Chosen || Speeltopic 1 - Speeltopics

Begin: Het is een normale dag , het zonnetje schijnt mooi en er steekt een koele bries op hier in de herfstige stad. De jongeren logeren in een hotelletje. Ze hebben de luxe die ze nog nooit gekend hebben en voelen zich er fijn bij. De jongeren krijgen de kans om elkaar te leren kennen. De ene heeft al eens kennis gemaakt de ander hield zich nog wat afstandelijk. Sommigen hebben misschien zin om de stad te verkennen, want sommigen komen van ver af.
De mensen leven hun normale leven , doen hun werk of relaxen gewoon lekker thuis. Misschien gaan ze ook eens opstap in de stad en komen ze andere mensen tegen, de keuze ligt aan hun. En voor de vijanden, zij hebben een eigen huisje waar ze leven, er is niet al te veel luxe, maar het huis is zeker leefbaar.

[ bericht aangepast op 12 jan 2014 - 12:57 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Finley Daniels | Mens
Emileigh glimlacht waterig en knikt. ''Het gaat beter,'' voegt ze er zaacht aan toe en ik glimlach zwakjes terug. ''Dus, hoe wil je - je koffie hebben?'' Vroeg ze waarbij ze voor mij de steeg uit gaat naar de hoofdingang van de koffietent. ''Er is ook gebak en koude dranken,'' voegt ze er aan toe en ze opent de glazen deur en de geur van koffiebonen en vers - gebakken appeltaart komt ons tegemoet. Het feit dat ik mij nog niet eens had voorgesteld maakte het net iets meer ongemakkelijker dan dit al was.
Emileigh stopte kort nadat ze naar binnen was gestapt tegen een collega van haar aan. ''Wat is er met jou gebeurt?'' Vraagt het meisje die een blos op haar wangen had en een bezorgde blik stond in haar ogen. Ik keek van haar naar Emileigh en stapte iets naar achter om vervolgens Emileigh naar een tafeltje te volgen. ''Ik hoop dat er iets bij zit dat je lust,'' prevelt ze onzeker en ik laat mijn blik snel over het café vallen en mijn ogen blijven hangen op Nicandro en Lydia. Een speels grijnsje siert nu mijn gezicht en ik draai mij weer om naar Emileigh. ''Oh ja, tuurlijk. Ik ben Finley trouwens,'' stel ik mezelf haastig voor en neem dan plaats op een stoel. ''Doe maar een cappucino,'' zeg ik tegen haar waarbij ik haar iets meer bekijk. Haar rode lokken staan vrolijk om haar gezicht en de angst die ik net in haar ogen had gezien was verdwenen.
''Is je haarkleur natuurlijk?'' Vroeg ik en ik glimlachte zwakjes naar haar en liet een hand door mijn haar gaan om mezelf een houding te kunnen geven.
Ik keek haar afwachtend aan en keek uit mijn ooghoeken naar de andere twee. Het was dat Nicandro mijn moment had verpest - anders zat ik hier nu met Lydia.

Everything is illuminated by the light of our past.

Lydia Dorothea Godess || Telekinesie Outfit

Hoofdschuddend nam hij een slokje van zijn koffie. "Wel, ik haal hier iedere dag koffie – Ik kan er niets aan doen dat Ruby iedere keer rode wangen krijgt als ze ... –" begon hij, maar stopte zodra een klein rinkelend belletje ging van de deur van dit koffietentje die openging. Ik volgde zijn blik en zag een roodhartig meisje en Finley binnenkomen en met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hem aan. Laat dat nu eens toevallig zijn zeg... Ik schrok op van Nicandro's plotselinge actie. Hij duwde me voorzichtig achterover op de leren bank en legde mijn beide benen op zijn schoot. Vragend en niet begrijpend keek ik hem aan, maar voelde dan ook die plotselinge kracht alsof er nog iemand met een gave in de buurt was. Hij stroopte mijn broek opnieuw omhoog en haalde het verband om mijn enkel los. "Even zien," mompelde hij zachtjes, terwijl ik zijn handen om mijn enkel vouwde. Even deed het zeer en beet ik hard op mijn onderlip, maar algauw leek de pijn op één of andere manier verdwijnen. "En, hoe voelt dat dan?" vroeg hij dan met een flauw glimlachje en ik keek hem glimlachend aan. Mijn enkel kon ik weer bewegen zonder dat het pijn deed.Ik ging weer rechtop zitten en haf hem een spontane korte knuffel "Fantastisch, dankje." glimlachte ik dankbaar naar hem, maar ik zag echter wel de vermoeide blik in zijn ogen. Ik keek hem nu lichtelijk bezorgd aan en liet mijn hand even over zijn wang glijden. Zijn lichte stoppelbaard prikte zachtjes tegen mijn handpalm aan maar dat deerde me niet. "Maar hoe voelt dat bij jou? Je ziet er namelijk vermoeider uit." zeg ik zacht tegen hem. Ergens brandde de nieuwsgierigheid erg in me op, zowel wat er nu met hem was, maar ook hoe Ruby hier zou op reageren.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

(Er zijn 2 Rollen vrij gekomen ! (en ik vind het echt niet fijn :c) )

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Emileigh Klaire Cherboury
• Genezer.

''Oh ja, tuurlijk. Ik ben Finley trouwens.'' Finley, dus. De naam past hem wel, al gok ik dat veel mensen hem gewoon Fin noemen. Althans – zo zou ik hem noemen.
''Doe maar een cappuccino.'' Ik knik waarna ik opnieuw achter de toonbank verdwijn om een glas te vullen. Ikzelf ben – gek genoeg – niet zo'n enorme koffiedrinker, en verkies dan ook een dampende mok warme chocolademelk met slagroom als dorstlesser.
Met de twee glazen in mijn hand settel ik me vervolgens aan het tafeltje waar Finley al heeft plaatsgenomen.
''Is je haarkleur natuurlijk?'' De afwachtende blik in zijn ogen zorgt ervoor dat ik lichtelijk glimlach voor ik antwoord. Het is geen vreemde vraag: ik krijg hem nog net niet iedere dag. Toch kan ik er maar moeilijk aan wennen dat anderen mijn haar interessanter vinden dan ikzelf.
''Zo ongeveer.'' Laat ik hem dan ook een tikje geheimzinnig weten. Ik ben van nature roodharig, maar niet zo intens. Dat heb ik aan mijn moeder te danken, die van nature Schots is en de typerende, rossig kleurende lokken meedraagt. Mijn haarkleur komt dus gedeeltelijk uit een pakje, maar is niet een gehele vreemde voor me.
Terloops glijden mijn ogen dan ook over Nicandro en het vreemde meisje dat hij vast heeft. Ik heb geen enkel idee waarom – maar iedere keer als ik de jongeman tegenkom, voelt het alsof hij stiekem van mijn gave snoept. Ietwat sceptisch buig ik me dan ook over een kleine suikerwafel. Ik ben niet echt een zoetekauw, maar het gebak hier is om – ironisch genoeg – voor te sterven.
''Mijn beurt.'' Prevel ik bedenkelijk terwijl ik wat kruimels van mijn vingertoppen lik. ''Ken je die twee of is alleen het meisje interessant?'' Ik glimlach halfjes, waarna ik met mijn duim richting het tweetal wijs. De energie van de Rus heeft me goed gedaan. Ik voel me niet alleen beter, maar ben ook nog eens een heel stuk alerter. Dat is een fijne bijkomstigheid van het 'opslaan' en in mijn geval verbruiken van andermans energie.

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 22:20 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

• Nicandro Jonathan Sadler
Copycat

      "Fantastisch, dank je."
Alhoewel ieder mannelijk persoon op zou kikkeren van een knuffel van een dame zoals Lydia – deed het me op dit moment vrij weinig en voelde ik me nog steeds slap en futloos ; alsof ik te veel van mijn eigen energie had afgegeven. Ik wist dat er een keerzijde zat aan iedere gave die ik kopieerde – bij deze gave was het het feit dat ik geen idee had wanneer ik moest stoppen voordat ik mezelf letterlijk van al mijn energie beroofde.
"Maar, hoe voelt dat bij jou?"
Ik dwing mezelf mijn mondhoeken omhoog te trekken in een lichte, gerustellende glimlach wanneer Lydia haar hand over mijn wang laat glijden en me ietwat bezorgd aankijkt. Diep van binnen wenste ik vurig dat ik er niet al te verlept uit zag – al voelde ik me wel zo en had ik de nodige drang om gewoon in slaap te vallen, ook al zat ik midden in een koffie – tent.
      "Ik heb geen kennis van de gave, dus het is moeilijk in te schatten wanneer ik genoeg van mijn energie af sta – waardoor het eerder, te ver door slaat als dat ik te weinig of precies genoeg geef," mompel ik dan – niet in staat om harder te spreken.
Vermoeid laat ik me achteruit zakken tegen de leuning van de bank en sluit mijn ogen voor een kort moment. Ik betrap mezelf erop dat ik mezelf moet dwingen om mijn ogen te openen, omdat de drang om ze gesloten te houden en te gaan slapen ontzettend groot is op dit moment. Ik prijs mezelf gelukkig met het feit dat ik over een uitstekende zelfbeheersing meester ben, waardoor ik mijn ogen open en Lydia's bik probeer te ontwijken voor nog meer vragen over hoe het met mij is. Het feit dat haar enkel beter is was het uiteindelijke doel geweest van dit alles.
"En, ben jij nog wat te weten gekomen – tijdens je zoektocht naar het boek?" fluister ik uiteindelijk maar, kijkend naar mijn koffie – terwijl ik probeer zo stil mogelijk te blijven zitten en mezelf te concentreren op het hervinden van mijn eigen energie.

•

Finley Daniels | Mens
''Zo ongeveer,'' zegt ze iets geheimzinnig en een lichte glimlach siert haar gezicht. Met de twee glazen in haar hand kwam ze naar het tafeltje toegelopen en nam plaats tegenover mij. Ze buigt zich over de kleine suikerwafel en likt de kruimels van haar vingertoppen af.
Ik had kunnen weten dat het niet volledig haar haarkleur was, maar het stond haar in ieder geval prachtig. Ik knikte en nam een sip van mijn koffie.
''Mijn beurt,'' prevelt ze nu, ''ken je die twee of is alleen het meisje interessant?'' Ze glimlacht halfjes en richt met haar duim naar de twee en ik kijk uit mijn ooghoeken naar de twee.
''Helaas, allebei,'' zeg ik waarbij ik mijn ogen kort rol.
Ik richt mijn blik weer op Emileigh en neem een slok van mijn cappucino. ''Ken jij ze ook of is alleen de jongen interessant?'' Kaats ik precies dezelfde vraag terug en glimlach zwakjes. ''Wat mij erg onlogisch lijkt,'' voeg ik er aan toe en leun met mijn elleboog op het tafeltje. Het meisje die ik net in het steegje had gezien was totaal niet hetzelfde dan de Emileigh die nu voor mij zat. Ergens vroeg ik mij af of Nicardo of Lydia ons had gezien - waarschijnlijk wel. Emileigh was misschien niet zo groot maar haar rode haar viel zeker wel op.

Everything is illuminated by the light of our past.

Jack Tyler Wynter || Ijssturen

Toen ik sprak hoorde ik hem soms zacht grinniken of sniffelen. Ik zag hem ook knikken. Nadat ik klaar was knikte hij weer en we gingen samen rustig naar beneden toe. "Dus van waar ben je afkomstig?" vroeg Ethan me toen nieuwsgierig. Even lachte ik zag en keek ik hem aan.
"Voordat ik hierheen kwam leefde ik in Dublin. Maar ik ben vaak, zeg maar, verhuist. Maar van origine kom ik van New York." Zei ik tegen hem en dacht even aan alle plaatsen waar ik geweest was. Ik was volgens mij ook in Mexico geweest. O ja, ik kon me nog herinneren dat het daar erg warm was toen ik er was. In Engeland was ik ook wel eens geweest. Nou ja, ik was op heel veel plaatsen geweest. Maar ik vond Ierland toch wel het leuks. We liepen de trappen af en ik zag in een oogopslag al dat het erg druk was. Gelukkig was dit op de rekening van de professor. Ethan ging aan een nog lege tafel zitten en ik volgde hem meteen. Ik hield niet zo van drukte, net zoals ik niet hield van zwemmen.
Ik keek de jongen tegenover me even aan en tikte met mijn hand op de tafel. Ik wou dat er iemand kwam zodat ik eindelijk kon gaan eten. Even keek ik weg van Ethan, maar keek hem toen weer aan.
"Hoelang ben jij hier eigenlijk al?" Vroeg ik toen nieuwsgierig aan hem. Ik was hier misschien twee dagen. Zelf lette ik daar niet echt op. "En hoe vind je het hier tot nu toe?" Eigenlijk had ikzelf tot nu toe niet meer gedaan dan op mijn bed te liggen en te eten, en wat te lezen. Soms verveelde ik me nogal. Maar dat maakte me niet uit.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Lydia Dorothea Godess || Telekinesie Outfit

Ik zag een licht geforceerde, maar geruststellende glimlach verschijnen waaruit ik meteen kon opmaken dat het niet al te best met hem ging. "Ik heb geen kennis van de gave, dus het is moeilijk in te schatten wanneer ik genoeg van mijn energie af sta – waardoor het eerder, te ver door slaat als dat ik te weinig of precies genoeg geef," mompelde hij zacht en ik knikte zacht, waarna ik dan maar van zijn schoot afging en normaal naast hem ging zitten. Ik besloot maar hem zo weinig mogelijk uit te putten voor er iets erg zou gebeuren. Nicandro zakte vermoeid wat achteruit en sloot kort zijn ogen. Ietsje bezorgd keek ik hem aan. Door mijn lompheid was hij zo uitgeput, zelfs toen hij zijn ogen weer opende ontweek hij mijn blik, waardoor ik me schuldig begon te voelen.Ik trok mijn shirtje wat rechter en nam mijn mok chocolademelk die ondertussen al afgekoeld was en nam er dan een slokje van. "En, ben jij nog wat te weten gekomen – tijdens je zoektocht naar het boek?" vroeg hij me. Zijn stem was slecht een fluistering. "Nee, niet echt alhoewel. Ik hoorde een paar oude dames roddelen over vreemde gebeurtenissen dicht bij het bekende hotel van deze stad. Het waren misschien roddels maar ergens vind ik het ook wel logisch klinken." zei ik zacht. Ik keek weer even richting de ingang waar Finley en het roodharige meisje samen wat zaten te eten. Ik vermoedde dat het meisje de genezer moest zijn want ik voelde die vreemde energie zoals ik ook bij Nica gevoeld had toen ik hem voor het eerst ontmoette. Het meisje zag er fit uit, in tegenstelling tot Nicandro. Ik richtte me weer tot hem en keek hem even onderzoekend aan. "Die energie moet ergens van komen toch?" fluisterde ik zachtjes tegen mezelf. Ik keek Nica bedenkelijk aan. "Misschien kun je dan ook energie afnemen van anderen?" zei ik meer vragend dan vaststellend. Ook mijn stem was nu slecht een fluistering. Ik vanuit mijn ooghoeken een man naar de mannentoiletten gaan en ik haf Nicandro een zachte por. "Je kunt het eens proberen? De kans dat je energie terug kunt nemen is 1 op 2 " zei ik dan ietsje dwingend tegen hem.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

• Nicandro Jonathan Sadler
Copycat

      "Nee, niet echt. Alhoewel, ik hoorde een paar oude dames roddelen over vreemde gebeurtenisen dichtbij het bekende hotel van deze stad. Het waren misschien roddels, maar ergens vind ik het ook wel logisch klinken."
Alhoewel mijn gedachten voor een milimeter mee leken te werken met mijn bedoelingen, lukte het me enigzins om over de woorden van Lydia en het bekende hotel aan de rand van de stad na te denken. Zou het mogelijk zijn dat de 'Professor' alle personen waarvan hij weet dat het 'meer – begaafden' zijn verzamelen in een hotel? Maar, wat zijn zijn bedoelingen daarvan? Gefrustreerd merk ik op dat mijn gedachten niet helemaal helder zijn en dat ik niet tot een logische conclusie kan komen door het gebrek aan energie en het futloze gevoel.
      "Die energie moet ergens van komen toch? Misschien kun je dan ook energie afnemen van anderen? Je kunt het eens proberen? De kans dat je energie terug kunt nemen is 1 op 2."
Verdwaasd volg ik de blik van Lydia – die een grote man richting de herentoiletten volgt. Mijn wenkbrauwen fronsen zich zachtjes samen, aangezien ik mijn kunnen over de gave nog niet genoeg vertrouw om zomaar energie uit iemands lichaam te tappen. Ik had zojuist te veel van mijn eigen energie afgestaan aan Lydia – maar dat zou ook kunnen betekenen dat ik, al is het maar per ongeluk, te veel energie van iemand anders af zou kunnen tappen ; waardoor er erge dingen kunnen gebeuren.
"Ik weet het niet, Lydia – dadelijk gebeurt er iets doordat ik die gave niet onder controle heb. Je weet dat ik dat liever niet op mijn geweten wil hebben," mompel ik zachtjes, terwijl ik mijn hand om de koffiebeker klem en voorzichtig een aantal slokjes neem. De koffie deed me goed, opende mijn ogen iets meer – maar het vermoeide gevoel bleef onvermijdelijk aanhouden.
      "Ik moet gewoon even rusten, het zal zodirect wel beter gaan."
Mijn glimlach is oprecht, waardoor ik wens geen verdere gesprekken meer te voeren over mijn vermoeide toestand. Ik moest mijn schouders eronder zetten en niet te veel nadenken over hoelang het nog zou gaan duren voordat ik me weer fit zou gaan voelen, zodat we verder konden met onze zoektocht. Het hotel – Daar had Lydia het over gehad, en dat had veelbelovend gebleken.
"Dus – Het hotel, wanneer gaan we een bezoekje brengen?" glimlach ik dan voorzichtig.

•

Hazel Isis Mitchell
Astrids wangen worden ook rood, en ik lach een beetje. Twee ongemakkelijke mensen bij elkaar, dit kan nog wel eens wat worden. "Ik ken hier ook nog niemand," Zegt ze dan. Het blijft even stil en ik kijk om me heen naar de mensen die voorbij lopen en die nog steeds vol afschuw naar mijn blote benen kijken. "Heb...ehm. Heb jij ook een gave?" De vraag komt uit het niets en ik word ineens heel zenuwachtig. Mijn gave is altijd een nadeel geweest en het heeft mijn leven verpest. Ik beantwoord de vraag dan ook liever niet. Toch ziet dit meisje er betrouwbaar uit en blijkbaar heeft zij ook een gave.
"Illusies. Het is verschrikkelijk en ik kan het niet onder controle houden. Ik noem het niet echt een gave, meer een last. Wat voor...gave heb jij dan?" In die paar zinnen is al het verdriet van de afgelopen jaren te horen, en ik heb het gevoel dat ik moet gaan zitten voordat ik me huilend op de grond stort. Maar ik duw het gevoel uit mijn hoofd, want heftige emoties zorgen er vaak voor dat ik hallucinaties bij anderen veroorzaak. Opeens snak ik naar alcohol.
"Ik kan mijn kamer niet terug vinden, wil je helpen zoeken?"

Astrid Kimberly Emerson
Supersnel

Mijn vraag aan Hazel komt uit het niets en even ben ik bang dat ik het nu echt totaal verpest heeft. Dan begint ze te praten.
'Illusies. Het is verschrikkelijk en ik kan het niet onder controle houden. Ik noem het niet echt een gave, meer een last. Wat voor...gave heb jij dan?'
Verbaasd staar ik haar aan. In deze paar zinnen over haar gave klinkt ongemerkt veel pijn door, alsof haar gave haar leven verpest heeft. Dat is voor mij niet echt te bevatten. Mijn gave heeft me vaak genoeg gered van mijn pesters, dus ik ben eigenlijk heel dankbaar dat ik een gave heb. Ook ben ik erg nieuwsgierig geworden naar de illusies. Hoe werkt dat en wat zie je dan allemaal? Maar aan haar verhaal af te leiden blijkt dat ze waarschijnlijk liever niet over haar eigen gave praat.
Dus vertel ik maar wat mijn gave is. 'Ik kan, tja ik weet niet hoe ik het precies moet uitleggen... Ik kan onmenselijk hard rennen. Niemand zou me ooit in kunnen halen en ik ben zo snel dat je me bijna niet kunt zien als ik langs ren, je voelt alleen een windvlaag.'
Ik kijk haar verlegen aan. Hopelijk schrik ik haar niet af met mijn gave. 'Mijn gave heeft me vaak genoeg gered.' voeg ik er nog zachtjes aan toe.
Hazel ziet eruit alsof ze elk moment kan instorten en ik hoop niet dat dit door mijn verhaal of vragen komt. Wat ben ik ook weer slecht bezig.
'Ik kan mijn kamer niet terug vinden, wil je helpen zoeken?' vraagt ze en ik knik meteen.
'Tuurlijk, gaat het wel?' vraag ik, met toch een bezorgde ondertoon in mijn stem.

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

[Ik voel me echt buitengesloten, dus wie wil er Aval meeten? Dan laat ik hem bij Flynn weg gaan.]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Hazel Isis Mitchell | Illusies
"Ik kan, tja ik weet niet hoe ik het precies moet uitleggen... Ik kan onmenselijk hard rennen. Niemand zou me ooit in kunnen halen en ik ben zo snel dat je me bijna niet kunt zien als ik langs ren, je voelt alleen een windvlaag." Ik ben even stil, maar begin dan te lachen. Het is geen vrolijke lach, meer hysterisch. "Dan kun je heel hard van me wegrennen als ik je laat hallucineren." Zeg ik terwijl ik af en toe een korte lach pauze neem. Er is echt niets grappigs aan, maar ik lijk niet meer te kunnen stoppen. Op mijn vraag of ze mee wil zoeken naar mijn kamer zegt ze: "Tuurlijk, gaat het wel?" Ik knik en adem diep in. "Sorry," Mijn stem slaat over en ik kuch. "Laten we maar gaan zoeken dan." Ik neem een stap naar links, maar bedenk me. Ik heb het gevoel dat mijn kamer de andere kant op is. Ik struikel bijna over mijn eigen benen, maar loop dan door de gang. "Ik denk dat het deze kant op is," Mompel ik. "Ik slaap op nummer 16." Mijn stem is nu weer opvallend rustig, en ik schaam me voor mezelf. Ik heb nogal last van stemmingswisselingen.

CityOwl schreef:
[Ik voel me echt buitengesloten, dus wie wil er Aval meeten? Dan laat ik hem bij Flynn weg gaan.]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[Dat kan, maar is er nog iemand die geen tegenspeler heeft op dit moment?]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.