Niall James Horan
Toen mijn maag volledig leeg was, zuchtte Harry en hield hij me vast. 'Sorry…' piepte ik schor. Louis had zich omgedraaid naar Charlie en Jace, ik wachtte op zijn speech die hij zou houden. En ja hoor, daar begon hij. Telkens weer wist hij het goede te zeggen. De enige scheldwoorden die ik zei waren "lafaard," "trut" en dan ging ik over mijn nek. 'Voor jou geldt hetzelfde af voor je laffe vriendinnetje: Flikker op! Laat ons voor onze zieke zorgen. Als jullie ons alleen durven te confronteren en aanvallen in een uur van zwakte, dan zal het Britse koninkrijk niet lang meer bestaan. Jullie zijn de lafaard hier met jullie pistolen en zonder eergevoel. Wij gaan nu niet vechten, we gaan nu niemand omleggen, we gaan gewoon naar huis. Als jullie dat niet kunnen accepteren en echt ons neerschieten mogen jullie branden diep in de hel. Ik dacht dat MI6 dappere agenten had, maar blijkbaar zijn het alleen een stel trutjes die niet eens het eergevoel hebben om de tegenstander zijn zieken te laten verzorgen. Dan zijn wij misschien 'de onderwereld', maar dan hoor ik daar veel liever bij dan bij de bovenwereld. Zij kennen ten minste eer, echte moed en echte vechtkunsten. Iedereen kan een verdomme trekker overhalen, daar is niets aan. In een straat of kooigevecht, alleen ondergoed, zouden jullie geen poot hebben om op te staan. Puur techniek en kracht, geen fancy technieken of wat dan ook. Denk daar maar over na en verdwijn.'
Wauw. Louis had zeer zeker gelijk, in een hardhandig straatgevecht, richtten de MI6-agenten niks aan. Harry, die nog steeds naast me stond, haalde een hand door mijn haren, waar ik even door glimlachten. Harry was heus een goed persoon, hij wilde voor mij zorgen, ik was er zeker van dat ik koorts had. Maar echt ziek voelde ik me niet, als in griep-ziek. Het enige waar ik me ziek over voelde is Greg's pistool. Ik had geen idee waar Louis het achtergelaten had, maar ik vertrouwde de jongen met heel mijn hart, dus geloofde dat we hem straks wel vonden. Ik schoof de linkermouw van mijn jas, en daarbij dat van mijn shirt, waarna mijn bleke huid tevoorschijn kwam. Toen wist ik het. 'Harry,' fluisterde de ik, me niet beseffend dat in nog steeds in het bijzijn was van de MI6, 'zal ik hier een tattoo nemen?' Eigenlijk was het antwoord op de vraag voor Harry heel simpel, dacht ik. Ik wist wel zeker dat de jongen het een goed idee zou vinden, ik was tevens de enige in de groep zonder een tattoo. Nee, ik zou geen enorme draak op mijn schouder zetten, een of ander teken of een gezicht. Ik bedacht me dat Greg zijn eerste tattoo had laten maken op diezelfde plek, "Niall" was er op zijn arm getatoeëerd. Nu was het mijn taak om "Greg" op de plek te zetten, dan zou ik weer met mijn broer verenigd zijn. Want dat was het enige dat ik wilde.
- WOW, 502 woorden! -
"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa
