dacht ik in mezelf. Rustig rookte ik mijn peukje op, heel rustig. Er gingen een aantal minuten voorbij, en het was tijd voor mijn laatste hijsje. Ik schoot het overblijfsel van het shagje weg. Het vuursteentje vloog er af, en kwam meters verder terecht. Tevreden grinnikte ik. Ik trok mijn broek een beetje op, want hij hing nu echt bijna op mijn knieën. Ik ritste mijn jas open, en ik pakte mijn koffer. Ik belde aan, en wachtte ongeduldig tot hij open werd gedaan. Kort ging ik met mijn hand door mijn haar, en heel even zag ik mezelf in het raam. Mijn ijsblauwe ogen leken overal doorheen te kunnen kijken. "Gud, wat ben je toch knap.", murmelde ik. En tja, eigenlijk meende ik het nog ook.

[ bericht aangepast op 9 jan 2014 - 23:00 ]
Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

8 jan 2014 - 18:12

Enface 493

David Crowley
Tevreden keek ik toe hoe er een aantal al begonnen waren met eten, de rest was nog aan het opschepen of moest even wachten. Het was goed dat ze in ieder geval aten, met uitzondering van AbbeyGail. Ze at maar een klein beetje en eigenlijk net te weinig voor haar lichaam, goed vreemd was het niet en ik was al erg blij met het feit dat ze überhaupt hier aanwezig was. Ik wilde net zelf opscheppen toen ik de bel hoorde gaan. Ik schoof mijn stoel naar achter en stond op, hierna liep ik naar de voordeur. Misschien had het gepast geweest als ik ze even had laten weten dat ik de kamer zou verlaten maar dat was nu toch al te laat. 'Lucas, welkom. Heb je een goede reis gehad?' vroeg ik de jongen nadat ik de deur had open getrokken. Ik ging iets aan de kant zodat hij naar binnen kon lopen, 'Zet je spullen maar in de gang, je kunt ze na het eten in kamer 2 zetten. Ik hoop dat je nog niet gegeten hebt?'. Eindelijk was de groep nu compleet, hij was nog redelijk op tijd ondanks dat hij uit Duitsland was gekomen. Zijn dossier was erg interessant maar ook niet meer of minder dan dat, hij was op dit moment nog precies hetzelfde voor mij als dat bijvoorbeeld de kleine Christiaan was.

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 18:12 ]

8 jan 2014 - 18:20

Alleidis 549

Lukas Strümer
Gud, wat leek die kerel op een docent van vroeger. Ik kneep mijn ogen ietwat toe, en zette een gemaakte glimlach op mijn mond. Dat kon ik goed, dat kon ik ongelooflijk goed. "Dank u vriendelijk.", zei ik tegen hem. Ik stapte nonchalant naar binnen, en zette mijn spullen, zoals hij aangaf, op de gang. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat de eetkamer bommetje vol zat met jongeren. Mijn oog gleed over verschillende meiden heen, ik begon nog net niet te schuimen. Woede, ik voelde zoveel woede, maar ik bleef glimlachen. "Ik heb al gegeten.", vervolgde ik tegen de man. Ik was benieuwd hoe hij daar op zou reageren, hij had dus voor niets mijn prakkie klaar gemaakt. Ik genoot er van, en ik kon niet wáchten op zijn gezichtsuitdrukking.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

8 jan 2014 - 19:07

Enface 493

David Crowley
De knul glimlachte en stapte toen naar binnen. "Dank u vriendelijk.", zei hij waarop ik kort glimlachte. Ik zag hem een blik werpen op de jongere en ik kon het niet laten oom zelf ook even te kijken, ze waren nog steeds keurig bezig met eten en ik had ook niet anders verwacht. Het waren bijna allemaal adolescenten dus ik hoefde dan ook niet bang te zijn voor kinderachtige voorgevallen. Ik draaide na een aantal seconden gekeken te hebben weer om naar Lukas die net mededeelde dat hij niet mee at. Hij leek het niet erg te vinden en ik stond er hetzelfde in. Ik had het erg gevonden als ik geen rekening met hem had gehouden, maar extra eten kwam hier altijd wel op. 'Goed dan, maar ik wil graag dat je toch aan de tafel komt zitten.' zei ik hem. 'De rest is momenteel wel aan het eten, en ik moet jullie allen zo nog iets mededelen', na dit gezegd te hebben liep ik rustig terug naar de eetkamer met het vertrouwen dat Lucas me zou volgen. Eenmaal in de kamer ging ik rustig terug op mijn plek zitten

8 jan 2014 - 20:03

Alleidis 549

Lukas Strümer
Ik haalde mijn schouders op. "Ja. Prima.", zei ik hem opgewekt, gemaakt, natuurlijk. Het boeide me niet wat hij wilde zeggen, wat hij ons wilde mededelen. Ik hoorde het wel, ik was tenslotte tot niets verplicht. Ik liep achter de man aan, en plofte op de stoel neer die nog vrij was. Onderuitgezakt keek ik nauwkeurig toe hoe iedereen aan zijn of haar spaghetti knabbelde. De jongens zag ik in eerste instantie niet, ze deden me niets, nooit gedaan ook. Ja, om kapot te maken, maar niet seksueel aangetrokken gevoeld. Bij de meiden verlangde ik er wel naar, het kon me niet schelen hoe oud ze waren. Of hoe jong. Ik wilde niets met ze, nooit meer. Ik zag ze als lust object, als mijn prooitjes. Mijn slaven. Ik wist nu al zeker, dat een aantal meiden serieuze problemen met mij zouden krijgen. Ik beet nog niet niet op mijn lip, zo slim was ik wel. Niemand zou ooit iets van mijn sluwheid afweten, of het achter me zoeken. Ik zette mijn meest charmante blik op, en lachte even naar ieder meisje. Soms met een knipoog, soms niet.

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 20:03 ]
Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

8 jan 2014 - 23:19

Bougeotte 909

Sarah Macey
De begeleider, David, kondigde het eten aan. Een paar mensen schepte al eten op hun bord, maar ik besloot even te wachten tot de meeste waren geweest. Ook merkte ik dat mijn twee o zo lieve kamergenoten ook aan tafel zaten. Ik zag David zijn hand uitreiken om eten op te scheppen toen net de deurbel ging. Mooi, dan ben ik nu aan de beurt. Ik stond op en boog voorover om wat spaghetti van de pan naar mijn bord over te brengen. Spaghetti was een van mijn favorieten maaltijden en ik was blij dat we op dag 1 dat aten. Zeker omdat ik me niet zo goed meer voelde, zat ik ik niet echt te wachten op een bord boerenkool met worst. Ineens kwam David binnen, met achter hem aan een oogverblindende jongen. Wat zag hij er goed uit. Ik dat vrijwel nooit zo iets gelijk over een jongen. Ten eerste voelde ik niet veel voor een relatie en ten tweede was het innerlijk ook heel belangrijk. Alleen deze jongen zag er dan wel heel knap uit. Gelijk zette ik de gedachte uit mijn hoofd. Gaan we ff lekker zitten daten in een gekkenhuis?! Dat dacht ik dus niet. Het zou niks worden met die jongen en mij en als het wel iets werd zou dat niks goeds zijn, we zaten niet voor niks beiden in een gekkenhuis. Snel wende ik me gezicht af en nam een mijn eerste hap. Ik bloosde een beetje omdat ik waarschijnlijk er nogal stom uit had gezien terwijl ik naar die jongen staarde.

Miguel Apollo
Luke reageerde nog door te vertellen over zijn kamergenoot die hem over het hoofd had gezien. Het gesprek was voor mij zo'n beetje afgelopen. Ik had makkelijk er op kunnen reageren, ik hield gewoon niet zo van praten. Ik was blij dat David, de begeleider, eindelijk aankondigde dat we mochten beginnen met eten. Als een van de eerste schepte ik op, ik had best wel een honger. Bovendien gaf de heerlijke geur me nog meer honger. Ik was al halverwege mijn eerste portie toen de deurbel ging. David stond op en kwam even later binnen met een andere jongen. Ik bekeek hem even, niet lang of kort. De kans was groot dat dit mijn kamergenoot was dus ik hoopte dat hij een beetje aardig was. Dat kwam later wel. Nu eerst verder gaan met eten, dacht ik bij mezelf.

It's very important for you to believe that you are the one

9 jan 2014 - 17:18

Hollstein 4358

(I'm back from the dead!)
AbbeyGail Elizabeth Dragomir
Voorzichtig neem ik een klein beetje spagetthi op mijn vork. Zodra de pasta om mijn vork gedraaid zit, steek ik hem langzaam ik mijn mond. Ik begin te kauwen en ben verbaasd over hoe lekker het eten hier is. Ik wil verder eten, maar stop zodra ik merk dat David, Mirela en een paar anderen me aankijken. Of nou ja, ze keken maar heel eventjes, maar het voelt alsof ze me allemaal beoordelen. Mirela aait zacht over mijn rug en ik kijk haar even aan. Ze lijkt geen probleem te hebben met de mensen om haar heen, en eet vrolijk verder. Mijn ogen glijden over de mensen heen, en ik zie een aantal mensen mijn kant op kijken, ze kijken mij niet persé aan, maar het is genoeg om mij het o zo bekende paniekgevoel te geven. Ik laat mijn vork iets te hard vallen en schuif mijn stoel naar achter. Ik ken wel manieren, en weet dat het onbeleefd is om zomaar van tafel weg te lopen, maar ik doe het toch. Zodra ik de kamer uit ben, kijk ik even om, hopend dat Mirela nog zit, want ik wil haar niet belasten met mijn probleem. Plus, ze verdient het eten. Ik ren naar boven en ren onze kamer in. Eenmaal binnen, gooi ik mijn koffer haast van mijn bed af, schop ik mijn schoenen uit en ga onder de deken liggen. Ik trek mijn benen omhoog en blijf in een balletje in mijn bed liggen.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

9 jan 2014 - 18:19

Alleidis 549

Mirela Razvan
Zodra AbbeyGail overeind schoot, stopte mijn hart voor een seconde met kloppen. Verbaast keek ik naar de anderen, waarom deden ze niets? Zag dan niemand dat ze wegrende? Ik verslikte me bijna in de veel te grote hap spaghetti, maar ik kon mezelf onder controle houden en hield het hoesten binnen. Verbijsterd bleef ik even zitten, maar toen niemand op stond was de maat vol. Ik gooide mijn vork neer, veegde mijn mond af en slikte de spaghetti snel door. Ik schoof de stoel met veel lawaai naar achteren, en stond op. Ik bleef staan, mijn ogen rolden bijna uit hun kas. "Zijn jullie blind of zo?!", begon ik te schreeuwen. Het kon me helemaal niets meer schelen wat anderen van me zouden denken. AbbeyGail was doodongelukkig, eenzaam. Haar ziel was kapot gemaakt en haar hard was gebroken. "Jezus!", vervolgde ik. De tranen schoten in mijn ogen. Ik rende de gang op, maar ik struikelde over de drempel bij de deur. Keihard ging ik op mijn smoel, met mijn hoofd tegen de muur. Ik kon het niet meer inhouden, alle spanning en de emoties werden me te veel. Ik verging van de pijn, en begon hard te snikken en te jammeren. "Godver!", gilde ik, terwijl ik mijn handpalm tegen mijn wenkbrauw aandrukte. Ik wist dat het bloedde, maar ik voelde me te verschrikkelijk om op te staan.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

9 jan 2014 - 19:44

Enface 493

David Crowley
Goed poging twee tot eten is ook in de soep gelopen. Abbeygail liet haar vork vallen en snelde dan de kamer uit, niet veel later schoot Mirela uit haar slof. Met veel geluid schoof ze haar stoel naar achter om daarna te schreeuwen, "Zijn jullie blind of zo?!". Net toen ze de kamer uit wilde rennen viel ze met een rot vaart met haar hoofd tegen de muur. Goed op dit soort momenten had ik handen te kort. Hard begon ze te snikken,"Godver!" gilde ze. Ik stond op, 'Blijf allemaal rustig aan tafel zitten, ik ben zo terug' liet ik ze best streng weten. Ik wilde niet dat er in de tijd dat ik weg was meer tramalant zou gebeuren. Zonder paniek liep ik naar Mirela toe, 'Kom ik help je opstaan' liet ik haar meer weten dan dat ik het vroeg. Met mijn armen onder haar oksels tilde ik haar omhoog en dirigeerde ik haar voorzichtig naar de fauteuil in de lounge die gelukkig niet te ver weg was. Zodra ze zat boog ik licht door mijn knieën zodat ik niet te dreigend overkwam, 'Adem rustig door je neus in en door je mond uit. Ik snap dat je boos bent en je Abbeygail graag wil helpen maar zo gaat dat niet' zei ik haar rustig. 'Kan ik er op vertrouwen dat je hier blijft zitten terwijl ik wat te drinken een een coolpack voor je ga halen?' vroeg ik haar. Ik kon niet tegelijk Mirela helpen en bij Abbeygail kijken maar ik had voor nu mijn prioriteit bij Mirela gelegd ze had een behoorlijke smakker gemaakt en buiten dat kon het zijn dat Abbeygail graag even alleen wilde zijn.

9 jan 2014 - 23:00

Alleidis 549

Mirela Razvan
Toen ik werd opgetild, had ik de neiging om behoorlijk van me af te meppen. "Nee!", riep ik overstuur. Maar David was te sterk, dus ik liet het maar toe. Hij vertelde me dat ik rustig moest ademhalen, maar hij had makkelijk praten. Het lukte niet, net zoals altijd. Mij lukt nooit iets. Overstuur zat ik op de stoel te trillen, met mijn hand nog steeds boven mijn wenkbrauw. Ik hoefde zijn hulp niet, het zou vanzelf weer over gaan. Maar ik wist ook dat hij het toch wel zou doen, daarvoor heeft hij tenslotte jaren met zijn neus in de boeken gezeten. "Je doet maar.", siste ik tussen mijn gesnotter door. "En nee, ik blijf niet zitten.", vertelde ik hem. "Je kunt me dus niet vertrouwen.", wreef ik er in. Niemand hield me tegen. Ik nam mezelf voor om vlug naar boven te rennen zodra hij even weg was.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

Index RPG Actieve Topics Zoek