Chosen || Speeltopic 1 - Speeltopics

Begin: Het is een normale dag , het zonnetje schijnt mooi en er steekt een koele bries op hier in de herfstige stad. De jongeren logeren in een hotelletje. Ze hebben de luxe die ze nog nooit gekend hebben en voelen zich er fijn bij. De jongeren krijgen de kans om elkaar te leren kennen. De ene heeft al eens kennis gemaakt de ander hield zich nog wat afstandelijk. Sommigen hebben misschien zin om de stad te verkennen, want sommigen komen van ver af.
De mensen leven hun normale leven , doen hun werk of relaxen gewoon lekker thuis. Misschien gaan ze ook eens opstap in de stad en komen ze andere mensen tegen, de keuze ligt aan hun. En voor de vijanden, zij hebben een eigen huisje waar ze leven, er is niet al te veel luxe, maar het huis is zeker leefbaar.

[ bericht aangepast op 12 jan 2014 - 12:57 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

(Melissa's personage, Flynn van Imagines, Evi's menselijke personage en Nichelles menselijke personage als ik me niet vergis, je kunt het hun nog eens vragen + dit gesprek hoort in het praattopic )

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ethan Russel Spielman || Telepathie Outfit

"Voordat ik hierheen kwam leefde ik in Dublin. Maar ik ben vaak, zeg maar, verhuist. Maar van origine kom ik van New York." zei Jack en ik glimlachte zwakjes. "Wauw, van Europa. Ik ben daar nog nooit geweest." zei ik met een zwak glimlachje. "Maar ik zou het ooit wel eens willen zien. Ierland is vast mooi." zei ik toen en keek even dromerig voor me uit. Vast ook wel heel anders dan Texas. Toen we in het drukke restaurant waren ging hij tegenover me zitten en tikte hij met zijn hand tegen het elegant bedekte tafeltje. Het was niets in vergelijken met de eettafel bij ons thuis.
"Hoelang ben jij hier eigenlijk al?" vroeg Jack me plots en ik dacht even na. "Ik denk bijna 3 dagen als ik me niet vergis." zei ik dan met een zwak glimlachje. De serveerster bleven maar weg en ik keek even kort naar Jack als hij weer iets zegt. "En hoe vind je het hier tot nu toe?" vroeg hij en ik haalde zwakjes mijn schouders op. "Het is hier echt groot, maar zelf ben ik nog niet buiten geweest." zeg ik dan. "Misschien vandaag wel, misschien kunnen we samen iets doen tenzij je andere plannen hebt natuurlijk." stelde ik dan voor aan hem met een zwak glimlachje. Ik wilde zeer graag deze stad verkennen en iets leuks doen, want daar verlangde ik al jaren naar. "Ben jij al eens buiten geweest?" vroeg ik Jack dan. Ik zag een serveerster, maar ze leek onze tafel niet gezien te hebben. Ik besloot mijn gave nog eens te testen. In de hoop dat Jack wel gelijk had dat ik werkelijk ook iets kon. Ik concentreerde me diep op de vrouw . 'Kom naar deze tafel' bleef zich in mijn hoofd herhalen en tot mijn vreugde was ze daar binnen enkele tellen. "Wat ik jullie bestelling?" vroeg de dame. "Voor mij een croissant en een koffie, alstublieft." zei ik dan vriendelijk, proberend niet te tonen dat ik verschrikkelijke hoofdpijn had.

Lydia Dorothea Godess || Telekinesie Outfit

Nicandro volgde mijn blik en fronste dan. "Ik weet het niet, Lydia – dadelijk gebeurt er iets doordat ik die gave niet onder controle heb. Je weet dat ik dat liever niet op mijn geweten wil hebben," mompelde hij zachtjes. Ondanks dat ik niet tevreden was dat Nica mijn idee niet goed vond knikte ik toch zachtjes. Ik wilde hem alleen maar helpen. Mensen interesseerden me totaal geen barst voor mijn part mogen ze doodvallen, maar Nicandro denk daar toch heel anders over, waardoor ik mij ook echt op sommige momenten moet inhouden. Hij klemde zijn vingers om zijn kop koffie en nam er enkele slokjes van hij leek er wat beter van te worden, maar het was nog niet genoeg. "Ik moet gewoon even rusten, het zal zodirect wel beter gaan." zei hij dan met een oprechte glimlach en kijk hem aan met een zwak glimlachje. "Oké dan zal ik je maar laten." mompelde ik zacht. Ik wist heus wel dat hij zich hieruit kon helpen zonder mijn hulp, maar ik voelde me nu toch wel nutteloos hoe graag ik hem ook wilde helpen. Wat dromerig keek ik voor me uit en onwillekeurig liet ik mijn blik weer glijden naar Finley, maar algauw keek ik weer naar Nica als hij zijn mond weer opent. "Dus – Het hotel, wanneer gaan we een bezoekje brengen?" zei hij met een voorzichtige glimlach en ik grijns zachtjes terug naar hem. "Zodra je weer fit bent." zei ik dan en dronk mijn chocomelk op en richtte me dan weer op hem. "Misschien is het beter om weer naar onze schuilplaats te gaan, daar kun je uitrusten." fluisterde ik dan tegen hem terwijl ik mijn hakken weer aandoe en hem dan afwachtend aankijk.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

- Mijn post komt er nog aan, sorry dat het wat langer duurt. -

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Emileigh Klaire Cherboury
• Genezer.

''Helaas, allebei.'' Ik kan de ergernis opmaken bij het feit dat hij niet lang daarna met zijn ogen rolt. Nieuwsgierig zoals ik ben, voel ik direct een nieuwe vraag opborrelen – al weet ik deze in te slikken als ik zie dat Finley hetzelfde doet.
''Ken jij ze ook of is alleen de jongen interessant?'' Mijn mondhoeken krullen halfjes omhoog als ik mijn eerdere vraag terug krijg, waardoor mijn blik automatisch naar de tafel van Nicandro en het vreemde meisje verschiet. Gelijktijdig vraag ik me sterk af of Nicandro's wijze woorden niet gewoon een truc waren om mijn gave over te nemen – gezien hij met het meisje omgaat alsof het zijn vriendin, of erger nog, zijn verloofde of iets in die richting is.
''Alleen de jongen.'' Meld ik Finley dan ook zacht, als ik mijn blik opnieuw op hem heb gericht. Waar maak ik me ook druk om? Je kunt niet jaloers zijn op iets dat je nooit hebt gehad. Althans, dat is iets wat mijn moeder me altijd zei als ik eens overreageerde.
''Wat mij erg onlogisch lijkt.'' De toevoeging zorgt ervoor dat ik mijn lippen bedachtzaam tuit alvorens ik mijn lege mok chocolademelk op het tafeltje plaats en iets naar achter leun.
''En waarom is dat idee zo onlogisch?'' Wellicht is het niet een geheel normale situatie – na de gebeurtenis in de steeg – maar Finley lijkt me een oprecht attente jongeman. Hij is menselijk, en juist op dat kenmerk ben ik enorm gesteld. Zo wordt ik niet constant aan mijn eigen gave herinnerd, en is het zoveel makkelijker om me daadwerkelijk menselijk te voelen.
Er speelt een lichte frons boven mijn ogen als ik zie hoe Nicandro, een paar tafels verderop, vermoeid in de stoel achteruit zakt. Het feit dat ik wéét dat hij mijn gave gebruikt laat mijn bloed ergens koken – al kan ik niet veel meer dan mijn hoofd kort schudden voor ik scherp en diep inadem. Naast het feit dat hij geen enkel idee heeft hoe hij mijn gave gebruiken moet – ergert het mij danig dat hij er zomaar mee gaat experimenteren. Het ergste is misschien nog wel, dat ik kan voelen hoe leeg hij is. Net zoals dat ik kan voelen hoe het meisje naast hem barst van de genezende energie, en het koppel achter hen samenhangt in een bron van bruisende energie. Noem het een bijkomstigheid van het moeten gebruiken van energie – maar zien hoe iemand anders hetzelfde doet, maakt me ergens enorm prikkelbaar.

Feel the fire, but do not succumb to it.

• Nicandro Jonathan Sadler
Copycat

      "Oke, dan zal ik je maar laten."
Mijn lippen blijven zorgvuldig op elkaar gedrukt – alhoewel de drang om Lydia me te laten helpen groot was, weigerde ik uit principe om hulp aan te nemen van andere personen ; ook al had ik me voor deze personen al enigzins open gesteld. Ik kon overduidelijk merken aan de ondertoon van haar stem dat ze het niets vond dat ik geen energie van andere personen af wilde nemen ; eveneens dat ik haar gedeeltelijk buiten sloot door haar te bevelen geen vragen meer over mijn toestand te stellen.
"Zodra je weer fit bent. Misschien is het beter om weer naar onze schuilplaats te gaan, daar kun je uitrusten."
      Geheel onverwacht stel ik vast dat de woorden van Lydia later binnen lijken te komen dan ze ze heeft uitgesproken – het feit dat ze haar schoenen aan heeft gedaan en me met een afwachtende blik aan zit te kijken schudt me wakker uit mijn gedachten.
Alhoewel ik een gruwelijke haat had ontwikkeld voor de schuilplaats en zonder enige twjifel mijn luxe appartement hoger op mijn lijstje stelde – deed het gevoel aan rust en slapen me ontzettend goed. Verward kijk ik naar mijn koffiebeker op de tafel, maar besluit dat ik niet nog meer energie ga verspillen om deze te pakken en een nieuwe slok te nemen. Morgen zou ik wel weer opnieuw terug komen voor een kop koffie, maar voor nu was het genoeg geweest van vandaag – ik wilde zo snel mogelijk naar een plek waar ik mijn ogen kon sluiten.
      "Ja – Dat lijkt me een goed idee, Lydia," glimlach ik dan zacht – waarna ik haar een knipoog geef om haar het idee te geven dat het al een stuk beter gaat dan ik me daadwerkelijk voel. Ik wilde niet dat ze zich onnodig zorgen over me zou gaan zitten maken ; ze moest zich concentreren over de zoektocht, dat was hetgeen dat op dit moment op nummer een stond.
Ik dwing mijn benen letterlijk om op te staan van de bank – en krijg het wonder boven wonder voor elkaar om zonder om te vallen te blijven staan, terwijl ik glimlachend naar beneden kijk. Alhoewel mijn manieren me vertelden dat ik degene zou moeten zijn om het boek te dragen, sputtert mijn lichaam flink tegen – wat me uitermate irriteert.
Uiteindelijk buk ik me langzaam, klem mijn vingers rondom het boek en til het vervolgens langzaam op – om rechtop rond te kijken door de koffie tent. Voor een kort moment heb ik het gevoel weer jong te zijn en stiekem wiet te hebben gerookt ; alles draait en de geluiden lijken vervormd. Snel schud ik mijn hoofd een aantal keer, waardoor de realiteit enigzins terug lijkt te komen ; een man zoals ik ging hier niet staan flauw vallen.
"Klaar om te gaan?" zeg ik dan zacht tegen Lydia, terwijl ik mijn blik kort op Emileigh richt.

•

[Was een paar dagen weg, mijn post komt vanavond.]

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Lydia Dorothea Godess || Telekinesie Outfit

"Ja – Dat lijkt me een goed idee, Lydia,"glimlachte hij zacht als antwoord op mijn vraag. Ik stond op en nam mijn tas die ik vervolgens op mijn schouder hees. Ik wilde Nica helpen door hem overeind te trekken, maar tot mijn lichtelijke verbazing stond hij al zelf met wat moeite overeind. Hij nam het lerenboek in zijn handen wat hem vast ook wel wat energie koste, als hij uiteindelijk weer recht stond keek hij me aan. "Klaar om te gaan?" vroeg hij me zacht en ik knikte, waarna ik mijn arm in die van hem haakte en hem mee begeleide naar buiten. Mijn blik viel voor de laatste keer op het roodharige meisje en Finley. Ik kon het niet laten om te glimlachen. "Dag Finley,." zei ik zoet en met die woorden liep ik samen met Nicandro de koffietent uit. Ik voelde me erg fit en ik kon met gemak weer op mijn hakken lopen, wat ik natuurlijk erg fijn vond maar voor Nica vond ik dit wat minder natuurlijk. Ik ondersteunde hem een beetje zodat hij zeker niet zou vallen en zo liepen we samen richting onze schuilplaats. Na zo'n halfuurtje lopen kwamen we toe in het kleine vervallen huisje. Het was misschien niet luxueus of iets dergelijks, maar dit vond ik beter dan niets. Ik beschouwde dit voornamelijk als mijn eigen huisje. "We zijn er, Nica" zei ik toen tegen hem en opende de deur zodat we beiden naar binnen konden. Het huisje was schamper ingericht. Een klein houten tafeltje met twee stoelen, een klein miezerig keukentje, waar niet echt iets eetbaars te vinden was. Ook had je een sofa. Deze had ik gestolen en was veel comfortabeler dan het vorige ding dat er stond en in het kamertje ernaast had je mijn kamer en daarnaast had je de badkamer. Ik trok Nicandro zachtjes mee richting de slaapkamer en ik duwde hem voorzichtig op het bed, die ik samen met de sofa had gepikt. Je moest de man zijn gezicht zien toen hij zijn meubelen letterlijk zag vliegen. Ik richtte me weer op Nicandro en glimlachte lichtjes naar hem. "Slaapzacht, zorg maar dat je weer fit word." zeg ik met een glimlachje tegen hem. Ik nam het boek van hem aan en liep daarna de kamer uit om me vervolgens op de zetel te ploffen. Ik deed mijn blauwe hakjes weer uit en opende het boek zodat wat kon lezen. Meteen bladerde ik door tot ik de kracht genezen vond. Er waren verschillende soorten dus zocht ik meteen de symptomen op die Nica had en begon ik op mijn gemak te lezen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nicandro Jonathan Sadler
• Copycat

Koffie – Hetgeen ik me enkel en alleen kon herinneren was de bittere geur van koffie. Het overige gedeelte van mijn gedachten leek uitgeschakeld te zijn, waardoor mijn lichaam op de automatische piloot scheen te functioneren.
      "We zijn er, Nica."
Hoewel ik op het voorgaande moment enkel en alleen de geur van koffie in mijn gedachten had gehad – knipperde ik verbaasd met mijn ogen door de woorden van een bekende stem. Inmiddels had de omgeving van de koffie – tent zich verruild voor de omgeving van een klein, vervallen huis ; Lydia's huis, om precies te zijn. Inmiddels kende ik de inrichting, het was het evenbeeld van mijn eigen kleine, vervallen huis – dat slechts enkele meters verwijderd was van dit exemplaar. Echter, zonder enige woorden liet ik me naar binnen begeleiden, waar ik uiteindelijk zacht en voorzichtig op een bed werd geduwd – wat het grootste geschenk ter wereld bleek te zijn op dit moment.
"Slaap zacht. Zorg maar dat je weer fit wordt."
Enkel en alleen de woorden 'slaap zacht' vonden een weg tot mijn gedachten, waarna ik mijn ogen dicht liet zakken en direct in de duisternis weg zonk – dromen en vage gedachten bleven uit.

Gedurende enkele tijd later – mijn oriëntatie op de tijd was geheel weg geblazen door het slapen op het midden van de dag – schoten mijn ogen echter open, waarbij ik tot mijn geruststelling vast kon stellen dat ik mijn energie grotendeels weer had terug gevonden. Ietwat voorzichtig beweeg ik enkele lichaamsdelen – waarbij ik tot de conclusie kom dat alles nog schijnt te werken en ik me weer voel zoals ik vanmorgen opgestaan ben ; vol kracht en energie om de zoektocht af te maken.
Verdwaasd ga ik overeind zitten en zwaai mijn benen over de rand van het bed, waarbij mijn blik mijn spiegelbeeld vindt door middel van de menshoge spiegel die aan de zijkant van de kast hangt. Zuchtend haal ik een hand door mijn haren – ik kon van geluk spreken dat mijn kapsel normaal gesproken al redelijk warrig lag, waardoor het niet op viel dat ik had geslapen. Mijn overhemd was echter een ander verhaal – dat vol zat met vouwen en kreuken door mijn gedraai en gewoel.
Alhoewel ik het niet graag toe wilde geven, was ik ijdel genoeg om de knoopjes van mijn overhemd rustig los te maken en het uiteindelijk op het bed te laten vallen – zo zou ik niet voor de dag gaan komen. Na opgestaan te hebben werp ik een korte blik in de kast, gris er een wit overhemd uit en loop dan met een ontbloot bovenlichaam de kamer binnen ; waar Lydia verdiept zit in het oude, stoffige boek.
      "Bedankt," zeg ik dan zacht en beheerst – wetend dat ik het aan Lydia te danken heb dat ik op dit moment mijn energie weer terug heb en mezelf weer beter voel. Zonder haar was ik immers nooit weg gekomen uit de koffie – tent en had ik daar hoogstwaarschijnlijk nog steeds gezeten.
Met langzame bewegingen laat ik mijn armen in het overhemd glijden, waarna ik de knoopjes rustig vast begin te maken – Lydia bleef me verbazen met het feit dat ze op alles voorbereid bleek te zijn, zelfs met mannenkleren in de kast van haar slaapkamer.
"Hoe lang heb ik eigenlijk geslapen?" vraag ik dan verward, terwijl ik me naast haar op de sofa neer laat zakken.

•

Astrid Kimberly Emerson
Supersnel

Na mijn opmerking begint Hazel te lachen, op een beetje hysterische manier. Ik staar een beetje ongemakkelijk naar de grond. Niet wetend of ik mee moet gaan lachen of gewoon stil moet blijven.
'Dan kun je heel hard van me wegrennen als ik je laat hallucineren.' antwoord ze in een korte pauze en even trekken mijn mondhoeken wat omhoog.
Niet dat ik het nou zo'n geweldig grappige opmerking vond, maar toch. En Hazel lijkt zich duidelijk druk te maken over of ze mij perrongelijk laat hallucineren. Eigenlijk ben ik best wel benieuwd hoe dat eruit zou zien, hoe realistisch het lijkt. Maar haar blik weerhoudt mij ervan om ernaar te vragen.
'Sorry, laten we maar gaan zoeken dan.' zegt Hazel, als ze weer even tot rust gekomen is.
Ik knik en loop achter Hazel door de gang. Ik was alweer bijna vergeten dat ze haar kamer kwijt was, door het voorval van net. Ze struikelt bijna en geneert zich duidelijk door wat er net gebeurt. Ik besluit er niets over te zeggen en loopt zwijgend achter haar aan.
'Ik denk dat het deze kant op is.' Mompelt ze. 'Ik slaap op nummer 16.'
'16' herhaal ik zachtjes. 'Hé, volgens mij moet dat dan vlak bij mijn kamer zijn. Kamer 12.'

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Lydia Dorothea Godess || Telekinesie Outfit

De uren verstreken hier en ik zat rustig met een kop groene thee, die ik daarnet gemaakt had ,weer verder in het boek te lezen. Ik kwam nu bij het gedeelde van uiterlijke mutatie. Ik was eigenlijk echt zo blij dat ik dit niet had, ik bedoel wie wil er nou vinnen tussen zijn vingers hebben? Of een derde oog, jikkes. Ik keek op zodra ik de deur hoorde opengaan. Nicandro kwam binnen gelopen met alleen zijn broek aan, maar tot mijn vreugde heeft hij toch het nette witte hemd gevonden die ik altijd als reserve in de kast had liggen. Just in case. "Bedankt," zei hij en ik glimlachte zwak naar hem. "Geen dank, jij zou hetzelfde gedaan hebben." zei ik met een zwak glimlachje tegen hem. Ik neem een slokje van mijn thee en sla het dikke boek dan dicht, waarna ik het boek keurig op het kleine bijzet tafeltje leg. Ik zag hoe Nica het hemd aantrok en alle knoopjes dichtdeed. "Hoe lang heb ik eigenlijk geslapen?" vroeg hij me dan ietswat verward en daarna kwam hij naast me zitten op de crème kleurige bank. "Zo'n twee a drie uur, denk ik. Ik hield de tijd niet echt in de gaten." zei ik schouder ophalend en keek hem dan kort aan. "Heb je zin in wat thee? Ik heb er net wat gemaakt." vroeg ik hem dan met een zwak glimlachje.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nicandro Jonathan Sadler
• Copycat

      "Geen dank. Jij zou hetzelfde gedaan hebben."
De lichte glimlach die rondom mijn mondhoeken verschijnt is een teken van het feit dat ik dondersgoed weet dat Lydia gelijk heeft. Mijn gehele leven had ik geen vrienden gehad – zelfs niet iets wat daarbij in de buurt zou kunnen komen, mijn gehele omgeving had bestaan uit vage kennissen of personen welke ik nodig had gehad voor zaken. Echter, dit was allemaal veranderd nadat ik Lydia was tegen gekomen en we uitvonden dat we beide hetzelfde doel voor ogen hadden – waardoor ik niet alleen een partner in haar had gevonden, maar eveneens een vriendin ; iets wat ik echter niet graag hardop wilde toegeven omdat ik bang was dat het op een dag allemaal weer voorbij zou zijn.
      "Zo'n twee à drie uur, denk ik. Ik hield de tijd niet echt in de gaten. Heb je zin in wat thee? Ik heb er net wat gemaakt?"
Zachtjes knik ik een aantal keer met mijn hoofd op en neer – het had dus zo'n drie uur nodig om volledig te herstellen van het weggeven van je eigen energie ; en dan had ik nog geeneens alles weggeven wat ik op dat moment bezat. Ik vroeg me af of je met de gave van Emileigh zo veel energie weg zou kunnen geven dat het je uiteindelijk fataal zou kunnen worden.
De geur van thee dringt echter door tot mijn gedachten, waardoor ik weer terug naar het hier en nu wordt gezogen en glimlachend naar Lydia kijk. Ik mocht niet vergeten dat ik aan haar had te danken dat ik mezelf weer goed voelde.
"Graag – Hij ruikt heerlijk," zeg ik daarom – doelend op de thee in haar handen.
Het was me echter niet ontgaan dat haar glimlach niet zo vrolijk was al normaal – de bijbehorende sprankeling in haar ogen bleef uit en voor een moment vroeg ik me af of er wat was gebeurd terwijl ik had liggen slapen, waar ik haar eigenlijk bij had moeten helpen.
"Maar eerst wil ik graag weten ... – Gaat het wel? Is er iets aan de hand? Je lijkt zo ... anders," zeg ik dan uiteindelijk, waarbij ik goed na moet denken over mijn woorden en mijn wenkbrauwen samen vallen in een diepe frons, terwijl ik haar lichtelijk bezorgd aankijk.

•

Lydia Dorothea Godess || Telekinesie Outfit

Op mijn vraag knikte hij zachtjes,"Graag – Hij ruikt heerlijk,"zei hij na een tijdje.Ik legde mijn kopje neer op het tafeltje en stond dan op, waarna ik naar de keuken ging en ik vulde een ander kopje met de thee en liep dan terug naar de woonkamer en haf Nica het kopje en daarna ging ik naast hem zitten. "Maar eerst wil ik graag weten ... – Gaat het wel? Is er iets aan de hand? Je lijkt zo ... anders," zei hij dan als ik weer zit en ik kijk hem even kort aan en daarna richtte ik mijn blik weer op de dampende kopjes met thee. "Nou het is dat boek." begon ik zachtjes en keek hem dan aan. Zijn bezorgde, maar onnodige blik deed me zachtjes glimlachen. "Ik vind het allemaal wat ingewikkeld. Het is net alsof er expres wat dingen uitgelaten zijn bij sommige stukjes." mompel ik dan en frons ook nog even, waarna ik het boek van het tafeltje nam en op mijn schoot legde, om dan vervolgens er wat doorheen te bladeren. "Ik begrijp er werkelijkl niets van. Het is allemaal verschillend van elkaar." mompel ik dan zacht. Alsof er een soort raadsel achterzit. "Ik zal het je laten zien." zeg ik dan tegen hem en zocht de pagina van telekinesie op, wat mijn gave was. "Alles klopt, maar dan lijkt iets totaal verdwenen te zijn, hier zijn het de nadelen. Bij de ander kan het zijn dat de naam van de kracht mist of gewoon totaal niets van tekst is." zei ik dan fronsend. Ik had al verschillende dingen uitgeprobeerd, maar niets lijkt echt te werken.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nicandro Jonathan Sadler
• Copycat

      "Nou, het is dat boek. Ik vind het allemaal wat ingewikkeld. Het is net alsof er expres wat dingen uit gelaten zijn bij sommige stukjes. Ik begrijp er werkelijk niets van. Het is allemaal verschillend van elkaar. Ik zal het je laten zien. Alles klopt, maar dan lijkt iets totaal verdwenen te zijn. Hier zijn het de nadelen. Bij de ander kan het zijn dat de naam van de kracht mist, of er gewoon totaal niets van tekst is."
Inmiddels had ik mijn handen dankbaar rondom de kop warme, dampende thee gevouwen – alsof dat hetgeen was dat me gedurende dit moment de laatste energie schonk die ik nog miste om opnieuw vol in onze zoektocht te stappen. Hetgeen Lydia me zojuist had verteld over het boek beviel me niets – het boek was hetgeen waar we op zoek naar waren geweest, maar het feit dat het gevuld was met gaten voorspelde niet veel goeds. Nergens – in geen enkel document – had gestaan dat we het boek moesten ontcijferen, waardoor ik een lichte angst in mijn borst voelde ontspringen door het feit dat we op dit moment voor een grote, ondoordringbare muur bleken te staan.
      "Gaten," mompel ik dan zachtjes – meer in mijn eigen gedachten dan het hardop uitsprekend tegen Lydia. Het was een lichte tic van me om mijn gedachten hardop uit te spreken, alsof dat hetgeen was waardoor ik alles op een rijtje kreeg en een heldere en duidelijke blik op alles kon leggen ; iets wat me van te voren niet was gelukt.
"Zou het onwetendheid zijn geweest van de schrijver? Zou het expres gedaan zijn, om nieuwsgierige personen buiten te houden?" mompel ik vervolgens, om alle mogelijkheden op een rij te krijgen en degene weg te strepen die ronduit te belachelijk voor woorden waren. "Zou er een persoon met een gave aan te pas moeten komen om het boek in zijn volledigheid te lezen?"
      Fronsend schuif ik wat dichter naar Lydia toe – mijn ogen strak gefixeerd op het boek, alsof daar het antwoord op alle vragen beschreven stond en we er niet langer over na hoefden te denken.
"Misschien is het nog niet af ..." mompel ik dan zacht. "... Misschien is er nog een persoon bezig met het verzamelen van informatie, het verzamelen van meer – begaafden, om het boek aan te vullen."

•

| NeverIand > Walt. |

•

(Ik denk dat ik de meeste mensen eens ga moeten Gb'en om te vragen of ze nog steeds mee doen Het begint hier een klein beetje dood te worden...)

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH