Chosen || Speeltopic 1 - Speeltopics

Begin: Het is een normale dag , het zonnetje schijnt mooi en er steekt een koele bries op hier in de herfstige stad. De jongeren logeren in een hotelletje. Ze hebben de luxe die ze nog nooit gekend hebben en voelen zich er fijn bij. De jongeren krijgen de kans om elkaar te leren kennen. De ene heeft al eens kennis gemaakt de ander hield zich nog wat afstandelijk. Sommigen hebben misschien zin om de stad te verkennen, want sommigen komen van ver af.
De mensen leven hun normale leven , doen hun werk of relaxen gewoon lekker thuis. Misschien gaan ze ook eens opstap in de stad en komen ze andere mensen tegen, de keuze ligt aan hun. En voor de vijanden, zij hebben een eigen huisje waar ze leven, er is niet al te veel luxe, maar het huis is zeker leefbaar.

[ bericht aangepast op 12 jan 2014 - 12:57 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ethan Russel Spielman || Telepathie Outfit

Bij het zien van Jacks halve glimlach, kreeg ik automatisch ook een glimlach op mijn gezicht. Was het me werkelijk gelukt? "Ja. Telepathie. Een hele interessante gave. Je kunt andere mensen zowaar dwingen om iets te doen. Zolang je dat maar niet te vaak bij mij doet," zei hij lachend en mijn mond zakte een klein stukje open van verbazing. "Ik wist het wel. Je bent net als ik. Alleen dan met een andere gave. Ik voelde het aan. Je hebt iets magisch over je heen. Fijn voor je." zei hij met een glimlach en ik keek hem grijnzend aan. "Echt, je haalt toch geen grapje met me uit hé?" vroeg ik dan toch nog eens voor de zekerheid. "Wauw, ik heb dit echt nog nooit doorgehad." mompelde ik verbaasd in mezelf. Ik vond het zowel leuk, maar ook lichtjes beangstigend. "Hoe? Hoe komt het dat jij en ik zo'n dingen kunnen?" vroeg ik hem niets begrijpend. Het was nogal verwarrend eigenlijk. Een opgeluchte zucht verliet mijn lippen en eerlijk gezegd had ik ne wel een beetje trek gekregen. "Heb je zin om nu iets te eten?" vroeg ik Jack dan met een glimlachje. Ze hadden hier erg lekker eten. Ik wreef even kort over mijn arm, aangezien ik nog steeds een beetje koud had, misschien door Jack, maar ergens ook door het besef dat ik anders was.

Lydia Dorothea Godess || Telekinesie Outfit

Na even gelezen te hebben in het oude boek, besloot ik maar op te stappen. Hopelijk was Nicardo al op onze schuilplaats dan kon ik hem wat uitleg vragen over dit boek en of hij al iets wist over die zogenaamde 'professor' Ik klapte het boek dicht, waarbij er wat stof kwam opwaaiden. Jammer genoeg had ik geen grote handtas meegenomen, dus hiel ik het boek maar vast. Ik stond op van het krakemikkige bankje en ik verliet het park die warmte uitstraalde met al die herfstige kleuren. Het plezier van de anderen liet me ongemakkelijk voelen zeker als er iemand mij opgemerkt zou hebben. Mijn ogen liet ik over de omgeving glijden. Winkeltjes hier en daar zag je toeristen en dan had ik het vooral over de Aziaten. Ik vond ze wel geinig, hoe druk ze waren. Ze zouden echt een moord doen om het beste op een foto te staan. De geur van versgebakken brood kwam uit een kleine, maar drukke bakkerij. Ergens had ik er ook erg zin in, maar het geld had ik er niet voor. Ik haalde een hand door mijn blonde lokken en keek weer recht voor me. Plots loop ik tegen iets of iemand aan, waardoor ik op de grond val en uit verschot het boek laat vallen. Verdomme. Ik keek kwaad naar de persoon die dit veroorzaakt had. Een jongeman, ietsje ouder dan mij dat tegen de muur geleund. Verrekt mijn enkel, ik had deze vast overgeslagen. "Waren de bankjes bezet?" mompel ik bot tegen de jongen. Ik keek pijnlijk naar mijn enkel en nam dan mijn boek van de grond. Ik kon het mezelf niet aandoen om het boek stuk te hebben, want ik wilde Nica niet teleurstellen. Ik veegde de vuiligheid van het boek af en drukte die met mijn ene arm tegen mijn borst ,zodat ik me met mijn andere arm overeind kon trekken, maar het lukte me niet. Ik kreunde geërgerd en blies een verdwaalt blond haarlokje uit mijn gezicht.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Astrid Kimberly Emerson
Supersnel

Zuchtend maak ik nog een paar aantekeningen op mijn notitieblok. Niemand snapt waarschijnlijk dat ik hier nog bezig ben met huiswerk, maar het leidt me in elk geval af van mijn echte problemen. En om eerlijk te zijn vind ik het eigenlijk nog best interessant, niet dat ik dat ooit aan iemand zal toegeven. Ik heb al vaak genoeg gemerkt dat mensen mij niet mogen en heb geen zin om hier alweer constant gepest te worden.
Maar zelfs mijn huiswerk kan me op dit moment niet afleiden. Ik zit veel te veel na te denken over waar ik nu ben en wat er nu met me gaat gebeuren. Misschien gaat het hier anders, misschien krijg ik hier wel echte vrienden en wordt ik niet gepest. Maar waarschijnlijk loopt het net zo als alle andere keren. Ik heb al geleerd de hoop op te geven.
Met een definitief gebaar klap ik mijn notitieblok dicht en gooi het op de bank. Ik heb deze hotelkamer toch voor mezelf alleen, dus er is niemand die erover kan zeuren. Thuis zeurde mijn vader altijd over alles, maar die tijd is nu voorbij.
Ik besluit om maar wat te gaan rondlopen en loop langzaam door de lange gang. Alles lijkt hier op elkaar en ik moet wel goed onthouden uit welke richting ik kwam. Ik sla een hoek om en een eindje verderop loopt een meisje, die niet de moeite heeft genomen om zich vanochtend om te kleden. Ze loopt rustig rond in een oversized shirt en iets in mij zegt dat ik haar mag. Toch weet ik niet of ik haar wel durf aan te spreken, waarschijnlijk is ze net zoals alle anderen. Ik probeer niet meer naar haar te kijken en haar te negeren, maar ik weet dat ik toch ooit contact moet maken met anderen.
Dus ik haal diep adem en zeg met een zachte stem tegen haar. 'Hi, ik ben Astrid. Ken jij al mensen hier?'

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Finley Martin Smiths | Mens
Mijn gedachten waren ver weg en ik staarde naar mensen die voorbij kwamen tot mijn gedachten ruw werden verstoord door een meisje met lange blonde lokken en volle roze lippen. Ze was gevallen over mijn voeten en een groot, dik boek viel uit haar handen. Ik gleed met mijn ogen over haar lichaam heen en keek haar toen kort en ongeïntresseerd aan. ''Waren de bankjes bezet?'' Mompelde ze bot waarbij ik er achter kwam dat ze zeker niet op haar mondje was gevallen. ''Toevallig wel,'' zei ik en keek haar nu fronsend aan. ''Misschien moet je volgende keer maar gewoon beter uitkijken.'' Ze lag nog steeds op de grond en zo te zien kwam ze niet overeind. Het boek had ze stevig vast wat waarschijnlijk een van de redenen was dat ze niet overeind kwam. Ik kreunde geërgerd net zoals zij net had gedaan en stapte iets opzij. Mensen keken om naar ons en ik besloot toch maar mijn arm uit te strekken naar haar. ''Ik help je,'' zei ik terwijl ik met mijn hand het teken aangaf ze dat hem moest vastpakken. Ik had geen zin in gezeik van andere dat ik wat moest doen en het was een kleine moeite. Ik bekeek het boek wat nogal stoffig was, wat moest zij daar nou mee? Zij zag er in ieder geval moderner uit dan dat boek. Ze blies een verdwaald lokje uit haar gezicht en ik dringde nog meer aan met mijn hand.

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 17:29 ]

Everything is illuminated by the light of our past.

- Ik weet niet precies hoe te beginnen... -

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Lydia Dorothea Godess || Telekinesie Outfit
''Toevallig wel,'' antwoorde de jongen met donkere haren ''Misschien moet je volgende keer maar gewoon beter uitkijken.''vervolgde hij en ik keek hem even doordringend aan in zijn donkerbruine ogen."Moet jij maar niet midden in de weg gaan zitten." zei ik terug en ik hoorde hem geërgerd kreunen, hij was niet diegene die gevallen was, de sufkop. Ik zag hem opstaan en hij stak zijn hand naar me uit. Even kijk ik ernaar en richt mijn blik dan weer met een opgetrokken wenkbrauw naar de jongen. ''Ik help je,'' zei hij en maakte een gebaar met zijn hand. Ik wilde zo graag zeggen dat ik het zelf wel kon, maar al kennende mezelf zou ik hier nog een uur kunnen zitten. Ik keek twijfelend naar zijn hand, maar uiteindelijk nam ik die toch aan en trok ik mezelf op. Een pijnlijke steek ging door mijn linker enkel heen, waarom had ik toch die verdomde hakken aangedaan? Omdat ik bijna mijn evenwicht verloor leunde ik tegen de schouder van de jongen aan. "Ik heb mijn enkel verstuikt." mopper ik. Ik keek de nog naamloze jongen aan ik hoopte dat hij een beetje beleefd was om me te helpen, minstens zichzelf voor te stellen. "Ik ben Lydia trouwens, bedankt voor het vragen en hulp aan te bieden." zei ik sarcastisch tegen de jongen, die blijkbaar zijn tong verloren had. Ik nam het boek wat beter vast, aangezien ik bang was om het te verliezen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

After schreef:
- Ik weet niet precies hoe te beginnen... -

Ich liebe dich 27.12.23

Finley Martin Smiths | Mens
''Moet jij maar niet midden in de weg gaan zitten,'' kaatste ze terug en schudde mijn hoofd kort en geïrriteerd. Het meisje pakte uiteindelijk toch mijn hand vast en ze trok zichzelf op en stond toen weer. Ze was niet veel kleiner dan mij maar dit keer voelde het goed om iets groter te zijn. Ze leunde op mij aangezien ze zelf bijna haar evenwicht verloor en ik rolde met mijn ogen. Zo veel pijn deed het toch niet? Ik keek naar haar schoenen - waardoor ik mij iets meer kon inleven. Die hakken waren zo hoog als ik weet niet wat, logisch dat je dan zo snel je poot breekt. ''Ik heb mijn enkel verstuikt,'' moppert ze terwijl ik haar een beetje ongelovig aanstaar. ''Volgensmij wil je dat alleen maar,'' zei ik en keek haar met een speelse grijns aan. Voor een beetje aandacht doen vrouwen alles. ''Ik ben Lydia trouwens, bedankt voor het vragen en hulp aan te bieden,'' zei ze sarcastisch waarbij ik weer op mezelf ging staan. ''Finley,'' zei ik kort en laat mijn blik weer over haar heen glijden. ''Graag gedaan,'' zeg ik dan plagerig. ''Doe anders eerst je schoenen uit, logisch dat je viel.'' Ik wenkte naar haar schoenen en wachtte tot ze zichzelf ging redden - dan kon ik ook weer verder gaan met mijn leven.

Everything is illuminated by the light of our past.

CityOwl schreef:
(...)
(Kom Aval maar bij Flynn wegkapen. Ik wil rpgen en dat kan niet als er niet gereageerd wordt ^^ )

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 19:00 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

After schreef:
(...)
- Ik weet toevallig dat Amber het erg druk heeft met privézaken en dat ze daarom niet veel tijd heeft om te reageren. En ik had al wat besproken met Saar, sorry. -

Ich liebe dich 27.12.23

Hazel Isis Mitchell
Nadat ik een tijdje in het hotel heb rondgelopen word ik weer wat rustiger. Mijn gedachten moeten op rust komen, anders gebeurd er weer iets slechts. Er lopen allerlei mensen langs me heen die me vol afschuw aankijken. Ik wil zeggen dat het me spijt, maar ik zou niet weten waar ik spijt van heb. Dat ik halfnaakt door een hotel heen loop? Nee, er zijn mensen die veel ergere dingen hebben gedaan.
Het hotel is een soort doolhof en ik ben allang vergeten waar mijn kamer is. Ik wil net naar de infobalie gaan zoeken als ik een zachte stem hoor. De stem zegt: "Hi, ik ben Astrid. Ken jij al mensen hier?" Ik frons, en zie dan pas de persoon bij wie de stem hoort. Het is een redelijk klein meisje, maar ze ziet eruit alsof ze ongeveer even oud is. Ze heeft, net als ik, donker haar en fel blauwe ogen. Ze zou me meteen opvallen, maar omdat ik er niet helemaal bij ben met mijn hoofd, merk ik haar pas op een paar seconden nadat ze tegen me heeft gepraat. "Sorry," ik excuseer me voor het feit dat ik haar al een paar seconden sta aan te staren. "Ik ben Hazel, en nee ik ken nog niemand. Ik ben niet zo goed in vrienden maken." Dat laatste komt er meer uit als een zucht dan als een zin, maar het is verstaanbaar. Verdomme Hazel, doe nou eens voor één keer je best om vrienden te maken, herhaal ik in mijn hoofd. Dan herinner ik me weer dat ik in mijn pyjama sta, en ik voel mijn wangen rood worden. Ik heb het nu al verkloot, ze vindt me vast een freak.

Jack Tyler Wynter || Ijssturen

Na mijn eerste zin was zijn mond open gevallen van verbazing waardoor ik even had gegrinnikt. Toen keek hij me met een grijns aan. "Echt, je haalt toch geen grapje met me uit hé?" vroeg Ethan vervolgens toch nog eens voor de zekerheid. "Wauw, ik heb dit echt nog nooit doorgehad." mompelde hij verbaasd in zichzelf. "Hoe? Hoe komt het dat jij en ik zo'n dingen kunnen?" vroeg hij me niets begrijpend. Een opgeluchte zucht verliet zijn lippen. "Heb je zin om nu iets te eten?" vroeg Ethan me dan met een glimlachje. Ze hadden hier erg lekker eten. Ik zag hem even kort over zijn arm wrijven waardoor ik de kou die ik uitstraalde nog meer probeerde tegen te houden. Toen gaf ik antwoord:
"Nee. Geen grapje," een halve glimlach kwam op mijn gezicht te staan. "Ik had het ook niet door tot ik mijn lerares bevroor toen ik na moest blijven." Even grinnikte ik zacht. Ja. Dat wist ik nog wel. Toen werd ik weer wat serieuzer. "Ik zou het niet weten. Gelovige mensen zouden misschien zeggen dat god het heeft gedaan. Maar ik ben niet gelovig. Het heeft mij nooit veel uitgemaakt. We zijn er mee geboren en daar kunnen we niks aan doen," zei ik tegen hem waarna er een halve glimlach op mijn gezicht kwam te staan. "Ja. Ik heb nu wel zin om te eten. Volgens mij moet het ergens op de begane grond zijn." Even glimlachte ik.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Astrid Kimberly Emerson
Supersnel

Het duurt een tijdje voor ze antwoord en verlegen staar ik naar de grond. Zie je wel, denk ik in mezelf. Zij vindt mij vast ook raar. Ik ben gewoon raar. Wie zegt dat nou als openingszin? Als ik nu wegren, zal ze me nooit in kunnen halen en waarschijnlijk denken dat ze dit heeft gedroomd of zoiets.
Net op dat moment antwoord ze: 'Ik ben Hazel, en nee ik ken nog niemand. Ik ben niet zo goed in vrienden maken.'
Langzaam kijk ik weer omhoog naar haar gezicht en ik zie dat ze langzaam rood wordt. Er stijgt ook een blos naar mijn wangen en waarschijnlijk staan we hier best wel stom naast elkaar.
'Ik ken hier ook nog niemand.' antwoord ik.
Even overweeg ik om te zeggen dat ik ook niet goed ben in vrienden maken, maar dat is waarschijnlijk niet zo'n goed idee. Dan kom ik nog raarder over. Ik probeer verwoed een nieuw gespreksonderwerp te bedenken, maar ik heb geen idee wat. Zo vaak heb ik niet een "normaal" gesprek met anderen. Eigenlijk ben ik wel benieuwd wat haar gave is, maar dat is ook niet het eerste wat je vraagt als je iemand niet kent. Aan de andere kant vindt Hazel me waarschijnlijk toch al raar, dus kan dit er ook nog wel bij.
'Heb... ehm. Heb jij ook een gave?'

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 10:39 ]

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Lydia Dorothea Godess || Telekinesie Outfit

De jongen keek me ongelovig aan ''Volgens mij wil je dat alleen maar,'' zei hij met een speelse grijns waardoor ik hem met een opgetrokken wenkbrauw aankijk. Oh dus ik zit nu met dat soort opgezadeld hé? ''Finley,'' antwoorde hij kort en ik zag hoe hij zijn blik over me liet glijden, waardoor ik kort met mijn ogen rol. De subtiliteit droop ervan af. ''Graag gedaan,'' zei hij dan plagerig en ik had echt zo'n zin om hem een mep te geven, maar ik besloot zijn spelletje dan mee te spelen. "Wat ben jij een echte held zeg." mompel ik sarcastisch. ''Doe anders eerst je schoenen uit, logisch dat je viel.'' zei hij en haf een knikje richting mijn hoge hakken. "Maar de vloer is zo koud." mopper ik weer zijn spelletje spelend uiteindelijk deed ik mijn blauwe hakken toch uit, waardoor ik alleen nog mijn lichte nylon kousjes aanhad. "En wat wil je nu dat ik doe dokter Finley?" vroeg ik hem met een verleidelijk glimlachje. Dom mens, ik ging hem wel een lesje leren, maar eerst moest ik hem in mijn spelletje binnen draaien en dan ging alles volgens mijn spelregels. Ik haalde een hand door mijn blonde lokken en keek hem dan geamuseerd aan met mijn blauwe ogen recht in zijn donkere ogen.

Ethan Russel Spielman || Telepathie Outfit

Jack had het blijkbaard door dat ik weer koud had, waardoor ik meteen wat warmer kreeg. "Nee. Geen grapje," zei hij met een halve glimlach . "Ik had het ook niet door tot ik mijn lerares bevroor toen ik na moest blijven." zei hij met een zachte grinnik en ik gniffelde ook zachtjes."Ik zou het niet weten. Gelovige mensen zouden misschien zeggen dat god het heeft gedaan. Maar ik ben niet gelovig. Het heeft mij nooit veel uitgemaakt. We zijn er mee geboren en daar kunnen we niks aan doen," Zei hij dan wat serieuzer en glimlachte zwakjes ,waardoor ik zachtjes knikte. "Ja. Ik heb nu wel zin om te eten. Volgens mij moet het ergens op de begane grond zijn." zei Jack dan instemmend en weer knikte ik ,waarna ik rustig met Jack naar beneden ging. "Dus van waar ben je afkomstig?" vroeg ik hem dan nieuwsgierig. Ik wilde heel graag mensen leren kennen, en het leek me nu wel een goed moment. Ik liep samen met hem te trappen af en we gingen dan zo naar het restaurant van dit hotel. Het handige was dat dit alles op kosten van de professor stond. Aangezien het redelijk druk was in het kleine restaurantje vond ik ook niet meteen een tafeltje die vrij was. Ik zag wel een tafeltje waar 1 jongen zat. "Zullen we aan hem vragen of we erbij mogen?" vroeg ik Jack dan, maar eerlijk gezegd wachtte ik niet op een antwoord en liep ik naar de jongen toe met zwarte haren en blauwe ogen (Stefano) "Hey, ogen we erbij komen zitten?" vroeg ik de jongen dan vriendelijk met een zwak glimlachje. Ik ging aan een gelukkig nog leeg tafeltje zitten en wachtte tot Jack er ook was.

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 22:15 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Finley Martin Smiths | Mens
''Wat ben jij een echte held zeg,'' mompelde ze sarcastisch en ik rolde met mijn ogen waarbij ik een zwak glimlachje opzette. ''Maar de vloer is zo koud,'' mopperde ze en uiteindelijk deed ze toch haar hakken uit. Ze was beeldschoon maar ik ging niet zo ver om iemand zijn schoenen uit te trekken. ''En wat wil je nu dat ik doe dokter Finley?'' Vroeg ze met een verleidelijke glimlach en ik moest toch even grijnzen en leunde tegen de muur aan. Ze haalde een hand door haar blonde haren en keek mij dan aan met haar grote blauwe ogen. Ik pakte mijn cap vast en duwde hem iets omhoog waardoor mijn gezicht tevoorschijn kwam en mijn donkere haren er met plukjes onderuit hingen. ''Wat als jij nou met mij iets gaat drinken?'' Vroeg ik aan haar en voelde in mijn achterzak of ik mijn sigaretten meehad. Zonder een sigaret in de buurt kon ik mijzelf echt moeilijk ontspannen en dat had ik soms wel nodig. ''Ik bedoel, we hadden misschien een slechte start maar je bent beeldschoon,'' zei ik en gaf haar een licht grijnsje. Dat zij nou over mij persé moest struikelen was misschien wel gewoon het lot. Dat was wat mijn moeder altijd zei, het lot leidt je bij je grote liefde - niet dat ik daar wat van geloofde maar nu zou die zin best wel nog wel eens van pas kunnen komen. ''Je kunt het gewoon proberen, ik heb je tenminste geholpen.'' Ik keek haar afwachtend aan.

Everything is illuminated by the light of our past.

• Nicandro Jonathan Sadler
Copycat

Alhoewel ik diep van binnen wist dat ik opnieuw aan het werk zou moeten aan de zoektocht – omdat ik Lydia anders teleur zou gaan stellen – slenterde ik een eindje de straat in, gewoon om mijn gedachten te verzetten. Ondanks het feit dat ik Emileigh – de rood harige serveerster – een gedeelte van mijn energie had gegeven, voelde ik hem op dit moment langzaam terug komen bij de gedachten om verschillende 'meer – begaafden' te helpen door onze zoektocht.
Lydia was een van de beste partners die je jezelf maar kon wensen – en dan bedoelde ik niet alleen qua uiterlijk. Ze was gedreven en wist precies waarvoor we het deden, wat ontzettend inspirerend was in de donkere momenten dat ik er eigenlijk mee op zou willen houden. Alhoewel we elkaar nog niet heel lang kenden, wist ik dat ik goed zat met haar en dat het ons zou gaan lukken om achter de 'Professor' te komen, oftewel ; zijn plannen.
De gedachten om Lydia op te gaan zoeken en te kijken hoe het er voor staat komt in mijn gedachten omhoog zetten, totdat ik haar plots in de verte zie staan – haar blonde hoofdje valt direct op in de menigte mensen, waardoor er automatisch een lichte glimlach rondom mijn lippen komt te liggen.
      "Ik bedoel, we hadden misschien een slechte start maar je bent beeldschoon. Je kunt het gewoon proberen, ik heb je tenminste geholpen."
Mijn glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ik de woorden van de jongen hoor – waarna mijn wenkbrauwen zich samen trekken in een diepe frons. Ik had geen flauw idee wat deze uitgeschoten puber dacht te bereiken, maar ik stond niet toe dat mijn partner werd afgeleid door het werk door iemand die zijn hormonen niet onder controle kon houden. Alhoewel ik het jaloerse gevoel negeerde dat binnen in me knaagde, twijfelde ik niet en stond binnen enkele seconden naast Lydia – waarbij ik een woedende blik op de jongen werp en vervolgens vragend naar haar schoenloze voeten kijk.
"Lydia – Ik zocht je net. Zijn er problemen hier?" vraag ik dan aan haar, met een ietwat bezorgde ondertoon in mijn stem.

•