Het gekkenhuis. ~Speeltopic - Speeltopics

Het gekkenhuis.
Deze kliniek is in Nederland en voor iedereen jong en oud. 10 gestoorde mensen zullen worden opgesloten in een huis samen met twee begeleiders. De 10 gekken kunnen alle leeftijden hebben en door wat voor reden dan ook hier terecht zijn gekomen. Misschien heb je iemand vermoord, heb je anorexia of een dubbele persoonlijkheid. Het maakt niet uit je bent van harte welkom. Niet dat de meeste mensen die hier zijn hier vrijwillig zijn. Sommige worden door hun ouders geforceerd of door een vriend of misschien door de politie. Of gewoon door jezelf, dat kan ook. Hoe dan ook als je eenmaal binnen bent, kom je niet zo maar meer buiten. Het is zomer als de patiënten aankomen.

De rest van het huis
Slaapkamers (denk bij de 2persoons slaapkamers 1 bed weg)
De lounge
De dineer kamer
Het meer (beeld je in dat de omgeving het zelfde is als bij de andere foto van het huis, dit is de achterkant)

Rollen
Grijs, kamer 1 | ~ | Blauw, kamer 2
Jongens
ImaCreep - Miguel Apollo | Alcoholisch, traumatische ervaringen en veel angsten
Noticed - Lukas Strümer | Stalker en moordenaar
Enface - Luke Owens | Agressief en een perfectionist waardoor hij moeite heeft met sommige dingen los te laten
OPEN
Noticed - Christian Lenuta | Voorspellende beelden in zijn hooft en gevoelig voor extreem felle lichten en extreem schelle en luide geluiden

Meisjes
Pebble - Annabeth Isabelle Brandon | Dubbele persoonlijkheid
Thirlwall - AbbeyGail Elizabeth Dragomir | Sociale angststoornis, automutilatie
Imacreep - Sarah Macey | Denkt dat ze iemand anders is, haar eigen ik is depressief
Noticed - Mirela Razvan | Agressie stoornis
Magicales - Santana Fedelia Martinez | Gemarteld in het verleden waardoor ze nu andere martelt

Begeleiders
Enface - David Crowley

Regels




Praattopic
Rollentopic

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 21:36 ]

---

It's very important for you to believe that you are the one

David Crowley
Zoals ik al verwacht had reageerde ze overstuur toen ik haar naar de lounge had geholpen. Niet geheel verassend. Ondanks mijn woorden leek het Mirela niet te lukken om weer op een normale snelheid adem te halen. "Je doet maar." siste ze. Eigenwijs sputterde ze tegen toen ik haar vroeg of ze kon blijven zitten. "En nee, ik blijf niet zitten." zei ze waarop ze nogmaals duidelijk maakte dat ik haar niet kon vertrouwen. Ik zuchtte teleurgesteld. Goed ik had gehoopt dat het anders had gelopen maar blijkbaar ging het niet anders. 'Luister naar me Mirela' dwong ik haar. 'Dit klinkt afgezaagd ik weet het, maar ik ben hier niet om jou te pesten en als ik iets van je vraag dan heeft dat een reden. Nu vraag ik of je hier kunt blijven zitten zodat we jou op kunnen lappen om daarna bij AbbeyGail te gaan kijken. Het helpt haar niet als jij in paniek en bebloed aankomt gestormd' zei ik haar. Spijtig keek ik haar aan, 'Ik wil dit volwassen met je oplossen, maar als het moet blijf ik hier net zo lang met jou zitten tot je naar me luistert'. Het was kinderachtig om te chanteren en ik wilde mezelf ook niet tot dat niveau verlagen, maar als het moest nouja dan moest het maar. 'Dus nogmaals, haal rustig adem door je neus en door je mond uit'

---

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

AbbeyGail Elizabeth Dragomir
Ik glij met mijn hand onder mijn rug omdat het voelt alsof ik ergens op lig. Mijn hand wordt geblokkeerd door iets, en zodra ik de touwtjes voel, weet ik dat het mijn Ipod is. Ik pak hem op en zet hem aan, misschien kalmeert het een beetje. Ik lig nog steeds als een balletje opgerold, en ergens ben ik een beetje verbaasd dat er nog niemand naar boven is gekomen. Niet dat ik dat echt verwachtte van de patienten, maar eigenlijk wel van de leiding, en eventueel Mirela. Ook al wil ik haar niet betrekken in mijn problemen. Een druppel valt op mijn hand, en dan pas heb ik door dat ik huil. Er lijkt geen einde aan de waterval te komen, en ik vind het niet eens zo erg. Zolang je kunt huilen, kun je blijven leven. Als ik opeens niet meer zou kunnen huilen, zou ik weten dat het niet lang duurt voordat ik doodga. Dat klinkt misschien raar, maar huilen is voor mij de enige manier om er zeker van te zijn dat alles wat gebeurt echt is, en geen droom.

[ik heb mezelf een beetje in een diep gat gegraven door Abbey naar haar kamer te sturen, oops]

---

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

(Eigenlijk groef(?) ik je gat alleen maar dieper door Mirela op te houden :'), sorry. Maar goed het had ook wat geweest als David gewoon had blijven zitten.)

David Crowley
Ik sluit voor een paar seconden spijtig mijn ogen, ik had haar angst aan gejaagd. Soms kwam het van pas dat ik in staat was om bedreigend over te komen maar dit was niet zo'n geval. Hoewel ik niet wist of ze op een andere manier wel naar me geluisterd had, dat w bij ieder van hen nog een beetje uitvinden. "Oké! Ik blijf wel zitten!", schreeuwde ze. Ze wist blijkbaar niet meer wat ze hier mee aan moest want een verwarde blik stond in haar ogen. "Schiet wel op, dan kan ik naar AbbeyGail." piepte ze. 'Dat probeerde ik je duidelijk te maken Mirela, ik wil net zo graag als jij bij AbbeyGail kijken' zei ik en ik ging weer recht op mijn benen staan. 'Ik hoop dat ik je op je woord kan vertrouwen' zei ik oprecht. Hierna liep ik op een tempo naar de keuken om uit de vriezer een cool-pack te pakken, uit een van de laatjes haalde ik een pleister. Ik zou de wond later wel ontsmetten maar het moest eerst toch stoppen met bloeden. Toen ik alles had verzameld wikkelde ik onderweg naar de lounge een theedoek om de cool-pack heen. Ik rijkte haar de cool-pack aan, 'Hier'. Ze leek al rustiger als hiervoor en ook haar ademhaling was gedaald, gelukkig maar. 'Luister' begon ik en ik zakte weer een stukje door mijn knieen 'Als jij AbbeyGail wil helpen dan is het belangrijk dat het ook goed met jou gaat. Ik denk dat je al gemerkt hebt dat ze erg intelligent is en ze heeft het echt wel door als jij niet goed in je vel zit, daarom kun je zo ook niet naar haar toe. Ik probeer je te zeggen dat de beste manier hoe je haar kunt helpen is om een voorbeeld voor haar te vormen. Zorg dat het goed met jou gaat en moedig haar aan om ook stappen vooruit te zetten. Maar onthoud dat jij absoluut in geen enkele manier voor haar verantwoordelijk bent'. Als ze elkaar konden ondersteunen zou dat alleen maar mooi zijn, hoewel het ook andersom kon draaien en daar moest ik voor waken. 'Denk je dat je op kunt staan?'

---

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

David Crowley
Mirela pakte de coolpack aan en drukte het kort tegen haar wenkbrauw aan Ze leek na te denken over de woorden die ik had gesproken, haar gedachten waren in ieder geval niet hier. Tranen liepen niet meer over haar wangen maar toen er een paar minuten verstrekken waren waarin we beiden even in gedachten verzonken waren keek ze op met nieuwe tranen in haar ogen. Toch nikte ze dat het nog ging, met de tranen die nog steeds over haar wangen liepen. Ik glimlachte kort, dat kon zee de kat nog niet wijs maken. 'Het geeft niet Mirela, ik snap echt wel dat het moeilijk voor je is' zei ik geruststellend, ze hoefde hier allemaal niet meer te doen alsof alles oké is. "Ik weet niet wat ik moet doen," zei ze plots wanhopig. De coolpack viel met een plof op de grond en haar handen verborgen haar gezicht terwijl ze opnieuw begon met huilen. Ze snikte iets over het helpen van Abbey deze middag en hoe het niet gelukt was. Ik fronste bezorgd terwijl ik probeerde te bedenken waar ze het over had maar ik begreep het niet. 'Je kunt niet altijd iedereen helpen Mirela, al helemaal niet als je zelf ook niet in orde bent. Neem dat maar aan van iemand die ervoor gestudeerd heeft. Je mag niet zo veel van jezelf verwachten' zei ik terwijl ik kort geruststellend over haar rug heen wreef. Alsof er niets gebeurd was trok ze de mouwen weer over haar handen en haalde haar handen weg voor haar gezicht. "Het gaat wel," herhaalde ze nogmaals. Doodongelukkig keek ze me aan terwijl ze me smeekte of ik alsjeblieft naar AbbeyGail kon gaan. Ik knikte, 'Ik ga bij Abbeygail kijken. Toch denk ik dat het haar helpt als je er gewoon kunt zijn, je hoeft niets te zeggen het is al fijn als ze het idee krijgt dat je er voor haar bent. Maar je mag hier ook even rustig tot jezelf komen, maar blijf wel koelen. Ik weet dat je momenteel het liever niet hebt, maar jullie moeten allebei zo weer terug aan de tafel. Ik heb nog een laatste mededeling waar jullie allemaal bij moeten zijn' liet ik haar weten. Ik raapte de coolpack op en gaf het terug aan haar voor ik op stond. 'Zie maar wat je doet' zei ik en ik glimlachte even voor ik me omdraaiden en naar boven liep. Ik klopte zachtjes op de deur van kamer 1 en deed de deur een stukje open. 'AbbeyGail, vind je het goed als ik even binnen kom'

AbbeyGail Elizabeth Dragomir
Net als mijn Ipod naar het volgende liedje gaat, hoor ik een klopje op de deur. Ik zet mijn Ipod uit en trek de deken verder over mijn hoofd. Ik wil niemand zien. Ik hoor David vragen of hij even binnen mag komen. Ik verbaas mezelf met het volume waarop ik antwoord 'Nee, ga weg!' mijn stem breekt een beetje aan het einde van de zin en dat verpest het hele effect dat mijn bijna schreeuwen gecreëerd had. Ik wil David niet zien, ik wil geen van de mensen beneden zien, ik wil eventueel Mirela zien, maar zelfs die interactie zou moeizaam zijn, en ik wil al helemaal niet weer naar beneden. Nu sta ik waarschijnlijk bekend als het meisje dat wegliep van tafel, dus als ik terug naar beneden ga, maak ik alles alleen maar erger. Ik weet niet of David nog in mijn staat, want hij heeft al een tijdje niks gezegd, dus steek ik mijn hoofd even boven de deken uit. Zodra ik hem nog zie staan, besluit ik nog meer één optie te hebben. Dit zorgt er of voor dat hij weggaat, of dat hij er meer begeleiders bijhaalt, maar als het betekent dat ik met niemand hoef te praten, vind ik het prima. Ik open mijn mond wijd open, nog steeds onder de deken, en begin ontzettend luid te gillen.

---

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

David Crowley
'Nee, ga weg!' probeert het blonde meisje te schreeuwen maar ze kan het niet helpen dat haar stem breek. Ik sluit heel even mijn ogen en zucht zachtjes, helaas. Heel even komt haar gezichtje boven de dekens uit maar dan zet ze het op een gillen. Goed, die had ik niet zien aankomen. Ik ga rustig op het bed tegen over haar zitten en kijk haar aan. 'Abbey je kunt zo hard gillen wat je wil, maar dat gaat niets veranderen. Ik wil alleen even rustig met je praten en kom je niet iets aan doen of iets in die richting. Ik verzoek je dan ook vriendelijk om te stoppen met gillen' zeg ik rustig boven haar gegil uit en ik haal mijn schouders op. 'Dus je kunt nu blijven gillen of je vertelt me wat er aan de hand is en luistert naar wat ik je te zeggen heb. Ik zou voor optie twee gaan want de eerste haalt niet zo veel uit'. Goed ik hoopte niet dat dit beneden verkeerde ideeën ging creëren maar ik wilde haar ook zeker niet haar zin geven door weg te lopen. Ik kon nu alleen hopen dat ze begreep dat dit niet de oplossing was en wilde luisteren of dat Mirela haar kon kalmeren. 'Mirela lijkt erg veel om je te geven, ik ben blij dat jullie het goed met elkaar kunnen vinden' zei ik en ik glimlachte even. Misschien werkte afleiding ook wel.

Luke Owens
Miguel had weinig te zeggen en ik kon ons gesprek wel dood verklaren. Ik was net bezig met eten toen er een nieuwe knul de kamer in kwam gestapt, ik glimlachte vriendelijk en ging weer verder met eten. 'Blijkbaar slaap je toch niet alleen in je kamer' zei ik tegen Miguel. Plots liet het kleine blonde meisje haar vork vallen en rende in een hoog tempo naar boven, ik fronste en keek of iemand er iets aan wilde gaan doen. Maar voor ik nog wat kon doen stond er een bruinharig meisje op die naar ons begon te schreeuwen of we blind waren. Ik beet hard op mijn kaken om het boze gevoel weg te laten gaan, wie was ze om zoiets te roepen. Ze liet het klinken alsof ik een of ander monster was dat niet naar andere mensen om keek en ik moet zeggen dat ik de opmerking totaal niet kon waarderen. Het meisje verliet de tafel maar net toen ze de kamer uit was viel ze met een rot vaart tegen de muur. In iedere andere situatie had het grappig geweest maar op dit moment kon ik er niet om lachen. De begeleider stond dan ook direct op en na dat hij iets zei over blijven zitten had hij ook de kamer verlaten. Ik haalde rustig adem en probeerde verder te gaan met eten het was me plots wel duidelijk dat dit geen gewoon "zomerkamp" was. Vooral toen ik vanaf boven geschreeuw hoorde. Fijn. Kort dacht ik na of ik geen opmerking wist die ik er uit kon gooien om deze sitautie te verbeteren maar ik wist niet veel. 'Dus' mompelde ik. Ik kon geen klote aan deze situatie doen en het gevoel dat het donkerharig meisje me had gegeven zat me ook niet lekker. er moest nu ook niet veel meer gebeuren of ik zou uit mijn vel schieten.

[ bericht aangepast op 11 jan 2014 - 23:59 ]

Annabeth Isabelle Brandon II Twee persoonlijkheden.
Toen de begeleider eindelijk vertelde dat we eten op mochten scheppen, wachtte ik netjes op mijn beurt en schepte mijn bord zo goed als vol. Andere meisjes namen vaak niet veel omdat ze bang waren dik te worden, maar ik moest toegeven dat ik altijd at tot ik vol zat en er van overtuigd was dat wanneer je goed ontbeet, lunchte en dineerde je veel minder zou snoepen en dus minder dik werd dan wanneer je niets zou eten en stiekem snacks naar binnen propte. Terwijl ik rustig at zag ik hoe een nieuwe jongen binnen wandelde, elk meisje een slijmerige glimlach toe wierp en ging zitten. De jongen was zeker niet lelijk, hij was zelfs verbijsterend knap, maar ik kreeg een naar gevoel wanneer ik hem zag. Ik glimlachte niet terug, durfde hem niet eens recht aan te kijken en hield mijn aandacht gericht op mijn bord spaghetti. Ik keek echter geschrokken op toen ik iemand hoorde gillen en zag dat het kleinere blonde meisje verdwenen was, terwijl een andere naar ons schreeuwde alsof het onze schuld was dat het meisje gevlucht was. Fronsend keek ik toe hoe ook het donkerharige meisje de kamer uit vluchtte en zag vanuit mijn ooghoeken Luke zijn kaken op elkaar klemmen. Wat was er in godsnaam aan de hand? Wat een bende. Niet-begrijpend keek ik even naar Luke, die eruit zag alsof hij elk moment uit zijn slof kon schieten.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Miguel Appollo
Op eens gebeurde er een heleboel dingen tegelijk. Miguel zei weer iets tegen me, maar voor ik kon antwoorden rende een klein blond meisje de kamer uit. Ik trok een wenkbouw op. Wat was er met haar aan de hand. Het meisje wat naast haar zat stond op en riep overstuur iets wat er op neer kwam dat ze boos op ons was dat wij niet achter haar aan gingen. Sorry hoor maar ik had niet echt de indruk dat die blonde het op prijs stelde als ik achter haar aan ging. Of als iemand achter haar aan ging, ik bedoel maar ze was niet voor niks weggerend. Het meisje rende de kamer uit om tegen een muur aan te rennen. Lekker bezig. David ging er achteraan om haar te helpen aangezien ze nu bloedend op de grond zat. Goede eerste dag was dit geworden. Ik besloot me er niks van aan te trekken en nam opnieuw een hap spaghetti. Ik had te veel honger om dat niet te doen. 'Dus', mompelde Luke. Ik wist zo snel niet echt een reactie op Luke en haalde mijn schouders op en stond daarna op om wat extra spaghetti te nemen.

[ bericht aangepast op 12 jan 2014 - 0:35 ]

---

It's very important for you to believe that you are the one

---

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

AbbeyGail Elizabeth Dragomir
Het bed zakt een beetje in en opeens is David's stem een stuck dichterbij. 'Abbey je kunt zo hard gillen wat je wil, maar dat gaat niets veranderen. Ik wil alleen even rustig met je praten en kom je niet iets aan doen of iets in die richting. Ik verzoek je dan ook vriendelijk om te stoppen met gillen' Zegt hij in een kalme stem. Ik blijf gillen, misschien heeft hij dan door dat ik niet wel praten en dan gaat hij weg.Helaas is hij hier waarschijnlijk voor getraind, want hij blijft zitten. 'Dus je kunt nu blijven gillen of je vertelt me wat er aan de hand is en luistert naar wat ik je te zeggen heb. Ik zou voor optie twee gaan want de eerste haalt niet zo veel uit'. Er is niks aan de hand, waarom snapt hij dat nou niet. Ik kan gewoon niet beneden zitten. Je zou toch denken dat hij dat als begeleider zou weten. 'Mirela lijkt erg veel om je te geven, ik ben blij dat jullie het goed met elkaar kunnen vinden' Zodra ik Mirela's naam hoor, stop ik eindelijk met gillen. 'Mirela,' zeg ik zacht. 'Ik wil dat Mirela hier komt, ik wil niet met jouw praten, ik wil alleen Mirela zien,'

---

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

---

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

David Crowley
Ik liet niets merken, maar ik was toch opgelucht toen ze stopte met gillen. Tuurlijk zouden er nog veel vervelendere dingen gebeuren en daar was ik op voorbereid maar het was altijd prettig als de situatie stopte met verder escaleren. Voor nu dan. Achter me had ik Mirela al horen lopen, maar aan Abbey te merken had ze dat niet. 'Mirela' zegt ze zachtjes. 'Ik wil dat Mirela hier komt, ik wil niet met jouw praten, ik wil alleen Mirela zien'. Zo'n opmerking had ik aan het begin van mijn opleiding erg pijnlijk gevonden maar ik had hier voor geleerd en het deed me nu dan ook niet zo veel meer. 'Dat snap ik, en dat mag ook. Maar ik vind dat ik nu het recht heb om te weten waarom jij zojuist van de tafel bent gelopen' zei ik haar. 'En bovendien kun je niet verwachten van Mirela dat ze de rol van jouw begeleider op zich neemt, ook al wil ze dit misschien wel'.Dit was iets wat ik echt probeerde te voorkomen, dan zou Abbey Mirela alleen maar verder de goot in trekken omdat ze geen tijd meer had om voor zichzelf te zorgen. Volgens mij was Mirela dat nu duidelijk, nu Abbey nog. Achter me hoorde ik zachtjes Mirela 'auw' piepen, maar ik besloot dat het nog steeds haar keuze was of ze naar binnen liep op niet en zei er dan ook niets van.

[ bericht aangepast op 12 jan 2014 - 14:00 ]

AbbeyGail Elizabeth Dragomir
'Dat snap ik, en dat mag ook. Maar ik vind dat ik nu het recht heb om te weten waarom jij zojuist van de tafel bent gelopen.En bovendien kun je niet verwachten van Mirela dat ze de rol van jouw begeleider op zich neemt, ook al wil ze dit misschien wel'. Zegt David. 'Ik wil niet dat Mirela jouw rol overneemt, en ik wil niet dat ik Mirela opzadel met mijn problemen, maar ik wil gewoon iemand zien die ik al ken,' zeg ik wanhopig. Waarom snapt David het nou niet gewoon. 'En ik hoef niet te vertellen waarom ik van tafel wegliep, want dat staat al allemaal in mijn dossier,' Ik kijk David aan, maar na twee seconden kijk ik alweer weg.Opeens hoor ik iemand 'auw' piepen, en ik herken het als Mirela. Ze zit daar al de hele tijd, en is niet naar binnen gekomen, dat doet pijn. 'Waarom zei je niet dat Mirela mee naar boven was gekomen?' vraag ik boos aan David. Ik bijt op mijn lip om de tranen tegen te houden, want David hoeft niet te zien hoe snel ik gehecht raak aan mensen en hoe snel iemand mij pijn kan doen.

---

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see